کسے ملیا پیر فقیراں نوں
کسے لبھیا ایتھے ہیراں نوں
کسے رو رو سچے رب اگے
لیا معاف کرا تقصیراں نوں
کوئی نکرے لگ کے بیٹھ ریا
پا عشق دیاں زنجیراں نوں
کسے سسی دا کسے ہونی دا
کوئی عاشق لیلیٰ سوہنی دا
کوئی طالب چنگی شہرت دا
کوئی سجن بوہتی دولت دا
اسی مالک پُٹھے شوقاں دے
اسی ویری سارے لوکاں دے
سروں لا کے فکراں، سوچاں نوں
اک دل نوں اپنے نال لئیا
اسی وکھرے، سفر وی وکھرا سی
اسی رستہ وکھرا ڈھال لئیا
اسی حرص ہوا نوں چھڈ دتا
جیہڑا شوق سی دل وچ نفیاں دا
اس شوق نوں دل وچوں کڈھ دتا
اسی خوشیاں بدلے سوگ لئے
ساڈی نکی عمرے ہمت اے
اساں عمروں وڈے روگ لئے
اسی نفیاں تے نقصاں چوں
من مرضی نال نقصان لئیا
ساڈے پاگل پن دی حد ویکھو
اسی دل نوں مرشد جان لیا
اسی دل ہتھوں مجبور ہوئے
اسی دل دے اگے ہار گئے
ایہہ ساری دل دی کرنی اے
سب یار گئے سب اتبار گئے
اسی ارلے کنڈھے پھرنے آں
سب سجن پرلے پار گئے
ناں دھپ ویکھی ناں چھاں ویکھی
نا ماڑی چنگی تھاں ویکھی
ساڈی عقل سیاپا سو کیتا
اساں عقل دی اک وی نہ منی
جو دل چاہیا، اساں اوہ کیتا
اسی سر نوں سٹ کے ٹردے رہے
سدا دل دے آکھے لگدے رہے
اسی کُھوئی جُتے ڈھگے ساں
اساں اکھیاں مِیٹ کے وگدے رہے
