سن راہیا کرماں والیا
میں بیکرمی دی بات
میرا چڑھدا سورج ڈُبیا
میرے دن نوں کھا گئی رات
میری ساوی کُکھ جنما چکی
جہڑی گورو سیانے ویر
اج تپدی بھٹھی بن گئی
تے اوہدی ویکھ اسیر
اج تپدی بھٹھی بن گئی
میری ساوی کُکھ اخیر
وچ پھلیاں وانگوں کِھڑ پئے
میرے شیر جوان تے پِیر
اج تپدی بھٹھی بن گئی
میری مہکاں ونڈدی کُکھ
اج میرے تھناں چوں چنگھدے
میرے بچے لہو تے دکھ
اج تپدی بھٹھی بن گئی
میری ستّ سمندر اکھ
اج جھلی جائے نہ جگّ توں
میری شہیداں والی دکھّ
اج تپدی بھٹھی بن گئی
میری چوڑے والی بانہہ
اج وچّ شہیدی جھنڈیاں
ہے میرا جھنڈا تانہ
اج تپدی بھٹھی بن گیا
میرا سنگلے والا پیر
اج ویریاں کڈھ وکھالیا
ہے پنج صدیاں دا ویر
اج تپدی بھٹھی بن گئی
میری ددھاں ونڈدی چھات
میں اپنی رتّ وچّ ڈبّ گئی
پر باہر نہ ماری جھات
اج تپدی بھٹھی بن گیا
میرا مکھن جیہا سریر
میں کُکھ سڑی وچّ سڑ مرے
میرا رانجھا میری ہیر
اج تپدی بھٹھی بن گیا
میرا ڈلھکاں ماردا رنگ
میں مر جانی وچّ سڑ گیا
اج میرا اک اک انگ
اج تپدی بھٹھی بن گئی
میرے ویہڑے دی ہر اِٹّ
جتھے دنیاں متھا ٹیکدی
اوہ بوٹاں چھڈی بھٹّ
میرے برج منارے ڈھا دتے
ڈھا دتا تخت اکال
میرا سونے رنگا رنگ اج
میرے لہو نال لالو لال
میریاں کھتھیاں ٹینکاں میڈھیاں
میری لوہی بمباں گتّ
میرے کُچھّڑ انھیاں گولیاں
بھنّ سٹے میرے پتّ
میرا چوڑا رات سہاگ دا
ہویا ایداں لیر و لیر
جداں کرچی کرچی ہو گئی
میری شیشے دی تصویر
میرا شیر بہادر سُورما
جرنیلاں دا جرنیل
اس موت ویاہی ہسّ کے
اوہدے دل تے رتا نہ میل
پر کوئی نہ اوہنوں بِھڑیا
اوہنوں ویریاں ماریا گھیر
انجھ ڈکے رہِ گئے گھراں چہ
میرے لکھاں پُتر شیر
سن راہیا کرماں والیا
میں بیکرمی دی بات
میرا چڑھدا سورج ڈبیا
میرے دن نوں کھا گئی رات
میرے لوں لوں چوں پئی وگدی
بھاویں لہو دی اک اک نہر
میں اجے جیوندی جاگدی
میں جھلّ گئی سارا قہر
میں مر نہیں سکدی کدے وی
بھاویں وڈھن اٹھے پہر
بھاویں دین تسیہے رجّ کے
بھاویں رجّ پیالن زہر
میرے پتر ساگر زور دا
ہر ہر بانہہ اک اک لہر
میرے پتر پنڈو پنڈ نے
میرے پتر شہرو شہر
میری عمر کتاب دا ویکھ لے
توں ہر ہر ورقہ پڑھ
جدوں بھاری بنی ہے ماں تے
میرے پتر آئے چڑھ
پڑھ! کِنّی واری ماں توں
اوہناں واری اپنی جان
پڑھ! کس دن اپنی ماں دا
اوہناں نہیں سی رکھیا مان
سن راہیا راہے جاندیا
توں لکھ رکھیں ایہہ بات
میرا ڈبیا سورج چڑھیگا
اوڑک مُکّے گی ایہہ رات
