آساں دے گل سوچ گلاویں پے گئے نیں ساڈی جھولی دکھ پرچھاویں پے گئے نیں جیہڑے ہاسے وٹے سن میں ہنجُواں توں مینوں دکھاں دے نال ساویں پے گئے نیں اپنی ذات ای اپنی ہوند نوں کھا گئی اے جد دے پیریں پیار ولاویں پے گئے نیں جس وی تکیا ڈُب کے ڈونگھ حیاتی دا، اوہدے پلے درد اُچاویں پے گئے نیں اوہدے حصے ہاسے تے مسکاناں نیں، تھوڑاں تے دکھّ میرے ناویں پے گئے نیں
