آخری خطبے وچ پروئی توں حکمت دی مالا سبق پڑھایا امت نوں توں جہڑا سب توں بالا عالم دے وچ توں اے سجائی حرفاں دی پُھلکاری تیرے فاضل اکھراں دیوچ علماں دی شاہ کاری ویکھ توں سائیاں اُمت تیری ٹوٹے ٹوٹے ہوئی جنہاں نفرت بیجی ایہہ اوہ دوش نہ جھلن کوئی توں اے سکھایا دنیا نوں ہر طور شرافت والا فرق نہ رکھیا کوئی کسے وچ کیہ گورا کیہ کالا اُچے نیویں چھوٹے وڈے اپنے کول بٹھائے بندے نوں توں عظمت بخشی بدو شیخ بنائے پچھم والے اج سکھاون سانوں نویں سلیقے کل جُگ ویکھو پچھم سکھیا ساتھوں طور طریقے تیرے ناں دی شان محمد ویکھاں تے ایہہ لگے نسبت تیرے نال جے رکھن فر مندے وی چنگے اپنے کیتے اگّے آئے دسّاں کیہ امان پلُو پھڑے یار نبی دا فِر ویکھیں توں شان
