میں چُپ شانت تے اڈول کھڑی ساں
صرف کول وگدے سمندر دے وچ طوفان سی
فیر سمندر نوں رب جانے کی خیال آیا
اوس اپنے طوفان دی اک پوٹلی بنھّی
فیر ہتّھاں وچ پھڑائی
تے ہسّ کے کجھ پراں ہوگیا
حیران ساں پر اوس دا چمتکار پھڑ لیا
پتہ سی کہ اجیہی گھٹنا کدے صدیاں وچ ہوندی اے
لکھاں خیال آئے متّھے اچ جھلملائے
پر کھلوتی رہ گئی کہ ایس نوں چُک کے
اَج اپنے شہر وچ میں کیویں جاواں گی
میرے شہر دی ہر گلی بِھیڑی اے
میرے شہر دی ہر چھت نِیویں اے
میرے شہر دی ہر کند چُغلی اے
میں سوچیا
جے توں کِتے لبّھیں تاں سمندر دی طرح
تینوں چھاتی تے رکھ کے
اسی دو کناریاں دی طرح ہسّ سکدے ساں
تے نِیویاں چھتاں تے بِھیڑیاں گلیاں دے شہر وچ
وسّ سکدے ساں
پر ساری دوپہر تینوں لبھدیاں بیتی
تے اپنی اگ دا میں آپے ہی گُھٹ پِیتا
میں اِک کلّا کِنارہ کِنارے نوں کھور دِتّا
تے دیہنہ لین ویلے
سمندر دا طوفان سمندر نوں موڑ دِتّا
ہن رات پین لگی تاں توں مِلیا ایں
توں وی اداس چُپ شانت تے اڈول
میں وی اداس چپ شانت تے اڈول
صرف دور وگدے سمندر دے وچہ طوفان اے
