انھی پرھیا ہتھیں کانی سوٹی اے
تاں ماڑے دی وَڈی گَل وی چھوٹی اے
گول گھتیرا واہ کے ماسٹر پُچھیا تے
بھکھیاں بالاں اٹھ کے آکھیا روٹی اے
ڈَکرے کر لاں بختا تیرے ہِردے دے
اِلاّں دے منہ انساناں دی بوٹی اے
شاہواں نوں مروا دینا ایں گولے توں
ویلیا تیرے کول انوکھی گوٹی اے
لیکھاں دا کیہ ویروا انجمؔ دَساں میں
سوہنیاں شکلاں دی جو قسمت کھوٹی اے
