شام پئی تے راتاں اپنے گُھنڈ اتارن لگیاں
نِتھرے ہوئے ہنیرے وچوں لاٹاں مارن لگیاں
جُوہاں وچوں پنچھی اپنے آہلنیاں نوں آئے
پُھلاں وچ خُشبواں لُک کے بُوہے مارن لگیاں
سیال سَمے دا کورا مُکیا، واء پھگن دی جُھلی
ہر بُوٹے دیاں شاخاں اپنا آپ سنوارن لگیاں
تَپدے تھل دے کالج وچوں آون والیاں کُڑیاں
کومل پیر کنہار چ پاکے چِیکاں مارن لگیاں
کلہا بہہ کے سوچاں فیر وی نقش نئیں چیتے آؤندے
ہُن تے میریاں سوچاں تینوں اِنج وَسارن لگئیاں
اکّھاں دی ہُن بُکّل وِچّوں نیندر چوری ہوسی
دھرتی اُتے چاننیاں فیر پیر پَسارن لگیاں
