میں صدیاں نوں ویکھی جاناں دھرتی اتے سورج کس دی بھال چ ٹنگیا ہویا اے سُولی اتے سورج نِت غرضاں دے دریا اندر ڈُبدا تردا رہناں روز ای مینوں تکدا رہندا اے کدھی اتے سورج کِنا صبر وکھایا ہوسیں کربل اندر تسیاں کِنے ہنجو کیرے ہوسن پانی اتے سورج اج گھڑا میں ڈِٹھا اوہدی ڈھاک تے چکیا ہویا سورج جسراں چُکی پھردا اے وکھی اتے سورج روز میں اوہدے چہرے اُتے لاٹاں تک کے سوچاں خورے کِنے مَل چھڈیا اے مٹی اتے سورج پہلے رشماں راہیں لبھدا رہندا ریت دے ٹِبے تے فیر آ کے رُک جاندا اے سسی اتے سورج
