نِت متِیں دیندی ما ، دھیا کیوں پھرنی ایں اینویں ، آ دھیا نہ شرم حیا نوں گوا دِھیا توں کدے تاں سمجھ ندان کُڑے نِت متِیں دیاں وللی نوں اِس بھولی، کملی، جھلّی نوں جد پوسی وخت اِکلّی نوں تد ہا ہا کرسی جان کُڑے کر کتن ولّ دھیان کُڑے اج گھر نویں کپاہ کُڑے توں جھب جھب ویلنا ڈاہ کُڑے رُوں ویل، پنجاون جاہ کُڑے پھیر کل نہ تیرا جان کُڑے کر کتن ولّ دھیان کُڑے ایہ پیکا راج دن چار کُڑے نہ کھیڈو کھیڈ گزار کُڑے نہ دھلی روہ، کر کار کُڑے گھر بار نہ کر ویران کُڑے کر کتن ولّ دھیان کُڑے توں سدا نہ پیکے رہنا اے نہ پاس امڑی دے بہنا اے بھا! انت وچھوڑا سہنا اے وسّ پئیں گی سسّ ننان کُڑے کر کتن ولّ دھیان کُڑے کت لے نی کجھ، کتا لے نی ہُن تانی تند انا لے نی توں اپنا داج رنگا لے نی توں تد ہوسیں پردھان کُڑے کر کتن ولّ دھیان کُڑے کر مان نہ حسن جوانی دا پردیس نہ رہن سیلانی دا اس دنیا جھوٹھی فانی دا نہ رہسی نام نشان کُڑے کر کتن ولّ دھیان کُڑے اک اوکھا ویلا آوے گا سب ساک سین بھج جاوے گا کر مدد پار لنگھاوے گا اوہ بُلھے دا سلطان کُڑے کر کتن ولّ دھیان کُڑے
