111
جاں معظم نظر بھلیری ڈٹھی ، مول ہی وسے ناہیں
اٹھے پہر چھاتی دے اگے، مول نہ وسے کداہیں
رات دینہاں دھیدو نوں ویکھے ، جیوں گل سنجھ صباحیں
غالب صحیح شریک رانجھے دے ، لوچن مارن تائیں
112
طاہر، ظاہر، جیون متا کیتا ، چھوہر اسیں مریہاں
گل عالم ویکھن آئے اس نوں ،اسیں کیہنوں منع کریہاں
مشکل سکداری اساں تائیں ، جے اس جیون دیہاں
آکھو بھائی انجے بندی ، ایہہ چھوہر اسیں مریہاں
113
مارن متا پکایا تریاں ، مول نہ ڈھل کریہاں
ایہہ معظم سن پائی یارو ،چونکی اس دی دیہاں
لال وگاڑ لئے مت کوئی ، رو رو ہتھ پھٹیہاں
تجیا کھانا، سونا معظم ، وساہ نہ ذرا کریہاں
114
تاں من معظم ایہا کیتی ، جو دھیدو جوگ منگائیں
مویوس ماؤں ، مت میں مردنجاں ، کیں دی جھولی پائیں
ویراں مندی نیت کیتی ، اسے وگاڑن تائیں
اٹھے پہر دھوئیں وانگوں ، دھکھے سنجھ صباحیں
115
خان یعقوب وڑایچ وڈا، آہا راٹھ جنایا
کر کر معظم فکر جو کیتا، باہمن ڈوم چلایا
نو نو نیواں ہووے معظم ، گل وچ پلا پایا
چوری لوکاں کولوں معظم ، بہہ کر خط لکھایا
116
تاں کمیں اٹھ چلے بھائی ، گئے تیجے دن تائیں
جا ملے یعقوب خان نوں ، کری اسیس اوہناہیں
لکھیا خط جو معظم سندا، ڈو میٹے دتا تانہیں
آکھ دمودر مونہوں نہ بولے ، چٹھی کڈھ پڑھائیں
117
پڑھ کر خان فکر دل اندر ، مونہوں نہ مول الایا
کل حقیقت کاغذ سندی ، تاں پڑھ بوجھے پایا
باہر چھوڑ فکر کر دل نوں، تاں چل اندر آیا
آکھ دمودر سد قبیلہ ، تاں بہہ خط وچایا
118
"سنو ، سبھ قبیلہ مینڈا ، پڑھ کر خط سنائے
کرو پسند بیٹھ کر سبھے ، ایہہ کمیں ہزاریوں آئے
کرنا ہووے ساک معظم دے ، تاں کمیں آدر نال بہائے
کہو بھائی جو جی تساڈے ، دل دی گل دسیآ ہے
119
تاں کل قبیلہ سبھ ملایا، "خانا! توں سر سائیں
جے کر توں نہ جانیں خانا ! تاں کجھ اسیں اکھاہیں
جاں دھیدو کان پچارو آئے ، تاں ہویا بخت اساہیں
ایہہ ہک چھوہر منگے معظم آکھے تاں سبھ دواہیں
120
دے آدر ، گھر رکھے کمیں ، رتے پلنگھ بہائے
اٹھوہاری رکھ کریہو ، ترگ یعقوب گھڑانے
پچھ بھراواں تائیں خاناں ، کے سونا ترگ بنائے
آکھ دمودر پہرائے کمیں ، راضی ہو چلائے
