141 "سن طاہر! توں جا باپ دی ، مینوں خبر نہ کائی میں ددھ واتا لج تساں نوں "رنجھیٹے پائی اندر ہور تے مونہوں دلاسہ، نیت بھلیری آہی آکھ دمودر جاتی دھیدو ، مونہہ تے زردی آئی 142 "معظم منوں وسار جوانا! ہن تھی کر جٹ کمایئے بوٹے مارن نوں بھوئیں تینڈی ، کیہی وہولا چائیے چل دھیدو توں نال اساڈے ، چت کم تے لائیے" اچ مدار کرے کر اپنے ، ویراں چانک لائی اے 143 "بھوئیں تساڈیاں ،نئیں تساڈیاں ، ونڈ ونڈ گھنو بھائی میرے ہتھ وی رتے ، پیر وی رتے ، کیکن کیہی وگائیں معظم مویا، موہاباچکا، نئیں چنھاویں جائیں قسمت ٹکن نہ مولے دیوے ، مگر محاصل لائیں 144 ابھی طرفوں پاندھی آئے، جھنگ سیالاں تائیں آکے بیٹھے کول اساڈے ، اوہناں گل چلائی معظم دے گھر بیٹا ہویا ، عظمت کی روشنائی سن دمودر صفت دھیدو دی ، اساں سرت اٹھائی 145 جلیا، چھوڑ جھنگ سیالاں ، ابھی طرف سدھایا کر منزل تیجی دمودر ، تاں چل ہزارے آیا ونج ڈٹھوسے تخت ہزارہ ، جتھے رانجھا جایا آکھ دمودر ویکھ دھیدو نوں ،اساں دل پھہایا 146 اگے رانجھا دل اداسی، ٹکے نہ مول ٹکایا چؤ چؤ کردے لوک ہزارے ، رانجھے ایہہ سن پایا قسمت دانا پانی پارو ، ویکھاں کدے رب اٹھایا آکھ دمودر نال رانجھے دے ، اساں بھی چلنا آیا 147 گلی گلی لوک جڑ بہندے ، سبھناں گل بنائی "معظم مویا ، دھیدو تائیں ، ہویا نچھکا بھائی پہلاں دھیدو وکھ کریہاں ، پچھے کپ لڑھائیں " آکھ دمودر کوچے کوچے ، ایہا گل سن پائی 148 انگل جوڑی نال دھیدو دے ،اسیں لگے پھرانہے گلیں سن سن لوکاں کولوں ، اسیں تام نہ مول کھوانہے ان ڈٹھی بھوئیں سبھ کدائیں ، آکھو کدے جلاہے ؟ آکھ دمودر ایہہ دل ٹھہری ، جو لمی طرف ونجاہے 149 ہچھی پوشاک رانجھے دے اتے ، چہرہ بھلا وکھاوے ہتھیں کڑے تے کنیں لڑھکے منجھ نیلا کھیس بندھاوے اچی امبری اتے دھیدو، بکل مار وکھاوے ویکھ جوانی دھیدو دی یارو ، لوکی بہوں غم کھاوے 150 نڈھی بڈھی جو وچ ہزارے ، گل نہ کسے بھانی معظم مویا، کاج رہایا، گل نہ رہی لکانی ڈردے لوک سبھ آکھن ناہیں ، ایہا وڈی وڈانی آکھ دمودر سو ای تھیسی ، جو سچے رب بھانی
