251
تاں ایہہ سن خان حیرانی لگی ، جاں اس ایوں الایا
کیہ ایہہ پیر کہ ولی سچانواں ، آکھیا غیب سنایا
ایہہ اس کوئی خواب لدھو ای ، کیہ کوئی سپنا پایا
آکھ دمودرکہندا چوچک ، پھردھیدو ازمایا
252
"کیکر تروئی جاتی دھیدو ! سن کر حیرت آئی
لدھو خواب کیہ عظمت کیتی! کیہ کہیں آکھ سنائی ؟
عمر ونجائی نال مہیں دے ، اساں نہ ٹکل آئی
آکھ سنا سنجھاتو کیویں ، " خاں نے گل پچھائی
253
"تریجے سوئے تے رنگ رتی ، متھے پھلی ناہیں
کٹی چھیاں مانہہ دی سٹی ، ماجھی گیا کدائیں
کھاہدی جیر لڑی و بیلے، نہ کھسم نہ سائیں
تس ددھ پوایو مینوں اجے نہ گڑھی کتھائیں
254
ایہہ پیر کیہ ولی سچانواں ، عظمت کی رشنائی
بن بولے ، بن آکھے باجھوں ، ظاہر کلا دکھائی
سبھناں نوں ہولگئی تسلا، بہوں سبھناں ہت آئی
آکھ دمودر نشا ہوئی آنین ، ایہو چریسی بھائی
355
راضی راٹھ ہوئے سبھ گلیں ، سبھناں ایہو بھایا
ایہہ سن شادی کیتی چوچک ، ٹمک ڈھول دھرایا
سنو یارو، سنو بھراوو، میں چاک نویلا پایا
آکھ دمودر سن کر ٹمک ، عالم اچھل آیا
356
پچھو تاؤ کریندا عالم ، جیں کہیں نظری آیا
ایہہ مہتاب دسیندا ساؤ ، کس لیکھے آن پھہایا
آکھن کڑیاں ملے اسانوں ، رکھیے سر کر سایہ
آکھ دمودر اساں کوں ہویا ، چاک بھلاڑا پایا
257
کھونڈی چم چلایا منگو ، بیلے وڑیا آئی
ٹویا کھٹ تھلاہ ہک کیتا ، نالے دھونی پائی
منگو چھیڑ بیلے چ وڑیا، جھلر رانجھے پائی
آکھ دمودر تدوں رانجھے ، رہن کیتو ای بھائی
258
گردے چاک کریندے وتن ، جو چوچک فرمایا
دے ول گھوں ، گہیندے بیلا ، من مانہہ فکر ٹکایا
ویکھ بے منیاوہ ہبھناں ، مارن چنگا بھایا
آکھ دمودر بیلے دے وچ، چاکاں منگو پھہایا
259
جاں دینہہ گزریا ترکالاں پئیاں ، من مانہہ فکر ہنڈھایا
سیال تکیندے ہوسن پینڈا ، رانجھے کیوں چر لایا
جلھر چھڈسدیہاں منگو ، مت کھسماں مندا بھایا
آکھ دمودر چڑھ ٹاہلی تے، تاں کر راگ اٹھایا
260
چڑھ دھیدو ونجھلی جب واہی، کیہیاں سراں اٹھائیاں
شینہہ ،برنڈے ، چیتے ، مونی، سبھے زیارت آئیاں
اثرگر ناگ چٹین پنڈا ، سہیڑ مونی سائیاں
سن کر مہیں کن پھڑیکے، نہ وات کڑوہی پائیاں
آکھ دمودر کیکن دھیرن گوپیاں کرشن بلائیاں
