251 تاں ایہہ سن خان حیرانی لگی ، جاں اس ایوں الایا کیہ ایہہ پیر کہ ولی سچانواں ، آکھیا غیب سنایا ایہہ اس کوئی خواب لدھو ای ، کیہ کوئی سپنا پایا آکھ دمودرکہندا چوچک ، پھردھیدو ازمایا 252 "کیکر تروئی جاتی دھیدو ! سن کر حیرت آئی لدھو خواب کیہ عظمت کیتی! کیہ کہیں آکھ سنائی ؟ عمر ونجائی نال مہیں دے ، اساں نہ ٹکل آئی آکھ سنا سنجھاتو کیویں ، " خاں نے گل پچھائی 253 "تریجے سوئے تے رنگ رتی ، متھے پھلی ناہیں کٹی چھیاں مانہہ دی سٹی ، ماجھی گیا کدائیں کھاہدی جیر لڑی و بیلے، نہ کھسم نہ سائیں تس ددھ پوایو مینوں اجے نہ گڑھی کتھائیں 254 ایہہ پیر کیہ ولی سچانواں ، عظمت کی رشنائی بن بولے ، بن آکھے باجھوں ، ظاہر کلا دکھائی سبھناں نوں ہولگئی تسلا، بہوں سبھناں ہت آئی آکھ دمودر نشا ہوئی آنین ، ایہو چریسی بھائی 355 راضی راٹھ ہوئے سبھ گلیں ، سبھناں ایہو بھایا ایہہ سن شادی کیتی چوچک ، ٹمک ڈھول دھرایا سنو یارو، سنو بھراوو، میں چاک نویلا پایا آکھ دمودر سن کر ٹمک ، عالم اچھل آیا 356 پچھو تاؤ کریندا عالم ، جیں کہیں نظری آیا ایہہ مہتاب دسیندا ساؤ ، کس لیکھے آن پھہایا آکھن کڑیاں ملے اسانوں ، رکھیے سر کر سایہ آکھ دمودر اساں کوں ہویا ، چاک بھلاڑا پایا 257 کھونڈی چم چلایا منگو ، بیلے وڑیا آئی ٹویا کھٹ تھلاہ ہک کیتا ، نالے دھونی پائی منگو چھیڑ بیلے چ وڑیا، جھلر رانجھے پائی آکھ دمودر تدوں رانجھے ، رہن کیتو ای بھائی 258 گردے چاک کریندے وتن ، جو چوچک فرمایا دے ول گھوں ، گہیندے بیلا ، من مانہہ فکر ٹکایا ویکھ بے منیاوہ ہبھناں ، مارن چنگا بھایا آکھ دمودر بیلے دے وچ، چاکاں منگو پھہایا 259 جاں دینہہ گزریا ترکالاں پئیاں ، من مانہہ فکر ہنڈھایا سیال تکیندے ہوسن پینڈا ، رانجھے کیوں چر لایا جلھر چھڈسدیہاں منگو ، مت کھسماں مندا بھایا آکھ دمودر چڑھ ٹاہلی تے، تاں کر راگ اٹھایا 260 چڑھ دھیدو ونجھلی جب واہی، کیہیاں سراں اٹھائیاں شینہہ ،برنڈے ، چیتے ، مونی، سبھے زیارت آئیاں اثرگر ناگ چٹین پنڈا ، سہیڑ مونی سائیاں سن کر مہیں کن پھڑیکے، نہ وات کڑوہی پائیاں آکھ دمودر کیکن دھیرن گوپیاں کرشن بلائیاں
