271
ਆਦਮੀ ਭੇਜ ਕੇ ਸਹੀ ਕੇਤੂ ਨੇਂ , ਬੈਠਾ ਧਿਆਣ ਲਗਾਏ
ਧਰੋਹ ਮਿਆਨੋਂ ਤੇਗ਼ਾਂ ਕੁਡੀਆਂ , ਅਲੀ ਅਲੀ ਕਰ ਧਾਏ
ਕਾਲੇ ਜੌੜੇ ਕਾਲੇ ਘੋੜੇ , ਲੱਖ ਲਸ਼ਕਰ ਨਜ਼ਰੀ ਆਏ
ਅੱਡੀ ਲਾਅ ਪਿਆ ਨੇਂ ਪੁੱਛੇ , ਨੱਠੇ ਚਾਕ ਸਿਵਾਏ
272
ਕਈ ਮੋਏ ਪਿੜ ਅਤੇ ਲੋਕਾ , ਕਈ ਬਾਹਾਂ ਭੰਨ ਵਨਜਾਏ
ਨਾਹੀਂ ਕੋਈ ਅਜਿਹਾ ਲੋਕਾ , ਜੋ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੀਰ ਚਵਾਏ
ਮਾਰੇ ਬਹੁਤ ਨੱਠੇ ਹੀ ਤਬ ਹੀ ਬਹੁੰ ਅਰਮਾਨ ਕਰਾਏ
ਆਖ ਦਮੋਦਰ ਜੋ ਕੋਈ ਸਾਬਤ , ਅਕੇਲੇ ਛੁਪ ਕਰ ਆਏ
273
ਪੁੱਟਣ ਨਾਰੀ ਮਤਾ ਪਕਾਇਆ , ਸਭ ਸਿਆਪੇ ਆਈ
ਤਾਂ ਸਨ ਖ਼ਾਨ ਹਕੀਕਤ ਸਾਰੀ ਕੀਹੀਂ ਇਹ ਗੱਲ ਸੁਣਾਈ
ਸਹੀ ਕਰੇਹੁ ਇਹ ਚਾਕ ਅਸਾਡੀਆਂ , ਕੀਤੀ ਜਾਇ ਲੜਾਈ
ਆਖ ਦਮੋਦਰ ਸੱਦੇ ਚੂਚਕ , ਤਦਾਂ ਸੋ ਗੱਲ ਪਛਾਈ
274
ਟੱਕਰ ਸੁਣਦਾ ਤਮਾ ਕੇਤੂ ਸੇ , ਬਹਿ ਕਰ ਮਤਾ ਪਕਾਇਆ
ਮਾਰਨ ਧੀਦੋ ਕਾਰਨ ਕੀਤਾ, ਸਭ ਮਹਾਐਨ ਧਾਇਆ
ਕੋਲੇ ਜੌੜੇ , ਕਾਲੇ ਘੋੜੇ , ਅੱਗੋਂ ਲਸ਼ਕਰ ਆਇਆ
ਲੈ ਸ਼ਮਸ਼ੇਰਾਂ ਪਿੱਛਾ ਕੀਤਾ , ਅਸਾਂ ਨੱਸਣ ਤੇ ਚਿੱਤ ਚਾਇਆ
ਸੰਨ ਹੋ ਚੂਚਕ ਅਸਾਂ ਤਮਾਸ਼ਾ , ਇਹ ਕੁੱਝ ਨਜ਼ਰੀਂ ਆਇਆ
275
ਹੋਈ ਨਸ਼ਾ-ਏ-ਨਿਹਾਇਤ ਚੂਚਕ , ਇਹ ਗੱਲ ਖ਼ਾਲੀ ਨਾਹੀਂ
ਬਰਕਤ ਬਾਝੋਂ ਖ਼ਾਲੀ ਨਾਹੀਂ , ਹੋਈ ਨਸ਼ਾ-ਏ-ਅਸਾਹੀਂ
ਬਰਕਤ ਵੰਦ ਸਹੀ ਸੱਚ ਹੈ ਇਹ , ਅਜ਼ਮਾਏ ਦਾ ਕੀਹ ਅਜ਼ਮਾਈਂ
ਕਹੇ ਦਮੋਦਰ ਦਨੀਹਾ ਦਨੀਹਾ ਰੌਸ਼ਨ , ਥੇਂਦਾ ਚਾਕ ਤਦਾਹੀਂ
276
ਤੁਰਟ ਉਮੀਦ ਗਈ ਚਾਕਾਂ ਦੀ , ਕਿਹਨੂੰ ਫੇਰ ਅਖ਼ਾਹਾਂ
ਟੱਕਰ ਖੁਸ ਚਕੋਰੇ ਲੀਤਾ, ਨਹੀਂ ਨਸੀਬ ਅਸਾਹਾਂ
ਜਾਂ ਜਾਂ ਅਸਾਂ ਨਸੀਬ ਖੁਦ ਵਸੇ, ਹਨ ਕੀਕਰ ਫੇਰ ਖ਼ਵਾਹਾਂ
ਛੋੜੀਵ ਤਾਂਘ ਚੂਚਕ ਦੀ ਭਾਈ , ਲੱਕੜੀ ਘਾਹ ਲੱਗਾ ਹਾਂ
277
ਆਪੇ ਛਿੜੇ ਤੇ ਆਪੇ ਢੋਟੇ , ਬੇਲੇ ਰਹੇ ਈਵ ਆਈਂ
ਬੇਲਾ ਬੈਠ ਸੁੰਜਾ ਤੌਸ ਸਭੁ, ਜਾਂ ਤਾਂ ਬੂਟੇ ਕਾਹੀਂ
ਸ਼ੀਂਹ ਬਰਨਡੇ ਬਸ਼ਈਰ ਸ਼ੌਕਣ ,ਇਹ ਸਭ ਮਿੱਤਰ ਤਸਾਹੀਂ
ਆਖ ਦਮੋਦਰ ਕਾਮਲ ਰੰਝੇਟਾ , ਮਹਿਰਮ ਥੀਆ ਸਭ ਜਾਈਂ
278
ਜਾਂ ਦੋਈਂ ਬਾਂਹ ਗੁਜ਼ਰੇ ਐਵੇਂ , ਤਾਂ ਚੌ ਚੌਪਈ ਆਈ
ਆ ਤਿੰਨ ਦੇ ਵਿਚ ਹੀਰ ਹੱਸੀ ਨੂੰ , ਖ਼ਿਦਮਤ ਇਹੋ ਦਿਸਾਈ
ਚੋਰੀ ਕੁੱਟ ਪਈਨਦੀ ਮਨਗਰ, ਉੱਤੋਂ ਖੰਡ ਰਲਾਈ
ਕਹੇ ਦਮੋਦਰ ਚੋਚੋ ਚਲੀ, ਤਾਣ ਆ ਤਿੰਨ ਚੱਲ ਆਈ
279
ਚੌ ਚੌ ਚੱਲ ਪਈ ਵਿਚ ਕੁੜੀਆਂ , ਡਰਦਿਆਂ ਆਖਣ ਨਾਹੀਂ
ਗਈ ਸੋ , ਗਈ ਸਲੇਟੀ ਭੈਣੇ , ਇਹ ਹੁਣ ਰਹਿਣ ਦੀ ਨਾਹੀਂ
ਬਾਝੋਂ ਮਲੂਕਾ-ਏ-ਖਲੋਤੀ , ਉਸ ਨੂੰ ਮੱਤ ਦੀਵਾ ਹੈਂ
ਕਹੇ ਦਮੋਦਰ ਫ਼ਿਕਰ ਕੇਤੂ ਨੇਂ , ਹੋਈਆਂ ਆਖਣ ਤਾਈਂ
280
ਬਲੀ ਹੀਰੇ ! ਹਿੱਲੀ ਹੀਰੇ ! ਗੱਲ ਤੁਸਾਡੀ ਹਿੱਲੀ
ਹੁਣੇ ਤਾਂ ਚੂਚਕ ਬਾਪ ਸੁਣੀਂਦਾ ,ਤਆਮ ਨਾ ਪੱਕੇ ਚੁਲ੍ਹੀ
ਚਾਕਾਂ ਨਾਲ਼ ਕਰੀਂ ਅਸ਼ਨਾਈ , ਫਿਰਨੀ ਐਂ ਕਿਉਂ ਖੁੱਲੀ
ਸੰਨ ਤੂੰ ਸੱਚ ਸਿਆਣੀ ਕੁੜੀਏ! ਚਾਕਾਂ ਅਤੇ ਭਲੀ
