271 ਆਦਮੀ ਭੇਜ ਕੇ ਸਹੀ ਕੇਤੂ ਨੇਂ , ਬੈਠਾ ਧਿਆਣ ਲਗਾਏ ਧਰੋਹ ਮਿਆਨੋਂ ਤੇਗ਼ਾਂ ਕੁਡੀਆਂ , ਅਲੀ ਅਲੀ ਕਰ ਧਾਏ ਕਾਲੇ ਜੌੜੇ ਕਾਲੇ ਘੋੜੇ , ਲੱਖ ਲਸ਼ਕਰ ਨਜ਼ਰੀ ਆਏ ਅੱਡੀ ਲਾਅ ਪਿਆ ਨੇਂ ਪੁੱਛੇ , ਨੱਠੇ ਚਾਕ ਸਿਵਾਏ 272 ਕਈ ਮੋਏ ਪਿੜ ਅਤੇ ਲੋਕਾ , ਕਈ ਬਾਹਾਂ ਭੰਨ ਵਨਜਾਏ ਨਾਹੀਂ ਕੋਈ ਅਜਿਹਾ ਲੋਕਾ , ਜੋ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੀਰ ਚਵਾਏ ਮਾਰੇ ਬਹੁਤ ਨੱਠੇ ਹੀ ਤਬ ਹੀ ਬਹੁੰ ਅਰਮਾਨ ਕਰਾਏ ਆਖ ਦਮੋਦਰ ਜੋ ਕੋਈ ਸਾਬਤ , ਅਕੇਲੇ ਛੁਪ ਕਰ ਆਏ 273 ਪੁੱਟਣ ਨਾਰੀ ਮਤਾ ਪਕਾਇਆ , ਸਭ ਸਿਆਪੇ ਆਈ ਤਾਂ ਸਨ ਖ਼ਾਨ ਹਕੀਕਤ ਸਾਰੀ ਕੀਹੀਂ ਇਹ ਗੱਲ ਸੁਣਾਈ ਸਹੀ ਕਰੇਹੁ ਇਹ ਚਾਕ ਅਸਾਡੀਆਂ , ਕੀਤੀ ਜਾਇ ਲੜਾਈ ਆਖ ਦਮੋਦਰ ਸੱਦੇ ਚੂਚਕ , ਤਦਾਂ ਸੋ ਗੱਲ ਪਛਾਈ 274 ਟੱਕਰ ਸੁਣਦਾ ਤਮਾ ਕੇਤੂ ਸੇ , ਬਹਿ ਕਰ ਮਤਾ ਪਕਾਇਆ ਮਾਰਨ ਧੀਦੋ ਕਾਰਨ ਕੀਤਾ, ਸਭ ਮਹਾਐਨ ਧਾਇਆ ਕੋਲੇ ਜੌੜੇ , ਕਾਲੇ ਘੋੜੇ , ਅੱਗੋਂ ਲਸ਼ਕਰ ਆਇਆ ਲੈ ਸ਼ਮਸ਼ੇਰਾਂ ਪਿੱਛਾ ਕੀਤਾ , ਅਸਾਂ ਨੱਸਣ ਤੇ ਚਿੱਤ ਚਾਇਆ ਸੰਨ ਹੋ ਚੂਚਕ ਅਸਾਂ ਤਮਾਸ਼ਾ , ਇਹ ਕੁੱਝ ਨਜ਼ਰੀਂ ਆਇਆ 275 ਹੋਈ ਨਸ਼ਾ-ਏ-ਨਿਹਾਇਤ ਚੂਚਕ , ਇਹ ਗੱਲ ਖ਼ਾਲੀ ਨਾਹੀਂ ਬਰਕਤ ਬਾਝੋਂ ਖ਼ਾਲੀ ਨਾਹੀਂ , ਹੋਈ ਨਸ਼ਾ-ਏ-ਅਸਾਹੀਂ ਬਰਕਤ ਵੰਦ ਸਹੀ ਸੱਚ ਹੈ ਇਹ , ਅਜ਼ਮਾਏ ਦਾ ਕੀਹ ਅਜ਼ਮਾਈਂ ਕਹੇ ਦਮੋਦਰ ਦਨੀਹਾ ਦਨੀਹਾ ਰੌਸ਼ਨ , ਥੇਂਦਾ ਚਾਕ ਤਦਾਹੀਂ 276 ਤੁਰਟ ਉਮੀਦ ਗਈ ਚਾਕਾਂ ਦੀ , ਕਿਹਨੂੰ ਫੇਰ ਅਖ਼ਾਹਾਂ ਟੱਕਰ ਖੁਸ ਚਕੋਰੇ ਲੀਤਾ, ਨਹੀਂ ਨਸੀਬ ਅਸਾਹਾਂ ਜਾਂ ਜਾਂ ਅਸਾਂ ਨਸੀਬ ਖੁਦ ਵਸੇ, ਹਨ ਕੀਕਰ ਫੇਰ ਖ਼ਵਾਹਾਂ ਛੋੜੀਵ ਤਾਂਘ ਚੂਚਕ ਦੀ ਭਾਈ , ਲੱਕੜੀ ਘਾਹ ਲੱਗਾ ਹਾਂ 277 ਆਪੇ ਛਿੜੇ ਤੇ ਆਪੇ ਢੋਟੇ , ਬੇਲੇ ਰਹੇ ਈਵ ਆਈਂ ਬੇਲਾ ਬੈਠ ਸੁੰਜਾ ਤੌਸ ਸਭੁ, ਜਾਂ ਤਾਂ ਬੂਟੇ ਕਾਹੀਂ ਸ਼ੀਂਹ ਬਰਨਡੇ ਬਸ਼ਈਰ ਸ਼ੌਕਣ ,ਇਹ ਸਭ ਮਿੱਤਰ ਤਸਾਹੀਂ ਆਖ ਦਮੋਦਰ ਕਾਮਲ ਰੰਝੇਟਾ , ਮਹਿਰਮ ਥੀਆ ਸਭ ਜਾਈਂ 278 ਜਾਂ ਦੋਈਂ ਬਾਂਹ ਗੁਜ਼ਰੇ ਐਵੇਂ , ਤਾਂ ਚੌ ਚੌਪਈ ਆਈ ਆ ਤਿੰਨ ਦੇ ਵਿਚ ਹੀਰ ਹੱਸੀ ਨੂੰ , ਖ਼ਿਦਮਤ ਇਹੋ ਦਿਸਾਈ ਚੋਰੀ ਕੁੱਟ ਪਈਨਦੀ ਮਨਗਰ, ਉੱਤੋਂ ਖੰਡ ਰਲਾਈ ਕਹੇ ਦਮੋਦਰ ਚੋਚੋ ਚਲੀ, ਤਾਣ ਆ ਤਿੰਨ ਚੱਲ ਆਈ 279 ਚੌ ਚੌ ਚੱਲ ਪਈ ਵਿਚ ਕੁੜੀਆਂ , ਡਰਦਿਆਂ ਆਖਣ ਨਾਹੀਂ ਗਈ ਸੋ , ਗਈ ਸਲੇਟੀ ਭੈਣੇ , ਇਹ ਹੁਣ ਰਹਿਣ ਦੀ ਨਾਹੀਂ ਬਾਝੋਂ ਮਲੂਕਾ-ਏ-ਖਲੋਤੀ , ਉਸ ਨੂੰ ਮੱਤ ਦੀਵਾ ਹੈਂ ਕਹੇ ਦਮੋਦਰ ਫ਼ਿਕਰ ਕੇਤੂ ਨੇਂ , ਹੋਈਆਂ ਆਖਣ ਤਾਈਂ 280 ਬਲੀ ਹੀਰੇ ! ਹਿੱਲੀ ਹੀਰੇ ! ਗੱਲ ਤੁਸਾਡੀ ਹਿੱਲੀ ਹੁਣੇ ਤਾਂ ਚੂਚਕ ਬਾਪ ਸੁਣੀਂਦਾ ,ਤਆਮ ਨਾ ਪੱਕੇ ਚੁਲ੍ਹੀ ਚਾਕਾਂ ਨਾਲ਼ ਕਰੀਂ ਅਸ਼ਨਾਈ , ਫਿਰਨੀ ਐਂ ਕਿਉਂ ਖੁੱਲੀ ਸੰਨ ਤੂੰ ਸੱਚ ਸਿਆਣੀ ਕੁੜੀਏ! ਚਾਕਾਂ ਅਤੇ ਭਲੀ
