271
آدمی بھیج کے صحیح کیتو نیں ، بیٹھا دھیان لگائے
دھروہ میانوں تیغاں کڈھیاں ، علی علی کر دھائے
کالے جوڑے کالے گھوڑے ، لکھ لشکر نظری آئے
اڈی لاء پیا نیں پچھے ، نٹھے چاک سوائے
272
کئی موئے پڑ اتے لوکا ، کئی باہاں بھن ونجائے
ناہیں کوئی اجیہا لوکا ، جو ایہناں نیر چوائے
مارے بوہت نٹھے ہی تب ہی بہوں ارمان کرائے
آکھ دمودر جو کوئی ثابت ، اکیلے چھپ کر آئے
273
پٹن ناری متا پکایا ، سبھ سیاپے آئی
تاں سن خان حقیقت ساری کیہیں ایہہ گل سنائی
صحیح کریہو ایہہ چاک اساڈیاں ، کیتی جاء لڑائی
آکھ دمودر سدے چوچک ، تداں سو گل پچھائی
274
ٹکر سندا طمع کیتو سے ، بہہ کر متا پکایا
مارن دھیدو کارن کیتا، سبھ مہاین دھایا
کولے جوڑے ، کالے گھوڑے ، اگوں لشکر آیا
لے شمشیراں پچھا کیتا ، اساں نسن تے چت چایا
سن ہو چوچک اساں تماشہ ، ایہہ کجھ نظریں آیا
275
ہوئی نشاء نہایت چوچک ، ایہہ گل خالی ناہیں
برکت باجھوں خالی ناہیں ، ہوئی نشاء اساہیں
برکت وند صحیح سچ ہے ایہہ ، ازمائے دا کیا ازمائیں
کہے دمودر دنیہہ دنیہہ روشن ، تھیندا چاک تداہیں
276
ترٹ امید گئی چاکاں دی ، کیہنوں پھیر اکھاہاں
ٹکر کھس چکورے لیتا، نہیں نصیب اساہاں
جاں جاں اساں نصیب کھدوسے، ہن کیکر پھیر کھواہاں
چھوڑیو تانگھ چوچک دی بھائی ، لکڑی گھاہ لگاہاں
277
آپے چھیڑے تے آپے ڈھوٹے ، بیلے رہے ایوائیں
بیلا بیٹھ سنجاتوس سبھو، جاں تاں بوٹے کاہیں
شینہہ برنڈے بشئیر شوکن ،ایہہ سبھ متر تساہیں
آکھ دمودر کامل رنجھیٹا ، محرم تھیا سبھ جائیں
278
جاں دوئیں بانہہ گذرے ایویں ، تاں چو چو پئی آئی
آتن دے وچ ہیر ہسی نوں ، خدمت ایہو دسائی
چوری کٹ پئیندی منگر، اتوں کھنڈ رلائی
کہے دمودر چوچو چلی، تان آتن چل آئی
279
چو چو چل پئی وچ کڑیاں ، ڈردیاں آکھن ناہیں
گئی سو ، گئی سلیٹی بھینے ، ایہہ ہن رہن دی ناہیں
باجھوں مل وکاء کھلوتی ، اس نوں مت دیواہیں
کہے دمودر فکر کیتو نیں ، ہوئیاں آکھن تائیں
280
بلی ہیرے ! ہلی ہیرے ! گل تساڈی ہلی
ہنے تاں چوچک باپ سنیندا ،طعام نہ پکے چلھی
چاکاں نال کریں اشنائی ، پھرنی ایں کیوں کھلی
سن توں سچ سیانی کڑیئے! چاکاں اتے بھلی
