331
" بچے موئے سدیا مینوں ، میں تاں خبر نہ کائی
منتاں کر کر بیلے متا، پگڑی گل وچ پائی
میں کیہ کم سن صاحبیانی ، جے توں کاوڑ آئی
ایہہ نصیحت مینوں دھیا ، جوجھگی جان سڑائی "
332
"جو جاتو ، سو ای سرکیتا،"، ہیرے آکھ سنایا
"جومیں سیس کریساں تینڈے ، کتھے ویسی تایا
کتھے نسی ، ہن توں میتھوں ، وس کاٹھ ، کوہاڑے آیا"
آکھ دومودر سخن سلیٹی ، تائے نوں سمجھایا
333
"جو ہووس ویری مغل مینڈے ، تاں ہو فقیر چھڑائیں
جو ہوون ویری ساؤ مینڈے ، تاں ہو شریک بچائیں
جو ہوون دشمن عالم سارا، تاں گال وچ پلو پائیں
آکھدمودر ویر تساڈے ، میں جیون جوگا ناہیں
334
"ایہہ سن ہیرے من مہرپائی ، کیدو نہ چھڑ سائیں
میتھوں بھنا ، کدے ویسی پچھے پے مرسائیں
جان کھہیڑیو نال اساڈے ، راتیں سر کپسائیں
تایا! چھوڑن جوگی سو، آکھ کے تدھ سنائیں
335
"ہیرے ! مویاں جا بہتیری ، جیوندیاں نوں ناہیں ؟
ونج رجوعے سیداں والے، اوتھے دھوان پائیں
جاگہ کہیں ایہہ چانہ لیتی ،اتھے جا رہسائیں
آکھے کیدو دیر تساڈے ، رہنا مینڈا ناہیں "
336
تاں چوچک دے چت پئی آوے ، کیکن گل کریہاں
ہورس نوں آکھن دی ناہیں ، اندر گھت ہنڈھیہاں
اکھیں ویکھاں ونج کری ہن ، بھیت نہ کسے دیہاں
آکھ دمودر چوچک جاتا، آپے نظر پئیہاں
337
ہک دیونہہ ٹھیک دوپہراں ولے، چوچک گیا توائی
جلھر اتے دوہیں ستے ، کیوں کر کیچے بھائی
ویکھدیاں پھر مڑیا پچھانہہ، آئی لج توائی
آکھ دمودر ویکھ حقیقت ، کیتے سد اتھائیں
338
جاں سد خان کیتے بہتیرے ، تاں دوہاں سن پایا
جاگی ہیر ، ہوئی حیرانی ، رانجھے جوگ جگایا
" اٹھی رانجھا ! توں کیوں ستا، ویکھ چڑھ بابا آیا "
آکھ دمودر ہیر گئی اٹھ ، رانجھا بیلے دھایا
339
پھر پھر سد کریندا چوچک ، سن کے چپ کریندا
وڈے روہ سنیندا بیلے ، مول جواب نہ دیندا
چکڑ سبھو دل مل سارے ، پنڈے گھن ملیندا
آکھ دمودر جاں تھکا چوچک ، تاں سدرانجھا دیندا
340
ملیا آ چوچک نوں رانجھا ، "کیوں چاکا ! ناہوں بلیندا
ٹٹاسنگھ سدیندیاں مینڈا ، اگوں جواب نہ دیندا
کیہ سن سن چپ کریندا آپے مینوں جان جھکھیندا"
آکھ دمودر خان نہ ٹلدا ، کیہا سخن الیندا
