261
ਮੇਹੀਂ , ਸ਼ਨੀਹਾ, ਬਰਨਡੇ , ਮੁਨੀ , ਅੰਤ ਜਾਵੇ ਪਾਇਆ
ਜਲਹਰ ਛੋਡ ਦਿੱਤੀ ਰੰਝੇਟੇ , ਧਰਤੀ ਉੱਤੇ ਆਇਆ
ਸ਼ੀਂਹਾਂ ਦੇ ਸਿਰ ਹੱਥ ਫਰੀਨਦਾ ,ਵਬੋਹਤ ਦਿਲਾਸਾ ਲਾਇਆ
ਸਾਨੂੰ ਕੁ ਦਿਨ ਭਾਈ ਸੁਣੋ , ਕਿਸਮਤ ਆਨ ਬਹਾਇਆ
262
ਚਲਿਆ ਚਾਕ ਸਾਥ ਲੈ ਮੰਗੂ , ਸਾਉ ਖੁੱਲੇ ਤਕੀਨਦੇ
ਕੌਣ ਕਜ਼ਾ-ਏ-ਅਦੀਲਾ ਥੀਆ, ਥੱਕੇ ਸਭ ਉੱਡ ਕਿੰਦੇ
ਧੂੜਾ ਅਕਾਸ਼ ਚੜ੍ਹੀ ਪੁਲ ਅੰਦਰ , ਜਾਂ ਉਦੋਂ ਮੰਗੂ ਵੈਂਦੇ
ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਣਜ ਵੜੀਆਂ ਮੱਝੀਂ , ਤਾਂ ਸਾਉ ਸਭ ਚੋਈਨਦੇ
263
ਭਾਂਡੇ ਲੇਕਰ ਚਵੀਨ ਆਏ ,ਤਾਂ ਅਜ਼ਮਤ ਚਾਕ ਵਿਖਾਏ
ਭਾੜੇ ਵਾਲੀ ਨਾ ਮੰਗੇ ਭਾੜਾ , ਹੱਥ ਨਾ ਪੈਰ ਹਿਲਾਏ
ਕੱਟੀ ਵਾਲੀ ਚਿੱਤ ਨਾ ਕੱਟੀ , ਆਪੇ ਖੁੱਲੀ ਚਵਾਏ
ਜੋ ਖੱਟਰ ਮਿੱਲ ਆਪ ਖਲੋਤੀ , ਚੜ੍ਹਦੇ ਰੰਗ ਸਿਵਾਏ
ਆਖ ਦਮੋਦਰ ਇਹ ਡਿੱਠਾ ਰਾਠਾਂ ਸਭ ਚੂਚਕ ਪੇ ਆਏ
264
ਤਾਂ ਪਈ ਕੂਕ ਵਿਚ ਝੰਗ ਸਿਆਲਾਂ,ਚਾਕ ਨਾ ਮੂਲ ਛਿੜ ਯ੍ਹਾ
ਜਾਂ ਜਾਂ ਆਸ ਹਯਾਤੀ ਹੋਵੇ , ਤਾਂ ਤਾਂ ਸਭ ਕੁਛ ਦੇਹਾਂ
ਇਹ ਦਿੱਲੀ ਹੈ ਪੂਰਾ ਸੂਰਾ , ਅਜ਼ਮਾਏ ਦਾ ਕੀਹ ਅਜ਼ਮੀਹਾਂ
ਆਖ ਦਮੋਦਰ ਚਾਕ ਸਚਾਵਾ , ਵਸਾਹ ਨਾ ਇਸੇ ਕਿਰਿਆਆਂ
265
ਚੁਰਾ-ਏ-ਲੈ ਆਇਆ ਮੱਝੀਂ ਧੀਦੋ , ਚਾਕਾਂ ਭਲੀ ਨਾ ਭਾਈ
ਕੀਕਰ ਛਿੜ ਸੀ ਰਾਤ ਰੰਝੇਟਾ, ਸ਼ੀਂਹਾਂ ਘੁੰਮਰ ਪਾਈ
ਅਸਰ ਗੁਰ ਨਾਗ ਡਨਸ ਭਾਰੇ ਲੈ , ਪੈਰ ਧਰੇ ਅੱਤ ਜਾਈ
ਆਖ ਦਮੋਦਰ ਸਭਨਾਂ ਚਾਕਾਂ , ਇਹੋ ਮਤਾ ਪਕਾਈ
266
ਨਾਲ਼ ਨਿੰਮਾ ਸ਼ੈ ਮੱਝੀਂ ਤਾਈਂ , ਰਾਂਝਾ ਵਸਤੀ ਆਇਆ
ਵੰਝਲੀ ਮਾਰ ਸਦਾਵੇ ਮੰਗੂ , ਚੇਟਕ ਧੀਦੋ ਲਾਇਆ
ਸੰਨ ਮੀਨਹੀਂ ਸਰੋਦ ਸਚਾਨਵਾਂ , ਚੱਲਣ ਤੇ ਚਿੱਤ ਚਾਇਆ
ਆਖ ਦਮੋਦਰ ਡਿੱਠਾ ਮੱਝੀਂ , ਜੋ ਬਾਹਰ ਰਾਂਝਾ ਆਇਆ
267
ਵੰਝਲੀ ਮਾਰ ਸੁਣਾਈ ਧੀਦੋ ਮੀਨਹੀਂਸਭ ਰਜਾਈਆਂ
ਮੋਹਰਕ ਤੋੜਨ ਕਿਤੋਂ ਨਾ ਧੀਰਨ , ਚੱਲਣ ਤੇ ਧਰਾਈਆਂ
ਪੀਖੜ ਤੋੜ , ਧਿੰਗਾਣੇ ਜਲਿਆਂ , ਰਹਿਣ ਨਾ ਮੂਲ ਰਿਹਾਈਆਂ
ਆਖ ਦਮੋਦਰ ਕੀਕਣ ਧੀਰਨ , ਗੋਪੀਆਂ ਕਾਹਨ ਬੁਲਾਈਆਂ
268
ਮੰਗੂ ਲੈ ਚਲਾਇਆ ਧੀਦੋ , ਘਣ ਸਵੇਲੇ ਆਇਆ
ਰੱਸਾ ਵੱਟ ਬਣਾਈ ਜਲਹਰ , ਉੱਪਰ ਆਸਣ ਲਾਇਆ
ਔਝੜ ਝੰਗ ਬੇਲਾ ਬਹੁੰ ਘਾਟਾ , ਮੰਗੂ ਵਿਚ ਗੱਡ ਈਆ
ਆਖ ਦਮੋਦਰ ਪਸੂ ਪਰਿੰਦੇ , ਧੀਦੋ ਸਭਨਾਂ ਭਾਈਆ
269
ਮਿਲ ਮਿਲ ਚਾਕਾਂ ਮਸਲਤ ਕੀਤੀ , ਅਸੀਂ ਇਹ ਚਾਕ ਮਰਿਆਆਂ
ਅੱਧੀ ਰਾਤੀਂ , ਕੌੜੇ ਸੁੱਤੇ , ਇਸ ਕੱਪ ਨਈਂ ਸੁੱਟਿਆਆਂ
ਕਿਹੜੇ ਲਸ਼ਕਰ ਚੜ੍ਹਸਨ ਪਿੱਛੋਂ , ਜੇ ਅਸੀਂ ਤਹੱਮੁਲ ਦੇਹਾਂ
ਟੱਕਰ ਖੁਸ ਚਕੋਰੇਲੀਤਾ , ਅਸੀਂ ਗੱਲੋਂ ਕਲੰਕ ਚੁੱਕਿਆਆਂ
270
ਮਾਰਨ ਮਸਲਤ ਚਾਕਾਂ ਕੀਤੀ , ਬੁਰੀਆਂ ਨੀਤਾਂ ਚਾਈਆਂ
ਆਏ ਤੇਜ਼ ਅਰੰਭ ਕੇਤੂ ਨੇਂ , ਚੋਰੀ ਘਣ ਸਰਵਾਹੀਆਂ
ਕਾਲ਼ੀ ਰਾਤ ਫੌਹਾਰ ਵਸਨਦੀ , ਮੋਢੇ ਤੇ ਰੱਖ ਚਾਈਆਂ
ਆਖ ਦਮੋਦਰ ਬੇਲੇ ਆਏ , ਜਿੰਨੇ ਚੌਰਾਸੀ ਸਾਈਆਂ