ہویا نعت میری دا اے اج مطلع
سخن وراں دے دلی سامان جوگا
جیہڑا کن دی لہر وچ آکھیا سی
مطلع اپنے ربّ رحمٰن جوگا
بارگاہ وچ اوہناں دے ذکر باجھوں
ہُندی نظر منظور نماز دی نہیں
ذات اوہ درود سلام جوگی
ناں اوہناں دا ورد زبان جوگا
جھکھڑ وانگراں کعبے تے چڑھی جس دم
فوج شرک دے کالیاں بدلاں دی
ربوں وجیا ظلمت دے وچّ سینے
ریہندا آخری تیر کمان جوگا
باغ حرم وچ اکو بہار آئی
کیتا سدا بہار شنگار جِنّے
ساوے باغ بیتلا دے وچّ اکو
کھڑیا پھلّ نہ کدی کرمان جوگا
کھلے ویکھ مازاغ دے نین اوہدے
میٹی اکھ جے جان جہان کھولی
آیا مردہ جہان دے وچ جد اوہ
بن کے جان دا پجّ جہان جوگا
نکل لاٹ حرا دی کان وچوں
سینے ساڑ گئی کھائیاں ہنیریاں دے
چمکاں ماردا نور فاران والا
چانن بن گیا سارے جہان جوگا
عظمت اوہناں دے حلم سلوک دی نے
میرے شعر نوں عزت 'فقیر' بخشی
کرماں نال محمد دے ناں ملیا
مینوں اپنے شعر سجان جوگا
