جس شجر تھیں پھل پُھل آوے وچھدا جاوے زمینے مار لیا جنہاں میں نوں قرشی لے گئے پار سفینے عیبی ویہڑے ہر دم میلہ ہر دے سال مہینے سانجھاں تیریاں چوراں شنگ پیار دی رُت نہ جانیں لُٹ کے شگناں والے ویہڑے بلدے دیپ بجھاویں جگ نوں ٹھگناں ریتی تیری کرم وی ڈھیر کمینے لُٹ غریباں ڈھڈ توں بھریا رہ گئے اُوہ کرلاندے بُھکھ دے مارے تیرے ڈر توں راہواں ہوراں جاندے جس نمانے گل تیری پرتی کُھبیا وچ زمینے عزتاں لُٹ وریام نہ بن دے کہہ گئے کہون والے اُوہناں کوں بھائے سانجھ غریباں تیرے کارنیں کالے لَد گئیاں اُو ماراں جنہاں گود کھڈائے نگینے
