بابل! راج دُلاری ساں میں، تینوں بہت پیاری ساں میں
ہِک تے چاڑھ کھڈؤندا سی توں، کِنے لاڈ لڈؤندا سی توں
مینوں رانڑو کہندا سی توں، مَتھا چُم کے بہندا سی توں
پوہ دی ٹھار تے ہاڑ دی بھانبڑ، میری خاطر سہندا سی توں
توں تے کہنا مانڑ سی مینوں، آکھدا اپنڑیں جان سی مینوں
میرے دُکھ تے رو پیندا سی، مُڑکا تیرا چُو پیندا سی
اَج ایہہ کیہڑی ہونڑی چُلہی، میری شکل سیانڑی پُلہی
بابلا! اَج کی تینوں ہویا، اَکھاں وِچوں لہو اے چویا
میرے کھیڈ کھڈونڑے پُلہے، قہر کروڑ دے جھکڑ چُلھہے
میرے گَل تُوں رَسّہ پایا، تیری ہتھیں ٹوکا آیا
مینوں اَج تُوں مارنڑ لگا ایں، ساری کھیڈ وگاڑن لگا ایں
ہُنڑ جاہل دے پَلّے پؤنا ایں، میتھوں اپنڑاں جیون کھونا ایں
جُھوٹی مُوٹھی غیرت پِچھے، مینوں پاہے لاؤڑاں چاہنا ایں
او میں وی تے انسان آں ابا، میرے وی ارمان آں ابا
میرا بَر وی پیارا ہووے، پڑھیا لکھیا تارا ہووے
عقل مند سواؤ ہووے، حدوں ودھ کماؤ ہووے
ویہلے دے نال کِنج رہواں گی، انی اوکڑ کنج سہواں گی
میں تے اِنج نئیں کرنا ابا، روز روز نئیں مرنا ابا
میں تے دُھر توں دُکھڑے سہندی، فیر وی موہوں کُج نئیں کہندی
مینوں زندہ گڈدے رہے نیں، جنگلاں دے وِچ چھڈدے رہے نیں
اَج وی نال قرآن ویاہون، ظالم اے کرتوت وکھاون
وَنی دی سُولی تے چاڑھن، سائیں مَرے تے نال ای ساڑن
مینوں پیر دی جُتی آکھن، کَلموہی تے کُتی آکھن
فیر وی میں بُلہاں نُوں سیتا، شملہ اُچا تیرا کیتا
وَنڈی پئے تے ہس بلاؤندے، ورثہ اپنڑے ناں لکھاؤندے
حصہ میرا وِیر لے جاؤندے، فیر وی دل تے تیر چلاؤندے
اَجے وی میں بھرواں پِٹی، اَجے وی میں ای لہو دی چِٹی
میرے دیس دئیو پردھانو، چنگے او ہمدرد انسانو
مینوں ناں اس حال تے چھڈو، ایس ہنیرے وچوں کَڈھو
رب رسولؐ دا مَنو کہنڑاں، چَھڈ دئیو پیر دی جُتی کہنڑاں
یار ندیم دا ایہو کہنڑاں، دھی (تی) نوں پاؤعلم دا گہنڑاں
