کدوں ہے مالیاں نوں کھڑی گلزار دی چنتا
خدا نوں وی نہیں ہے اپنے سنسار دی چنتا
کہو ہُن ایس نوں حیوان بھاویں جنگلی خونی
نہیں ہے آدمی نوں اپنے کردار دی چِنتا
سِراں تے بنھ کفناں نوں سِراں دی کھیڈ جو کھیڈن
دِلاں وچ پالدے نیں اوہ کدوں فیر ہار دی چِنتا
بنیرے تے سجاؤندنے سی اسیں وی رانگلے گملے
کسے ودھ مُک جاندی جے کیتے رزگار دی چِنتا
گھروں باہر گیاں دی منگدے نیں سُکھ گھر والے
گھروں باہر گیاں نوں ہُن رہے گھر بار دی چِنتا
ہے چِنتا اپنی کرسی دی ہُن سرکار نوں یارو
تے لوکاں نوں ہے آپو اپنے ادھیکار دی چِنتا
میں تر چکا ہاں پہلاں ہی سمندر ایہہ کئی واری
بچاؤ کنگ جی کشتی ،کرو پتوار دی چِنتا
حوالہ: چونویاں غزلاں؛