اِجڑ چھوڑ سسّی ول ٹریا، دل ڈر دے پگ دھر دا
صورت ویکھ احوال سسّی دا، چڑھیوس جوش قہر دا
دل توں شوق گیا اُٹھ سارا، مال دھیاں پُت گھر دا
ہاشم جان دلوں جگ فانی، ویکھ فقیری پھڑ دا
تھل وچ گور سسّی دی کرکے، وانگ یتیم نمانے
گل کفنی سر پا برہنہ، بیٹھا گور سرہانے
اک گل جان لئی جگ فانی، ہور کلام نہ جانے
ہاشم خاص فقیری ایہو، پر ایہو کون پچھانے
اُڈیا روح سسّی دے تن تھیں، پھیر پنوں ول آیا
محمل مست بیہوش پنوں نوں، سفنے جا جگایا
لے ہن یار اساں سنگ تیرے، قول قرار نبھایا
ہاشم رہی سسّی وچ تھل دے، میں رخصت لے آیا
اُٹکی نیند پنوں اُٹھ بیٹھا، جلدی وچ کچاوے
نہ اوہ شہر بھنبھور پیارا، نہ اوہ محل سہاوے
اچانک چمک لگی شہزادے، کجھ سر پیر نہ آوے
ہاشم جاگ لئی مڑ کہیا، عاشق چین وہاوے
