سبھ دےسانجھےرُکھ تےسبھ دی سانجھی چھاں سی پُترا
ایسے لئی تے جنت پِنڈ دا دوجا ناں سی پُترا
ساڈے ویلے پگاں والے پَتّاں دے سن راکھے
ساڈے ویلے ہوندا اینا سُکھ وی تاں سی پُترا
اِک دوجے توں ودھ کے ساڈی اکھ حیاء سی کردی
اِک دوجے لئی ساڈی دِل وچ وادھو تھاں سی پُترا
ویلھے ہتھ سرداری لے گئے کم دے رہ گئے کَمّی
اُنج تے ساڈا سبھ دا اِک ای پیو تے ماں سی پُترا
جِہناں ساتھوں چُوری کھا کے سانوں ای وکھ کیتا
اوہناں وِچوں کُجھ تے ساڈے اپنے کاں سی پُترا
سانوں ونڈ کے بن گئے ایتھے اوہ جاگیراں والے
اوہنیں وقتیں جِہناں کول نہیں اِک گُھماں سی پُترا
سندھو تینوں کیہ کیہ دسے کھنڈ وکھا کے سانوں
ونڈن ویلے زہر ونڈیجے دوہاں داں سی پُترا
