بول جندڑیئے
سجناں دا گھر کیہڑا نی
ایتھے تاں ہے
ہر اک، سُنا ویڑھا نی
سُن سناٹا سارے پاسے
سبھ گھر پنڈدے سہمے ہوئے
کی ایہہ ڈر ہے وہم جاں کوئی
گھر گھر بُوہے باریاں ڈھوئے
کس نے اِس دا لُٹ لیا
ہاسہ کھیڑا نی
بول جِندڑیئے۔۔۔
دِسدا ناں کوئی چار چُفیرے
بیٹھا ہر تھاں چُپ اے دھاری
کندھاں سنگ ٹکرا کے آگئی
ہر اک واج اساں جو ماری
کیہڑی گلوں دِسدا نہ
بھے کیہڑا نی
بول جِندڑیئے۔۔۔
گل لگ کے ناں پیار پاؤندیاں
ایس پنڈ دیاں جُوہاں
موہ محبت والیاں
سوس تُر گئیاں روحاں
نظر نگاہاں سُٹ گیا
اے کیہڑا نی
بول جِندڑیئے ۔۔۔
حوالہ: اُداس گلیاں دی داستان؛ صفحہ 34 ( ویکھو )
