آل دولے عاشق تک کے، اکھاں وچ غرور اے لگدا

آل دولے عاشق تک کے، اکھاں وچ غرور اے لگدا
سانوں ہن اوہ گھاہ نہیں پاؤندا، نیت وچ فتور اے لگدا

ساڈے پیار دی تکنی پاروں، اوہدے مونہہ تے لالی آئی
یارو! گل اسمانیں دسّاں، جنت دی ہن حور اے لگدا

اوہدے گھر نوں آون لگیاں، بھجے بھجے آئے ساں پر
جاون لگیاں اپنا گھر ہن، ویکھو کِنّا دُور اے لگدا

سُنیا کوئی طور دے اُتّے، اپنی جھلک وکھا دیندا اے
کاہنوں یار دا بوہا چھڈیے، سانوں ایہو طور اے لگدا

میرے دل دے خون نوں اوہنے، متّھے اُتّے لایا ہے سو
کِنّا بھولا یار اے میرا، اوہنوں ایہہ سندور اے لگدا

سچی گل اے سانوں کیہڑا عشق چ مرنا آؤندا سی پر
جے کوئی جان لڑا کے جِتیا، ساڈا وچ قصور اے لگدا

ٹُٹیا باہواں دے ناں یارا! کم کرو تے کیہا ہوسی
ایہو مُڑ کے کہنا پینا، رب نوں نہیں منظور اے لگدا

پردیسی تے اسی وی ساں پر، ساڈی تھاں تھاں یاری ہے سی
کلّے بندے نوں تے یارو، گھر پردیس ضرور اے لگدا

جھوٹھیاں، ماٹھیاں گلّاں اُتّے ، ہی ہی واہ وا کیتی نہیں جے
عارف اوہنے تاہیوں چھڈیا، بھاویں پج غرور اے لگدا