ربّا ! جد تیرے بندے ساہنوں ایس دھرتی اُتے تھاں تھاں دھکے دیون تے فیر جی کردا اے جے اوہناں سُنسان راہواں ول نکل جایئے جنھاں دا پتہ تیرے سوا کسے نوں نئیں اوتھے رُکھاں دی سنگھنی چھال ہیٹھاں بہہ کے اسیں رجھ کے روٹی کھایئے آپوں کھوہ گھیڑ کے رُکھاں اُتے بیٹھے پنچھیاں نال رل مل کے گھوڑیاں گلّاں کریئے اتے تیریاں نعمتاں دا شکر ادا کریئے فیر کسے بشر دی اکھ ساہنوں سکھ وچ ویکھ کے حسد دے گُھجے تیراں نال زخمی نہ کرے بزدل منافق کُھڈاں وچ بہہ کے ساہنوں وَڑے نہ مارن اسیں انساناں دی حد توں دُور نکل جایئے کیوں جے انساناں نال دوستی دا موسم ہن بیت گیا !
