اِنج کر مینوں بنھ اپنیاں کُھلیاں والاں نال تے دھروک وِچھوڑے دیاں سڑکاں اُتے کَھل اُدھڑ کے لُک بن ونجے خاب سیالے دی یخ ہوا وچ ٹھر جان رات دے ہاسے رُک پون تے چن اسماناں دے کھوہ وچ پانی ہو وگے لفظ اکھاں وچ مونہہ اڈے رہ جان تے ہوٹھ سُکے سکرین کالی ہو جائے تے فوارے وچوں نچدی رُت بھوئیں ول پرت جائے تاں مینوں یقین آوے وئی میں تینڈے توں نہیں اپنے آپ توں وِچھڑیاں پھرداں !
