اپنے چنبے بندے گڑ دی مہک نرالی اپنے کھان لئی بنیا جس وچ رنگ کاٹ، نہ سوڈا سادمر ادا، کجھ بد رنگا، شکلوں کوہجا وکن والی اس وچ نہ کوئی لشک سفیدی لکھتاں وی کجھ ایسے ذاتوں دل دے چنبے چڑھیاں مہکن کھرویاں تے ادھ گھڑیاں حرفاں وچ سفیدی والے بھید سینتاں کہیاں اندر ان کہیاں دے کھرے چھڈیون بولاں اندر چُپ دے ٹوٹے، ٹانکے لاون پُھل سروں، برسین تے لوسن نوک قلم دی سب دی اپنی اپنی کولی روح وچ بھجے سب دی وکھری ذات صفات نوں دل دا داج بناوے سدا کواری رہ کے پر ایہہ بیٹا گود کھڈاوے
