بے وطنی، بے نامی، برفاں، کھیہہ وچ رُلیا بس اک ہارن دے ڈر اندر جیون پوڑی مڑھیا اتے جان دا جھاکا دے جو لہندی جاندی تھلے جتھے ریت دا تھل تے پانی اکو جیڈ مداری تسے مارن جاں پھر ڈوبن اکھیں ویکھن پانی وچ مدھانی پھیر وی چاء جتن دا اُتے جان دا جھل نہیں مریا توں جد اپنا جسہ رحم کرم دی لہرے خیر سمجھ کے بھکھیاں اندر ونڈیا کھاون والیاں چترائی دا جھنڈا گڈیا توں جو امرت جان کے دتا اوہ ناشکرے، ناقدرے ڈھڈاں دے اندر ایہہ جیہیا زہری موہرا ہویا جس لئی نہ کوئی منتر دارو صدیاں دی پھٹکار مدامی انمک، بھکھ دی مرگی دا ورتارا نہ کوئی وید طبیب کہیں دا شالا راتیں مینوں نہ توں رحم چ خیر دویندا میرا کجھ اپرالا خورے ہو ہی جاندا، خورے، ہُن تے تیرے دان نے مینوں کوڑھی کیتا موئے سپ دے وانگر وِس میں گھولدے رہنا ہُن میں اس ہستی دا بالن بالدے رہنا، سڑدے رہنا
