پردیس

جین وجود ہوا دا بُلھا
دسدا نہیں پر سنگھیا جاوے
جسے دے ہر بوٹے اندر چننگ سواہ دا اوہلا

آل دوالے پنکھ پکھیرو، رُکھ تے بوٹے
آپ اگائے یا پھر دھرتی اپنا پنڈا آپ سجاون کارن
ہر تھاں لکھاں رنگین پوچے لائے

ایہہ سب اپنی بولی بولن
گٹ مٹ کردے
میں وی ایہناں نال ہی جمیا، وڈا ہویا
ایہناں وچوں اک اک دا میں ناں پچھاناں
وا وچ رچدی ایہناں دی ہر تان پچھاناں

پر پردیسیں عمر دا وڈا ٹوٹا ٹٹیا
میرے نال جو اتوں ڈگیا ساہ اکلا
ایتھے پنچھی، رُکھ ، بوٹے سب غیر تے اوبھڑ
ایہناں دے میں ناں نہ جانا، نہ ہی بولی، رمز پچھاناں
نہ ایہہ میرے سنگ شگن مناون
نہ ہی میرے مرن تے ایہہ مکاونے آون