ਰਾਵੀ ਇਸ ਕਹਾਣੀ ਵਾਲਾ, ਲਾਲਾਂ ਦਾ ਵਣਜਾਰਾ ਚੰਨ ਚੁਣ ਮੋਤੀਂ ਦੀਏ ਮਜ਼ੂਰੀ, ਕਹੇ ਮੁਹੰਮਦ(ਰਹਿ.) ਯਾਰਾ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ ਨੂੰ ਛੁੜਾ ਉਥਾਈਂ, ਸੰਗ ਲੱਧਾ ਉਸ ਭਾਰਾ ਸਾਇਦ ਦੀ ਲੈ ਖ਼ਬਰ ਇਕੱਲਾ, ਦੂਰ ਰਿਹਾ ਬੇਚਾਰਾ ਔਕੱਹਾ ਸੋ ਕਿਹਾ ਹੋ ਇੱਕ ਵਾਰੀ, ਢੂੰਡ ਲਿਆਵੀਂ ਉਸ ਨੂੰ ਤੈਨੂੰ ਭੀ ਰੱਬ ਸੰਗ ਮਿਲਾਵੇ, ਸੰਗ ਮਿਲਵੀਂ ਉਸ ਨੂੰ ਸਿਰ ਪਰ ਸਫ਼ਰ ਮੁਸੀਬਤ ਸੁਹੀਏ, ਅਪਣਾ ਹਾਲ ਵੰਜਾ ਈਏ ਨਜਮ ਉਲਨਿਸਾ-ਏ-ਸਹੇਲੀ ਵਾਂਗਰ, ਯਾਰਾਂ ਯਾਰ ਮਿਲਾ ਈਏ ਹਾਤਿਮ ਤਾਈ ਨੇ ਸਨ ਭਾਈ, ਕੀਤੀ ਕੈਡ ਕਮਾਈ ਮਨ ਸਵਾਲ ਦੂਏ ਦੇ ਲਿਬਬਏ, ਆਪਣੀ ਜਾਨ ਗਵਾਈ ਬਾਦਸ਼ਾਹੀ ਸੁੱਟ ਸਫ਼ਰ ਮੁਸੀਬਤ, ਸੱਤ ਵਾਰੀ ਉਸ ਚਾਈ ਹੁਣ ਤੱਕ ਨਾਮ ਹਯਾਤ ਇਸੇ ਦਾ, ਸ਼ਾਬਸ਼ ਦੇਸ ਲੋਕਾਈ ਤੂੰ ਭੀ ਮਰਦ ਜਵਾਨ ਕਹਾਵੀਂ, ਕੂੜਾ ਸੱਚਾ ਜੈਸਾ ਸਾਇਦ ਤੇ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਵਾਲਾ, ਮੇਲ਼ ਕਰਾਵੀਂ ਕੈਸਾ ਇਸ ਨੂੰ ਬਾਹੋਂ ਪਕੜ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ, ਰਾਹ ੱਪਰ ਆਨ ਬਹਾਈਂ ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਸ਼ਿਕਾਰ ਚਲੇ ਤਾਂ, ਇਸੇ ਰਾਹ ਲਨਘਾਈਂ ਹੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਵੇਖ ਲਈਨਗੇ, ਰਹਿਸੀ ਨਹੀਂ ਹਕਲ਼ਾ ਦੋਵੇਂ ਰਾਜ਼ੀ ਹੋਣ ਉਸ ਕੰਮੋਂ, ਪਾਕ ਤੇਰਾ ਤਦ ਪੱਲਾ ਬਿਨਾ ਹੁਣ ਲੱਕ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖਸ਼ਾ,ਰਾਵੀ ਮਰਦ ਵੰਗਾਰੇ ਹੱਕ ਦਿਨ ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ, ਚੜ੍ਹਿਆ ਤਰਫ਼ ਸ਼ਿਕਾਰੇ ਸਿਰ ਅਨਦੀਪ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ ਵਾਲੀ, ਸ਼ਾਹਨਸ਼ਾਹ ਵਡੇਰਾ ਉਹ ਭੀ ਨਾਲ਼ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ ਚੜ੍ਹਿਆ, ਲਸ਼ਕਰ ਹੋਰ ਬਥੇਰਾ ਸਿਰ ਅਨਦੀਪ ਨਗਰ ਵਿਚ ਫਿਰਦੇ, ਕੋਚਿਏ ਗਲੀ ਬਜ਼ਾਰਾਂ ਹਰ ਹਰ ਕੱਦ ਮੁਏ ਨਾਲ਼ ਸ਼ਜ਼ਾਦੇ, ਲੋਕ ਦਏ ਸਰਵਾਰਾਂ ਮਾਣਕ ਮੋਤੀਂ ਹੀਰੇ ਪੰਨੇ, ਮੁਹਰਾਂ ਹੋਰ ਦੀਨਾਰਾਂ ਸਦਕੇ ਸੁੱਟ ਸੁੱਟ ਤੋਦੇ ਲੱਗੇ, ਪੈਰਾਂ ਹੇਠ ਸਵਾਰਾਂ ਖ਼ਲਕਤ ਭੱਜ ਭੱਜ ਤੱਕਣ ਆਵੇ, ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਪਿਆਰਾ ਮਿਸਰ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ ਵਾਲੀ ਕੈਸਾ, ਦੇਵਤਿਆਂ ਤੇ ਭਾਰਾ ਮੇਰ ਵਜ਼ੀਰ ਉਮਰਾ-ਏ-ਸ਼ਜ਼ਾਦੇ, ਸ਼ਾਹ ਸੌਦਾਗਰ ਜ਼ਾਦੇ ਪੰਚ ਪੰਚਾਈਤ ਅਹਿਲ ਵਲਾਇਤ, ਸਦਕੇ ਦੇਣ ਜ਼ਿਆਦੇ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਨੂੰ ਵੀਕੱਹਨ ਵਾਲੇ, ਅੰਤ ਨਾ ਰਿਹਾ ਕਾਈ ਹੱਕ ਦੂਜੇ ਤੇ ਢਿੱਡ ਮਰਦੇ, ਔਰਤ ਮਰਦ ਲੋਕਾਈ ਹਿੱਕ ਚੁਬਾਰੇ ਵਿਚੋਂ ਵੇਖਣ, ਝਾਕੀ ਖੋਲ ਸ਼ਿਤਾਬੀ ਗਲੀਆਂ ਛੱਤ ਬਜ਼ਾਰ ਬਨੇਰਾ, ਖ਼ਲਕਤ ਬੇਹਿਸਾਬੀ ਸਭ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਮਿੱਠਾ ਲਗਦਾ, ਹਰ ਹਿੱਕ ਦੇ ਦਿਲ ਪੜਦਾ ਖ਼ਲਕਤ ਤੱਕ ਤੱਕ ਰੁਝੇ ਨਾਹੀਂ, ਕੋਈ ਨਾ ਪੁੱਛੇ ਮੁੜਦਾ ਹਿੱਕ ਸ਼ਜ਼ਾਦਾ ਦੁਜਾ ਸੋਹਣਾ, ਨਾਲੇ ਸਿੱਖ਼ੀ ਬਹਾਦਰ ਨਾਲੇ ਦੂਰ ਵਤਨ ਥੀਂ ਆਇਆ, ਸਫ਼ਰ ਡਿਠੇ ਇਸ ਨਾਦਰ ਹੁਸਨ ਜਵਾਨੀ ਮੱਧ ਮਸਤਾਨੀ, ਚਿਹਰੇ ਇਸ਼ਕ ਨੂਰਾਨੀ ਉਮਰ ਅਵਾਇਲ ਹੁੰਦਾ ਘਾਇਲ, ਜੋ ਦੇਖੇ ਇਸ ਜਾਣੀ ਦਾਨਸ਼ਮੰਦ ਅਕਾਬਰ ਨਾਲੇ, ਆਲਮ ਫ਼ਾਜ਼ਲ ਰਾਗੀ ਖ਼ੁਸ਼ ਆਵਾਜ਼ ਕਰੇ ਜਿਸ ਵੇਲੇ, ਪੀੜ ਪਰਮ ਦੀ ਜਾਗੀ ਹਰ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਲੱਗਾ ਪਿਆਰਾ, ਜਿਸ ਜਿਸ ਨੇ ਉਹ ਡਿੱਠਾ ਜਿਹੜੇ ਸਿਫ਼ਤ ਜ਼ਬਾਨੋਂ ਕਰਦੇ, ਹੋਵੇ ਓਹਨਾਂ ਮੂੰਹ ਮਿੱਠਾ ਸੁਣਨੇ ਵਾਲੇ ਸੁਣ ਸੁਣ ਸਿਫ਼ਤਾਂ, ਆਸ਼ਿਕ ਹੋਣ ਬਤੀਰਿਏ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਵਿਚ ਸ਼ਮ੍ਹਾ ਨੂਰਾਨੀ, ਖ਼ਲਕ ਪਤੰਗ ਚੁਫੇਰੇ ਜੇ ਉਹ ਕਦਮ ਇੱਕ੍ਹੀਂ ਤੇ ਰੱਖੇ, ਸਭ ਆਖਣ ਬਿਸਮ ਅੱਲ੍ਹਾ ਹਰ ਕੋਈ ਦੇ ਦੁਆਏਂ ਦਿਲ ਥੀਂ, ਕੋਈ ਨਾ ਕਰਦਾ ਗਿੱਲਾ ਖ਼ਲਕਤ ਆਖੇ ਜੋ ਕੁਜੱਹ ਖ਼ੂਬੀ, ਦੁਨੀਆ ਅਤੇ ਆਈ ਜੋ ਜੋ ਸਿਫ਼ਤ ਸਲਾਹੁਣ ਵਾਲੀ, ਖ਼ਾਲਿਕ ਪਾਕ ਬਣਾਈ ਜੋ ਭਲਿਆਯਾਂ ਵੱਧ ਸ਼ਮਾ ਰੂੰ, ਵਿਚ ਕਿਤਾਬਾਂ ਸੁਣੀਆਂ ਸਭਨਾਂ ਸਿਫ਼ਤਾਂ ਵਿਚ ਮੁਹੰਮਦ, ਇਹੋ ਸੱਚ ਮੁੱਚ ਗੁਣੀਆਂ ਜੋ ਕੁਜੱਹ ਜ਼ੀਨਤ ਜ਼ੇਬ ਬਦਨ ਦਾ, ਸੂਰਤ ਹੁਸਨ ਜਵਾਨੀ ਐਸੇ ਕਾਰਨ ਸੂਰਜੀ ਖ਼ਾਲਿਕ, ਦਿੱਤੂਸ ਕਰ ਅਰਜ਼ਾਨੀ ੋ ਯੱਖ ਹੈਰਾਨ ਰਹੀ ਸਭ ਖ਼ਲਕਤ, ਥਾਂ ਬਥਾਂ ਖਲੋਈ ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ ਦੀ ਅਸਵਾਰੀ, ਸ਼ਹਿਰੋਂ ਬਾਹਰ ਹੋਈ ਰੁੱਖ ਸ਼ਿਕਾਰ ਬਹਾਨਾ ਟੁਰਿਆ, ਹੋਣ ਜੰਗਲ਼ ਦਾ ਵਾਸੀ ਸਾਇਦ ਦੇ ਇਸ ਦਰਦ ਫ਼ਰ ਇਕੋਂ, ਹੋਇਆ ਜੀ ਉਦਾਸੀ ਪੁਰੀ ਵੱਲੋਂ ਕੁਝ ਹੋਈ ਤਸਲੀਮ, ਵਕਤ ਮਿਲਣ ਦਾ ਆਇਆ ਚੋਧਾਂ ਰੋਜ਼ਾਂ ਦਾ ਕਰ ਅਰਸਾ, ਮਲਿਕਾ ਜ਼ਿੰਮਾ ਚਾਇਆ ਸਾਇਦ ਦੀ ਹੁਣ ਛਕ ਸੀਨੇ ਵਿਚ, ਲੈਣ ਅਰਾਮ ਨਾ ਦੇਂਦੀ ਤਰੁੱਟੀ ਸਾਂਗ ਕਲੇਜੇ ਅੰਦਰ, ਹਰਦਮ ਰੜਕ ਮਰੀਂਦੀ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਦਿਲ ਖ਼ਫ਼ਗੀ ਅੰਦਰ, ਚੁੱਪ ਚੁਪਾਤਾ ਜਾਂਦਾ ਬਾਹਰ ਸ਼ਿਕਾਰੀ ਦਿਸਿਏ ਵਿਚੋਂ, ਆਪ ਸ਼ਿਕਾਰ ਗ਼ਮਾਂ ਦਾ ਸਾਇਦ ਨੂੰ ਹਰ ਸਾਇਤ ਅੰਦਰ, ਯਾਦ ਕਰੇ ਤੇ ਰੋਵੇ ਆਖੇ ਯਾਰੱਬ ਸਾਇਨਿਆ ਕਿਥੋਂ, ਐਡ ਨਸੀਬਾ ਹੋਵੇ ਸਾਇਦ ਯਾਰ ਮਿਲੇ ਅੱਜ ਮੈਨੂੰ, ਅਚਨਚੇਤ ਉਸ ਰਾਹੋਂ ਜਾਵੇ ਦਾਗ਼ ਜੁਦਾਈ ਵਾਲਾ, ਹੋਵੇ ਫ਼ਜ਼ਲ ਅ ਲਾਹੂੰ ਇਸੇ ਸੈਰ ਸ਼ਿਕਾਰੇ ਅੰਦਰ, ਫਿਰਦਾ ਸੀ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਕੇ ਤੱਕਦਾ ਹੱਕ ਜਾਈ ਬੈਠਾ, ਮਰਦ ਬੁੱਢਾ ਹਿੱਕ ਸਾਦਾ ਬੈਠਾ ਕੋਲ਼ ਉਹਦੇ ਹੋਰ ਦੂਜਾ, ਸ਼ਖ਼ਸ ਜਵਾਨ ਉਮਰ ਦਾ ਤਿੰਨ ਰਨਜੋਰੀ, ਉਪਰ ਭੂਰੀ, ਨਾ ਤਿਹਬੰਦ ਕਮਰ ਦਾ ਲੰਮੇ ਵਾਲ਼ ਮਦਾਰੀ ਵਾਂਗਰ, ਲੁੱਟਾਂ ਬਣ ਬਣ ਆਏ ਨਾ ਸਿਰ ਪੱਗ ਨਾ ਟੋਪੀ ਚੋਲ਼ੀ, ਮੂੰਹ ਸਿਰ ਖ਼ਾਕ ਰਮਾਏ ਪੈਰੀਂ ਪਾੜ ਬਿਆਈਆਂ ਕੀਤੇ ਮੇਲ ਕੀਤਾ ਰੰਗ ਕਾਲ਼ਾ ਨਕਸ਼ ਸੁੰਦਰ ਮਹਿਬੂਬਾਂ ਵਾਲੇ ਮਜਜ਼ੂਬਾਂ ਦਾ ਚਾਲਾ ਲਾਗ਼ਰ ਅੰਗ ਹੋਇਆ ਸੁੱਕ ਤੀਲਾ, ਰੰਗ ਕੇਸਰ ਜਿਉਂ ਪੀਲ਼ਾ ਇੱਕ੍ਹੀਂ ਪਾਣੀ ਡੱਲ ਡੱਲ ਡਲਕੇ, ਬੁਰਾ ਗ਼ਰੀਬੀ ਹੀਲਾ ਹੱਥਾਂ ਪੈਰਾਂ ਦੇ ਨੂੰਹ ਵੱਧ ਕੇ, ਨਸ਼ਤਰ ਵਾਂਗਰ ਹੋਏ ਬਗ਼ਲਾਂ ਹੋਰ ਹਜਾਮਤ ਵਾਲੇ, ਲੰਮੇ ਵਾਲ਼ ਖਲੋਏ ਹਿਕੋ ਭੂਰੀ ਤੱਕਲਾ ਉਪਰ, ਓਹੋ ਲੱਕ ਦਵਾਲੇ ਚੁੱਪ ਚੁਪਾਤਾ ਬੈਠਾ ਡਿੱਠਾ, ਮਜਜ਼ੂਬਾਂ ਦੇ ਚਾਲੇ ਨਮੋਂ ਝਾਣ ਹੈਰਾਨ ਫ਼ਿਕਰ ਵਿਚ, ਸਿਰ ਜ਼ਾਨੋ ਤੇ ਧਰਿਆ ਆਇਆ ਨਜ਼ਰ ਸ਼ਜ਼ਾਦੇ ਤਾਈਂ, ਧੂੜ ਗ਼ਮਾਂ ਦੀ ਭਰਿਆ ਜਾਂ ਕਰ ਨਜ਼ਰ ਡਿੱਠਾ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ, ਪਿਆ ਭੁਲਾਵਾ ਅਕਲੋਂ ਸਾਇਦ ਵਾਂਗ ਨਮੂਨਾ ਦੱਸੇ, ਹੱਥੋਂ ਪੈਰੋਂ ਸ਼ਕਲੋਂ ਕਰ ਤਾਕੀਦ ਹਜ਼ਾਰ ਹਜ਼ਾਰਾਂ, ਕਹਿੰਦਾ ਸ਼ਾਹ ਨਕਯਿਬੇ ਲੈ ਚੱਲ ਡੇਰੇ ਮੇਰੇ ਅੰਦਰ, ਉਸ ਮਜਜ਼ੂਬ ਗ਼ਰੀਬੇ ਚੇਤਾ ਚੇਤਾ ਕਾਬੂ ਰੱਖੀਂ, ਮੱਤ ਕਿਧਰੇ ਅੱਠ ਜਾਏ ਜਾਂ ਮੈਂ ਮੁੜਕੇ ਡੇਰੇ ਆਵਾਂ, ਆਨ ਦੱਸੀਂ ਇਸ ਜਾਏ ਲੈ ਕੇ ਹੁਕਮ ਗ਼ੁਲਾਮ ਸ਼ਿਤਾਬੀ, ਫਿਰਿਆ ਜਾ ਚੁਫੇਰੇ ਧੁਰ ਅੱਗੇ ਮਜਜ਼ੋਬੇ ਤਾਈਂ, ਆਨ ਬਹਾਈਵਸ ਡੇਰੇ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਨੇ ਤਾਓਲ ਕੀਤੀ, ਕਿਵੇਂ ਮੁੜਕੇ ਚੱਲਾਂ ਇਸ ਗ਼ਰੀਬ ਜਨਿਏ ਥੀਂ ਪੁੱਛਾਂ, ਹਾਲ ਉਹਦੇ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਚਾਮਲ ਚਾਇਆ ਚਾਅ ਚਲਾਇਆ, ਘੋੜੇ ਚਾਬਕ ਲਾਇਆ ਹਿੱਕ ਅੰਦਰ ਸੀ ਸਿਕ ਸੱਜਣ ਦੀ, ਛਕ ਵਰਾਗ ਲਿਆਇਆ ਡੇਰੇ ਆਨ ਲੱਥਾ ਫਿਰ ਜਲਦੀ, ਫ਼ਾਰਗ਼ ਹੋ ਅਸ਼ਕਾਰੋਂ ਆਉਣ ਸਾਤ ਗ਼ਲੁਮਾਂ ਤਾਈਂ, ਹੁਕਮ ਹੋਇਆ ਸਰਕਾਰੋਂ ਹਾਜ਼ਰ ਕਰੋ ਸ਼ਿਤਾਬੀ ਉਥੇ, ਇਸ ਮਜਜ਼ੂਬ ਜਣੇ ਨੂੰ ਖ਼ਫ਼ਗੀ ਦੀ ਗੱਲ ਪੁੱਛੀਏ ਸਾਰੀ, ਖ਼ਫ਼ਤੀ ਰੰਗ ਬਣੇ ਨੂੰ ਖ਼ਿਦਮਤਗਾਰ ਗਏ ਅਠ ਜਲਦੀ, ਪਕੜ ਗ਼ਰੀਬ ਲਿਆਂਦਾ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਦੇ ਤਖ਼ਤੇ ਅੱਗੇ, ਜਾਂ ਉਹ ਹੋਇਆ ਵਾਂਦਾ ਕਰੇ ਸਲਾਮਾਂ ਵਾਂਗ ਗ਼ੁਲਾਮਾਂ, ਚੁੰਮ ਜ਼ਮੀਨ ਅਦਬ ਦੀ ਕਹੇ ਦੁਆਏਂ ਸਿਫ਼ਤ ਸੁਣਾਈਂ, ਵਾਂਗ ਕਲਾਮ ਅਜਬ ਦੀ ਬਹੁਤ ਫਸਾ ਹਿੱਤ ਨਾਲ਼ ਬਲਾਗ਼ਤ, ਕਰੇ ਕਲਾਮ ਜ਼ਬਾਨੋਂ ਖ਼ੁਸ਼ ਅਵਾਜ਼ਾ ਸਮਝ ਅੰਦਾਜ਼ਾ, ਫੁੱਲੇ ਸੁਖ਼ਨ ਬੀਆਨੋਂ ਵਾਂਗ ਵਜ਼ੀਰਾਂ ਕਰ ਤਦਬੀਰਾਂ, ਖ਼ੂਬ ਕਰੇ ਤਕਰੀਰਾਂ ਸੰਨ ਤਫ਼ਸੀਰਾਂ ਬਾ ਤਾਸੀਰਾਂ, ਲੱਗੀ ਚੁੱਪ ਅਮੀਰਾਂ ਚਾਲ ਕਮਾਲ ਵਬਾਲ ਅਲੋਦੀ, ਨਾਲ਼ ਜ਼ਵਾਲ ਅਵੀਹੀ ਹਾਲ ਮਿਸਾਲ ਕੰਗਾਲ ਸੁਦਾਈਆਂ, ਕਾਲ ਮਕਾਲ ਅਜਿਹੀ ਆਮ ਤਮਾਮ ਕਲਾਮ ਉਹਦੀ ਸੁਣ, ਕਾਮ ਸਲਾਮ ਸ਼ਹਾਨੇ ਨਾਮ ਇਨਾਮ ਹਰਾਮ ਹੌਈਵ ਨੇਂ, ਵੇਖ ਕਮਾਮ ਯਗਾਨੇ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਫ਼ਰਮਾਇਆ ਅੱਗੋਂ, ਸੰਨ ਤੋਂ ਮਰਦ ਗ਼ਰੀਬਾ ਕਿਥੋਂ ਆਈਓਂ ਕਿੱਥੇ ਜਾਸੇਂ, ਫੇਰੇ ਕਿਧਰ ਨਸੀਬਾ ਕੇ ਮਤਲਬ ਕੇ ਨਾਂਵਾਂ ਤੇਰਾ, ਦੱਸੀਂ ਮਰਦ ਬਦੇਸੀ ਕਹੀ ਉਸ ਮਤਲਬ ਪੁੱਛੋ ਨਾਹੀਂ, ਕੌਣ ਸਾਈਂ ਬਿਨ ਦੇਸੀ ਮਿਸਰ ਸ਼ਹਿਰ ਥੀਂ ਆਈਵਸ ਸ਼ਾਹਾ, ਉਹ ਮੈਂ ਵਤਨ ਪਿਆਰਾ ਜਾਵਣ ਦਾ ਕੁਜੱਹ ਪਤਾ ਨਾ ਅੱਗੋਂ, ਕੱਤ ਵੱਲ ਰਿਜ਼ਕ ਹਮਾਰਾ ਨਾਮ ਮਿਸਰ ਦਾ ਸੰਨ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ, ਭੜਕ ਲੱਗੀ ਆਗ ਸੀਨੇ ਆਹ ਚਲਾਵੇ ਤੇ ਫ਼ਰਮਾਵੇ, ਸੁਖ ਵੱਸ ਮਿਸਰ ਜ਼ਮੀਨੇ ਫਿਰ ਪਿੱਛੇ ਕੇ ਨਾਂਵਾਂ ਤੇਰਾ, ਸੱਚ ਦੱਸਾ ਲੀਨ ਭਾਈ ਕਹੀ ਇਸ ਨਾਮ ਮੇਰਾ ਹੈ ਸਾਇਦ, ਰੱਖਿਆ ਬਾਬਲ ਮਾਈ ਸਾਇਦ ਦਾ ਸੰਨ ਨਾਮ ਸ਼ਜ਼ਾਦਾ, ਤਖ਼ਤੋਂ ਉੱਠ ਖਲੋਇਆ ਹੋ ਬੇਹੋਸ਼ ਢੱਠਾ ਖਾ ਗਰਦੀ, ਸਹੀ ਮੋਇਆ ਜਿਉਂ ਮੋਇਆ ਜਾਂ ਬੇਹੋਸ਼ ਹੋਇਆ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ, ਡਿੱਠਾ ਨਫ਼ਰ ਗ਼ਲੁਮਾਂ ਬੇ ਅਕਲਾਂ ਕੁਝ ਸਮਝ ਨਾ ਕੀਤੀ, ਪਾਇਆ ਸ਼ੋਰ ਹੰਗਾਮਾ ਜੋ ਜੋ ਆਹੇ ਦਾਨਿਸ਼ ਵਾਲੇ, ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਪਰ ਢਹਠੇ ਸਾਇਦ ਨੂੰ ਫੜ ਮਾਰਨ ਲੱਗੇ, ਹੋ ਬੇ ਅਕਲ ਇਕੱਠੇ ਕੰਦ ਫ਼ਹਿਮਾਂ ਨੇ ਮੁਅੱਲਿਮ ਕੀਤਾ, ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਦਾ ਵੈਰੀ ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਕੀਤਾ ਉਸ ਦੁਖੀਆ, ਇਹ ਕਿਉਂ ਜਾਵੇ ਖ਼ੀਰੀ ਹਿੱਕ ਦੂਏ ਥੀਂ ਸਰਸ ਉਹ ਜ਼ਾਲਮ, ਤਰਸ ਨਾ ਕਰਦਾ ਕੋਈ ਇਸ ਆਜ਼ਿਜ਼ ਦੇ ਵੰਡੇ ਯਾਰੋ, ਕੇ ਦੱਸਾਂ ਜੋ ਹੋਈ ਲੱਤਾਂ ਮੱਕੇ ਮਾਰ ਤਮਾਚੇ, ਨਾਲ਼ ਤਰਾੜਾਂ ਵੱਟਾਂ ਸੋਟੇ ਸੇ ਸੁਲਾ ਕਾਂ ਪਾਈਆਂ, ਭ੍ਭੱਨਿਆ ਫੱਟਾਂ ਸੱਟਾਂ ਮਾਰਾਂ ਖਾਂਦਾ ਢਹਿੰਦਾ ਗਿੱੜਦਾ, ਕਰ ਹਿੰਮਤ ਅੱਠ ਨਠਾ ਹਿੱਕ ਇਕੱਲੇ ਕੋਠੇ ਅੰਦਰ, ਛੁਪ ਕਿਤੇ ਵਣਜ ਢਹਠਾ ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਉੱਤੇ ਛਨਕਾਏ, ਇਤਰ ਗੁਲਾਬ ਅਮੀਰਾਂ ਪੱਖੇ ਝੱਲੇ ਤਲੀਆਂ ਮਿਲੀਆਂ, ਵਾਂਗਣ ਸਕੀਆਂ ਵੀਰਾਂ ਜਿਸ ਵੇਲੇ ਸ਼ਾਹ ਹੋਸ਼ ਸੰਭਾਲੀ, ਪੁਛਿਉ ਸ ਸਾਇਦ ਕਿੱਥੇ ਸਭ ਹਕੀਕਤ ਨਫ਼ਰਾਂ ਦੱਸੀ, ਇਹ ਕੁਝ ਗੁਜ਼ਰੀ ਉਥੇ ਮਾਰੀ ਦਾ ਅੱਠ ਨਠਾ ਸਾਇਦ, ਅਸੀਂ ਰਹੇ ਵਿਚ ਰੌਲੇ ਖ਼ਬਰ ਨਹੀਂ ਵੰਝ ਛਪਿਆ ਕਿੱਥੇ, ਹੈ ਬਚਿਆ ਕਿਸ ਡੋਲੇ ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਕਿਹਾ ਕੰਮ ਬਖ਼ਤੂ, ਬੁਰਾ ਹਨੇਰ ਕੀਤੋਏ ਆਪਣੇ ਵੱਲੋਂ ਸੱਜਣ ਬਣ ਕੇ, ਮੇਰਾ ਲਹੂ ਪੀਤੋਏ ਅਹਿਮਕ ਸੱਜਣ ਦੀ ਭਲਿਆਈ, ਵੈਰ ਹੁੰਦਾ ਸੁਤਰਾਣਾ ਤਿੰਨ ਦੇ ਸੱਜਣ ਦਲ ਦੇ ਦੁਸ਼ਮਣ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਜ਼ੁਹਦ ਨਾ ਭਾਣਾ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਫ਼ਰਮਾਇਆ ਉਸ ਨੂੰ, ਪੈਦਾ ਕਰੋ ਸ਼ਿਤਾਬੀ ਨਫ਼ਰਾਂ ਜਾਤਾ ਹੈ ਤਕਸੀਰੀ, ਕਰੀਏ ਢੂੰਡ ਖ਼ਰਾਬੀ ਨਫ਼ਰ ਗ਼ੁਲਾਮ ਚੌ ਤਰਫ਼ੀ ਦੌੜੇ, ਆਵੇ ਕਿਤੋਂ ਨਜ਼ਰ ਵਿਚ ਪੈਰ ਉਆਹਨਾ ਆਪ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ, ਭੱਜਦਾ ਫਿਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ ਕੂਚੇ ਗਲੀ ਬਜ਼ਾਰ ਮੁਹੱਲੇ, ਦੇਂਦਾ ਫਿਰੇ ਢੰਡੋਰੇ ਇਸ ਸੂਰਤ ਇਸ ਕੱਦ ਉਸ ਵੈਸੇ, ਇਸ ਰੋਸ਼ੇ ਇਸ ਟੁਰੇ ਇਸ ਘੜੀ ਵਿਚ ਅਸਾਂ ਖਿੜ ਈਆ, ਦੱਸੋ ਜਿਸ ਨੇ ਡਿੱਠਾ ਯਾ ਕੋਈ ਢੂੰਡ ਲਿਆਵੇ ਕਿਧਰੋਂ, ਖੋਲ ਦੀਆਂ ਇਸ ਚੱਠਾ ਹੱਕ ਹਜ਼ਾਰ ਦੀਨਾਰ ਦਿਆਂਗਾ, ਜੋ ਉਸ ਨੂੰ ਫੜ ਆਨੇ ਬਹੁਤ ਅਜ਼ੀਜ਼ ਅਸਾਨੂੰ ਲਗਸੀ, ਸੱਜਣ ਦਲ ਦੇ ਭਾਣੇ ਸਰਗਰਦਾਨ ਸ਼ਜ਼ਾਦਾ ਫਿਰਦਾ, ਮੂੰਹ ਕੌੜਾ ਦਿਲ ਫਿੱਕਾ ਵੇਖ ਉਹਨੂੰ ਜੱਗ ਲੋੜਣ ਚੜ੍ਹਿਆ, ਕਿਆ ਵੱਡਾ ਕਿਆ ਨਿੱਕਾ ਖ਼ਾਤਿਰ ਖ਼ੌਫ਼ ਸ਼ਾਹਾ ਨਦਾ ਨਾਲੇ, ਤਮਾ ਪਿਓ ਨੇਂ ਜ਼ਰਦਾ ਜਾ ਬਿਜਾਈ ਲੋੜਣ ਖ਼ਲਕਤ, ਪਤਾ ਕਰਨ ਹਰ ਦਰ ਦਾ ਨਾ ਕੋਈ ਖੋਜ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਲੱਭੇ, ਨਾ ਕੋਈ ਪਤਾ ਨਾ ਦੱਸਾਂ ਸਾਇਦ ਛਪਿਆ ਸਣੇ ਢੰਡੋਰੇ, ਆਖੇ ਕੱਤ ਵੱਲ ਨਸਾਂ ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਲੋੜ ਤਲਾਇਸ਼ ਵੇਖੇ, ਬਹਿੰਦਾ ਹੋ ਚੁਪੀਤਾ ਦਿਲ ਵਿਚ ਕਰੇ ਦਲੀਲਾਂ ਰੱਬਾ, ਬੁਰਾ ਕੀਹ ਮੈਂ ਕੀਤਾ? ਕੇ ਮੈਂ ਖ਼ੂਨ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਕੀਤਾ, ਐਡ ਗੁਨਾਹ ਕਬੀਰਾ ਢੂੰਡ ਸਜ਼ਾਈਂ ਦੇਵਨ ਲੱਗੇ, ਆਨਦੁਸ ਕਿਸ ਤਕਸੀਰਾ ਖ਼ਬਰ ਨਹੀਂ ਜੇ ਕਤਲ ਕਰਨਗੇ, ਯਾ ਫੜ ਕੈਦ ਕ੍ਰਿਸਨ ਯਾ ਕੋਈ ਸਖ਼ਤ ਤੰਬੀਹਾਂ ਦੇ ਕੇ, ਗ਼ੁੱਸੇ ਨਾਲ਼ ਮਰੀਸਨ ਸਾਇਦ ਖ਼ੌਫ਼ ਅੰਦੇਸ਼ੇ ਅੰਦਰ, ਜਾਣ ਸਕੀ ਤਣ ਕੁਨਬੇ ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਢੋਨਡਨੀਦਾ ਵਤਦਾ, ਚਾਇਆ ਦਰਦ ਅਲਨਬੇ ਘਰ ਘਰ ਹੋ ਕੇ ਦੇਂਦਾ ਫਿਰਦਾ, ਭੱਜਦਾ ਪੈਰ ਨਾ ਲੱਗੇ ਖ਼ਫ਼ਗੀ ਨਾਲ਼ ਹੋਇਆ ਰੰਗ ਪੀਲਾ, ਹੋਠ ਸਕੇ ਮੂੰਹ ਬੱਗੇ ਲੱਧਾ ਯਾਰ ਖਿੜ ਈਆ ਮੁੜ ਕੇ, ਪਿਆ ਹਨੇਰ ਖ਼ੁਦਾਇਆ ਜੀਵਨ ਮੇਰਾ ਹੈ ਕਿਸ ਕਾਰੀ, ਜਏ ਉਹ ਹੱਥ ਨਾ ਆਇਆ ਓਧਰ ਉਹ ਦੁਆਏਂ ਮੰਗੇ, ਸ਼ਾਲਾ ਕੋਈ ਨਾ ਵੀਕੱਹੇ ਐਧਰ ਇਹ ਕਹੇ ਝਬ ਲੱਭੇ, ਮੇਲ ਹੋਵੇ ਕੱਤ ਲੇਖੇ ਦੋ ਬੰਦੇ ਉਸ ਕੋਠੀ ਆਏ, ਓੜਕ ਲੋੜ ਕਰੇਂਦੇ ਅੰਦਰ ਵੜ ਕੇ ਵੇਖ ਲਿਓ ਨੇਂ, ਝਨਡੋਂ ਪਕੜ ਮਰੀਂਦੇ ਸਾਇਦ ਆਜ਼ਿਜ਼ ਦੇ ਦੁਹਾਈ, ਨੱਸਦਾ ਯਾਰੋ ਨਾਹੀਂ ਬੰਨ੍ਹੇ ਹਤੱਹ ਸਵਾਲ ਪੁਕਾਰੇ, ਇਤਨਾ ਮਾਰੋ ਨਾਹੀਂ ਵਾਲਾਂ ਥੀਂ ਫੜ ਧਰੋਹ ਲੀਓ ਨੇਂ, ਵਣਜ ਹਜ਼ੂਰ ਪੁਚਾਇਆ ਜਾਂਦੇ ਜਿੰਨੇ ਵਾਂਗ ਫ਼ਰ ਇਕੇ, ਅਪਣਾ ਆਪ ਵਿਖਾਇਆ ਝੱਖੜ ਪੁੱਤ ਉਡਾਏ ਪੀਲੇ, ਫਰੀ ਹਵਾ ਚਮਨ ਦੀ ਨੱਸ ਪਿਆ ਰੌਹ ਛੰਡ ਵਿਛੋੜਾ, ਆਈ ਵਾਰ ਮਿਲਣ ਦੀ ਹੋ ਬੇਹੋਸ਼ ਢਹਠਾ ਵਣਜ ਸਾਇਦ, ਕੁੱਝ ਖ਼ੋਫ਼ੋਂ ਕੁਜੱਹ ਮਾਰੂੰ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਫੜ ਤਲੀਆਂ ਮਿਲਦਾ, ਆਪ ਕਰੇਂਦਾ ਦਾ ਰੂੰ ਉੱਤਰ ਗੁਲਾਬ ਲੱਗੇ ਛਣਕਾਉਣ, ਹੋਰ ਮਿਲਣ ਖ਼ੋਸ਼ਬਵਿਆਂ ਹੋਸ਼ ਫਰੀ ਉੱਠ ਬੈਠਾ ਕਹਿੰਦਾ, ਦੱਸੀਂ ਕੀਕਰ ਹੋਇਆਂ ਹਾਲ ਹਕੀਕਤ ਆਪਣੀ ਸਾਰੀ, ਖੋਲ ਸੁਣਾ ਜਵਾਨਾ ਕਿਉਂਕਰ ਮਿਸਰ ਸ਼ਹਿਰ ਥੀਂ ਟਿਰਕੇ, ਪੁਹਤੋਂ ਇਹਨਾਂ ਮਕਾਨਾਂ
