صاعد نال ملاقات

راوی اِیس کہانی والا، لعلاں دَا ونجارا
چُن چُن موتیں دئے مزورِی، کَہے محمدؒ یارا

شہزادے نوں چھوڑا ُتھائیں، سَنگ لدھا اُس بھارا
صاعد دی لے خبر اکلا، دور رہیا بے چارا

اوکّھا سوکّھا ہو اِک واری، ڈھونڈ لیاویں اِس نوں
تینوں بھی رب سَنگ مَلاوے، سَنگ ملِاویں اِس نوں

سر پر سفر مصیبت سہیئے، اپنا حال ونجایئے
نجم النساء سہیلی وَانگر، یاراں یار ملایئے

حاتم طائی نے سن بھائی، کِیتی کِیڈ کمائی
مَن سوال دوئے دے لِببئے، اپنی جان گوائی

بادشاہی سُٹ سفر مصیبت، سَت وَاری اُس چائی
ہُن تک نام حِیات اوسے دا، شابش دِیس لوکائی

توں بھی مرد جوان کَہاویں، کُوڑا سچا جیسا
صاعد تے شاہزادے والا، میل کراویں کیسا

اُس نوں باہوں پکڑ شہر دے، راہ پر آن بَہائیں
سیف ملوک شکار چلے تاں، اوسے راہ لنگھائیں

ہِک دوجے نوں ویکھ لَئین گے، رہسی نہیں ہکلا
دونویں راضی ہون اس کموں، پاک تیرا تَد پلا

بَنھ ہُن لَک محمدبخشا،راوی مرد وَنگارے
ہِک دن سیف ملوک شہزادہ، چَڑھیا طرف شَکارے

سراندیپ شہر دا والی، شاہنشاہ وڈیرا
اوہ بھی نال شہزادے چڑھیا، لشکر ہور بَتِھیرا

سر اندیپ نگر وچ پِھر دے، کوچِے گلی بَزاراں
ہر ہر قَدمِے نال شزادے، لوک دِئے سِروَاراں

مانک موتیں ہیرے پنے، مہراں ہور دِیناراں
صدقے سَٹ سَٹ تودے لگے، پَیراں ہِیٹھ سَواراں

خلقت بَھج بَھج تَکن آوے، سیف ملوک پِیارا
مصر شہر دا والی کَیسا، دیوتیاں تے بھارا

میر وزیر امراء شزادے، شاہ سَوداگر زادے
پَنچ پَنچَایت اہل ولایت، صَدقے دین زیادے

شاہزادے نوں وِیکھّن وَالے، انت نہ رہیا کائی
ہِک دُوجے تے ڈھ ڈھ مَردے، عورت مرد لوکائی

ہک چُبارے وِچوں وِیکھن، جَھاکی کھول شتابی
گلیاں چَھت بزار بَنیرا، خلقت بے حسابی

سب کسے نوں مِٹھا لگدا، ہر ہک دے دل پُڑدا
خلقت تَک تَک رَجے ناہیں، کوئی نہ پِچھے مُڑدا

ہک شزادہ دُجا سوہنا، نالے سَخی بہادر
نالے دور وطن تِھیں آیا، سفر ڈٹھے اس نادر

حُسن جوانی مَدھ مَستانی، چہرے عشق نورانی
عمر اَوائِل ہوندا گھائل، جو دیکھے اس جانی

دانشمند اکابر نالے، عالم فاضل رَاگی
خوش آواز کرے جِس ویلے، پِیڑ پَرم دی جاگی

ہر بندے نوں لگا پیارا، جِس جس نے اوہ ڈٹھا
جِیہڑے صِفت زبانوں کردے، ہووے اُوہناں منہ مِٹھا

سُننے والے سُن سُن صِفتاں، عاشق ہون بَتیرِے
شاہزادہ وچ شمع نُورانی، خلق پَتنگ چوپِھیرے

جے اوہ قدم اکھّیں تے رکھے، سَبھ آکھن بسم اللہ
ہر کوئی دے دعائیں دل تِھیں، کوئی نہ کردا گِلّہ

خلقت آکھے جو کُجّھ خوبی، دنیا اُتے آئی
جو جو صِفت سلَاہن والی، خالق پاک بنائی

جو بَھلیَایاں وَدھ شماروں، وِچ کتاباں سُنیاں
سَبھناں صِفتاں وچ محمد، ایہو سَچ مُچ گُنیاں

جو کُجّھ زِینت زِیب بدن دا، صُورت حُسن جوانی
اِیسے کارن سرجی خالق، دِیتوس کر ارزانی

وِیکّھ حِیران رہی سَبھ خلقت، تَھاں بَتھاں کھلوئی
سیف ملوکے دی اَسواری، شہروں باہر ہوئی

رَکھ شکار بہانہ ٹُریا، ہون جنگل دا وَاسی
صاعد دے اِس درد فراقوں، ہویا جی اُداسی

پَری وَلوں کُجھ ہوئی تَسلیم، وقت مِلن دا آیا
چودھاں روزاں دا کر عرصہ، ملکہ ذِمہ چایا

صاعد دی ہُن چِھک سِینے وچ، لَین ارام نہ دِیندی
ترٹی سَانگ کَلِیجے اندر، ہر دم رڑک مَرِیندی

شاہزادہ دل خَفگی اندر، چُپ چُپَاتا جاندا
باہر شَکاری دِسِے وِچوں، آپ شکار غَماں دا

صاعد نوں ہر سَاعت اندر، یاد کرے تے رووے
آکھے یارب سَائنیا کِتھوں، اِیڈ نَصِیبَا ہووے

صاعد یار مِلے اَج مِینوں، اَچن چیت اِس راہوں
جاوے داغ جُدائی والا، ہووے فضل اِلٰہوں

اوسے سَیر شکارے اندر، پِھردا سی شاہزادہ
کے تَکدا ہِک جائی بَیٹھا، مرد بڈھا ہک سادہ

بَیٹھا کول اوہدے ہور دُوجا، شخص جوان عمر دا
تن رنجوری، اوپر بُھوری، نہ تَہبند کمردا

لَمے وال مَداری وانگر، لِٹاں بَن بَن آئے
نہ سِرپَگ نہ ٹوپی چولی، منہ سِرخاک رمائے

پیریں پاڑ بیائیاں کیتے میل کیتا رنگ کالا
نقش سندر محبوباں والے مجذوباں دا چالا

لاَغر اَنگ ہویا سُک تِیلا، رنگ کیسر جیوں پیلا
اَکھّیں پانی ڈُل ڈُل ڈَلکے، بُرا غریبی حِیلہ

ہتَھاں پَیراں دے نونہہ ودھ کے، نشتر وَانگر ہوئے
بَغلاں ہور حَجَامت والے، لمے وال کَھلوئے

ہِکو بھوری تِکلا اوپر، اَوہو لَک دَوالے
چُپ چُپَاتا بَیٹھا ڈٹھا، مَجذُوبَاں دے چالے

نموں جَھان حِیران فِکر وچ، سِر زَانو تے دَھریا
آیا نظر شزادے تائیں، دھوڑ غماں دی بھریا

جاں کر نظر ڈٹھا شاہزادے، پَیا بھلاوا عقلوں
صاعد وانگ نمونہ دِسے، ہَتھوں پَیروں شَکلوں

کر تاکید ہزار ہزاراں، کَہندا شاہ نقیِبے
لے چل ڈیرے میرے اندر، اُس مجذوب غریبے

چیتا چیتا قابو رَکھیں، مَت کِدھرے اُٹھ جائے
جاں میں مڑکے ڈیرے آواں، آن دَسیں اُس جائے

لے کے حکم غلام شتابی، پِھریا جا چوپھیرے
دَھر اگے مَجذوبے تائیں، آن بہائیوس ڈیرے

شاہزادے نے تاؤل کِیتی، کِیویں مُڑکے چلاں
اوس غریب جَنِے تھیں پُچھاں، حال اوہدے دِیاں گلاں

چَامل چَایا چاء چلایا، گھوڑے چابَک لایا
ہک اندر سی سِک سَجن دی، چھِک وراگ لیایا

ڈیرے آن لتھا پھر جلدی، فارغ ہو اشکاروں
آون سات غلُاماں تائیں، حُکم ہویا سرکاروں

حاضر کرو شتابی اِیتھے، اُس مَجذوب جَنے نوں
خَفگِی دی گل پُچھیے ساری، خَفتی رنگ بَنے نوں

خِدمت گار گئے اُٹھ جلدی، پَکڑ غریب لیاندا
شاہزادے دے تختے اَگے، جاں اوہ ہویا واندا

کرے سَلاماں وَانگ غُلاماں، چُم زمین ادب دی
کہے دعائیں صِفت ثنائیں، وَانگ کلام عَجب دی

بُہت فَصاحَت نال بَلاغَت، کرے کلام زبانوں
خوش آوازہ سمجھ اندازہ، پُھلے سُخن بِیانوں

وانگ وزیراں کر تَدبِیراں، خُوب کرے تَقریراں
سُن تَفسِیراں با تَاثِیراں، لَگی چُپ امیراں

چال کمال وبال الودی، نال زوال اویہی
حال مثال کنگال سودائیاں، قال مقال اجیہی

عام تمام کلام اوہدی سُن، کام سلام شہانے
نام انعام حرام ہَوئیو نیں، وِیکھ کمام یَگانے

شاہزادے فرمایا اگوں، سُن توں مرد غریبا
کِتھوں آئیوں کِتھے جاسَیں، پِھیرے کِدھر نصیبا

کے مطلب کے نانواں تیرا، دِسیں مرد بدِیسی
کہی اوس مطلب پُچھو ناہیں، کون سائیں بِن دیسی

مصر شہر تھیں آئیوس شاہا، اوہ میں وطن پیارا
جاون دا کُجّھ پتہ نہ اگوں، کِت ول رِزق ہمارا

نام مصر دا سُن شاہزادے، بَھڑک لَگی آگ سِینے
آہ چلاوے تے فرماوے، سُکھ وَس مصر زمینے

پھر پُچھے کے نانواں تیرا، سچ دَسالیں بھائی
کہی اوس نام میرا ہے صاعد، رکھیا بابل مائی

صاعد دا سن نام شزادہ، تختوں اُٹھ کھلویا
ہو بے ہوش ڈھٹھا کھا گردِی، سہی موےا جیوں مویا

جاں بے ہوش ہویا شاہزادہ، ڈٹھا نَفر غلُاماں
بے عقلاں کُجھ سمجھ نہ کِیتی، پایا شور ہنگامہ

جو جو آہے دانش والے، شاہزادے پر ڈَھہٹھے
صاعد نوں پَھڑ مارن لگے، ہو بے عقل اَکٹھے

کُند فہماں نے مُعلم کِیتا، شاہزادے دا وِیری
سیف ملوک کِیتا اِس دُکھیا، ایہ کیوں جاوے خَیری

ہک دوئے تھیں سرس اوہ ظالم، ترس نہ کردا کوئی
اُس عاجز دے وَنڈے یارو، کے دَساں جو ہوئی

لتاّں مُکے مار طمانچے، نال تراڑاں وٹاں
سوٹے سے سَلاکاں پائیاں، بھنّیا پھٹاں سٹاں

ماراں کھاندا ڈھہندا گُڑدا، کر ہمت اُٹھ نٹھا
ہک اکلے کوٹھے اندر، چُھپ کتے ونج ڈھہٹھا

سیف ملوک اُتّے چھنکائے، عطر گلاب امیراں
پکھے جھلے تَلیَاں مَلیاں، وانگن سَکیاں ویراں

جس ویلے شاہ ہوش سنبھالی، پُچھیو س صاعد کِتھے
سبھ حقیقت نَفَراں دَسی، ایہ کُجھ گزری اِتھے

ماری دا اُٹھ نٹھا صاعد، اَسیں رہے وچ رولے
خبر نہیں ونجھ چُھپیا کِتھے، ہے بَچیا کس ڈولے

سیف ملوک کہیا کم بَختو، بُرا ہَنیر کیتوئے
اپنے ولوں سَجن بَن کے، میرا لہو پِیتوئے

احمق سَجن دی بَھلیائی، وَیر ہوندا سترانا
تن دے سَجن دل دے دُشمن، جِنھاں زُہد نہ بھانا

شاہزادے فرمایا اُس نوں، پیدا کرو شتابی
نَفراں جاتا ہے تَقصِیری، کریے ڈھونڈ خرابی

نَفر غلام چو طرفی دوڑے، آوے کِتوں نظر وچ
پیر اواہنا آپ شہزادہ، بَھجدا پِھرے شہر وچ

کوچے گلی بزار محلے، دِیندا پِھرے ڈَھنڈورے
اِس صُورت اِس قد اِس ویسے، اِس روشے اس ٹورے

اِیس گھڑی وچ اَساں کھڑایا، دَسو جِس نے ڈِٹھا
یا کوئی ڈھونڈ لیاوے کِدھروں، کھول دیاں اُس چِٹھا

ہِک ہزار دینار دیاں گا، جو اُس نوں پھڑ آنے
بہت عزیز اَسانوں لَگسی، سَجن دل دے بھانے

سرگردان شزادہ پِھردا، منہ کوڑا دل پِھکا
وِیکھ اوہنوں جَگ لوڑن چَڑھیا، کیا وَڈا کیا نِکّا

خاطر خوف شاہاندا نالے، طمع پیو نیں زر دا
جا بَجائی لَوڑَن خلقت، پَتہ کرن ہر در دا

نہ کوئی کُھوج نشانی لَبھے، نہ کوئی پتہ نہ دَساّں
صاعد چُھپیا سُنے ڈھنڈورے، آکھے کِت ول نَساں

جیوں جیوں لوڑ تلائش وِیکھے، بَہندا ہو چُپیتا
دل وچ کرے دلیلاں ربّا، بُرا کیا میں کیتا؟

کے میں خون ایہناں دا کیتا، ایڈ گناہ کبیرہ
ڈھونڈ سزائیں دیون لگے، آندوس کس تقصیرا

خبر نہیں جے قتل کرن گے، یا پھڑ قید کَرِیسن
یا کوئی سخت تَنبیِہاں دے کے، غصےّ نال مَرِیسن

صاعد خوف اندیشے اندر، جان سُکی تن کَنبے
سیف ملوک ڈھونڈنیدا وتدا، چایا درد اَلنبے

گھر گھر ہوکے دِیندا پِھردا، بَھجدا پَیر نہ لگے
خفگی نال ہویا رنگ پیِلا، ہوٹھ سُکے منہ بَگے

لدھا یار کھڑایا مُڑ کے، پیا ہنیر خدایا
جیون میرا ہے کِس کاری، جِے اوہ ہَتھ نہ آیا

اَودَھر اوہ دعائیں مَنگے، شَالہ کوئی نہ وِیکّھے
اِیدَھر اِیہہ کہے جَھب لَبھے، میل ہووے کِت لِیکھے

دو بندے اُس کوٹھی آئے، اوڑک لوڑ کریندے
اندر وڑ کے ویکھ لیو نیں، جھنڈوں پکڑ مریندے

صاعد عاجز دے دُہائی، نسدا یارو ناہیں
بَنھّے ہَتّھ سوال پکارے، اِتنا مارو ناہیں

والاں تھیں پَھڑ دَھروہ لَیؤ نیں، ونج حضور پچایا
جاندے جِنّے وانگ فراقے، اپنا آپ وکھایا

جھکھڑ پت اُڈائے پِیلے، پِھری ہوا چَمن دی
نس پیا روہ چھنڈ وچھوڑا، آئی وار مِلن دی

ہو بیہوش ڈھہٹھا ونج صاعد، کجھ خوفوں کُجّھ ماروں
شاہزادہ پَھڑ تَلیاں مَلدا، آپ کرِیندَا داروں

عَطر گُلاب لگے چَھنکاون، ہور ملن خوشبویاں
ہوش پِھری اُٹھ بَیٹھا کہندا، دَسیں کِیکَر ہویاں

حال حقیقت اپنی ساری، کھول سُنا جوانا
کیونکر مصر شہر تھیں ٹُرکے، پُہتوں اِیہناں مَکاناں