صاعد کہندا سُن توں شاہا، شہر عمان میں آیا
اِس نَگری میں مَیں غریبے، پورا برس لنگھایا
اوڑک ہویوس اُداسی اُتھوں، آئی دلے نوں تَنگی
قَافلہ ہِک ٹُریا بھارا، سَنگت سی اوہ چَنگی
نال اوہناں دے میں بھی ٹُریا، اِیس ولایت آیا
رَنج مصیبت بھُلےّ سارے، جَدوں شزادہ پایا
وِیکھ جمال کمال خَصم دا، دُور ہوئی غمناکی
اَلْحَمدُ وَ الْمَنّت لِلّٰہ، اوسے نوں سَبھ پاکی
تَک دِیدار بہار حُسن دی، یار پیارے والی
دُکھ گئے سُکھ حاصل ہوئے، کرم کمایا والی
سیف ملوکے نوں پھر کہندا، صاعد یار پیارا
توں بھی دَس شزادہ اپنا، سفر قضیہّ سارا
سیف ملوک حقیت اپنی، کھول سنائی ساری
یار یاراں دے دُکھ وَنڈاندِے، کر کر گِریہ زاری
صاعد نوں سُن درد کہانی، شہزادے دی کُلیّ
رنج مصیبت محنت سختی، اپنی ساری بھُلی
پھیر شہزادے کولوں پُچھدا، دَس میرے دل جانی
باغ ارم بدیع جمالوں، لَبھی آ کجھ نشانی
جِے کر دِس سجن دی پئی آ، مَتے مِلاں گے کیویں
نہیں تاں رنج مصیبت سارے، گئے اساڈے ایویں
شاہزادے فرمایا اَگوں، ہووی مبارک بھائی
باراں روزاں تِیک پری دی، ہے اُڈِیک اِس جائی
آپے اِیتھے آملے گی، جِے چاہیا رب سچے
ملکہ خاتوں نے سَنگ میرے، قول نہ کِیتے کَچے
صاعد شُکر گزار ہزاراں، حمد کہے پھر رب دی
ضائع گئے نہ رنج اَساڈے، آس لگی مطلب دی
القصّہ اُس روز شزادہ، نالے صاعد تائیں
سر اندیپ شہر دے والی، رکھے کول بہائیں
