ਸੁਣੋ ਹੁਸਨ ਮੀਮਨਦੀ ਵਾਲੀ, ਦੱਸਾਂ ਖੋਲ ਹਿਕਾਐਤ
ਜਿੱਥੋਂ ਉਸ ਕਿਸੇ ਦੀ ਅੱਵਲ, ਜ਼ਾਹਰ ਹੋਈ ਰਵਾਇਤ
ਖ਼ਬਰਾਂ ਘੁਣ ਕਿਤਾਬਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ,ਕਿੱਸਾ ਜੋੜ ਸੁਣਾਇਆ
ਵਾਲਲਾ ਆਲਮ ਉਸ ਜ਼ਮਾਨੇ ,ਕਿਉਂਕਰ ਹਾਲ ਵਹਾਇਆ
ਰਾਵੀ ਲੋਕ ਰਵਾਇਤ ਵਾਲੇ, ਪਿਛਲੇ ਜੱਗ ਦੇ ਦਾਣੇ
ਇਹ ਸਬੱਬ ਕਸੀਦਾ ਦੱਸਦੇ, ਅੰਦਰ ਹਿਕਸ ਜ਼ਮਾਨੇ
ਗ਼ਜ਼ਨੀ ਸ਼ਹਿਰ ਅੰਦਰ ਹੱਕ ਆਹਾ, ਵਾਲੀ ਸ਼ਾਹ ਸ਼ਹਾਂ ਦਾ
ਨਿੱਕੂ ਕਾਰ ਬਹਾਦਰ ਸੋਹਣਾ, ਆਦਿਲ ਸਖ਼ੀ ਕਹਾਂਦਾ
ਯੂਸੁਫ਼ ਸ਼ਕਲ ਸਿਕੰਦਰ ਸ਼ਕਤਿ ,ਨਸ਼ੀਰਵਾਂ ਅਦਾਲਤ
ਖ਼ਾਤਿਮ ਹੁਕਮ ਸਲੀਮਾਂ ਨਾਲੋਂ, ਹਾਤਿਮ ਨਾਲ਼ ਸਖ਼ਾਵਤ
ਖ਼ਾਸਾ ਮਰਦ ਇਬਾਦਤ ਅੰਦਰ, ਅਫ਼ਸਰ ਸਿਰ ਸੁਲਤਾਨਾਂ
ਸ਼ਾਹ ਮਹਿਮੂਦ ਉਹਦਾ ਸੀ ਨਾਂਵਾਂ ,ਰਸ਼ਨ ਵਿਚ ਜਹਾਨਾਂ
ਮਰਦ ਕਮਾਲ ਇਲਮ ਦਾ ਫ਼ਾਜ਼ਲ, ਕਦਰ ਸ਼ਨਾਸ ਹੁਨਰ ਦਾ
ਕਦਰ ਬਕਦਰੀ ਹਰ ਹੱਕ ਤਾਈਂ, ਦੀਏ ਰੁਜ਼ੀਨਾ ਜ਼ਰਦਾ
ਸ਼ਾ ਅਰ ਕਾਤਿਬ ਹਾਫ਼ਿਜ਼ ਆਲਮ, ਜ਼ਾਹਿਦ ਸੂਫ਼ੀ ਸਾਰਿਏ
ਖਾਣ ਇਨਾਮ ਮੁਆਸ਼ ਜਗੀਰਾਂ, ਨਿਰਧਨ ਲੋਕ ਨਕਾਰੇ
ਹਰ ਜਾਏ ਪੁੰਨ ਦਾਨ ਸ਼ਹਾਨਾ, ਹਰ ਜਾਏ ਬਖ਼ਸ਼ਿਸ਼ਾਂ
ਖ਼ਾਦਮ ਮੁਖ਼ਲਿਸ ਸੀ ਫਿਕਰਾਵਾਂ, ਉਲਮਾਵਾਂ ਦਰਵੇਸ਼ਾਂ
ਸ਼ਾ ਅਰ ਮਰਦ ਸੁਖ਼ਨਵਰ ਦਾਣੇ, ਪਾਸ ਉਹਦੇ ਨਿੱਤ ਰਹਿੰਦੇ
ਸ਼ਿਅਰ ਕਲਾਮ ਅਜਾਇਬ ਕਿਸੇ, ਰਹਿਣ ਹਮੇਸ਼ਾ ਕਹਿੰਦੇ
ਸੁਖ਼ਨ ਕਲਾਮ ਸੁਣਨ ਦਾ ਦਾਇਮ, ਰੱਖਦਾ ਸ਼ੱਕ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ
ਮਜਲਿਸ ਅੰਦਰ ਸ਼ੁਗ਼ਲ ਇਲਮ ਦਾ, ਰੋਜ਼ੋਂ ਰੋਜ਼ ਜ਼ਿਆਦਾ
ਸੈਰ ਸਲੋਕ ਹਿਕਾਐਤ ਕਿਸੇ, ਸੁਣਦਾ ਨਾਲ਼ ਤਲਬ ਦੇ
ਮਿਟੱਹੇ ਚਰਬ ਨਵਾ ਲੈ ਸ਼ਾ ਅਰ,ਦੇਵਨ ਸ਼ਿਅਰ ਅਜਬ ਦੇ
ਕਿਸੇ ਤੇ ਅਖ਼ਬਾਰ ਹਿਕਾਐਤ, ਜਿਹੜੇ ਬਾਦਸ਼ਹਾਨੇ
ਕਰਦਾ ਸੈਰ ਕਿਤਾਬਾਂ ਅੰਦਰ, ਸੁਣਦਾ ਸੁਖ਼ਨ ਯਗਾਨੇ
ਮਜਮਾ ਅਲਿਹਕਾਿਆ ਆਹੀ ,ਹੱਕ ਕਿਤਾਬ ਵਡੇਰੀ
ਹੱਕ ਦਿਨ ਸੈਰ ਇਸੇ ਦਾ ਕਰਦੇ ,ਰਗ਼ਬਤ ਨਾਲ਼ ਘਨੇਰੀ
ਪੜ੍ਹਦੇ ਪੜ੍ਹਦੇ ਗਏ ਅਗੇਰੇ,ਸੁਣਦੀ ਕੋਲ਼ ਕਚਹਿਰੀ
ਹੈ ਹੱਕ ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਦਾ ਕਿਧਰੇ, ਸ਼ਾਰ ਸਤਾਨ ਸੁਨਹਿਰੀ
ਰੋਏ ਜ਼ਿਮੀਂ ਤੇ ਦੇਸ ਅਜਾਇਬ, ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਇਸ ਜਿਹਾ
ਪਰੀਆਂ ਦਾ ਉਹ ਮੁਲਕ ਕਦੀਮੀ, ਆਦਮ ਕਦੀ ਨਾ ਰਿਹਾ
ਸ਼ਾਹ ਸ਼ਾਹਪਾਲ ਓਥੇ ਕੋਈ ਹੋਇਆ, ਅਫ਼ਸਰ ਬਾਦਸ਼ਾਆਂ ਦਾ
ਨਬੀ ਸਲੀਮਾਂ ਜਿਊ ਦੀ ਜਾਏ, ਰਿਹਾ ਰਾਜ ਕਮਾਂਦਾ
ਇਸ ਘਰ ਅੰਦਰ ਬੇਟੀ ਹੋਈ ,ਜੋਬਨ ਦੇ ਰੰਗ ਰੰਗੀ
ਜੇ ਲਿਖ ਸਿਫ਼ਤ ਜ਼ਬਾਨੀ ਕਹੀਏ, ਫਿਰ ਭੀ ਇਸ ਥੀਂ ਚੰਗੀ
ਯੂਸੁਫ਼ ਸਾਨੀ ਰੋਏ ਜ਼ਿਮੀਂ ਤੇ, ਇਸ ਬਣ ਕੋਈ ਨਾ ਹੋਇਆ
ਸੂਰਤ ਵੇਖ ਨਾ ਚਲਦਾ ਪਾਣੀ, ਰਹਿੰਦਾ ਵਾਹਣ ਖਲੋਇਆ
ਰੂਪ ਉਹਦੇ ਪਰ ਆਸ਼ਿਕ ਹੋਇਆ, ਹੱਕ ਸੁਲਤਾਨ ਮਿਸਰ ਦਾ
ਰਾਜ ਹਕੂਮਤ ਛੋੜ ਮੁਲਕ ਦੀ, ਚਾਐਵੁਸ ਪੰਧ ਸਫ਼ਰ ਦਾ
ਰੰਜ ਮੁਸੀਬਤ ਦੁੱਖ ਕਜ਼ਿੱੀਏ, ਝਾਗ ਬਲ਼ਾ ਕੁਹਾਰੀ
ਓੜਕ ਵਣਜ ਸੱਜਣ ਨੂੰ ਮਿਲਿਆ, ਹੋਈ ਦੋਹਾਂ ਦੀ ਯਾਰੀ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਉਹਦਾ ਸੀ ਨਾਂਵਾਂ, ਸ਼ਾਹ ਆਸਿਮ ਦਾ ਜਾਇਆ
ਲੈ ਕੇ ਨਾਲ਼ ਪੁਰੀ ਨੂੰ ਆਇਆ, ਤਾਂ ਮੁੜ ਰਾਜ ਕਮਾਇਆ
ਜਾਂ ਮਹਿਮੂਦ ਸੁਣੀ ਗੱਲ ਇਤਨੀ, ਸ਼ੱਕ ਅੰਦਰ ਵਿਚ ਧਾਣਾ
ਕਿਵੇਂ ਸਭ ਹਕੀਕਤ ਸੁਣੀਏ, ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਹਾਲ ਵਹਾਨਾ
ਐਸਾ ਸ਼ੱਕ ਪਿਆ ਦਿਲ ਸ਼ਾਹੇ, ਭੁੱਲ ਗਿਆਂ ਸਭ ਕਾਰਾਂ
ਅਟੱਹੇ ਪਹਿਰ ਇਹੋ ਦਿਲ ਖ਼ਵਾਹਿਸ਼, ਜਿਕਰ ਇਹੋ ਵਿਚ ਯਾਰਾਂ
ਮੀਰ ਵਜ਼ੀਰ ਉਮਰਾ-ਏ-ਬੁਲਾਏ ,ਸ਼ਾ ਅਰ ਆਲਮ ਫ਼ਾਜ਼ਲ
ਸਭਨਾਂ ਨੂੰ ਫ਼ਰਮਾਇਆ ਸ਼ਾਹੇ, ਸੁਨਿਓ ਹਰ ਹਰ ਆਕਿਲ
ਯਾਰੋ ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਜਿੰਨੇ ਦਾ, ਕਿੱਸਾ ਅਜਬ ਨਿਆਰਾ
ਅੱਵਲ ਥੀਂ ਲੈ ਆਖ਼ਿਰ ਤੋੜੀ, ਆਖ ਸੁਣਾਓ ਸਾਰਾ
ਜਾਂ ਜਾਂ ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਮੈਨੂੰ ,ਸਾਰੀ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਵੇ
ਦਿੱਕ ਤਬਾ ਦਿਲ ਤੰਗ ਰਹੇਗਾ, ਜਾਣ ਆਰਾਮ ਨਾ ਪਾਵੇ
ਜੋ ਕੁਝ ਉਸ ਜਿੰਨੇ ਪਰ ਗੁਜ਼ਰੀ ,ਰਾਹਤ ਰੰਜ ਮੁਸੀਬਤ
ਜੰਮਣ ਮਰਨ ਉਹਦੇ ਤੱਕ ਸਾਰੀ, ਦੱਸੋ ਖੋਲ ਹਕੀਕਤ
ਹਚੱਹੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅੰਦੇਸ਼ਾ ਪਾਈਓਸ, ਮੀਰ ਵਜ਼ੀਰ ਦੀਵਾਨਾਂ
ਜੇ ਇਹ ਬਾਤ ਸੁਣਾਓ ਨਾਹੀਂ, ਹਵਸਾਂ ਮਸਤ ਦੀਵਾਨਾ
ਏਸ ਕਹਾਣੀ ਦਾ ਦਿਲ ਅੰਦਰ, ਲੱਗਾ ਇਸ਼ਕ ਅਸਾਂ ਨੂੰ
ਜਲਦੀ ਪੈਦਾ ਕਰੋ ਕੱਦ ਆਊਂ, ਕੀਤਾ ਹੁਕਮ ਤੁਸਾਂ ਨੂੰ
ਦਿੱਕ ਹੋਏ ਸਭ ਆਲਮ ਫ਼ਾਜ਼ਲ, ਸ਼ਾ ਅਰ ਬੰਦ ਜ਼ਬਾਨੋਂ
ਲੱਗੀ ਚੁੱਪ ਅਮੀਰਾਂ ਤਾਈਂ, ਫ਼ਿਕਰ ਪਿਆ ਦਿਲ ਜਾਨੋਂ
ਫ਼ੇਲ੍ਹ ਬੰਦ ਕੀਤਾ ਸ਼ਾਹ ਸਾਡਾ, ਇਸ ਬਾਜ਼ੀ ਦੇ ਦਾਵੇ
ਹੋ ਹੈਰਾਨ ਸਿੱਟੇ ਰੁੱਖ ਅੱਗੇ, ਕੁਝ ਨਾ ਆਵੇ ਜਾਵੇ
ਕਿਧਰੇ ਦਿਸ ਕਿਸੇ ਦੀ ਨਾਹੀਂ, ਪਏ ਬੁਰੇ ਵਿਚ ਬਣਦੀ
ਹੱਕ ਵਜ਼ੀਰ ਵਡੇਰਾ ਆਹਾ, ਨਾਮ ਹੁਸਨ ਮੀਮਨਦੀ
ਦਾਨਸ਼ਮੰਦ ਵਜ਼ੀਰ ਅਕਾਬਰ, ਅਫ਼ਸਰ ਵਿਚ ਵਜ਼ੀਰਾਂ
ਇਸ ਨੇ ਅਰਜ਼ ਗੁਜ਼ਾਰੀ ਸ਼ਾਹਾ, ਮੁਹਲਤ ਦੇਹੋ ਅਮੀਰਾਂ
ਆਪੋ ਆਪਣੀ ਦਾਨਿਸ਼ ਅਤੇ, ਕਰ ਸੁੰਨਿ ਸਭ ਤਦਬੀਰਾਂ
ਮੱਤ ਇਹ ਕਿੱਸਾ ਪੈਦਾ ਹੋਵੇ, ਸ਼ਾਦ ਕਰੇ ਦਿਲਗੀਰਾਂ
ਬਰਸ ਦਿਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਮੁਹਲਤ ਲੈ ਕੇ, ਟੁਰਿਆ ਹੁਸਨ ਅਕਾਬਰ
ਨਾਲ਼ ਲਿਆ ਸੌ ਹੋਰ ਸਿਆਣਾ ,ਹਕਮੋਂ ਹੋਏ ਨਾ ਨਾਬਰ
ਸ਼ਾਹਨਸ਼ਾਹ ਦੀ ਖ਼ਿਦਮਤ ਵਿੱਚੋਂ, ਰੁਖ਼ਸਤ ਹੋ ਸਿਧਾਏ
ਖ਼ਰਚ ਖ਼ਜ਼ਾਨੇ ਬਰਸ ਦਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ, ਨਾਲ਼ ਅਸਬਾਬ ਲਦਾਏ
ਤੁਹਫ਼ੇ ਹਦੀਏ ਤੇ ਨਜ਼ਰਾਨੇ, ਡਾਲੜਯੋਂ ਸੁੱਗਾ ਤੋਂ
ਬਾਦਸ਼ਾਆਂ ਦੀ ਖ਼ਾਤਿਰ ਪਾਏ, ਹਰ ਕਿਸਮੋਂ ਹਰ ਜ਼ਾਤੋਂ
ਅੱਠ ਹੁਸਨ ਮੀਮਨਦੀ ਟੁਰਿਆ, ਗ਼ਜ਼ਨੀ ਛੋੜ ਖ਼ਰਾਸਾਂ
ਨਾ ਦੱਸ ਬੁਝ ਮੁਕਾਮ ਕਿਸੇ ਦੀ, ਫ਼ਜ਼ਲ ਉੱਤੇ ਰੱਖ ਆਸਾਂ
ਛੋੜ ਵਤਨ ਪ੍ਰਦੇਸੀਂ ਟੁਰਦੇ, ਹਰ ਹਰ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਲਾਐਤ
ਹਰ ਦਰ ਸੌਂ ਹਰ ਮਕਤਬ ਪੁੱਛਦੇ, ਕੋਈ ਨਾ ਕਹੇ ਹਿਕਾਐਤ
ਬਹੁਤੇ ਮੁਲਕ ਵਲਾਇਤ ਫਿਰ ਫਿਰ, ਬਰਸ ਰਿਹਾ ਜਦ ਥੋੜਾ
ਪੁਹਤੇ ਰੂਮ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ ਆ ਕੇ ,ਚੜ੍ਹੇ ਕਸੀਦੀ ਲੋੜਾ
ਤੁਹਫ਼ੇ ਹਦੀਏ ਲੈ ਨਜ਼ਰਾਨੇ, ਚੀਜ਼ਾਂ ਵਸਤਾਂ ਨਾਦਰ
ਇਸ ਨਗਰੀ ਦੇ ਵਾਲੀ ਤਾਈਂ, ਮਿਲਿਆ ਹੁਸਨ ਅਕਾਬਰ
ਮਜਲਿਸ ਬਹਿਣ ਲੱਗਾ ਉਸ ਸ਼ਾਹ ਦੀ, ਉਮਦੇ ਸੁਖ਼ਨ ਅਲਾਵਿਏ
ਬਹੁਤ ਪਸੰਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਇਆ, ਸ਼ਾਹ ਉਸ ਕੋਲ਼ ਬਹਾਵੇ
ਬਹੁਤ ਹੁਸਨ ਦੀ ਖ਼ਾਤਰਦਾਰੀ, ਸ਼ਾਹ ਲੱਗਾ ਫ਼ਰਮਾਉਣ
ਮੋਤੀ ਹਾਰ ਪਰੋਏ ਸਿੱਖ਼ਣੋਂ, ਹਰ ਹੱਕ ਦਏ ਦਿਲ ਭਾਵਨ
ਜਦੋਂ ਹੁਸਨ ਮੀਮਨਦੀ ਹੋਇਆ ,ਮਹਿਰਮ ਵਿਚ ਦਰਬਾਰਿਏ
ਮਤਲਬ ਆਪਣੇ ਦੀ ਸ਼ਾਹ ਅੱਗੇ, ਅਰਜ਼ ਤਮਾਮ ਗੁਜ਼ਾਰੇ
ਸ਼ਾਹੇ ਬਹੁਤ ਮੁਦਾਰਾ ਕਰਕੇ, ਕਿਹਾ ਸੰਨ ਤੋਂ ਭਾਈ
ਏਸ ਕਿਸੇ ਦੀ ਦੱਸ ਅਸਾਨੂੰ ,ਅੱਗੇ ਕਿਸੇ ਨਾ ਪਾਈ
ਮਜਲਿਸ ਮੇਰੀ ਵਿਚ ਨਾ ਹੋਇਆ, ਉਸ ਦਾ ਜਿਕਰ ਕਦਾਹੀਂ
ਨਾ ਪੜ੍ਹਿਆ ਨਾ ਸੁਣਿਆ ਡਿੱਠਾ ,ਕਬਜ਼ ਮੇਰੀ ਵਿਚ ਨਾਹੀਂ
ਪਰ ਹੱਕ ਬੁਡ੍ਹਾ ਖ਼ਿਜ਼ਰ ਨਮੂਨਾ ,ਉਮਰਾਂ ਦਾ ਸੈਲਾਨੀ
ਸਾਹਿਬ ਯਮਨ ਕਰਾਮਤ ਵਾਲਾ, ਚਿਹਰਾ ਖ਼ੂਬ ਨੂਰਾਨੀ
ਸਭ ਮੁਲਕਾਂ ਵਿਚ ਸੈਰ ਕਰੇਂਦਾ, ਮੁਲਕ ਮੇਰੇ ਹੁਣ ਆਇਆ
ਝੁੱਗੀ-ਏ-ਕਿਨਾਰੇ ਬੈਠਾ, ਰੱਬ ਵੱਲ ਚਿੱਤ ਲਗਾਇਆ
ਆਮਦ ਰਫ਼ਤ ਖ਼ਲਕ ਦੀ ਕੋਲੋਂ ,ਬੈਠਾ ਹੈ ਛੁਪ ਲੁਕ ਕੇ
ਕਰੇ ਇਬਾਦਤ ਦਿਨ ਤੇ ਰਾਤੀਂ, ਨਾਲ਼ ਇਰਾਦਤ ਝੁਕ ਕੇ
ਮਤੇ ਮੁਰਾਦ ਕਰੇਗਾ ਹਾਸਲ ,ਖ਼ਿਦਮਤ ਉਸ ਦੀ ਜਾਓ
ਹਾਲ ਹਕੀਕਤ ਮਤਲਬ ਵਾਲੀ, ਉਸ ਨੂੰ ਆਖ ਸੁਣਾਉ
ਸੰਨ ਕੇ ਹੱਸਣ ਜ਼ਬਾਨੀ ਸ਼ਾਹ ਦੀ, ਲੈ ਰੁਖ਼ਸਤ ਅੱਠ ਟੁਰਿਆ
ਇਸ ਬਜ਼ੁਰਗ ਦੇ ਡੇਰੇ ਆਇਆ, ਅਦਬੋਂ ਨੀਵਾਂ ਹਰਿਆ
ਅੱਗੇ ਰੱਖ ਨਿਆਜ਼ ਸ਼ੇਰੀਨੀ, ਨਿਓਂ ਕੇ ਹੋਇਆ ਸਲਾਮੀ
ਪੈਰ ਤਰਟੱਹਾ ਆਖਣ ਲੱਗਾ, ਮਤਲਬ ਦਸ ਤਮਾਮੀ
ਗੱਲ ਹਸਨ ਮੀਮਨਦੀ ਆਪਣੀ, ਸਾਰੀ ਖੋਲ ਸੁਣਾਈ
ਆਓਖੇ ਵੇਲੇ ਬਾਹੁੜੀਂ ਪੈਰਾ, ਤੇਰੀ ਧੰਨ ਕਮਾਈ
ਅੰਦਰ ਤੇਰਾ ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਰੌਸ਼ਨ, ਸਭ ਜਗ ਤਾਈਂ ਵੇਖੇ
ਹੱਲ ਕਰੋ ਇਹ ਮੁਸ਼ਕਲ ਮੇਰੀ ,ਜਿਉਂ ਜਾਣੂ ਹਰ ਲਿਖੇ
ਹਾਦੀ ਰਾਹਨੁਮਾ ਅਸਾਨੂੰ, ਕਰ ਅੱਜ ਰਾਹ ਨਮੁਈ
ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੱਲ ਮੁਰਾਦਾਂ ਹਾਸਲ, ਕਰੀਏ ਸ਼ੁਕਰ ਖ਼ੁਦਾਈ
ਬੁਡ੍ਹੇ ਮਰਦ ਪਈ ਦਿਲ ਸ਼ਫ਼ਕਤ, ਕਹਿੰਦਾ ਸੰਨ ਤੋਂ ਹੱਸਣਾ!
ਢੂੰਡ ਕਰੋ ਤਾਂ ਮਤਲਬ ਪਾਉ, ਖ਼ਬਰ ਪਤਾ ਮੈਂ ਦੱਸਣਾਂ
ਮੈਂ ਹੱਕ ਵਾਰੀ ਸੈਰ ਕਰੇਂਦਾ, ਸ਼ਹਿਰ ਦਮਿਸ਼ਕ ਗਿਆ ਸਾਂ
ਬਾਗ਼ ਬਾਜ਼ਾਰ ਮਕਾਨ ਤਕੀਨਦਾ, ਬਹੁਤੇ ਰੋਜ਼ ਰਿਹਾ ਸਾਂ
ਵਣਜ ਬੈਠਾ ਸਾਂ ਹਿਕਸ ਦਿਹਾੜੇ ,ਬਾਦਸ਼ਾਹੀ ਦਰਬਾਰੇ
ਅਖ਼ਬਾਰਾਂ ਦੇ ਇਲਮ ਕਲਾਮੋਂ, ਜਿਕਰ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਸਰਕਾਰੇ
ਇਹੋ ਕਿੱਸਾ ਪੜ੍ਹਦੇ ਆਹੇ, ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ ਵਾਲਾ
ਹੁਸਨ ਬਦੀਅ ਜਮਾਲਪੁਰੀ ਦਾ, ਇਸ਼ਕ ਕਮਾਇਆ ਲਾਲ਼ਾ
ਇਸ ਸ਼ਾਹੇ ਦੀ ਖ਼ਿਦਮਤ ਜਾਓ, ਤਾਂ ਮੱਤ ਮਤਲਬ ਪਾਉ
ਹਿੰਮਤ ਕਰੋ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖਸ਼ਾ ,ਸਫ਼ਰੋਂ ਸੂਦ ਲੈ ਜਾਓ
ਹੁਸਨ ਇਹ ਖ਼ਬਰ ਮੁਬਾਰਕ ਸੁਣ ਕੇ, ਬਹੁਤ ਦਿਲੋਂ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੋਇਆ
ਇਸੇ ਮੁਰਸ਼ਦ ਕਾਮਲ ਅੱਗੇ ਅਰਜ਼ਾਂ ਕਰ ਕਰ ਰੋਇਆ
ਰਹਿਮ ਪਿਆ ਦਿਲ ਪੈਰ ਸੁੱਚੇ ਦਏ, ਵੇਖ ਉਹਦੀ ਮਸਕੀਨੀ
ਮਿਹਰ ਕਰਨ ਦੇ ਲਾਇਕ ਡਿਠੀਵਸ, ਖ਼ਾਸਾ ਮਰਦ ਯਕੀਨੀ
ਵਲੀ ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੇ ਭਾਂਡਾ ਤੱਕ ਕੇ, ਪਾਂਦੇ ਖ਼ੈਰ ਹਜ਼ੂਰੋਂ
ਜਿਹੜਾ ਪਾਕ ਗੁਰੂ ਰੂੰ ਖ਼ਾਲੀ, ਸੋ ਪਰ ਕਰਦੇ ਨੋਰੋਂ
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਪੈਸਾ ਪੱਲੇ ਨਾਹੀਂ, ਖ਼ਾਲੀ ਮੁੜਨ ਬਜ਼ਾਰੋਂ
ਨਕਦ ਨਸੀਬ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖਸ਼ਾ, ਬਿਨ ਕਿਸਮਤ ਕੇ ਦਾ ਰੂੰ
ਮੀਟ ਇੱਕ੍ਹੀਂ ਫ਼ਰਮਾਇਆ ਪੈਰੇ, ਹੁਸਨ ਬਜਾ ਲਿਆਇਆ
ਡੇਰੇ ਸੁਣੇ ਪਲਕ ਵਿਚ ਉਸ ਨੂੰ, ਸ਼ਹਿਰ ਦਮਿਸ਼ਕ ਪਹੁੰਚਾਇਆ
