صورت ویکھ ہوئی دل گھائل، شاہ پری مستانی
دل وچ داغ ،موہیں پر لالی، جیوں لالہ بُستانی
دوزخ بھاہ پرم دی سینے، بھڑک لگی بھڑکارے
دھوآں دھاری انت غباری، پائی عشق ہتیارے
سڑ گئے تھم تحمل والے، ڈھٹھے صبر چُبارے
سوہنیاں کول محمدبخشا، کس نہیں پِڑ ہارے
شاہزادے ول ویکھ نہ سکی، مُڑ ڈیرے نوں چلی
تابش کھا حسن دی نٹھی، جھال نہ گئیوس جھَلیّ
جا اگیرے ملکہ تائیں، کہیا بدیع جمالے
مینوں بھی اوہ مورت کیویں، سیف ملوک دسالے
جا ملکہ ونج آکھ شزادے، جے اوہ مورت دسے
پل جھل تک کے موڑ دیاں گی، قدر نہیں کوئی کھسے
ویکھ اسیں بھی معلم کرئیے، ہے ایہ مورت کس دی
ایسی جوبن متی کوئی، دُھم پئی جگ جس دی
ملکہ کہندی سُن نی بَھینے، محبوباّں وچ اُچی
شاہزادے دے جُثے اندر، جان اوہ مورت سُچی
جند اوہدی نوں ملیا لوڑیں، کیوں نکھیڑیں تن نوں
جندوتنے سمیت بلالے، عاشق بے وطن نوں
شاہ پری نے کہیا ملکہ، میں منساں گل تیری
پر توں اجے نہیں کر کھہڑا، ہووے حرص گھنیری
ویکھ ربے دیاں کماں ولوں، کرسی کیہڑے کر کھاں
اس نوں بی مت سد ملاں گی، ہور کوئی دن جر کھاں
ملکہ سُن کے گل خوشی دی، جھبدے جھبدے آئی
جو گُذری شاہزادے اگے، ساری کھول سنائی
اہ پری دا آون جاون، جے کجھ بولی ہسیّ
نالے مورت منگن والی، خواہش بھاری دسی
شاہزادے فرمایا ملکہ، مورت تیرے بھانے
اک اک وال اوہدے مُل جانیں، میں بِن قدر نہ جانے
جے اکھیں تھیں اوہلے ہووے، نیر نہ ٹھلن دیدے
وانگ اٹک دے اٹک نہ رہندے، ہنجو درد رسیلے
اوہ ڈاہڈی میں لِساّ جیکر، مورت موڑ نہ دیوے
گھڑی نہ جرساں تے سڑ مرساں، جیوں تیلے بِن دیوے
صورت تے ہتھ لگے ناہیں، مورت کیوںکھڑاواں
جے اک وال اوہدا کوئی تروڑے، ویکھدیاں مر جاواں
ہور کسے نوں ہے کے صرفہ، دُکھیے جیو میرے دا
جے نقصان ہووے اک ذرہ، کے پَھلکھڑے تیرے دا
ملکہ خاتوں کہندی ویرا، خطرہ رکھ نہ بھورا
کون کھسے ایہ مورت تیں تھیں، نہیں کسے دا زورا
مطلب تیرے کارن میں بھی، مڑ مڑ عرضاں کر دی
مت مورت تک شاہ پری نوں، جاگے حرص اندر دی
وال اوہدا کوئی ڈِنگا چاہے، تاں میں کرساں دنگا
نال ادب دے مورت تائیں، تدھ تھیں رکھساں چنگا
ان شاء اللہ مورت تائیں، کجھ ارگاہ نہ لگسی
شاہ مہرے دی جوڑی تک کے، کر دپری دل وگسی
دوئے شکلاں ویکھ برابر، حُب اوہدے تن رسسی
میں بھی قولوں سچی ہوساں، مت تینوں منہ دسسی
القصہّ شاہزادے تائیں، ملکہ گل منائی
حرص امید ملن دی اْتے، مورت ہتھ پھڑائی
کر لاچاری گریہ زاری، کہیا ملکہ تائیں
کیویں جلدی اس جانی نوں، میرے کول پُچائیں
ملکہ خاتوں نے لے مورت، جا پری نوں دسیّ
ویکھ ہوئی حیران پری بھی، تاب شکل دی جھسیّ
کرکر نظر پچھاتی مورت، ہر ہر جا سنبھالی
اپنی صورت نظری آئی، ہور شہزادے والی
حسن جمال کمال دوہاں تے، انَت حساب نہ آوے
اونویں اکھیں ٹڈیاں رہیاں، نہ کجھ آوے جاوے
کنب گیا جی جُثہ جامہ، مغز سرے دا پھریا
ہوش طبیعت تھاں نہ رہیوس، آن کلیجہ کِریا
عطر گلاب لگے چھنکاون، تاں پھر ہوش سنبھالی
ملکہ نوں فرماندی بھینے، دے گل مورت والی
کس ایہ نقش نگار سُہائے، صورت رنگ صفائی
کیونکر لعلاں دی ایہ جوڑی، شہزادے ہتھ آئی
