ਸੈਫ਼ਾਲ ਮਲੂਕ

ਮੂਰਤ ਨਾਲ਼ ਮੁਕਾਬਲੇ ਪਿੱਛੋਂ ਹਾਲਤ

ਜਦੋਂ ਬਦੀਅ ਜਮਾਲਪੁਰੀ ਨੇ, ਸੁਣੀ ਹਕੀਕਤ ਸਾਰੀ
ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਲੈ ਲੱਗੀ ਮੂੰਹ ਵੇਖਣ, ਸੰਗ ਮੂਰਤ ਕਰਦਾਰੀ

ਅਪਣਾ ਆਪ ਤੱਕੇ ਵਿਚ ਸ਼ੀਸ਼ੇ, ਨਾਲੇ ਮੂਰਤ ਵੇਖੇ
ਤਲ਼ ਭਰ ਫ਼ਰਕ ਨਾ ਕਿਧਰੇ, ਆਵੇ ਹਰ ਜਾਈ ਹਰ ਲਿਖੇ

ਸ਼ਾਹ ਪਰੀ ਨੇ ਮਾਲਮ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਇਹ ਮੂਰਤ ਮੇਰੀ
ਪਰ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਦੀ ਤੁਕ ਮੂਰਤ, ਲੱਗੀ ਛਕ ਘਨੇਰੀ

ਨਾਲ਼ ਮੁਹੱਬਤ ਮੁੜ ਮੁੜ ਵੇਖੇ, ਤੱਕਦੀ ਮੂਲ ਨਾ ਰੱਜੇ
ਚੜ੍ਹਿਆ ਲਸ਼ਕਰ ਇਸ਼ਕ ਨਕਾਰੇ, ਆਨ ਅੰਦਰ ਵਿਚ ਵਜੇ

ਗੁਜੀਆਂ ਆਹੀਂ ਤੋਪਾਂ ਧਰੀਆਂ, ਸਬਰੋਂ ਵਾੜ ਉਡਾਏ
ਮਾਰੇ ਕੋਟ ਤਹੱਮੁਲ ਵਾਲੇ, ਫ਼ੌਜ ਪ੍ਰਹੇਜ਼ ਨਸਾਏ

ਸਿੱਖਾਂ ਦੇ ਲੁੱਟ ਲਏ ਜ਼ਖ਼ੀਰੇ, ਦੁੱਖ ਦੀ ਕੋਠੀ ਪਾਈ
ਇਸ਼ਕੇ ਦੇ ਸੁਲਤਾਨ ਮੁਹੰਮਦ, ਫੇਰੀ ਸ਼ਹਿਰ ਦੁਹਾਈ

ਦਰਦਾਂ ਜ਼ਰਦ ਕੀਤੇ ਰਖ਼ਸਾਰੇ, ਦੇਹੀ ਹੋਇਆ ਰੰਗ ਪੀਲ਼ਾ
ਬਾਹਰੋਂ ਚਿੱਤ ਮਰਤਾ ਕੂੜਾ, ਬੁਰਾ ਅੰਦਰ ਦਾ ਹੀਲਾ

ਵਿਚੋ ਵਿਚ ਕਲੇਜਾ ਕੱਟੇ, ਡਾਇਣ ਦਰਦ ਪਰਮ ਦੀ
ਲਾਵੇ ਸੀਖ਼ ਪਕਾਵੇ ਬੀਰੇ, ਬਾਲ ਅੰਗੀਠੀ ਗ਼ਮ ਦੀ

ਤੁਰ ਵੜੇ ਤਾਕਤ ਤਰਾਣ ਵਜੂਦੋਂ, ਦਹਿਸ਼ਤ ਤੇਗ਼ ਇਲਮ ਦੀ
ਸਮੋ ਬਕਮੌ ਹੋਈ ਮੁਹੰਮਦ, ਸੂਰਤ ਵੇਖ ਸਨਮ ਦੀ

ਗੁਜੱਹੀ ਸਾਂਗ ਅੰਦਰ ਵਿਚ ਰੜਕੇ, ਤਾਹੰਗ ਸੱਚੀ ਦਿਲਬਰ ਦੀ
ਭੁੱਲ ਗਏ ਸਭ ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਦੇ, ਲੱਗੀ ਛਕ ਮਿਸਰ ਦੀ

ਮਾਪਿਓ ਭੈਣਾਂ ਭਾਿਆਂ ਨਾਲੋਂ, ਹਿਰਸ ਚੜ੍ਹੀ ਆ ਵਰਦੀ
ਤੁਰਟੇ ਜ਼ੋਰ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖ਼ਸ਼ਾ, ਨਾ ਜੀਵੇ ਨਾ ਮਰਦੀ

ਮੂੰਹ ਬੋਲੇ ਤਾਂ ਟੁਰਨ ਵਿਚਾਰਾਂ, ਸ਼ਰਮ ਨਾ ਰਹਿੰਦਾ ਰੱਤੀ
ਆਲਮ ਸਾਰਾ ਖਾਵਣ ਭਾਵੇ, ਕੱਤ ਵੱਲ ਜਾਵੇ ਤੱਤੀ

ਸੜਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਗੱਲ ਨਾ ਕਹਿੰਦੀ, ਵਾਂਗ ਦੀਵੇ ਦੀ ਬੱਤੀ
ਦਰਦਾਂ ਮਾਰੀ ਚੰਡ ਮੁਹੰਮਦ, ਉਘੜੀ ਨਿੰਦਰ ਮਿਤੀ

ਬਾਲ ਈਆਨੀ ਦਰਦ ਰਨਜਾਨੀ, ਪਗੜੀ ਕਹਿਰ ਨਜ਼ੂਲਾਂ
ਦਿਲ ਨੂੰ ਤਲਬ ਸੱਜਣ ਦੀ ਸਾੜੇ, ਜੀਵ ਨੌਕਰ ਅੱਗ ਬਨਬੋਲਾਂ

ਫੁਰਨੇ ਘੱਟ ਤੇ ਹੋਲ ਦਿਲੇ ਸੀ, ਪਾਏ ਸਿਵਲ ਡੰਡੂਲਾਂ
ਖੁੱਲੇ ਵਾਲ਼ ਬੇਹਾਲ ਮੁਹੰਮਦ, ਦੱਸੇ ਵਾਂਗ ਰੰਜੂਲਾਂ

ਮੂਹੋਂ ਹੱਸ ਹੱਸ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੀ, ਅੰਦਰ ਗਿਰਿਆ ਜ਼ਾਰੀ
ਬਾਹਰੋਂ ਨਾਬਰ ਨਾਲ਼ ਸਿਆਂ ਦੇ, ਦਿਲੋਂ ਲਗਾਏ ਯਾਰੀ

ਅੱਖ ਸੱਜਣ ਦੀ ਰੱਖ ਕਲੇਜੇ, ਮਾਰੀ ਛੁਰੀ ਕਟਾਰੀ
ਕੋਠੀ ਮਿੱਠੀ ਫ਼ੌਜ ਉਪਠੀ, ਜਿਉਂ ਕਰ ਮਿਰਗ ਸ਼ਿਕਾਰੀ

ਮਿੱਠੀ ਕਿਸ ਅੰਦਰ ਹੱਡ ਭੁਨੇ, ਤਨ ਮਨ ਅੱਚਵੀਂ ਪਾਲ਼ਾ
ਖਾਵਣ ਪੀਵਣ ਨਿੰਦਰ ਤਾਈਂ, ਮਿਲਿਆ ਦੇਸ ਨਿਕਾਲਾ

ਭੇਤ ਨਾ ਦੱਸਦੀ ਤੇ ਜਿੰਦ ਝੱਸਦੀ, ਕਰਦੀ ਅਜੇ ਸਨਭਾਲਾ
ਜ਼ਾਲਮ ਇਸ਼ਕ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖਸ਼ਾ, ਪੜਦੇ ਪਾੜਨ ਵਾਲਾ

ਆਲੀ ਭੋਲੀ ਨੂੰ ਇਜ਼ ਗ਼ੀਬੋਂ, ਚਿਣਗ ਪਈ ਵਿਚ ਝੋਲ਼ੀ
ਗੁਡਯਯਂ ਖੇਡ ਦੜੀ ਸੁਖ ਸੁਣਦੀ, ਆ ਦੁੱਖਾਂ ਹਨ ਰੌਲ਼ੀ

ਕੀਕਰ ਨਾਲ਼ ਸੱਜਣ ਦੇ ਮਿਲਸਾਂ, ਕਰ ਕਰ ਚਿੰਤਾ ਡੋਲੇ
ਦਰਦ ਉਬਾਲ ਨਾ ਮਿਟੇ ਮੁਹੰਮਦ,ਇਹ ਮਾਰੀ ਜੇ ਬੋਲੇ

ਆਪੇ ਫੇਰ ਤਹੱਮੁਲ ਕਰਦੀ, ਦਲ ਨੂੰ ਦੇ ਦਲੇਰੀ
ਕਦੀ ਤੇ ਰੱਬ ਮਿਲਾ ਸੀ ਸਾਨੂੰ, ਰੱਖ ਇਸੇ ਦੀ ਢੇਰੀ

ਸੂਰਤ ਵੇਖ ਸ਼ਜ਼ਾਦੇ ਵਾਲੀ, ਕਰਦੀ ਸਿਫ਼ਤ ਵਧੇਰੀ
ਵੇਖੋ ਭੈਣਾਂ ਕਿਸੀ ਸੂਰਤ, ਰੌਸ਼ਨ ਕਰੇ ਹਨੇਰੀ

ਅੱਵਲ ਜਿਸ ਦਮ ਬਾਗ਼ੇ ਇੰਦ,ਰ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਸੀ ਡਿੱਠਾ
ਵਿਕਿਆ ਜੀਓ ਕੀਤਾ ਦਿਲ ਸੌਦਾ, ਖੋਲ ਦਿੱਤਾ ਗ਼ਮ ਚੱਠਾ

ਮਗ਼ਜ਼ ਅੰਦਰ ਸੌਦਾ-ਏ-ਇਸ਼ਕ ਦਾ, ਵੜਿਆ ਸੀ ਉਸ ਵੇਲੇ
ਮੂਰਤ ਵੇਖ ਦੁਬਾਰੇ ਪਾਈਓਸ, ਬਲਦੀ ਉਪਰ ਤੀਲੇ

ਬਾਜ਼ ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਪੰਜੇ ਮਾਰੇ, ਆਜ਼ਿਜ਼ ਕੀਤੀ ਫੜ ਕੇ
ਪਕੜਨ ਸਾਤ ਨਾ ਤਾਕਤ ਛੱਡੀ, ਬੋਲੇ ਯਾ ਮੁੜ ਫੜਕੇ

ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਦੇ ਤਲ਼ ਦਾਣੇ ਤੇ, ਮੁਰਗ਼ ਦਿਲੇ ਦਾ ਆਇਆ
ਕੁੰਡਲਾਂ ਵਾਲੀ ਝੁੰਡ ਸ਼ਿਤਾਬੀ, ਫਾਹੀਆਂ ਲਾ ਫਹਾਿਆ

ਸੁਨਬਲ ਵਾਲ਼ ਪਰੇਸ਼ਾਂ ਆਹੇ, ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਜਵਾਨੇ
ਵੇਖ ਪਰੀ ਚਿੱਤ ਹੋਇਆ ਪਰੇਸ਼ਾਂ, ਜਿਉਂ ਕੈਦੀ ਬੰਦ ਖ਼ਾਨੇ

ਦਰਦਾਂ ਮਾਰ ਨਿਮਾਣੀ ਕੀਤੀ, ਭੱਜ ਗਏ ਸਭ ਚਾਰੇ
ਚਾਰੇ ਤਰਫ਼ਾਂ ਖਾਵਣ ਢੱਕੀਆਂ, ਅੱਗ ਲੱਗੀ ਜੱਗ ਸਾਰੇ

ਅੰਦਰੋ ਅੰਦਰ ਜਰਦੀ ਆਹੀ, ਘੁੱਟ ਲਹੂ ਦੇ ਭਰਦੀ
ਦਰਦੀ ਸਿਆਂ ਬੇਦਨ ਪੁੱਛਣ, ਭੇਤ ਨਾ ਦੱਸੇ ਡਰਦੀ

ਵਿਚੋ ਵਿਚ ਅਫ਼ਸੋਸ ਕਰੇਂਦੀ, ਹਏ ਹਏ ਮੈਂ ਕੇ ਕੀਤਾ
ਮਹਬੋਬੇ ਦਾ ਹੁਸਨ ਡਿੱਠਾ ਸੀ, ਜੀਓ ਇਸ਼ਕੇ ਖੁਸ ਲੀਤਾ

ਉਹੋ ਇਸ ਦਾ ਰਾਮ ਪਿਆਰਾ, ਲੱਗਣ ਜਿਸਦੀ ਆਹੀ
ਰਾਮ ਡਿੱਠਾ ਆਰਾਮ ਗਵਾਇਆ, ਵੁੜ੍ਹੀ ਕਲਾਮ ਇਲਾਹੀ

ਆਖ਼ਿਰ ਤੀਕ ਨਾ ਛੁੱਟਣ ਜੋਗਾ, ਜੋ ਫਾ ਥਾ ਇਸ ਫਾਹੀ
ਧਾੜੋ ਇਸ਼ਕ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖ਼ਸ਼ਾ, ਲੁੱਟੇ ਪਾ ਹੁੰਦੀ ਰਾਹੀ

ਵਾਹ ਵਾਹ ਭਾਗ ਨਸੀਬ ਤਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ, ਯਾਰ ਜਿਹਨਾਂ ਤੇ ਵਿਕਿਆ
ਸੱਚੇ ਇਸ਼ਕ ਆਸ਼ਿਕ ਦੇ ਦਿਲ ਨੂੰ, ਪਾ ਮੁਹਾਰਾਂ ਛਕਿਆ

ਆਸ਼ਿਕ ਅਤੇ ਆਸ਼ਿਕ ਹੋਵੇ, ਜੋ ਮਹਿਬੂਬ ਹਤਿਆਰਾ
ਓੜਕ ਬਦਲਾ ਲਏ ਮੁਹੰਮਦ, ਪਰ ਜੇ ਕਰੇ ਸਹਾਰਾ

ਆਸ਼ਿਕ ਕਹਿੰਦੇ ਇਸ਼ਕ ਮੁਹੱਬਤ, ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਹੈ ਰੂਹਾਨੀ
ਹਾਲ ਆਸ਼ਿਕ ਦਿਉਂ ਦਿਲਬਰ ਤਾਈਂ, ਦੱਸਦਾ ਖੋਲ ਨਿਸ਼ਾਨੀ

ਆਸ਼ਿਕ ਨੂੰ ਇਜ਼ ਗ਼ੀਬੋਂ ਦੱਸਦਾ, ਸੁੰਦਰ ਰੂਪ ਗੁਮਾਨੀ
ਕੌਣ ਮਿਜ਼ਾਜ਼ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖ਼ਸ਼ਾ, ਹਰ ਇਕ ਸਿਰ ਹਕਾਨੀ

ਜਾਂ ਜਾਂ ਤੋੜੀ ਧਰਤੀ ਅੰਬਰ, ਕੁਰਸੀ ਅਰਸ਼ ਮੁਨਾਰੇ
ਲਵਾ ਕਲਮ ਤੇ ਜੰਨਤ ਦੋਜ਼ਖ਼, ਹੋਰ ਫ਼ਰਿਸ਼ਤੇ ਸਾਰੇ

ਤਾਂ ਤਾਂ ਤੀਕ ਨਿਕਾਹ ਇਸ਼ਕ ਦੇ, ਨਹੀਂ ਤਰਟਨ ਹਾਰੇ
ਆਸ਼ਿਕ ਤੇ ਮਾਸ਼ੂਕ ਮੁਹੰਮਦ, ਦਾਇਮ ਨਵੇਂ ਪਿਆਰੇ

ਬਦਰਾ ਖ਼ਾਤੋਂ ਮਲਿਕਾ ਖ਼ਾਤੋਂ, ਕੇ ਵੇਖਣ ਮੁੜ ਸਿਆਂ
ਕੇਸਰ ਵਰਗਾ ਰੰਗ ਪੁਰੀ ਦਾ, ਜ਼ੁਲਫ਼ਾਂ ਗੱਲ ਵਿਚ ਪਿਆਂ

ਮੂੰਹ ਕੁਮਲਾ ਨਾ ਹਾਲ ਪਰੇਸ਼ਾਂ, ਸ਼ੋਖ਼ੀਆਂ ਭੱਜ ਗਿਆਂ
ਮਹਿਰਮ ਬੇਦ ਮੁਹੰਮਦ ਮਿਰਜ਼ਾਂ, ਵੇਖਦਿਆਂ ਲੱਭ ਲਿਆਂ

ਸ਼ਾਐਤ ਇਸ਼ਕ ਸ਼ਜ਼ਾਦੇ ਵਾਲਾ, ਚੜ੍ਹਿਆ ਘੁੱਟਾਂ ਬਣਾਕੇ
ਲੁੱਟ ਲਿਉਸ ਦਿਲ ਸ਼ਾਹ ਪਰੀ ਦਾ, ਬੁੱਧੂਸ ਸੰਗਲ ਪਾਕੇ

ਹੋ ਲੀਨ ਹੋ ਲੀਨ ਮਲਿਕਾ ਖ਼ਾਤੋਂ, ਪੁੱਛਣ ਲੱਗੀ ਜਾ ਕੇ
ਭੈਣੇ ਰੋਗ ਤਬੀਬਾਂ ਕੋਲੋਂ, ਰੱਖੀਏ ਨਹੀਂ ਛੁਪਾਕੇ

ਜੇ ਮਰਜ਼ੋਂ ਛੁਟਕਾਰਾ ਚਾਹੇਂ, ਦੇ ਬੇਦਾਂ ਹੱਥ ਬਾਹਾਂ
ਬੇਦਨ ਦੱਸ ਅੰਦਰ ਦੀ ਸਾਰੀ, ਦਰਦੋਂ ਮੰਗ ਪਨਾਹਾਂ

ਦਾਰੂ ਤਲਖ਼ ਸਿਆਣਾ ਦੇਵੇ, ਨਾ ਕਰ ਵਾਤ ਪਿਛਾਹਾਂ
ਸ਼ਾਲਾ ਫਰੀ ਇਲਾਜ ਮੁਹੰਮਦ, ਖ਼ੈਰ ਤੇਰੀ ਮੈਂ ਚਾਹਾਂ

ਪੈਰ ਤਬੀਬ ਅਸੀਂ ਸਭ ਰੋਗੀ, ਗ਼ਫ਼ਲਤ ਮਰਜ਼ ਲੁਟਾਏ
ਇਸੇ ਦੇ ਹੱਥ ਦੇਈਏ ਬਾਹਾਂ, ਵੇਖ ਨਬਜ਼ ਦੁੱਖ ਪਾਏ

ਨਸ਼ਤਰ ਮਾਰ ਮੁਹੱਬਤ ਵਾਲੀ, ਹਫ਼ਤ ਅਨਦਾਮ ਛੁਡਾਏ
ਕੱਢੇ ਲਹੂ ਗ਼ਲੀਜ਼ ਬਦਨ ਥੀਂ, ਸ਼ਰਬਤ ਸਾਫ਼ ਪਿਲਾਏ

ਕਾਮ ਕਰੋ ਧੂੰ ਲੋਭ ਹਨਕਾਰੋਂ, ਮਿੱਠਿਓਂ ਰੱਖ ਕਰਾਏ
ਫੁਲਕਾ ਦਾਲ਼ ਗ਼ਿਜ਼ਾ ਉੱਲੂਨੀ, ਉਹ ਭੀ ਘੱਟ ਖਿਲਾਏ

ਨਾਮੁਰਾਦੀ ਦੀ ਫੱਕ ਫਿੱਕੀ, ਕਰਨਾ ਜਿਵ ਫ਼ਰਮਾਏ
ਮਿਲੀਆਂ ਕਾਮਲ ਬੇਦ ਮੁਹੰਮਦ, ਖ਼ੈਰ ਹੋਏ ਦੁੱਖ ਜਾਏ

ਮਲਿਕਾ ਖ਼ਾਤੋਂ ਏਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ, ਜਤਨ ਕਈਂ ਕਰ ਥੱਕੀ
ਸ਼ਾਹ ਪਰੀ ਨੇ ਭੇਤ ਨਾ ਦੱਸਿਆ, ਮਾਰ ਛੱਡੀ ਜਫ ਪੱਕੀ

ਉਜ਼ਰ ਬਹਾਨੇ ਭੇਖ ਜ਼ਨਾਨੇ, ਕਰ ਕੇ ਗੱਲ ਭਲਾਈ
ਇਤਨੇ ਵਿਚ ਨਮਾਸ਼ਾਂ ਹੋਇਆਂ, ਰਾਤ ਪਵਨ ਤੇ ਆਈ

ਹਰ ਕੋਈ ਆਪੋ ਆਪਣੀ ਜਾਈ, ਜਾ ਅਰਾਮੀ ਹੋਇਆ
ਸਾਇਦ ਚੰਨ ਖਲੋਤਾ ਪਾਹਰੂ, ਸ਼ਾਹ ਸੂਰਜ ਗਫ਼ ਸਿਵੀਆ

ਕਰ ਕੱਟੀਆਂ ਦੇ ਤ੍ਰਿੰਞਣ ਨਿਕਲੇ, ਜਿਉਂ ਰਲ਼ ਗਾਵਣ ਕੁੜੀਆਂ
ਖਿੜ ਖਿੜ ਹਸਨ ਤੇ ਦਿਲ ਖੁਸਣ, ਚੱਲਣ ਜੁੜੀਆਂ ਜੁੜੀਆਂ

ਡੋਲੀ ਤੁਰੀ ਚੁਣੇ ਦੀ ਬਣ ਕੇ, ਗਾਉਂਦੀਆਂ ਸੰਗ ਚੱਲੀਆਂ
ਤੁਰ ਨਗੜ ਬੰਨ੍ਹ ਕਤਾਰ ਖਲੋਤੇ, ਦਫ਼ ਬਝਾਵਨ ਟੱਲੀਆਂ

ਕੁਤਬ ਮਹਿਰਾਜ ਖਲੋਤਾ ਕਾਇਮ, ਦਾਮ ਦਿਰਮ ਵਰਤਾਉਣ
ਦੋ ਕਤਬੀਨ ਦੁਆਰੇ ਅਤੇ, ਗਿਣ ਗਿਣ ਖ਼ੈਰ ਦਵਾਉਣ

ਤੁਰਟੇ ਤਾਰਾ ਦੇ ਚਮਕਾਰਾ, ਖ਼ੂਬ ਕਰੇ ਪਸ਼ਕਾਰਾ
ਸ਼ਾਬਸ਼ ਦੇਵਨ ਹੋਰ ਮੁਹੰਮਦ,ਵਾਹ ਵਾਹ ਚੁਸਤ ਸਵਾਰਾ

ਦਾਜ ਖਲ੍ਹਾਰ ਦਿੱਤਾ ਅਸਮਾਨੇ, ਪੀੜ੍ਹਾ ਪਲਹਨਗ ਕਿੰਨ੍ਹਾ ਦਾ
ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਦਾਨ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ, ਕਰਦਾ ਘਾਟਾ ਵਾਧਾ

ਆਬ ਹਯਾਤ ਖ਼ਿਜ਼ਰ ਦਾ ਚਸ਼ਮਾ, ਚੜ੍ਹਿਆ ਚੰਨ ਨੂਰਾਨੀ
ਗਰਦ ਬੁੱਗਰ ਦੇ ਸਬਜ਼ਾ ਸੋਹਣਾ, ਨੀਲਾ ਰੰਗ ਅਸਮਾਨੀ

ਤੁਰ ਤੁਰ ਤੱਕਦੇ ਹੱਸਦੇ ਰੋਂਦੇ, ਅਸਮਾਨਾਂ ਦੇ ਤਾਰੇ
ਸ਼ਬਨਮ ਦੇ ਲਾ ਮੋਤੀ ਜੀਵ ਨੌਕਰ, ਸਾਵੇ ਖੇਤ ਸੰਵਾਰਦੇ

ਨਰਮ ਹਵਾ ਮੁਅੱਤਰ ਝੱਲਦੀ, ਹਰ ਇਕ ਕਾਨ ਸਿਖਾਈ
ਚੌਕੀਦਾਰਾਂ ਸ਼ਬ ਬੇਦਾਰਾਂ, ਨਿੰਦਰ ਮਿੱਠੀ ਆਈ

ਬਾ ਆਰਾਮ ਸੱਤਾ ਹਰ ਕੋਈ, ਆਪੋ ਆਪਣੇ ਡੇਰੇ
ਮਸਤ ਪਿਆਲਾ ਲੈ ਹਰ ਮਜਲਿਸ, ਨਿੰਦਰ ਫਰੀ ਚੁਫੇਰੇ

ਲਗਨ ਬਿਨਾਂ ਕਦ ਜਾਗੇ ਕੋਈ, ਮਸਤੀ ਚੜ੍ਹੀ ਦਿਮਾਗ਼ਾਂ
ਆਈ ਮੌਤ ਪਤੰਗਾਂ ਵਾਲੀ, ਕੱਢੀ ਲਾਟ ਚਿਰਾਗ਼ਾਂ

ਘੁੱਗੀਆਂ ਤੇ ਕਲਚਟਿਆਂ ਬੋਲਣ, ਸੰਵਾਂ ਲੱਗਾ ਵਿਚ ਬਾਗ਼ਾਂ
ਰੱਖਦੀ ਛਾਵੇਂ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਲਾਏ, ਚਾਨਣੀਆਂ ਦੇ ਦਾਗ਼ਾਂ

ਲੁੱਟ ਲੁੱਟ ਕਰਦੀ ਲਾਟ ਸ਼ਮ੍ਹਾ ਦੀ, ਨੂਰ ਭਰੀ ਕਾਫ਼ੂਰੀ
ਡੁੱਲ੍ਹੇ ਇਤਰ ਗੁਲਾਬ ਖਿਲਾਰੇ, ਖ਼ੁਸ਼ ਨਾ ਫੇ ਕਸਤੂਰੀ

ਸ਼ਾਹ ਪਰੀ ਦੇ ਹੇਠ ਵਿਛਾਈ, ਨਾਜ਼ੁਕ ਸੇਜ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ
ਸਿਆਂ ਦਾਇਆਂ ਬਸਤਰ ਲਾਏ, ਮਿਲ ਪਵਾਂਦ ਸਿਰਾ ਨਦੀ

ਸਿਰ ਦਾਈ ਦੀ ਝੋਲ਼ੀ ਧਰਕੇ, ਸ਼ਾਹਪੁਰੀ ਹੁਨਗਲਾਈ
ਸੁੱਤੀ ਵੇਖ ਤਮਾਮੀ ਸੁੱਤਿਆਂ, ਨਾਲੇ ਸੁੱਤੀ ਦਾਈ

ਸਿਆਂ ਸੰਗ ਤਮਾਮੀ ਸੱਤਾ, ਮਰਗ ਜੰਗਲ਼ ਦੇ ਸੁੱਤੇ
ਆਹਲਣਿਆਂ ਵਿਚ ਪੰਖੀ ਸੁੱਤੇ, ਗਲੀਆਂ ਅੰਦਰ ਕਿਤੇ

ਜੌੜੇ ਨਾਲ਼ ਸੱਤਾ ਰਲ਼ ਜੋੜਾ, ਇਨਸਾਨੀ ,ਹੈਵਾਨੀ
ਹਰ ਇਕ ਸੰਗ ਸੁਹਾਗ ਸਿਖਾਇਆ, ਮਾਨੀ ਐਸ਼ ਜਵਾਨੀ

ਬੇ ਆਰਾਮੀ ਤੇ ਗ਼ਮਨਾਕੀ, ਹੋਈ ਦੂਰ ਜਹਾਨੋਂ
ਜਮਲ ਜਹਾਨ ਹੋਇਆ ਖ਼ੁਸ਼ ਵਕਤੀ, ਬਿਨ ਆਸ਼ਿਕ ਦੀ ਜਾਨੋਂ

ਰਾਤ ਬਰਾਤ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦੀ ਆਹੀ, ਬਿਹਤਰ ਸੀ ਸ਼ਬ ਕੱਦ ਰੂੰ
ਰੌਣਕ ਤੇ ਰੁਸ਼ਨਾਈ ਵਾਫ਼ਰ, ਚੋਹਦੀਂ ਦੇ ਚਿੰਨ ਬਦ ਰੂੰ

ਨਿੰਦਰ ਮਸਤ ਪਈ ਹਰ ਜ਼ਿੰਦੇ, ਖ਼ੁਸ਼ਬੂਦਾਰ ਹਵਾਓਂ
ਜੀਵਂਛਜਲਪ ਹੋਵੇ ਮਸਤਾਨਾ, ਨਰਮ ਪੁਰੇ ਦੀ ਵਾਓਂ

ਸੰਗ ਸਹੇਲੀ ਕੋਈ ਨਾ ਜਾਗੀ, ਬੇਸੁੱਧ ਹੋਇਆਂ ਖ਼ਵਾਬੋਂ
ਸ਼ਾਹਪੁਰੀ ਦੀ ਅੱਖ ਨਾ ਲਗਦੀ, ਬਿਰਹੋਂ ਬੁਰੇ ਅਜ਼ਾਬੋਂ

ਗਜਾ ਸਿਵਲ ਕਲੇਜੇ ਵੜਿਆ, ਡੁੰਗੀ ਨਾਗ ਇਆਨੇ
ਲੂਂ ਲੂਂ ਬੱਸ ਪਰਮ ਦੀ ਰੁਚੀ, ਕੌਣ ਅੰਦਰ ਦੀ ਜਾਣੇ

ਖ਼ਾਰੋ ਖ਼ਾਰ ਹੋਇਆਂ ਦਬੱਹ ਸੋਲਾਂ, ਰੇਸ਼ਮ ਸੇਜ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ
ਕਦੇ ਸਿਰਾ ਨਦੀ ਕਦੇ ਪਵਾਂਦੀ, ਬੇਸੁੱਧ ਹੋ ਝਟਲਾਨਦੀ

ਨੀਂਦ ਹਰਾਮ ਅਰਾਮ ਨਾ ਰੱਤੀ, ਸ਼ਾਮ ਪਈ ਬਿਨ ਸ਼ਾਮੂੰ
ਮਨ ਕਾ ਮਣਕਾ ਹੋਇਆ ਸ਼ਿਕਸਤਾ, ਕਦ ਜੁੜੇ ਬਿਨ ਸ਼ਾਮੂੰ

ਇਸ਼ਕ ਜ਼ੋਰਾਵਰ ਤੇ ਮੂੰਹ ਤਾਣਾ, ਘੋੜਾ ਬਾਝ ਲਗਾਮੋਂ
ਰਾਹ ਕੁਰਾਹ ਨਾ ਵੇਖ ਮੁਹੰਮਦ, ਭੱਜਦਾ ਜਾ ਮਕਾਮੋਂ

ਸ਼ਾਹ ਪਰੀ ਦਿਲ ਚਾਹ ਸੱਜਣ ਦੀ, ਕੀਤਾ ਘਾ-ਏ-ਭਲੇਰਾ
ਪਰਤੇ ਪਾਸ ਊਸਾਸ ਮਰੀਂਦੀ, ਚਿੱਤ ਉਦਾਸ ਵਧੇਰਾ

ਛਕ ਪਿਆ ਦੀ ਸੌਣ ਨਾ ਦਿੰਦੀ, ਪਈ ਕਲੇਜੇ ਕੁੰਡੀ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਵੱਲ ਜਾਇਆ ਲੋੜੇ ,ਲਾਹ ਦਿਲੇ ਦੀ ਘੁੰਡੀ

ਜੀਵ ਨੌਕਰ ਸੱਸੀ ਕੈਚ ਨਗਰ ਵੱਲ, ਸਕਦੀ ਥਲ ਵਿਚ ਧਾਈ
ਯਾਰ ਮਿਲੇ ਬਣ ਸਬਰ ਨਾ ਆਵੇ, ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਸਹਿਣ ਜੁਦਾਈ

ਨਰਮ ਸਿਰ ਇੰਦੂ ਸੇਜ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ, ਰੋੜਾਂ ਵਾਂਗਰ ਪੜਦੀ
ਸਿਵਲ ਨਜ਼ੂਲ ਅੰਦਰ ਵਿਚ ਛਿੱਕਾਂ, ਹਰ ਗਜ਼ ਅੱਖ ਨਾ ਜੁੜਦੀ

ਪਲੰਘ ਪੁਲਿੰਗ ਤੇ ਸੇਰੋਂ ਸ਼ੇਰੋਂ, ਦੱਸਣ ਖਾਵਣ ਵਾਲੇ
ਪਾਵੇ ਰਾਕਸ਼ ਖੁੱਲੇ ਚੋਗਠੇ, ਬਾਹੀਆਂ ਨਾਗ ਡੰਗਾ ਲੈ

ਦਾਨੂੰ ਥੀਂ ਗ਼ਮ ਧਾਵਣ, ਬਹੁਤੇ ਉਠੇ ਹੋ ਇਕੱਠੇ
ਕਰਦੇ ਕੰਮ ਅਠੋਹੀਆਂ ਵਾਲਾ, ਦੁੱਖ ਆਏ ਸੁਖ ਨੱਠੇ

ਸੀਨੇ ਉੱਤੇ ਜ਼ੁਲਫ਼ ਪਰੇਸ਼ਾਂ, ਨਾਗਨਿਆਨ ਜਿਉਂ ਡੰਗਦੀ
ਹਾਰ ਸਿੰਗਾਰ ਨਾ ਭਾਵੇ ਕੋਈ, ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਨਾ ਰਹੀਉਸ ਅੰਗ ਦੀ

ਜ਼ਾਲਮ ਛਕ ਅੰਦਰ ਵਿਚ ਲੱਗੀ, ਪਲਕ ਅਰਾਮ ਨਾ ਦਿੰਦੀ
ਸ਼ਰਮ ਹਯਾ ਬਤੇਰਾ ਠਾਕੇ, ਪਰ ਹੁੱਬ ਜ਼ੋਰ ਕਰੇਂਦੀ

ਕਾਰੀ ਸਾਂਗ ਸੱਜਣ ਨੇ ਮਾਰੀ, ਗੁਝੀ ਰੜਕ ਮਰੀਂਦੀ
ਡਲ਼ ਡਲ਼ ਕਰਦੇ ਨੈਣ ਮੁਹੰਮਦ, ਸਰਦ ਊਸਾਸ ਭਰੀਂਦੀ

ਓੜਕ ਸੇਜੂੰ ਛਕ ਉਠਾਈ, ਇਸ਼ਕੇ ਪਕੜ ਬੁਲਾ ਕੂੰ
ਲੈ ਮੁਹਾਰ ਚਮਨ ਵੱਲ ਟੁਰਿਆ, ਨਿਕਲ ਗਿਆ ਜੀਓ ਬਾਕੋਂ

ਜ਼ਾਲਮ ਇਸ਼ਕ ਬੇਤਰਸ ਕਸਾਈ, ਰਹਿਮ ਨਹੀਂ ਇਸ ਆਵੇ
ਨਾਜ਼ੁਕ ਬਦਨਾਂ ਮਾਰ ਰਲਾਂਦਾ, ਸਮ ਨਹੀਂ ਇਸ ਆਵੇ

ਨਾਜ਼ੁਕ ਪੈਰ ਰਕਾਬੋਂ ਦੁਖਦੇ, ਬਾਦਸ਼ਾਆਂ ਦੇ ਬੇਟੇ
ਜੰਗਲ਼ ਬਾਰੀਂ ਫਿਰਨ ਓਹ ਹੁਣੇ, ਮਾਰੇ ਇਸ਼ਕ ਲਪੇਟੇ

ਯੂਸੁਫ਼ ਨਾਲ਼ ਕੇਹੀ ਇਸ ਕੀਤੀ, ਜਾਣੇ ਸਭ ਲੋਕਾਈ
ਫੇਰ ਜ਼ਲੈਖ਼ਾ ਨਾਮ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੀ, ਤਖ਼ਤੋਂ ਸੁੱਟ ਰਲਾਈ

ਬਾਰ੍ਹਾਂ ਕੋਹ ਘਰਾਂ ਥੀਂ ਬਾਹਰ, ਯੂਸੁਫ਼ ਦਾ ਬੰਦ ਖ਼ਾਨਾ
ਪੈਰ ਪਿਆ ਦੀ ਰਾਤੋ ਰਾਤੀਂ, ਖਿੜਦਾ ਇਸ਼ਕ ਦਿਵਾਨਾ

ਕੈਚ ਨਗਰ ਦਾ ਰਾਜ ਭੁਲਾਇਆ, ਲੈ ਕੇ ਦੇਸ ਨਿਕਾਲੇ
ਕੱਪੜ ਪਿੰਡ ਪੰਨੂੰ ਸਿਰ ਚਾਂਦਾ, ਧੋਂਦੇ ਪੈਂਦੇ ਛਾਲੇ

ਸੱਸੀ ਨਾਜ਼ੁਕ ਬਦਨ ਸ਼ਜ਼ਾਦੀ, ਥਲ ਮਾਰੋ ਵਿਚ ਵੜਦੀ
ਇਸ ਜ਼ਾਲਮ ਨੂੰ ਤਰਸ ਨਾ ਆਇਆ, ਵੇਖ ਪਿਆਸੀ ਸੜਦੀ

ਕਾਮ ਕੰਵਰ ਨੂੰ ਤਖ਼ਤ ਛਡਾਐਵਸ, ਹੋਇਆ ਜੰਗਲ਼ ਦਾ ਵਾਸੀ
ਸਿਰ ਪੈਰਾਂ ਤੱਕ ਹਾਲ ਸ਼ਿਕਸਤਾ, ਅਜੇ ਭੀ ਚਿੱਤ ਉਦਾਸੀ

ਬੇਨਜ਼ੀਰ ਵਤਨ ਥੀਂ ਖਿੜਿਆ, ਕੈਦ ਦੇਵਾਂ ਦੀ ਪਾਇਆ
ਨਜਮ ਨਸਾ-ਏ-ਬਣਾਕੇ ਜੋਗੀ, ਜੰਗਲ਼ ਕਾਫ਼ ਕਹਾਇਆ

ਨੌਨਿਹਾਲ ਹੁਸਨ ਦੇ ਬਾਗ਼ੋਂ, ਖ਼ੂਬ ਜਵਾਨ ਪਟੋਈ
ਮੰਗਦਾ ਖ਼ੈਰ ਸੱਜਣ ਦੇ ਨਗਰੋਂ, ਲਾਹ ਸ਼ਰਮ ਦੀ ਲੋਈ

ਪੂਰਨ ਭਗਤ ਮੁਲਕ ਦਾ ਰਾਜਾ, ਭੋਹਰੇ ਅੰਦਰ ਪਲ਼ਿਆ
ਲਿੰਗ ਕਪਾਏ ਕਣ ਪੜਾਏ, ਭੀਖ ਮੰਗੀਂਦਾ ਚਲਿਆ

ਗੋਪੀ ਚੰਦ ਗਿਆ ਛੱਡ ਦੌਲਤ, ਮਾਇਆ ਮਾਲ ਖ਼ਜ਼ਾਨੇ
ਪਕੜ ਰੁਮਾਲ ਗੁੱਦਾ ਕਰੇਂਦਾ, ਹਰ ਬੂਹੇ ਹਰ ਖ਼ਾਨੇ

ਖ਼ੂਬ ਸ਼ਕਲ ਫ਼ਰਹਾਦ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ, ਵਾਲੀ ਚੇਨ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ
ਤੇਸ਼ਾ ਪਕੜ ਪਹਾੜ ਕਪੀਨਦਾ, ਧਨ ਓਏ ਅਸ਼ਕਾ ਮਰਦਾ

ਇੱਜ਼ਤ ਬੈਗ ਸੌਦਾਗਰ ਲਾਖੀ, ਦਾਨਸ਼ਮੰਦ ਵਜ਼ੀਰੋਂ
ਮਾਲ ਚੁਗਾਨਦਾ ਬਾਲਣ ਚਾਂਦਾ, ਕਰੇ ਕਬਾਬ ਸਰੀਰੋਂ

ਇਕ ਇਕੱਲੀ ਨਾਰ ਬਿਚਾਰੀ, ਸੋਹਣੀ ਤੁਰੀ ਚੁੰਨ੍ਹਾਵਾਂ
ਰਿੜ੍ਹਦੀ ਵੇਖ ਉਸ ਰਹਿਮ ਨਾ ਆਇਆ, ਫੜਕੇ ਬਣੇ ਲਾਵਾਂ

ਰਾਂਝਾ ਤਖ਼ਤ ਹਜ਼ਾਰੇ ਵਾਲਾ, ਮਾਈ ਬਾਪ ਲਡਕਾ
ਭਾਈਆਂ ਦਾ ਸਰਦਾਰ ਪਿਆਰਾ, ਚੌਧਰੀਆਂ ਦਾ ਟਿੱਕਾ

ਜਾ ਸਿਆਲੀਂ ਚਾਕ ਸਦਾਇਆ, ਚਾਲੀ੍ਹ ਦੁੱਖ ਖਾਰਾ
ਧੁੱਪਾਂ ਪਾਲੇ ਕਪੱਰ ਜਾਲੇ, ਕਰਦਾ ਸਖ਼ਤ ਸਹਾਰਾ

ਹੀਰ ਸਿਆਲੀਂ ਲਾਡੀਂ ਪਾਲ਼ੀ, ਚੂਚਕ ਬਾਪ ਅਮੀਰੇ
ਰਾਤੀਂ ਕਾਲ਼ੀ ਮਾਹੀ ਭਾਲੇ, ਬਣ ਜੰਗਲ਼ ਝੱਲ ਚੀਰੇ

ਰੇਸ਼ਮ ਪੈਰ ਸੱਲਣ ਦੱਭ ਸੋਲਾਂ, ਜਿਉਂ ਸੋਈ ਪੱਟ ਲੀਰੇ
ਰਾਂਝੇ ਪਾੜੇ ਕਣ ਮੁਹੰਮਦ, ਨਾਗ ਲੜਾਇਆ ਹੀਰੇ

ਔਰਾਂ ਦੀ ਕੇ ਗਨਤਰ ਕਰਨੀ, ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ ਹੁੰਦੇ
ਕੇ ਕੁਝ ਇਸ਼ਕ ਸੁਹਾਇਆ ਉਸ ਨੂੰ,ਪੱਥਰ ਭੀ ਸੁਣ ਰੋਂਦੇ

ਉਹੋ ਇਸ਼ਕ ਪਰੀ ਵੱਲ ਆਇਆ, ਲੈ ਹਥਿਆਰ ਤਮਾਮੀ
ਕੀਕਰ ਸੇਜ ਉਤੇ ਅੰਗ ਲਾਏ, ਚਾਈ ਬੇ ਅਰਾਮੀ

ਚੋਰੀ ਉਠ ਟੋਰੀ ਵੱਲ ਬਾਗ਼ੇ, ਕਿੜ ਨਾ ਕੀਤੀ ਕਿਸੇ
ਇਸ਼ਕੇ ਸਬਰ ਚਲਾਇਆ ਕਹਿੰਦੀ, ਕਿਵੇਂ ਦਿਲਬਰ ਦੱਸੇ

ਪੈਰ ਪਿਆ ਦੀ ਚੁੱਪ ਚਪਾਤੀ, ਬਾਗ਼ੇ ਅੰਦਰ ਆਈ
ਛੁਪ ਨਜ਼ਾਰਾ ਕਰੇ ਹੁਸਨ ਦਾ, ਚੋਰੀ ਦੀ ਅਸ਼ਨਾਈ

ਕੇ ਤੱਕਦੀ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਅੱਗੇ, ਬੈਠਾ ਇਕ ਇਕੱਲਾ
ਬਲਦੀ ਸ਼ਮ੍ਹਾ ਪਤੰਗ ਜਲੀਨਦੇ, ਇਸ਼ਕ ਖੜੀ ਕਰ ਹਿਲਾ

ਪੀਂਦਾ ਬੈਠ ਸ਼ਰਾਬ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ, ਫੜਿਆ ਹੱਥ ਪਿਆਲਾ
ਲੋਹੂ ਦਲ ਦੇ ਵਾਂਗਰ ਸੂਹਾ, ਸਾਫ਼ ਸ਼ਰਾਬ ਉਜਾਲ਼ਾ

ਕਾਸਾ ਮਸਤ ਤਲ਼ੀ ਪਰ ਰੱਖੇ, ਕਰ ਭਰ ਪੁਰ ਸ਼ਰਾਬੋਂ
ਗਾਵੈ ਗਾਵਣ ਦਰਦ ਫ਼ਰ ਇਕੋਂ, ਤਾਰ ਹਿਲਾ ਰਬਾਬੋਂ

ਲੰਮੀ ਰਾਤ ਵਿਛੋੜੇ ਵਾਲੀ, ਪਲ਼ ਝੱਲ ਸਖੀਆਂ ਭਾਣੇ
ਜੇ ਕੋਈ ਕੈਦ ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਅੰਦਰ, ਕਦਰ ਉਹੋ ਕੁੱਝ ਜਾਣੇ

ਕਦੇ ਕਦੇ ਇਹ ਦੋਹੜੇ ਆਖੇ, ਦਰਦ ਵਿਛੋੜੇ ਚਾਇਆ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਹੋ ਕੇ, ਚਾਹੀਏ ਸੁਖ਼ਨ ਸੁਣਾਇਆ

ਮੈਂ ਪਰਦੇਸੀ ਨੂੰ ਅੱਜ ਆਏ, ਸ਼ਾਲਾ ਰਾਤ ਕਰਮ ਦੀ
ਯਾਰ ਸੱਜਣ ਦੇ ਕੂਚੇ ਇੰਦਰ, ਜਾਲ਼ ਹੋਏ ਹਰਦਮ ਦੀ

ਦਿਲ ਵਿਚ ਚਾਹ ਨਿਗਾਹ ਕਰ ਵੇਖਾਂ, ਸੂਰਤ ਅਸਲ ਸਨਮ ਦੀ
ਦਿਲਬਰ ਨੂੰ ਜਾ ਕਹੇ ਮੁਹੰਮਦ, ਕੌਣ ਖ਼ਬਰ ਉਸ ਗ਼ਮ ਦੀ

ਜ਼ੁਲਫ਼ਾਂ ਮੂੰਹ ਉਹਦੇ ਦੀ ਹਰ ਸੌਂ, ਇਹ ਜੀਵੜਾ ਬੇਚਾਰਾ
ਕਫ਼ਰੋਂ ਫ਼ਾਰਗ਼ ਤੇ ਅਸਲਾਮੋਂ, ਬੈਠਾ ਪਕੜ ਕਿਨਾਰਾ

ਦਿਲ ਆਰਾਮ ਅਰਾਮ ਦਿਲੇ ਦਾ, ਖੜੀਆਏ ਲੁੱਟ ਸਾਰਾ
ਸ਼ਾਲਾ ਕਦੇ ਅਰਾਮ ਦੇਵੇਗਾ, ਮਿਲ ਕੇ ਯਾਰ ਪਿਆਰਾ

ਬਾਗ਼ ਬਹਾਰਾਂ ਤੇ ਗੁਲਜ਼ਾਰਾਂ, ਬਣ ਯਾਰਾਂ ਕਿਸ ਕਾਰੀ
ਯਾਰ ਮਿਲੇ ਦੁੱਖ ਜਾਣ ਹਜ਼ਾਰਾਂ, ਸ਼ੁਕਰ ਕਹਾਂ ਲੱਖ ਵਾਰੀ

ਉੱਚੀ ਜਾਈ ਨਿਉਂ ਲਗਾਇਆ, ਬਣੀ ਮੁਸੀਬਤ ਭਾਰੀ
ਯਾਰਾਂ ਬਾਝ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖ਼ਸ਼ਾ ਕੌਣ ਕਰੇ ਗ਼ਮਖ਼ੁਆਰੀ

ਗ਼ਮ ਬਹੁਤੇ ਗ਼ਮਖ਼ਾਰ ਨਾ ਕੋਈ, ਗਿਣ ਗਿਣ ਦੱਸਾਂ ਕੈਂ ਨੂੰ
ਜਿਸਦੇ ਪਿੱਛੇ ਜੁਰਮ ਗੁਮਾਿਆ, ਮੁੱਖ ਨਾ ਦਸਿਉਸ ਮੈਂ ਨੂੰ

ਜੇ ਕੁੱਝ ਬਾਬ ਮੇਰੇ ਦੁੱਖ ਕਰਦੇ, ਹੈ ਕੇ ਖ਼ਬਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ
ਸੋਈਵ ਜਾਣੇ ਕਦਰ ਮੁਹੰਮਦ, ਤਨ ਮਨ ਲਗਦੀ ਜੇ ਨੂੰ

ਡਿਠੇ ਬਾਝ ਪ੍ਰੀਤ ਲਗਾਈ, ਹੋ ਗਿਆ ਜਿਸ ਹੋਣਾ
ਹੁਸਨ ਖੇਡਣ ਯਾਦ ਨਾ ਮੈਨੂੰ, ਪਿਆ ਅਮਿਰਦਾ ਰੌਣਾ

ਦਿਲਬਰ ਮੁੱਖ ਵਿਖਾਂਦਾ ਨਾਹੀਂ, ਦਾਗ਼ ਮੇਰਾ ਕਿਸ ਧੋਣਾ
ਸਾਜਨ ਦਾ ਦਰ ਛੋੜ ਮੁਹੰਮਦ, ਕੈਂ ਦਰ ਜਾ ਖਲੋਣਾ

ਆਪਣੇ ਆਪ ਲਗਾਈ ਯਾਰੀ, ਯਾਰ ਕਹਾਂ ਦਿਲਬਰ ਨੂੰ
ਬੇ ਪ੍ਰਵਾਹ ਤੁਰ ਉਮਾ ਗੰਦੇ, ਏਸ ਅਸਾਡੇ ਜ਼ਰ ਨੂੰ

ਸੂਰਜ ਦੀ ਅਸ਼ਨਾਈਵਂ ਕੇ ਕੁਝ, ਲੱਧਾ ਨੀਲੂ ਫ਼ਰ ਨੂੰ
ਅੱਡ ਅੱਡ ਮੋਏ ਚਕੋਰ ਮੁਹੰਮਦ, ਸਾਰ ਨਾ ਯਾਰ ਕਮਰ ਨੂੰ

ਸ਼ਾਹ ਪਰੀ ਦੀ ਚਾਹ ਮੇਰੇ ਦਿਲ, ਰਾਹ ਤੁਕਾਂ ਹਰ ਵੇਲੇ
ਮੱਤ ਰੱਬ ਸੱਚਾ ਮਿਹਰੀਂ ਆਵੇ, ਯਾਰ ਮੇਰੇ ਸੰਗ ਮਿਲੇ

ਪਾ ਸ਼ਤਰੰਜ ਮੁਹੱਬਤ ਵਾਲਾ, ਸਿਰ ਸਿਰ ਬਾਜ਼ੀ ਖੇਲੇ
ਵੇਖ ਦੀਦਾਰ ਮੁਹੰਮਦ, ਸਿਰਧੜ ਵਾਰ ਦਈਏ ਉਸ ਵੇਲੇ

ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਕਰਦਾ, ਦਰਦਮੰਦਾਂ ਦੇ ਝੇੜੇ
ਕਾਸਾ ਲੈ ਸ਼ਰਾਬੋਂ ਭਰਿਆ, ਜਾਂ ਖਿੜਦਾ ਮੂੰਹ ਨੇੜੇ

ਕਹਿੰਦਾ ਸ਼ਾਹ ਪਰੀ ਅੱਜ ਹੁੰਦੀ, ਇਹ ਕਾਸਾ ਉਹ ਪੈਂਦੀ
ਮੇਰੇ ਨਾਲ਼ ਕਰੇਂਦੀ ਗੱਲਾਂ, ਜਾਂ ਮਸਤਾਨੀ ਥੀਂਦੀ

ਇਹ ਪਿਆਲਾ ਦਾਰੂ ਵਾਲਾ, ਪੀ ਦੁਖਿਆਰਾ ਥੀਸਾਂ
ਕਰ ਕਰ ਯਾਦ ਬਦੀਅ ਜਮਾ ਲੈ, ਪੀਸਾਂ ਜਾਂ ਜਾਂ ਜਿਸਾਂ

ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪਿਆਲੇ ਪੀਤੇ, ਮਗ਼ਜ਼ ਚੜ੍ਹੀ ਆ ਗਰਮੀ
ਤਪ ਤੰਦੂਰ ਹੋਇਆ ਅੰਦਰੂਨਾ, ਜਾਗੀ ਆਤਿਸ਼ ਜੁਰਮੀ

ਸੋਈਵ ਨਿਉਂ ਲਗਾਂਦਾ ਉਸ ਦਾ, ਸ਼ਾਮਤ ਆਈ ਜਿਸਦੀ
ਹਰ ਭਰਤੇ ਦਾ ਭਰਤਾ ਕੇਤੂਸ, ਬਣੀ ਮੁਹੰਮਦ ਕਿਸ ਦੀ

ਹੋ ਹੋ ਗਏ ਤਖ਼ਤ ਦੇ ਸਾਈਂ, ਤਾਜ ਸਿਰਾਂ ਪਰ ਧਰਕੇ
ਮਹਿਰਾ ਜੇ ਸੁਲਤਾਨ ਕਹਾਏ, ਸ਼ਾਨ ਉਚੇਰਾ ਕਰ ਕੇ

ਨਨਗੀਂ ਪੈਰੀਂ ਗਏ ਬੇ ਦਿਸੇਂ, ਖ਼ਾਕ ਰੁਲੇ ਸਭ ਮਰ ਕੇ
ਕਿਹੋ ਕੇ ਮਾਨ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖਸ਼ਾ, ਰਹੋ ਨਿਮਾਣੇ ਡਰ ਕੇ

ਮਾਤਮ ਸੋਗ ਸੰਸਾਰ ਤਮਾਮੀ, ਜਾਇ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦੀ ਨਾਹੀਂ, ਸਮਝ ਕਦਾਹੀਂ
ਇਕ ਇਕ ਕਦਮ ਸ਼ਹਾਂ ਦੇ ਸਿਰ ਤੇ, ਖ਼ਲਕ ਟੁਰੇ ਜੋ ਰਾਹੀਂ, ਵਿਹੜੇ ਪਾਹੀਂ

ਫੇਰ ਨਹੀਂ ਮੁੜ ਆਉਣ ਲੱਗੇ, ਨੀਰ ਗਏ ਵਗ ਵਾਹੀਂ, ਬੋਕੇ ਲਾਹੀਂ
ਜੋ ਕਰੀਏ ਸੋ ਅੱਜ ਮੁਹੰਮਦ, ਭਲਕ ਨਾ ਹੋਗ ਉਥਾਈਂ, ਭਰ ਸੀਂ ਆਹੀਂ

ਪੀਂਘਾਂ ਬਹੁਤ ਹੁਲਾਰੇ ਚੜ੍ਹੀਆਂ, ਤੁਰਟ ਜ਼ਿਮੀਂ ਪਰ ਝੜੀਆਂ
ਕੁੜੀਆਂ ਫੇਰ ਨਾ ਮੜੀਆਂ ਪੇਕੇ, ਸਾਹੋਰਿਆਂ ਛਕ ਖੜ੍ਹੀਆਂ

ਮੋਤੀਂ ਕਦੇ ਮਿਲੇ ਮੁੜ ਸੱਪਾਂ, ਵਣਜ ਪਏ ਵਿਚ ਲੜੀਆਂ
ਡਿੱਗੀਆਂ ਫਲੀਆਂ ਖ਼ਾਕੋ ਰਲੀਆਂ, ਫੇਰ ਰੱਖੀਂ ਕਦ ਚੜ੍ਹੀਆਂ

ਜਿੱਤ ਵੱਲ ਵੇਖੋ ਫ਼ਿਕਰ ਜੁਦਾਈ, ਕਿਤੇ ਮਿਲਾਪ ਨਾ ਸੁਖ ਦਾ
ਲੰਬ ਅੰਗਾਰ ਨਾ ਕੱਠੇ ਰਹਿਸਨ, ਅੱਤ ਗ਼ਮ ਧਾਂ ਧੁਖਦਾ

ਸੰਨ ਮੁਰਲੀ ਦੀ ਲੱਕੜ ਕੋਲੋਂ, ਦਰਦ ਵਿਛੋੜਾ ਰੱਖਦਾ
ਸਭਨਾਂ ਦਾ ਇਹ ਹਾਲ ਮੁਹੰਮਦ, ਕਿਹੋ ਕੇ ਹਾਲ ਮਨੁੱਖ ਦਾ

ਮਿੱਟੀ ਘੱਟੇ ਰੁਲਦਾ ਜਾਂਦਾ, ਜੋ ਕੋਈ ਸੁੰਦਰ ਮੁੱਖ ਸੀ
ਘਾਟ ਮਿਲੇ ਦਿਲ ਰਲਿਆ ਨਹੀਂ, ਤਾਂ ਕਿਸ ਕਿਸੇ ਦੀ ਭੁੱਖ ਸੀ

ਦੁੱਖ ਦਿਖਾ ਗਏ ਟੁਰ ਅੱਗੇ, ਜਿਹਨਾਂ ਅਸਾਡਾ ਦੁੱਖ ਸੀ
ਮਤਲਬ ਦੇ ਅਫ਼ਸੋਸ ਮੁਹੰਮਦ, ਕੌਣ ਅਸਾਨੂੰ ਝੱਖ ਸੀ

ਕਿੱਥੇ ਗੱਲ ਗਈਓਂ ਅੱਠ ਕਿੱਥੇ, ਕਰ ਕੁੱਝ ਸੁਰਤ ਫ਼ਕੀਰਾ
ਕਿੱਸਾ ਛੋੜ ਵੜੀਂ ਵਿਚ ਹਾਲਾਂ, ਭੱਜ ਭੱਜ ਤੁਰਤ ਫ਼ਕੀਰਾ

ਹੋ ਰਜ਼ਾ ਕਜ਼ਾ-ਏ-ਮੰਨੀ ਸੀ, ਜੇ ਕੁੱਝ ਰੱਬ ਇਰਾਦਾ
ਮਾਤਮ ਫ਼ਾਤਿਹਾ ਖ਼ੈਰ ਦਰ ਵਿਦੋਂ, ਫ਼ਾਰਗ਼ ਹੋਇਆ ਸ਼ਜ਼ਾਦਾ

ਠੱਪ ਕਿਤਾਬ ਗ਼ਮਾਂ ਦੀ ਰੱਖੀ, ਸ਼ਾਦੀ ਦਫ਼ਤਰ ਫੋਲੇ
ਜਿਉਂ ਕੇ ਤਿਉਂ ਇਕਬਾਲ ਹਕੂਮਤ, ਪੀਣ ਨਾ ਦਿੱਤੇ ਰੌਲੇ

ਨਵੀਂ ਲਏ ਸਰੋਪਾ ਵਜ਼ੀਰਾਂ, ਸਦਰ ਚੜ੍ਹੇ ਮੁੜ ਸਦਰੇ
ਫ਼ੌਜ ਰਈਅਤ ਅੰਦਰ ਵਰਤੇ, ਖ਼ਿਲਅਤ ਕਦਰ ਬਕਦਰੇ

ਕਰਦਾ ਅਦਲ ਇਨਸਾਫ਼ ਸ਼ਜ਼ਾਦਾ, ਖ਼ਲਕ ਮੁਰਾਦਾਂ ਤੱਕੇ
ਸਖ਼ਤ ਸਜ਼ਾ ਤੰਬੀਹਾਂ ਲੈਂਦੇ, ਜ਼ਾਲਮ ਚੋਰ ਉਚੱਕੇ

ਮੇਲ਼ੀ ਨਜ਼ਰੇ ਵੇਖ ਨਾ ਸਕੇ, ਬਾਜ਼ ਕਬੂਤਰ ਤਾਈਂ
ਪਤਨ ਤੇ ਰਲ਼ ਪਾਣੀ ਪੀਂਦੇ, ਸ਼ੇਰ ਬੱਬਰ ਤੇ ਗਾਈਂ

ਫੜ ਕਾਨੂੰਨ ਅਲਾਪਣ ਲੱਗਾ, ਖ਼ੂਬ ਸਰੋਦ ਇਰਾਕੀ
ਅਜਮੀ ਤਾਜ਼ੀ ਅਤੇ ਹਜ਼ਾਜ਼ੀ, ਹੁੰਦੀ ਰਹੇ ਨਾ ਬਾਕੀ

ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਦੋਹੜੇ ਰੇਖ਼ਤੀਆਂ ਦੀ, ਲੱਜ਼ਤ ਖ਼ੂਬ ਬਣਾਈ
ਰਾਗਾਂ ਰਾਗਣੀਆਂ ਦੇ ਬੱਚੇ, ਗਾਵੈ ਨਾਲ਼ ਸਫ਼ਾਈ

ਸੰਨ ਆਵਾਜ਼ ਮਲਾਇਕ ਨੂਰੀ, ਲੋਹਾ ਆਉਣ ਅਸਮਾਨੋਂ
ਹੂਰਾਂ ਚਿੱਤ ਉਦਾਸੀ ਹੋਵਣ, ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਦੀ ਤਾਨੋਂ

ਨੇਕ ਅਨੇਕ ਸਰਾਂ ਕਰ ਗਾਵੈ, ਪੈਂਦਾ ਹਾਲ ਇਮਾਮਾਂ
ਸਰਦ ਦਿਲਾਂ ਨੂੰ ਗਰਮੀ ਆਵੇ, ਜਾਂ ਵਿਚ ਪਏ ਗਰਾਮਾਂ

ਤੇਜ਼ ਰਵੀ ਛੱਡ ਨੀਰ ਨਦੀ ਦਾ, ਸੁਣ ਕੇ ਅਟਕ ਖਲੋਂਦਾ
ਜਿਗਰ ਕਬਾਬ ਮੁੱਛਾਂ ਦਾ ਸੁਣ ਕੇ, ਦਰਿਆਵਾਂ ਵਿਚ ਹੁੰਦਾ

ਹੋ ਹੈਰਾਨ ਪਸ਼ੀਮਾਂ ਬੈਠੇ, ਸਭ ਪੰਖੀ ਚੁੱਪ ਕਰ ਕੇ
ਰਾਗੁ ਰਾਗ ਹਿਜਰ ਦੇ ਸੁਣ ਕੇ, ਰੋਂਦੇ ਆਹੀਂ ਭਰ ਕੇ

ਹਰ ਪੱਤਰ ਹਰ ਡਾਲ਼ ਚਮਨ ਦੀ, ਹਾਲਤ ਮਸਤਾਂ ਵਾਲੀ
ਸਿਰ ਮੂੰਹ ਪਰਨੇ ਹੋ ਹੋ ਢਹਿੰਦੀ, ਗਲਬਨ ਚੰਬੇ ਡਾਲ਼ੀ

ਬੱਧੀਂ ਹੱਥੀਂ ਸਰੂ ਖਲੋਤੇ, ਗ਼ੀਰੋਂ ਪਕੜ ਅਜ਼ਾਦੀ
ਸਿਰ ਤੇ ਹੱਥ ਖਜੂਰਾਂ ਸ਼ੌਕਣ, ਰੱਬ ਅੱਗੇ ਫ਼ਰਿਆਦੀ

ਸਬਜ਼ਾ ਜ਼ਾਰੋ ਜ਼ਾਰੀ ਰੋਂਦਾ, ਸ਼ਬਨਮ ਹੰਜੋਂ ਭਰਕੇ
ਬੀਦੇ ਨੂੰ ਥਰ ਕੁਨਬਾ ਲੱਗਾ, ਖ਼ੌਫ਼ ਖ਼ੁਦਾ ਦਿਉਂ ਡਰ ਕੇ

ਹਿਰਸ ਹਵਾ ਚਨਾਰ ਡੂ ਲਾਏ, ਪੁੱਟਣ ਜਾਂ ਗਲ ਜਾਤੀ
ਮੂੰਹ ਪੱਟਾਂ ਪਰ ਮਾਰਨ ਪੰਜੇ, ਕਦੇ ਲੱਗਾਉਣ ਛਾਤੀ

ਕੇਲੇ ਦੋਹਰੇ ਹੋ ਹੋ ਝੂਲਣ, ਹਾਲ ਪਵੇ ਜਿਉਂ ਚਿਸ਼ਤੀ
ਦੁਨੀਆ ਥੀਂ ਦਿਲ ਖੱਟਾ ਹੋਇਆ, ਨੰਬੁ ਗਲਗਲ ਕਿਸ਼ਤੀ

ਨਰਗਿਸ ਮਸਤ ਦਿਵਾਨਾ ਹੋਇਆ, ਨੈਣ ਗਏ ਵਿਚ ਖ਼ਵਾਬਾਂ
ਪਾੜ ਸਿੱਟੇ ਪੀਰਾਹਨ ਗਿੱਲ ਦੇ, ਜਾਗੇ ਸ਼ੌਕ ਗੁਲਾਬਾਂ

ਸੱਤ ਬ੍ਰਿਗੇ ਮੁੱਖ ਜ਼ਰਦੀ ਆਈ, ਦਾਗ਼ ਲੱਗਾ ਗੱਲ ਲਾਲੇ
ਕੇ ਕੁਝ ਆਖਾਂ ਦਾਖਾਂ ਸ਼ਾਖ਼ਾਂ, ਸਿਰ ਧਰਤੀ ਪਰ ਡਾਲੇ

ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਸ਼ਰਾਬੀ ਹੋਇਆ, ਆਇਆ ਵਿਚ ਖ਼ਿਆਲਾਂ
ਦੋਹੜੇ ਗ਼ਜ਼ਲਾਂ ਬੀਤ ਮੁਹੰਮਦ, ਆ ਕੁੱਝ ਲਿਖ ਦਸਾਲਾਂ