ਦੋਹੜੇ

ਆਦਮ ਪਰੀਆਂ ਕਿਸ ਬਣਾਏ, ਹਿਕੁ ਸਿਰਜਨਹਾਰਾ
ਹੁਸਨ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਨਾਮ ਲਖਾਈਵਸ, ਨੂਰ ਇਕੋ ਮੰਡ ਸਾਰਾ

ਮਹਿਬੂਬਾਂ ਦੀ ਸੂਰਤ ਅਤੇ, ਉਸੇ ਦਾ ਚਮਕਾਰਾ
ਆਸ਼ਿਕ ਦੇ ਦਿਲ ਇਸ਼ਕ ਮੁਹੰਮਦ, ਉਹੋ ਸਿਰ ਨਿਆਰਾ

ਜੋ ਬਾਤਨ ਇਸ ਨਾਮ ਮੁਹੱਬਤ, ਜ਼ਾਹਰ ਹੁਸਨ ਕਹਾਵੇ
ਹੁਸਨ ਮੁਹੱਬਤ ਮਹਿਰਮ ਤੋੜੋਂ, ਕਿਉਂ ਮਹਿਰਮ ਸ਼ਰਮਾਵੇ

ਮਹਿਰਮ ਨਾਲ਼ ਮਿਲੇ ਜਦ ਮਹਿਰਮ, ਅੰਗ ਨਿਸੰਗ ਲਗਾਵੇ
ਹੁਸਨ ਇਸ਼ਕ ਇਕ ਜ਼ਾਤ ਮੁਹੰਮਦ, ਤੋੜੇ ਕੋਈ ਸਦਾਵੇ

ਕੌਣ ਕਹੇ ਨਾ ਜਿਣਸ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ, ਉਕਿਸੇ ਮਾਪਿਓ ਜਾਏ
ਇਕੋ ਜ਼ਾਤ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਤੋੜੋਂ, ਅੱਗੋਂ ਰੰਗ ਵਟਾਏ

ਇਕ ਕਾਲੇ, ਇਕ ਸਬਜ਼ ਕਬੂਤਰ, ਇਕ ਚਿੱਟੇ ਬਣ ਆਏ
ਚਿੱਟੇ ਕਾਲੇ ਮਿਲਣ ਮੁਹੰਮਦ, ਨਾ ਬਣ ਬਹਿਣ ਪਰਾਏ

ਹੁਸਨ ਮੁਹੱਬਤ ਸਭ ਜ਼ਾਤੀਂ ਥੀਂ, ਉੱਚੀ ਜ਼ਾਤ ਨਿਆਰੀ
ਨਾ ਇਹ ਆਬੀ, ਨਾ ਇਹ ਬਾਦੀ, ਨਾ ਖ਼ਾਕੀ, ਨਾ ਨਾਰੀ

ਹੁਸਨ ਮੁਹੱਬਤ ਨੂਰ ਇਲਾਹੀ, ਕਿਆ ਚੁੱਭ ਕਿਆ ਚਮਿਆਰੀ
ਇਸ਼ਕ ਬੇਸ਼ਰਮ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖਸ਼ਾ, ਪੁੱਛ ਨਾ ਲਾਂਦਾ ਯਾਰੀ

ਜਿਣਸ ਕੱਜਣਸ ਮੁਹੱਬਤ ਮਿਲੇ, ਨਹੀਂ ਸਿਆਣਪ ਕਰਦੀ
ਸੂਰਜ ਨਾਲ਼ ਲਗਾਈ ਯਾਰੀ, ਕੱਤ ਗੁਣ ਨਿਲੋਫ਼ਰ ਦੀ

ਚੰਨ ਚਕੋਰਾਂ ਦੀ ਕੇ ਯਾਰੀ, ਤੱਕ ਤੱਕ ਹੁੰਦੇ ਦਲਖ਼ੋਸ਼
ਸ਼ਮ੍ਹਾ ਪਤੰਗਾਂ ਦੀ ਕੇ ਨਿਸਬਤ, ਉਹ ਕੀੜੇ ਉਹ ਆਤਿਸ਼

ਬੁਲਬੁਲ ਨਾਲ਼ ਲੱਗੇ ਅਸ਼ਨਾਈ, ਖਾ ਰੂੰ ਮੂਲ ਨਾ ਡਰਦੀ
ਜਿਣਸ ਕੱਜਣਸ ਮੁਹੰਮਦ ਕੇਹੀ, ਆਸ਼ਿਕ ਤੇ ਦਿਲਬਰ ਦੀ

ਹੁਸਨ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਕੁੱਲ ਪਕੇਰਾ, ਹੋਇਆ ਰੋਜ਼ ਅੱਵਲ ਦੇ
ਆਦਮ ਪਰੀਆਂ ਕੇ ਤਫ਼ਾਵਤ, ਇਕੋ ਜਿਹੇ ਸ਼ਕਲ ਦੇ

ਘੁੰਡ ਉਤਾਰ ਦੀਦਾਰ ਦਿਖਾਈਂ, ਇਸ਼ਕ ਨਾ ਪੁੱਛਦਾ ਜ਼ਾਤਾਂ
ਰੂਬਰੂ ਸੱਜਣ ਦੇ ਹੋ ਕੇ, ਕਰ ਲਏ ਦੋ ਬਾਤਾਂ

ਉਹ ਫ਼ੁਰਮਾਂਦੀ ਕਿਉਂ ਮੂੰਹ ਦਸਾਂ, ਤੋਂ ਰਾਹੀ ਰਾਹ ਜਾਂਦਾ
ਮੈਂ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੀ ਸਤਰਾਂ ਵਾਲੀ, ਤਕਦੀਰੇ ਫੜ ਆਂਦਾ

ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਕਿਹਾ ਮੈਂ ਰਾਹੀ, ਇਸ ਵਿਚ ਕੂੜ ਨਾ ਜ਼ਰਾ
ਪਰ ਵਿਚ ਰਾਹ ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਟੁਰਿਆ, ਆਸ਼ਿਕ ਮਿਲੇ ਮੁਕੱਰਰਾ

ਸਤਰ ਹੋਵੇ ਨਾਮਹਿਰਮ ਕੋਲੋਂ, ਮਹਿਰਮ ਥੀਂ ਕੇ ਪੜਦਾ
ਮੈਂ ਮਹਿਰਮ ਉਸ ਦਿਨ ਦਾ, ਜਿਸ ਦਿਨ, ਨਾ ਹਾ ਲਹਿੰਦਾ ਚੜ੍ਹਦਾ

ਪੁਰੀ ਕਹੇ ਮੈਂ ਡਠੋਂ ਨਾਹੀਂ, ਮਹਿਰਮ ਬੰਨਿਓਂ ਕਿੱਥੇ
ਖ਼ਬਰ ਨਹੀਂ ਕਿਸ ਵਕਤ ਕਜ਼ੀੱੇ, ਆਨ ਪੁਚਾਇਯੋਂ ਉਥੇ

ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਕਹੇ ਤੁਧ ਅੱਵਲ, ਆਪੇ ਨਿਉਂ ਲਗਾਇਆ
ਰਹਸੀਂ ਨਹੀਂ ਇਕੱਲੀ ਮੇਰਾ, ਨਕਸ਼ਾ ਨਾਲ਼ ਲਿਖਾਇਆ

ਆਪੇ ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਦਾ ਛੱਡਕੇ, ਮਿਸਰ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ ਗਈ ਐਂ
ਤਾਂ ਮੈਂ ਘਰ ਤੇਰੇ ਵੱਲ ਟੁਰਿਆ, ਇਸ ਜਾਈ ਲੱਭ ਲਈ ਐਂ

ਪੁਰੀ ਕਹੇ ਮੈਂ ਕਿੰਜ ਕੁਆਰੀ, ਦਾਮਨ ਪਾਕ ਗੁਣਾ ਹੂੰ
ਕੀਕਰ ਮੂੰਹ ਮਰਦਾਵੀਂ ਲੱਗਾਂ, ਸ਼ਰਮ ਤਰੋੜਾਂ ਰਾਹੋਂ

ਸ਼ਾਹ ਕਹੇ ਮੂੰਹ ਲੱਗਣ ਵਾਲਾ, ਇਹੋ ਵੇਲ਼ਾ ਤੇਰਾ
ਦਾਮਨ ਪਾਕ ਸੱਜਣ ਸੰਗ ਮਿਲਈਏ ਲੱਗੇ ਨਿਉਂ ਪਕੇਰਾ

ਪੁਰੀ ਕਹੇ ਨਿਉਂ ਲਾਵਣ ਔਖਾ, ਪਰੀਆਂ ਨਾਲ਼ ਤੁਸਾਨੂੰ
ਅੱਡ ਜਾਈਏ ਫਿਰ ਹੱਥ ਨਾ ਆਈਏ, ਕੌਣ ਮਿਲੇ ਮੁੜ ਸਾਨੂੰ

ਸ਼ਾਹ ਕਹੇ ਨਿਓਂ ਉੱਚੀ ਜਾਈ, ਲਾਂਦੇ ਨਾ ਸ਼ਰਮਾਈਏ
ਜੇ ਮਿਲਿਆ ਤਾਂ ਵਾਹ ਭਲੇਰਾ, ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ ਮਰ ਜਾਈਏ

ਪੁਰੀ ਕਹੇ ਛੱਡ ਖਹਿੜਾ ਮੇਰਾ, ਅੱਠ ਜਾ ਜਿਧਰੋਂ ਆਈਓਂ
ਪਰਦਾ ਸਤਰ ਉਠਾਇਆ ਲੋੜੀਂ, ਕਿਸ ਸ਼ਾਮਤ ਨੇ ਚਾਇਯੋਂ

ਸ਼ਾਮਤ ਇਸ਼ਕ ਤੇਰੇ ਦੀ ਚਾਇਆ, ਤਾਂ ਉਸ ਜਾਈ ਆਇਆ
ਕੱਤ ਵੱਲ ਜਾਵਾਂ ਤੇਰੇ ਪਿੱਛੇ, ਪਿਛਲਾ ਜੁਰਮ ਗੁਮਾਿਆ

ਜੋ ਮਲਿਕਾ ਦੀ ਮਾਈ ਤੈਨੂੰ, ਮਿੱਠਾ ਦਦੱਹ ਪਿਲਾਇਆ
ਕਿਸਮ ਤੈਨੂੰ ਇਸ ਦੁਦੱਹੇ ਬੀ ਬੀ, ਸਨ ਮੇਰਾ ਫ਼ਰਮਾਇਆ

ਗੱਲ ਮੇਰੀ ਸੁਣ ਸਾਰੀ ਪੂਰੀ, ਕਣ ਦਿਲੇ ਦੇ ਧਰਕੇ
ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ ਹੁਣ ਜ਼ੋਰ ਜਰਨ ਦਾ, ਬੋਲ ਪਿਆ ਤਦ ਮਰ ਕੇ

ਕਿਹਾ ਬਦੀਅ ਜਮਾਲਪੁਰੀ ਨੇ, ਕਿਸਮ ਕੀਤੀ ਤੁਧ ਭਾਰੀ
ਦਸ ਅਸਾਨੂੰ ਕੇ ਗੱਲ ਤੇਰੀ, ਚਾਸੁਨ ਸਾਂ ਇਕ ਵਾਰੀ

ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਫਿਰ ਹਾਲ ਹਕੀਕਤ, ਮੁਢੋਂ ਪਕੜ ਕਹਾਣੀ
ਆਖ਼ਿਰ ਤੋੜੀ ਸਭ ਸੁਣਾਈ, ਜੋ ਇਸ ਨਾਲ਼ ਵਹਾਨੀ

ਸੰਨ ਕੈਫ਼ੀਅਤ ਸ਼ਾਹ ਪਰੀ ਨੇ, ਸਾਫ਼ ਜਵਾਬ ਸੁਣਾਇਆ
ਤੇਰਾ ਮੇਰਾ ਮਿਲਣਾ ਮੁਸ਼ਕਿਲ, ਕਿਸ ਰਵਾ ਫ਼ਰਮਾਇਆ

ਮੈਂ ਪਰੀ ਤੋਂ ਆਦਮ ਜ਼ਾਦਾ, ਕਦ ਇਹ ਨਿਸਬਤ ਹੋਈ
ਅਗਲੀ ਮੁਦਤ ਵਿਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ, ਸਾਕ ਨਾ ਹੋਇਆ ਕੋਈ

ਜਿਹੜੇ ਸਾਕ ਨਾ ਹੋਏ ਅੱਗੇ, ਅੱਜ ਕੋਈ ਕਦ ਕਰਦਾ
ਕੌਮੋਂ ਬਾਹਰ ਨਾ ਨਾਤਾ ਦਿੰਦਾ, ਖ਼ਾਹ ਹੋਏ ਕੋਈ ਮਰਦਾ

ਲਿੰਗ ਲੌ ਕੇਕ ਸਭੀ ਕੋਈ ਰੱਖਦਾ, ਚੂਹੜਾ ਮੋਚੀ ਬਾਤਲ
ਰਹੀ ਗਈ ਨੂੰ ਹਰ ਕੋਈ ਜਾਣੇ, ਸਭ ਲੋੜੇ ਹੱਕ ਬਾਤਿਲ

ਕਿਮੇਂ ਅਤੇ ਕੰਗਾਲ ਕਮੀਨੇ, ਇਹ ਗੱਲ ਕਹੀਂ ਨਾ ਭਾਵੇ
ਧੀ ਚੂਹੜੇ ਦੀ ਸੱਯਦ ਮੰਗੇ, ਫਿਰ ਦਿੰਦਾ ਸ਼ਰਮਾਵੇ

ਨੀਚਾਂ ਦੇ ਘਰ ਊਚ ਵਡੇਰੇ, ਨਾਤੇ ਕੀਤੇ ਲੋੜਣ
ਵੱਸ ਲਗਦੇ ਕਦ ਦਿੰਦੇ ਮੀਆਂ, ਤੋੜੇ ਘਰ ਦਰ ਛੋੜਨ

ਆਦਮੀਆਂ ਥੀਂ ਊਚ ਕਹਾਉਣ, ਪਰੀਆਂ ਟੱਬਰ ਨਾਰੀ
ਨਾਰੀ ਦੀ ਅਸ਼ਨਾਈ ਜਾ ਕਰ, ਛੋੜ ਪੁਰੀ ਦੀ ਯਾਰੀ

ਪਰੀਆਂ ਥੀਂ ਕੇ ਹਾਸਲ ਤੈਨੂੰ, ਜੋ ਹੱਥ ਆਉਣ ਨਾਹੀਂ
ਬੇਵਫ਼ਾ ਕਮੀਨਾ ਆਦਮ, ਚਿੱਤ ਲਿਆਉਣ ਨਾਹੀਂ

ਬੇਵਫ਼ਾਈ ਕੰਮ ਤੁਸਾਡਾ, ਪਰੀਆਂ ਲੋਕ ਵਫ਼ਾਈ
ਬੇਕਦਰਾਂ ਦੀ ਉਲਫ਼ਤ ਮੰਦੀ, ਨੀਚਾਂ ਦੀ ਅਸ਼ਨਾਈ

ਨੀਚਾਂ ਦੀ ਅਸ਼ਨਾਈ ਵਿਚੋਂ, ਕਿਸੇ ਨਹੀਂ ਫਲ਼ ਪਾਇਆ
ਕਿੱਕਰ ਤੇ ਅੰਗੂਰ ਚੜ੍ਹਾਇਆ, ਹਰ ਗੁੱਛਾ ਜ਼ਖ਼ਮਾਇਆ

ਵਾਊ ਝੱਲੇ ਤਾਂ ਪੁੱਤਰ ਪਾਟੇ, ਨਾਲੇ ਸਿਲੇ ਦਾਣੇ
ਚੋਈ ਰਸ ਜ਼ਿਮੀਂ ਪਰ ਢੱਠੀ, ਕੱਤ ਗੁਣ ਕੱਠੇ ਲਾਣੇ

ਕਾਲੇ ਭੌਰ ਅਸ਼ਨਾਈ ਕਰਦੇ, ਮਿਲਣ ਫੁੱਲਾਂ ਦੇ ਤਾਈਂ
ਇਕ ਡਿੱਠਾ ਫਿਰ ਦੂਜੇ ਤਰੀਜੇ, ਲੈਂਦੇ ਫਿਰਨ ਹਵਾਈਂ

ਯਾਰੀ ਸੱਚ ਪਤੰਗਾਂ ਵਾਲੀ, ਸ਼ਮ੍ਹਾ ਬੱਲੀ ਆ ਚੁੱਕੇ
ਫੇਰ ਨਾ ਕਿਧਰੇ ਜਾਵਣ ਜੋਗੇ, ਲਾਟ ਅੰਦਰ ਸੜ ਮੱਕੇ

ਆਦਮ ਬੇਵਫ਼ਾ ਹਮੇਸ਼ਾ, ਅੱਵਲ ਨਿਉਂ ਲੱਗਾਉਣ
ਜ਼ੋਰ ਕਮਾਵਣ ਦਿਲਬਰ ਪਾਵਨ, ਝਬਦੇ ਹੀ ਰੱਜ ਜਾਵਣ

ਇੱਕ ਚੱਖਣ ਦਲ ਨਾਲ਼ ਨਾ ਰੱਖਣ, ਫਿਰ ਉਸ ਨੂੰ ਸੱਟ ਪਾਂਦੇ
ਦੂਜਾ ਹੋਰ ਪਸਨਦੇ ਕਰ ਕੇ, ਮਗਰ ਉਹਦੇ ਅੱਠ ਧਾਨਦੇ

ਜਾਂ ਉਹ ਮਿਲੇ ਮੁਹੱਬਤ ਕਰ ਕੇ, ਲੰਘੇ ਕੋਈ ਦਿਹਾੜਾ
ਬੇਹਾ ਕਰ ਕੇ ਮਨੂੰ ਉਤਾਰਨ, ਪਾਨ ਹੋਰੀ ਨੂੰ ਭਾੜਾ

ਸੈ ਸਖ਼ਤੀ ਸੈ ਰੰਜ ਮੁਸੀਬਤ, ਝਾਗ ਮਿਲਣ ਦਿਲਬਰ ਨੂੰ
ਵੱਸ ਪਵੇ ਤਾਂ ਰਿਜਨ ਜਲਦੀ, ਜਾਨਣ ਨਹੀਂ ਕਦਰ ਨੂੰ

ਆਦਮੀਆਂ ਦੀ ਯਾਰੀ ਐਸੀ, ਮੈਂ ਇਥੋਂ ਕੇ ਲੈਣਾ
ਕਾਹਨੂੰ ਲਾ ਪ੍ਰੀਤ ਧਿੰਗਾਣੇ, ਜਾਲ਼ ਮੱਛੀ ਵਣਜ ਪੈਣਾ

ਦੂਜਾ ਮਾਈ ਬਾਬਲ ਮੇਰਾ, ਕਦ ਇਹ ਗੱਲ ਮੰਨੀਂਦੇ
ਆਦਮ ਜ਼ਾਦ ਬੇ ਦੇਸੀ ਤਾਈਂ, ਬੇਟੀ ਆਪਣੀ ਦਿੰਦੇ

ਜੇ ਇਕ ਜ਼ਰਾ ਖ਼ਬਰ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ, ਪਹੁੰਚੇ ਕਣ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ
ਪਲ ਵਿਚ ਮਾਰ ਗੁਆਉਣ ਮੈਨੂੰ, ਡਾਹਢੇ ਜ਼ਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ

ਦੂਜੀ ਜੋ ਗੱਲ ਤੁਧ ਫ਼ਰਮਾਈ, ਇਸ਼ਕ ਮੁਹੱਬਤ ਵਾਲੀ
ਰੰਜ ਮੁਸੀਬਤ ਦੱਸੀਂ ਜਿਹੜੀ, ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਸਖ਼ਤ ਮੁਹਾਲੀ

ਉਹ ਭੀ ਮੈਨੂੰ ਖ਼ਬਰ ਨਾ ਕੋਈ, ਝੂਠ ਕਹੀਂ ਯਾ ਸੱਚੀ
ਕੁੱਝ ਇਤਬਾਰ ਯਕੀਨ ਨਾ ਆਵੇ, ਪੱਕੀ ਯਾ ਗੱਲ ਕੱਚੀ

ਤ੍ਰੀਜਾ ਇਹ ਭੀ ਮਾਲਮ ਨਾਹੀਂ, ਬੇਵਫ਼ਾਈ ਕਰ ਸੀਂ
ਯਾ ਮੈਂ ਨਾਲ਼ ਹੋਵੇਂਗਾ ਚੰਗਾ, ਇਸ਼ਕ ਕਮਾਂਦਾ ਮਰ ਸੀਂ

ਆਦਮੀਆਂ ਦਾ ਇਸ਼ਕ ਮੁਹੱਬਤ, ਕੁਲ ਇਕਰਾਰ ਜ਼ਬਾਨੀ
ਅਚਰਕ ਤੋੜੀ ਨਾਲ਼ ਨਿਬਾਹੋ, ਜਾਂ ਜਾਂ ਨਵੇਂ ਜਵਾਨੀ

ਜਾਂ ਕੋਈ ਰੋਜ਼ ਗੁਜ਼ਾਰਨ ਕੱਠੇ, ਕਰਨ ਪ੍ਰੀਤ ਪੁਰਾਣੀ
ਜੋਸ਼ ਵੱਡਾ ਤੇ ਘਾਟਾ ਵਿਹਲਾ, ਜਿਉਂ ਕਰ ਹੜ੍ਹ ਦਾ ਪਾਣੀ

ਸ਼ਾਹਪੁਰੀ ਇਹ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਕੇ, ਆਸ਼ਿਕ ਨੂੰ ਤਮਚਾਏ
ਚਲਦੇ ਘੋੜੇ ਨੂੰ ਜੜ ਚਾਬਕ, ਤਾ ਉਹਦਾ ਅਜ਼ਮਾਏ

ਅੰਦਰ ਇਸ਼ਕ ਸ਼ਜ਼ਾਦੇ ਵਾਲਾ, ਪਿਆ ਵਗਾਵੇ ਛੁਰੀਆਂ
ਇਸ਼ਕ ਉਹਦਾ ਅਜ਼ਮਾਇਆ ਲੋੜੇ, ਕਰ ਕਰ ਰਮਜ਼ਾਂ ਬੁਰੀਆਂ

ਦਿਲ ਵਿਚ ਸਬਰ ਕਰਾਰ ਨਾ ਆਪੋਂ, ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਪਰ ਮਰਦੀ
ਇਸ਼ਕ ਛਪਾਏ ਯਾਰ ਅਜ਼ਮਾਏ, ਧਨ ਨਾਰੀ ਦੀ ਮਰਦੀ

ਕਈਂ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਬੋਲੀ ਤਾਣੇ, ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਨੂੰ ਮਾਰੇ
ਸ਼ਰਬਤ ਨਿਉਂ ਪਕਾਇਆ ਲੋੜੇ, ਮਾਰੀ ਇਸ਼ਕ ਅਜ਼ਾਰੇ

ਚਾਟ ਸਲੋਨੀ ਇਸ਼ਕ ਚਟਾਏ, ਦਿਲੋਂ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਮਿੱਠਾ
ਤਲਖ਼ ਜਵਾਬ ਤੁਰਸ਼ ਰੋ ਕਰਦੀ, ਫਿੱਕਾ ਜਾਵੇ ਡਿੱਠਾ

ਸ਼ਾਹਪੁਰੀ ਇਹ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੀ, ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਹੈਰਾਨੀ
ਨਮੱੋਂ ਝਾਣ ਜ਼ਮੀਂੋਲ ਵੇਖੇ, ਫ਼ਿਕਰ ਪਿਆ ਦਿਲ ਜਾਣੀ

ਧਰਤ ਫਰੋਲੇ ਮੂਹੋਂ ਨਾ ਬੋਲੇ, ਹੰਜੋਂ ਭਰ ਭਰ ਰੋਵੇ
ਅੱਖ ਚੁਰਾ ਪਰੀ ਵੱਲ ਤੱਕੇ, ਜਾਂ ਕੋਈ ਵੇਲ਼ਾ ਹੋਵੇ

ਦੀਦੇ ਗਿਰੀਆਂ ਤੇ ਦਿਲ ਬੁਰੀਆਂ, ਮੂੰਹ ਪਲਛੀ ਜਭਿ ਸਕੀ
ਸ਼ਈਇਤ ਜਿਹੜੀ ਸਜਦੀ ਆਹੀ, ਆਨ ਉਹੋ ਗੱਲ ਢੱਕੀ

ਦਿਲਬਰ ਮੈਨੂੰ ਮਨਾ ਨਾ ਲਾਂਦਾ, ਇਸ਼ਕ ਪਸੰਦ ਨਾ ਕਰਦਾ
ਖੂਹ ਪਈ ਸਭ ਕੀਤੀ ਕਿਰਤੀ, ਸਿੱਕਾ ਬਣਿਆ ਜ਼ਰਦਾ

ਆਪ ਦਿਲੋਂ ਮੈਂ ਪੂਰੇ ਕੀਤੇ, ਹੱਕ ਮੁਹੱਬਤ ਵਾਲੇ
ਲੱਖ ਮੇਰੀ ਇਕ ਕੱਖ ਨਾ ਲੱਥੀ, ਲਾਅਲ ਬਣੇ ਵੱਟ ਕਾਲੇ

ਆਸੇ ਆਸੇ ਉਮਰ ਗੁਜ਼ਾਰੀ, ਝੱਲੇ ਖ਼ਾਰ ਹਜ਼ਾਰਾਂ
ਮਾਲੀ ਬਾਗ਼ ਨਾ ਵੇਖਣ ਦਿੰਦਾ, ਆਈਆਂ ਜਦੋਂ ਬਹਾਰਾਂ

ਰੋੜਾ ਕਹਿਰ ਕਲੋਰ ਸਿਰੇ ਤੇ, ਸੜਦੇ ਬੀਜ ਰਲਾਇਆ
ਗੁੜੇ ਗੁਮਾਿਆ ਖੇਤ ਮੁਹੰਮਦ, ਜਿਸ ਦਿਨ ਸਾਵਣ ਆਇਆ

ਇਹ ਦਲੀਲਾਂ ਕਰ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ, ਓੜਕ ਆਸਰ ਚਾਇਆ
ਨਾ ਉਮੀਦ ਜਹਾਨੋਂ ਹੋ ਕੇ, ਮਰਨ ਅਤੇ ਦਿਲ ਲਾਇਆ

ਸ਼ਾਹਪੁਰੀ ਨੂੰ ਆਖਣ ਲੱਗਾ, ਰਿਤੂ ਭਰ ਭਰ ਰੋ ਕੇ
ਹੋ ਬੇ ਆਸ ਊਸਾਸ ਚਲਾਕੇ, ਜੀਵਨ ਤੋਂ ਹੱਥ ਧੋ ਕੇ

ਹੈ ਮਹਿਬੂਬ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਜਾਨੀ , ਨਾ ਕਰ ਐਡ ਬੇਤਰਸੀ
ਅਜੇ ਮੁਹੱਬਤ ਮੇਰੀ ਨਿੰਦੇਂ, ਰੱਬ ਅਦਾਲਤ ਕੁਰਸੀ

ਮੈਂ ਆਜ਼ਿਜ਼ ਨਾ ਤਾਕਤ ਬੰਦਾ, ਵਾਂਗਣ ਹਾਲ ਖ਼ਰਾਬਾਂ
ਡਾਹਢੇ ਨਾਲ਼ ਸਲੋਤਰ ਕੇਹੀ, ਲਾਇਕ ਨਹੀਂ ਜਵਾਬਾਂ

ਮੂਰਤ ਵੇਖ ਅੰਦਰ ਵਿਚ ਤਪੀਆ, ਇਸ਼ਕ ਤੇਰੇ ਦਾ ਆਰਿਨ
ਚੌਦਾਂ ਬਰਸ ਹੋਏ ਘਰ ਛੱਡੇ, ਸੂਰਤ ਵੇਖਣ ਕਾਰਨ

ਦੌਲਤ ਮਾਲ ਖ਼ਜ਼ਾਨੇ ਛੱਡੇ, ਤਾਜ ਤਖ਼ਤ ਸੁਲਤਾਨੀ
ਮਾਪੇ ਲਸ਼ਕਰ ਭੈਣਾਂ ਭਾਈ, ਦੋਸਤ ਯਾਰ ਜਹਾਨੀ

ਇਸ਼ਕ ਤੇਰੇ ਦੇ ਰਸਤੇ ਉੱਤੇ, ਸਾਬਤ ਕਦਮ ਟਿਕਾਇਆ
ਦੁਨੀਆ ਤੇ ਮਾ ਫ਼ੇਹਾ ਕੋਲੋਂ, ਚਿੱਤ ਚਰੋਕਾ ਚਾਇਆ

ਬਣ ਦੀਦਾਰ ਤੇਰੇ ਥੀਂ ਮੈਨੂੰ, ਹਿਰਸ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਆਹੀ
ਸ਼ਮ੍ਹਾ ਜਮਾਲ ਤੇਰੀ ਪਰ ਪਹੁਤਾ, ਮਿਸਲ ਪਤੰਗ ਸਿਪਾਹੀ

ਸ਼ੁਕਰ ਅਲੱਹਮਦ ਸ਼ਮਾ ਰੂੰ ਬਾਹਰ, ਪਾਕ ਖ਼ੁਦਾਵੰਦ ਤਾਈਂ
ਸੂਰਤ ਤੇਰੀ ਦੱਸੇ ਬਾਝੋਂ, ਜਾਣ ਨਾ ਕੱਢੀ ਸਾਈਂ

ਰੁੜ੍ਹੇ ਜ਼ਹਾਜ਼ ਸਮੁੰਦਰ ਅੰਦਰ, ਡੱਬਾ ਮੀਰਾ ਡੇਰਾ
ਓਥੋਂ ਭੀ ਰੱਬ ਰੱਖਿਆ ਮੈਨੂੰ, ਤੱਕਣਾ ਸੀ ਮੂੰਹ ਤੇਰਾ

ਫਿਰ ਜ਼ੰਗੀਆਂ ਦੀ ਕੈਦੋਂ ਕੱਢਿਆ, ਆਪ ਖ਼ੁਦਾਵੰਦ ਸੱਚੇ
ਸਗਸਾਰਾਂ ਦੀ ਸ਼ਾਮਤ ਕੋਲੋਂ, ਸਹੀ ਸਲਾਮਤ ਬੱਚੇ

ਪਾਣੀ ਵਿਚੋਂ ਕਿਤਨੀ ਵਾਰੀ, ਰੁੜ੍ਹਦਾ ਬਣੇ ਲਾਈਵਸ
ਭੁੱਖਾ ਤੁਸਾ ਤੇ ਤ੍ਰਿਹਾਇਆ, ਰਹਿਮਤ ਨਾਲ਼ ਬਚਾਈਵਸ

ਯਾਰਾਂ ਸੁਣੇ ਟਿੱਲੇ ਪਰ ਬੈਠਾ, ਜਾਂ ਆਫ਼ਤ ਚਾਅ ਖਿੜਿਆ
ਅਚਨਚੇਤ ਹਵਾਇਯੋਂ ਉੱਡਦਾ, ਫੇਰ ਨਦੀ ਵਿਚ ਝੜਿਆ

ਫੇਰ ਜਿਥੇ ਸੰਨ ਮੁੱਛ ਨਿਗਲਦੇ, ਰਾਤੀਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਕੇ
ਇਸ ਜਾਏ ਕੁੱਝ ਸੰਗੀ ਮਾਰੇ, ਆਪੋਂ ਬੱਚਿਓਸ ਚੱਲ ਕੇ

ਮਾਰੇ ਗਏ ਤਮਾਮੀ ਓਥੇ, ਹੋਰ ਮੇਰੇ ਹਮਰਾਹੀ
ਇਸ ਮੁਸੀਬਤ ਭਾਰੀ ਵਿਚੋਂ, ਰੱਖਿਆ ਆਪ ਇਲਾਹੀ

ਫਿਰ ਜੋ ਬਾਸ਼ਕ ਨਾਗ ਪਹਾੜੋਂ, ਪਾਣੀ ਉੱਤੇ ਆਇਆ
ਦਿਨਬ ਉਸ ਦਾ ਫੜ ਚੜ੍ਹਿਆ ਅਤੇ, ਫਿਰ ਭੀ ਰੱਬ ਬਚਾਇਆ

ਫਿਰ ਜੋ ਓਥੋਂ ਕੀੜੇ ਨਿਕਲੇ, ਵੱਡੇ ਖਾਵਣ ਹਾਰੇ
ਮੈਂ ਬਚਿਆ ਇਕ ਹੋਰ ਜਨਾਵਰ, ਉਹ ਕੀੜੇ ਚੁਣ ਮਾਰੇ

ਜਾਂ ਉਹ ਪੰਖੀ ਉਡਣ ਲੱਗਾ, ਪੈਰ ਉਹਦੇ ਮੈਂ ਪਕੜੇ
ਸੇ ਕੋਹਾਂ ਦੇ ਪੈਂਡੇ ਤੋੜੀ, ਹੱਥ ਰੱਖੇ ਕਰ ਤਕੜੇ

ਇਸ ਥੀਂ ਬੱਚਿਓਸ ਤਾਂ ਇਕ ਆਫ਼ਤ, ਹੋਰ ਵਡੇਰੀ ਆਈ
ਬਾਸ਼ਕ ਨਾਗ ਅਜਿਹਾ ਜਿਸ ਨੇ, ਜੰਗਲ਼ ਜੂਆ ਜੁਲਾਈ

ਇਸ ਥੀਂ ਭੀ ਰੱਬ ਸਾਬਤ ਰੱਖਿਆ, ਸੇਕ ਨਾ ਲੱਗਾ ਮਾਸਾ
ਫੇਰ ਬਲਾਏਂ ਸ਼ੇਰਾਂ ਅੰਦਰ, ਰਿਹਾ ਜੰਗਲ਼ ਦਾ ਵਾਸਾ

ਹਰ ਦਰਿੰਦੇ ਥੀਂ ਰੱਬ ਰੱਖਿਆ, ਹਰ ਸਪੋਂ ਹਰ ਸ਼ੇਰੋਂ
ਕਿਤਨੀ ਜਾਈਂ ਮਾਰਨ ਵਾਲੇ, ਕਿਤਨੇ ਮਿਲੇ ਪਖੀਰੋਂ

ਫੇਰ ਹਿੱਕ ਜੂਹੇ ਵਾਸਾ ਆਇਆ, ਗਰਮ ਮਿਸਲ ਕੁਰਬਲ ਦੇ
ਪਾਣੀ ਛਾਂ ਨਾ ਲੱਭੇ ਲੋੜੀ, ਵਾਂਗ ਸੱਸੀ ਦੇ ਥਲ ਦੇ

ਜ਼ਾਲਮ ਭੁੱਖ ਪਿਆਸ ਸਤਾਇਆ, ਜਾਨ ਲਬਾਂ ਪਰ ਆਈ
ਨਾ ਜੀਵਾਂ ਨਾ ਮਰਾਂ ਪਿਆਸਾ, ਤੰਗ ਪੀਵਸ ਉਸ ਜਾਈ

ਨਾ ਕੋਈ ਦਸ ਨਾ ਬੁਝ ਤੁਸਾਡੀ, ਨਾ ਸੱਜੇ ਕੋਈ ਪਾਸਾ
ਖਾ ਕਟਾਰੀ ਮਰਨ ਲੱਗਾ ਸਾਂ, ਜਾਂ ਹੋਇਆ ਬੇ ਆਸਾ

ਓਥੋਂ ਭੀ ਰੱਬ ਰੱਖ ਲਿਆਸੀ, ਆਸ ਮਿਲਣ ਦੀ ਲਾਕੇ
ਹਾਤਿਫ਼ ਆਨ ਪਿਲਾਇਆ ਪਾਣੀ, ਆਜ਼ਮ ਇਸਮ ਪੜ੍ਹਾਕੇ

ਫਿਰ ਮਲਿਕਾ ਦੀ ਕੈਦੇ ਵਾਲੇ, ਕੋਟ ਅੰਦਰ ਵਣਜ ਵੜੀਵਸ
ਕਾਦਰ ਪਾਕ ਦਿੱਤੀ ਸੀ ਕੁੱਵਤ, ਨਾਲ਼ ਦੀਵੇ ਦੇ ਲੜੀਵਸ

ਜ਼ਾਲਮ ਦਿਓ ਮਰੀਲੇ ਕੋਲੋਂ, ਆਪ ਬਚਾਇਆ ਸਾਈਂ
ਮਲਿਕਾ ਸੁਣੀਂਦੀ ਵਿਚ ਠਲੀਵਸ, ਕਾਂਗ ਪਈ ਦਰਿਆਈਂ

ਨਾ ਰੁੜ੍ਹੀਵਸ ਨਾ ਡਬਯੂਸ ਓਥੇ, ਰਹੀਉਸ ਵਿਚ ਅਮਾਨੇ
ਫਿਰ ਸੰਸਾਰ ਲੱਗਾ ਜਦ ਖਾਵਣ, ਜੁੜਿਆ ਤੀਰ ਕਮਾਣੇ

ਹਰ ਹਰ ਜਾ ਮਰਨ ਦੀ ਆਹੀ, ਕੋਈ ਨਾ ਜੀਵਨ ਵਾਲੀ
ਹੋਰ ਬਗ਼ੈਰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਥੀਂ ਕਿਤਨੇ, ਵਕਤ ਕਟਾਏ ਵਾਲੀ

ਜਾਣ ਬੰਦੇ ਦੀ ਲਈਵਸ ਨਾਹੀਂ, ਬਿਨ ਦੀਦਾਰ ਦੁਸਾਲੇ
ਹੁਣ ਦੀਦਾਰ ਸੱਜਣ ਦਾ ਡਿੱਠਾ, ਸੁਖ਼ਨ ਕੀਤੇ ਕੁੱਝ ਨਾਲੇ

ਜੇ ਸੱਜਣਾ! ਤੂੰ ਹੱਸ ਹੱਸ ਮਲਦੋਂ, ਹੋ ਜਾਂਦੋਂ ਇਤਫ਼ਾਕੀ
ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਭੀ ਚੰਗਾ ਲਗਦਾ, ਜੱਗ ਪਰ ਜੀਵਨ ਬਾਕੀ

ਤੂੰ ਮਨਾ ਕਜ ਅਸਾਂ ਥੀਂ ਸੁਤੋਂ, ਨਸੀਂ ਪੂਰੇ ਪਰੀਤੋਂ
ਮੈਨੂੰ ਮਰਨ ਭਲਾ ਇਸ ਉਮਰੋਂ, ਸ਼ਾਲਾ ਜੁਗ ਜੁਗ ਜੀ ਤੋਂ

ਨਾਕਿਸ ਇਸ਼ਕ ਬੰਦੇ ਦਾ ਤੈਨੂੰ, ਜ਼ਰਾ ਪਸੰਦ ਨਾ ਆਇਆ
ਬੇ ਆਤਬਾਰਾ ਨਾਮ ਧਰਾਇਆ, ਬੇਵਫ਼ਾ ਕਹਾਇਆ

ਅਸਾਂ ਜਿਹਾਂ ਦੇ ਮੂੰਹ ਲਗਣ, ਥੀਂ ਤੈਨੂੰ ਸ਼ੋਹਰਤ ਆਵੇ
ਇਹੋ ਜਿਹਾ ਰੱਬ ਬਣਾਇਆ, ਚੰਗਾ ਕੌਣ ਬਣਾਵੇ
251
ਮੂਰਤ ਵੇਖ ਵਫ਼ਾ ਯਰਾਨਾ, ਇਹ ਕੁੱਝ ਮੈਂ ਥੀਂ ਹੋਇਆ
ਸੂਰਤ ਵੇਖ ਨਾ ਕਰ ਸਾਂ ਅੱਗੋਂ, ਕੇ ਤੁਧ ਹਿਟਰ ਢੋਇਆ

ਦੁਨੀਆ ਅਤੇ ਜੀਵਨ ਮੇਰਾ, ਹਰਗਿਜ਼ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਾਰੀ
ਤੂੰ ਮਤਲੂਬ ਦਿਲੇ ਦਾ ਹੈ ਸੀਂ, ਤੁਧ ਨਾ ਕੀਤੀ ਯਾਰੀ

ਯਾਰੀ ਉਮਰ ਸੰਵਾਰੀ ਮੇਰੀ, ਆਪ ਪ੍ਰੀਤ ਨਾ ਹਾਰੀ
ਜਿਸ ਨੀਤੀ ਸੰਗ ਨੀਤੀ ਆਹੀ, ਉਹੋ ਨਮਾਜ਼ ਗੁਜ਼ਾਰੀ

ਲੈ ਲਿਆ ਜੋ ਲੈਣਾ ਆਹਾ, ਲਿਖਿਆ ਵਿਚ ਨਸੀਬਾਂ
ਬੇ ਪ੍ਰਵਾਹਾਂ ਨਾਲ਼ ਮੁਹੰਮਦ, ਜ਼ੋਰ ਨਾ ਅਸਾਂ ਗ਼ਰੀਬਾਂ

ਦੁਨੀਆ ਅਤੇ ਆਉਣ ਮੇਰਾ, ਯਾਰੀ ਕਾਰਨ ਤੇਰੀ
ਜਿਸ ਕੰਮ ਆਈਵਸ ਹੁੰਦਾ ਨਾਹੀਂ, ਇਸ ਥੀਂ ਕਬਰ ਭਲੇਰੀ

ਯਾਰੀ ਅੰਦਰ ਉਮਰ ਗੁਜ਼ਾਰੀ, ਵੇਖ ਲਈਂ ਇਕ ਵਾਰੀ
ਇਨ੍ਹੀਂ ਅੱਖੀਂ ਤੈਨੂੰ ਡਿੱਠਾ, ਹੋਰ ਨਾ ਵੇਖਣ ਕਾਰੀ

ਦਰਸਨ ਲੈ ਕੇ ਜਾਣ ਵਿਛ ਨੇ ਪੰਨੇ ਆਸ ਹਮਾਰੀ
ਤੇਰੇ ਕੋਲ਼ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖ਼ਸ਼, ਮਰਸਾਂ ਖਾ ਕਟਾਰੀ

ਆਖ਼ਿਰ ਤੀਕ ਨਾ ਟੁੱਟ ਸੀ, ਤਾਂ ਭੀ ਇਸ਼ਕ ਮੇਰੇ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ
ਦਫ਼ਤਰ ਤੇਰੇ ਵਿਚ ਲਿਖੇਗਾ, ਗਰਦਨ ਖ਼ੂਨ ਫ਼ਰਿਸ਼ਤਾ

ਜਾਂ ਰੱਬ ਸੱਚਾ ਕਾਜ਼ੀ ਹੋਸੀ, ਆਪ ਅਦਾਲਤ ਕੁਰਸੀ
ਇਸ ਦਿਨ ਉੱਠ ਤੇਰਾ ਲੜ ਫੜ ਸਾਂ, ਇਸ਼ਕ ਮੇਰਾ ਤਦ ਤਰ ਸੀ

ਜਮਲ ਜਹਾਨ ਸੁਣੇਗਾ ਕਿੱਸਾ, ਇਸ਼ਕ ਹੋਵੇਗਾ ਸਾਬਤ
ਸ਼ਾਹਨਸ਼ਾਹ ਅਦਾਲਤ ਵਾਲਾ, ਕੁਰਸੀ ਆਪ ਅਦਾਲਤ

ਇਸ ਦੁਨੀਆ ਪਰ ਚਾਰ ਦਿਹਾੜੇ, ਕੋਈ ਹੱਸ ਸੀ ਕੋਈ ਰੂਸੀ
ਇਸ ਜਹਾਨ ਅਸਾਡੀ ਯਾਰੀ, ਅੱਲ੍ਹਾ ਭਾਵੇ ਹੋਸੀ

ਇਹ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਖਿੱਚ ਕਟਾਰੀ, ਮਾਰਨ ਅਤੇ ਹੋਇਆ
ਸ਼ਾਹ ਪਰੀ ਨੇ ਮਾਲਮ ਕੀਤਾ, ਇਹ ਮੋਇਆ ਕਿ ਮੋਇਆ

ਵਾਲ਼ ਉਹਦਾ ਨੁਕਸਾਨੀ ਹੋਇਆ, ਜਾਨ ਮੇਰੀ ਟੁੱਟ ਜਾਸੀ
ਮੇਰੇ ਕਾਰਨ ਝਾਗ ਕਜ਼ੀਏ, ਆਇਆ ਹੋ ਉਦਾਸੀ

ਜ਼ਾਲਮ ਇਸ਼ਕ ਮੇਰੇ ਤੱਕ ਆਂਦਾ, ਮਤੇ ਕਟਾਰੀ ਖਾਸੀ
ਆਸ਼ਿਕ ਬਾਝ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖਸ਼ਾ, ਕੀਕਰ ਹੁਸਨ ਸੁਹਾਸੀ

ਇਹ ਮੋਇਆ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਭਾਣੇ, ਪੇਸੀ ਜੱਗ ਹਨੇਰਾ
ਇਸ ਥੀਂ ਬਾਝ ਇਕ ਪਲਕ ਜਗਤ ਤੇ, ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਰਹਿਣਾ ਮੇਰਾ

ਸ਼ਾਹ ਪਰੀ ਨੇ ਮਾਲਮ ਕੀਤਾ, ਹੈ ਇਹ ਯਾਰ ਮਆਫ਼ਿਕ
ਰੋਏ ਜ਼ਿਮੀਂ ਤੇ ਉਸ ਦੇ ਜਿਹਾ, ਨਾ ਕੋਈ ਦੂਜਾ ਆਸ਼ਿਕ

ਇਸ਼ਕ ਮੁਹੱਬਤ ਮੇਰੀ ਅੰਦਰ, ਸਾਦਿਕ ਮਰਦ ਭਲੇਰਾ
ਐਸਾ ਸੋਹਣਾ ਯਾਰ ਮੋਇਆ ਤਾਂ, ਪੇਸੀ ਜੱਗ ਹਨੇਰਾ

ਸ਼ਾਹਪੁਰੀ ਨੇ ਨਾਲ਼ ਸ਼ਿਤਾਬੀ, ਹੱਥੋਂ ਖ਼ੰਜਰ ਫੜਿਆ
ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਤਾਈਂ, ਗੱਲ ਸੁਣੀਂ ਇਕ ਅੜਿਆ

ਜਿਸ ਝਗੜੇ ਦਾ ਸ਼ਾਹਿਦ ਨਾ ਹੋਵੇ, ਕਸਮੋਂ ਸੱਚਾ ਕਰਦਾ
ਕਰ ਤੂੰ ਕਿਸਮ ਯਕੀਨ ਲਿਆਵਾਂ, ਖ਼ੂਨ ਕਰੀਂ ਕਿਉਂ ਸਰਦਾ

ਸੁੱਚਾ ਕੂੜਾ ਮਾਲਮ ਹੋਵੇ, ਕਸਮੋਂ ਦਾਨਸ਼ਮੰਦਾਂ
ਮੁਸਲਮਾਨ ਯਕੀਨ ਲਿਆਉਣ, ਕਰਨ ਜਦੋਂ ਸਵ ਗੰਦਾਂ

ਜੇ ਕੋਈ ਕੌੜੀ ਕਿਸਮ ਉਠਾਵੇ, ਸੋ ਈਮਾਨ ਖੜ੍ਹਾ ਨਦਾ
ਕਿਸਮ ਕਰਾ ਜੋ ਮਨੇ ਨਾਹੀਂ, ਦੇਣ ਉਹਦਾ ਭੀ ਜਾਂਦਾ

ਆਦਮੀਆਂ ਤੇ ਜਿਨਾਂ ਸਭ ਨੂੰ, ਦੀਨ ਈਮਾਨ ਖ਼ਜ਼ਾਨਾ
ਜੋ ਹਾਰੇ ਸੋ ਖ਼ਾਰ ਹਮੇਸ਼ਾ, ਅੰਦਰ ਦੋਹਾਂ ਜਹਾਨਾਂ

ਜੇ ਤੁਧ ਸੱਚ ਦਿਲੇ ਵਿਚ ਇਹੋ,ਜੇ ਕੁੱਝ ਕਹੇ ਜ਼ਬਾਨੋਂ
ਕਰ ਕੇ ਕਿਸਮ ਮਨਾ ਮਨ ਮੇਰਾ, ਮਰਨਾ ਹੈਂ ਕਿਉਂ ਜਾਨੋਂ

ਜੇ ਤੋਂ ਸੱਚਾ ਆਸ਼ਿਕ ਨਿਕਲੇਂ, ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਭੀ ਭਾਂਵੇਂ
ਮੋਇਆ ਹੋਇਆ ਮੁੜ ਜਿਵੇਂ ਨਾਹੀਂ, ਦਾਗ਼ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਲਾਵੀਂ

ਇਹ ਕੋਈ ਸ਼ਰਤ ਇਅਸ਼ਕ ਦੀ ਨਾਹੀਂ, ਮਰਨਾ ਖਾ ਕਟਾਰਾਂ
ਕਰ ਕੇ ਜ਼ਿੱਦ ਕਰਨ ਕੰਮ ਇਸੇ, ਭੱਦਰ'ਯਾਂ ਛੁਰੀ ਮਾਰਾਂ

ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ ਕਿਹਾ ਬੀ ਬੀ, ਤੂੰ ਹੈਂ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰੀ
ਤੇਰੀ ਕਿਸਮ ਅਸਾਡੇ ਭਾਣੇ, ਸਭ ਕਿਸਮਾਂ ਥੀਂ ਭਾਰੀ

ਪਰ ਜੇ ਹੋਰ ਕਰਾਵੀਂ ਕਿਸਮਾਂ, ਤਾਂ ਉਹ ਭੀ ਮੈਂ ਕਰਸਾਂ
ਸੱਚ ਕਿਹਸਾਂ ਤੇ ਕਦਮ ਤੇਰੇ ਪਰ, ਹੱਥ ਦੂਏ ਚਾਧਰਸਾਂ

ਧੂੜ ਮੁਬਾਰਕ ਕਦਮ ਤੇਰੇ ਦੀ, ਜੋ ਹੈ ਸੁਰਮਾ ਮੇਰਾ
ਪਹਿਲਾਂ ਕਿਸਮ ਉਸੇ ਦੀ ਬੀ ਬੀ, ਇਸ਼ਕ ਕਮਾ ਸਾਂ ਤੇਰਾ

ਨਬੀਆਂ ਵਲੀਆਂ ਦੀ ਜੋ ਬੈਤ, ਕਿਸਮ ਉਹਦੀ ਫਿਰ ਚਾਵਾਂ
ਫੇਰ ਪਿਓ ਦਾ ਮੱਥਾ ਬੀ ਬੀ, ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਜਿਸ ਨਾਂਵਾਂ

ਫੇਰ ਕਹਾਂ ਮੈਂ ਕਿਸਮ ਰਬੇ ਦੀ, ਜਿਸ ਸਭ ਆਲਮ ਪਾਇਆ
ਵਾਹਦ ਲਾਸ਼ਰੀਕ ਹਮੇਸ਼ਾ, ਨਾ ਜੰਮਿਆ ਨਾ ਜਾਇਆ

ਦੇਣਾ ਚੰਨ ਜਿਸ ਨੇ ਰੌਸ਼ਨ ਕੀਤੇ, ਆ ਪਿੰਨਿਓਂ ਖ਼ੁਦ ਨੋਰੋਂ
ਹੁਸਨ ਮੁਹੱਬਤ ਤੈਨੂੰ ਮੈਨੂੰ, ਕੀਤੀ ਬਖ਼ਸ਼ ਹਜ਼ੂਰੋਂ

ਬੇਪਰਵਾਹੀ ਲਾਡ ਤਕੱਬਰ, ਮਹਿਬੂਬਾਂ ਸੰਗ ਲਾਇਆ
ਮਿੰਨਤਦਾਰੀ ਗਿਰਿਆ ਜ਼ਾਰੀ, ਆਸ਼ਿਕ ਦੇ ਭ ਪਾਇਆ

ਜੋ ਮੈਂ ਹਾਲ ਹਕੀਕਤ ਆਪਣੀ, ਤੈਨੂੰ ਆਖ ਸੁਣਾਈ
ਸੱਚੋ ਸੱਚ ਐਵੇਂ ਹੀ ਗੁਜ਼ਰੀ, ਨਾ ਵਿਚ ਜ਼ਰਾ ਖ਼ਤਾਈ

ਸਫ਼ਰ ਕਜ਼ਯਯ-ਏ-ਜਿਤਨੇ ਝਾਗੇ, ਸਭ ਝਾਗੇ ਤੁਧ ਕਾਰਨ
ਦਰਦ ਫ਼ਿਰਾਕ ਤੇਰੇ ਦਾ ਸੀਨੇ, ਹਰਦਮ ਤਪਦਾ ਆਰਿਨ

ਤੇਰੇ ਮਿਲਣੇ ਬਾਝੋਂ ਦੂਈ, ਗ਼ਰਜ਼ ਮੁਰਾਦ ਨਾ ਆਹੀ
ਚਾਇਆ ਗ਼ਮ ਦਾ ਭਾਰ ਸਿਰੇ ਤੇ, ਸੱਟ ਦੁਨੀਆ ਦੀ ਸ਼ਾਹੀ

ਇਸ ਗਲੇ ਵਿਚ ਜੇਕਰ ਹੋਵੇ, ਸ਼ੱਕ ਸ਼ੁਬ੍ਹਾ ਇਕ ਜ਼ਰਾ
ਹੈਫ਼ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਪੱਗ ਮਰਦਾਂ ਦੀ, ਸਿਰ ਪਰ ਧਰਨ ਮੁਕੱਰਰਾ

ਪਾਕਾਂ ਮਰਦਾਂ ਦਾ ਜੋ ਕਬਜ਼ਾ, ਹੱਥ ਮੇਰੇ ਵਿਚ ਫੜਿਆ
ਨਾ ਮਰਦੀ ਵਿਚ ਗਿਨੀਇਂ ਬੀ ਬੀ, ਜਿਸ ਦਿਨ ਕੋਈ ਲੜਿਆ

ਗਾ ਤੁਰ ਗੱਲ ਦਾ ਕਮਰ ਲੁਕੇ ਦੀ, ਜੋ ਬੱਧੇ ਦਿਲ ਜਾਨੋਂ
ਮਰਦਾਂ ਅੰਦਰ ਲਿਖਣ ਹੋਵੇ, ਹਾਸੀ ਤੇ ਨਾ ਦਾ ਨੂੰ

ਜਬ ਲੱਗ ਜਾਣ ਜੁੱਸੇ ਵਿਚ ਮੇਰੇ, ਇਹ ਉਮੀਦਾਂ ਆਸਾਂ
ਕਦਮ ਤੇਰੇ ਪਰ ਸਦਕੇ ਕਰਸਾਂ, ਪੱਕਾ ਇਸ਼ਕ ਕਮਾ ਸਾਂ

ਨਾਲੇ ਜੋ ਦੁੱਧ ਮਾਉ ਮੈਨੂੰ, ਕੁੱਛੜ ਵਿਚ ਪਿਲਾਇਆ
ਇਸ ਦੀ ਭੀ ਸੋ ਗੰਦ ਉਠਾਵਾਂ, ਚਾਹਸਾਂ ਇਸ਼ਕ ਕਮਾਇਆ

ਜਦ ਤੱਕ ਹੋਗ ਹਯਾਤੀ ਬਾਕੀ, ਤੁਧ ਵੱਲ ਕੁੰਡ ਨਾ ਫੇਰਾਂ
ਚਾਹ ਮੁਹੱਬਤ ਘੱਟ ਨਾ ਕਰਸਾਂ, ਨਵੀਆਂ ਨਿੱਤ ਹੋ ਸੈਰਾਂ

ਮੁਫ਼ਤ ਨਾਮਤ ਜਿਸ ਨੂੰ ਲੱਭੇ, ਉਹ ਨਾ ਕਦਰ ਪਛਾਣੇ
ਮਰ ਮਰ ਕੇ ਹੱਥ ਆਵੇ ਜਿਸ ਨੂੰ, ਦਾਇਮ ਕੀਮਤ ਜਾਣੇ

ਦੋਜ਼ਖ਼ ਥੀਂ ਜੋ ਜੰਨਤ ਜਾਵੇ, ਤਾਰਿਕ ਨਹੀਂ ਸ਼ੁਕਰ ਦਾ
ਦੋਜ਼ਖ਼ ਭਾਹ ਵਿਛੋੜੇ ਵਾਲੀ, ਯਾਦ ਕਰੇ ਨਿੱਤ ਡਰਦਾ

ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ ਕਿਸਮਾਂ ਚਾਿਆਂ, ਸ਼ਾਹਪੁਰੀ ਦਿਲ ਲਾਈਆਂ
ਪੱਕੀ ਹੋਈ ਪ੍ਰੀਤ ਪਿਆਰੀ, ਇਸ ਭੀ ਕਿਸਮਾਂ ਚਾਿਆਂ

ਆਖਣ ਲੱਗੀ ਏ ਮਹਿਬੂਬਾ, ਤੋਂ ਮਕਸੂਦ ਜਹਾਨੀ
ਦਿਲਬਰ ਤੇ ਆਰਾਮ ਰੂਹੇ ਦਾ, ਖ਼ਾਸਾ ਦਿਲ ਦਾ ਜਾਣੀ

ਯਾਰ ਅਤੇ ਗ਼ਮ ਖ਼ਾਰ ਗ਼ਮਾਂ ਦਾ, ਹੈਂ ਦਿਲਦਾਰ ਪਿਆਰਾ
ਦਾਰੂ ਦਰਦ ਦਿਲੇ ਦਾ ਤੌਹੀਨ, ਦੁੱਖ ਵਨਡਾਵਨ ਹਾਰਾ

ਮੈਂ ਭੀ ਆਖਾਂ ਕਿਸਮ ਉਠਾਕੇ, ਕਾਦਰ ਜਲ਼ ਜਲਾਲੋਂ
ਜ਼ਾਹਰ ਬਾਤਨ ਦਾ ਜੋ ਸਾਈਂ, ਵਾਕਫ਼ ਹਰ ਹਰ ਹਾਲੋਂ

ਸਭ ਖ਼ਲਕਤ ਦੇ ਮਾਲਮ ਉਸ ਨੂੰ, ਗੱਲਾਂ ਕੰਮ ਦਲੀਲਾਂ
ਸਖੀਆਂ ਤਾਈਂ ਦੁੱਖ ਸੁਹਾਵੇ, ਪਾਵੇ ਵਖ਼ਤ ਅਸੀਲਾਂ

ਬਾਗ਼ ਬਹਾਰ ਕਿਤਾਬੋਂ ਪੜ੍ਹ ਖਾਂ, ਬਾਦਸ਼ਹਾਨਦੇ ਜਾਏ
ਲਾਕੇ ਦਾਗ਼ ਮੁਹੱਬਤ ਵਾਲਾ, ਚਾ ਦਰਵੇਸ਼ ਬਣਾਏ

ਜਿਸਦਾ ਕੰਮ ਗ਼ਰੀਬ ਨਿਵਾਜ਼ੀ, ਨਾਲੇ ਬੇਪਰਵਾਹੀ
ਮਾਸ਼ੂਕਾਂ ਥੀਂ ਆਸ਼ਿਕ ਕਰਦਾ, ਹੀਰ ਢੋਨਡੀਨਦੀ ਮਾਹੀ

ਤਿੰਨ ਹਵੇਲੀ ਤੋਂ ਵਿਚ ਬੈਲੀ, ਜਾਨ ਮਕਾਨ ਤੁਮਹਾਰਾ
ਮੈਂ ਮਰ ਚੁੱਕੀਆਂ ਸੱਚ ਕਰ ਮੰਨੇਂ, ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕਾ ਯਾਰਾ

ਸਖ਼ਤੀ ਰੰਜ ਮੁਸੀਬਤ ਜਾਨੀ, ਦੁੱਖ ਕਜ਼ੀਏ ਭਾਰੇ
ਸਫ਼ਰ ਇਸ਼ਕ ਦੇ ਅੰਦਰ ਝੱਲੇ, ਬਹੁਤੇ ਤੁਧ ਬੇਚਾਰੇ

ਅੱਗੇ ਕਿਸੇ ਨਾ ਝੱਲੇ ਹੋਸਨ, ਇਤਨੇ ਜ਼ੁਲਮ ਪਰਮ ਦੇ
ਤੋੜੇ ਹੋ ਹੋ ਗਏ ਬਤੀਰੇ, ਸਾਹਿਬ ਦਰਦ ਇਲਮ ਦੇ

ਸ਼ਾਹ ਪਰੀ ਫਿਰ ਰਹਿ ਨਾ ਸਕੀ, ਇਸ਼ਕੇ ਸਬਰ ਤੁਰ ਵੜੇ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ ਦੇ ਗਲ ਲੱਗੀ, ਮਨਾ ਮਿਲੇ ਅੰਗ ਜੌੜੇ

ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਦੇ ਮੂਹੀਂ ਉਤੋਂ, ਲੈ ਪਿਆਰ ਨਾ ਰਿਝਦੀ
ਮਿਲ ਮਿਲ ਯਾਰੇ ਸ਼ੁਕਰ ਗੁਜ਼ਾਰੇ, ਘੜੀ ਗ਼ਨੀਮਤ ਅੱਜ ਦੀ

ਫੇਰ ਪਰੀ ਫ਼ਰਮਾਉਣ ਲੱਗੀ, ਕਿਸਮ ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਜ਼ਾਤੋਂ
ਜਿਸ ਵਿਚ ਗ਼ਲਤ ਨਹੀਂ ਇਕ ਜ਼ਰਾ, ਕੁਦਰਤ ਇਸਮ ਸਫ਼ਾ ਤੋਂ

ਜਿਤਨੀ ਤੁਧ ਜ਼ਹਿਰੀ ਕੱਟੀ, ਨਾਲ਼ ਮੁਹੱਬਤ ਮੇਰੀ
ਇਸ ਨਾਲੋਂ ਭੀ ਬਹੁਤ ਅਸਾਨੂੰ, ਤਲਬ ਮੁਹੱਬਤ ਤੇਰੀ

ਲੂਂ ਲੂੰ ਅੰਦਰ ਤੌਹੀਨ ਤੌਹੀਨ, ਦਿਲ ਭੀ ਤੇਰਾ ਖ਼ਾਨਾ
ਜਿਸ ਦਮ ਦਾ ਤੋਂ ਮਿਲਿਆ ਬੈਲੀ, ਕੀਤਾ ਲੱਖ ਸ਼ੁਕਰਾਨਾ

ਜੋ ਦਿਨ ਬਾਝ ਤੇਰੇ ਥੀਂ ਗੁਜ਼ਰੇ, ਯਾਦ ਜਦੋਂ ਉਹ ਆਉਣ
ਸੇ ਅਫ਼ਸੋਸ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਮੈਨੂੰ, ਤੁਧ ਬਿਨ ਕਿਉਂ ਵਹਾਉਣ

ਅਗਲੇ ਰੋਜ਼ ਹਯਾਤੀ ਵਾਲੇ, ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਦੱਸਦੇ ਮੈਨੂੰ
ਸ਼ਾਲਾ ਯਾਰ ਨਿਬਾਹੋ ਹੋਵੇਂ, ਮੈਂ ਵਰ ਪਾਵਾਂ ਤੈਨੂੰ

ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਰੇਂਦੀ ਬਾਤਾਂ, ਦਰਦੋਂ ਲਾਡ ਪਿਆ ਰੂੰ
ਇਕਦੂਜੇ ਦਾ ਸਿਰ ਮੂੰਹ ਚਮਨ, ਕਰਨ ਗ਼ਮਾਂ ਦਾ ਦਾ ਰੂੰ

ਗ਼ਮ ਅੰਦਰੋ ਜੋ ਗੁਜ਼ਰੇ ਆਹੇ, ਕੱਢਣ ਬਾਹਰ ਜ਼ਮੀਰੋਂ
ਕਿਸ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਦੇਹਨ ਦਿਲਾਸੇ, ਦੁੱਖ ਵੰਡਣ ਦਲਗੀਰੋਂ

ਹਿਰਸ ਮੁਹੱਬਤ ਬਹੁਤ ਵਧਾਈ, ਹੱਥ ਮਾਰੇ ਦਿਲ ਖਚੋਂ
ਬਾਅਜ਼ੇ ਹੋਰ ਮਹਾ ਬੇ ਭਾਈ, ਦੂਰ ਹੋਏ ਸਨ ਵਿਚੋਂ

ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਕਰੇਂਦਾ ਰਮਜ਼ਾਂ, ਕਿਸੇ ਬੋਲ ਅਜਾਇਬ
ਜਾਂ ਉਹ ਮੂਹੋਂ ਕੱਢਣ ਲੱਗੀਏ, ਦਿਲ ਵਿਚ ਹੁੰਦੇ ਗ਼ਾਇਬ

ਸ਼ਾਹਪੁਰੀ ਭੀ ਕਰੇ ਮਜ਼ਾਖਾਂ, ਆਸ਼ਿਕ ਦਾ ਦਿਲ ਲੈਂਦੀ
ਕਹਿੰਦੀ ਬਹੁਤੀਆਂ ਨਾ ਰੀਂ ਵਿਚੋਂ, ਹਿਰਸ ਘਣੀ ਤੁਧ ਕੀਨਦੀ

ਸ਼ਹਿਰ ਜ਼ਨਾਂ ਦੀ ਬੀ ਬੀ ਜਿਹੜੀ, ਉਹ ਭੀ ਬੇਗਮ ਤੇਰੀ
ਹੋਰ ਜ਼ਨਗਨ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੀ ਨਾਲੇ, ਰੱਖਦੀ ਹਿਰਸ ਘਨੇਰੀ

ਹੋਰ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਡਠੋਂ ਅੱਖੀਂ, ਨਾਮ ਤੇਰਾ ਲੈ ਜੀਵਨ
ਸਭੁ ਮੱਧ ਮੁਹੱਬਤ ਵਾਲਾ, ਯਾਦ ਤੈਨੂੰ ਕਰ ਪੀਵਣ

ਇਕ ਥੀਂ ਇਕ ਚੜ੍ਹਨਦਿਆਂ ਸਭੁ, ਸੂਰਤ ਮੰਦ ਜਵਾਨਾਂ
ਹਿਰਸ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਤਰੋੜ ਕਰੇਂਗਾ, ਮੈਂ ਇਕ ਨਾਲ਼ ਯਰਾਨਾ

ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ ਹੱਸ ਕੇ ਕਿਹਾ, ਸਨ ਬੀ ਬੀ ਸ਼ਾਹ ਪੁਰੀਏ
ਹੁਸਨ ਤੇਰੇ ਦਾ ਕੋਈ ਨਾ ਸਾਨੀ, ਜੇ ਜੁੱਗ ਕੱਠਾ ਕਰੀਏ

ਜੇ ਹਰ ਜੂਨ ਹਜ਼ਾਰ ਅਠਾਰਾਂ, ਖ਼ੂਬ ਸ਼ਕਲ ਬਣ ਆਉਣ
ਸਭ ਹੋਵਣ ਮਹਿਬੂਬਾਂ ਨਾ ਰੀਂ, ਹੂਰਾਂ ਵਾਂਗ ਵਿਖਾਉਣ

ਹਾਰ ਸਿੰਗਾਰ ਪੋਸ਼ਾਕਾਂ ਸੱਚੀਆਂ, ਬੰਤ ਬਣਾ ਬਣਾ ਕੇ
ਸਭੁ ਮੈਨੂੰ ਬਖ਼ਸ਼ੇ ਸਾਈਂ, ਹਾਜ਼ਰ ਹੋਵਣ ਆ ਕੇ

ਕਿਸਮ ਰਬੇ ਦੀ ਵਾਲ਼ ਤੇਰੇ ਤੋਂ, ਸਭੁ ਘੋਲ਼ ਘੁਮਾਵਾਂ
ਤੇਰੇ ਬਾਝ ਨਾ ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਵੱਲ, ਪਲਕ ਇਕ ਅੱਖ ਲਗਾਵਾਂ

ਸੱਚ ਪੁੱਛੇਂ ਤਾਂ ਦੱਸਾਂ ਤੈਨੂੰ, ਅਸਲੀ ਗੱਲ ਅੰਦਰ ਦੀ
ਹਾਲ ਮੇਰੇ ਦੀ ਜਭਿ ਹਮੇਸ਼ਾ, ਇਹ ਦੁਆਏਂ ਕਰਦੀ

ਰੱਬਾ ਵਾਅਦਾ ਨਾਲ਼ ਅਸਾਡੇ, ਤੁਧ ਦੀਦਾਰ ਦੱਸਣ ਦਾ
ਯਾਰ ਮੇਰੇ ਦੀ ਸੂਰਤ ਬਣ ਕੇ, ਦੱਸੀਂ ਤਾਂ ਮਨ ਮੰਨਦਾ

ਇਨ੍ਹਾਂ ਗੱਲਾਂ ਨਾਲ਼ ਸ਼ਜ਼ਾਦੇ, ਠੱਗਿਆ ਜੀਓ ਪੁਰੀ ਦਾ
ਹੁੱਬ ਮੁਹੱਬਤ ਹੋਈ ਜ਼ਿਆਦਾ, ਕਦ ਹਨ ਇਸ਼ਕ ਜਰੀਦਾ

ਇਸ ਵੇਲੇ ਫ਼ਰਮਾਉਣ ਲੱਗੀ, ਏ ਦਿਲਬਰ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ
ਮੈਂ ਇਕ ਗੱਲ ਕਰਾਂ ਜੇ ਬੁਝੇਂ, ਦਿਲ ਦਾ ਰੁੱਖ ਇਰਾਦਾ

ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਫ਼ਰਮਾਇਆ ਬੀ ਬੀ, ਖੋਲ ਦੱਸੋ ਗੱਲ ਕਰ ਕੇ
ਕੌਣ ਹੋਵਾਂ ਜੇ ਸਨਸਾਂ ਨਾਹੀਂ, ਕਣ ਦਿਲੇ ਦੇ ਧਰਕੇ

ਮੇਰੇ ਨਾਲ਼ ਕਰੀਂ ਤੂੰ ਗੱਲਾਂ, ਹੋਰ ਇਸ ਥੀਂ ਕੇ ਲੋੜਾਂ
ਏਸ ਮੁਰਾਦ ਲਈ ਮੈਂ ਮਰਦਾ, ਝੱਲਾਂ ਦੁੱਖ ਕਰੋੜਾਂ

ਉਨ੍ਹਾਂ ਗੱਲਾਂ ਦਾ ਭੁੱਖਾ ਤੁਸਾ, ਰੁੜ੍ਹਿਆ ਅੰਦਰ ਨੀਰਾਂ
ਬਾਦਸ਼ਾਹੀ ਦੀ ਦੌਲਤ ਸੁੱਟ ਕੇ, ਰਲਿਆ ਵਿਚ ਫ਼ਕੀਰਾਂ

ਆਬ ਹਯਾਤ ਬਰਾਬਰ ਮੈਨੂੰ, ਬਾਤ ਤੁਸਾਡੀ ਮਿੱਠੀ
ਥੁੱਕਣ ਢੂੰਡ ਸਿਕੰਦਰ ਜਿਹੇ, ਕਦ ਮਿਲੇ ਬਿਨ ਚਿੱਠੀ

ਕੀਤਾ ਰੱਬ ਨਸੀਬਾ ਮੇਰਾ, ਵਾਂਗ ਇਲਿਆਸ ਖ਼ਿਜ਼ਰ ਦੇ
ਅਚਨਚੇਤ ਲੱਧਾ ਇਹ ਚਸ਼ਮਾ, ਭਲੇ ਰੰਜ ਸਫ਼ਰ ਦੇ

ਬਾਤ ਕਿਹੋ ਅੱਜ ਰਾਤ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦੀ, ਝਾਤ ਤੁਸਾਂ ਜਦ ਪਾਈ
ਦਾਦ ਦਿੱਤੀ ਫ਼ਰਿਆਦ ਮੇਰੀ ਦੀ, ਰੱਬ ਮੁਰਾਦ ਪੁਚਾਈ

ਸ਼ਾਹਪੁਰੀ ਫ਼ੁਰਮਾਂਦੀ ਲਾਲ਼ਾ, ਤੋਂ ਜਾਨੀ ਦਾ ਜਾਣੀ
ਅੱਖੀਂ ਦੀ ਰੁਸ਼ਨਾਈ ਨਾਲੇ, ਜੋਬਨ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗਾਨੀ

ਜੋ ਤੁਧ ਚੋਧਾਂ ਬਰਸਾਂ ਅੰਦਰ, ਰੰਜ ਮੁਸੀਬਤ ਪਾਈ
ਮੈਨੂੰ ਇਕ ਦੀਦਾਰ ਤੇਰੇ ਵਿਚ, ਸਾਰੀ ਦੇਣੀ ਆਈ

ਸੂਰਤ ਸੁਖ਼ਨ ਆਵਾਜ਼ ਤੇਰੇ ਨੇ, ਨਾਲ਼ ਮੇਰੇ ਜੋ ਕੀਤੀ
ਚੋਧਾਂ ਬਰਸਾਂ ਵਿਚ ਨਾ ਤੁਸਾਂ, ਇਤਨੀ ਹੋਸੀ ਬੀਤੀ

ਬੱਸ-ਏ-ਅਲੱਲਾਆ ਵ ਅਲ ਲਿੱਲਾ, ਕਿਹਾ ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ
ਆਤਿਸ਼ ਸ਼ੌਕ ਮੇਰੇ ਦੀ ਤੁਧ ਦਿਲ, ਭੁੱਖ਼ ਪਈ ਸੰਗ ਫੋਕੇ

ਇਸ਼ਕ ਮੇਰੇ ਦਾ ਆਰਿਨ ਭਖ਼ਿਆ, ਚਿਣਗ ਉੱਠੀ ਵਿਚਕਾਰੋਂ
ਅਚਨਚੇਤ ਤੇਰੇ ਘਰ ਅੰਦਰ, ਜਾ ਪਈ ਵਿਚ ਦਾ ਰੂੰ

ਯਾਰੀ ਤੇ ਲੱਗ ਗਈ ਅਸਾਡੀ, ਪੱਕੀ ਖਰੀ ਪਿਆਰੀ
ਪਰ ਹੁਣ ਕਰ ਕੁੱਝ ਹੀਲਾ ਸਾਜ਼ੀ, ਮਿਲੇ ਸੁਹਾਗ ਕੁਆਰੀ

ਮੈਂ ਤੇਰਾ ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਹੋਵੇਂ, ਜਾਨ ਛਿੱਟੇ ਇਸ ਗ਼ਮੱੋਂ
ਮੈਂ ਆਜ਼ਿਜ਼ ਪਰਦੇਸੀ ਇਥੇ, ਆਰੀ ਇਸੇ ਕੰਮੋਂ

ਦੇਵਾਂ ਪਰੀਆਂ ਨਾਲ਼ ਨਾ ਚਲਦਾ, ਮੈਂ ਆਦਮ ਦਾ ਚਾਰਾ
ਜਿੱਤ ਵੱਲ ਜਾਈਏ ਛਪਣ ਨਾ ਦਿੰਦੇ, ਢੂੰਡ ਲੀਅਨ ਜੱਗ ਸਾਰਾ

ਸ਼ਾਹ ਪੁਰੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਮੀਆਂ, ਕੇ ਚਾਰਾ ਮੈਂ ਕਰਸਾਂ
ਜੇ ਕੁੱਝ ਪਤਾ ਦੇਵਾਂ ਨੂੰ ਲੱਗਾ, ਬਦੀ ਤੇਰੀ ਲੈ ਮਰਸਾਂ

ਤੁਰੇ ਲੱਖਪੁਰੀ ਮੇਰੇ ਸੰਗ ਆਈ, ਨਾ ਮੈਂ ਇਕ ਇਕੱਲੀ
ਜੇ ਕੁੱਝ ਮਾਲਮ ਹੋਵੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ, ਇਹ ਆਦਮ ਸੰਗ ਰਲੀ​

ਤੇਰਾ ਮੇਰਾ ਇਹ ਰਲ ਬਹਿਣਾ, ਜੇ ਇਕ ਜ਼ਰਾ ਜਾਨਣ
ਦੋਹਾਂ ਤਾਈਂ ਮਾਰ ਗੰਮਾਉਣ, ਰੱਤੀ ਰਹਿਮ ਨਾ ਆਨਨ

ਯਾ ਮਾਂ ਬਾਪ ਮੇਰੇ ਨੂੰ ਦੱਸਣ, ਤਾਂ ਉਹ ਗ਼ੁੱਸਾ ਖਾਵਣ
ਬੀ ਬੀ ਲੈਲਾਂ ਵਾਂਗਰ ਮੈਨੂੰ, ਘਰ ਵਿਚ ਕੈਦ ਕਰਾਉਣ

ਆਉਣ ਦੇਣ ਨਾ ਇਥੇ ਮੈਨੂੰ, ਵਿੱਤ ਨਾ ਹੋਵੇ ਮੇਲ਼ਾ
ਮਜਨੂੰ ਹਾਰ ਉਜਾੜਾਂ ਅੰਦਰ, ਮਰ ਸੈਂ ਇਕ ਇਕੇਲਾ

ਮੈਥੋਂ ਦਾਗ਼ ਫ਼ਿਰਾਕ ਤੇਰੇ ਦਾ, ਧੋਤਾ ਮੂਲ ਨਾ ਜਾਸੀ
ਮੇਰਾ ਤੇਰਾ ਮਹਿਰਮ ਹੋ ਕੇ, ਕੌਣ ਪੈਗ਼ਾਮ ਪਚਾਸੀ

ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਕਿਹਾ ਸਨ ਬੀ ਬੀ, ਅਕ੍ਖੱੀਂ ਦੀ ਰੁਸ਼ਨਾਈ
ਫਿਰ ਭੀ ਹੱਥ ਤੇਰੇ ਤਦਬੀਰਾਂ, ਮੇਰੇ ਵੱਸ ਨਾ ਕਾਈ

ਆਦਮੀਆਂ ਦੇ ਕੰਮ ਨਾ ਛਪਦੇ, ਹੁੰਦੇ ਬਾਨਦੇ ਬਾਹਰ
ਪਰੀਆਂ ਜੰਨ ਕਰਨ ਕੰਮ ਜਿਹੜੇ, ਕੋਈ ਨਾ ਤੱਕਦਾ ਜ਼ਾਹਰ

ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ ਦਾ ਮੂੰਹ ਚੁੰਮ ਕੇ, ਸ਼ਾਹ ਪਰੀ ਫ਼ਰਮਾਵੇ
ਇਕ ਤਦਬੀਰ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਆਈ, ਜੇ ਉਹ ਤੈਨੂੰ ਭਾਵੇ

ਸ਼ਾਰਸਤਾਨੇ ਸੇਮੇਂ ਅੰਦਰ, ਰਹਿੰਦੀ ਫੁਫੀ ਮੇਰੀ
ਸਰੂ ਬਾਨੋ ਉਸ ਨਾਮ ਮੇਰੇ ਤੇ, ਕਰਦੀ ਹਿਰਸ ਘਨੇਰੀ

ਦੋ ਰਾਵੀ ਫ਼ੁਰਮਾਂਦੇ ਫੁਫੀ, ਇਕ ਕਹਿੰਦਾ ਸੀ ਦਾਦੀ
ਸ਼ਹਿਰ ਸਤਾਨ ਕਹਿਣ ਇਸ ਜਾਈ, ਲੁਅਬਤ ਬਾਜ਼ ਉਹ ਵਾਦੀ

ਮਿਹਰ ਅਫ਼ਰੋਜ਼ ਉਹਦਾ ਹੈ ਨਾਵਾਂ, ਇਹ ਰਾਵੀ ਫ਼ਰਮਾਨਦਾ
ਕਿਸ ਦੀ ਗੱਲ ਤੇ ਪਹਿਰਾ ਦੇਈਏ, ਦਿਲ ਫ਼ਿਕਰਾਂ ਵਿਚ ਜਾਂਦਾ

ਉਹ ਦੋ ਰਾਵੀ ਇਹ ਇਕੱਲਾ, ਕਿਸ ਦੀ ਕਰਾਂ ਹਿਮਾਇਤ
ਭਲਾ ਇਕੱਲੇ ਦਾ ਉਪਰਾਲਾ, ਉਸ ਦੀ ਲਾਂ ਰਵਾਇਤ

ਕਿਹਾ ਪੁਰੀ ਨੇ ਪੱਤੇ ਫੜਾਵਾਂ ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕਾ ਮਰਦਾ
ਸ਼ਾਰ ਸਤਾਨ ਮੁਲਕ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦੇ, ਨਾਉਂ ਦਮ ਗ਼ੋਲ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ

ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਹਮੇਸ਼ਾ ਓਥੇ, ਗ਼ੋਲ ਵੱਡੇ ਦੋ ਭਾਰੇ
ਪਾਣੀ ਵਾਂਗਣ ਪੀਵਣ ਅੱਗੇ, ਆਦਮ ਮਾਰਨ ਹਾਰੇ

ਰਾਕਸ ਆਦਮ ਖਾਵਣ ਵਾਲੇ, ਹੋਰ ਅਫ਼ਰੀਤ ਬਲਾਏਂ
ਰਸਤਾ ਮਾਰੋ ਦੋਜ਼ਖ਼ ਵਾਂਗਰ, ਆਤਿਸ਼ ਗਰਮ ਹਵਾਈਂ

ਪੈਂਡਾ ਦੂਰ ਦਰਾਜ਼ ਮੁਸੀਬਤ, ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਰਾਹ ਉਜਾੜਾਂ
ਆਤਸ਼ੀਨ ਪਹਾੜ ਰਾਹੇ ਵਿਚ, ਕਰਦਾ ਸਾੜਾਂ ਸਾੜਾਂ

ਦਰਿਆ ਜੋਸ਼ਾਂ ਨਾਲੇ ਅੱਗੇ, ਸ਼ਹਿਰ ਗਲੀਮ ਗੋਸ਼ਾਂ ਦਾ
ਐਸਾ ਪੰਧ ਨਾ ਚਲਿਆ ਜਾਵੇ, ਮਾਰੇ ਤੁਖ਼ਮ ਹੋਸ਼ਾਂ ਦਾ

ਜੇ ਇਹ ਰਸਤਾ ਪੰਧ ਚੱਲੀਂ ਤੇ, ਪਹੁੰਚੀਂ ਉਸ ਮਕਾਣੇ
ਜਾ ਕਰ ਦਾਦੀ ਮੇਰੀ ਅੱਗੇ, ਅਰਜ਼ ਆਪਣੀ ਗੁਜ਼ਰ ਇੰਨੇ

ਰੁਸਤਮ ' ਸਾਮ ' ਸਿਕੰਦਰ ਵਾਲੀ, ਜੇ ਤੂੰ ਕਰੀਂ ਦਲੇਰੀ
ਜ਼ਾਲ ਮਿਸਾਲ ਬੇਹਾਲ ਨਾ ਹੋਵੇਂ, ਵੇਖ ਜ਼ਵਾਲ ਹਨੇਰੀ

ਦੇਵ ਸਫ਼ੈਦ ਸਿਆਹ ਤਕ ਰੁੱਤੇ, ਖ਼ੌਫ਼ ਨਾ ਲੱਗੀ ਰੱਤੀ
ਆਤਸ਼ੀਨ ਪਹਾੜੋਂ ਲੰਘੀਂ ਦੇਹੀ ਗ਼ਮੋਂ ਕਰ ਤੱਤੀ

ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਕਿਹਾ ਇਹ ਰਸਤਾ, ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਪੰਧ ਸੁਣੀਂਦਾ
ਬਣ ਸਾਥੀ ਹਮਰਾਹ ਬੰਦੇ ਥੀਂ, ਕਿਉਂਕਰ ਆਸਾਂ ਥੇਂਦਾ

ਕਿਹਾ ਫੇਰ ਬਦੀਅ ਜਮਾ ਲੈ, ਨਾ ਕਰ ਖ਼ਤਰਾ ਝੋਰਾ
ਨਾਲ਼ ਤੇਰੇ ਅਫ਼ਰੀਤ ਦਿਆਂਗੀ, ਚਾਅ ਖਿੜ ਸੀ ਕਰ ਜ਼ੋਰਾ

ਅੱਲ੍ਹਾ ਭਾਵੇ ਵਣਜ ਪਚਾਸੀ, ਸਹੀ ਸਲਾਮਤ ਤੈਨੂੰ
ਦਾਦੀ ਮੇਰੀ ਖ਼ਾਤਿਰ ਕੁਰਸੀ, ਹੈ ਤਵੱਕੋ ਮੈਨੂੰ

ਅੱਗੇ ਦਾਨਸ਼ਮੰਦ ਅਕਾਬਰ, ਆਕਿਲ ਸੁਘੜ ਸਿਆਣੀ
ਆਦਮ ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ਼ ਮੁਹੱਬਤ ,ਬਹੁਤ ਕਰੇ ਉਹ ਰਾਣੀ

ਆਪੋਂ ਭੀ ਉਹ ਆਦਮ ਜ਼ਾਦੀ, ਭਾਵਸ ਆਦਮ ਜ਼ਾਦਾ
ਤੇਰੇ ਨਾਲ਼ ਹੱਥੋਂ ਕੁਝ ਕੁਰਸੀ, ਹੁੱਬ ਅਹਿਸਾਨ ਜ਼ਿਆਦਾ

ਤੁਧ ਜੇ ਐਡ ਕਜ਼ੀੱੇ ਝਾਗੇ, ਸਫ਼ਰ ਮੁਸੀਬਤ ਤੱਕੇ
ਇਸ਼ਕ ਮੇਰੇ ਦੇ ਮਾਰੇ ਹੋਏ, ਦਰ ਦਰ ਖਾਦੇ ਧੱਕੇ

ਸੂਰਤ ਸੀਰਤ ਤੇਰੀ ਤਕਸੀ, ਸੁਨਸੀ ਜ਼ਾਤ ਸਫ਼ਾ ਤਾਂ
ਬੁਝ ਕਸ਼ਾਲੇ ਮਿਹਰੀਂ ਆਵੇ, ਜਾਂ ਤੁਧ ਕਹੀਆਂ ਬਾਤਾਂ

ਇਹ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਰੱਬ ਉਸ ਦੇ ਪੈਰੋਂ, ਮਤੇ ਆਸਾਨ ਕ੍ਰੇਸੀ
ਮਾਂ ਪਿਓ ਮੇਰਾ ਮਨ ਸਨ ਉਸ ਦੀ, ਜੋ ਫ਼ਰਮਾਨ ਕ੍ਰੇਸੀ

ਸ਼ਾਹ ਸ਼ਾਹਪਾਲ ਉਹਦੀ ਗੱਲ ਮੰਨਦਾ, ਨਾਲੇ ਮੇਰੀ ਮਾਈ
ਮੱਤ ਤੇਰੇ ਪਰ ਰਾਜ਼ੀ ਹੋ ਕੇ, ਚਾਕਰੇ ਕੁੜਮਾਈ

ਫੇਰ ਬਦੀਅ ਜਮਾ ਲੈ ਕਿਹਾ ਸੰਨ, ਤੋਂ ਪਿਆਰੇ ਮੀਤਾ
ਕਿਤਨੇ ਥਾਂ ਡਿਠੇ ਤੁਧ ਅੱਗੇ, ਸੈਰ ਅਜਾਇਬ ਕੀਤਾ

ਪਰ ਜੇ ਸਾਰੇ ਆਲਮ ਲੋੜੀਂ, ਤਕ ਮੁੜੇਂ ਸਭ ਜਾਈਂ
ਸ਼ਾਰ ਸਤਾਨ ਜਿਹੀਆਂ ਕਦ ਲਭਸਨ, ਥਾਂ ਮਕਾਨ ਹਵਾਈਂ

ਲੇਕਿਨ ਰਸਤਾ ਖ਼ਤਰੇ ਵਾਲਾ, ਸਖ਼ਤੋਂ ਸਖ਼ਤ ਮਹਿਮਾਂ
ਕੇ ਕੁੱਝ ਹੱਦ ਸੁਣਾਵਾਂ ਮੂੰਹੋਂ, ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਪੰਧ ਅਜ਼ੀਮਾਂ

ਦਰਿਆ ਜੋਸ਼ਾਂ ਠਾਠਾਂ ਮਾਰੇ, ਹਾਲ ਉਹਦਾ ਕੇ ਆਖਾਂ
ਕਾਲੇ ਪਰਬਤ ਰੋਏ ਜ਼ਿਮੀਂ ਦੇ, ਇਸ ਵਿਚ ਪੀਣ ਜੇ ਲਾਖਾਂ

ਮੌਜ ਤੂਫ਼ਾਨ ਉਹਦੇ ਵਿਚ ਡੁੱਬਣ, ਕਿਧਰੇ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਉਣ
ਸਾਰੇ ਗਿੱਲ ਕੇ ਮਿੱਟੀ ਹੋਵਣ, ਰੇਤ ਮਿਸਲ ਰੁੜ੍ਹ ਜਾਵਣ

ਆਤਸ਼ੀਨ ਪਹਾੜ ਜੋ ਅੱਗੇ, ਉਸ ਦੀ ਹੱਦ ਨਾ ਕਾਈ
ਜੇ ਸੀ ਮਿਰਗ਼ ਅੱਡੇ ਹੋ ਉੱਚਾ, ਨਾਲ਼ ਅਸਮਾਨਾਂ ਜਾਈ

ਤਾਬਿਸ਼ ਸਖ਼ਤ ਉਹਦੀ ਥੀਂ ਸੜ ਕੇ, ਹੁੰਦਾ ਮਿਸਲ ਕਬਾਬਾਂ
ਉੱਚੇ ਹੋ ਲੰਘਣ ਇਸ ਰਾਹੋਂ, ਨਹੀਂ ਮਜਾਲ ਉਕਾਬਾਂ

ਕੇ ਗੱਲ ਕਰਾਂ ਗਲੀਮ ਗੋਸ਼ਾਂ ਦੀ, ਉਹ ਵਲਾਇਤ ਭਾਰੀ
ਜ਼ਵਾਲਕਰਨੇਨ ਸਿਕੰਦਰ ਨੇ ਬੀ, ਕਰ ਕਰ ਜ਼ੋਰ ਨਾ ਮਾਰੀ

ਜੋ ਕੋਈ ਉਸ ਵਲਾਇਤ ਵਸਦੇ, ਸਭ ਡਰਾਉਣ ਵਾਲੇ
ਵੱਡੇ ਕੱਦ ਹਿਸਾਬੋਂ ਬਾਹਰ, ਬਹੁਤ ਜ਼ੋਰਾਵਰ ਨਾਲੇ

ਸੋ ਕਲਾਚ ਉੱਚੇ ਕੱਦ ਬਾਅਜ਼ੇ, ਦੋ ਦੋ ਸੇ ਕਲਾਚਾਂ
ਬਹੁਤਾ ਛੋਟਾ ਕੱਦ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ, ਚਾਲੀ੍ਹ ਗਜ਼ ਮੈਂ ਜਾਚਾਂ

ਨਾ ਕੋਈ ਕੱਪੜਾ ਲੀੜਾ ਅਤੇ, ਨਾ ਕੋਈ ਪੁਲਿੰਗ ਚਟਾਈ
ਇੱਕ ਕਣ ਹੇਠ ਘੱਤਣ ,ਇੱਕ ਅਤੇ ਸੁਣਦੇ ਨਿੰਦਰ ਆਈ

ਉਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਸ਼ਹਿਰ ਵਲਾਇਤ, ਚਾਲੀ੍ਹ ਦਿਨ ਦਾ ਰਸਤਾ
ਕੌਣ ਕੋਈ ਲੰਘ ਸਕਦਾ ਓਥੋਂ, ਮਾਰਨ ਕਰਨ ਸ਼ਿਕਸਤਾ

ਆਤਸ਼ੇਂ ਪਹਾੜ ਅੱਗੇ,ਰੇ ਪੈਂਡਾ ਇਕ ਮਹੀਨਾ
ਜਿੱਤ ਵੱਲ ਤਕੀਏ ਉਹੋ ਦੱਸਦਾ, ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਪਵਨ ਜ਼ਮੀਨਾਂ

ਤੁਰ ਯਹੀਂ ਮਾਹਾਂ ਦਾ ਪੈਂਡਾ ਅੱਗੇ ਜੋ ਦਰਿਆ ਜੋ ਸ਼ਿੰਦਾ
ਜੋ ਹੈਵਾਨ ਉਹਦੇ ਵਿਚ ਆਵੇ, ਕੋਈ ਨਾ ਰਹਿੰਦਾ ਜ਼ਿੰਦਾ

ਗ਼ੋਲ ਉਜਾੜੀ ਦਿਓ ਮਰੀਲੇ, ਰਾਕਸ ਬਸ਼ੀਰ ਈ. ਕਾਲੇ
ਵੇਖਣ ਸਾਤ ਨਾ ਰਹਿੰਦੀ ਬਾਕੀ, ਦਹਿਸ਼ਤ ਜਿੰਦ ਨਿਕਾਲੇ

ਜੇ ਸੌ ਮਰਦ ਜ਼ੋਰਾਵਰ ਹੋਵੇ, ਬਹੁਤ ਦਲੇਰ ਬਹਾਦਰ
ਹੈਬਤ ਖਾ ਰਹੇ ਮੁੜ ਸਾਬਤ, ਨਹੀਂ ਕਿਸੇ ਦਾ ਬਾਦਰ

ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਹੋਇਆ ਸੁਣ ਹੀਰਾਂ, ਬਹੁਤ ਅੰਦੇਸ਼ਾ ਕਰਦਾ
ਸੱਪ ਦਾ ਡੰਗਿਆ ਆਖ ਮੁਹੰਮਦ, ਸੇਲ੍ਹੀ ਕੋਲੋਂ ਡਰਾਇਆ

ਅੱਗੇ ਭੀ ਮੈਂ ਢੇਰ ਬਲਾਏਂ, ਗਾਹ ਇਥੇ ਤਕ ਆਇਆ
ਪਰ ਅੱਗੋਂ ਦਸ ਪਾਈਵਈ ਜਿਹੜੀ, ਉਸ ਨੇ ਬਹੁਤ ਡਰਾਇਆ

ਕੇ ਇਲਾਜ ਹੋਵੇ ਇਸ ਕੰਮ ਦਾ, ਬੁਰੀ ਮੁਹਿੰਮ ਇਹ ਆਈ
ਆਖ਼ਿਰ ਮੰਜ਼ਿਲ ਸਖ਼ਤ ਮੁਹੰਮਦ, ਬਚ ਕੇ ਨਿਕਲੇ ਕਾਈ

ਸਾਧਨ ਕਾਮ ਪਹਾੜ ਅੱਗੇ ਦਾ, ਗ਼ੁੱਸਾ ਦਰਿਆ ਜੋਸ਼ਾਂ
ਹਿਰਸ ਹਵਾ ਹਮੇਸ਼ਾ ਨੰਗੇ, ਵਾਂਗ ਗਲੀਮੇ ਗੋਸ਼ਾਂ

ਭੁੱਖ ਨਿੰਦਰ ਦੋ ਗ਼ੋਲ ਵਡੇਰੇ, ਆਤਿਸ਼ ਪੀਵਣ ਹਾਰੇ
ਹੋਰ ਬਲਾਏਂ ਸ਼ਰ ਨਫ਼ਸਾਨੀ, ਸਮਝੋ ਰਮਜ਼ ਪਿਆਰੇ

ਜੇ ਸਭਨਾਂ ਦੇ ਸਰਤੋਂ ਲੰਘੇ, ਚੜ੍ਹ ਦੀਵੇ ਦੇ ਕਾਂਧੇ
ਦੇਵ ਮੁਤੀਅ ਹੋਵੇ ਜਿਸ ਵੇਲੇ, ਖੱਲ ਵੰਜਣ ਸਭ ਬਾਂਧੇ

ਦਸਤਾਵੇਜ਼ ਸੱਜਣ ਦੀ ਲੈ ਕੇ, ਪਹੁੰਚੇ ਕੋਲ਼ ਵਸੀਲੇ
ਵਾਸਲ ਕਰੇ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖ਼ਸ਼ਾ, ਤਾਂ ਉਹ ਕਰ ਕਰ ਹੀਲੇ

ਫੇਰ ਪੁਰੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਅੱਗੋਂ, ਚਿੰਤਾ ਨਾ ਕਰ ਸ਼ਾਹਾ
ਜੋ ਅਫ਼ਰੀਤ ਤੇਰੇ ਸੰਗ ਲਾਸਾਂ, ਉਸ ਅੱਗੇ ਕੇ ਰਾਹਾ

ਉਹ ਬੀ ਅਕਸ ਪਰੀ ਪਰ ਆਸ਼ਿਕ, ਦੇਸਾਂ ਉਸ ਦਾ ਲਾਰਾ
ਚਾਈਂ ਚਾਈਂ ਖਿੜ ਸੀ ਤੈਨੂੰ, ਪੰਧ ਸੁਖਾਲ਼ਾ ਸਾਰਾ

ਦਾਦੀ ਬੀ ਨਹੀਂ ਐਸੀ ਅੱਗੇ, ਕੌੜੀ ਫਿੱਕੀ ਖੱਟੀ
ਮਿੱਠੀ ਅਤੇ ਸਲੋਨੀ ਹੋਸੀ, ਜਾਂ ਦੱਸੀਂ ਰੰਜ ਕੱਟੀ

ਮੈਂ ਬੀ ਚਿੱਠੀ ਆਪਣੀ ਤੈਨੂੰ, ਲੱਖ ਬਿਨ੍ਹਾ ਸਾਂ ਪੱਲੇ
ਕੋਲ਼ ਉਸੇ ਦੇ ਜਾ ਪਿਆਰੇ, ਮੱਤ ਵਾਹ ਕੋਈ ਚਲੇ

ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਕਿਹਾ ਸਨ ਬੀ ਬੀ, ਜੇ ਜੁੱਗ ਦੁਸ਼ਮਣ ਹੋਵੇ
ਤੂੰ ਸੱਜਣ ਤਾਂ ਖ਼ੌਫ਼ ਨਾ ਕੋਈ, ਆਸ਼ਿਕ ਉਠ ਖਲੋਵੇ

ਆਖੇ ਬਾਝ ਸਮੁੰਦਰ ਗਾਹੇ, ਜੰਗਲ਼ ਪਰਬਤ ਕਾਲੇ
ਹੁਣ ਤੁਧ ਆਪ ਜ਼ਬਾਨੋਂ ਕਿਹਾ, ਟੁਰ ਸੁਣ ਯਾਰ ਸੁਖਾਲੇ

ਇੱਕ ਇੱਕ ਕਦਮ ਅਤੇ ਜੇ ਹੋਵੇ, ਸੌ ਸੌ ਬਸ਼ੀਰ-ਏ-ਕਾਲ਼ਾ
ਜਿੱਤ ਵੱਲ ਯਾਰ ਕਹੇ ਮੈਂ ਟਰੱਸਾਂ, ਮੂਲ ਨਾ ਕਰਸਾਂ ਟਾਲ਼ਾ

ਆਸ਼ਿਕ ਮੁੱਤੋਂ ਡਰਦੇ ਨਾਹੀਂ, ਪਿਤਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਲੱਗਾ
ਮੌਤ ਨਹੀਂ ਇਕਵਾਰ ਮੋਇਆਂ ਨੂੰ, ਝੱਲ ਆਫ਼ਤ ਦਾ ਅੱਗਾ

ਕਿਹਾ ਫੇਰ ਪੁਰੀ ਨੇ ਸ਼ਾਹਾ, ਕਰਾਂ ਜ਼ਰੂਰਾਂ ਤੈਨੂੰ
ਚੇਤਾ ਚੇਤਾ ਭੇਤ ਅਸਾਡਾ, ਦੱਸੀਂ ਨਹੀਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ

ਮਲਿਕਾ ਬਦਰਾ ਮਾਉ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ, ਅੱਗੇ ਕਿਤਨੀ ਵੈਰੀ
ਮੇਰੇ ਅੱਗੇ ਕਰ ਕਰ ਥੱਕੀਆਂ, ਬਹੁਤ ਸਪਾਰਸ਼ ਤੇਰੀ

ਖ਼ੂਬੀ ,ਸਿਫ਼ਤ, ਸਨਾਹ ਤੇਰੀ ਤੇ, ਨਾਲੇ ਇਸ਼ਕ ਤੇਰੇ ਦੀ
ਦਰਦ ਕਹਾਣੀ ਦਸ ਦਸ ਰਹੀਆਂ, ਕਾਮਲ ਸਿਦਕ ਤੇਰੇ ਦੀ

ਪਾਨ ਸਵਾਲ ਅਰਜ਼ੋਈ ਇਹੋ, ਕਰ ਕਰ ਮਿੰਨਤਦਾਰੀ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ ਨੂੰ ਸ਼ਾਹ ਪਰਈਏ, ਦੇ ਦੀਦਾਰ ਇਕ ਵਾਰੀ

ਗੱਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਅਜੇ ਨਾ ਮੰਨੀ, ਮੂਹੋਂ ਨਾ ਕੀਤੀ ਆਰੇ
ਨਾ ਨਾ ਕਰਦੀ ਹਾਂ ਅੱਜ ਤੋੜੀ, ਭਾਰ ਘੱਤਾਂ ਨਿੱਤ ਭਾਰੇ

ਤੂੰ ਭੀ ਫੇਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਖੀਂ, ਕਿਵੇਂ ਪਰੀ ਦੱਸਾ ਲੌ
ਜਾਨੀ ਨਾਲ਼ ਮਿਲਾਓ ਜਾਨੀ, ਕੁਲ ਜ਼ਬਾਨੀ ਪਾਲੋ

ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਤੂੰ ਕਰੇਸੇਂ ਤੰਗੀ, ਤਿਊਂ ਤਿਊਂ ਮਿੰਨਤਾਂ ਕ੍ਰਿਸਨ
ਚਾੜ੍ਹ ਅਹਿਸਾਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਤੇ ਦੱਸ ਸਾਂ, ਜ਼ਾਹਰ ਹੋ ਕੇ ਦਰਸਨ

ਮੱਤ ਕੋਈ ਭੇਤ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੱਸੀਂ, ਮੇਰਾ ਭਾਰ ਨਾ ਰਹਿੰਦਾ
ਮੈਂ ਸ਼ਰਮਨਦੀ ਹਵਸਾਂ ਤੂੰ ਭੀ, ਪੁੱਛੋ ਤਾਸੀਂ ਕਹਿੰਦਾ

ਹੱਲਾ ਹਿਲਾ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਕਿਹਾ, ਭੇਤ ਨਾ ਕਿਡਾਂ ਜੱਰਾ
ਜੋ ਤੁਸਾਂ ਫ਼ਰਮਾਇਆ ਉਸ ਤੇ, ਕਰਸਾਂ ਅਮਲ ਮੁਕੱਰਰਾ

ਕੁੱਲ ਕਰਾਰ ਕੀਤੇ ਫੜ ਪੰਜੇ, ਕਿਸਮਾਂ ਅਹਿਦ ਪਕਾਏ
ਸ਼ਾਹ ਪਰੀ ਤੇ ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ, ਪੱਕੇ ਨਿਉਂ ਲਗਾਏ

ਡੇਰੇ ਨਾਲੋਂ ਵੱਖਰਾ ਤੰਬੂ, ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਸੀ ਲਾਇਆ
ਹੋ ਅਲੱਗ ਓਥੇ ਸੀ ਬਹਿੰਦਾ, ਦਰਦ ਫ਼ਿਰਾਕ ਸਤਾਇਆ

ਇਸ ਤੰਬੂ ਵਿਚ ਦੋਹਾਂ ਜੀਆਂ, ਕੱਠੀਆਂ ਰਾਤ ਗੁਜ਼ਾਰੀ
ਗ਼ਮ ਦੀ ਥਾਂ ਮਿਲੀ ਸੁਖ ਸਾਦਾਂ, ਰਹਿਮ ਹੋਇਆ ਸਰਕਾਰੀ

ਕੁੱਲ ਕਰਾਰ ਯਰਾਨੇ ਵਾਲੇ, ਕੀਤੀ ਖ਼ਾਸ ਤਸੱਲੀ
ਸਾਦਿਕ ਸੁਬ੍ਹਾ ਧਮਨ ਪਰ ਆਈ, ਸ਼ਾਹ ਪੁਰੀ ਅੱਠ ਚਲੀ

ਗੱਲ ਬਾਹਾਂ ਘੱਤ ਮਿਲੇ ਪਿਆਰੇ, ਮੁੜ ਮੁੜ ਵਿਦਾਅ ਕਰੇਂਦੇ
ਮੂੰਹ ਮਿੱਥੇ ਹੱਥ ਚਮਨ ਦੂਏ, ਦਿਲ ਵੱਟੇ ਧਰ ਦਿੰਦੇ

ਝਬਦੇ ਝਬਦੇ ਫੇਰ ਮਿਲਣ ਦੀ, ਆਸ ਦੋਹਾਂ ਦਿਲ ਆਹੀ
ਤਾਂ ਕੁੱਝ ਰਿਹਾ ਲਿਫ਼ਾਫ਼ਾ ਓਥੇ, ਸਬਰ ਨਾ ਹੋਇਆ ਰਾਹੀ

ਸ਼ਾਹ ਪਰੀ ਮੁੜ ਚੋਰੀ ਚੋਰੀ, ਸੇਜ ਉਤੇ ਆ ਸੋਈ
ਦਿਲ ਵਿਚ ਯਾਰ ਮੂਹੀਂ ਪਰ ਪੱਲਾ, ਨੀਂਦ ਕੇ ਜਾਣੇ ਕੋਈ

ਵਿਚੋਂ ਵਿਚ ਕਲੇਜਾ ਖਾਏ, ਉੱਚਾ ਸਾਹ ਨਾ ਭਰਦੀ
ਇੱਕ੍ਹੀਂ ਮੀਟ ਦਰਾਜ਼ ਹੋਈ ਸੀ, ਇਹ ਮਰਦੀ ਕਿ ਮਰਦੀ​

ਪੱਲਾ ਤਾਣ ਹੰਝੂ ਭਰ ਰੋਏ, ਨਜ਼ਰ ਕਰੇਂਦੀ ਸਾਰੇ
ਜਾਂ ਉਹ ਦਿਲਬਰ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਵੇ, ਭੜਕੇ ਭਾਹ ਦੁਬਾਰੇ

ਲੋਕਾਂ ਭਾਣੇ ਨਿੰਦਰ ਮੱਠੀ, ਹੋਈ ਬੇਹੋਸ਼ ਉਹ ਤੱਤੀ
ਗ਼ੈਰਾਂ ਥੀਂ ਮੂੰਹ ਕੱਜਿਆ ਹੋਇਆ, ਦਿਲੋਂ ਆਰਾਮ ਨਾ ਰੱਤੀ

ਤਾਕਤ ਤਰਾਣ ਨਾ ਰਹੀਉਸ ਮਾਸਾ, ਜੇ ਚੁੱਕ ਪਰਤੇ ਪਾਸਾ
ਜਾਣ ਲਬਾਂ ਪਰ ਭੱਜ ਭੱਜ ਆਵੇ, ਮੋੜ ਖੜੇ ਮੁੜ ਆਸਾ

ਬੁੱਕਲ਼ ਅੰਦਰ ਕਰੇ ਨਿਗਾਹਾਂ, ਤੱਕੇ ਗਰਦ ਚੁਫੇਰੇ
ਯਾਰ ਰਤੋਕਾ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਵੇ, ਛੁਪ ਗਏ ਨੈਣ ਲੁਟੇਰੇ

ਆ ਕਹੀਂ ਮੀਟ ਸ੍ਵਯੰ ਮੱਤ ਮੇਰਾ, ਮੀਤ ਦੱਸੇ ਵਿਚ ਖੋ ਅਬੇ
ਨੈਣੀਂ ਨੀਂਦ ਨਾ ਆਵੇ ਮੂਲੇ, ਪਕੜੀ ਜਿੰਦ ਇਜ਼ ਅਬੇ

ਨਾ ਉਹ ਦੱਸੇ, ਨਾ ਦਿਲ ਵਸੇ, ਖ਼ਬਰ ਨਾ ਦੂਜੇ ਕਿਸੇ
ਹੰਝੂ ਮੀਂਹ ਵਸਣ ਪਰ ਦਿਲ ਦਾ, ਭਾਂਬੜ ਮੂਲ ਨਾ ਹਿੱਸੇ

ਕਹਿਰ ਕਲੋਰ ਨਜ਼ੂਲ ਅੰਦਰ ਵਿਚ, ਸਿਵਲ ਡੰਡੂਲ ਵਿਛੋੜਾ
ਨਵੀਂ ਮੁਹੱਬਤ ਹੜ੍ਹ ਦਾ ਪਾਣੀ, ਜ਼ੋਰ ਨਾ ਕਰਦਾ ਥੋੜਾ

ਸਾਬਤ ਨਿਯਤ ਪ੍ਰੀਤ ਲਗਾਈ, ਮੌਜ ਘੜੀ ਦੀ ਮਾਨੀ
ਛਪਿਆ ਮੁੱਖ, ਲੱਗੇ ਦੁੱਖ ਭਾਰੇ, ਨਾਜ਼ੁਕ ਬਾਲ ਈਆਨੀ

ਮੂੰਹ ਪਰ ਪੱਲਾ ਮਹਿਰਮ ਅੱਲ੍ਹਾ, ਅੰਦਰ ਦਰਦ ਅਵੱਲਾ
ਇਹ ਤਿੰਨ ਨਾਲ਼ ਸੱਜਣ ਦੇ ਆਹਾ, ਹੁਣ ਕਿਉਂ ਪਿਆ ਇਕੱਲਾ

ਸਾਰੀ ਰੀਣ ਪਿਆ ਸੰਗ ਗੁਜ਼ਰੀ, ਕਰਦੀ ਚੇਨ ਵਸੋਈ
ਮੀਟੇ ਨੈਣ ਹਨ ਵੈਣ ਕਰੇਂਦੀ, ਇਹ ਕੇ ਗ਼ਰਕੀ ਹੋਈ

ਰੱਬਾ ਯਾਰ ਮਲਾਈਵਈ ਮੈਨੂੰ, ਸੂਰਤ ਚੰਨ ਅਸਮਾਨੀ
ਸਿਦਕ ਵਫ਼ਾ ਮੁਹੱਬਤ ਵਾਲਾ, ਆਸ਼ਿਕ ਮਰਦ ਹਕਾਨੀ

ਸੋਹਣਾ ਮੱਥਾ ਰੱਜ ਨਾ ਡਿੱਠਾ, ਪਿਆ ਫ਼ਿਰਾਕ ਸ਼ਿਤਾਬੀ
ਖ਼ਬਰ ਨਹੀਂ ਫਿਰ ਕਦ ਮਿਲਾ ਸੀਂ, ਰਹਿਸੀ ਜਿੰਦ ਇਜ਼ ਅਬੀ

ਸਾਇਤ ਸਾਲ ਬਰਾਬਰ ਹੋਈ, ਲੰਘ ਸੀ ਕਦ ਦਿਹਾੜੀ
ਜਿੰਦ ਨਿਮਾਣੀ ਦਰਦ ਵਿਛੋੜੇ, ਸੂਲੀ ਉੱਤੇ ਚਾੜ੍ਹੀ

ਰੌਸ਼ਨ ਰੋਜ਼ ਜਗਤ ਦੇ ਭਾਣੇ, ਮੈਨੂੰ ਮੂਲ ਨਾ ਭਾਵੇ
ਕਿਵੇਂ ਰਾਤ ਪਵੇ ਇਸ ਰੋਜ਼ੋਂ, ਸ਼ੋਹ ਵੱਲ ਤੱਤੀ ਜਾਵੇ

ਕਦੀ ਹਯਾ ਖੁੱਲਣ ਪਰ ਆਵੇ, ਕਦੀ ਕਰੇ ਸਤਾਰੀ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਮਿਲੇ ਜਿੰਦ ਛਿੱਟੇ, ਜਾਵੇ ਦਰਦ ਕੁਹਾਰੀ

ਮੂਹੋਂ ਚੁੱਪ ਅੱਖੀਂ ਪਰ ਪਰਦਾ, ਬੇ ਤਾਕਤ ਤਣ ਸਾਰਾ
ਲੂਂ ਲੂਂ ਅੱਗ ਪਰਮ ਦੀ ਭੜਕੇ, ਦਿਲ ਵਿਚ ਯਾਦ ਪਿਆਰਾ

ਖੁੱਲੇ ਵਾਲ਼ ਬੇਹਾਲ ਪਈ ਸੀ, ਸਖ਼ਤ ਗ਼ਮਾਂ ਦੀ ਮਾਰੀ
ਬੇਦਿਲ ਦਾ ਕਿਸ ਵੇਦਨ ਪਾਇਆ, ਬੁਰਿਓਂ ਬੁਰੀ ਬਿਮਾਰੀ

ਸਿਆਂ ਭਾਣੇ ਸੇਜ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦੀ, ਸੁੱਤੀ ਸੁਖ ਕੁਆਰੀ
ਬਾਹਰੋਂ ਬਾਹ ਰਾਮ ਮੁਹੰਮਦ, ਇੰਦਰ ਚੜ੍ਹੀ ਗ਼ੁਬਾਰੀ

ਆਸ਼ਿਕ ਨੀਂਦ ਭਰੇ ਕਦ ਸੂਏ, ਨਿਉਂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪੱਕੇ
ਮੀਟੇ ਨੈਣ ਮੂਹੀਂ ਪਰ ਪੱਲਾ ,ਕੇ ਹੋਇਆ ਜੱਗ ਤੱਕੇ

ਫ਼ਜਰੇ ਨੈਣ ਖ਼ੁਮਾਰ ਅਲੋਦੇ, ਡੋਰੇ ਭੂਰੇ ਹੋਏ
ਖੋਲ ਡਿਠੇ ਤਾਂ ਯਾਰ ਨਾ ਡਿੱਠਾ, ਅੰਦਰ ਵ ਅੰਦਰ ਰੋਏ

ਹੰਜੋਂ ਢਿਲਕੇ ਇੱਕ੍ਹੀਂ ਮਿਲ ਕੇ, ਬੈਠੀ ਕਰ ਹੁਸ਼ਿਆਰੀ
ਮੂਹੋਂ ਹਾਸਾ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਨਾ ਮਾਸਾ, ਦਿਲ ਦੀ ਦਿਲ ਵਿਚ ਸਾਰੀ

ਮੂੰਹੋਂ ਹਿੱਸੇ, ਭੇਤ ਨਾ ਦੱਸੇ, ਪੌਣ ਕਲੇਜੇ ਛੁਰੀਆਂ
ਨਾਲ਼ ਸਿਆਂ ਦੇ ਕਰੇ ਜ਼ਬਾਨੋਂ, ਜੋ ਕੁੱਝ ਗੱਲਾਂ ਟਰੇਆਂ

ਉਧਰ ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ, ਰੋ ਰੋ ਆਹੀਂ ਭਰਦਾ
ਅਕਸਰ ਆਸ ਰਬੇ ਦੀ ਅਤੇ, ਫੇਰ ਤਹੱਮੁਲ ਕਰਦਾ

ਕੀਤਾ ਵੁਜ਼ੂ ਸ਼ਜ਼ਾਦੇ ਉੱਠ ਕੇ, ਲੱਗਾ ਪੜ੍ਹਨ ਦੋਗਾਣਾ
ਆਖੇ ਬਾਂਗ ਨਮਾਜ਼ ਗੁਜ਼ਾਰੇ, ਫੇਰ ਪੜ੍ਹੇ ਸ਼ੁਕਰਾਨਾ

ਤਾਅਤ ਰੱਬ ਦੀ ਜ਼ੋਰ ਸਿਰੇ ਦੇ, ਖ਼ੂਬ ਬਜਾ ਲਿਆਂਦੀ
ਜਿਥੇ ਵਿਰਦ ਵਜ਼ੀਫ਼ੇ ਕਰਦਾ, ਧਰਤੀ ਪਈ ਸਿਹਾਂਦੀ

ਵ੍ਰਿਦਾਂ ਥੀਂ ਜਾਂ ਫ਼ਾਰਗ਼ ਹੋਇਆ, ਧੁੱਪ ਲੱਗੀ ਨੂਰਾਨੀ
ਮਸ਼ਰਿਕ ਦਾ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਚੜ੍ਹਿਆ, ਤਖ਼ਤ ਉਪਰ ਸੁਲਤਾਨੀ

ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਤਖ਼ਤ ਤੇ ਬੈਠਾ, ਸਾਇਦ ਕੋਲ਼ ਬਹਾਇਆ
ਜੁੱਸੇ ਤਾਬ ਤਰਾਣ ਜ਼ਿਆਦਾ, ਚਿਹਰਾ ਰੂਪ ਸਵਾਇਆ

ਉਚਰਾਂ ਤੋੜੀ ਬਾਹਰ ਬਾਗ਼ੋਂ, ਲੱਥੀ ਆਨ ਸਵਾਰੀ
ਧੋਮੋ ਧਾਮ ਮੱਚੀ ਨਰ ਗੁਝੇ, ਚਮਕੀ ਫ਼ੇਲ੍ਹ ਅਮਾਰੀ