ਸੈਫ਼ਾਲ ਮਲੂਕ

ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਨੂੰ ਵਾਪਸੀ

ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਵਿਚ ਆ ਕੇ ਲੱਥੀ, ਬਾ ਕੇ ਸੇਜ ਸਹਾਈ
ਬਾਹਰੋਂ ਮਲ ਮਿਲ਼ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੀ, ਅੰਦਰ ਦੇ ਦੁਹਾਈ

ਅੱਖੀਂ ਮਿਟ ਸ਼ਰਾਬਾਂ ਵਾਲੇ, ਜਿਗਰਾ ਮਿਸਲ ਕਬਾਬਾਂ
ਦਿਲ ਆਜ਼ਿਜ਼ ਪਰਦੇਸੀ ਪਿੱਛੇ, ਬੈਠੀ ਵਾਂਗ ਨਵਾਬਾਂ

ਮਾਈ ਵੇਖ ਲੱਗੀ ਫ਼ਰਮਾਉਣ, ਹਾਏ ਲੋਕਾ ਮੈਂ ਪੱਟੀ
ਰੰਗ ਪਤੰਗ ਹੋਇਆ ਦੱਸ ਧੀਏ, ਕੇ ਕਰ ਆਈਯਂ ਖੱਟੀ

ਲਾਟ ਹੁਸਨ ਦੀ ਮਾਤ ਹੋਈ ਹੈ, ਚਾਟ ਲੱਗੀ ਕੇ ਤੈਨੂੰ
ਡਲ਼ ਡਲ਼ ਨੈਣ ਕਰਨ ਡਲ਼ ਡੱਬੇ, ਦਲ ਦੀ ਕਿਹੋ ਖਾਂ ਮੈਨੂੰ

ਫੁੱਲ ਗੁਲਾਬ ਘੱਲੀ ਸੀਂ ਇਥੋਂ, ਆਈਯਂ ਕੇਸਰ ਹੋ ਕੇ
ਰੇਸ਼ਮ ਬਦਨ ਕੀਤਾ ਜਿਉਂ ਪੂਣੀ ,ਕਿਸ ਧੋਬੀ ਨੇ ਧੋਕੇ

ਖੁੱਲੇ ਵਾਲ਼ ਸੰਭਾਲ਼ ਨਾ ਰੱਖੀਂ, ਚਾਲ ਤੇਰੀ ਕੋਈ ਵੱਟੀ
ਚੜ੍ਹਿਆ ਚਰਖ਼ ਦਿਮਾਗ਼ ਦੱਸੀਵੇ, ਹੋਈ ਤਬੀਅਤ ਖੱਟੀ

ਨਾ ਹੱਥ ਤੇਰੇ ਮਹਿੰਦੀ ਰੰਗੇ, ਨਾ ਸੁਰਮਾ ਵਿਚ ਨੈਣਾਂ
ਸੱਜਰਾ ਸੀਸ ਨਹੀਂ ਗੰਦ ਘੱਲਿਆ, ਮਲਿਕਾ ਬਦਰਾ ਭੈਣਾਂ

ਮਾਈ ਨਾ ਕਰ ਖਹਿੜਾ ਮੇਰਾ ,ਕਿਹਾ ਬਦੀਅ ਜਮਾ ਲੈ
ਮੈਂ ਤਾਂ ਆਪ ਪਿਆਂ ਸਿਰ ਭਾਰੇ, ਯਾਦ ਰਹੇ ਕਿਸ ਚਾਲੇ

ਮਹਿੰਦੀ ਲਾਵਣ ਸੁਰਮਾ ਪਾਵਨ ,ਸੱਜਰੇ ਸੀਸ ਗੰਦਾਉਣ
ਸਿੱਖਾਂ ਅੰਦਰ ਹੁੰਦੇ ਮਾਏ, ਦੁੱਖਾਂ ਵਿਚ ਨਾ ਭਾਵਨ

ਹਾਲ ਮੇਰਾ ਅੱਜ ਪੁੱਛ ਨਾ ਮਾਏ, ਹੋਣ ਦਿਓ ਗੱਲ ਬੀਹੀ
ਪਾਜ ਅਸਾਡੇ ਕਜੀਂ ਨਾਹੀਂ, ਤਾਂ ਤੂੰ ਮਾਂ ਕੁ ਯਹੀ

ਜੋ ਹੋਣਾ ਸੋ ਹੋਇਆ ਮਾਏ, ਜੋ ਹੋਸੀ ਸੌ ਦਸ ਸੀ
ਤੂੰ ਹੈਂ ਦਰਦ ਮੇਰੇ ਦੀ ਜ਼ਾਮਨ, ਤੁਧ ਬਿਨ ਸਰਫ਼ਾ ਕਿਸ ਸੀ

ਬੇਟੀ ਦੀ ਸਨ ਗੱਲ ਨਿਮਾਣੀ, ਚੁੱਪ ਰਹੀ ਕਰ ਮਾਈ
ਜਾ ਘਰਾਂ ਵਿਚ ਦਾਖ਼ਲ ਹੋਇਆਂ ,ਭੇਦ ਨਾ ਲੱਭਾ ਕਾਈ

ਚਿੱਤ ਉਦਾਸ ਪੁਰੀ ਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ,ਨੈਣ ਹੈਰਾਨ ਡੂ ਲਾਣੇ
ਅੱਠੇ ਪਹਿਰ ਧਿਆਣ ਸੱਜਣ ਵੱਲ, ਹੋਸੀ ਕਿਸ ਟਿਕਾਣੇ

ਸੰਗ ਸਿਆਂ ਦੇ ਹੱਸਣ ਖੇਡਣ, ਚੇਨ ਗਏ ਭੁੱਲ ਸਾਰੇ
ਘੜੀਆਂ ਗੁਣ ਦੀ ਦਾ ਦਿਨ ਗੁਜ਼ਰੇ, ਰਾਤ ਗਨੀਨਦਿਆਂ ਤਾਰੇ

ਖਾਵਣ ਥੀਂ ਹੱਥ ਚਾਵਨ ਲੱਗੀ, ਛੁੱਟ ਗਿਆ ਸੁਖ ਸੁਣਾ
ਸੁਣਾ ਚਾਂਦੀ ਚਾਹੁੰਦੀ ਨਾਹੀਂ, ਚਾਹੁੰਦੀ ਛੁਪ ਕੇ ਰੌਣਾ

ਨੀਲੀ ਪੀਲੀ ਤੇਲੀ ਹੋਈ ,ਦਿਨ ਦਿਨ ਸਕਦੀ ਜਾਂਦੀ
ਪਾਇਆ ਇਸ਼ਕ ਪਿੱਛਾਵਾਂ ਡਾਢਾ, ਰਹਿਣ ਲੱਗੀ ਨਿੱਤ ਮਾਣਦੀ

ਚੁੱਪ ਚਪਾਤੀ ਵਾਂਗਰ ਬਾਤੀ, ਰਾਤੀ ਸੜਦੀ ਰਹਿੰਦੀ
ਦੇਹੀਂ ਘੱਤ ਭੁਲਾਵਾ ਕੂੜਾ, ਵਿਚ ਸਿਆਂ ਰਲ਼ ਬਹਿੰਦੀ

ਨੀਂਦ ਹਰਾਮ ਅੱਖੀਂ ਨੂੰ ਹੋਈ, ਚਿੱਤ ਆਰਾਮ ਨਾ ਉੱਕਾ
ਵਿਚੋਂ ਵਿਚ ਸੜਨ ਹੱਡ ਭੇਜੇ, ਜਿਉਂ ਕਰ ਬਾਲਣ ਸਿੱਕਾ

ਧੁਖਣ ਧੂੰ ਨਾ ਦੱਸਣ ਬਾਨਦੇ, ਅੰਦਰ ਭਾਂਬੜ ਸੁਲਕੇ
ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਸੁੱਖ ਸੁਆਦ ਵਿਛੋੜੇ, ਸਾੜੇ ਪਹਿਲੇ ਝਲਕੇ

ਜ਼ੇਵਰ ਗਹਿਣਾ ਕੁਝ ਨਾ ਭਾਵੇ, ਰਹਿੰਦੀ ਸਾਦ ਮੁਰਾਦੀ
ਬੈਠ ਇਕੱਲੀ ਫ਼ਾਲਾਂ ਪਾਵੇ, ਵਣ ਦਿਨ ਛਕ ਜ਼ਿਆਦੀ

ਜਾਂ ਦਿਲ ਗ਼ਮ ਦੇ ਗ਼ੋਤੇ ਜਾਵੇ, ਇਸ਼ਕ ਉਛਲੇ ਮਾਰੇ
ਕਿਸੇ ਬਹਾਨੇ ਰੁਖ਼ਸਤ ਲੈ ਕੇ, ਢਹਿੰਦੀ ਜਾ ਕਿਨਾਰੇ

ਐਂਵੇਂ ਘੱਤ ਮੂਹੀਂ ਪਰ ਪੱਲਾ, ਸੇਜ ਉਤੇ ਚੜ੍ਹ ਸੁਣਦੀ
ਸੁੱਤੀ ਵੇਖ ਵੰਜਣ ਸਭ ਸੱਈਆਂ, ਤਾਂ ਰਿਤੂ ਭਰ ਰੋਂਦੀ

ਨਾ ਉਹ ਰੰਗ ਨਾ ਰੂਪ ਰਿਹਾ, ਸੀ ਨਾ ਉਹ ਸੂਹਾ ਬਾਣਾ
ਝੱਲੀ ਖ਼ਿਜ਼ਾਂ ਵਿਛੋੜੇ ਵਾਲੀ, ਬਾਗ਼ ਹੁਸਨ ਕੁਮਲਾ ਨਾ

ਵਾਲੀਂ ਤੇਲ ਫਲੀਲ ਨਾ ਲਾਇਆ, ਵਟਣਾ ਅੰਗ ਨਾ ਮਿਲਿਆ
ਸੁਕੀਰਤ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖਸ਼ਾ, ਜ਼ੋਰ ਵਜੂਦੋਂ ਚਲਿਆ

ਧਰੇ ਬਹਾਨਾ ਮਾਂਦਗੀਆਂ ਦਾ ,ਅੰਦਰ ਮਰਜ਼ ਪਰਮ ਦੀ
ਲੇਕਿਨ ਭੇਤ ਛਪਾਈ ਰੱਖਦੀ, ਗੱਲ ਨਾ ਦੱਸੇ ਗ਼ਮ ਦੀ

ਤੋੜੇ ਹੈ ਗ਼ਮਨਾਕ ਪਰੀ ਭੀ, ਨਾਲ਼ ਦੁੱਖਾਂ ਦੇ ਮਾਣਦੀ
ਮਾਣਦੀ ਨੂੰ ਛੱਡ ਜਾਣ ਨਾ ਚੰਗਾ, ਬਿਹਤਰ ਰਹਿਣ ਸਰਹਾਂਦੀ

ਨਾਲੇ ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਬੇਚਾਰਾ, ਉਧਰ ਗਿਆ ਇਕੱਲਾ
ਖ਼ਬਰ ਜ਼ਰੂਰ ਉਹਦੀ ਬੀ ਲੇਨੀ, ਬੈਠਣ ਕਦੋਂ ਸੁਖਲਾ