ਸੈਫ਼ਾਲ ਮਲੂਕ

ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਦਾ ਸਫ਼ਰ

ਉੜਿਆ ਦਿਓ ਮੁਹੱਬਤ ਚਾਇਆ, ਇਕ ਪਲ ਕਿਤੇ ਨਾ ਅੜਿਆ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਇਸ ਪਹਿਰੇ ਅੰਦਰ, ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਤਕ ਖਿੜਿਆ

ਬਾਗ਼ੋਂ ਬਾਹਰ ਸੀ ਇਕ ਚਸ਼ਮ,ਹ ਆ ਲੱਥਾ ਉਸ ਉੱਤੇ
ਸਾਇਤ ਘੜੀ ਆਰਾਮ ਕੇਤੂ ਨੇਂ, ਬੈਠ ਰਹੇ ਯਾ ਸੁੱਤੇ

ਤਾਹੀਇਂ ਜੇ ਫਿਰ ਆਇਆ ਪਿੱਛੋਂ, ਉਸ ਬੀ ਬੀ ਦਾ ਡੇਰਾ
ਲਸ਼ਕਰ ਫ਼ੌਜ ਨਿਸ਼ਾਨ ਨਕਾਰੇ, ਸ਼ੌਕਤ ਸ਼ਾਨ ਵਡੇਰਾ

ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਦੇ ਗਿਰਦ ਚੁਫੇਰੇ, ਹੋ ਗਏ ਡੇਰੇ ਡੇਰੇ
ਸ਼ਾਰ ਸਤਾਨ ਸੁਨਹਿਰੀ ਅੰਦਰ, ਫ਼ੌਜਾਂ ਪਾਏ ਘੇਰੇ

ਪਰੀਆਂ ਜ਼ੇਵਰ ਗਹਿਣੇ ਭਰੀਆਂ, ਜੀਵ ਨੌਕਰ ਹਰੀਆਂ ਸ਼ਾਖ਼ਾਂ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ ਨਾਲ਼ ਮੁਹੰਮਦ, ਹੱਸ ਹੱਸ ਕਰਨ ਮਜ਼ਾਖਾਂ

ਆਉਣ ਸਾਤ ਲਗਾਏ ਤੰਬੂ, ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਵਿਚ ਲੱਥੇ
ਮਿਲਣ ਚਲੇ ਸ਼ਾਹਪਾਲ ਸ਼ਾਹੇ ਨੂੰ, ਧੋ ਕੱਪੜੇ ਮੂੰਹ ਮਿੱਥੇ

ਸੁੱਚਾ ਸਾਇਬਾਨ ਸ਼ਿਤਾਬੀ, ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਪਰ ਲਾਇਆ
ਬਸਤਰ ਲੱਦ ਤੇ ਗਾਉ ਤਕੀਏ, ਇੱਜ਼ਤ ਨਾਲ਼ ਬਹਾਇਆ​

ਸ਼ਾਹਪਾਲੇ ਦੇ ਮਿਲੇ ਕਾਰਨ, ਹੋਰ ਗਏ ਅਠ ਸਾਰੇ
ਆਵੇ ਜਦੋਂ ਕਜ਼ਾ ਮੁਹੰਮਦ, ਦਾ ਨਾਵਾਂ ਮੱਤ ਮਾਰੇ

ਖ਼ਾਤਿਰ ਜਮ੍ਹਾਂ ਤਸੱਲੀ ਕਰ ਕੇ, ਆਹੋ ਖ਼ਾਤਫ਼ ਆਇਆ
ਦੇਵਾਂ ਖ਼ਬਰ ਪੁਰੀ ਨੂੰ ਖ਼ੀਰੀ, ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਪੁਚਾਇਆ

ਇਸ ਜਾਈ ਕੁੱਝ ਪਰੀਆਂ ਆਹੀਆਂ, ਹੋਰ ਕਈ ਤਰਫ਼ੀਨੀ
ਗਏ ਸ਼ਜ਼ਾਦਾ ਸੌਂਪ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂ,ੰ ਸਭੁ ਵਾਕਫ਼ ਐਨੀ

ਕਹਿ ਕੇ ਗਏ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਚੇਤਾ, ਵੇਖ ਆਦਮ ਦਾ ਜਾਇਆ
ਸ਼ੱਰਮਕਰ ਕੁੱਝ ਕਰਈਵ ਨਾਹੀਂ, ਇਹ ਘਰ ਸਾਡੇ ਆਇਆ

ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕੇ ਸਰਫ਼ਾ ਆਹਾ, ਗਿਆਂ ਜਿੱਤ ਵੱਲ ਜਾਣਾ
ਖ਼ੌਫ਼ ਖ਼ਤਰ ਦੀ ਜਾਈ ਰਿਹਾ, ਸੁੱਤਾ ਬਾਲ ਇਆਣਾ

ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਇਕੱਲਾ ਰਿਹਾ, ਪਾਸ ਨਾ ਰਹੀਉਸ ਕਾਈ
ਬਸਤਰ ਤੋਂ ਅੱਠ ਸੇਰ ਕਰੇਂਦਾ, ਬਾਗ਼ ਅੰਦਰ ਹਰ ਜਾਈ

ਗੱਲ ਫਲ਼ ਰੰਗਾਰੰਗ ਦੇ ਤੱਕਦਾ, ਪੰਖੀ ਖ਼ੂਬ ਹਜ਼ਾਰਾਂ
ਭਲੇ ਭਲੀਰੇ ਰੱਖ ਨੂਰਾਨੀ, ਅੰਤ ਨਾ ਮੇਵੇ ਦਾਰਾਂ

ਦਮ ਦਮ ਸ਼ੁਕਰ ਰਬਾਣਾ ਆਖੇ, ਹਮਦ ਸਨਾਹ ਕਰੋੜਾਂ
ਜਿਉਂਦਿਆਂ ਵਿਚ ਜੰਨਤ ਆਨਦੁਸ, ਪੁਗ ਗਿਆਂ ਸਭ ਲੋੜਾਂ

ਪਰ ਮਾਂ ਬਾਪ ਮੇਰੇ ਦੁਖਿਆਰੇ, ਛਮ ਛਮ ਹੋਸਨ ਰੋਂਦੇ
ਲੂੰ ਲੂੰ ਠੰਡ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪੁਣਦੀ, ਜੇ ਅੱਜ ਤੱਕਦੇ ਹੁੰਦੇ

ਪਰ ਮੇਰੀ ਕੇ ਖ਼ਬਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ, ਜਾ ਪਹੁਤਾ ਕਿਸ ਜਾਈ
ਕਰਵਾ ਸੈਰ ਬਹਿਸ਼ਤਾਂ ਅੰਦਰ, ਮੌਲਾ ਆਸ ਪੁਚਾਈ

ਉਨ੍ਹਾਂ ਹਖੀ ਲਾਹੀ ਹੋਸੀ, ਹੋਗ ਕਿਤੇ ਮਰ ਰਿਹਾ
ਇਤਨੀ ਮੁਦਤ ਪਾਅ ਨਾ ਆਇਆ ,ਨਾ ਕੋਈ ਖ਼ੈਰ ਸੁਨੇਹਾ

ਬਾਬਲ ਮੇਰਾ ਰੋਂਦਾ ਹੋਸੀ, ਵਾਂਗ ਨਬੀ ਕਿਨਾਨੀ
ਨਾ ਮਾਲਮ ਇਸ ਯੂਸੁਫ਼ ਵਾਲੀ, ਪੁੱਤ ਲੱਧੀ ਸੁਲਤਾਨੀ

ਮੈਂ ਅੱਜ ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਵਿਚ ਫਿਰਦਾ ,ਬਣ ਪਰੀਆਂ ਦਾ ਲਾੜਾ
ਨਾਰੀ ਲੋਕ ਮੇਰਾ ਤਨ ਖ਼ਾਕੀ, ਚਾਵਨ ਰੱਖ ਕੰਦ ਹਾੜਾ

ਮਾਪੇ ਗ਼ਮ ਮੇਰੇ ਵਿਚ ਹੋਸਨ ,ਕਰਦੇ ਨਿੱਤ ਸਿਆਪੇ
ਖ਼ਾਕੋ ਅੰਦਰ ਸੁਣਦੇ ਹੋਸਨ, ਜੀਵ ਨੌਕਰ ਹਾਲ਼ੀ ਤਾਪੇ

ਰੋਰੋ ਕੇ ਹੁਣ ਹੋਇਆ ਹੋਸੀ, ਪਿਓ ਮੇਰਾ ਨਾਬੀਨਾ
ਆਤਿਸ਼ ਗ਼ਮ ਮੇਰੀ ਦੀ ਇਸ ਦਾ, ਹੋਗ ਜਲਾਇਆ ਸੀਨਾ

ਇਸ ਦੀ ਵੰਡੇ ਦਾ ਮੈਂ ਹਵਸਾਂ, ਮਰ ਕੇ ਖ਼ਾਕੋ ਰਲਿਆ
ਯਾ ਵਿਚ ਵਖ਼ਤ ਕਜ਼ੀੱੇ ਭਾਰੇ, ਪਾ ਕੜਾਹੀ ਤੁਲਿਆ

ਮੈਨੂੰ ਰੱਬ ਦਿੱਤੀ ਵਡਿਆਈ, ਮੌਜ ਬਹਸ਼ਤੀਂ ਮਾਨਾਂ
ਪੀਓ ਬਹਾਰ ਮੇਰੀ ਹਨ ਵੇਖੇ, ਸਬਜ਼ ਹੋਵੇ ਕੁਮਲਾ ਨਾ

ਇਨ੍ਹਾਂ ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਅੰਦਰ ਆਹਾ, ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਨਾ ਪਚਦੀ ਕਿਸੇ
ਤੋੜੇ ਕੋਲ਼ ਸੱਜਣ ਦੇ ਪਹੁਤਾ ,ਤੋੜ ਚੜ੍ਹੇ ਤਾਂ ਦੱਸੇ

ਬਹੁਤੇ ਸਾਲਿਕ ਰਾਹ ਚਲੀਨਦੇ, ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਮਾਨਣ ਲੱਗੇ
ਹੋਏ ਬੰਦ ਨਾ ਪੁਹਤੇ ਕਿਧਰੇ, ਨਾ ਪਿੱਛੇ ਨਾ ਅੱਗੇ

ਖ਼ੋਸ਼ੀਇਂ ਖ਼ੋਸ਼ੀਇਂ ਸੈਰ ਕਰੇਂਦਾ, ਨਜ਼ਰ ਚੌਤਰਫ਼ੇ ਫੇਰੇ
ਦਰਿਆ ਤੇ ਕੋਹ ਕਾਫ਼ ਇਸ ਥਾਇਯੋਂ, ਦੱਸਦੇ ਆਹੇ ਨੇੜੇ

ਲੱਖ ਹਜ਼ਾਰ ਦਰਖ਼ਤ ਪਹਾੜੀ, ਬਹੁਤ ਬੁਲੰਦ ਸ਼ਮਾ ਰੂੰ
ਨਾਲ਼ ਅਸਮਾਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਚੋਟੀ, ਦੱਸਣ ਕਾਫ਼ ਕਨਾਰੋਂ

ਸਬਜ਼ ਸ਼ੁਆ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਕੀਤਾ, ਅੰਬਰ ਦਾ ਰੰਗ ਨੀਲਾ
ਰੰਗ ਬਰੰਗੀ ਮੇਵੇ ਦੱਸਣ, ਕੋਈ ਸੂਹਾ ਕੋਈ ਪੀਲ਼ਾ

ਬੰਗਲੇ ਮਹਿਲ ਚੁਬਾਰੇ ਧੌਲਰ ,ਬਾਗ਼ ਅੰਦਰ ਖ਼ੁਸ਼ ਜਾਈਂ
ਰੋਜ਼ੇ ' ਮਦਰਸ ' ਮਜਲਿਸ ਖ਼ਾਨੇ ' ਮਸਜਿਦ ਹਟ ਸਰਾਏਂ

ਨਕਸ਼ ਨਿਗਾਰ ਅਜਾਇਬ ਸੋਹਣੇ, ਹਰ ਹਰ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਿਆਰੇ
ਵੇਖ ਨਕਾਸ਼ ਖ਼ਿਆਲ ਉਹਦੇ ਦੇ, ਹੋਸ਼ ਗਏ ਭੁੱਲ ਸਾਰੇ

ਤੱਕ ਮੁਅੱਮਾਰ ਉਦਰ ਇਕੇ ਵਾਲਾ, ਕੰਦ ਹੋਇਆ ਤਦ ਬੀਰੋਂ
ਹਕੁਮਤ ਕਾਰੀਗਰ ਦੀ ਦੱਸੇ, ਚਿੱਤਰਕਾਰ ਮਨੀਰੋਂ

ਹਰ ਹੈਵਾਨ ਇਨਸਾਨ ਪੁਰੀ ਦੀ, ਸੂਰਤ ਨਕਸ਼ ਬਣਾਈ
ਬਹੁਤ ਕਮਾਲ ਨਿਹਾਇਤ ਸੋਹਣੀ, ਜ਼ੇਵਰ ਲਾਅ ਸਹਾਈ

ਹਰ ਪਾਸੇ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ, ਮਗ਼ਜ਼ ਮੁਅੱਤਰ ਕਰਦੀ
ਹਰ ਮੇਵੇ ਥੀਂ ਬਾਸ ਬਹਿਸ਼ਤੀ, ਕੂਤ ਦੇ ਜਿਗਰ ਦੀ

ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਤੱਕ ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਦਾ, ਹੋ ਤਾਜ਼ੱਬ ਰਿਹਾ
ਦਿਲ ਵਿਚ ਕਹੇ ਬਹਿਸ਼ਤ ਅਸਲਿਆ, ਹੋਸੀ ਕਦ ਅਜਿਹਾ

ਬੰਦਰ ਤੇ ਕੋਹ ਕਾਫ਼ਾਂ ਅੰਦਰ, ਬਾਗ਼ੀਂ ਤੇ ਸਹਿਰ ਆਈਂ
ਇਹ ਅਜਾਇਬ ਰੱਖ ਨਾ ਡਿਠੇ, ਨਾ ਖ਼ੁਸ਼ ਆਬ ਹਵਾਈਂ

ਜੰਨਤ ਆਲਾ ਕਹਿੰਦੇ ਜਿਸ ਨੂੰ, ਹੋਗ ਮਤੇ ਉਹ ਈਹਾ
ਦੁਨੀਆ ਅਤੇ ਕਿਥੋਂ ਹੋਵੇ, ਸੁੰਦਰ ਬਾਗ਼ ਅਜਿਹਾ

ਕਰ ਕੇ ਸੈਰ ਬਹਾਰ ਚਮਨ ਦਾ ,ਫਿਰ ਚਸ਼ਮੇ ਪਰ ਆਇਆ
ਜਿਸ ਪਰ ਆਹੋ ਖ਼ਾਤਫ਼ ਆਹਾ ,ਅੱਵਲ ਆਨ ਬਹਾਇਆ

ਖ਼ੁਸ਼ ਹਵਾ ਨਿਹਾਇਤ ਮਿੱਠੀ, ਬਹੁਤ ਸਿਖਾਉਣ ਵਾਲੀ
ਸੇ ਬਰਸਾਂ ਦਾ ਮਾਣਦਾ ਮਾੜਾ, ਕਰੇ ਨਰੋਆ ਹਾਲੀ

ਵਗਣ ਨਹਿਰਾਂ ਲਹਿਰ ਬਾ ਲਹਿਰਾਂ, ਸੱਚੇ ਥਾਂ ਕਿਨਾਰੇ
ਠੰਢੀਆਂ ਛਾਵਾਂ ਕੋਲੇ ਕੋਲੇ, ਸਬਜ਼ੇ ਫ਼ਰਸ਼ ਖਿਲਾਰੇ

ਨਾ ਰੌਣੀ ਦਾ ਰੁੱਖ ਘਣੇਰਾ, ਚਸ਼ਮੇ ਉੱਤੇ ਹੈ ਸੀ
ਦਰਿਆਈ ਦੀ ਛਤਰੀ ਸਾਵੀ, ਹੋਗ ਨਾ ਸੋਹਣੀ ਐਸੀ

ਝੱਲੀ-ਏ-ਹਿੱਲਣ ਵਿਚ ਸ਼ਾਖ਼ਾਂ, ਕਰਨ ਉਸ਼ਾ ਰੁੱਤ ਰਾਹੀਆਂ
ਆਹੋ ਹਨ ਤੁਸਾਡੇ ਕਾਰਨ, ਖ਼ੂਬ ਵਿਛਾਈਆਂ ਡਾਹੀਆਂ

ਚਸ਼ਮੇ ਵਿਚੋਂ ਆ ਪਿਆਸੇ, ਠੰਡਾ ਪਾਣੀ ਪਿਓ
ਛਾਮ ਘਣੀ ਆਰਾਮ ਕਰੋ ਤੇ, ਘੜੀ ਅਸੋਦਾ ਥੀਉ

ਨਾ ਰੌਣੀ ਦੀ ਛਾਂਵੇਂ ਜਾ ਕੇ, ਹੋਇਆ ਦਰਾਜ਼ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ
ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਦੀ ਵਾਊ ਸਿਖਾਈ, ਮਸਤੀ ਚੜ੍ਹੀ ਜ਼ਿਆਦਾ

ਮੁਦਤ ਦਾ ਨਿੰਦਰਾਇਆ ਆਹਾ, ਨਿੰਦਰ ਘੁਲ਼ ਮਿਲ ਆਈ
ਸੱਤਾ ਹੋ ਬੇਹੋਸ਼ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ, ਦੁਸ਼ਮਣ ਵਾਰ ਚਲਾਈ

ਸੇ ਬਰਸਾਂ ਦੀ ਜ਼ੁਹਦੀ ਕਰ ਕੇ, ਜਾਂ ਰੂਹ ਮੰਜ਼ਿਲ ਪਹੁਤਾ
ਇਕ ਘੜੀ ਦੀ ਗ਼ਫ਼ਲਤ ਖ਼ੁਸ਼ਿਓਂ, ਦੂਰ ਹਟੇ ਮੁੜ ਬਹੁਤਾ

ਨਫ਼ਸ ਮੋਏ ਦਾ ਸੰਗੀ ਸ਼ੀਤਾਂ, ਆਨ ਕਰੇ ਉਪਰਾਲੇ
ਬਾਗ਼ ਹਕੀਕੀ ਵਿਚੋਂ ਫੜਕੇ, ਕੈਦ ਮਜ਼ਾਜ਼ੀ ਡਾਲੇ

ਸਟੋਂ ਸਖ਼ਤ ਹੋਵਣ ਭਿੜ ਹਟਾਣ, ਕਹਿਣ ਹਕੀਮ ਸਿਆਣੇ
ਇਸ ਕੈਦੋਂ ਛੁਟਕਾਰਾ ਔਖਾ, ਕੱਢੇ ਯਾਰ ਧਗਾਨੇ

ਵੈਰੀ ਦੁਸ਼ਮਣ ਮੋਏ ਗਏ ਦਾ, ਸਾਹ ਵਸਾਹ ਨਾ ਕਰੀਏ
ਸੱਪ ਮੋਏ ਦਾ ਕੁੰਡਾ ਚੁੱਭੇ, ਫਿਰ ਭੀ ਦਰਦੀਂ ਮਰੀਏ

ਕਰ ਕਰ ਜ਼ਿਹਦ ਰਿਆਜ਼ਤ ਭਾਈ, ਜਾਂ ਮਿਲੇ ਪਰ ਆਇਆ
ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਗ਼ਰੂਰਤ ਗ਼ਫ਼ਲਤ ਕੀਤੀ, ਰੋਹ ਬਣਦੀ ਮੁੜ ਪਾਇਆ

ਤੰਗ ਪਿਆ ਦਲ ਆ ਹੁਣ ਸਾਕੀ, ਭਰ ਕੇ ਦੇ ਪਿਆਲਾ
ਦੁਸ਼ਮਣ ਦੇ ਵੱਸ ਪੀਵਸ ਇਕੱਲਾ, ਹੈ ਤੇਰਾ ਉਪਰਾਲਾ

ਕੈਦੇ ਅੰਦਰ ਰਿਹਾਂ ਉਮੀਦੀ, ਪੀ ਕੇ ਜਾਮ ਸਬਰ ਦਾ
ਮਨ ਰਜ਼ਾ ਮੁਹੰਮਦ ਡਾਢਾ, ਜੋ ਚਾਹੇ ਸੌ ਕਰਦਾ