ਸੈਫ਼ਾਲ ਮਲੂਕ

ਮਦ੍ਹਾ ਉਸਤਾਦ

ਹਾਫ਼ਿਜ਼ ਆਲਮ ਫ਼ਾਜ਼ਲ ਸੂਫ਼ੀ, ਸਾਲਿਕ ਰਾਹ ਹਿਦਾਇਤ
ਦਾਇਮ ਮਸਤ ਮੁਹੱਬਤ ਅੰਦਰ, ਆਰਿਫ਼ ਅਹਿਲ ਵਿਲਾਐਤ

ਖ਼ਾਸ ਗ਼ੁਲਾਮ ਇਮਾਮ ਵੱਡੇ ਦਏ, ਸਾਹਿਬ ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਦਏ
ਹੈ ਉਹ ਖ਼ਾਕ ਅਸਾਡਾ ਸੁਰਮਾ, ਜਿਸ ਰਸਤਿਏ ਪਰ ਫਿਰਦੇ

ਮੈਂ ਸ਼ਾਗਿਰਦ ਨਕਾਰੇ ਉਤੇ, ਨਜ਼ਰ ਮਿਹਰ ਦੀ ਤੱਕਣ
ਇਸ ਨੁਸਖ਼ੇ ਦੇ ਕਰਨ ਮਤਾਲੇ, ਦੇਣ ਸਲਾਹ ਨਾ ਅਕੁੰਨ

ਸੱਚੇ ਮਰਦ ਨਿਗਾਹ ਕਰਮ ਦੀ, ਨਾਮ ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੇ ਪਾਈਓ
ਆਓਗਨ ਹਾਰੇ ਦਏ ਲੱਖ ਆਓਗਨ, ਪੱਲਾ ਦਏ ਛੁਪਾਈਵ

ਜਿਹੇ ਭਾਂਡੇ ਤੇਹੇ ਆਵਾਜ਼ੇ, ਕਿਆ ਨੀਵੀਂ ਕਿਆ ਉੱਚੇ
ਮੈਂ ਹਾਂ ਨਾਲ਼ ਪਲੀਤੀ ਭਰਿਆ ,ਸੁਖ਼ਨ ਹੋਵਣ ਕਦ ਸੱਚੇ

ਸੁਖ਼ਨ ਮੇਰੇ ਚਾਪਾਕ ਬਣਾਓ ,ਹੈ ਤਫ਼ੀਕ ਆਜ਼ਾਦਾਂ
ਚੂਹੜੇ ਦਾ ਪੁੱਤ ਮੋਮਿਨ ਹੁੰਦਾ, ਜਾਂ ਮਿਲਦਾ ਉਸਤਾਦਾਂ

ਸ਼ਿਅਰ ਮੇਰੇ ਪਰ ਕਰੋ ਨਿਗਾਹਾਂ, ਪਾਰਸ ਨਜ਼ਰ ਜਿਨ੍ਹਾ ਨਦੀ
ਤੋੜੇ ਪੱਥਰ ਸੁਖ਼ਨ ਬੰਦੇ ਦੇ, ਕਰਿਓ ਸੁਣਾ ਚਾਂਦੀ

ਉਹ ਖ਼ਤਾਈ ਮੇਰੀ ਭਾਈ, ਜੋ ਜੋ ਬਾਤ ਅਵੱਲੀ
ਜੋ ਸਭ ਗੱਲ ਸੱਚਾ ਵੀਂ ਲਿਕੱਹੀ ,ਪੈਰ ਸੁੱਚੇ ਦੀ ਘ੍ਘੱਲੀ

ਵੇਖ ਅਲਗ਼ੋਜ਼ਾ ਸਕੀ ਲੱਕੜ, ਉੱਗੀ ਬਾਲਣ ਵਾਲੀ
ਹਰ ਹਰ ਜਾਈ ਰਖ਼ਨਾ ਮੋਰੀ, ਅੰਦਰ ਸਾਰਾ ਖ਼ਾਲੀ

ਜਾਂ ਮਰਦੇ ਮਨਾ ਲਾਈ ਭਾਈ ,ਕਜ ਲਈ ਹਰ ਮੋਰੀ
ਨੇਕ ਅਨੇਕ ਆਵਾਜ਼ੇ ਨਿਕਲੇ ,ਫੂਕ ਜਦੋਂ ਵਿਚ ਟੋਰੀ

ਸਾਰੰਗਿਓਂ ਤੱਕ ਹਾਲ ਅਸਾਡਾ ,ਖ਼ੁਸ਼ਕ ਲੱਕੜ ਕਿਸ ਕੰਮ ਦੀ
ਵਿੱਚੋਂ ਭਗਿ ਬਾਹਰੋਂ ਡੁੰਗੀ ,ਕੱਜੀ ਕੱਚੇ ਚੰਮ ਦੀ

ਕਲੀਆਂ ਮੋਰਾ ਤੇ ਕਈ ਬਨਹੱਨਨ, ਛੇਕ ਪਏ ਹਰ ਜਾਈ
ਬਾਰਾਂ ਗਾਣ ਲੱਗੀ ਜਦ ਯਾਰਾਂ, ਤਾਰਾਂ ਚਾੜ੍ਹ ਵਜਾਈ

ਬੇਸਿਰ ਬੋਲੇ ਬੋਲ ਜੇ ਉਸ ਦਾ, ਬੋਲੀ ਸ਼ਠ ਨਾ ਭਾਵਿਏ
ਚੁੱਪ ਕਰਾਵੇ ਕਣ ਮਰੋੜੇ, ਫੇਰ ਸਰਾਂ ਪਰ ਲਿਆਵੇ

ਯਾਰ ਬੁਲਾਈ ਸਰਪਰ ਬੋਲੀ, ਹਰ ਗੁਣੀਂ ਮਨ ਭਾਨੀ
ਜਿਸ ਉਹ ਰੰਗ ਹਵਾ ਨਾ ਪਾਈ, ਕਦ ਉਸ ਬਾਤ ਪਛਾਣੀ

ਅੰਦਰ ਖ਼ਾਲੀ ਤੇ ਮਨਾ ਕਾਲ਼ਾ, ਤਬਲਾ ਚੰਮ ਕੱਚੇ ਦਾ
ਪੱਕੇ ਬੋਲ ਸੁਣਾਂਦਾ ਪਾਂਦਾ, ਜਾਂ ਸਿਰ ਹਤੱਹ ਸੱਚੇ ਦਾ

ਇਤਨੀ ਰਮਜ਼ ਪਛਾਣੂੰ ਯਾਰੋ, ਬਹੁਤ ਕਹਾਂ ਕੇ ਗੱਲਾਂ
ਮੈਂ ਦਿੱਤੀ ਹੱਥ ਵਾਗ ਬਿੱਲੂ ਚੇ, ਜਦੱਹਰ ਚਲਾਵੇ ਚੱਲਾਂ