ਟਾਪੂ ਤੇ ਕੋਹ ਕਾਫ਼ ਸਮੁੰਦਰ, ਜੰਗਲ਼ ਬਾਰ ਉਜਾੜਾਂ
ਨਦਿਆਨ ਬੇਲੇ ਖ਼ੈਬਰ ਗ਼ਾਰਾਂ, ਵਿਚ ਪੰਜਾਲ਼ ਪਹਾੜਾਂ
ਲੋੜ ਰਹੇ ਵੀਰਾਨੇ ਸਭੇ, ਖ਼ੂਨੀ ਹੱਥ ਨਾ ਆਇਆ
ਫੇਰ ਆਬਾਦੀ ਭਾਲਣ ਲੱਗੇ, ਮੁਲਕੀਂ ਫੇਰਾ ਪਾਇਆ
ਸ਼ਹਿਰ ਵਲਾਇਤ ਜੂਹ ਜੋ ਹੀਰੇ, ਚਸ਼ਮੇ ਹੌਜ਼ ਸਰਾਏਂ
ਰੁੱਖ ਬਗ਼ੀਚੇ ਖੂਹ ਬੰਨ੍ਹੋ ੜੇ, ਢੋਕਾਂ ਖੇਤ ਗਰਾਈਂ
ਜਿਸ ਜਿਸ ਜਾਈ ਸਿਜਦਾ ਆਹਾ, ਆਦਮੀਆਂ ਦਾ ਵਾਸਾ
ਪਰੀਆਂ ਦਿਓ ਲੱਗੇ ਸਭ ਲੋੜਣ, ਮੱਲ ਲਿਆ ਹਰ ਪਾਸਾ
ਕੋਈ ਕਿਧਰੇ ਕੋਈ ਕਿਧਰੇ ਲੋੜੇ, ਕੜਕ ਦੇਵਾਂ ਨੂੰ ਭਾਰੀ
ਇਸ ਦਿਹਾੜੇ ਚਾਲੀ੍ਹ ਪਰੀਆਂ, ਆਇਆਂ ਵਿਚ ਉਡਾਰੀ
ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਦੇ ਉੱਤੋਂ ਲੰਘੀਆਂ, ਨਾਲ਼ ਕਜ਼ਾ-ਏ-ਇਲਾਹੀ
ਹੇਠ ਦਰਖ਼ਤ ਡਿਠੋ ਨੇਂ ਸੱਤਾ, ਆਦਮ ਜ਼ਾਦ ਸਿਪਾਹੀ
ਇਸ ਦਰਖ਼ਤ ਅਤੇ ਲੋਹਾ ਆਇਆਂ, ਗਉ ਮੱਗੋ-ਏ-ਮਚਾਈ
ਵੀਹ ਵਿਸਵਸੇ ਇਹ ਖ਼ੂਨੀ ਸਾਡਾ, ਹੋਰ ਨਾ ਹੋਸੀ ਕਾਈ
ਕਣ ਆਵਾਜ਼ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਆਇਆ, ਜਾਗ ਪਿਆ ਉਹ ਰਾਹੀ
ਸਭੁ ਪਰੀਆਂ ਦਬਕਾ ਦੇ ਕੇ, ਪੁੱਛਣ ਓਏ ਸਿਪਾਹੀ
ਕੌਣ ਕੋਈ ਤੂੰ ਕਿਥੋਂ ਆਈਓਂ, ਤੁਧ ਮਲੂਮ ਨਾ ਹੋਇਆ
ਪਰੀਆਂ ਦੇਵਾਂ ਦੇ ਇਹ ਥਾਣੇ, ਕਿਉਂ ਉਸ ਜਾਈ ਸਿਵੀਆ
ਅਹਿਮਕ ਹੈਂ ਯਾ ਝੱਲਾ ਖ਼ਫ਼ਤੀ, ਯਾ ਮਗ਼ਰੂਰ ਜਵਾਨੀ
ਕਿਹੜੀ ਜਾਈ ਆ ਕੇ ਸੁਤੋਂ, ਮਾਰ ਕਰੇ ਕੋਈ ਫ਼ਾਨੀ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਦਲੇਰ ਜਵਾਨੇ, ਖ਼ੂਬ ਜਵਾਬ ਸੁਣਾਇਆ
ਬਾਝ ਰਜ਼ਾ ਰਬੇ ਦੀ ਕਿਹੜਾ, ਮਾਰਨ ਵਾਲਾ ਜਾਇਆ
ਜਦੋਂ ਕਜ਼ਾ ਇਲਾਹੀ ਆਸੀ, ਮੂਲ ਨਾ ਰਹਿਸੀ ਡਿੱਕੀ
ਹੁਕਮੇ ਬਾਝ ਨਾ ਮਰਾਂ ਕਿਸੇ ਥੀਂ, ਮਾਲਮ ਹੈ ਗੱਲ ਪੱਕੀ
ਬੇਗੁਨਾਹ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਜਿਹੜੇ, ਬੁਰੀਆਂ ਅੱਖੀਂ ਕ੍ਰਿਸਨ
ਹੱਥੋਂ ਹੋਗ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਆਈ, ਮੇਰੇ ਹੱਥੋਂ ਮਰ ਸਨ
ਪਰੀਆਂ ਨੇ ਤਦ ਮਾਲਮ ਕੀਤਾ, ਐਡ ਦਲੇਰੀ ਜਿਸਦੀ
ਕਲਜ਼ਮ ਰੰਡੀ ਇਸੇ ਕੀਤੀ, ਸੱਚ ਇਹੋ ਗੱਲ ਦਿਸਦੀ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਥੀਂ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗੀਆਂ, ਬਣ ਕੇ ਵਾਂਗ ਹਲੀਮਾਂ
ਅਸਫ਼ਨਦ ਬਾਸ਼ ਜ਼ਜ਼ੀਰੇ ਤੁਧੇ, ਕੀਤੀਆਂ ਸਿਰ ਮਹਿਮਾਂ?
ਕਲਜ਼ਮ ਦਾ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਓਥੇ, ਤੁਧ ਹੀ ਮਾਰ ਗੁਮਾਿਆ
ਸਰਾਨਦੀਪੇ ਦੀ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੀ, ਤੋਂ ਛਿੜਕਾ ਲਿਆਇਆ
ਜੇ ਉਹ ਸ਼ੇਰ ਬਹਾਦਰ ਤੂੰ ਹੈਂ, ਸੁੰਦਰ ਸ਼ਕਲ ਸਿਪਾਹੀ
ਤਾਂ ਸੌ ਸ਼ੁਕਰ ਅਸਾਂ ਭੀ ਡਿੱਠਿਓਂ, ਚਾਹ ਤੱਕਣ ਦੀ ਆਹੀ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ ਇਹ ਗੱਲ ਸੁੱਝੀ, ਹਨ ਇਹ ਪਰੀਆਂ ਇਥੋਂ
ਸਰਾਨਦੀਪੋਂ ਸੁਣੀਆਂ ਗੱਲਾਂ, ਰਹਿ ਰਹਿ ਆਈਆਂ ਜਿਥੋਂ
ਜੀਕੋਈ ਦੂਰ ਮੁਲਕ ਥੀਂ ਹੋਵਣ, ਕਦ ਵਾਕਫ਼ ਦਸਤਾ ਨੂੰ
ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਵਿਚ ਆਇਆਂ ਹੋਸਨ, ਜ਼ਰੀਨ ਸ਼ਾ ਰਸਤਾ ਨੂੰ
ਆਹੋ ਮਹੱਯਯਂ ਕੁੱਠਾ ਆਹਾ, ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਫ਼ਰਮਾਇਆ
ਮਲਿਕਾ ਖ਼ਾਤੋਂ ਕੈਦੋਂ ਕੱਢੀ, ਜਾਂ ਰੱਬ ਕਰਮ ਕਮਾਇਆ
ਇਸੇ ਦਲ ਨੂੰ ਹਿੰਮਤ ਦਿੱਤੀ, ਉਸੇ ਯਾਰੀ ਕੀਤੀ
ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਐਂਵੇਂ ਕਦ ਮਰੀਨਦਾ, ਐਸਾ ਦਿਓ ਜਮਈਤੀ
ਪਰੀਆਂ ਕਿਹਾ ਦੱਸ ਅਸਾਨੂੰ, ਕੀਕਰ ਕੁੱਠਾ ਆਹੀ
ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਗੁਜ਼ਰੀ ਸਭ ਦੱਸਾ ਲੀ, ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਸਿਪਾਹੀ
ਵੇਖ ਇਕਬਾਲ ਦਲੇਰੀ ਉਸ ਦੀ, ਹੱਥ ਨਾ ਪਾਵਨ ਪਰੀਆਂ
ਐਡ ਬਹਾਦਰ ਦੇਵਾਂ ਮਾਰੇ, ਜ਼ੋਰ ਉਹਦਾ ਸੁਣ ਡਰੀਆਂ
ਹਕੁਮਤ ਮੁੱਕਰ ਫ਼ਰੀਬੀਂ ਕਰ ਕੇ, ਕਲਜ਼ਮ ਖਿੜਿਆ ਲੋੜਣ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਭਲਾਉਣ ਕਾਰਨ, ਝੂਠ ਮਸਬਦਾ ਜੋੜਨ
ਸ਼ਾਰ ਸਤਾਨ ਸੁਨਹਿਰੀ ਵਿਚੋਂ, ਕਹਿਣ ਅਸੀਂ ਹੁਣ ਆਈਆਂ
ਸ਼ਾਹ ਸ਼ਾਹਪਾਲ ਤੇਰੇ ਵੱਲ ਘ੍ਘੱਲਿਆਂ, ਖ਼ੋਸ਼ੀਇਂ ਖ਼ੋਸ਼ੀਇਂ ਧਾਈਆਂ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਨੂੰ ਚਾ ਲਿਆਓ, ਹੁਕਮ ਦਿੱਤਾ ਸ਼ਾਹਪਾਲੇ
ਜੇ ਆਖੀਂ ਤਾਂ ਚਾਅ ਲੈ ਚੱਲੀਏ, ਕੋਲ਼ ਬਦੀਅ ਜਮਾ ਲੈ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਸ਼ੁਕਰਾਨਾ ਪੜ੍ਹਿਆ ,ਬਹੁਤ ਦਿਲੋਂ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੋਇਆ
ਪਹਿਨ ਲਏ ਹਥਿਆਰ ਪੁਸ਼ਾਕੀ, ਅੱਵਲ ਮੂੰਹ ਹੱਥ ਧੋਇਆ
ਪਰੀਆਂ ਨੂੰ ਫ਼ਰਮਾਈਵਸ ਝਬਦੇ, ਚਾਅ ਲੈ ਚਲੋ ਮੈਨੂੰ
ਨਾਲ਼ ਸ਼ਿਤਾਬੀ ਚਾਇਆ ਪਰੀਆਂ, ਇਹ ਹੁਣ ਖਿੜ ਸਾਂ ਤੈਨੂੰ
ਸੱਤ ਦਿਨ ਤੇ ਸੱਤ ਰਾਤੀਂ ਅੱਡਿਆਂ, ਕਰਕੇ ਤੀਜ਼ਾ ਡਾਰੀ
ਅਕਸ ਪਹਾੜ ਉੱਚੇ ਤੇ ਲੱਥੀਆਂ, ਕਿਲਕ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮਾਰੀ
ਆਨ ਹਜੂਮ ਇਕੱਠੇ ਹੋਏ, ਪਰੀਆਂ ਦਿਓ ਮਰੀਲੇ
ਆਖਣ ਨੱਸ ਡਠੋਈ ਸ਼ਖ਼ਸਾ, ਅੱਗੇ ਹੀ ਬਹੁੰ ਵੇਲੇ
ਹੁਣ ਜਾਸੇਂ ਤਾਂ ਪੁਛਸਾਂ ਇਥੋਂ, ਆਈ ਸ਼ਾਮਤ ਤੇਰੀ
ਮੁਦਤ ਹੋਈ ਅਸਾਂ ਭੀ ਚੜ੍ਹੀਆਂ, ਕੀਤੀ ਲੋੜ ਬਤੀਰੀ
ਕਲਜ਼ਮ ਦੇ ਦਰਬਾਰੋਂ ਆਏ, ਅਸੀਂ ਲੋੜਾਓ ਤੇਰੇ
ਇਸ ਸਲਤਾਨੇ ਘੱਲਿਆ ਸਾਨੂੰ, ਪਕੜੋ ਦੁਸ਼ਮਣ ਮੇਰੇ
ਢੂੰਡ ਥੱਕੇ ਕੱਲ੍ਹ ਆਲਮ ਤੈਨੂੰ, ਮਸਾਂ ਮਸਾਂ ਹੱਥ ਆਈਓਂ
ਚੜ੍ਹਿਆ ਖ਼ੂਨ ਅੱਖੀਂ ਵਿਚ ਤੈਨੂੰ, ਇਸੇ ਆਨ ਬਹਾਈਓਂ
ਬੇਗੁਨਾਹ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਸਾਡਾ, ਕਿਉਂ ਤੁਧ ਮਾਰ ਗੁਮਾਿਆ
ਮਾਰ ਅਜ਼ਾਈਂ ਕਰਸਾਂ ਤੈਨੂੰ, ਅੱਜ ਬਦਲਾ ਹੱਥ ਆਇਆ
ਸੰਨ ਗੱਲਾਂ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਤਾਈਂ, ਬਹੁਤ ਆਈ ਗ਼ਮਨਾਕੀ
ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕੇ ਮਾਰਨ ਮੇਰਾ, ਆਜ਼ਿਜ਼ ਬੰਦਾ ਖ਼ਾਕੀ
ਕੇ ਹੋਇਆ ਮਰ ਵਿਸਾੰ ਸ਼ੋਹਦਾ ,ਕੇ ਜੀਵਨ ਦਾ ਝੋਰਾ
ਦੋ ਅਫ਼ਸੋਸ ਰਹੇ ਦਿਲ ਅੰਦਰ, ਡਾਢੇ ਨਾਲ਼ ਨਾ ਜ਼ੋਰਾ
ਇਕ ਤੇ ਮਾਈ ਬਾਬਲ ਸੰਗੀਆਂ, ਮੁਰਦਿਆਂ ਮੂੰਹ ਨਾ ਡਿੱਠਾ
ਦੂਜਾ ਛੇਕੜ ਵਾਰ ਨਾ ਮਿਲਿਆ, ਯਾਰ ਪਿਆਰਾ ਮਿੱਠਾ
ਓੜਕ ਇਕ ਦਿਨ ਮਰਨਾ ਬੰਦੇ, ਕਿਆ ਪਿੱਛੇ ਕਿਆ ਅੱਗੇ
ਨਿਯਤ ਪ੍ਰੀਤ ਤੇਰੀ ਵਿਚ ਮੋਇਆ, ਪਿਤਾ ਸੱਜਣ ਨੂੰ ਲੱਗੇ
ਜਾਣ ਹੋਵੇ ਕੁਰਬਾਨ ਸੱਜਣ ਤੋਂ, ਇਸ਼ਕ ਈਮਾਨ ਨਾ ਹਾਰਾਂ
ਆਪਣੀ ਤੋੜ ਨਿਬਾਹ ਮੁਹੰਮਦ, ਕੁੱਝ ਪ੍ਰਵਾਹ ਨਾ ਯਾਰਾਂ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਇਨ੍ਹਾਂ ਬਿਨਾ ਖਿੜਿਆ, ਸਨਗਲਦੀਪ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ
ਪਰੀਆਂ ਦਿਓ ਅਫ਼ਰੀਤ ਬਤੀਰੇ, ਵੇਖਣ ਆਏ ਦਰ ਵਿਚ
ਜੋ ਵੇਖਣ ਸੋ ਹਏ ਹਏ ਕਰਦੇ, ਹੱਥ ਮਰੋੜਨ ਸਾਰੇ
ਇਹ ਜਵਾਨ ਨਾ ਮਾਰਨ ਜੋਗਾ, ਕੇ ਕ੍ਰਿਸਨ ਹੱਤਿਆਰੇ
ਓੜਕ ਕੋਟ ਅੰਦਰ ਫੜ ਖਿੜਿਆ, ਵਿਚ ਹਜ਼ੂਰ ਸ਼ਹਾਨੇ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ ਡਿਠੇ ਅੱਗੇ, ਬਾਦਸ਼ਾਹੀ ਸਮਿਆਨੇ
ਸੱਚੇ ਫ਼ਰਸ਼ ਫ਼ਰੋਸ਼ ਵਿਛਾਏ, ਕੁਰਸੀ ਸੇ ਸੁਨਹਿਰੀ
ਤਖ਼ਤ ਜੜਾਊ ਤੇ ਸ਼ਾਹ ਬੈਠਾ, ਦੇਵਾਂ ਭਰੀ ਕਚਹਿਰੀ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ ਨਜ਼ਰੀ ਆਇਆ, ਤਖ਼ਤ ਅਤੇ ਇਕ ਤੋਦਾ
ਸੱਠ ਗਜ਼ ਲੰਮਾ ਕੱਦ ਦੀਵੇ ਦਾ, ਚਿਹਰਾ ਗ਼ਜ਼ਬ ਅਲਵਿਦਾ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਸਲਾਮ ਪੁਚਾਇਆ, ਜੀਵ ਨੌਕਰ ਰਸਮ ਸ਼ਹਾਨੀ
ਝੱਲ ਸਲਾਮ ਤਖ਼ਤ ਪਰ ਗੱਜਿਆ, ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਨੁਕਸਾਨੀ
ਤੌਹੀਨ ਮੇਰਾ ਬੇਟਾ ਕੁੱਠਾ, ਅਸਫ਼ਨਦ ਬਾਸ਼ ਜ਼ਜ਼ੀਰੇ
ਘਾਇਲ ਕਰੀਂ ਜਵਾਨ ਅਜਿਹੇ, ਚਾਇਆ ਸਈਂ ਤਕਸੀਰੇ
ਤੈਨੂੰ ਕੁਝ ਨਾ ਸਿਜਦਾ ਆਹਾ, ਉਸ ਦਾ ਭੀ ਕੋਈ ਹੋਸੀ
ਜੀਵ ਨੌਕਰ ਮੈਂ ਉਹਦੇ ਗ਼ਮ ਰਿੰਨ੍ਹ, ਬਾਪ ਤੇਰਾ ਹੁਣ ਰੂਸੀ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ ਝਿੜਕਾਂ ਸੁਣ ਕੇ, ਰੁੱਤ ਗਈ ਸੁੱਕ ਸਾਰੀ
ਨਾਲ਼ ਦਲੇਰੀ ਉਠ ਸਲਾਮੀ, ਕਰਦਾ ਦੂਜੀ ਵਾਰੀ
ਦੇ ਦੁਆਏਂ ਕਰੇ ਸੁਣਾਈਂ, ਦਿਲ ਵਿਚ ਓਟ ਅੱਲਾ ਦੀ
ਨਾਲ਼ ਫ਼ਸਾਹਤ ਅਕਲ ਬਲਾਗ਼ਤ, ਸਿਫ਼ਤ ਕੀਤੀ ਇਸ ਸ਼ਾਹ ਦੀ
ਫੇਰ ਉਸ ਅੱਗੇ ਛੋਇਆ ਕਿੱਸਾ, ਆਪਣੇ ਹਾਲ ਇਹੋ ਅੱਲੋਂ
ਇਸ ਜਾਮੇ ਇਸ ਮੂਰਤ ਵਾਲਾ, ਇਸ਼ਕ ਬਦੀਅ ਜਮਾਲੋਂ
ਸਫ਼ਰ ਸਮੁੰਦਰ ਫ਼ੌਜ ਡੁੱਬਣ ਦਾ, ਜ਼ਿਕਰ ਜ਼ੰਗੀ ਦਾ ਆਂਦਾ
ਬੋਜ਼ ਨਿਆਂ ਤੇ ਸਗਸਾਰਾਂ ਦਾ, ਕਿੱਸਾ ਸ਼ਹਿਰ ਜ਼ਨਾ ਨਦਾ
ਹੋਰ ਕਜ਼ੀੱੇ ਜਾਨਵਾਰਾਂ ਦੇ, ਭੈਂ ਗੱਲ ਤੱਤੇ ਥਲ ਦੀ
ਅਸਫ਼ਨਦ ਬਾਸ਼ ਜ਼ਜ਼ੀਰੇ ਵਾਲੀ, ਗੱਲ ਦੱਸੀ ਪਲ ਪਲ ਦੀ
ਮਲਿਕਾ ਦੀ ਬੇਹੋਸ਼ੀ ਵਾਲੀ, ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਸੁਣਾਈ
ਮੌਤ ਦੱਸੀ ਬਹਿਰਾਮ ਦੀਵੇ ਦੀ, ਜਿਉਂ ਮੋਇਆ ਸੰਗ ਆਈ
ਵਾਸਤ ਸਿਰ ਅਨਦੀਪ ਵੜਨ ਦਾ, ਸਾਰਾ ਹਾਲ ਸੁਣਾਇਆ
ਹੋਰ ਬਦੀਅ ਜਮਾਲਪੁਰੀ ਦਾ, ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਦਰਸਨ ਪਾਇਆ
ਸ਼ਫ਼ਕਤ ਉਲਫ਼ਤ ਸ਼ਾਹ ਪਰੀ ਦੀ, ਕੁੱਲ ਕਰਾਰ ਜ਼ਬਾਨੀ
ਮਿਹਰ ਅਫ਼ਰੋਜ਼ੇ ਦੇ ਘਰ ਦਰਦੀ, ਦੱਸੀ ਕੁੱਲ ਨਿਸ਼ਾਨੀ
ਮਿਹਰ ਅਫ਼ਰੋਜ਼ੇ ਦਾ ਨਾਲ਼ ਲੈ ਜਾਣਾ, ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਵਿਚ ਜਾਣਾ
ਫਿਰ ਪਰੀਆਂ ਦਾ ਨਾਲ਼ ਬਹਾਨੇ, ਸੰਗਲਾਦੀਪ ਪਚਾਣਾ
ਸਚੱੋ ਸੱਚ ਸਨਾਈਵਸ ਸਾਰਾ, ਝੂਠ ਨਾ ਕਹਿਓਸ ਮਾਸਾ
ਸੱਚੇ ਨਾਹੀਂ ਆਂਚ ਮੁਹੰਮਦ, ਕਿਹਾ ਸੱਚ ਬੇ ਵਸਵਾਸਾ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਥੀਂ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗਾ, ਹਾਸ਼ਿਮ ਸ਼ਾਹ ਗ਼ਮ ਭਰਿਆ
ਮਿੱਥੇ ਵੱਟ ਅੱਖੀਂ ਪਰ ਲਾਲੀ, ਢੇਰ ਬੇਚਾਰਾ ਜਰਿਆ
ਭੇਡਾਂ ਵਾਂਗ ਹਲੀਮ ਦੁਖਾਵੇਂ, ਨਿਯਤ ਦੇ ਬਘਿਆੜਾ
ਮਿਸਲ ਫ਼ਰਿਸ਼ਤੇ ਸੂਰਤ ਦੱਸੇ, ਬਾਤਨ ਦਿਓ ਅਵਾੜਾ
ਨਹੱਕ ਖ਼ੂਨ ਕੀਤਾ ਤੁਧ ਕਾਹਨੂੰ, ਬੇਗੁਨਾਹਾਂ ਮਾਰੇਂ
ਰੋਜ਼ ਕਿਆਮਤ ਪੁੱਛ ਹੋਵੇਗੀ, ਮਨ ਵਿਚ ਖ਼ੌਫ਼ ਨਾ ਧਾ ਰੀਂ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ ਕਿਹਾ ਅੱਗੋਂ, ਆਖ ਸਲਾਮ ਦੁਬਾਰੇ
ਲਿਖਣ ਹਾਰ ਅਜ਼ਲ ਦੇ ਸ਼ਾਹਾ, ਜੋ ਜੋ ਨਕਸ਼ ਉਤਾਰੇ
ਮਿੱਥੇ ਮੇਰੇ ਜੋ ਇਸ ਲਿਖੇ, ਐਬ ਗੁਨਾਹ ਖ਼ਤਾਈ
ਕਦ ਤਦ ਬੀਰੋਂ ਧੋਵਨਿ ਹੁੰਦੇ, ਪੱਕੇ ਲੇਖ ਖ਼ੁਦਾਈ
ਇਹ ਮੂੰਹ ਕਾਲ਼ਖ ਲੱਗਣੀ ਆਹੀ, ਲਿਖੀ ਧੁਰ ਦਰਗਾਹੋਂ
ਦਿਵਸ ਦੇਵ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਸ਼ਾਹਾ, ਵੁੜ੍ਹੀ ਕਜ਼ਾ-ਏ-ਅਲਹਾਵਂ
ਤੋੜੇ ਲੱਖ ਅਫ਼ਸੋਸ ਬੰਦੇ ਨੂੰ, ਲੱਗੇ ਕੰਮ ਵਹਾਇਆਂ
ਤ੍ਰਟਾ ਲਾਅਲ ਨਾ ਜੁੜਿਆ ਮੁੜਕੇ, ਹਰ ਗਜ਼ ਪੁੱਛੋ ਤਾਇਆਂ
ਸੂਰਤ ਸ਼ੇਰ ਜਵਾਨ ਤੇਰੇ ਦੀ, ਵੇਖ ਲੱਗਾ ਗ਼ਮ ਮੈਨੂੰ
ਹੋਣੀ ਹੋਈ ਨਾ ਮੁੜਦੀ ਆਹੀ, ਕੇ ਹੁਣ ਆਖਾਂ ਤੈਨੂੰ
ਹੱਥੋਂ ਛੱਟਾ ਬਾਜ਼ ਨਾ ਮੁੜਿਆ, ਨਾਲ਼ ਅਫ਼ਸੋਸਾਂ ਘਣੀਆਂ
ਕੁੱਝ ਨਾ ਹਾਸਲ ਹੋਇਆ ਸ਼ਾਹਾ, ਪੱਟ ਪਿੱਟ ਮਨਾ ਸਿਰ ਭਿੰਨੀਆਂ
ਕੀਤੇ ਆਪਣੇ ਦਾ ਦਿਲ ਅੰਦਰ, ਬਹੁਤ ਅਫ਼ਸੋਸ ਕੀਤਾ ਮੈਂ
ਜ਼ੁਲਮ ਬੁਰਾ ਇਹ ਮੱਥੇ ਲੱਗਾ, ਹੱਥੀਂ ਜ਼ਹਿਰ ਪੀਤਾ ਮੈਂ
ਹਾਏ ਹਾਏ ਡੁੱਬ ਮਰਾਂ ਵਿਚ ਨਦੀਆਂ, ਨਿੱਜ ਆਇਆ ਇਸ ਰਸਤੇ
ਟੁੱਟਾ ਸ਼ੀਸ਼ਾ ਫੇਰ ਨਾ ਜੁੜਿਆ, ਨਾਲ਼ ਕੱਚੇ ਬੰਦ ਬਸਤੇ
ਡਾਢੀ ਹੈ ਤਕਦੀਰ ਇਲਾਹੀ, ਮੂੰਹ ਮਾਰੇ ਤਦਬੀਰਾਂ
ਕਿਸ ਸਿਰ ਦਿਵਸ ਮੁਹੰਮਦ, ਫੜੀਵਸ ਆਪਣੀਆਂ ਤਕਸੀਰਾਂ
ਕੀਤਾ ਉਜ਼ਰ ਖ਼ਤਾਈ ਮਿੰਨੀ, ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ
ਹਾਸ਼ਿਮ ਦਾ ਕੁੱਝ ਗ਼ੁੱਸਾ ਘਟੀਆ, ਰਿਹਾ ਕਮੀ ਜ਼ਿਆਦੇ
ਗਿੰਤਰੀਆਂ ਵਿਚ ਆਇਆ ਕਹਿੰਦਾ, ਮਾਰਿਸਟਾਂ ਕਿ ਛੱਡਾਂ
ਓੜਕ ਵਰਮ ਪੁੱਤਰ ਦਾ ਆਖੇ, ਬਿਹਤਰ ਜੇ ਸਿਰ ਵੱਡਾਂ
ਕਦੀ ਕਹੇ ਚਾ ਕੈਦ ਕਰਾਈਏ, ਕਦੀ ਕਹੇ ਜੇ ਮਾਰਾਂ
ਕਦੀ ਕਹੇ ਬਹਿਰਾਮ ਨਾ ਮੁੜਦਾ, ਨਾਲ਼ ਅਜੀਹਾਂ ਕਾਰਾਂ
ਲਿੱਲਾ ਖ਼ੂਨ ਪੁੱਤਰ ਦਾ ਬਖ਼ਸ਼ਾਂ, ਮੱਤ ਮੈਂ ਭੀ ਬਖ਼ਸ਼ੀਵਾਂ
ਗਰਮ ਪਿਆਲਾ ਗ਼ੁੱਸੇ ਵਾਲਾ ,ਅੰਦਰ ਵ ਅੰਦਰ ਪੀਵਾਂ
ਰਹਿ ਰਹਿ ਕੇ ਫਿਰ ਰਹਿ ਨਾ ਸਕਿਆ, ਕੇਤੂਸ ਹੁਕਮ ਕਤਲ ਦਾ
ਗੱਚ ਪੁਚਾਵੇ ਕੌਣ ਗ਼ੁੱਸੇ ਦਾ, ਉਚੱਾਭਾਨਬੜ ਬਲਦਾ
ਹਾਸ਼ਿਮ ਸ਼ਾਹ ਫ਼ਰਮਾਇਆ ਓੜਕ, ਮਾਲਮ ਹੋਇਆ ਮੈਨੂੰ
ਤੂੰ ਦਲਬਿੰਦ ਅਸਾਡਾ ਕੁੱਠਾ, ਕਤਲ ਕਰਾਵਾਂ ਤੈਨੂੰ
ਜਲੱਾਦੇ ਵੱਲ ਸ਼ਾ ਰੁੱਤ ਕੀਤੀ, ਤੁਰਤ ਉਹ ਹਾਜ਼ਰ ਹੋਇਆ
ਜਿਉਂ ਬਦਕਾਰਾਂ ਦੇ ਸਿਰ ਆ ਕੇ, ਮੁਲਕ ਅਲਮੋਤ ਖਲੋਇਆ
ਬਿੱਲੀਆਂ ਅੱਖੀਂ ਤੇ ਮੂੰਹ ਕਾਲ਼ਾ, ਕੱਕੀਆਂ ਦਾੜ੍ਹੀ ਮੱਛਾਂ
ਚਿੱਟੇ ਦੰਦ ਲਬਾਂ ਥੀਂ ਬਾਹਰ, ਵਾਲ਼ ਮੂਹੀਂ ਪਰ ਲੁਚੱਹਾਂ
ਫਿੱਕੀ ਖ਼ੁਅ ਤੁਰ ਸ਼ੁਰੂ ਦੱਸੇ, ਤਲਖ਼ ਜ਼ਬਾਨ ਰਨਜਾਨੀ
ਕੱਪੋਂ ਖਾਊਂ ਕਰਦਾ ਸੱਜੇ, ਚਿਹਰਾ ਮਿਸਲ ਸੁਹਾਨੀ
ਰੰਗ ਦੀਦਾਰ ਜ਼ੁਹੱਲੇ ਵਾਲਾ, ਵਾਂਗ ਮਰੀਖ਼ ਸੁਲਾ ਬੁੱਤ
ਵੇਖਣ ਸਾਤ ਦਲੇਰੀ ਭੱਜੇ, ਖਾਵਣ ਆਈ ਆਫ਼ਤ
ਖ਼ੂਨੀ ਸੁਰਖ਼ ਪੁਸ਼ਾਕ ਲਗਾਈ, ਬਾਹਰ ਤੇਗ਼ ਮਿਆਨੋਂ
ਤੇਜ਼ ਅਤੇ ਖ਼ੂੰ ਰੇਜ਼ ਜ਼ਿਆਦਾ, ਬਾਸ਼ਕ ਨਾਗ ਜ਼ਬਾਨੋਂ
ਮਰੀਖ਼ੀ ਦਿਲ ਹੋਏ ਸ਼ਿਕਸਤਾ, ਤੇਗ਼ ਉਹਦੀ ਥੀਂ ਡਰਕੇ
ਜ਼ੋਜ਼ ਅਬੁਰਜ ਕਰੇ ਦੋ ਫਾੜਾਂ, ਸਿਰ ਨੇਜ਼ੇ ਤੇ ਧਰਕੇ
ਦਹਿਸ਼ਤ ਦਸ ਅਲਬਰਜ਼ ਕੁਨਬਾਵੇ, ਪਏ ਪਹਾੜ ਤ੍ਰੇਲੀ
ਲਰਜ਼ਾ ਪਵੇ ਜ਼ਮੀਨਾਂ ਤਾਈਂ, ਜਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਸ਼ਾਹ ਪੀਲੀ
ਤੋਬਰਾ ਰੀਤੂ ਭਰਿਆ ਗੱਲ ਵਿਚ, ਖ਼ੂਨੀ ਨਿਤਾ ਬਿਗ਼ਲ ਵਿਚ
ਸੈਂਕੜਿਆਂ ਨੂੰ ਜ਼ਿਬ੍ਹਾ ਕਰੇਂਦਾ, ਵਾਂਗ ਕਸਾਈਆਂ ਪਲ ਵਿਚ
ਰੱਤੀ ਰਹਿਮ ਤੇ ਸਹਿਮ ਦਿਲੇ ਨੂੰ, ਤਰਸ ਨਾ ਵਿਚ ਸਰਸ਼ਤੇ
ਖ਼ੂਨੀ ਕੰਮ ਹਮੇਸ਼ਾ ਵਾਂਗਰ, ਮੁਲਕ ਅਲਮੋਤ ਫ਼ਰਿਸ਼ਤੇ
ਅੱਵਲ ਨਿਤਾ ਜ਼ਿਮੀਂ ਪਰ ਧਰਿਆ, ਉਪਰ ਰੇਤ ਖਿਲਾਰੀ
ਪਰੀਆਂ ਦਿਓ ਵਡੇਰੇ ਨੱਠੇ, ਵੇਖ ਉਹਦੀ ਹਤੀਆਰੀ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਨੂੰ ਬਾਹੋਂ ਫੜਕੇ, ਰੇਤੇ ਵਿਚ ਬਹਾਇਆ
ਉਗਰ ਤੇਗ਼ ਸਿਰੇ ਤੇ ਆਂਦੀ, ਮਾਰਨ ਉੱਤੇ ਆਇਆ
