ایس جوانے خون تساڈا، کیتا نال نادانی
عشقے سی مت ماری اس دی، کر بیٹھا دیوانی
زوری خون کرایا اس تھیں، چا چُکا زنانی
موت اوہدی سی اس دے ہتھوں، لکھی قلم ربانی
جٹ فقیر مقدم ہویا، موضع وچ پلاکے
کہندے بھینو قتل کرایا، ویری چا چُکاکے
ویری کولوں ویر کوہاون، بُرے رناں دے کارے
ہتھیں زہر پلا کھپاون، خاوند یار پیارے
کد کسے دی سکیّ ہوئی، جس نے نار سدایا
سے برساں اگ پُوجے کوئی، پھر ساڑے ہتھ لایا
نور حیا ہدایت والا، بُرقع گرد جِنھاں دے
سو کیوں ناریں گنئیے بھائی، مرد ایمان تنہاں دے
کے ہویا جے چہرہ ساڈا، ہو گیا مرداواں
جس دی نیت مرداں والی، سوئیو مرد سچاواں
ناریں سو جو شہوت بھریاں، تاڑن ڈنڈ جواناں
اک چکھن پھر دوجا رکھن، لکھّن بُرا پُرانا
کھیکھن تھیں کر خوف محمد، باہر نکل اس گلیوں
بُریاں تھیں بریائی نکلے، ہے بھلیائی بھلیوں
اینھاں گلاں تھیں ہے کے لبھدا، عیب کسے دا کرنا
اپنا آپ سنبھال محمد، جو کرنا سو بھرنا
