ਸਾਇਦ ਦਾ ਮਿਸਰ ਅੱਪੜ ਕੇ ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਦੇ ਵਿਆਹ ਦਾ ਸੱਦਾ ਦੇਣਾ

ਵਾਹ ਵਾਹ ਰੁੱਤ ਬਸੰਤੀ ਆਈ, ਗਈ ਸਿਆਲ਼ੀ ਸਰਦੀ
ਬੋਅ ਬਹਾਰ ਸਿਖਾਵਣ ਲੱਗੀ, ਝੱਲੀ ਵਾਊ ਫ਼ਜਰ ਦੀ

ਰਹਿਮਤ ਬਾਰਾਂ ਵਕਤ ਬਹਾਰਾਂ, ਰੰਗ ਲੱਗੇ ਗੁਲਜ਼ਾਰਾਂ
ਭੌਰ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਬੰਨ੍ਹ ਕਤਾਰਾਂ, ਆਏ ਮਿਸਲ ਸਵਾਰਾਂ

ਰੁੱਖਾਂ ਨਵੇਂ ਸ਼ਗੂਫ਼ੇ ਕੱਢੇ, ਨਹਿਰਾਂ ਨੀਰ ਉਛਲੇ
ਸਬਜ਼ੇ ਸਾਰੀ ਜੂਆ ਸਹਾਈ, ਛਾਵਾਂ ਨੇ ਪਿੜ ਮਿਲੇ

ਬੁਲਬੁਲ ਨੂੰ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ, ਆਈ ਲੈ ਸੁਨੇਹੇ
ਚੱਲ ਗੁਲਾਬਾਂ ਯਾਦ ਕੀਤਾ ਈ, ਦਰਦ ਹਿਜਰ ਕਰ ਬੇਹੇ

ਦਰਦ ਵਿਛੁੰਨੀ ਬਹੁਤੀ ਰਿਣੀ, ਹੋਈਵ ਚੱਲ ਮਲਾਕੀ
ਰਹਿਮਤ ਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਖੁੱਲੇ, ਮਾਰ ਗ਼ਮਾਂ ਨੂੰ ਤਾਕੀ

ਸ਼ਾ ਰਸਤਾ ਨੂੰ ਰੁਖ਼ਸਤ ਹੋ ਕੇ, ਦਿਓ ਮਿਸਰ ਨੂੰ ਆਏ
ਨੀਲ ਨਦੀ ਦੇ ਦਿੰਦੇ ਅਤੇ, ਆ ਕਰ ਡੇਰੇ ਲਾਏ

ਦੇਵਾਂ ਪਰੀਆਂ ਆਦਮ ਰੰਗੀ, ਕਾਇਆ ਚਾ ਉਲਟਾਈ
ਫਿਰ ਭੀ ਕੌਮ ਨਿਆਰੀ ਦੱਸੇ, ਵੇਖ ਡਰੇ ਹਰ ਕਾਈ

ਵੇਖ ਦੇਵਾਂ ਦੇ ਰੰਗ ਡਰਾਨੇ, ਖ਼ਲਕਤ ਡਰ ਡਰ ਨੱਠੇ
ਜਾ ਦਰਬਾਰ ਸ਼ਹਾਨੇ ਅੰਦਰ, ਹੋਏ ਹਜੂਮ ਇਕੱਠੇ

ਦੇਵਤਿਆਂ ਨੂੰ ਵੇਖ ਲੋਕਾਈ, ਦਿੰਦੀ ਫਿਰੇ ਦੁਹਾਈ
ਯਾ ਰੱਬਾ ਇਹ ਫ਼ੌਜ ਕੁ ਯਹੀ ,ਖਾਵਣ ਸਾਨੂੰ ਆਈ

ਜ਼ਾਹਰ ਮਾਰਨ ਵਾਲੀ ਦੱਸੇ, ਬਾਤਨ ਜਿੰਦੂ ਦਾਤੀ
ਬਾਹਰੋਂ ਬਾਰ ਹਨੇਰੀ ਲੱਭੇ, ਅੰਦਰ ਆਬ ਹਯਾਤੀ

ਮਸਨਵਿਓਂ ਇਹ ਮਾਅਨੇ ਲਬੱਹਨ, ਜੇ ਕੋਈ ਸਮਝੇ ਭਾਲੇ
ਇਸ ਹਿਕਾਇਤ ਵਿਚੋਂ ਜਿਥੇ, ਪੇਟੋਂ ਨਾਗ ਨਿਕਾਲੇ

ਕਿੱਸਾ ਸਾਰਾ ਦੀਏ ਇਸ਼ਾਰਾ, ਜੇ ਕੋਈ ਸਮਝਣ ਹਾਰਾ
ਕਾਹਨੂੰ ਜ਼ਾਹਰ ਕਰੀਂ ਮੁਹੰਮਦ, ਗਜਾ ਭੇਤ ਨਿਆਰਾ

ਜਿਸ ਅਫ਼ਰੀਤ ਲਿਆਂਦੀ ਅਰਜ਼ੀ, ਆਹੋ ਖ਼ਾਤਫ਼ ਨਾਵਾਂ
ਡੇਰਾ ਛੋੜ ਅਗੇਰੇ ਆਇਆ ,ਅੱਵਲ ਖ਼ਬਰ ਪੁਚਾਵਾਂ

ਸ਼ਾ ਰਸਤਾ ਨੂੰ ਸਾਹ ਦਿਹਾੜੀ, ਪਹੁਤਾ ਮਿਸਰ ਦੁਆਰੇ
ਜ਼ੋਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਹੋ ਜਿਹੇ, ਦਿੱਤੇ ਦੇਵਨ ਹਾਰੇ

ਜਾ ਅਫ਼ਰੀਤ ਮਿਸਰ ਵਿਚ ਪਹੁਤਾ, ਬਾਦਸ਼ਾਹੀ ਦਰਵਾਜ਼ੇ
ਆ ਦਰਬਾਨ ਬੁਲਾਏ ਉਸ ਨੇ, ਉੱਚੇ ਨਾਲ਼ ਅਵਾਜ਼ੇ

ਸ਼ਕਲ ਸ਼ਮਾਇਲ ਉਸ ਦੀ ਤੱਕ ਕੇ, ਖ਼ੌਫ਼ ਲੱਗਾ ਦਰਬਾਨਾਂ
ਕੁੱਝ ਨੱਠੇ ਕੁੱਝ ਡਰੇਲ ਹੋਏ, ਨੱਕ ਵਿਚ ਆਇਆਂ ਜਾਨਾਂ

ਅਫ਼ਰੀਤੇ ਨੇ ਕਿਹਾ ਸ਼ਿਤਾਬੀ, ਡਰੂ ਨਾ ਮਿਸਰੀ ਲੋਕੋ
ਮੈਂ ਹਾਂ ਏਲਚੀ ਬਾਦ ਸ਼ਹਾਨਾ, ਸੰਗਲ ਦਰੀਂ ਨਾ ਠੋਕੂ

ਸ਼ਮ੍ਹਾ ਜਮਾਲ ਸ਼ਹਾਨਾ ਤੱਕ ਕੇ, ਦੇਣੇ ਦਿਲ ਪਰਵਾਨੇ
ਹੋ ਕੇ ਨਾਲ਼ ਪਚਾਓ ਅੰਦਰ, ਨਾਹੀਂ ਅਸੀਂ ਬੇਗਾਨੇ

ਦਰਬਾਨਾਂ ਫ਼ਰਮਾਇਆ ਅੱਗੋਂ, ਕਾਹਨੂੰ ਅੰਦਰ ਜਾਸੇਂ
ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਅਸਾਡੇ ਸੁਣਦਾ ,ਦਰਸਨ ਮੂਲ ਨਾ ਪਾਸੀਂ

ਉਹ ਬੇਟੇ ਦੇ ਦਰਦ ਫ਼ਰ ਇਕੋਂ, ਗੋਸ਼ੇ ਅੰਦਰ ਰਹਿੰਦਾ
ਨਾ ਕੋਈ ਗੱਲ ਕਲਾਮ ਕਿਸੇ ਸੰਗ, ਨਹੀਂ ਤਖ਼ਤ ਪਰ ਬਹਿੰਦਾ

ਫੇਰ ਅਫ਼ਰੀਤ ਕਹੇ ਮੈਂ ਆਂਦਾ ,ਦਰਦ ਉਹਦੇ ਦਾ ਦਾ ਰੂੰ
ਮੇਰੇ ਹੱਥੋਂ ਰੱਬ ਖੜੇਗਾ, ਮਾਣਦਾ ਜਿਸ ਅਜ਼ਾਰੋਂ

ਮੈਂ ਤਬੀਬ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਆਇਆ, ਘੁਣ ਪੁੜੀ ਤੁਰਿਆ ਕੂੰ
ਪੜ੍ਹ ਮੰਤਰ ਦੇ ਜੰਤਰ ਕਿੱਡਸਾਂ, ਬਿਸਲਾ ਜ਼ਹਿਰ ਫ਼ਰ ਇਕੋਂ

ਸ਼ਾਹਪਾਲੇ ਸ਼ਾਹਰੁਖ਼ ਦੇ ਬੇਟੇ, ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਥੀਂ ਘੱਲਿਆ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ ਦੀ ਲੈ ਅਰਜ਼ੀ, ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਵੱਲ ਚਲਿਆ

ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਦੀ ਖ਼ਾਸ ਕਚਹਿਰੀ, ਮੈਨੂੰ ਚੱਲ ਦੱਸਾ ਲੌ
ਨਾਲ਼ ਮੇਰੇ ਹਮਰਾਹੀ ਹੋ ਕੇ, ਵਣਜ ਹਜ਼ੂਰ ਬਹਾ ਲੌ

ਜਿਸ ਦਮ ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ ਵਾਲੀ, ਖ਼ਬਰ ਸੁਣੀ ਦਰਬਾਨਾਂ
ਅਚਨਚੇਤ ਗਿਆਂ ਖੱਲ ਅੱਖੀਂ ,ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਹੋਈ ਵਿਚ ਜਾਨਾਂ

ਭੱਜਦੇ ਭੱਜਦੇ ਗਏ ਸ਼ਿਤਾਬੀ, ਫੁੱਲੇ ਵਾਂਗ ਗੁਲਾਬਾਂ
ਹਾਸ਼ਿਮ ਸ਼ਾਹ ਦੇ ਹੁਜਰੇ ਆਏ, ਨਾਲ਼ ਸ਼ਿਤਾਬ ਸ਼ਿਤਾਬਾਂ

ਜਿਸ ਦਿਨ ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਵਿਛਣਾ, ਆਸਿਮ ਨੇ ਇਸ ਰੋਜ਼ੋਂ
ਤਖ਼ਤ ਅਤੇ ਮੁੜ ਪੈਰ ਨਾ ਧਰਿਆ, ਬੇਟੇ ਦੇ ਗ਼ਮ ਸੋਜ਼ੋਂ

ਇਸ ਦਿਨ ਥੀਂ ਲੈ ਇਸ ਦਮ ਤੋੜੀ, ਜਿਸ ਦਿਨ ਖ਼ਬਰਾਂ ਆਇਆਂ
ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਚਲੇ ਵਿਚ ਸਭੋ, ਰਾਤੀਂ ਜਾਗ ਲੰਘਾਈਆਂ

ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਜਣੇਂਦੀ ਮਾਈ, ਹੁਕਮ ਕਰੇਂਦੀ ਆਹੀ
ਸਾਲਿਹ ਇਬਨ ਹਮੀਦ ਹਲਾਲੀ, ਬਾਹਰ ਕਰੇਂਦਾ ਸ਼ਾਹੀ

ਹੋਰ ਅਮੀਰ ਵਜ਼ੀਰ ਅਕਾਬਰ, ਕਰਦੇ ਕਾਰਰਿਵਾਈ
ਸਿਰ ਤੇ ਸੀ ਇਕਬਾਲ ਸ਼ਹਾਨਾ, ਹੁੰਦੀ ਕਦ ਖ਼ਤਾਈ

ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਦਾ ਦੁੱਖ ਕਜ਼ੀਆ, ਕਦ ਸੁਣਾਇਆ ਜਾਂਦਾ
ਵਾਂਗ ਨਬੀ ਯਾਕੂਬ ਹਮੇਸ਼ਾ, ਰਿਹਾ ਕਲੇਜਾ ਖਾਂਦਾ

ਰੋਰੋ ਦੀਦੇ ਚਿੱਟੇ ਹੋਏ, ਨੀਰ ਅੱਖੀਂ ਦੇ ਚੋਏ
ਅੱਖੀਂ ਕਜ ਢਹਠੇ ਭਰਵੱਟੇ, ਪੁਟ ਪੁੜੀਆਂ ਵਿਚ ਟੋਏ

ਸਾਸ ਅੜੇ ਕੋਈ ਘੜੀ ਉਡੀਕਣ, ਕੁਦਰਤ ਨਾਲ਼ ਪਰੋਏ
ਲੋਹੂ ਮਾਸ ਤਰਾਣ ਮੁਹੰਮਦ ,ਤਰੀਵੇ ਵਿਦਾ ਹੋਏ

ਹੱਡੀਆਂ ਨਾੜੇਂ ਚੰਬੇ ਚਾਰਾ, ਤਰਾਏ ਰਹੇ ਵਫ਼ਾਈ
ਕਣ ਡੋਰੇ ਨਾਬੀਨੇ ਦੀਦੇ, ਰੰਗੋਂ ਗਈ ਸਫ਼ਾਈ

ਦੰਦ ਨਿਕਲੇ ਹੱਡ ਖੜਕਣ ਲੱਗੇ, ਕੁੱਵਤ ਹੋਸ਼ ਵਹਾਨੀ
ਮਾਦੇ ਮਗ਼ਜ਼ੋਂ ਆਤਿਸ਼ ਬੁਝੀ, ਰਿਹਾ ਹੰਜੋਂ ਦਾ ਪਾਣੀ

ਕਾਲੇਵਾਲ ਸਫ਼ਾਈ ਵਾਲੇ, ਹੋ ਗਏ ਸਭ ਬੱਗੇ
ਜੀਵ ਨੌਕਰ ਬਾਗ਼ੋਂ ਪੁੱਤ ਖ਼ਜ਼ਾਓਂ, ਤੀਵੀਂ ਨਿਕਲਣ ਲੱਗੇ

ਸਬਰ ਕਰਾਰ ਆਰਾਮ ਦਿਲੇ ਦਾ, ਖ਼ਾਬ ਖ਼ਿਆਲ ਬਣਾਇਆ
ਸੌਣ ਖਾਵਣ ਬੋਲਣ ਵਾਲਾ, ਚੇਤਾ ਮਨੂੰ ਭੁਲਾਇਆ

ਸਭ ਸਬੱਬ ਹਯਾਤੀ ਵਾਲੇ, ਛੱਡ ਕੇ ਹੋਏ ਕਿਨਾਰੇ
ਇਕ ਉਮੀਦ ਫ਼ਜ਼ਲ ਦੀ ਰੱਖਦੀ, ਜ਼ਿੰਦਾ ਉਸ ਬੇਚਾਰੇ

ਦਿੱਤੀ ਜਦੋਂ ਮੁਬਾਰਕ ਬਾਦੀ, ਦਰ ਪਰ ਜਾ ਦਰਬਾਨਾਂ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ ਕਾਗ਼ਜ਼ ਘੱਲਿਆ, ਵਾਚ ਉੱਠ ਕੇ ਸੁਲਤਾਨਾ!

ਕੰਨ ਆਵਾਜ਼ ਪਿਆ ਜਿਸ ਵੇਲੇ, ਇਸ ਪੈਰੇ ਦਲਗੀਰੇ
ਡੋਰੇ ਕਣ ਗਏ ਖੁੱਲ ਓਵੇਂ, ਨਾਲ਼ ਉਹਦੀ ਤਾਸੀਰੇ

ਸੁੱਕੇ ਘਾਹ ਅਤੇ ਜਿਉਂ ਬਰਸੇ, ਸਾਵਣ ਮੀਂਹ ਬਹਾਰੀ
ਤੀਵੀਂ ਉਹ ਅਵਾਜ਼ਾ ਮਿਲਿਆ, ਆਸਿਮ ਨੂਨ ਕਰ ਯਾਰੀ

ਨਿੱਕੇ ਨੀਂਗਰ ਮਸਜਿਦ ਵਾਲੇ, ਸੁਣਿਆ ਸੁਖ਼ਨ ਛੁੱਟੀ ਦਾ
ਜਿਉਂ ਕੰਗਾਲ ਭਿਖਾਰੀ ਸੁਣਦੇ, ਇਹ ਤੱਕ ਗੰਜ ਲੁੱਟੀ ਦਾ

ਯਾ ਜਿਉਂ ਵਾਲ਼ ਜ਼ਿਆਰਤ ਵਾਲੇ, ਕਲਮੇ ਸਣੇ ਮੂਲੋ ਦੂੰ
ਯਾ ਜਿਉਂ ਸ਼ਬ ਮਿਅਰਾਜ ਨਬੀ ਨੂੰ, ਹੋਈ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦਰ ਵਿਦੋਂ

ਉਠਿਆ ਤੁਰਤ ਮਸਲੇ ਉਤੋਂ, ਜੀਵ ਨੌਕਰ ਘਾ-ਏ-ਜ਼ਮੀਨੋਂ
ਫੁੱਲਾਂ ਹਾਰ ਹੋਇਆ ਮੁੱਖ ਤਾਜ਼ਾ, ਰੌਸ਼ਨ ਯਾਸਮੀਨੋਂ

ਅੱਠ ਬੈਠਣ ਦੀ ਕੁੱਵਤ ਹੋਈ ,ਦਲ ਨੂੰ ਹੋਸ਼ ਸਨਭਾਲਾ
ਉਚਰਾਂ ਤੀਕ ਲਿਆਇਆ ਸਾਲਿਹ ,ਖ਼ਤ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਵਾਲਾ

ਸਾਲਿਹ ਇਬਨ ਹਮੀਦੇ ਆ ਕੇ, ਕਿਹਾ ਮਾਰ ਅਵਾਜ਼ਾ
ਲੱਖ ਮੁਬਾਰਕ ਹੈ ਸੁਲਤਾਨਾ!, ਹੋ ਨਵੇਂ ਸਿਰ ਤਾਜ਼ਾ

ਇਕ ਅਫ਼ਰੀਤ ਅਸਾਂ ਤਕ ਸ਼ਾਹਾ, ਖ਼ਬਰਾਂ ਲੈ ਕੇ ਆਇਆ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਤੇ ਸਾਇਦ ਵਾਲਾ, ਇਸ ਸਭ ਹਾਲ ਸੁਣਾਇਆ

ਖ਼ੈਰ ਖ਼ਬਰ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਵਾਲੀ, ਨਾਲੇ ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਦੀ
ਯਕ ਬੈਕ ਸਨਾਈਵਸ ਸਾਰੀ, ਹੋਰ ਮੁਬਾਰਕ ਕੰਮ ਦੀ

ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਕਿਹਾ ਏ ਸਾਲਿਹ, ਇਹ ਗੱਲ ਖ਼ਾਬ ਖ਼ਿਆਲੋਂ
ਖ਼ਾਬ ਖ਼ਿਆਲ ਅਤੇ ਕੇ ਬਾਵਰ, ਡਿਠੇ ਬਾਝ ਜਮਾਲੋਂ

ਇਤਨੀ ਮੁਦਤ ਵਹਾਨੀ ਅੱਗੇ ,ਗੁਜ਼ਰੇ ਪੰਦਰਾਂ ਸਾਲਾਂ
ਹਰਗਿਜ਼ ਖ਼ਬਰ ਨਾ ਆਈ ਕਾਈ, ਬਾਝੋਂ ਕੂੜ ਮਿਸਾਲਾਂ

ਕੂੜੇ ਅਗ਼ਵੇ ਉੱਠ ਉੱਠ ਐਵੇਂ, ਪਾਵਨ ਅਸਾਂ ਭੁਲਾਵੇ
ਜਾਂ ਕੋਈ ਰੋਜ਼ ਉਡੀਕਾਂ ਰੱਖੀਏ, ਕੁੱਝ ਸਿਰ ਪੈਰ ਨਾ ਆਵੇ

ਇਹ ਭੀ ਖ਼ਬਰ ਹੋਈਗੀ ਐਵੇਂ ,ਕੋਈ ਦਿਨ ਰਹਿਸੀ ਤੱਤੀ
ਕੂੜੇ ਦੀ ਰੁਸ਼ਨਾਈ ਥੋੜੀ, ਜਿਉਂ ਤੀਲੇ ਬਣ ਬੱਤੀ

ਸਾਲਿਹ ਇਬਨ ਹਮੀਦੇ ਕਿਹਾ, ਸੁਣ ਸ਼ਾਹਾ ਗੱਲ ਪੱਕੀ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਦੇ ਹੱਥ ਦੀ ਲਿਖੀ, ਅਰਜ਼ੀ ਇੱਕ੍ਹੀਂ ਤੱਕੀ

ਨਾਲੇ ਸਾਇਦ ਆਪੋਂ ਆਇਆ, ਡੇਰਾ ਦੂਰਿ ਸੁਣੀਂਦਾ
ਇਹ ਗਲ ਸੱਚੀ ਜਾਪੇ ਸ਼ਾਹਾ, ਲਿਖਿਆ ਵੇਖ ਮਨੀਂਦਾ

ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਮਿਸਰ ਦੇ ਜਿਸ ਦਮ, ਗੱਲ ਸੁਣੀ ਦਿਲ ਲਾਕੇ
ਹੋ ਬੇਹੋਸ਼ ਢੱਠਾ ਖਾ ਗਰਦੀ, ਤਾਕਤ ਹੋਸ਼ ਖੜ੍ਹਾ ਕੇ

ਅੰਬਰ ਅਤੇ ਗੁਲਾਬ ਸ਼ਿਤਾਬੀ ,ਮਿਲਿਆ ਮਗ਼ਜ਼ ਵਜ਼ੀਰਾਂ
ਹੋਸ਼ ਫਰੀ ਸ਼ਾਹ ਆਸਿਮ ਤਾਈਂ, ਯਾਦ ਪਿਆਂ ਤਦਬੀਰਾਂ

ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ ਇਸ ਚਲਿਓਂ ਮੈਨੂੰ, ਝਬਦੇ ਬਾਹਰ ਨਿਕਾਲੋ
ਕੀਤੀ ਰੱਬ ਗ਼ਰੀਬ ਨਿਵਾਜ਼ੀ, ਉਪਰ ਤਖ਼ਤ ਬਹਾ ਲੌ

ਤਲੀਆਂ ਉਤੇ ਚਾਅ ਵਜ਼ੀਰਾਂ, ਲੱਖ ਪੜ੍ਹੇ ਸ਼ੁਕਰਾਨੇ
ਤਖ਼ਤ ਅਤੇ ਸ਼ਾਹ ਆਨ ਬਹਾਇਆ, ਜ਼ੇਵਰ ਲਾਅ ਸ਼ਹਾਨੇ

ਉਹ ਅਫ਼ਰੀਤ ਕੀਤਾ ਤਦ ਹਾਜ਼ਰ, ਹੋਇਆ ਆਨ ਸਲਾਮੀ
ਚੁੰਮ ਜ਼ਮੀਨ ਕਰੇ ਤਾਜ਼ੀਮਾਂ ,ਜਿਉਂ ਕਰ ਰਸਮ ਗ਼ੁਲਾਮੀ

ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਗਲ ਲਾਇਆ ਲੋੜੇ, ਉਹ ਕਦਮਾਂ ਪਰ ਢਹਿੰਦਾ
ਜ਼ੋਰ ਬਜ਼ੋਰੀ ਸੀਨੇ ਲਾ ਕੇ, ਸ਼ਾਹ ਉਸਨੂੰ ਮੁੜ ਕਹਿੰਦਾ

ਕਾਸਦ ਪੈਰ ਮੁਬਾਰਕ ਵਾਲੇ, ਭਲੇ ਕਦਮ ਦੋ ਤੇਰੇ
ਸੁੱਕੇ ਘਾਹ ਕਰੀਂ ਹਰਿਆ ਵੱਲ, ਜਿੱਤ ਵੱਲ ਪਾਵੇਂ ਫੇਰੇ

ਕਾਸਦ ਨੇਕ ਤੇਰੇ ਤੁਲ਼ ਕਿਹੜਾ, ਤੋਂ ਕੋਈ ਹਿਰਨ ਖ਼ੁਤਨ ਦਾ
ਇਸ ਕਸਤੂਰੀ ਸੀਨੇ ਰੱਖੀ ,ਤੂੰ ਭੀ ਸੁਖ਼ਨ ਸੱਜਣ ਦਾ

ਤੂੰ ਕੋਈ ਗਾਂਧੀ ਇਤਰ ਗੁਲਾਬੀ, ਭਰਿਆ ਗੁਝੇ ਨੋਰੋਂ
ਮਿੱਠੀ ਜਿਭੋਂ ਬੋਲੇ ਬਾਝੋਂ ,ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ ਦੇਵੀਂ ਦੂਰੋਂ

ਗਾਂਧੀ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਉਤਰੂੰ ਚਾਏ, ਤੁਧ ਪੈਗ਼ਾਮ ਸੱਜਣ ਦੇ
ਦਸ ਸਾਨੂੰ ਖ਼ੋਸ਼ਖ਼ਬਰਾਂ ਜਲਦੀ, ਹੋਰ ਸਲਾਮ ਸੱਜਣ ਦੇ

ਅਫ਼ਰੀਤੇ ਨੇ ਅੱਠ ਸ਼ਿਤਾਬੀ ,ਕਹੀ ਸਲਾਮ ਦੁਬਾਰੇ
ਅਦਬ ਦਾ-ਏ-ਸੁਣਾਈਂ ਕਰ ਕੇ, ਸੁਖ਼ਨ ਗੁਜ਼ਾਰੇ ਸਾਰੇ

ਸ਼ਾ ਹਨਿਸ਼ਾ ਹਾ ਜ਼ਿਲ ਇਲਾਹਾ! ،ਜਮ ਸਿਕੰਦਰ ਸਾਨੀ
ਦਮ ਦਮ ਹੋਣ ਇਕਬਾਲ ਜ਼ਿਆਦਾ, ਸਦਾ ਹੋਵੇ ਸੁਲਤਾਨੀ

ਮੈਂ ਹਾਂ ਖ਼ਿਦਮਤਗਾਰ ਪਿਆਦਾ ,ਦਿਓ ਪਰੀਆਂ ਦੇ ਸ਼ਾਹ ਦਾ
ਜਿਸ ਸ਼ਾਹਪਾਲ ਬਹਾਦਰ ਨਾਵਾਂ, ਦਮ ਦਮ ਹੋਵਸ ਵਾਧਾ

ਫ਼ਾਲ ਫ਼ਰਖ਼ ਸ਼ਾਹਪਾਲ ਬਹਾਦਰ ,ਨਾਲ਼ ਇਕਬਾਲ ਸਵਾਇਆ
ਵਾਰਿਸ ਤਖ਼ਤ ਸਲੀਮਾਂ ਸ਼ਾਹੀ, ਸ਼ਾ ਹਰਖੇ ਦਾ ਜਾਐ

ਕੋਹ ਕਾਫ਼ਾਂ ਦਰਿਆਵਾਂ ਅਤੇ, ਉਸੇ ਦੀ ਸੁਲਤਾਨੀ
ਸ਼ਾਰ ਸਤਾਨ ਪ੍ਰਸਤਾਂ ਉਸ ਦਾ, ਮੰਨਣ ਹੁਕਮ ਜ਼ਬਾਨੀ

ਲੱਖ ਮੁਬਾਰਕ ਹੋਏ ਤੁਸਾਂ ਨੂੰ, ਸਾਇਦ ਤੇ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ
ਸਹੀ ਸਲਾਮਤ ਖ਼ੀਰੀਂ ਮਿਹਰੀਂ, ਨਾਲ਼ ਇਕਬਾਲ ਜ਼ਿਆਦਾ

ਲਈ ਬਦੀਅ ਜਮਾਲ ਸ਼ਜ਼ਾਦੀ, ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਜਵਾਨੇ
ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਵਿਚ ਮੌਜਾਂ ਕਰਦਾ, ਸ਼ਾਹਪਾਲੇ ਦੇ ਖ਼ਾਨੇ

ਸ਼ਾਹਨਸ਼ਾਹ ਅਸਾਡਾ ਸਾਹਿਬ, ਜੋ ਸ਼ਾਹਪਾਲ ਬਹਾਦਰ
ਤਖ਼ਤ ਨਸ਼ੀਂ ਸਲੀਮਾਂ ਸ਼ਾਹੇ, ਮੁਲਕਾਂ ਵਿਚ ਉਜਾਗਰ

ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਿਨਾਂ ਵਿਚ ਕਰੇ ਤਿਆਰੀ, ਬੇਟੀ ਨੂੰ ਪਰ ਨਾਵਾਂ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਬਦੀਅ ਜਮਾ ਲੈ, ਦੋਹਾਂ ਅਕਦ ਪੜ੍ਹਾਵਾਂ

ਇਹ ਇਰਾਦਾ ਕਰ ਕੇ ਉਸ ਨੇ, ਸੱਦੇ ਖ਼ਾਸੀ ਆਮੀ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ ਦੇ ਮਾਂ ਬਾਬਲ, ਯਾਰ ਅਸ਼ਨਾ ਤਮਾਮੀ

ਨਾਲੇ ਮਾਇ ਪਿਓ ਸਾਇਦ ਸੁਣਦੇ, ਭੈਣ ਭਰਾ ਅਸ਼ਨਾਈ
ਇਸ ਸ਼ਾਦੀ ਪੁਰ ਹੋਣ ਇਕੱਠੇ, ਰੱਬ ਮੁਰਾਦ ਪੁਚਾਈ

ਈਤ ਸਬੱਬ ਤੁਸਾਂ ਵੱਲ ਘਲੀਵਸ, ਮੇਲ਼ਾ ਬਹੁਤਾ ਸਾਰਾ
ਦੋ ਸੇ ਹੈ ਅਫ਼ਰੀਤ ਵਡੇਰਾ, ਡੇਰਾ ਚਾਵਨ ਹਾਰਾ

ਚਾਰ ਇਕ ਸੇ ਪਰੀ ਹੈ ਖ਼ਾਸੀ, ਚਹਿਲ ਹਕੀਮ ਸਿਆਣੇ
ਸਿਰ ਅਨਦੀਪ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ ਵਾਲੀ, ਹਰ ਕੋਈ ਜਿਸ ਨੂੰ ਜਾਣੇ

ਕਲਜ਼ਮ ਦੇ ਦਰਿਆ ਦੇ ਵਾਲਾ, ਹਾਸ਼ਿਮ ਸ਼ਾਹ ਭੀ ਆਇਆ
ਨਾਲੇ ਸਾਇਦ ਨਾਲ਼ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ, ਆਪ ਸ਼ਜ਼ਾਦੇ ਲਾਇਆ

ਬਜ਼ੁਰਗ ਲੋਕ ਤੁਸਾਂ ਵੱਲ ਘਲੀਵਸ, ਮੇਲ਼ਾ ਖ਼ੂਬ ਬਣਾਕੇ
ਬਖ਼ਸ਼ੋ ਉਹ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਜੋ ਆਈਵਸ, ਕੁਲ ਕਰਾਰ ਭੁਲਾਕੇ

ਰੁਖ਼ਸਤ ਅਜ਼ਨ ਹੋਇਆ ਸੀ ਥੋੜਾ, ਬਹੁਤੀ ਮੁਦਤ ਲੱਗੀ
ਵੱਸ ਮੇਰਾ ਕੁੱਝ ਚਲਿਆ ਨਾਹੀਂ, ਕਲਮ ਹਜ਼ੂਰੋਂ ਵਗੀ

ਇਨ੍ਹਾਂ ਬਜ਼ੁਰਗਾਂ ਦੀ ਕਰ ਖ਼ਾਤਿਰ, ਬਖ਼ਸ਼ੋ ਕੂੜ ਹਮਾਰਾ
ਭਰਿਆ ਨਾਲ਼ ਖ਼ਤਾਿਆਂ ਬੰਦਾ, ਤੋੜੋਂ ਭੁੱਲਣ ਹਾਰਾ

ਭੇਂ ਸਭ ਲੋਕ ਤੁਸਾਂ ਵੱਲ ਆਏਮ ਸ਼ਾਰ ਸਤਾਨ ਖੜਨ ਨੂੰ
ਖ਼ਾਸਾਂ ਸੁਣੇ ਤਿਆਰੀ ਕਰਈਵ, ਬਾਗ਼-ਏ-ਅਰਮ ਵੜਨ ਨੂੰ

ਇਹ ਕਾਗ਼ਜ਼ ਜੋ ਆਪੋਂ ਲਿਖਿਆ, ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ
ਵਾਚ ਕਰੋ ਮਲੂਮ ਹਕੀਕਤ, ਹੋਵੇ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਜ਼ਿਆਦੇ

ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਦੇ ਹੱਥ ਫੜਾਇਆ ,ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਦਾ ਲਿਖਿਆ
ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਸ਼ੁਕਰ ਲਿਆ ਉਠ ਸ਼ਾਹੇ, ਜਿਉਂ ਭੁਖਿਆਰੀ ਭਖਿਆ

ਕਰ ਬਿਸਮ ਅੱਲ੍ਹਾ ਪੁੱਟਿਆ ਸ਼ਾਹੇ, ਰੁੱਕਾ ਬੰਦ ਸੱਜਣ ਦਾ
ਆਈ ਬੋਅ ਅਸ਼ਨਾਈ ਵਾਲੀ, ਖਿੜਿਆ ਗ਼ੁੰਚਾ ਮਨ ਦਾ

ਸੂਰਜ ਉੱਤੋਂ ਗ੍ਰਹਿਓਂ ਲੱਥਾ, ਜਗਤ ਹੋਇਆ ਨੂਰਾਨੀ
ਜਿਉਂਕਰ ਮਰਦੇ ਸੇ ਬਰਸਾਂ ਦੇ, ਫੇਰ ਲੱਧੀ ਜ਼ਿੰਦਗਾਨੀ

ਅੱਵਲ ਚੁੰਮ ਅੱਖੀਂ ਪਰਿ ਧਰਿਆ, ਪੜ੍ਹ ਅਲੱਹਮਦ ਜ਼ਬਾਨੀ
ਜਿਉਂ ਪੀਰਾਹਨ ਯੂਸੁਫ਼ ਸੁਣਦਾ, ਪੈਗ਼ੰਬਰ ਕਿਨਾਨੀ

ਕੁਦਰਤ ਪਾਕ ਖ਼ੁਦਾਵੰਦ ਵਾਲੀ, ਨੂਰ ਅੱਖੀਂ ਵਿਚ ਆਂਦਾ
ਹਰ ਦੋ ਦੀਦੇ ਰੌਸ਼ਨ ਹੋਏ, ਗਿਆ ਗ਼ੁਬਾਰ ਗ਼ਮਾਂ ਦਾ

ਚਿਹਰੇ ਨੂਰ ਜੁੱਸੇ ਤੇ ਰੌਣਕ, ਫ਼ਜ਼ਲ ਹੋਇਆ ਸੁਬਹਾਨੀ
ਨਵੀਂ ਸਿਰੇ ਥੀਂ ਵਾਂਗ ਜ਼ਲੈਖ਼ਾ, ਲਭੀਉਸ ਵਿੱਤ ਜਵਾਨੀ

ਬੇਟੇ ਬਾਝ ਹੋਇਆ ਸੀ ਉਸ ਨੂੰ, ਜੁਮਲ ਜਹਾਨ ਹਨੇਰਾ
ਚੜ੍ਹਿਆ ਚੰਨ ਹੋਈ ਰੁਸ਼ਨਾਈ, ਲੱਗੀ ਲੋਅ ਚੋਫ਼ੀਰਾ

ਸੁੱਕੇ ਨੀਲ ਮਿਸਰ ਦੇ ਆਈਆਂ, ਲਹਿਰਾਂ ਬੰਨ੍ਹ ਕਤਾਰਾਂ
ਖ਼ੁਸ਼ਕ ਚਮਨ ਤੇ ਬੱਦਲ਼ ਵੁਠਾ, ਹੋਈਆਂ ਬਾਗ਼ ਬਹਾਰਾਂ

ਪੰਦਰਾਂ ਬਰਸ ਖ਼ਿਜ਼ਾਂ ਦੇ ਮਾਰੇ, ੁਰਖ ਹੋਏ ਸਨ ਪੀਲੇ
ਰਹਿਮਤ ਬਾਰਾਂ ਵਕਤ ਬਹਾਰਾਂ, ਪਲ ਵਿਚ ਕੀਤੇ ਨੀਲੇ

ਖ਼ਾਰੋ ਖ਼ਾਰ ਗੁਲਾਬ ਹੋਏ ਸਨ, ਬਣ ਪੁੱਤਾਂ ਬਣ ਫੁੱਲਾਂ
ਸ਼ਾਖ਼ ਹਰੀ ਪੁੱਤ ਸਾਵੇ ਕੱਢੇ, ਡੱਸ ਨਿਕਾਲੇ ਗੱਲਾਂ

ਬੁਲਬੁਲ ਨੂੰ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ ਫੁੱਲਾਂ ਦੀ, ਆਂਦੀ ਵਾਊ ਫ਼ਜਰ ਦੀ
ਸਦਾ ਗੁਲਾਬ ਹੋਇਆ ਮੁੱਖ ਰੋਪੋਂ, ਦੂਰ ਹੋਈ ਰੰਗ ਜ਼ਰਦੀ

ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਦੀ ਮਾਈ ਸੁਣ ਕੇ, ਦੂਣੀ ਹੁੰਦੀ ਸ਼ਾ ਹੂੰ
ਕਹਿੰਦੀ ਜਿਸ ਰਾਹ ਆਇਆ ਕਾਸਦ, ਮੈਂ ਸਦਕੇ ਇਸ ਰਾਹੋਂ

ਅੰਦਰ ਬਾਹਰ ਪੈਰ ਨਾ ਲਗਦੇ, ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਹੱਦ ਨਾ ਕਾਈ
ਬਲਦੀ ਭਾਹ ਗ਼ਮਾਂ ਦੀ ਅਤੇ, ਰਹਿਮਤ ਰੱਬ ਵਸਾਈ

ਦਮ ਦਮ ਕਰੇ ਸਜੋਦ ਰਬੇ ਵੱਲ ,ਤੇਰੀ ਧੰਨ ਖ਼ੁਦਾਈ
ਪੜ੍ਹ ਸ਼ੁਕਰਾਨੇ ਵੰਡ ਖ਼ਜ਼ਾਨੇ, ਘਰ ਘਰ ਦੇ ਵਧਾਈ

ਗੋਲੀ ਲੌਂਡੀ ਜੋ ਕੋਈ ਆਹੀ, ਦੇਣ ਮੁਬਾਰਕ ਆਇਆਂ
ਚੋਲ਼ੀ ਘੁੰਡੀ ਤੇ ਪਸ਼ੂ ਅਜ਼ਾਂ, ਸਭਨਾਂ ਦੇ ਗਲ਼ ਪਾਈਆਂ

ਬੀ ਬੀ ਰਾਣੀ ਤੇ ਚੁਧਰਾਣੀ, ਜੋਸੀ ਵਿਚ ਮਿਸਰ ਦੇ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੀ ਸੌਦਾਗਰ ਜ਼ਾਦੀ ,ਬਾਪ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਸਿਰ ਕਰਦੇ

ਮੁਹਰਾਂ ਦੇ ਧੁਰ ਥਾਲ ਸਿਰਾਂ ਤੇ, ਦੇਣ ਪਨਾਤਰ ਆਈਆਂ
ਕਦਰ ਬਕਦਰੀ ਜ਼ੇਵਰ ਬਖ਼ਸ਼ੇ ,ਦੇਕੇ ਸ਼ਾਨ ਵਧਾਇਆਂ

ਸੁੱਤੇ ਭਾਗ ਉਮਰ ਦੇ ਜਾਗੇ, ਡੂੰਮਣੀਆਂ ਤੇ ਡੂਮਾਂ
ਮੰਗਲ ਗਾਇ ਵਜਾਵਣ ਢੋਲਕ, ਦਰ ਪਰ ਕਿਰਨ ਹਜੂਮਾਂ

ਲੈ ਲੈ ਦਾਨ ਤੋ ਨਗਰ ਹੋਇਆਂ, ਰੱਜ ਰੱਜ ਦੇਣ ਦੁਆਏਂ
ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਦੀ ਬੇਲ ਖ਼ੁਦਾਇਆ, ਹਰੀ ਕਿਆਮਤ ਤਾਈਂ

ਬੇਗਮ ਦਾ ਦਿਲ ਬੇਗ਼ਮ ਹੋਵੇ, ਠੰਡ ਪਵੇ ਵਿਚ ਛਾਤੀ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਦੀ ਨਾਲ਼ ਮੁਰਾਦਾਂ ,ਖ਼ੁਆਜੇ ਜੈਡ ਹਯਾਤੀ

ਜਮ ਜਮ ਘਣ ਪੁਰੀ ਦਾ ਡੌਲ਼ਾ, ਆਨ ਵਸੇ ਇਸ ਜਾਈ
ਸਿਹਰੇ ਗਾਣੇ ਵੇਖ ਮੁਰਾਦਾਂ, ਵਾਰ ਪੀਵੇ ਜਲ਼ ਮਾਈ

ਮਿਸਰ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ ਜੋ ਕੋਈ ਆਹੀ, ਛੁੱਟੜ ਰੰਡੀ ਤੱਤੀ
ਘੁਣ ਖ਼ੀਰਾਈਤ ਬੇਗਮ ਕੋਲੋਂ, ਹੋ ਰਹੀ ਰੰਗ ਰੱਤੀ

ਹਰ ਥਾਣੇ ਵਿਚ ਸ਼ੁਲਕਾਂ ਹੋਈਆਂ, ਹਰ ਡੇਰੇ ਸ਼ਦਿਆਨੇ
ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਅੰਦਰ ਫਿਰੇ ਢੰਡੋਰੇ, ਮੰਗਤਾਂ ਭਰੇ ਖ਼ਜ਼ਾਨੇ

ਲਾਖਾਂ ਲੋਕ ਮੁਬਾਰਕ ਦੇਵਨ, ਦਰ ਪਰ ਹਾਜ਼ਰ ਹੋਏ
ਆਪੋ ਆਪਣੇ ਕਸਬ ਤਮਾਸ਼ੇ, ਕਰਦੇ ਸਭ ਖਲੋਏ

ਆਸਿਮ ਦੇ ਦਰ ਰੰਗ ਬਰੰਗੀ, ਖ਼ਲਕ ਢੱਕੀ ਹਰ ਪਾਸੋਂ
ਬੈਕ ਬੈਕਾਂ ਦੇ ਮੱਚੇ ਤਮਾਸ਼ੇ, ਵਾਫ਼ਰ ਖੇਡ ਕੱਟਾ ਸੌਂ

ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਵਜ਼ੀਰ ਬੁਲਾਇਆ, ਨਾਲੇ ਬੇਗਮ ਦਾਨੀ
ਕਹਿਓਸ ਏਸ ਅਫ਼ਰੀਤੇ ਤਾਈਂ, ਦੇਹੋ ਜਿਲਦ ਮਹਿਮਾਨੀ

ਹੋਰ ਵੱਡੇ ਮਹਿਮਾਨ ਸੁਣੀਂਦੇ, ਇਹ ਆਏ ਕਿ ਆਏ
ਕਰੋ ਤਿਆਰ ਮਹਿਮਾਨੀ ਤਰਿਖੀ, ਜੋ ਲੋੜੇ ਕੋਈ ਖਾਏ

ਇਸ ਅਫ਼ਰੀਤ ਅੱਗੇ ਆ ਰੱਖੇ, ਬਾਦਸ਼ਹਾਨੇ ਖਾਣੇ
ਕਲੀਏ ਅਤੇ ਕਬਾਬ ਸਲੂਣੇ, ਫੁਲਕੇ ਚਾਵਲ ਦਾਣੇ

ਇਹ ਧਰਦੇ ਉਹ ਖਾਂਦਾ ਜਾਂਦਾ, ਸਾਇਤ ਢਿੱਲ ਨਾ ਲਾਏ
ਇਕ ਇਕ ਲਕਮੇ ਦਾ ਕਰ ਲਾਵਣ, ਪੰਜ ਦੁੰਬੇ ਮੂੰਹ ਪਾਏ

ਹੱਡੀ ਮਾਸ ਨਿਖੇੜੇ ਨਾਹੀਂ, ਸਭ ਕੁੱਝ ਖਾਂਦਾ ਜਾਂਦਾ
ਖਾ ਰਿਹਾ ਜੋ ਖ਼ਵਾਹਿਸ਼ ਆਹੀ, ਸ਼ੁਕਰ ਬਜਾ ਲਿਆਂਦਾ

ਸ਼ਾਹੇ ਕਿਹਾ ਵਜ਼ੀਰਾਂ ਤਾਈਂ, ਇਹੋ ਲੇਖਾ ਭਾਲੂ
ਸਭ ਮਹਿਮਾਨ ਅਜਿਹੇ ਹੋਸਨ, ਘੋੜੇ ਉਠ ਹਿਲਾ ਲੌ

ਜਾਂ ਅਫ਼ਰੀਤ ਹੋਇਆ ਸੀ ਫ਼ਾਰਗ਼, ਖਾਣਾ ਦਾਣਾ ਖਾਕੇ
ਭਰ ਭਰ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਮੱਧ ਪਿਆਲੇ, ਸ਼ਾਹੇ ਕੋਲ਼ ਬਹਾਕੇ

ਜਾਂ ਅਫ਼ਰੀਤ ਅਸੋਦਾ ਹੋਇਆ, ਬਾਦਸ਼ਹੇ ਫ਼ਰਮਾਇਆ
ਇਸ ਜਾਈ ਦੀ ਦੱਸ ਹਕੀਕਤ ,ਜਿਸ ਥਾਉਂ ਤੋਂ ਆਇਆ

ਅਫ਼ਰੀਤੇ ਕੁੱਝ ਆਖ ਸੁਣਾਈ, ਜੋ ਆਹੀ ਉਸ ਜਾਈ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਦਾ ਕਦਰ ਬਜ਼ੁਰਗੀ, ਖ਼ਾਤਿਰ ਤੇ ਵਡਿਆਈ

ਅਜ਼ਮਤ ਸ਼ੌਕਤ ਸ਼ਾਨ ਜਲਾਲਤ, ਸ਼ਾਹਪਾਲੇ ਦੇ ਕੱਦ ਰੂੰ
ਹੁਸਨ ਬਦੀਅ ਜਮਾਲਪੁਰੀ ਦਾ, ਰੌਸ਼ਨ ਸੂਰਜ ਬਦ ਰੂੰ

ਫ਼ੌਜ ਦੱਸੀ ਸ਼ਾਹਪਾਲ ਸ਼ਾਹੇ ਦੀ, ਜੋ ਜੰਗੇ ਦੇ ਕੰਮ ਦੀ
ਰੌਣਕ ਖ਼ੂਬੀ ਰੂਪ ਲਤਾਫ਼ਤ, ਦੱਸੀ ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਦੀ

ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਸੀ ਉਹ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਾ, ਉਸਦੇ ਸ਼ਾਨ ਮੁਕਾ ਨੂੰ
ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਨੂੰ ਲੂਂ ਲੂਂ ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ, ਹੋਵਣ ਇਸ ਬੀਆਨੋਂ

ਬਾਗ਼ੋਬਾਗ਼ ਹੋਏ ਦਿਲ ਖੁੱਲੇ, ਸਭ ਮਜਲਿਸ ਦੇ ਸੁਣ ਕੇ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ ਨਾਤਾ ਕੀਤਾ ,ਉੱਚੀ ਜਾਈ ਚੁਣ ਕੇ

ਸ਼ਾਹੇ ਹੁਕਮ ਦਿੱਤਾ ਉਮਰਾਵਾਂ, ਸੁਣ ਗੱਲਾਂ ਦਿਲ ਲਾਓ
ਐਸੀ ਸ਼ੌਕਤ ਸ਼ਾਨ ਮਆਫ਼ਿਕ, ਫ਼ਰਸ਼ ਫ਼ਰਾਖ਼ ਵਿਛਾਓ

ਸ਼ਾਹਪਾਲੇ ਦੇ ਸ਼ਾਨ ਬਰਾਬਰ, ਕਦ ਅਸੀਂ ਹੋ ਸਕਦੇ
ਪਰ ਕੋਈ ਡੋਲ ਬਣਾਓ ਐਸੀ, ਹੋਣ ਤਾਜ਼ੱਬ ਤੱਕਦੇ

ਹੁਕਮ ਹੋਇਆ ਫਰਾਸ਼ਾਂ ਤਾਈਂ ਸੱਚੇ ਫ਼ਰਸ਼ ਵਿਛਾਏ
ਕੋਹਾਂ ਵਿਚ ਉਬੈਰ ਇਤਰ ਦੇ ,ਜਾ ਛਣਕਾਰ ਕਰਾਏ

ਇਤਨੇ ਅੱਠ ਹਲਾਲ ਕਿਰਾਏ, ਦੁੰਬੇ ਬੱਕਰੇ ਗਾਈਂ
ਹਰ ਹਰ ਤਰਫ਼ ਲਹੂ ਦੇ ਨਾਲੇ, ਵਣਜ ਪਏ ਦਰਿਆਈਂ

ਇਤਨੇ ਖ਼ੂਨ ਨਹੀਂ ਲਿਖ ਸਕਦੀ, ਕਲਮ ਹਿਰਾਸੇ ਮਾਰੀ
ਕਾਗ਼ਜ਼ ਉੱਤੇ ਜਾਇ ਨਾ ਰਹਿੰਦੀ, ਮਿਲਣ ਜਾਂਦੀ ਸਾਰੀ

ਤੁਰੇ ਦਿਹਾੜੇ ਪਿੱਛੋਂ ਪਹੁਤਾ, ਲਸ਼ਕਰ ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਦਾ
ਜਾਇ ਸਲਾਮ ਕੀਤਾ ਰਲ਼ ਸਭਨਾਂ, ਆਸਿਮ ਸਾਨੀ ਜਮ ਦਾ

ਆਸਿਮ ਅੱਗੇ ਅਰਜ਼ ਕੇਤੂ ਨੇਂ, ਬਾਅਦ ਅਦਾਬ ਪੁਚਾ ਨੂੰ
ਸ਼ਾਹਪਾਲੇ ਤੇ ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ, ਕਹੀ ਸਲਾਮ ਤੁਸਾਨੂੰ

ਝੱਲ ਸਲਾਮ ਹੋਇਆ ਖ਼ੁਸ਼ ਆਸਿਮ, ਕਰਦਾ ਸ਼ੁਕਰ ਇਲਾਹੀ
ਜਿਉਂਦਿਆਂ ਰੱਬ ਖ਼ਬਰ ਪੁਚਾਈ, ਜਾਨ ਲਬਾਂ ਪਰ ਆਹੀ

ਲਸ਼ਕਰ ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਦਾ ਸਾਰਾ, ਹੁਕਮ ਹਜ਼ੂਰੋਂ ਪਾਕੇ
ਥਾਂ ਬਥਾਂ ਮੁਕਾਮੀ ਹੋਏ, ਬੈਠੇ ਸਫ਼ਾਂ ਬਣਾਕੇ

ਸਾਇਦ ਨੂੰ ਗੱਲ ਲਾ ਲਾ ਰੋਇਆ ,ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਦਖਿਆਰਾ
ਸੀਨੇ ਨਾਲੋਂ ਲਾਹ ਨਾ ਸਕਦਾ, ਜਾਨੀ ਵਾਂਗ ਪਿਆਰਾ

ਸਾਇਦ ਮੁੜ ਮੁੜ ਕਦਮੀਂ ਡਿੱਗੇ, ਦਰਦਾਂ ਭਰਿਆ ਕੋਕੇ
ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਤਕੀਨਦਾ ਉਸ ਵੱਲ, ਵਾਂਗਰ ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ

ਸਾਇਦ ਦੇ ਸਿਰ ਮੂੰਹ ਸੀਨੇ ਤੇ, ਸ਼ਾਹ ਆਸਿਮ ਹੱਥ ਫੇਰੇ
ਕੁੱਛੜ ਵਿਚੋਂ ਮੂਲ ਨਾ ਕੱਢੇ, ਸੜਿਆ ਨਾਲ਼ ਹੁਸੀੜੇ

ਸਾਇਦ ਅਧਕਾ ਹੋ ਹੋ ਜਾਵੇ, ਫੜ ਫੜ ਕਦਮ ਚਮੀਨਦਾ
ਨਾਲ਼ ਪਿਆਰ ਦਈਏ ਸਿਰ ਸਦਕੇ, ਸਿਰ ਤੋਂ ਹੱਥ ਘੁ ਮੀਨਦਾ

ਓੜਕ ਖ਼ਾਸਾਂ ਅਰਜ਼ ਗੁਜ਼ਾਰੀ, ਸ਼ਾਹ ਜੀ ਕਰੋ ਸਹਾਰਾ
ਰੋਵਣ ਦੇ ਦਿਨ ਖੜੇ ਰਬੇ ਨੇ, ਹੋਇਆ ਫ਼ਜ਼ਲ ਨਿਆਰਾ

ਸਾਇਦ ਨੂੰ ਫ਼ਰਮਾਓ ਰੁਖ਼ਸਤ, ਮਾਈ ਬਾਬਲ ਤਾਈਂ
ਮਿਲ ਕੇ ਠੰਡ ਕਲੇਜੇ ਪਾਵੇ, ਦੇਵਨ ਤੁਸਾਂ ਦੁਆਏਂ

ਫਿਰ ਸਾਇਦ ਨੂੰ ਹੋਈ ਇਜ਼ਾਜ਼ਤ, ਵਣਜ ਮਿਲੇ ਘਰ ਦਾਰਾਂ
ਮਾਇ ਪੀਓ ਭੈਣਾਂ ਭਾਿਆਂ, ਤਾਈਂ ਹੋਰ ਅਸ਼ਨਾਵਾਂ ਯਾਰਾਂ

ਲੈ ਇਜ਼ਾਜ਼ਤ ਹੋ ਸਲਾਮੀ, ਸਾਇਦ ਘਰ ਨੂੰ ਆਇਆ
ਮਾਸੀ ਫੁਫੀ ਮਾਈਆਂ ਭੈਣਾਂ, ਸਭ ਵੱਲ ਸੀਸ ਨਿਵਾਇਆ

ਦੂਏ ਪੈਰ ਪੀਓ ਦੇ ਫੜ ਕੇ, ਮਿਲਦਾ ਉਪਰ ਮਿੱਥੇ
ਬਾਬਲ ਸੀਨੇ ਲਾ ਕੇ ਰਿੰਨ੍ਹ, ਬਰਮ ਦੋਹਾਨਦੇ ਲੱਥੇ

ਸਾਲਿਹ ਇਬਨ ਹਮੀਦ ਤਾਈਂ, ਮਿਲਿਆ ਪੁੱਤ ਪਿਆਰਾ
ਪੜ੍ਹ ਸ਼ੁਕਰਾਨੇ ਵੰਡ ਖ਼ਜ਼ਾਨੇ, ਵੱਲ ਹੋਇਆ ਦੁਖਿਆਰਾ

ਮਾਵਾਂ ਭੈਣਾਂ ਸਿਰ ਮੂੰਹ ਚਮਨ, ਫੂਫੀਆਂ ਹੱਥ ਘੁਮਾਉਣ
ਜਿਉਂ ਦੇਵੇ ਪਰ ਢਹਿਣ ਪਤੰਗੇ, ਤੀਵੀਂ ਭੱਜ ਭੱਜ ਆਉਣ

ਖ਼ਵੀਸ਼ ਕਬੀਲਾ ਸਾਰਾ ਮਿਲਿਆ ,ਰੋ ਰੋ ਕੇ ਗੱਲ ਲਗਦੇ
ਸੰਨ ਸੁਣ ਯਾਰ ਅਸ਼ਨਾ-ਏ-ਮੁਹੱਬਤੀ, ਆਏ ਵਹਿੰਦੇ ਵਗਦੇ

ਘਰ ਦਾਰਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ ਸਾਇਦ, ਨਾਲ਼ ਪਿਓ ਦੇ ਆਇਆ
ਬੈਠਾ ਆਨ ਕਚਹਿਰੀ ਅੰਦਰ, ਸ਼ਾਹ ਵੱਲ ਸੀਸ ਨਿਵਾਇਆ

ਤਰਫ਼ ਮਹਿਮਾਨਾਂ ਨਜ਼ਰ ਗੁਜ਼ਾਰੀ, ਸ਼ਾਹਨਸ਼ਾਹ ਮਿਸਰ ਦੇ
ਕੀਤਾ ਹੁਕਮ ਮਹਿਮਾਨੀ ਆਵੇ, ਖਾਵਣ ਲੋਕ ਸਫ਼ਰ ਦੇ

ਮਿੱਠੇ ਸ਼ਰਬਤ ਆਨ ਪਿਲਾਏ ,ਉਲ ਹਰ ਇਕ ਤਾਈਂ
ਫੇਰ ਰਕਾਬ ਤਆਮ ਅਜਾਇਬ, ਦਸਤਰ ਖ਼ਾਨੇ ਚਾਈਂ

ਰੰਗਾਰੰਗ ਤਆਮ ਲਿਆਏ, ਖਾਣੇ ਬਾਦਸ਼ਹਾਨੇ
ਗੋਡੇ ਡਾਹ ਡਾਹ ਰੱਜ ਕਰੇਂਦੇ, ਰਾਸਕ ਦਿਓ ਮਰਦਾਨੇ

ਮੇਵੇ ਮੁਰਗ਼ ਕਬਾਬ ਖਿਲਾਵੇ, ਬਾਹਰ ਹੱਦ ਸ਼ਮਾ ਰੂੰ
ਖ਼ਿਲਅਤ ਮਿਲੀ ਤਮਾਮਾਂ ਤਾਈਂ, ਵੱਖੋ ਵੱਖ ਸਰਕਾਰੋਂ

ਤੁਹਫ਼ੇ ਤੇ ਨਜ਼ਰਾਨੇ ਸਾਰੇ, ਜੋ ਭੇਜੇ ਸ਼ਾਹਪਾਲੇ
ਆਸਿਮ ਅੱਗੇ ਚਾ ਗੁਜ਼ਰ ਇੰਨੇ, ਹੈਸਨ ਜਿਹਨਾਂ ਹਵਾਲੇ

ਹੋਰ ਬਦੀਅ ਜਮਾਲਪੁਰੀ ਦੇ, ਤੁਹਫ਼ੇ ਤੇ ਸੌਗ਼ਾਤਾਂ
ਮਹਿਰਮ ਹੱਥ ਪੁਚਾਏ ਅੱਗੇ, ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਦੀ ਮਾਤਾਂ

ਕੁੱਵਤ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਹੋਈ ਸੀ ਐਸੀ ,ਇਸ਼ਰਤ ਅਤੇ ਜਮਾੱੀਤ
ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਤੇ ਬੇਗਮ ਤਾਈਂ, ਲਸ਼ਕਰ ਸ਼ਹਿਰ ਰਾੱੀਤ

ਹਰ ਇਕ ਦੇ ਦਿਲ ਏਸ ਕਦਰ ਸੀ, ਖ਼ੋ ਸ਼ੌਕਤੀ ਖ਼ੁਸ਼ਹਾਲੀ
ਜਿਉਂ ਤਣ ਮਰਦੇ ਅੰਦਰ ਆਵੇ, ਜਾਨ ਜਵਾਨੀ ਵਾਲੀ

ਸ਼ਾਹ ਆਸਿਮ ਨੇ ਮਿਸਰ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ, ਖ਼ੁਸ਼ਿਓਂ ਈਦ ਬਣਾਈ
ਜਿਤਨੀ ਉਮਰ ਗ਼ਮਾਂ ਵਿਚ ਗੁਜ਼ਰੀ, ਇਤਨੀ ਵਰੀ ਮੁਕਾਈ

ਮੁਲਕ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ ਫੇਰ ਢੰਡੋਰੇ, ਸੱਦੇ ਖ਼ਾਸੀ ਆਮੀ
ਦੌਲਤ ਦੇ ਦਰ ਖੋਲ ਦਿੱਤੂ ਨੇਂ, ਲੇਨ ਇਨਾਮ ਇਨਾਮੀ

ਲਸ਼ਕਰੀਆਂ ਨੂੰ ਤਲਬਾਂ ਮਿਲੀਆਂ, ਕੰਙਣ ਕੰਠੇ ਬਾਲੇ
ਹੋਏ ਮਾਫ਼ ਰਈਅਤ ਉੱਤੋਂ, ਬਹੁਤ ਮੁਦਤ ਦੇ ਹਾਲੇ

ਹਾਫ਼ਿਜ਼, ਆਲਮ ,ਜ਼ਾਹਿਦ ,ਮੁੱਤਕੀ, ਗੋਸ਼ੇ ਗਿਰਾਂ ਤਾਈਂ
ਬਹੁਤ ਇਨਾਮ ਜਗੀਰਾਂ ਦਿੱਤੀਆਂ, ਸਾਰੇ ਕਰਨ ਦੁਆਏਂ

ਹੋਰ ਗ਼ਰੀਬ ਯਤੀਮ ਮੁਸਾਫ਼ਰ ,ਜੋ ਸੰਨ ਵਿਚ ਜ਼ਮੀਨਾਂ
ਦੌਲਤ ਬਖ਼ਸ਼ ਤੋ ਨਗਰ ਕੇਤੂਸ, ਮਾਅਜ਼ੂਰਾਂ ਮਸਕੀਨਾਂ

ਬੰਦੀ ਸਭ ਖ਼ਲਾਸ ਕਰਾਏ, ਬਣ ਚਿੱਟੀ ਨਜ਼ਰਾਨੇ
ਦੇ ਸਰੋਪਾ ਘਰਾਂ ਨੂੰ ਘੱਲੇ, ਪੜ੍ਹਨ ਲੱਗੇ ਸ਼ੁਕਰਾਨੇ

ਸਦਾ ਮਰਾ-ਏ-,ਵਜ਼ੀਰ, ਤਮਾਮੀ, ਰਾਜੇ, ਰਾਅ ਹਜ਼ੂਰੀ
ਕਦਰ ਬਕਦਰੀ ਮਨਸਬ ਦਿੱਤੇ, ਹਾਜਤ ਕੀਤੀ ਪੂਰੀ

ਸਾਲਿਹ ਨੂੰ ਤਸ਼ਰੀਫ਼ਾਂ ਦਿੱਤੀਆਂ, ਬਹੁਤਾ ਸ਼ਾਨ ਵਧਾਇਆ
ਕਰੋ ਤਿਆਰ ਸਫ਼ਰ ਦਾ ਸਾਮਾਂ, ਕਰ ਤਾਕੀਦ ਬਿਤਾਇਆ

ਤਖ਼ਤ ਸੰਦੂਕ ਬਣਾਓ ਵੱਡੇ, ਡੇਰੇ ਮਿਟਣ ਸੁਖਾਲੇ
ਤੰਬੂ ਸਤਰ ਲੱਕੜ ਦੇ ਹੋਵਣ, ਹਰ ਮਾਨ ਕਾਰਨ ਨਾਲੇ

ਮਿਲਿਆ ਹੁਕਮ ਵਜ਼ੀਰਾਂ ਤਾਈਂ, ਉਹ ਲੱਗੇ ਇਸ ਕੰਮ ਨੂੰ
ਸ਼ਾਹੇ ਆਪੋਂ ਜਸ਼ਨ ਮਚਾਇਆ ,ਦੂਰ ਕਰੇਂਦਾ ਗ਼ਮ ਨੂੰ

ਸੁਰਖ਼ ਸ਼ਰਾਬ ਪੁਰਾਣੀ ਆਂਦੀ, ਭਰਭੁਰ ਮਿਟ ਕਲਾਲਾਂ
ਸਾਰਗੀਆਂ ਕਾਨੂੰਨ ਹਿਲਾਏ ਮੱਧਮ ਤੰਬੂਰ ਕੱਵਾਲਾਂ

ਤਾਇਫ਼ਿਆਂ ਨੇ ਮਜਲਿਸ ਮਿਲੀ ,ਰਾਸ ਖੁੱਲੇ ਕਰ ਸੱਫ਼ਾਂ
ਤਬਲੇ ਖ਼ੰਜਰੀ ਰੰਗ ਬਣਾਇਆ, ਦਾਰੀਆਂ ਤੇ ਦਫ਼ੱਾਂ

ਮੁਰਲੀ ਤੇ ਅਲਗ਼ੋਜ਼ੇ ਵਜੇ ,ਬੀਨਸਰਿਆਂ ਸ਼ਰਨਾਈਂ
ਢੋਲਕ ਦੇ ਜਵਾਬ ਬਰਾਬਰ, ਲੈ ਲੈ ਖ਼ੂਬ ਹਵਾਈਂ

ਮਾਰਾਂ ਦੇਣ ਨਖ਼ੋਨ ਹਜ਼ਾਰਾਂ, ਚਾਰਜ ਤਾਰਾਂ ਜੋੜਨ
ਸਾਰਗੀਆਂ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਸਜ਼ਾਈਂ ,ਫੜ ਫੜਕਣ ਮਰੋੜਨ

ਸੰਨ ਕੇ ਬੋਲ ਸੁਰਨਦੇ ਸੁਣਦੇ ਬੰਦੇ ਹੋਣ ਉਡਨਦੇ
ਕਮਾ ਨੱਚੇ ਮਰਦੰਗ ਬਣਾਉਣ ਰੰਗ ਅਜਾਇਬ ਚੰਦੇ

ਬੋਲਣ ਗ਼ਮ ਦੇ ਬੀਤ ਚਕਾਰੇ, ਬਾਰਾਂ ਗਾਣ ਦੋ ਤਾਰੇ
ਖੋਲ ਕਿਤਾਬ ਰਬਾਬ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦੀ, ਰੱਬ ਰੱਬ ਜ਼ਿਕਰ ਚਿਤਾਰੇ

ਪਹਿਨ ਪਚਰੀਆਂ ਪਰਿਆਨ ਜਿਹੀਆਂ, ਕੰਜਰੀਆਂ ਪਿੜ ਮਿਲੇ
ਨਗ਼ਮੇ ਨਾਚ ਉਠਾਵਣ ਗਾਵਣ, ਤਾਣ ਮਰੀਂਦੇ ਹੱਲੇ

ਭੈਰੋਂ ਜੰਗਲੇ ਸਾਰੰਗ ਬਰਵੇ, ਤੋੜ ਕਲਾਵੰਤ ਖਿੜਦੇ
ਬਾਰ ਬਦੀ ਆਵਾਜ਼ੇ ਕੱਢਣ, ਸਾਤ ਸਿਰਾਂ ਥੀਂ ਚੜ੍ਹਦੇ

ਪੀਣ ਸ਼ਰਾਬ ਸਰਾਂ ਸ਼ੁੱਧ ਹੋਵਣ, ਗਾਵਣ ਧਰੁੱਪਦ ਉੱਚੇ
ਸਾਕੀ ਸੋਹਣੇ ਫਿਰਨ ਚੁਫੇਰੇ, ਭਰਨ ਪਿਆਲੇ ਸੱਚੇ

ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਵਿਚ ਬੈਠਾ, ਹੋਰ ਅਮੀਰ ਹਜ਼ੂਰੀ
ਵਕਤ ਆਇਆ ਨਜ਼ਦੀਕ ਮਿਲਣ ਦਾ, ਰੱਬ ਖੜੇ ਗ਼ਮ ਦੂਰੀ

ਗਈ ਖ਼ਿਜ਼ਾਂ ਬਹਾਰਾਂ ਆਇਆਂ, ਹੋਏ ਚੀਨ ਹਜ਼ਾਰਾਂ
ਅਚਬੀ ਗਈ ਤੁਰ ਵਟਕ ਵਾਲੀ, ਲੱਧੇ ਖ਼ਮ ਖ਼ੁਮਾਰਾਂ

ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਰਿਹਾ ਵਿਚ ਐਸ਼ਾਂ, ਦੇ ਕੇ ਹੁਕਮ ਵਜ਼ੀਰਾਂ
ਸਭ ਅਸਬਾਬ ਬਣਾਏ ਉਨ੍ਹਾਂ, ਕਰ ਕਰਕੇ ਤਦਬੀਰਾਂ

ਚੁਣਨ ਚੀਰ ਬਣਾਏ ਤਖ਼ਤੇ, ਸੰਦਲ ਊਦ ਕੁਮਾਰੀ
ਮੁਸ਼ਕ ਜਿਹਨਾਂ ਦਾ ਕੋਹਾਂ ਅੰਦਰ, ਖ਼ੂਬ ਹਵਾ ਖਿਲਾਰੀ

ਸੱਦ ਕਰੀਗਰ ਹੋਰ ਕਮਾ ਨਗਰ, ਪੱਕਾ ਤਖ਼ਤ ਬਣਾਇਆ
ਦੋ ਕੋਹ ਲੰਮਾ ਦੋ ਕੋਹ ਚੌੜਾ, ਚਿੱਤਰ ਗੱਢ ਸੁਹਾਇਆ

ਸੋਨੇ ਚਾਂਦੀ ਦੇ ਫੁੱਲ ਲੱਗੇ, ਮੋਤੀਂ ਜੁੜੇ ਕਤਾਰਾਂ
ਇਕ ਪਾਸੇ ਕਰ ਹੁਜਰੇ ਚੋਬੀ, ਦਿੱਤੀਆਂ ਗਿਰਦ ਦੀਵਾਰਾਂ

ਹਰਮਾਂ ਕਾਰਨ ਸਤਰ ਬਣਾਏ, ਖ਼ੂਬ ਮਜ਼ੱੀਨ ਕਰ ਕੇ
ਜਾਈਆਂ ਹੋਰ ਬਣਾਈਆਂ ਸਭੁ, ਜੋ ਦਰਕਾਰ ਸਫ਼ਰ ਕੇ

ਤਖ਼ਤ ਅਤੇ ਫਿਰ ਮਾਲ ਚੜ੍ਹਾਏ, ਜੋ ਜੋ ਆਹੇ ਖੜਨੇ
ਘੋੜੇ ਤੇਜ਼ ਸਵਾਰੀ ਲਾਇਕ ,ਜੋ ਸਨ ਕੋਤਲ ਫੜਨੇ

ਹਾਥੀ ਭਾਰੇ ਵਾਂਗ ਪਹਾੜਾਂ, ਕੁਝ ਚਿੱਟੇ ਕੁੱਝ ਕਾਲੇ
ਕੁੱਝ ਜੰਗੀ ਮਸਤਾਨੇ ਖ਼ੂਨੀ, ਕੁੱਝ ਅਸਵਾਰੀ ਵਾਲੇ

ਖ਼ੱਚਰ ਅੱਠ ਕਤਾਰਾਂ ਭਰੀਆਂ, ਅੰਤ ਨਾ ਬਿੱਲਾਂ ਗਾਵਾਂ
ਚੇਤੇ ਸੱਗ ਸ਼ਿਕਾਰੀ ਨਾਲੇ, ਪਾੜ੍ਹੇ ਹਿਰਨ ਇਰਾਨਵਾਂ

ਕੀਮਤਦਾਰ ਪੋਸ਼ਾਕਾਂ ਪਾਈਆਂ, ਪਸ਼ਮੀਨੇ ਦੋਸ਼ਾਲੇ
ਪੋਸਤੀਨਾਂ ਤੇ ਹੋਰ ਸਫ਼ੈਦੇ, ਛੀਟਾਂ ਦੇ ਪਰ ਕਾਲੇ

ਬਾਰਾਂ ਰੋਜ਼ ਗੁਜ਼ਸ਼ਤਾ ਹੋਏ, ਨਿੱਤ ਨਵੇਂ ਮਹਿਮਾਨੀ
ਉਠੇ ਚਿੱਤ ਤਹੱਮੁਲ ਭੱਜੇ, ਸਬਰ ਗਿਆ ਟੁੱਟ ਜਾਣੀ​

ਸਾਇਤ ਨੇਕ ਮਹੂਰਤ ਤੱਕ ਕੇ, ਦਿਨ ਤਾਰੀਖ਼ ਭਲੇਰੀ
ਆਸਿਮ ਛੋੜ ਮਿਸਰ ਨੂੰ ਟੁਰਿਆ, ਆਸ ਖ਼ੁਦਾਇਆ ਤੇਰੀ

ਉਲ ਹਰਮ ਤਖ਼ਤ ਪਰ ਚਾੜ੍ਹੇ, ਸਤਰੀਂ ਦਾਖ਼ਲ ਕੀਤੇ
ਛੋਕਰਿਆਂ ਤੇ ਲੌਂਡੇ ਸੋਹਣੇ, ਚੁਣ ਚੁਣ ਕੇ ਸੰਗ ਲੀਤੇ

ਸਾਲਿਹ ਦੇ ਭੀ ਹਰਮ ਤਮਾਮੀ, ਚਾੜ੍ਹ ਲਏ ਵਿਚ ਸਤਰਾਂ
ਭਰ ਭਰ ਮਸ਼ਕਾਂ ਮੁਸ਼ਕਾਂ ਪਾਇਆਂ, ਮਿਸਲ ਗੁਲਾਬਾਂ ਇਤਰਾਂ

ਜੋ ਜੋ ਚੀਜ਼ ਲੋੜੀਂਦੀ ਆਹੀ, ਕਾਰਨ ਕਾਜ ਵਿਆਹੇ
ਤੁਹਫ਼ੇ ਹੋਰ ਸੌਗ਼ਾਤਾਂ ਮੇਵੇ, ਪਾਏ ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹੇ

ਸ਼ਾਦੀ ਦੇ ਅਸਬਾਬ ਚੜ੍ਹਾਏ, ਬਾਹਰ ਅੰਤ ਸ਼ਮਾ ਰੂੰ
ਕਈ ਬਾਜੇ ਤੇ ਕਈ ਤਮਾਸ਼ੇ, ਆਤਸ਼ਬਾਜ਼ੀ ਦਾ ਰੂੰ

ਬਹੁਤ ਇਨਾਮ ਦਿੱਤੇ ਇਸ ਤਾਈਂ, ਖ਼ਬਰ ਅੱਵਲ ਜਿਸ ਆਂਦੀ
ਸਰੋਪਾਵਾਂ ਦੇ ਥਾਨ ਜੜਾਊ, ਮੋਤੀ ਸੁਣਾ ਚਾਂਦੀ

ਦੇਵਾਂ ਪਰੀਆਂ ਥੀਂ ਪਿਛਲੀਆਂ, ਅੱਵਲ ਕਰ ਤਜ਼ਵੀਜ਼ਾਂ
ਸ਼ਾਰ ਸਤਾਨ ਸੁਨਹਿਰੀ ਅੰਦਰ, ਜੋ ਕੰਮੀਆ ਬਾਂ ਚੀਜ਼ਾਂ

ਉਹ ਭੀ ਤਖ਼ਤ ਅਤੇ ਪਾਲੀਆਂ, ਹੋਏ ਤਿਆਰ ਸਫ਼ਰ ਨੂੰ
ਬਣਿਆ ਮੇਲ਼ ਸੁਹਾਵਾ ਚਲੇ, ਕੁੜਮਾਂ ਦੇ ਘਰ ਦਰ ਨੂੰ

ਬੇਗਮ ਸਣੇ ਰਵਾਨਾ ਹੋਇਆ ,ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਬਹਾਦਰ
ਸਾਲਿਹ ਸਾਇਦ ਹੋਰ ਤਮਾਮੀ, ਮੇਰ ਵਜ਼ੀਰ ਅਕਾਬਰ

ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਵੱਲ ਹੋਈ ਤਿਆਰੀ, ਕਰ ਸਾਰੇ ਸਮਿਆਨੇ
ਹੋਰ ਮਤਾਅ ਹਿਸਾਬੋਂ ਬਾਹਰ, ਸੁਣਾ ਚਹਿਲ ਖ਼ਜ਼ਾਨੇ

ਦੁੰਬੇ ਗਾਈਂ ਬੱਕਰੀ ਕੁੱਕੜ ,ਭੇਡੂ ਤੇ ਅੱਠ ਘੋੜੇ
ਹਰ ਮੰਜ਼ਿਲ ਦੇ ਖ਼ਰਚੇ ਕਾਰਨ, ਨਾਲ਼ ਲਏ ਬੇ ਊੜੇ

ਮਿਸਰੀ ਹੁੰਦੀ ਤੇਗ਼ਾਂ ਤੁਹਫ਼ੇ, ਹੋਰ ਕਈ ਹਥਿਆਰਾਂ
ਲਾਲੋਂ ਤੇ ਯਾਕੋਤੋਂ ਡੱਬੇ, ਭਰੇ ਮਾਨਿੰਦ ਅੰਬਾਰਾਂ

ਮਰ ਵਾਰਿਦ ਅਕੀਕ ਜ਼ਮੁਰਦ ,ਭਰੇ ਸਨਦਕ ਫੇਰੂ ਜ਼ੇ
ਸੇ ਸੰਗ ਪਾਰੇ ਕੀਮਤ ਵਾਲੇ, ਗੌਹਰ ਸ਼ਬ ਅਫ਼ਰੋਜ਼ੇ

ਮਾਣਕ ਮੋਤੀਂ ਹੀਰੇ ਚਾਂਦੀ, ਜੌਹਰ ਪੰਨੇ ਗਲੀਆਂ
ਗਨਤਰ ਮੰਤਰ ਵਿਚ ਨਾ ਆਉਣ ,ਸੁਣ ਸੁਣ ਹੋ ਸ਼ਾਨ ਭੁੱਲੀਆਂ

ਹਰ ਹਰ ਕਿਸਮ ਮਤਾਅਆਂ ਖਿੜਦੇ, ਜੋ ਵਰਤਣ ਇਨਸਾਨਾਂ
ਪੰਖੀ ਖ਼ੂਬ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਵਾਲੇ, ਜੋ ਜੋ ਵਿਚ ਹੈਵਾਨਾਂ

ਹਰਮਾਂ ਸਣੇ ਤਖ਼ਤ ਪਰ ਚੜ੍ਹ ਕੇ, ਹੋਇਆ ਸ਼ਾਹ ਰਵਾਨਾ
ਸਾਲਿਹ ਸਾਇਦ ਨਾਲ਼ ਚੜ੍ਹੇ ਸਨ, ਕਰ ਸਮਿਆਂ ਸ਼ਹਾਨਾ

ਤਖ਼ਤ ਅਤੇ ਚੜ੍ਹ ਆਸਿਮ ਕਹਿੰਦਾ, ਆਹੋ ਖ਼ਾਤਫ਼ ਤਾਈਂ
ਅਸੀਂ ਅਰਮ ਵੱਲ ਰਾਹੀ ਹੋਏ ,ਛੋੜ ਮਿਸਰ ਘਰ ਜਾਈਂ

ਖ਼ਬਰ ਨਹੀਂ ਕੇ ਹੁੰਦਾ ਅੱਗੇ, ਮਤੇ ਕਬੂਲ ਨਾ ਪਈਏ
ਨਾਲ਼ ਹਕਾਰਤ ਵੇਖਣ ਅਗਲੇ, ਜਾਂ ਦਿਖਲਾਈ ਦੀਏ

ਜ਼ੀਨਤ ਜ਼ੇਬ ਅਸਾਡਾ ਸਾਰਾ, ਭੱਠ ਪਿਆ ਉਸ ਵੇਲੇ
ਜਦੋਂ ਪਸੰਦ ਨਾ ਆਏ ਸ਼ਾਹਾਂ ,ਕੌਣ ਅਸਾਂ ਫਿਰ ਮਿਲੇ

ਜੇ ਸਵਾਸਾਂ ਤੁੱਕਾ ਦੇ ਕੁੱਤੀਏ, ਪਏ ਕਬੂਲ ਨਾ ਅੱਗੇ
ਬਾਝ ਕਬੂਲ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖਸ਼ਾ, ਭਾਹ ਸਵਾਬਾਂ ਲੱਗੇ

ਖੋਟੇ ਨਕਦ ਅਸਾਡੇ ਤੱਕ ਕੇ, ਮੋੜ ਮੂਹੀਂ ਪਰ ਮਾਰਨ
ਨਾ ਇਧਰ ਨਾ ਉਧਰ ਜੋਗੇ, ਫਿਰ ਕਰੀਏ ਕੇ ਕਾਰਨ

ਪਰਤ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ ਅਫ਼ਰੀਤੇ, ਪਾਕ ਜਿਹਨਾਂ ਦੀ ਬਾਜ਼ੀ
ਕਿਆ ਸੂਫ਼ੀ ਕਿਆ ਮਸਤ ਦੀਵਾਨੇ, ਅੰਦਰ ਬਾਹਰ ਨਮਾਜ਼ੀ

ਹਰ ਜਾਈ ਮਨਜ਼ੂਰੀ ਜਿਸ ਨੇ, ਤਰਕ ਘਰਾਂ ਦੀ ਸਾਜ਼ੀ
ਰਾਹ ਪਏ ਰੱਖ ਚਾਹ ਮੁਹੰਮਦ, ਬਹੁਤੀ ਬੇ ਅੰਦਾਜ਼ੀ

ਪੰਧ ਪਿਉਂ ਤੂੰ ਛੱਡ ਜੰਜਾਲਾਂ, ਚਾਰੇ ਪੱਲੇ ਛੰਡੇ
ਰਾਤ ਹਨੇਰੀ ਨਾ ਡਰ ਰਾਹੋਂ, ਹੂੰਜ ਉਲ ਕੱਖ ਕੰਡੇ

ਆਹੋ ਖ਼ਾਤਫ਼ ਦੇਵਾਂ ਤਾਈਂ, ਨਾਲ਼ ਉਸ਼ਾ ਰੁੱਤ ਕਹਿੰਦਾ
ਚਾਉ ਤਖ਼ਤ ਹਵਾਈ ਅੱਡੋ, ਕੇ ਕੰਮ ਬਾਕੀ ਰਹਿੰਦਾ

ਤਖ਼ਤ ਅਤੇ ਚੜ੍ਹ ਬੈਠਾ ਡੇਰਾ, ਝੰਡੇ ਰੰਗ ਰੰਗਾਂ ਦੇ
ਸ਼ੁਲਕ ਹੋਈ ਇਕ ਪਲਕ ਨਾ ਲੱਗਾ ,ਚਲੇ ਸੰਗ ਸਿੰਗਾਂ ਦੇ

ਸਿਰ ਅਨਦੀਪ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ ਵਾਲੀ, ਚੜ੍ਹਿਆ ਨਾਲ਼ ਨਿਸ਼ਾਨਾਂ
ਨਾਲੇ ਹਾਸ਼ਿਮ ਕਲਜ਼ਮ ਵਾਲਾ, ਦੇਵਾਂ ਸਣੇ ਜਵਾਨਾਂ

ਕਰ ਕੇ ਸਾਜੇ ਵਜੇ ਬਾਜੇ, ਜੰਞ ਚੜ੍ਹੇ ਰਾਅ ਰਾਜੇ
ਧੁੰਮ ਪਈ ਕੋਹ ਕਾਫ਼ਾਂ ਅੰਦਰ, ਕੌਣ ਕੋਈ ਮਹਿਰਾ ਜੇ

ਢੋਲ ਨਕਾਰੇ ਧੌਂਸੇ ਵਜੇ, ਸ਼ੁਤਰੀ ਤੇ ਕਰ ਨਾਈਂ
ਤੁਰੀਆਂ ਤੁਰਮ ਤੰਬੂਰਾਂ ਚਾਈ, ਕੂਕ ਅਸਮਾਨਾਂ ਤਾਈਂ

ਤਖ਼ਤ ਉਠਾਲਿਆ ਅਫ਼ਰੀਤਾਂ, ਚਲੇ ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਨੂੰ
ਬਾ ਆਰਾਮ ਹੋਏ ਸਭ ਮਿਸਰੀ, ਰੁਖ਼ਸਤ ਕੀਤਾ ਗ਼ਮ ਨੂੰ

ਸਿਰ ਅਨਦੀਪ ਨਗਰ ਦਾ ਵਾਲੀ, ਹਾਸ਼ਿਮ ਆਸਿਮ ਮਿਸਰੀ
ਤੁਰ ਏ ਸ਼ਾਹ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਕਰ ਬੈਠੇ, ਰੰਜ ਗ਼ਮਾਂ ਦੀ ਵਿਸਰੀ

ਤਖ਼ਤ ਸ਼ਹਾਨੇ ਉਪਰ ਰਲ਼ ਕੇ, ਬੈਠੇ ਨਾਲ਼ ਅਤਫ਼ਾਕੇ
ਇਕ ਦੂਏ ਦੀ ਖ਼ਾਤਿਰ ਕਰਦੇ, ਵਾਂਗ ਆਸ਼ਿਕ ਮਸ਼ਤਾਕੇ

ਭਰ ਭਰ ਪੀਣ ਪਿਆਲੇ ਨਸ਼ੀਉਂ, ਖਾਣ ਕਬਾਬ ਨਰੋਏ
ਕੰਜਰ ਭਗਤੀ ਤੇ ਅਰਬਾਬੀ, ਮੁਜਰੇ ਕਰਨ ਖਲੋਏ

ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਵਿਚ ਹੋਏ ਮਤਵਾਰੇ, ਨਿਸ਼ਿਓਂ ਰਾਗੋਂ ਰੰਗੋਂ
ਡੇਰਾ ਦਿਓ ਉਠਾਈ ਜਾਵਣ, ਬਾਝੋਂ ਦੇਰ ਦਰਨਗੋਂ

ਮੰਜ਼ਿਲ ਮੰਜ਼ਿਲ ਤੁਰਦੇ ਆਏ, ਮੌਜਾਂ ਨਾਲ਼ ਮੁਰਾਦਾਂ
ਸ਼ਾਹਪਾਲੇ ਦੀ ਹੱਦ ਵਿਚ ਪਹਤੇ, ਨਜ਼ਰ ਪਿਆਂ ਬੁਨਿਆਦਾਂ

ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਵਿਚ ਪਹੁਤਾ ਡੇਰਾ, ਖ਼ਬਰ ਹੋਈ ਸ਼ਾਹਪਾਲੇ
ਸਣੇ ਅਮੀਰਾਂ ਬਾਹਰ ਆਇਆ, ਕਾਰਨ ਅਸਤਕਬਾਲੇ

ਜਿਨਾਂ ਦਿਵਾਨ ਪਰੀਆਂ ਤਾਈਂ, ਮਿਲਿਆ ਹੁਕਮ ਜਨਾਬੀ
ਕਰ ਸੋਲ੍ਹਾਂ ਸਿੰਗਾਰ ਤਮਾਮੀ, ਹਾਜ਼ਰ ਹੋਣ ਸ਼ਿਤਾਬੀ

ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਮਿਸਰ ਦਾ ਆਇਆ ,ਇਸਤਕ਼ਬਾਲ ਕੱਚੀਵੇ
ਜਾਹ ਜਲੌ ਅਸਾਡਾ ਤੱਕੇ ,ਤਾਂ ਉਹ ਦੋਨਾ ਥੀਵੇ

ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਨੂੰ ਖ਼ਬਰ ਪੁਚਾਈ, ਬਾਬਲ ਤੇਰਾ ਆਇਆ
ਬਣ ਤਿਨ ਕੇ ਤੂੰ ਮਿਲਣਾ ਅੱਗੋਂ, ਵੇਖੇ ਇੱਜ਼ਤ ਪਾਇਆ

ਪਰੀਆਂ ਬੰਤ ਬਣਾ ਬਣਾਏ, ਜ਼ੇਵਰ ਪਹਿਨ ਪੋਸ਼ਾਕਾਂ
ਚਮਕੂ ਚਮਕ ਕਰੇਂਦੇ ਜੁੱਸੇ, ਖਰੀਆਂ ਸੇਮ ਸੁਲਾ ਕਾਂ

ਅੱਖ ਪੁੱਟਣ ਤਾਂ ਲੱਖ ਜੀਆਂ ਨੂੰ, ਮਾਰਨ ਨਾਲ਼ ਨਜ਼ਾਰੇ
ਜਿੱਤ ਵੱਲ ਨਜ਼ਰ ਕੱਚੀਵੇ ਦੱਸਣ, ਬਿਜਲੀ ਦੇ ਚਮਕਾਰੇ

ਲਸ਼ਕਰੀਆਂ ਨੇ ਬਰਦੀ ਲਾਈ, ਪਰੀਆਂ ਜ਼ੇਵਰ ਗਹਿਣਾ
ਹਾਥੀ ਘੋੜੇ ਉਠ ਸਿੰਗਾਰੇ, ਸਾਦਾ ਕਿਸੇ ਨਾ ਰਹਿਣਾ

ਆਪੋ ਆਪਣੀ ਜ਼ੀਨਤ ਕਰ ਕੇ, ਹਰ ਇਕ ਸ਼ਖ਼ਸ ਸੁਹਾਇਆ
ਨਾਲ਼ ਲਈਂ ਸ਼ਾਹਪਾਲ ਬਹਾਦਰ, ਮਿਲੇ ਕਾਰਨ ਆਇਆ

ਤੁਹਫ਼ੇ ਤੇ ਨਜ਼ਰਾਨੇ ਆਂਦੇ, ਬਾਹਰ ਹੱਦ ਸ਼ਮਾ ਰੂੰ
ਜੌੜੇ ਘੋੜੇ ਜਿਣਸ ਨਫ਼ੀਸਾਂ, ਮੇਵੇ ਵੱਧ ਅਨਬਾਰੋਂ

ਆ ਮਿਲਿਆ ਸ਼ਾਹਪਾਲ ਬਹਾਦਰ, ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਮਿਸਰ ਨੂੰ
ਭਾਿਆਂ ਹਾਰ ਮਿਲੇ ਗਲ ਲੱਗ ਕੇ, ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਹੋਈ ਹਰ ਹਰ ਨੂੰ

ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਸਰਤੋਂ ਸਿੱਟੇ, ਮੋਤੀਂ ਲਾਅਲ ਜਵਾਹਰ
ਕੀਤੀ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਮਿਲਣ ਦੀ ਬਹੁਤੀ, ਅੰਤ ਸ਼ਮਾ ਰੂੰ ਬਾਹਰ

ਅਦਬ ਸਲਾਮੋਂ ਫ਼ਾਰਗ਼ ਹੋਏ, ਪੁੱਛਦੇ ਖ਼ੀਰੀਂ ਸਿੱਖਾਂ
ਤੱਕਦੇ ਤੱਕਦੇ ਰਿਜਨ ਨਾਹੀਂ, ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਮਖਾਂ

ਦੂਏ ਕੁੜਮ ਜਦੋਂ ਰਲ਼ ਬੈਠੇ ,ਸ਼ਗਨ ਦਿੱਤੇ ਸ਼ਾਹਪਾਲੇ
ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਵੱਲ ਨੀਵਾਂ ਹੋ ਕੇ, ਕਰ ਕਰ ਉਜ਼ਰ ਦੁਸਾਲੇ

ਰਨਜਾ ਕਦਮ ਮੁਬਾਰਕ ਹੋਏ, ਘਰ ਮੇਰੇ ਤਰੁਏ
ਇਹ ਅਹਿਸਾਨ ਨਾ ਮੁਕਦਾ ਹਜ਼ਰਤ, ਬਖ਼ਸ਼ੋ ਰੱਬ ਕਰਾਏ

ਸ਼ੁਕਰ ਰਬੇ ਦਾ ਇਹ ਘਰ ਮੇਰੇ, ਅੱਗੇ ਸਾਨ ਹਨੇਰੇ
ਰੌਸ਼ਨ ਹੋਏ ਜਾਂ ਹਨ ਆਏ, ਕਦਮ ਮੁਬਾਰਕ ਤੇਰੇ

ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਖ਼ੁਸ਼ਾਮਦ ਕਰ ਕੇ, ਕਹਿੰਦਾ ਏ ਸ਼ਾਹਪਾਲਾ
ਤੁਧ ਚਾੜ੍ਹੀ ਵਡਿਆਈ ਮੈਂ ਪਰ, ਕੀਤਾ ਐਡ ਕਸ਼ਾਲਾ

ਇਹ ਅਹਿਸਾਨ ਮਰਵੱਤ ਤੇਰਾ, ਜਾਣਦਾ ਨਹੀਂ ਮੁਕਾਇਆ
ਗਿਆ ਗਮਾਤਾ ਬੇਟਾ ਮੇਰਾ ,ਮੁੜ ਕੇ ਤੁਸਾਂ ਮਿਲਾਇਆ

ਸੋ ਸੌ ਸ਼ੁਕਰ ਖ਼ੁਦਾਵੰਦ ਤਾਈਂ, ਏਸ ਮੁਲਕ ਮੈਂ ਆਇਆ
ਸ਼ਾਬਸ਼ ਲੱਖ ਤੁਸਾਂ ਨੂੰ ਜਿਸ ਨੇ, ਹਿੰਮਤ ਕਰ ਮੰਗਵਾਇਆ

ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਨਾ ਮੁੱਕ ਸੀ ਮੈਂ ਥੀਂ, ਇਹ ਤੇਰੀ ਵਡਿਆਈ
ਜੈਸੀ ਤੁਧ ਮੇਰੇ ਸੰਗ ਕੀਤੀ, ਐਸੀ ਕਰੇ ਨਾ ਕਾਈ

ਡਿਠੇ ਭਾਲੇ ਬਣ ਤੁਧ ਮੈਨੂੰ, ਮੰਨਿਆ ਵਾਂਗਣ ਪੈਰਾਂ
ਅਜਰ ਦੀਏ ਰੱਬ ਸਾਹਿਬ ਜਿਸ ਨੇ, ਸ਼ਾਦ ਕੀਤਾ ਦਿਲਗੀਰਾਂ

ਦੂਏ ਸ਼ਾਹ ਕਰੇਂਦੇ ਬਾਤਾਂ, ਨਾਲ਼ ਇਤਫ਼ਾਕ ਰਸਾਈ
ਅਸਾਂ ਤੁਸਾਂ ਘਰ ਇਕੋ ਹੋਇਆ ,ਜਾਨੋਂ ਨਹੀਂ ਦੋ ਜਾਈ

ਇਹੋ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਆਏ, ਵੇਖਣ ਰਾਹ ਸੱਜਣ ਦਾ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਸ਼ਿਤਾਬੀ ਆਵੇ, ਹੋਇਆ ਵਕਤ ਮਿਲਣ ਦਾ

ਸਰੂ ਬਾਨੋ ਤੇ ਮਿਹਰ ਅਫ਼ਰੋਜ਼ੇ, ਖਿੜਿਆ ਨਾਲ਼ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ
ਖ਼ਿਦਮਤਗਾਰ ਗ਼ੁਲਾਮ ਚੁਫੇਰੇ, ਫ਼ੌਜ ਉਮਰਾ-ਏ-ਜ਼ਿਆਦਾ

ਅੱਗੇ ਪਿੱਛੇ ਸੁੰਦਰ ਪਰੀਆਂ ,ਜੋਬਨ ਝੱਲ ਮਿਲ ਕਰਦਾ
ਸੂਰਜ ਹਾਰ ਮਰੀਨਦਾ ਰਸਮਾਂ, ਸੁੱਚਾ ਬਾਣਾ ਜ਼ਰਦਾ

ਛੋਕਰਿਆਂ ਤੇ ਗੋਲੇ ਸੋਹਣੇ, ਚੌਧੀਂ ਦੇ ਚਿੰਨ ਸਾਰੇ
ਫਿਰੇ ਉਡਾਰ ਉਡਾਰ ਕਤਾਰਾਂ, ਇੱਕ ਥੀਂ ਇੱਕ ਸਿੰਗਾਰੇ

ਕੋਤਲ ਘੋੜੇ ਨਜ਼ਰਾਂ ਕਾਰਨ, ਜੋ ਆਂਦੇ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ
ਡਰ ਡਰ ਪੈਰ ਜ਼ਿਮੀਂ ਤੇ ਰੱਖਣ, ਫ਼ੇਲ੍ਹਾਂ ਕਰਨ ਪਿਆਦੇ

ਲਸ਼ਕਰ ਨਾਲ਼ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ ਅੰਦਰ, ਸੁੰਦਰ ਸੂਰਤ ਪਰੀਆਂ
ਸਾਲੜਿਆਂ ਸੰਗ ਸੋਹਲੇ ਘੋੜੀ, ਗਾਵਣ ਠੰਢੀਆਂ ਠਰੀਆਂ

ਚਾਂਦੀ ਹਾਰ ਅਮਾਰੀ ਚਿੱਟੀ, ਚੁਣਨ ਚੀਰ ਬਣਾਈ
ਸੋਨੇ ਮੋਤੀਂ ਨਾਲ਼ ਜੜਾਊ, ਨਕਸ਼ਾਂ ਖ਼ੂਬ ਸਹਾਈ

ਇਸ ਅੰਦਰ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਬੈਠਾ, ਨਾਲ਼ ਨਕੀਬ ਪੁਕਾਰਾਂ
ਆਇਆ ਮਿਲਣ ਪੀਓ ਦੀ ਖ਼ਾਤਿਰ, ਨਾ ਕੁੱਝ ਹੱਦ ਸਿੰਗਾਰਾਂ

ਬਾਬਲ ਇੱਜ਼ਤ ਮੇਰੀ ਵੇਖੇ, ਬਹੁਤ ਹੋਵਸ ਖ਼ੁਸ਼ਹਾਲੀ
ਜਾਂ ਮਿਲੀਏ ਤਾਂ ਭਲੇ ਉਸ ਨੂੰ, ਪੀੜ ਵਿਛੋੜੇ ਵਾਲੀ

ਕਰਾਂ ਫ਼ਿਰਾਂ ਨਾਲ਼ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ, ਸ਼ੌਕਤ ਸ਼ਾਨ ਸਵਾਇਆ
ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਤੇ ਸਾਲਿਹ ਤਾਈਂ, ਦੂਰੋਂ ਨਜ਼ਰੀਂ ਆਇਆ

ਮੁਸ਼ਤਾਕਾਂ ਨੂੰ ਸਬਰ ਨਾ ਰਿਹਾ, ਉਠ ਟੁਰੇ ਇਸ ਤਰਫ਼ੇ
ਵੇਖ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਹੋਇਆ ਪਿਆਦਾ, ਪੜ੍ਹ ਅਦਬੇ ਦੇ ਹਰਫ਼ੇ

ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਪਿਓ ਨੂੰ ਮਿਲਿਆ, ਪੈਰ ਚੁਮੀਨਦਾ ਫੜਕੇ
ਧੋਵਨਿ ਹੋਏ ਕਦਮ ਮੁਬਾਰਕ, ਹੰਝੂ ਪਾਣੀ ਝਿੜਕੇ

ਬਾਬਲ ਨੇ ਫੜ ਸੀਨੇ ਲਾਇਆ ,ਹੰਝੂ ਭਰ ਭਰ ਰੰਨੇ
ਸੱਚੇ ਰੱਬ ਮਿਲਾਏ ਮੁੜਕੇ, ਸੱਜਣ ਚਿਰੀਂ ਵਿਛੁੰਨੇ

ਠੰਡ ਕਲੇਜੇ ਨੂਰ ਅੱਖੀਂ ਵਿਚ, ਜਿੰਦ ਪਈ ਵਿਚ ਦੇਹੀ
ਮਿਲੀਆਂ ਯਾਦ ਨਾ ਰਹਿਓਸ ਮੂਲੇ, ਰੰਜ ਜੁਦਾਈ ਸਹੀ

ਜਿੱਤ ਵੱਲ ਵੇਖੇ ਬਾਗ਼ ਬਹਾਰਾਂ, ਹੋਇਆ ਚੀਨ ਹਜ਼ਾਰਾਂ
ਲੱਗਾ ਅੰਗ ਖ਼ਲੀਲ ਵਲੀ ਦਾ, ਚਖ਼ੋਂ ਹੋਇਆਂ ਗੁਲਜ਼ਾਰਾਂ

ਇਸਮਾਈਲ ਦਿੱਤਾ ਕੁਰਬਾਨੀ, ਸਾਬਤ ਨਜ਼ਰੀਂ ਆਇਆ
ਯਅਕੋਬੇ ਨੂੰ ਯੂਸੁਫ਼ ਮਿਲਿਆ ,ਗ਼ਮ ਇਲਮ ਭੁਲਾਇਆ

ਕਾਰੀ ਜ਼ਖ਼ਮ ਬਰਾਬਰ ਹੋਏ, ਦਾਗ਼ ਨਾ ਰਿਹਾ ਬਾਕੀ
ਮਿਲ ਮਿਲ਼ ਹਿੱਕ ਹੋਇਆ ਹਿੱਕ ਜੱਸਾ, ਲਾਹੇ ਬਰਮ ਫ਼ਰ ਇੱਕੀ

ਜਾਮੇ ਵਿਚ ਨਾ ਮੀਵਨ ਜਾਨੈਂ, ਤੁਰਟ ਗਿਆਂ ਸਭ ਤਣੀਆਂ
ਦਰਦ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਰੁੱਤ ਪਾਣੀ ਰਲੀਆਂ, ਝੜੀਆਂ ਹੰਜੋਂ ਘਣੀਆਂ

ਜੋ ਜੱਗ ਜੰਨਤ ਨਜ਼ਰੀਂ ਆਇਆ, ਖੁੱਲ ਗਏ ਸਭ ਪੜਦੇ
ਲੱਗੀ ਲਓ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖਸ਼ਾ ,ਤੀਕਰ ਲਹਿੰਦੇ ਚੜ੍ਹਦੇ

ਫੇਰ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਸਤਰੀਂ ਆਇਆ, ਅਜ਼ਨ ਪਿਓ ਥੀਂ ਲੈ ਕੇ
ਦਰਦ ਸਤਾਈ ਮਾਈ ਤਾਈਂ, ਮਿਲਿਆ ਪੈਰੀਂ ਪੇ ਕੇ

ਹੱਥ ਘੁੰਮਾਏ ਸੀਨੇ ਲਾਏ, ਕਰ ਕਰ ਗਿਰਿਆ ਜ਼ਾਰੀ
ਸਿਰ ਪੈਰਾਂ ਤੱਕ ਚੁੰਮ ਨਾ ਰਿਝਦੀ, ਮਾਂ ਵਿਛੋੜੇ ਮਾਰੀ

ਲੱਖ ਲੱਖ ਸ਼ੁਕਰ ਅਲਹਮਦ ਚਿਤਾਰੇ, ਠੰਡ ਪਈ ਵਿਚ ਛਾਤੀ
ਸਦਕੇ ਸਦਕੇ ਹੋ ਹੋ ਜਾਵੇ, ਲੱਧੀ ਜਾਨ ਖੜ੍ਹਾਤੀ

ਸੇ ਸਿਰ ਸਦਕੇ ਸਰਤੋਂ ਸਿੱਟੇ, ਜੁੱਸੇ ਸਾਸ ਸੰਭਾਲੇ
ਸੜੀ ਖਜੂਰ ਹੋਈ ਮੁੜ ਤਾਜ਼ੀ, ਸਾਵਣ ਹੱਥ ਦੁਸਾਲੇ

ਬੱਚੇ ਦਾ ਸਿਰ ਝੋਲ਼ੀ ਧਰਕੇ, ਸਿਰ ਮੂੰਹ ਮੱਥਾ ਚੁੰਮੇ
ਵਾਲੋਂ ਵਾਲ਼ ਨਿਖੇੜੇ ਹਰ ਸੌਂ, ਮੁੜ ਮੁੜ ਜਾਵੇ ਘੁੰਮੇ

ਪੰਦਰਾਂ ਬਰਸਾਂ ਪਿੱਛੋਂ ਮਿਲਿਆ, ਬੇਟਾ ਬਾਬਲ ਮਾਈ
ਸੀਨੇ ਸੜੇ ਫ਼ਰ ਇਕੋਂ ਆਹੇ, ਰਹਿਮਤ ਰੱਬ ਵਸਾਈ

ਘੁਣ ਇਜ਼ਾਜ਼ਤ ਮਾਈ ਕੋਲੋਂ, ਫੇਰ ਆਇਆ ਦਰਬਾਰੇ
ਸਾਲਿਹ ਇਬਨ ਹਮੀਦੇ ਤਾਈਂ, ਮਿਲਿਆ ਨਾਲ਼ ਪਿਆਰੇ

ਹੋਰ ਅਮੀਰ ਵਜ਼ੀਰ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ, ਰਾਜੇ ਰਾਅ ਸਿਪਾਹੀ
ਮਿਲੇ ਸ਼ਜ਼ਾਦੇ ਨਾਲ਼ ਤਮਾਮੀ, ਜੀਵ ਜੀਵ ਤਿਸ਼ਨਾ ਆਹੀ

ਸਾਇਦ ਸਾਲਿਹ ਤੇ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ, ਸ਼ਾਹ ਆਸਿਮ ਰਲ਼ ਬੈਠੇ
ਸਿਰ ਕਰਦੇ ਉਮਰਾ-ਏ-ਹਜ਼ੂਰੀ, ਜਾਇ ਆਪਣੀ ਮੱਲ ਬੈਠੇ

ਬੇਟੇ ਥੀਂ ਸ਼ਾਹ ਆਸਿਮ ਪੁੱਛਦਾ, ਬੱਚਾ ਦਸ ਵਹਾਨੀ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਸੁਣਾਉਣ ਲੱਗਾ, ਸਾਰੀ ਦਰਦ ਕਹਾਣੀ

ਸ਼ਾਹ ਸ਼ਾਹਪਾਲ ਸਿਆਣਪ ਕੀਤੀ ,ਅਸੀਂ ਇਥੋਂ ਉਠ ਜਾਈਏ
ਮਹਿਮਾਨਾਂ ਦੇ ਡੇਰੇ ਕਾਰਨ, ਜਾਈਂ ਖ਼ੂਬ ਬਣਾਈਏ

ਬਹੁਤ ਮੁਦਤ ਦੇ ਵਿਛੜੇ ਹੋਏ, ਅੱਜ ਮਿਲੇ ਇਹ ਸਕੇ
ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਨਾ ਸ਼ਰਮਾਵਣ, ਹੋਣ ਅੱਸੂ ਦੇ ਥੱਕੇ

ਇਸ ਵੇਲੇ ਅਗ਼ਿਆਰਾਂ ਵਾਂਗਣ, ਅਸੀਂ ਹੋਵਾਂਗੇ ਦੱਸਦੇ
ਹੋਰਾਂ ਕਾਨ ਉਠਾਇਆ ਲੋੜੇ, ਮਿਲਣ ਪਿਆਰੇ ਜਿਸਦੇ

ਅੱਠ ਸ਼ਾਹਪਾਲ ਗਿਆ ਘਰ ਆਪਣੇ, ਕਰਨ ਤਿਆਰ ਮਹਿਮਾਨੀ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਹਕੀਕਤ ਫੁੱਲੀ, ਜਿਉਂ ਗੁਜ਼ਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗਾਨੀ

ਸੰਨ ਆਸਿਮ ਤੇ ਸਾਲਿਹ ਤਾਈਂ, ਅੱਗ ਲੱਗੀ ਹਰ ਵਾਲੋਂ
ਢਾਈਂ ਦੇ ਦੇ ਰੌਣ ਪਿਆਰੇ, ਹੋਣ ਬੇ ਹਾਲੇ ਹਾਲੋਂ

ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਸੁਣਨ ਕਜ਼ੀਏ ਉਸ ਦੇ, ਤਿਊਂ ਤਿਊਂ ਕਰਦੇ ਜ਼ਾਰੀ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਹਿਕਾਇਤ ਆਪਣੀ, ਆਖ ਸੁਣਾਈ ਸਾਰੀ

ਰਾਤ ਪਈ ਇਸ ਕਿਸੇ ਅੰਦਰ, ਅਜੇ ਤਮਾਮ ਨਾ ਹੋਇਆ
ਮੁੱਖ ਪਰ ਕਾਲੇ ਕੇਸ ਖਿਲਾਰੇ, ਸ਼ਾਹ ਮਸ਼ਰਿਕ ਦਾ ਸਿਵੀਆ

ਲੈ ਕੇ ਫ਼ੌਜ ਅਮੀਰ ਚੰਗੇਰਾ, ਚੰਨ ਮੁਬਾਰਕ ਚੜ੍ਹਿਆ
ਬਾ ਆਰਾਮ ਹੋਈ ਸਭ ਖ਼ਲਕਤ, ਹਰ ਕੋਈ ਅੰਦਰ ਵੜਿਆ

ਸ਼ਾਹਪਾਲੇ ਦੇ ਘਰ ਦੀ ਬੇਗਮ, ਸ਼ਾਹ ਪਰੀ ਦੀ ਮਾਈ
ਹੁਸਨ ਜਮਾਲ ਆਹਾ ਇਸ ਨਾਵਾਂ, ਦਸ ਕਿਸੇ ਹਨ ਪਾਈ

ਪਰੀਆਂ ਨਾਲ਼ ਉਡਾਰਾਂ ਆਇਆਂ, ਸ਼ਾਹ ਪਰੀ ਦੀ ਮਾਤਾਂ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਦੀ ਮਾਈ ਕਾਰਨ, ਤੁਹਫ਼ੇ ਲੈ ਸੌਗ਼ਾਤਾਂ

ਇਸ ਬੇਗਮ ਨੂੰ ਖ਼ਬਰਾਂ ਹੋਇਆਂ, ਇਹ ਭੀ ਬਾਹਰ ਆਈ
ਆਨ ਦੋਹਾਂ ਦਾ ਮੇਲ਼ਾ ਹੋਇਆ, ਨਾਲ਼ ਪਿਆਰ ਸਫ਼ਾਈ

ਸਿਰ ਚੁੰਮੇ ਗਲ ਲੱਗੀਆਂ ਦੂਏ, ਬੈਠ ਵਨਡਾਵਨ ਦੁੱਖਾਂ
ਭੌਂ ਭੌਂ ਕਹਿਣ ਘੁਮਾਈ ਸਦਕੇ, ਪੁੱਛਣ ਖ਼ੀਰੀਂ ਸਿੱਖਾਂ

ਹੁਸਨ ਜਮਾਲ ਕਹੇ ਮੈਂ ਘੌਲ਼ੀ, ਜਿਸ ਰਾਹ ਬੇਗਮ ਆਈ
ਘਰ ਸਾਡੇ ਤਸ਼ਰੀਫ਼ ਲਿਆਂਦੀ, ਬਹੁਤ ਕੀਤੀ ਵਡਿਆਈ

ਹਿੱਕ ਹਿੱਕ ਕਦਮ ਤੇਰੇ ਦਾ ਮੈਂ ਥੀਂ, ਹੱਕ ਨਾ ਮੁਕਦਾ ਸਾਰਾ
ਕੀਤਾ ਤੁਸਾਂ ਅਸਾਡਾ ਭੈਣੇ, ਕਦਰ ਮਰਾਤਿਬ ਭਾਰਾ

ਤੌਬਾ ਤੌਬਾ ਕਹਿੰਦੀ ਅੱਗੋਂ, ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਦੀ ਮਾਈ
ਹੱਥੋਂ ਤੁਸਾਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਕੀਤੀ, ਸਾਡੇ ਤੇ ਵਡਿਆਈ

ਰੱਬ ਅੰਦੋਹ ਅਸਾਡਾ ਖਿੜਿਆ ,ਦਤੀਵਸ ਫ਼ਤਿਹ ਤੁਸਾਂ ਨੂੰ
ਗਿਆ ਗਮਾਤਾ ਖ਼ੀਰੀਂ ਮਿਲਿਆ, ਬੇਟਾ ਫੇਰ ਅਸਾਨੂੰ

ਦਰਦ ਵਿਛੋੜੇ ਥੀਂ ਛਿੜਕਾਇਆ, ਤੁਸਾਂ ਅਸਾਂ ਨੂੰ ਫੜਕੇ
ਦੇ ਨਾਤਾ ਅਹਿਸਾਨ ਕੀਤੋਈ, ਹੱਦ ਸ਼ਮਾ ਰੂੰ ਚੜ੍ਹ ਕੇ

ਬੇਟੀ ਤੇਰੀ ਅੰਦਰ ਆਹੀ, ਜਾਣ ਮੇਰੇ ਦਲਬਿੰਦ ਦੀ
ਸਾਡੀ ਜਿੰਦ ਹਯਾਤੀ ਬਾਕੀ, ਇਸ ਮਿੱਠੇ ਫ਼ਰਜ਼ੰਦ ਦੀ

ਗੱਲਾਂ ਕੁਥਾਂ ਕਰ ਕੇ ਦੋਹਾਂ, ਉਲਫ਼ਤ ਤੇ ਵਡਿਆਈ
ਹੁਸਨ ਜਮਾਲ ਓਥੋਂ ਹੋ ਰੁਖ਼ਸਤ, ਫੇਰ ਘਰਾਂ ਵੱਲ ਆਈ

ਰੱਬ ਬਚਾਇਆ ਬੱਚਾ ਮੇਰਾ, ਮਿਹਰ ਤੁਸਾਂ ਦਿਲ ਪਾਈ
ਗਿਆ ਤੁਸਾਡੇ ਪਾਰੋਂ ਭੈਣੇ, ਸਾਡਾ ਦਰਦ ਜੁਦਾਈ

ਸ਼ਾਹਪਾਲੇ ਦੇ ਨੌਕਰ ਚਾਕਰ, ਭਾਈ ਤੇ ਸਿਰ ਕਰਦੇ
ਸ਼ਾਹ ਆਸਿਮ ਵੱਲ ਹੋਏ ਸਲਾਮੀ, ਸਿਰ ਨੂੰ ਨੀਵਾਂ ਕਰਦੇ

ਸ਼ਾਹ ਮਿਸਰ ਦੇ ਸਭਨਾਂ ਤਾਈਂ, ਦੇ ਸ਼ਾਬਸ਼ ਵਡਿਆਈ
ਮਰ ਹਿੱਬਾ ਪੁਕਾਰੇ ਅੱਗੋਂ, ਜੀਵੋ ਮੇਰੇ ਭਾਈ

ਸ਼ੌਕਤ ਸ਼ਾਨ ਸ਼ਮਾ ਰੂੰ ਬਾਹਰ, ਹੋਇਆ ਸ਼ਾਹ ਮਿਸਰ ਦੇ
ਸਭ ਸੁਲਤਾਨ ਇਸੇ ਦੇ ਤਾਬਿ, ਹਕਮੋਂ ਉਜ਼ਰ ਨਾ ਕਰਦੇ

ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਵਿਚ ਆਇਆ ਆਸਿਮ, ਨਾਲ਼ ਇਕਬਾਲ ਸਿਵਾਏ
ਸ਼ਾਹ ਦੇਵਾਂ ਤੇ ਆਦਮੀਆਂ ਦੇ, ਹੋ ਕੇ ਨਾਲ਼ ਲਿਆਏ

ਆਨ ਅੱਗੇ ਕੇ ਤੱਕਦਾ ਆਸਿਮ, ਤੁਰੇ ਕੋਹ ਪੈਂਡੇ ਤਾਈਂ
ਇੱਕ ਇੱਟ ਸੰਨ੍ਹ ਤੇ ਇੱਕ ਚਾਂਦੀ, ਫ਼ਰਸ਼ ਪੱਕਾ ਹਰ ਜਾਈਂ

ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਮਿਸਰ ਦਾ ਨਾਲੇ, ਹੋਰ ਅਕਾਬਰ ਸਾਰੇ
ਸ਼ਾਹਪਾਲੇ ਦਾ ਪਾਇਆ ਤੱਕ ਕੇ, ਹੋਏ ਹੈਰਾਨ ਬੇਚਾਰੇ

ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਦਲੀਲਾਂ ਕਰਦਾ ,ਮੈਂ ਭੀ ਸ਼ਾਹ ਕਹਾਵਾਂ
ਏਸ ਜਿਹੀ ਇਕ ਜਾ ਨਾ ਬਣਦੀ, ਜੇ ਸਭ ਦੌਲਤ ਲਾਵਾਂ

ਇਹ ਫ਼ੌਜਾਂ ਇਹ ਭਾਂਡੇ ਉਸਦੇ, ਇਸੇ ਬਾਗ਼ ਬਣਾਈਂ
ਇਹ ਸੜਕਾਂ ਇਹ ਮਹਿਲ ਸੁਨਹਿਰੀ, ਰੰਗ ਬਰੰਗੀ ਜਾਈਂ

ਇਸ ਦੇ ਸ਼ਾਨ ਬਰਾਬਰ ਹਰਗਿਜ਼, ਕਦਰ ਨਹੀਂ ਕੁੱਝ ਮੇਰਾ
ਫੇਰ ਮੇਰੀ ਇਸ ਇੱਜ਼ਤ ਕੀਤੀ, ਫ਼ਜ਼ਲ ਖ਼ੁਦਾਇਆ ਤੇਰਾ

ਸ਼ਾਹ ਆਸਿਮ ਦੇ ਲਾਏ ਲੱਗੇ, ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਅੱਗੇ ਜਾਂਦੇ
ਇਕ ਥੀਂ ਇਕ ਮਕਾਨ ਚੜ੍ਹਨਦਾ, ਵੇਖ ਪਏ ਸ਼ਰਮਾਨਦੇ

ਸ਼ਾਨ ਕਦਰ ਸ਼ਾਹਪਾਲ ਸ਼ਾਹੇ ਦਾ, ਵੇਖ ਤੱਾਜਬ ਹੋਏ
ਅਕਲ ਫ਼ਿਕਰ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਤਮਾਮੀ, ਮੂਰਤ ਹਾਰ ਖਲੋਏ

ਜ਼ਰੀਂ ਸ਼ਾਰ ਸਤਾਨ ਡਿਠੋ ਨੇਂ, ਸ਼ਹਿਰ ਜ਼ਮੀਨ ਸੁਨਹਿਰੀ
ਛਿੱਜੀਆਂ ਅਤੇ ਲਾਅਲ ਚਮਕਦੇ, ਜੀਵ ਨੌਕਰ ਦੇਣਾ ਦੋਪਹਰੀ

ਜਿਥੇ ਤਖ਼ਤ ਕਚਹਿਰੀ ਆਹੀ, ਜਾਂ ਫਿਰ ਓਥੇ ਆਏ
ਨਜ਼ਰ ਪਿਓ ਨੇਂ ਤਖ਼ਤ ਸ਼ਹਾਨਾ, ਗੱਲ ਨਾ ਕੀਤੀ ਜਾਏ

ਨਾ ਸੁਣਿਆ ਨਾ ਡਿੱਠਾ ਅੱਗੇ, ਖੂਹ ਬੇ ਨਜ਼ਰੀਂ ਆਇਆ
ਸੱਤ ਕੁਰਸੀ ਵਿਚ ਆਸਿਮ ਹੋਰਾਂ, ਐਸਾ ਤਖ਼ਤ ਨਾ ਪਾਇਆ

ਅੱਗੇ ਪਿੱਛੇ ਚੁਣਨ ਤਖ਼ਤੇ, ਸੋਨੇ ਤਖ਼ਤ ਬਣਾਏ
ਗੌਹਰ ਸ਼ਬ ਅਫ਼ਰੋਜ਼ ਚੁਫੇਰੇ, ਬੰਨ੍ਹ ਕਤਾਰਾਂ ਲਾਏ

ਆਤਸ਼ੇਂ ਜਵਾਹਰ ਲਾਲੋਂ ਨੂਰ, ਚੁਫੇਰੇ ਬਰਸਨ
ਮਰ ਵਾਰਿਦ ਜ਼ਮੁਰਦ ਲੱਗੇ ਤੇ, ਯਾਕੂਤ ਅਹਿਮਰ ਸਨ

ਹੋਰ ਆਹੇ ਸੰਗ ਪਾਰੇ ਇਸੇ, ਮਿਲ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਭਾਰੇ
ਹਰਗਿਜ਼ ਅੱਖ ਨਾ ਹੁੰਦੀ ਸਾਹਵੇਂ, ਅਤਿ ਵੱਲ ਤੱਕਣ ਹਾਰੇ

ਸਾਰਾ ਤਖ਼ਤ ਜੜਾਊ ਐਵੇਂ, ਰੌਸ਼ਨ ਕਰੇ ਹਨੇਰੇ
ਕੁਰਸੀ ਮੋਹੜੇ ਕਦਰ ਬਕਦਰੀ, ਚੌਕੀ ਫ਼ਰਸ਼ ਚੁਫੇਰੇ

ਤਖ਼ਤ ਅਤੇ ਸ਼ਾਹਪਾਲ ਨਾ ਬੈਠਾ, ਆਸਿਮ ਕਾਨ ਬਹਾਕੇ
ਆਪ ਬਰਾਬਰ ਉਸ ਦੇ ਬੈਠਾ, ਕੁਰਸੀ ਕੋਲ਼ ਡਹਾਕੇ

ਸਿਰ ਅਨਦੀਪ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ ਵਾਲੀ, ਨਾਲੇ ਹੋਰ ਸ਼ਜ਼ਾਦੇ
ਤਾਜ ਮਲੂਕ ਅਤੇ ਸ਼ਾਹ ਹਾਸ਼ਿਮ ,ਮੇਰ ਵਜ਼ੀਰ ਜ਼ਿਆਦੇ

ਕਦਰ ਬਕਦਰੀ ਜਾਈਂ ਮਿਲੀਆਂ, ਕੁਰਸੀ ਮੋਹੜੇ ਚੌਕੀ
ਸੱਚੇ ਫ਼ਰਸ਼ ਉਤੇ ਹੋ ਬੈਠੇ, ਹੋਰ ਤਮਾਮੀ ਲੋਕੀ

ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਨਾਲੇ, ਪਰੀਆਂ ਹੋਰ ਜਵਾਨਾਂ
ਜਾ ਬਿਜਾਈ ਬੈਠੇ ਸਾਰੇ, ਮਜਲਿਸ ਭਰੀ ਦੀਵਾਨਾਂ

ਰਾਵੀ ਕਹਿੰਦਾ ਸ਼ਾਹਪਾਲੇ ਦੀ, ਮਜਲਿਸ ਸੋਭੀ ਐਸੀ
ਨਬੀ ਸਲੀਮਾਂ ਦੀ ਸੀ ਲਗਦੀ, ਕਦੇ ਕਦੇ ਉਸ ਜੈਸੀ

ਰੋਟੀ ਵਕਤ ਹੋਇਆ ਜਿਸ ਵੇਲੇ, ਆਏ ਦਸਤਰਖ਼ਵਾਨੇ
ਚਹਿਲ ਹਜ਼ਾਰ ਰਕਾਬ ਜੜਾਊ, ਮੋਤੀਂ ਲਾਅਲ ਯਗਾਨੇ

ਚਹਿਲ ਹਜ਼ਾਰ ਰਕਾਬ ਸੁਨਹਿਰੀ, ਕੁੱਝ ਚਾਂਦੀ ਦੇ ਆਹੇ
ਕਦਰ ਬਕਦਰ ਤਮਾਮਾਂ ਅੱਗੇ, ਆਨ ਗ਼ੁਲਾਮਾਂ ਲਾਹੇ

ਹਰ ਰਕਾਬ ਅਤੇ ਇਕ ਦੁੰਬਾ, ਖ਼ੂਬ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪੱਕੇ
ਸਭ ਮਜਲਿਸ ਵਿਚ ਵਰਤੇ ਖਾਣੇ, ਜਿਹੇ ਕੋਈ ਖਾ ਸਕੇ

ਜਦੋਂ ਤਾਮੋਂ ਫ਼ਾਰਗ਼ ਹੋਏ, ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਮਿਸਰ ਦੇ
ਤੁਹਫ਼ੇ ਹਦੀਏ ਜੋ ਕੁੱਝ ਆਂਦੇ, ਰੱਖੇ ਵਿਚ ਨਜ਼ਰ ਦੇ

ਸ਼ਾਹ ਸ਼ਾਹਪਾਲ ਬਹਾਦਰ ਅੱਗੇ, ਰੱਖ ਦਿੱਤੀਆਂ ਸਭ ਚੀਜ਼ਾਂ
ਤੱਕ ਸ਼ਾਹਪਾਲ ਲੱਗਾ ਫ਼ਰਮਾਉਣ, ਹੱਸ ਕੇ ਵਾਂਗ ਅਜ਼ੀਜ਼ਾਂ

ਹੈ ਸ਼ਾਹਾ ਸਭ ਤੁਹਫ਼ੇ ਹਦੀਏ, ਖ਼ਿਦਮਤ ਤੇ ਨਜ਼ਰਾਨੇ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਤੁਸਾਡੇ ਬੇਟੇ, ਬਹੁਤ ਅੱਗੇ ਗੁਜ਼ਰ ਇੰਨੇ

ਸਭੁ ਹੱਕ ਮੁਕਾਏ ਉਸ ਨੇ, ਆਪਣੇ ਨਾਲੇ ਤੇਰੇ
ਰਾਹਤ ਜਾਨ ਪੀਓ ਦੇ ਹੋਂਦੇ, ਜੋ ਫ਼ਰਜ਼ੰਦ ਭਲੀਰੇ

ਇਸ ਘਰ ਅੰਦਰ ਜੋ ਕੁੱਝ ਚੀਜ਼ਾਂ, ਸਭੁ ਦੌਲਤ ਤੇਰੀ
ਕੀਤੀ ਅੱਗੇ ਖ਼ਿਦਮਤ ਮੇਰੀ, ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਬਤੀਰੀ

ਸਾਡੇ ਪਿੱਛੇ ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ, ਜੋ ਕੁੱਝ ਭੋਗਣ ਭੋਗੇ
ਦੌਲਤ ਦੁਨੀਆ ਦੀ ਸਭ ਦਈਏ, ਨਹੀਂ ਮੁਕਾਵਨ ਜੋਗੇ

ਅਲਕਸੱਾ ਦਸ ਰੋਜ਼ ਗੁਜ਼ਾਰੇ, ਏਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸੁਲਤਾਨਾਂ
ਮਜਲਿਸ ਲਾਵਣ ਖਾਣੇ ਖਾਵਣ, ਖ਼ਿਦਮਤ ਹੋਈ ਮਹਿਮਾਨਾਂ

ਸਾਇਤ ਨੇਕ ਸਿਤਾਰਾ ਤੱਕ ਕੇ, ਇਕ ਦਿਨ ਮਜਲਿਸ ਲਾਈ
ਮੇਰ ਵਜ਼ੀਰ ਅਕਾਬਰ ਬੈਠੇ, ਟੱਬਰ ਸਾਕ ਅਸ਼ਨਾਈ

ਰਮਲੀ ਲੋਕ ਨਜੂਮੀ ਸੱਦੇ, ਪਾ ਹੁੰਦੇ ਪੰਡਤ ਜੋਸੀ
ਮਜਲਿਸ ਅੰਦਰ ਆ ਕੇ ਬੈਠੇ, ਮੁੱਲਾਂ ਕਾਜ਼ੀ ਜੋਸੀ

ਸ਼ਾਹਪਾਲੇ ਫ਼ਰਮਾਇਆ ਦੱਸੋ, ਵਾਚ ਹਿਸਾਬ ਹਿਸਾਬੀ
ਹੋਈ ਜਵਾਨ ਮੇਰੇ ਘਰ ਬੇਟੀ, ਦੇਵਾਂ ਵਿਆਹ ਸ਼ਿਤਾਬੀ

ਸਭਨਾਂ ਨਾਲ਼ ਹਿਸਾਬ ਅਕਲ ਦੇ, ਸਾਹ ਦੋਹਾਨਦੇ ਜੌੜੇ
ਚਾ ਇਕ ਰੋਜ਼ ਮੁਕੱਰਰ ਕੀਤਾ, ਰਹੇ ਦਿਹਾੜੇ ਥੋੜੇ

ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਵਿਚ ਲੱਥਾ ਆਸਿਮ, ਕਰ ਆਪਣੇ ਸਮਿਆਨੇ
ਪੱਤਰ ਦਾ ਇਸ ਕਾਜ ਰਚਾਇਆ, ਧਰ ਦਿੱਤੇ ਸ਼ਦਿਆਨੇ

ਸਿਰ ਅਨਦੀਪ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ ਵਾਲੀ, ਲਸ਼ਕਰ ਸੁਣੇ ਜ਼ਿਆਦਾ
ਭਾਈ ਉਸ ਦਾ ਵਾਸਤ ਵਾਲਾ, ਤਾਜ ਮਲੂਕ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ

ਇਹ ਭੀ ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਵਿਚ ਲੱਥੇ, ਬਣ ਆਸਿਮ ਦੇ ਸੰਗੀ
ਸੁੱਕੀਆਂ ਭਾਈਆਂ ਵਾਂਗਰ ਵਰਤਣ, ਸਭਨਾਂ ਦੀ ਵੱਲ ਚੰਗੀ

ਆਉਣ ਪਰੀਆਂ ਗਾਵਣ ਸੋਹਲੇ, ਜਮ੍ਹਾਂ ਹੋਈ ਤਰਲੋਕੀ
ਨਵੀਂ ਨਵੇਂ ਹਰ ਵਾਰੀ ਹੁੰਦੀ, ਕੰਜਰੀਆਂ ਦੀ ਚੌਕੀ

ਮੁਲਕਾਂ ਅੰਦਰ ਚਾਨਣ ਲਗਦਾ, ਚੱਲਦੀ ਆਤਸ਼ਬਾਜ਼ੀ
ਰੁਸਤਮ ਦਸਤ ਨਿਸ਼ਾਨੇ ਮਾਰਨ, ਕਰ ਕਰ ਤੀਰ ਅੰਦਾਜ਼ੀ

ਸ਼ਰ ਸ਼ਰ ਕਰ ਸ਼੍ਰ ਨਾਹੀਂ ਸ਼ੌਕਣ, ਜਾਨ ਅਸਮਾਨਾਂ ਤਾਈਂ
ਚਾਦਰ ਚਰਖ਼ੀ ਦੇ ਪਟਾਕੇ, ਮਿਲਣ ਅਨਾਰ ਹਵਾਈਂ

ਕਰਨ ਆਵਾਜ਼ੇ ਬੇ ਅੰਦਾਜ਼ੇ, ਗੋਲੇ ਘੱਤ ਗ਼ੁਬਾਰੀ
ਸ਼ਾਰ ਸਤਾਨ ਪਰਸਤਾਨ ਅੰਦਰ, ਕੰਬੀ ਖ਼ਲਕਤ ਸਾਰੀ

ਸੰਝ ਸਬਾ ਹੈਂ ਵੱਜਣ ਵਾਜੇ, ਮੁਲਕੀਂ ਜਾਨ ਕਹਰੋੜਾਂ
ਹਰ ਮੈਦਾਨ ਕਵਾਇਦ ਹੁੰਦੀ, ਅੰਬਰ ਤਾਈਂ ਧੂੜਾਂ

ਹਰ ਹਰ ਜਾਈ ਹੋਣ ਤਮਾਸ਼ੇ, ਦੇਣ ਸ਼ਜ਼ਾਦੇ ਵੇਲਾਂ
ਦੌਲਤ ਦੇ ਦਰਿਆ ਉਛਲੇ, ਹੋਇਆਂ ਰੇਲਾਂ ਪੈਲਾਂ

ਸ਼ਾਰ ਸਤਾਨ ਅੰਦਰ ਸ਼ਾਹਪਾਲੇ, ਕਾਜ ਧੀਓ ਦਾ ਚਾਇਆ
ਹਰ ਚੀਜ਼ੇ ਦਾ ਸੰਚਾ ਕੀਤਾ ,ਦੌਲਤ ਗੰਜ ਉਡਾਇਆ

ਚਾਵਲ ਕਣਕ ਕਰੋੜ ਮਨਾਂ ਦੇ, ਅੰਤ ਨਾ ਜਾਂਦਾ ਪਾਇਆ
ਮਿਸਰੀ ਖੰਡ ਅੰਬਾਰ ਭਰਾਏ, ਸੌਦਾ ਜਮ੍ਹਾਂ ਕਰਾਇਆ

ਜੋ ਗੱਲ ਗਿਨਤਰ ਵਿਚ ਨਾ ਆਵੇ, ਕਾਹਨੂੰ ਕਲਮ ਘਸਾਨੀ
ਮੁਦਤ ਹੋਈ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖਸ਼ਾ ,ਛੋਟੀ ਦਸ ਕਹਾਣੀ

ਜੇ ਲੱਖ ਹੋਵਣ ਲਿਖਣ ਵਾਲੇ, ਤਾਂ ਲਿਖਣ ਇਹ ਲਿਖੇ
ਬਾਦਸ਼ਹਾਨਦੇ ਕਾਜ ਵਡੇਰੇ, ਸੋ ਜਾਣੇ ਜੋ ਵੇਖੇ

ਜੇ ਮੈਂ ਲਿਖ ਕਰਾਂ ਚਤੁਰਾਈ, ਨਾਲ਼ ਸ਼ੁਮਾਰ ਅਕਲ ਦੇ
ਇਸ ਵਿਆਹੇ ਦੇ ਕੁੱਝ ਨੇੜੇ, ਫੇਰ ਹਿਸਾਬ ਨਾ ਰਲਦੇ

ਦਰਜ਼ੀ ਮੋਚੀ ਕਾਮ ਬਹਾਏ, ਜੋੜਾ ਜਾਮਾ ਸੀਤਾ
ਹੋਇਆ ਹੁਕਮ ਬਣਾਓ ਦੇਗਾਂ ,ਹਰ ਕਸਬੀ ਅਫ਼ਰੀਤਾ

ਪੱਥਰ ਉੱਕਰ ਕੇ ਅਫ਼ਰੀਤਾਂ ,ਦੇਗਾਂ ਬਹੁਤ ਬਣਾਇਆਂ
ਇਕ ਇਕ ਦੇਗ ਵਡੇਰੀ ਹੋਜ਼ੋਂ, ਪੀਣ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਸੇ ਪਾਈਆਂ

ਦੁੰਬਾ ਪੰਜ ਹਜ਼ਾਰ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚ, ਜਾਂਦਾ ਪੱਕ ਸੁਖਾਲ਼ਾ
ਐਸੀ ਐਸੀ ਦੇਗ ਬਣਾਈ, ਸਖ਼ਤ ਦਿਆਂ ਦਾ ਚਾਲਾ

ਪਰੀਆਂ ਦਿਓ ਜਿਥੇ ਤੱਕ ਆਹੇ, ਰਾਕਸ ਦਿਓ ਲੋਕਾਈ
ਬਾਦਸ਼ਾਆਂ ਦੀ ਸ਼ਾਦੀ ਅਤੇ, ਭੱਜ ਪਹੁਤਾ ਹਰ ਕਾਈ

ਸ਼ਾਰ ਸਤਾਨ ਪ੍ਰਸਤਾਂ ਆਹਾ, ਮੁਲਕ ਫ਼ਰਾਖ਼ ਵਡੇਰਾ
ਪਰ ਉਹ ਸਾਰਾ ਮਿਲਣ ਹੋਇਆ, ਡੇਰੇ ਉਪਰ ਡੇਰਾ

ਹਾਥੀ ਘੋੜੇ ਉਠ ਕਤਾਰਾਂ, ਅੰਤ ਨਾ ਰਿਹਾ ਕੋਈ
ਖ਼ਲਕਤ ਰੋਜ਼ ਕਿਆਮਤ ਵਾਲੀ, ਆਨ ਇਕੱਠੀ ਹੋਈ

ਮੁਨਸ਼ੀ ਕਾਨੂੰਗੋ ਮੁਸੱਦੀ, ਸੈ ਕਾਗ਼ਜ਼ ਕਰ ਹਟੇ
ਗਨਤਰ ਵਿਚ ਨਾ ਆਏ ਡੇਰੇ, ਫਿਰ ਫਿਰ ਕੇ ਥੱਕ ਤੁਰਟੇ

ਖ਼ਲਕਤ ਦਾ ਕੁਝ ਗਾ ਨਿੱਜ ਨਾ ਹੁੰਦਾ, ਕਾਹਨੂੰ ਪਿਆ ਪੁਕਾਰਾਂ
ਰੋਟੀ ਦਾ ਕਰ ਆਹਰ ਸ਼ਿਤਾਬੀ ,ਭੁੱਖ ਪੱਕੀ ਹਨ ਯਾਰਾਂ

ਦੁੰਬਾ ਪੰਜ ਹਜ਼ਾਰ ਕੁਹਾਇਆ, ਖ਼ਾਸ ਕਬਾਬਾਂ ਤਾਈਂ
ਅੱਠ ਭੀ ਸੱਤ ਹਜ਼ਾਰ ਹਿਲਾ ਲੈ, ਇਸੇ ਲਿਖੇ ਗਾਈਂ

ਕੂੰਜਾਂ ਮੋਰ ਆਹਾ ਲੱਖ ਕੁੱਠਾ, ਪੰਖੀ ਹੋਰ ਵਡੇਰੇ
ਕੁੱਕੜ ਕੱਕੜ ਅੰਤ ਨਾ ਕਾਈ, ਤਿੱਤਰ ਖਗ ਬਟੇਰੇ

ਸਭ ਅਨਾਜ਼ਾਂ ਵਿਚ ਪਕਾਏ, ਖ਼ਰਚ ਹੋਇਆ ਇਕ ਦਿਨ ਦਾ
ਅੱਗੇ ਐਸਾ ਕਾਜ ਨਾ ਹੋਇਆ ,ਨਾ ਆਦਮ ਨਾ ਜੰਨ ਦਾ

ਪਰੀਆਂ ਦਿਓ ਗਵਾਹੀ ਦਿੰਦੇ, ਮਹੱਤਰ ਆਦਮ ਤੋੜੀ
ਐਸੀ ਸ਼ਾਦੀ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕੀਤੀ, ਜਿਸ ਕੀਤੀ ਇਸ ਥੋੜੀ

ਇਸੇ ਸਾਨੀ ਹਾਰ ਬਰਾਬਰ, ਕਿਧਰੇ ਕੁੜਮ ਨਾ ਢਕੇ
ਦੇਵ ਦਾਨਵ ਕੋਹ ਕਾਫ਼ਾਂ ਵਾਲੇ, ਪਾਸ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਝੁਕੇ

ਸ਼ਾਹ ਆਸਿਮ ਭੀ ਸ਼ਾਹ ਸ਼ਹਾਂ ਦਾ, ਵਾਰਿਸ ਤਖ਼ਤ ਸਿਕੰਦਰ
ਸੀ ਸ਼ਹਪਾਲ ਸਲੀਮਾਂ ਜਾਈ, ਇਕ ਥੀਂ ਇਕ ਉਜਾਗਰ

ਸੱਤ ਸੱਤ ਸ਼ਾਹੀਆਂ ਦੇ ਸਨ ਕੱਠੇ, ਦੋਹਾਂ ਕੋਲ਼ ਖ਼ਜ਼ਾਨੇ
ਤੁਹਫ਼ੇ ਹੋਰ ਅਜਾਇਬ ਬਹੁਤੇ, ਪਿਛਲੇ ਬਾਦਸ਼ਹਾਨੇ​

ਇਸ ਘਰ ਇੱਕੋ ਬੇਟੀ ਆਹੀ, ਇਸ ਘਰ ਇੱਕੋ ਬੇਟਾ
ਜ਼ੋਰ ਜ਼ਰਦ ਦਾ ਖ਼ਰਚ ਕੇਤੂ ਨੇਂ, ਸਾਰਾ ਤਾਣਾ ਪੇਟਾ

ਉਧਰ ਸੀ ਸ਼ਾਹਪਾਲ ਬਹਾਦਰ, ਖ਼ਰਚ ਕਰੇਂਦਾ ਖੁੱਲਾ
ਇਧਰ ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਮਿਸਰ ਦਾ, ਬੱਦਲ਼ ਵਾਂਗਣ ਡੁੱਲ੍ਹਾ

ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਵਿਚ ਸ਼ੋਰ ਮਚਾਈਵਸ, ਖ਼ਰਚ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦਾ ਕਰਦਾ
ਕੰਜਰ ਭਗਤੀ ਤੇ ਅਰਬਾਬੀ, ਅੰਤ ਨਾ ਬਾਜ਼ੀਗਰ ਦਾ

ਘੋੜੇ ਜੌੜੇ ਦਾਨ ਕਰੇਂਦਾ, ਖੜੇ ਜਹਾਨ ਖ਼ੈਰਾਇਤ
ਧੰਨ ਧਨ ਆਸਿਮ ਸਖ਼ੀ ਬਹਾਦਰ, ਧੁਮਯਾ ਵਿਚ ਵਲਾਇਤ

ਖ਼ਰਚ ਕਰਨ ਥੀਂ ਸੰਗੇ ਨਾਹੀਂ, ਦਾਨ ਦਈਏ ਬਿਨ ਮੰਗੇ
ਮੰਗਤ ਲੋਕ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖਸ਼ਾ,ਦੌਲਤ ਦੇ ਦੇ ਰੰਗੇ

ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਸ਼ਾਹ ਸ਼ਹਾਂ ਤੋਂ, ਸ਼ਾਬਸ਼ ਖੱਟੀ ਲੋੜਣ
ਸਾਨੀ ਹਾਰ ਸਹਾਰ ਨਾ ਕਰਦੇ, ਸੰਗਲ ਸਾਰ ਤਰੋੜਨ

ਸ਼ਾਹਪਾਲੇ ਘਰ ਮੇਲ਼ ਮੰਡਲ ਸੀ, ਪਰੀਆਂ ਦਿਓ ਕਰੋੜਾਂ
ਖੇਡਣ ਪਰੀਆਂ ਹੋਣ ਤਮਾਸ਼ੇ, ਕੇ ਕੁੱਝ ਲੱਖਾਂ ਜੋੜਾਂ

ਉਧਰ ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਚਲਾਏ, ਜਾਨਵਰਾਂ ਪਰ ਕੋਹੀ
ਦੰਬੀਆਂ ਬੱਕਰੀਆਂ ਦੀ ਵੰਡੇ, ਰੋਜ਼ ਕਿਆਮਤ ਉਹ ਈ

ਚਲੇ ਵਗ ਲਹੂ ਦੇ ਨਾਲੇ, ਇਤਨੇ ਅੱਠ ਹਿਲਾ ਲੈ
ਮਿਲੋਂ ਬਾਹਰ ਖ਼ੈਰਾਇਤ ਕਰ ਕੇ, ਨਿੱਤ ਪੱਕਾ ਖਵਾਲੇ

ਨਰਮ ਕਬਾਬ ਪੱਲਾ-ਏ-ਸਲੂਣੇ, ਫੁਲਕੇ ਤੇ ਫਾਲੋ ਦੇ
ਹਲਵਾ ਲੁੱਚੀ ਅਤੇ ਜਲੇਬੀ ,' ਬਰਫ਼ੀ ਲੱਗੇ ਤੋਦੇ

ਮਠਿਆਈਆਂ ਦਾ ਅੰਤ ਨਾ ਕੋਈ, ਖਾਣੇ ਰੰਗ ਬਰੰਗੀ
ਕਈ ਅੰਬਾਰ ਖ਼ਲਾਸ ਕਰੇਂਦੇ, ਰਸਦ ਲੱਗੀ ਹਰ ਡੁੰਗੀ

ਚਾਲੀ੍ਹ ਰੋਜ਼ ਇਹ ਖ਼ਰਚ ਉਠਾਇਆ, ਮੇਲ ਰਿਹਾ ਸਭ ਬਣਿਆ
ਏਡਾ ਕਾਜ ਸ਼ਾਹਪਾਲੇ ਕੀਤਾ ,ਧਨ ਮਾਈ ਜਿਸ ਜਣਿਆ

ਸ਼ੁੱਧ ਸਿਤਾਰਾ ਚਮਕਣ ਹਾਰਾ, ਘੜੀ ਮੁਬਾਰਕ ਤੱਕੀ
ਨੇਕ ਦਿਹਾੜੇ ਜਿਸ ਦਮ ਆਏ, ਸਾਇਤ ਅਮਦੀ ਜ਼ਕੀ

ਮਾਈ ਬਾਪ ਮੁਬਾਰਕ ਝੱਲੀ ,ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਰਿਹਾ ਨਾ ਬਣਾ
ਬਿਸਮ ਅੱਲ੍ਹਾ ਬਿਸਮ ਅੱਲ੍ਹਾ ਪੜ੍ਹ ਕੇ, ਖਾਰੇ ਚੜ੍ਹਿਆ ਬਣਾ

ਸੋਹਲੇ ਗਾਵਣ ਹੱਥ ਘੁਮਾਉਣ ,ਰਲ਼ ਕੇ ਪਰੀਆਂ ਕੁੜੀਆਂ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ ਕਾਨ ਘੜੋਲੀ, ਭਰ ਮੜੀਆਂ ਭਰ ਮੜੀਆਂ

ਪਾਣੀ ਆਇਆ ਗਰਮ ਕਰਾਇਆ ,ਚੌਕੀ ਧੂਰੀ ਕਿਨਾਰੇ
ਊਦ ਜਲਾਇਆ ਧੂਪ ਧੁਖਾਇਆ, ਮੁਸ਼ਕ ਚੌਫੇਰ ਖਿਲਾਰੇ

ਨਾਈ ਤੇਲ ਲਗਾਏ ਸਿਰਤੇ, ਖ਼ੂਬ ਉਤਾਰ ਉਤਾਰੇ
ਲਾਹ ਪੁਸ਼ਾਕੀ ਤੇ ਮੁੱਲ ਵਟਣਾ, ਜੀਵ ਬਣਿਆ ਚੜ੍ਹ ਖਾਰੇ

ਲਾਅਲ ਮਾਉ ਦਾ ਚੌਕੀ ਬੈਠਾ ,ਚੌਕੀ ਖੁੱਲੀ ਚੁਫੇਰੇ
ਰਲ਼ ਮਲਸੀਆਂ ਕਾਮਨ ਪਾਵਨ, ਸਭ ਤੱਕਣ ਵੱਲ ਤੇਰੇ

ਮਿਲ ਮਿਲ ਨਹਾਇਆ ਵੁਜ਼ੂ ਕਰਾਇਆ, ਵਟਣਾ ਤੇਲ ਮਿਲਾਇਆ
ਕਰ ਬਿਸਮ ਅੱਲ੍ਹਾ ਤੇ ਪੜ੍ਹ ਕਲਮਾ, ਪਾਣੀ ਅੰਗ ਲਗਾਇਆ

ਤੇਲ ਚੁਆਇਆ ਦਹੀਂ ਲਗਾਇਆ ,ਪਿੰਡੇ ਵਟਣਾ ਮਿਲਿਆ
ਨਹਾਇਆ ਧੋਇਆ ਲਾੜਾ ਹੋਇਆ, ਸਾਹੋ ਰੜੇ ਘਰ ਚਲਿਆ

ਪਾਣੀ ਪਾ ਮਿਲਾਇਆ ਪਿੰਡਾ, ਸ਼ਰਤਾਂ ਕਰ ਕਰ ਨਹਾਇਆ
ਖਾਰੇ ਉੱਤੋਂ ਲਾਹੁਣ ਕਾਰਨ, ਬਾਪ ਸਿਰੇ ਪਰ ਆਇਆ

ਥਰ ਥਰ ਕੁਨਬੇ ਚਾਇਆ ਛਿਨਬੇ, ਬੈਠਾ ਸੀਸ ਨਿਵਾਇਆ
ਖਾਰੇ ਉਤਾਰ ਪੀਓ ਦੇ ਪਾਸੋਂ, ਜੋ ਮੰਗਿਆ ਸੂ ਪਾਇਆ

ਜੋੜਾ ਜਾਮਾ ਆਨ ਟਿਕਾਇਆ, ਨਾਈਆਂ ਪਕੜ ਪਹਿਨਾਇਆ
ਕੇਸਰੀਆਂ ਰੰਗ ਲਾਇਆ ਲਾਲ਼ਾ, ਕੇਸਰੀਆਂ ਰੰਗ ਲਾਇਆ

ਬਣ ਮਹਿਰਾਜ ਫ਼ਰਸ਼ ਪਰ ਬੈਠਾ, ਜ਼ੇਵਰ ਪਹਿਨ ਸ਼ਹਾਨਾ
ਦੋਸਤ ਰਲ਼ ਕੇ ਬਹਿੰਦੇ ਭਾਈ, ਸਿਰ ਸਹੁਰਾ ਹੱਥ ਗਾਣਾ

ਮਾਲਣ ਗੁੰਦ ਲਿਆਈ ਸਹੁਰਾ, ਸੱਚੀ ਤੰਦੋ ਬਣ ਕੇ
ਸਹੁਰਾ ਨੋਸ਼ਾ ਦਾ ਮੈਂ ਆਂਦਾ , ਫੁੱਲ ਅਜਾਇਬ ਚੁਣ ਕੇ

ਵਣਾਂ ਵਣਾਂ ਦਾ ਬਣਿਆ ਸਹੁਰਾ, ਬੰਨ੍ਹ ਬਣਿਆ ਬੰਨ੍ਹ ਬਣਿਆ
ਰੱਬ ਦਾ ਦਿੱਤਾ ਆ ਸ਼ਿਤਾਬੀ, ਜੋਬਨ ਰੂਪਾ ਘਣੀਆ

ਹੂਰਾਂ ਝਾਤੀ ਪਾਪਾ ਵੇਖਣ, ਜਲਵਾ ਰੂਪ ਰਬਾਣਾ
ਵਾਲੋਂ ਵਾਲੋਂ ਚੋਂਦਾ ਜੋਬਨ, ਜਿਸ ਤਨ ਇਸ਼ਕ ਸਮਾਣਾ

ਪਰੀਆਂ ਦੇ ਦਿਲ ਬੁਰੀਆਂ ਹੋਏ, ਤੱਕ ਕੇ ਲਾਟ ਹੁਸਨ ਦੀ
ਵਾਂਗ ਪਤੰਗਾਂ ਢਹਿਣ ਨਾ ਝੱਲਣ, ਤਾਬਿਸ਼ ਸੇਮ ਬਦਨ ਦੀ

ਮੁੱਖ ਪਰ ਸਹੁਰਾ ਸੋਨੇ ਤਾਰਾਂ, ਸੋਹਣੇ ਫੁੱਲ ਪਰੋਤੇ
ਸੱਚੀ ਚੋਰੀ ਫਿਰਨ ਸਿਰਤੇ, ਦੋਸਤ ਗਿਰਦ ਖਲੋਤੇ

ਜੋਬਨ ਰੂਪ ਘੁੱਟਾਂ ਬਿਨਾ ਆਇਆ, ਝੁੰਡ ਕੱਢੇ ਚਮਕਾਰੇ
ਨੈਣ ਸਮੁੰਦ ਹੁਸਨ ਦੇ ਹੋਏ, ਸੁਰਮਾ ਲਹਿਰਾਂ ਮਾਰੇ

ਕਾਲ਼ੀ ਝੁੰਡ ਮਾਨਬਰ ਅਤੇ, ਵਾਹ ਗੁਲਨਾਰੀ ਚੀਰਾ
ਲਾਅਲ ਜਵਾਹਰ ਜੁੜੇ ਕੁੜੇ ਸਨ, ਬਾਜ਼ੂਬੰਦ ਹਸੀਰਾ

ਨੀਵੀਂ ਨਜ਼ਰ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਬੈਠਾ, ਹੋ ਕੇ ਚੁੱਪ ਜ਼ਬਾਨੋਂ
ਸਿਰ ਤੇ ਛਤਰ ਜ਼ਿਲ ਇਲਾਹੀ, ਨੂਰ ਬਿਰਹੇ ਅਸਮਾਨੋਂ

ਲੈ ਤਲਵਾਰ ਟਕਾਈ ਅੱਗੇ, ਫੜ ਕਬਜ਼ਾ ਮਰਦਾਨਾ
ਜੋ ਵੇਖੇ ਸੌ ਦੇ ਮੁਬਾਰਕ, ਵਾਹ ਵਾਹ ਸ਼ੇਰ ਜਵਾਨਾ!

ਟਿਕੀਆਂ ਆਨ ਚੰਗੇਰਾਂ ਸੱਚੀਆਂ, ਵਰਤੇ ਜੌੜੇ ਜਾਮੇ
ਦਫ਼ਤਰੀਆਂ ਨੇ ਕਾਗ਼ਜ਼ ਕੱਢੇ, ਲਿਖਦੇ ਜਾਂਦੇ ਨਾਮੇ

ਭੱਜ ਭੱਜ ਪੁਹਤੇ ਸਫ਼ਾਂ ਕਤਾਰਾਂ, ਜਮ੍ਹਾਂ ਹੋਏ ਨਨਦਰਾੜੋ
ਭਰ ਭਰ ਬੁੱਕ ਜਵਾਹਰ ਸੁੱਟਣ, ਮੇਲ਼ ਲਏ ਕਰ ਝਾੜੂ

ਅੱਠ ਸਵਾਰ ਹੋਇਆ ਫਿਰ ਬਣਾ, ਜੰਞ ਚੜ੍ਹੀ ਬੇ ਉੜੀ
ਭੈਣਾਂ ਤੇ ਭਰ ਜਾਈਆਂ ਗਾਵਣ, ਜੀਓ ਲਾਲ਼ਾ ਚੜ੍ਹ ਘੋੜੀ

ਰੂਪ ਅਨੂਪ ਬਣੇ ਪਰ ਆਇਆ, ਵੇਖੇ ਖ਼ਲਕ ਤਮਾਮੀ
ਵੱਡੀਆਂ ਅੱਗੇ ਸੀਸ ਨੁਮਾਇਆ, ਰੱਜ ਰੱਜ ਲਏ ਸਲਾਮੀ

ਜਾਂ ਚੜ੍ਹਿਆ ਤਾਂ ਵਾਜੇ ਸਾਜੀ ,ਰਲਮਿਲ ਚੜ੍ਹਤਲ ਮੰਗਦੇ
ਦੌਲਤ ਤੇ ਦਸਤਾਰ ਦੋਸ਼ਾਲੇ, ਦਾਨ ਦਿੱਤੇ ਰੰਗ ਰੰਗ ਦੇ

ਰਾਜ਼ੀ ਹੋਏ ਅੱਠ ਖਲੋਏ, ਬੱਧੇ ਲੱਕ ਤਮਾਮਾਂ
ਨਿੱਸਰੂ ਮੱਿਨ ਅਲੱਲਾਆ ਆਖ ਸ਼ਜ਼ਾਦਾ, ਚੜ੍ਹਿਆ ਮਾਰ ਦਮਾਮਾ

ਆਖ ਤੌੱਕਲ ਇਲਯ ਅਲੱਲਾਆ ,ਪੈਰ ਰੁੱਕਾ ਬੀਂ ਪਾਏ
ਅਫ਼ਸਰ ਤੇ ਸਿਰ ਗਸ਼ਤ ਗ਼ੁਲਾਮਾਂ, ਸਿਰ ਪਰ ਆਨ ਝੁਲਾਏ

ਭੈਣੋ ਵਾਗ ਬੰਨੇ ਦੀ ਪਕੜੀ, ਦੇਣ ਮੁਬਾਰਕ ਆਈ
ਜੋ ਸਿਰ ਆਇਆ ਸੋ ਇਸ ਦਿੱਤਾ ,ਵੀਰੇ ਭੈਣ ਮਨਾਈ

ਮਾਉ ਪਾਸ ਗਿਆ ਫਿਰ ਬੇਟਾ, ਜਾ ਘੋੜੀ ਤੋਂ ਲੱਥਾ
ਪੈਰ ਫੜੇ ਸਿਰ ਅੱਗੇ ਧਰਿਆ ,ਉਸ ਚੁੰਮਿਆ ਮਨਾ ਮੱਥਾ

ਸਹੌਰ ੜੇ ਘਰ ਤੁਰਿਆ ਬੇਟਾ, ਦਿੰਦੀ ਮਾਂ ਦੁਆਏਂ
ਰੱਬਾ ਆਸ ਮੁਰਾਦ ਅਸਾਡੀ ,ਖ਼ੀਰੀਂ ਸਭ ਵਿਖਾਈਂ

ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਮੇਰੇ ਘਰ ਆਵੇ, ਘੁਣ ਪੁਰੀ ਦਾ ਡੌਲ਼ਾ
ਨਾਲ਼ ਇਕਬਾਲ ਮਿਸਰ ਵਿਚ ਚਲੇ, ਘੱਤ ਕੇ ਬਾਲਾ ਬੌਲ਼ਾ

ਮਾਤਾ ਥੀਂ ਲੈ ਅਜ਼ਨ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ, ਬੈਠਾ ਵਿਚ ਅਮਾਰੀ
ਚੜ੍ਹੀ ਖਲੋਤੀ ਜੰਞ ਸਵਾਰੀ, ਸਾਰੀ ਬਣੀ ਸਿੰਗਾਰੀ

ਮਾਈ ਦਾਈ ਦੇਣ ਵਧਾਈ, ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਹੋਈ ਹਰ ਕਿਸੇ
ਗਾਵਣ ਹਾ ਨੂੰ ਹਾਣ ਮੁਹੰਮਦ, ਜੰਞ ਚੜ੍ਹੀਂਦੀ ਦੱਸੇ

ਧੌਂਸੇ ਧੌਂਸ ਅਵਾਜ਼ੋਂ ਚਾੜ੍ਹੀ, ਢੋਲ ਨਕਾਰਾ ਘਿਰਿਆ
ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖਸ਼ਾ, ਪੁੱਤ ਵਿਆਹੁਣ ਟੁਰਿਆ

ਸ਼ਤਰਾਂ ਉਪਰ ਸ਼ੁਤਰੀ ਵੱਜੀ, ਹਾਥੀ ਉਪਰ ਭੀਰਾਂ
ਨਾਦਾਂ ਨਾਦ ਅਲੈਨ ਪੜ੍ਹਿਆ, ਗੁਝੇ ਵਾਂਗਣ ਸ਼ੇਰਾਂ

ਵੱਜਦੇ ਚਲੇ ਦਫ਼ਾਂ ਬਣਾਇਆਂ, ਦਫ਼ਾਂ ਤਾਸ਼ੇ ਢੋਲਾਂ
ਛਨਤੋਰੀ ਤੇ ਮੁਰਲੀ ਆਖੇ, ਅਜੇ ਰੱਜ ਰੱਜ ਬੋਲਾਂ

ਤਿਰਮਾਂ ਤੁਰੀਆਂ ਕੂਕ ਉਠਾਈ, ਕੱਟ ਤੰਬੂਰਾਂ ਪਾਈ
ਬੀਨਸਰਿਆਂ ਅਲਗ਼ੋਜ਼ੇ ਬੋਲੇ, ਤਾਣ ਲਈ ਸ਼ਰਨਾਈ

ਚੱਪੇ ਚੱਪੇ ਚੌਕੀ ਹੁੰਦੀ, ਕੰਜਰ ਨੱਚਣ ਗਾਵਣ
ਹੁਸਨ ਖੇਡਣ ਕਰਨ ਤਮਾਸ਼ੇ, ਸਾਂਗੀ ਸਾਂਗ ਬਣਾਉਣ

ਬਿਨਾ ਬਾਪ ਇਕੱਠੇ ਚੱਲਣ, ਦਮ ਦਮ ਹਮਦ ਧਿਆਵਨ
ਪੇਸ਼ ਨਕੀਬ ਪੁਕਾਰਾਂ ਕਰਦੇ, ਬੋਲ ਕਬਿੱਤ ਸੁਣਾਉਣ

ਭਰ ਭਰ ਬੁੱਕ ਚੁਫੇਰੇ ਸੁੱਟਣ, ਮਾਰਨ ਛਿੱਟੇ ਜ਼ਰਦੇ
ਦੇ ਵੇਲਾਂ ਕਰ ਖ਼ਰਚ ਖ਼ਜ਼ਾਨੇ, ਪੈਰ ਅਗੇਰੇ ਧਰਦੇ

ਕਈ ਕੋਹਾਂ ਵਿਚ ਟਰੀ ਸਵਾਰੀ, ਹੱਦੋਂ ਬਾਹਰ ਪਿਆਦੇ
ਮਿਸਰੀ ਸਰਾਨਦੀਪੀ ਸਾਰੇ, ਖ਼ਲਕਤ ਹੋਰ ਜ਼ਿਆਦੇ

ਨੇਜ਼ਾ ਬਾਜ਼ੀ ਤੀਰ ਅੰਦਾਜ਼ੀ, ਪਾਈ ਖੇਡ ਸਵਾਰਾਂ
ਚਮਕਣ ਤੋੜੇ ਛੇੜਨ ਘੋੜੇ, ਸਿਰ ਪਰ ਧਿਰ ਤਲਵਾਰਾਂ

ਸਮਾਂ ਦੇ ਖਿੜ ਕਾਰੇ ਕੱਢਣ, ਤੁਰਕੀ ਕਾਵੜ ਚਾਏ
ਘੋੜੇ ਦੌੜ ਸਵਾਰ ਕਰਾਂਦੇ, ਜ਼ਰਬ ਜ਼ਿਮੀਂ ਨੂੰ ਜਾਏ

ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਦੀ ਦੇਖ ਸਵਾਰੀ, ਦਿਓ ਪਰੀ ਭਉ ਖਾਏ
ਕਲਗ਼ੀ ਤੋੜੇ ਤੇ ਹਥਿਆਰਾਂ ,ਚਾਨਣ ਚਮਕ ਲਗਾਏ

ਚੱਪੇ ਚੱਪੇ ਬਲਣ ਮਿਸਾਲਾਂ, ਸ਼ਮ੍ਹਾ ਬਲਣ ਕਾਫ਼ੂਰੀ
ਸ਼ਾਰ ਸਤਾਨ ਅੰਦਰ ਉਹ ਆਈ ,ਰਾਤ ਮੁਬਾਰਕ ਨੂਰੀ

ਹੋਣ ਤਮਾਸ਼ੇ ਬੇ ਤਹਾ ਸ਼ੈ, ਰੰਗ ਬਰੰਗੀ ਬਾਜ਼ੀ
ਰਾਗੋਂ ਰੰਗੀ ਅੰਤ ਨਾ ਕਾਈ, ਰੌਣਕ ਬੇ ਅੰਦਾਜ਼ੀ

ਮੁਲਕ ਵਲਾਇਤ ਸਾਰੀ ਅੰਦਰ, ਗਹਿਮਾਂ ਗਹਿਮੀ ਹੁੰਦੀ
ਧਰਤੀ ਭਾਰੋਂ ਲਰਜ਼ਾ ਖਾਏ, ਜਿਥੇ ਜੰਞ ਖਲੋਂਦੀ

ਸ਼ੌਕਤ ਸ਼ਾਨ ਨਕਾਰੇ ਨੌਬਤ, ਝੰਡੀਆਂ ਨਾਲ਼ ਨਿਸ਼ਾਨਾਂ
ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਵਿਆਹੁਣ ਢੁਕਾ, ਅੰਤ ਨਾ ਰਿਹਾ ਦਾਨਾਂ

ਮਜ਼ਲੂਮਜ਼ ਲੀ ਟੁਰਦੇ ਆਏ, ਛਿੱਟੇ ਦਿੰਦੇ ਜ਼ਰਦੇ
ਸ਼ਾਰ ਸਤਾਨ ਸੁਨਹਿਰੀ ਅੰਦਰ, ਪੁਹਤੇ ਕੋਲ਼ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ

ਲੈ ਲਸ਼ਕਰ ਸ਼ਾਹਪਾਲ ਬਹਾਦਰ, ਮਿਲੇ ਕਾਰਨ ਆਇਆ
ਦੇਵਾਂ ਪਰੀਆਂ ਸਫ਼ਾਂ ਬਣਾਇਆਂ, ਅੰਤ ਨਾ ਜਾਂਦਾ ਪਾਇਆ

ਦੋਹਾਂ ਵਲਾਂ ਥੀਂ ਵਜੇ ਵਾਜੇ, ਦੱਫ਼ਾਂ ਢੋਲ ਨਕਾਰੇ
ਮੂੰਹ ਜੁੜੇ ਸਨ ਦੋਹਾਂ ਕੰਦ ਹਾਰਾਂ, ਹੋਣ ਲੱਗੇ ਪਸ਼ਕਾਰੇ

ਆਦਮੀਆਂ ਦੀ ਜੰਞ ਤਮਾਮੀ, ਹੋ ਖੁੱਲੀ ਇਕ ਪਾਸੇ
ਪਰੀਆਂ ਦਿਓ ਹੋਏ ਇਕ ਤਰਫ਼ੇ, ਲਾਇਆ ਰੰਗ ਲਬਾਸੇ

ਧੁਰ ਅਸਮਾਨੀ ਗ਼ੋਗ਼ਾ ਪਾਇਆ, ਤੁਰਕਾਂ ਦੇ ਹੰਕਾਰਾਂ
ਮਾਰਨ ਸਮ ਉਠਾਵਣ ਧਰਤੀ, ਚੱਬਣ ਨਹਿਰੇ ਸਾਰਾਂ

ਚਾਲ ਰਵਾਲੋਂ ਗਾਮ ਚਲਾਉਣ, ਪਵੀਹ ਝੁੱਟੀ ਟੱਪਣ
ਚੌਕੜੀਆਂ ਵਿਚ ਹਿਰਨਾਂ ਤਾਈਂ, ਵਣਜ ਕੰਨਾਂ ਥੀਂ ਨਿਪੁੰਨ

ਨੇਜ਼ਾ ਬਾਜ਼ੀ ਕਰਨ ਬਹਾਦਰ, ਪੱਟ ਪਿੱਟ ਸੁੱਟਣ ਕਿਲੇ
ਤੀਰ ਅੰਦਾਜ਼ ਨਿਸ਼ਾਨੇ ਮਾਰਨ, ਚਾੜ੍ਹ ਕਮਾਨਾਂ ਚਲੇ

ਮਿਲ ਲਏ ਮੈਦਾਨ ਸਵਾਰਾਂ, ਮੁੜ ਮੁੜ ਕਰਦੇ ਫੇਰੇ
ਚਾਵਨ ਵਾਗਾਂ ਉਡਣ ਤੁਰ ਕਹੇ, ਇਕ ਥੀਂ ਇਕ ਉਚੇਰੇ

ਤੋਲਣ ਸੁੰਮ ਵਜਾਵਣ ਧਰਤੀ, ਗਾ ਮੱਚ ਯਾਂ ਭੰਨ ਚੱਲਣ
ਮਾਰਨ ਸਨਬ ਹਿਲਾਣ ਕਿੰਨੂਤੀ, ਸਿਰ ਉੱਚਾ ਕਰ ਹਿੱਲਣ

ਆਤਸ਼ਬਾਜ਼ੀ ਬੇ ਅੰਦਾਜ਼ੀ, ਲਾਈ ਲੋਅ ਜਹਾਨੇ
ਜ਼ੋਰ ਜਨਜੀਂ ਦਾ ਹੋਰ ਕੇ ਆਖਾਂ, ਸ਼ੋਰ ਤੀਕਰ ਅਸਮਾਨੇ

ਸ਼ਾਹਪਾਲੇ ਨੇ ਨਾਲ਼ ਲਿਆਂਦੀ, ਜੰਞ ਅੱਗੋਂ ਝੱਲ ਅੱਗਾ
ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਮਹਿਰਾਜ ਮੁਹੰਮਦ, ਵੜਨ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ ਲੱਗਾ

ਪਹਿਲੀ ਗਲੀ ਤ੍ਰਿੰਞਣ ਆਇਆ ,ਤੁਰੇ ਸੇ ਸੱਠ ਸਹੇਲੀ
ਮਿਲ ਮਿਲ ਰਾਹ ਗੜਾਹਟੀ ਮੰਗਣ, ਦੇ ਕੇ ਲੰਘੀਂ ਬੈਲੀ

ਗੁੜ ਦੀ ਜਾਈ ਮਿਸਰੀ ਦਿੱਤੀ, ਉਸ ਘਰ ਕਮੀ ਨਾ ਆਹੀ
ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਕਰੇ ਅਸਾਨ ਮੁਹੰਮਦ, ਦੌਲਤ ਸ਼ਹਿਨਸ਼ਾਹੀ

ਤੁਧ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਨਾਮ ਧਰਾਇਆ, ਖ਼ਰਚ ਨਾ ਦੌਲਤ ਥੋੜੀ
ਏ ਸ਼ਾਮਾ! ਗੁੜ ਸਸਤਾ ਵਿਕਦਾ, ਲਾਖ ਟਿਕੇ ਇੱਕ ਰੋੜੀ

ਇਕ ਇਕ ਰੋੜੀ ਦੇ ਅਸਾਨੂੰ, ਤਾਂ ਉਸ ਗਲਿਓਂ ਲੰਘੀਂ
ਨਹੀਂ ਪੱਲੇ ਤਾਂ ਤਰਨਬਹੜ ਖਾ ਸੀਂ, ਹੈਗਾ ਤਾਂ ਕਿਉਂ ਸੰਗੀਂ

ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਫ਼ਰਮਾਇਆ ਅੱਗੋਂ, ਕਮੀ ਨਹੀਂ ਅੱਜ ਕਾਈ
ਨਾਲ਼ ਮੇਰੇ ਚੜ੍ਹ ਆਇਆ ਬਾਬਲ, ਲਾਗ ਦੀਏ ਹਰ ਜਾਈ

ਇਸ ਥਾਉਂ ਫਿਰ ਗਏ ਅਗੇਰੇ, ਖ਼ਾਸ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਦਰ ਤੇ
ਆ ਦਰਬਾਨਾਂ ਵਾਗਾਂ ਫੜੀਆਂ, ਹਿੱਸਾ ਸਾਡਾ ਵਰਤੇ

ਦਰਬਾਨਾਂ ਥੀਂ ਸੱਚੇ ਹੋਏ, ਦੇ ਲਾਲਾਂ ਦੀ ਜੋੜੀ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ ਵੜਿਆ, ਜਾ ਉਤਰਨ ਦੀ ਲੋੜੀ

ਉੱਤਰੀ ਜੰਞ ਲਗਾਈ ਮਜਲਿਸ, ਬੈਠੀ ਨਾਲ਼ ਅਮਨ ਦੇ
ਰੱਤੀ ਘੁਣ ਮਿਰਾਸਣ ਆਈ ,ਨਕਸ਼ ਬਣੇ ਵਣ ਵਣ ਦੇ

ਆਇਆ ਸ਼ਰਮ ਹਯਾ ਸ਼ਜ਼ਾਦੇ, ਰੱਤੀ ਜਦੋਂ ਬੁਲਾਈ
ਸਭ ਉਮਰ ਦੀ ਕੀਤੀ ਕਿਰਤੀ, ਅੱਖੀਂ ਅੱਗੇ ਆਈ

ਰੱਤੀ ਖ਼ਸਰਾ ਅਮਲਾਂ ਵਾਲਾ, ਜਿਸ ਵਿਚ ਰੋਹਲ ਨਾ ਰੱਤੀ
ਦੱਸਦੀ ਤੰਦ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖਸ਼ਾ ,ਮੋਟੀ ਨਿੱਕੀ ਕੁੱਤੀ

ਬਾਪ ਮਿਰਾਸਣ ਵਿਦ ਈਆ ਕੀਤੀ, ਦਾਨ ਰੱਤੀ ਦੇ ਦੇ ਕੇ
ਫੇਰ ਛੰਨਾ ਦੁੱਧ ਭਰਿਆ ਆਇਆ, ਯਾਰਾਂ ਪੀਤਾ ਲੈ ਕੇ

ਸੁੱਚਾ ਟਿੱਕਾ ਟਿਕਾਇਆ ਇਸ ਵਿਚ, ਪਰਤ ਗਿਆ ਘੁਣ ਲਾਗੀ
ਰਲ ਮਿਲ ਕੁੜੀਆਂ ਟੁਰਨ ਆਇਆਂ, ਸੁੱਕ ਅੰਦਰ ਦੀ ਜਾਗੀ

ਜੰਝਾਂ ਦੀ ਕਰ ਖ਼ਿਦਮਤਦਾਰੀ, ਡੇਰੇ ਆਨ ਬਹਾਈ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਨੂੰ ਟੁਰਨ ਲੱਗੀਆਂ, ਬੈਠੀ ਆਮ ਲੋਕਾਈ

ਕਰ ਕੱਟੀਆਂ ਦੇ ਤ੍ਰਿੰਞਣ ਬਣ ਕੇ, ਆਇਆਂ ਪਰੀਆਂ ਜਾਈਆਂ
ਸੱਚੀਆਂ ਛੁੱਟੀਆਂ ਉੱਚੀਆਂ ਉੱਚੀਆਂ, ਸਿਰ ਪਰ ਆਨ ਝੁਲਾਿਆਂ

''ਅਸੀਂ ਆਇਆਂ ਅਸੀਂ ਆਇਆਂ ਲਾਲ਼ਾ, ''ਗਾਵਣ ਨਾਲ਼ ਸਫ਼ਾਿਆਂ
ਪਰੀਆਂ ਗਾਵਣ ਬੋਲ ਸਹਾਵਨ ,ਮੌਜਾਂ ਰੱਬ ਵਿਖਾਇਆਂ

ਸੁੱਤੇ ਬਣੇ ਕਾਨ ਜਗਾਵਨ, ਆਇਆਂ ਚਾਮਲ ਚਾਿਆਂ
ਤਲੀਆਂ ਜਸਨ ਖਿੜ ਖਿੜ ਹਸਨ ,ਆਖਣ ਘੋਲ਼ ਘਮਾਿਆਂ

ਅੱਠ ਮਹਿਰਾ ਜਾ ਜਾਗ ਮਹਿਰਾ ਜਾ, ਕਿਸ ਵੇਲੇ ਦੀਆਂ ਖੁਲ੍ਹੀਆਂ
ਖੁਲ੍ਹੀਆਂ ਖੁਲ੍ਹੀਆਂ ਰਾਤ ਵਹਾਈਆ, ਦੁੱਖਣ ਲੱਗੀਆਂ ਤਲੀਆਂ

ਸਾਲੜਿਆਂ ਲੈ ਆਇਆਂ ਚੋਰੀ, ਥਾਲੜਿਆਂ ਇਹ ਲਾਹੀਆਂ
ਕਰ ਬਿਸਮ ਅੱਲ੍ਹਾ ਖਾ ਮਹਿਰਾ ਜਾ, ਨਾਲੇ ਵੰਡ ਗਰਾਹੀਆਂ

ਵੇਖੋ ਨੀ ਸਰਦਾਰ ਗਰਾਹੀਆਂ, ਨਹੀਂ ਦਿੰਦਾ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦਾ
ਸ਼ਾਹ ਪਰੀ ਦਾ ਯਾਰ ਗਰਾਹੀਆਂ, ਨਹੀਂ ਦਿੰਦਾ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦਾ

ਪਾਵਨ ਲੱਗਾ ਭਾਰ ਗਰਾਹੀਆਂ, ਨਹੀਂ ਦਿੰਦਾ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦਾ
ਕਿਉਂ ਬੈਠਾ ਝੁੰਬ ਮਾਰ ਗਰਾਹੀਆਂ, ਨਹੀਂ ਦਿੰਦਾ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦਾ

ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ ਖਾਦੀ ਚੋਰੀ, ਭਰ ਮੁਟੱਹੀਂ ਵਰਤਾਈ
ਸਾਲੜਿਆਂ ਦੀ ਝੋਲ਼ੀ ਪਾਈ, ਯਾਰਾਂ ਹੋਰ ਪੁਚਾਈ

ਅੱਠ ਵੇ ਬਣਿਆ! ਜਾਗ ਮਹਿਰਾ ਜਾ, ਟੁਰਨ ਆਇਆਂ ਸਿਆਂ
ਸਾਹੋ ਰੜੇ ਘਰ ਚੱਲ ਸ਼ਜ਼ਾਦਾ, ਖਹਿੜੇ ਤੇਰੇ ਪਿਆਂ

ਹੱਥ ਵਿਚ ਫੜ ਤਲਵਾਰ ਸ਼ਜ਼ਾਦਾ, ਨਾਲ਼ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਟੁਰਿਆ
ਟਰੇ਼ ਆਵੇ ਤੋਂ ਟਰੀ ਆ ਲਾਲ਼ਾ, ਪੱਲਾ ਫੜਾ ਹਰਿਆ!

ਚੱਪੇ ਚੱਪੇ ਹੋਵੇ ਸਲਾਮੀ, ਗਿਣ ਗਿਣ ਪੈਰ ਪਟਾਉਣ
ਅੱਲ੍ਹਾ ਬੈਲੀ ਦੇ ਸਿਰ ਛੁੱਟੀਆਂ, ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਨਾਲ਼ ਝੱਲਾਉਣ

ਸੌੜੀ ਗਲੀ ਘਣੇ ਵਿਚ ਟੋਏ, ਢਾ ਢਾ ਪੀਣ ਨਰੋਏ
ਸੰਭਲ ਪੈਰ ਟਿਕਾਈਂ ਬਣਿਆ ,ਕਈ ਤਮਾਸ਼ੇ ਹੋਏ

ਜਿਸ ਬਣੇ ਕੋਹ ਕਾਫ਼ ਲਿਤਾੜੇ, ਨਦੀਆਂ ਜੰਗਲ਼ ਬੇਲੇ
ਇਸ ਬਣੇ ਦਾ ਸਾਹਿਬ ਰਾਖਾ ,ਕਿਉਂ ਝੜ ਸੀ ਉਸ ਵੇਲੇ

ਹਿੰਮਤ ਨਾਲ਼ ਹੋਵਣ ਜਿਸ ਸਾਧੇ, ਸਫ਼ਰ ਮੁਹੱਬਤ ਵਾਲੇ
ਤਾਂ ਉਸ ਗਲਿਓਂ ਸੱਟ ਨਾ ਖਾਂਦਾ, ਲੰਘੇ ਨਾਲ਼ ਸੰਭਾਲੇ

ਨਾ ਡਰਵੇ ਤੋਂ ਨਾ ਡਰ ਲਾਲ਼ਾ, ਰੌਸ਼ਨ ਹੋਇਆ ਅਨ੍ਹੇਰਾ
ਟੁਰ ਆ ਵੇ ਤੂੰ ਟੁਰ ਆ ਬਣਿਆ! ،ਇਹ ਅੱਗੇ ਘਰ ਤੇਰਾ

ਹੋ ਲੀਨ ਹੋ ਲੀਨ ਆ ਮਹਿਰਾ ਜਾ, ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਨਾਲ਼ ਮੁਰਾਦਾਂ
ਅਸੀਂ ਭੀ ਤੱਕ ਲਏ ਅੱਜ ਤੈਨੂੰ, ਸੁਹਜਾਂ ਨਾਲ਼ ਸਵਾਦਾਂ

ਹੋ ਲੀਨ ਹੋ ਲੀਨ ਟੁਰਦਾ ਬਣਾ ,ਸਾਹੋ ਰੜੇ ਘਰ ਵੜਿਆ
ਸਾਲ਼ੀ ਨੇ ਫੜ ਪੈਰ ਸ਼ਿਤਾਬੀ, ਘੁਟ ਅੰਗੂਠਾ ਕੁੜੀਆ

ਜੇਬੋਂ ਕੱਢ ਸ਼ਿਤਾਬੀ ਦਿੱਤਾ, ਜੋ ਕੁੱਝ ਮੰਗਿਆ ਸਾਲ਼ੀ
ਖ਼ਾਸ ਮਹਿਲ ਅੰਦਰ ਜਾ ਵੜਿਆ, ਕਰਦਾ ਫਿਰ ਖ਼ੁਸ਼ਹਾਲੀ

ਰੱਜ ਰੱਜ ਚੱਜ ਕਰੇਂਦਾ ਜਾਂਦਾ, ਸਾਲੜਿਆਂ ਜੋ ਦੱਸਣ
ਦੂਰ ਹੋਇਆ ਗ਼ਮ ਦਰਦ ਹਿਜਰ ਦਾ ,ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਮਨ ਵਿਚ ਵਸਣ

ਘੁੰਘਟ ਅੰਦਰ ਬੋਹਟੀ ਡਿੱਠੀ, ਸੇਜੇ ਚਾੜ੍ਹ ਨਾ ਸਿਵੀਆ
ਜਾਗਦਿਆਂ ਸਭ ਰਾਤ ਗੁਜ਼ਾਰੀ, ਵਕਤ ਫ਼ਜਰ ਦਾ ਹੋਇਆ

ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਮਹਿਰਾਜ ਬਨਾਣਾ, ਕੰਮ ਆਹਾ ਮਰਦਾਵਾਂ
ਸ਼ਾਹ ਪਰੀ ਦਾ ਬੋਹਟੀ ਬਣਨਾ ,ਨਾ ਮੈਂ ਖੋਲ ਸੁਣਾਵਾਂ

ਕੇ ਮਜਾਲ ਅਸਾਡੀ ਓਥੇ, ਸਤਰ ਘਣੇ ਸੁਲਤਾਨੀ
ਪੜਦੇ ਦੀ ਉਹ ਬਾਤ ਮੁਹੰਮਦ, ਦੱਸੇ ਕੌਣ ਜ਼ਬਾਨੀ

ਆਸ਼ਿਕ ਤੇ ਮਾਸ਼ੂਕ ਸਿਕਨਦੇ ,ਕਿਵੇਂ ਕਰੋ ਉਤਾਵਲ
ਹੋਏ ਨਿਕਾਹ ਮਤੇ ਹੱਥ ਆਉਣ, ਮੈਨੂੰ ਭੀ ਤਿਲ਼ ਚਾਵਲ

ਘਣੀ ਉਮੀਦ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖਸ਼ਾ ,ਕਾਲ਼ ਵੰਜੇ ਮਹਿਤਾ ਜੌਂ
ਤਿਲ਼ ਚਾਵਲ ਤੇ ਦਾਨ ਘਨੇਰੇ, ਮਿਲਣ ਸ਼ਹਾਨੇ ਕਾਜੋਂ

ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕਾ ਅਰਜ਼ ਕਰੇਂਦਾ, ਖ਼ਿਦਮਤਗਾਰ ਮੁਸੱਨਫ਼
ਕਾਜ ਤੇਰੇ ਪਰ ਖਾਂਦਾ ਰਿਹਾ, ਘੁਣ ਉਧਾਰ ਮੁਸੱਨਫ਼

ਰੱਬ ਤੇਰਾ ਹੁਣ ਕਾਜ ਰਚਾਇਆ, ਲਦੱਹੇ ਦਾਨ ਤਮਾਮਾਂ
ਮੈਂ ਭੀ ਤਾਜ ਮੁਹੱਬਤ ਮੰਗਾਂ, ਖ਼ਿਲਅਤ ਵਾਂਗ ਗ਼ੁਲਾਮਾਂ

ਬਰਸ ਹੋਇਆ ਮੈਂ ਸਦਾ ਲਗਾਇਆਂ, ਅੱਜ ਦਿਨ ਦਾਨ ਮੰਗਣ ਦਾ
ਝੋਲ਼ੀ ਅੱਡ ਅਗੇਰੇ ਹਵੀਵਸ, ਨਾਹੀਂ ਵਕਤ ਸੰਗਣ ਦਾ

ਦੇਸੀ ਦਾਨ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖਸ਼ਾ ,ਜਾਂ ਦਾਤੇ ਹੱਥ ਚੜ੍ਹਿਆ
ਅਕਦ ਨਿਕਾਹ ਮੁਰਾਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ, ਤੱਕ ਲੈ ਅੱਵਲ ਅੜਿਆ

ਬੁਰਜ ਸਿਤਾਰਾ ਸਾਇਤ ਤੱਕ ਕੇ, ਨੇਕ ਘੜੀ ਜਦ ਆਈ
ਜ਼ਹਰਾ ਮਾਹ ਦਾ ਅਕਦ ਪੜ੍ਹਾਇਆ, ਰਾਸੋਂ ਗਈ ਜੁਦਾਈ

ਜਾਂ ਸਾਦੀਨ ਇਕੱਠੇ ਹੋਏ, ਗਈ ਨਹੂਸਤ ਸਾਰੀ
ਦੋ ਮੁਸ਼ਤਾਕ ਮਿਲੇ ਦਿਲ ਜਾਨੀ, ਪਾਇਆ ਵਰ ਕੁਆਰੀ

ਤਲ਼ ਚਾਵਲ ਮਠਿਆਈਆਂ ਵੰਡੀਆਂ, ਹੋਈ ਮੁਬਾਰਕਬਾਦੀ
ਖ਼ਿਲਾਤ ਦੌਲਤ ਵੰਡ ਨਾ ਹੋਈ, ਹੱਦੋਂ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦੀ

ਸੇ ਸਰੋਪਾ, ਤੇ ਸੇ ਘੋੜੇ, ਸੇ ਹਾਥੀ, ਅੱਠ ,ਖ਼ੱਚਰ
ਛੋਕਰਿਆਂ ਤੇ ਲੌਂਡੇ ਸੋਹਣੇ, ਦਾਨ ਦਿੱਤਾ ਸ਼ਾਹ ਵਾਫ਼ਰ

ਜਾਂ ਉਹ ਰੋਜ਼ ਗੁਜ਼ਸ਼ਤਾ ਹੋਇਆ ,ਆਈ ਰਾਤ ਵਸਲ ਦੀ
ਵਿਹਲੀ ਜਾਈ ਸੀ ਇਕ ਮਾੜੀ, ਵਾਂਗ ਬਹਿਸ਼ਤ ਅਸਲ ਦੀ

ਨਕਸ਼ ਨਿਗਾਰ ਬਹਾਰ ਚਮਨ ਦੀ, ਰੌਣਕ ਰੰਗ ਹਜ਼ਾਰਾਂ
ਛੱਜੇ ਛੱਤ ਸੁਨਹਿਰੀ ਵੇਹੜਾ, ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਜੜਤ ਦੀਵਾਰਾਂ

ਇਤਰ ਉਬੈਰ ਅਤੇ ਕਸਤੂਰੀ, ਇਸ ਜਾਈ ਛਨਕਾਈ
ਦਾਈ ਸ਼ਮ੍ਹਾ ਬੁਲਾਈ ਜਲਦੀ, ਅੰਬਰ ਊਦ ਜੁਲਾਈ

ਸੂਹੇ ਪੁਲਿੰਗ ਨਵਾਰੀ ਡਾਹੇ, ਸੇਜਾਂ ਸਾਫ਼ ਵਿਛਾਇਆਂ
ਗੁੰਦ ਫੁੱਲਾਂ ਦੇ ਸਿਹਰੇ ਲਾਏ, ਮੁਸ਼ਕਾਂ ਧੁੰਮਾਂ ਪਾਇਆਂ

ਦਾਇਆਂ ਸੰਗ ਸਹੇਲੀ ਸਿਆਂ, ਬਹੁਟੀ ਆਨ ਸੋ ਅਲੀ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਨੂੰ ਵੇਖਣ ਲੱਗੀਆਂ, ਝਬ ਆਨੇ ਰੱਬ ਵਾਲੀ

ਸ਼ਾਹ ਪਰੀ ਨੂੰ ਸੁੱਕ ਸੱਜਣ ਦੀ, ਪਲਕ ਆਰਾਮ ਨਾ ਦਿੰਦੀ
ਪਲ ਪਲ ਬਰਸ ਦਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਗੁਜ਼ਰਨ, ਚੋਰੀ ਰਾਹ ਤਕੀਨਦੀ

ਲਾਖ ਸਿਰਾਂ ਦੇ ਮਿਲਦੀ ਸਾਨੂੰ, ਘੜੀ ਘੜੀ ਉਸ ਸ਼ਬਦੀ
ਹਾਏ ਅਫ਼ਸੋਸ ਮੁਹੰਮਦ, ਸਾਇਤ ਗੁਜ਼ਰੀ ਫੇਰ ਨਾ ਲੱਭਦੀ

ਜਾਂ ਮਿਲੇ ਦਾ ਵੇਲ਼ਾ ਹੋਵੇ, ਮਿਲਣ ਲਗਣ ਦੋ ਜਾਣੀ
ਸਾਇਤ ਸਬਰ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ, ਜਿਉਂ ਤਸੱਾਤਕ ਪਾਣੀ

ਪੰਦਰਾਂ ਬਰਸ ਗਏ ਵਿਚ ਰੋਜ਼ੇ, ਸ਼ਰਬਤ ਵਸਲ ਨਾ ਪੀਤਾ
ਹੈ ਉਮੀਦ ਅਜੋਕੀ ਰਾਤੀਂ, ਜੇ ਰੱਬ ਹਾਸਲ ਕੀਤਾ

ਪਲਕ ਪਲਕ ਦਾ ਸਰਫ਼ਾ ਮੈਨੂੰ, ਰੱਬ ਸ਼ਜ਼ਾਦਾ ਭੇਜੇ
ਦਾਇਆਂ ਸਿਆਂ ਸਭ ਅਠ ਜਾਵਣ, ਯਾਰ ਚੜ੍ਹੇ ਝਬ ਸੇਜੇ

ਸੰਗ ਸਹੇਲੀ ਕੋਈ ਨਾ ਭਾਵੇ, ਜਿਸ ਦਮ ਬੈਲੀ ਆਉਣ
ਜਦੋਂ ਪਤੰਗ ਦਈਏ ਨੂੰ ਮਿਲਦੇ, ਪਰ ਬੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾ ਭਾਵਨ

ਤੋੜੇ ਹੋਵੇ ਪਿਆਰਾ ਕੋਈ, ਮਹਿਰਮ ਯਾਰ ਵਚੋਲਾ
ਫਿਰ ਅਗ਼ਿਆਰ ਦੱਸੇ ਉਸ ਵੇਲੇ, ਜਦੋਂ ਮਿਲੇ ਖ਼ੁਦ ਢੋਲਾ

ਕਰੇ ਬਦੀਅ ਜਮਾਲ ਦੁਆਏਂ, ਗੁਜੀਆਂ ਵਿਚ ਦਲੀਲਾਂ
ਵਿਹਲਾ ਮੇਲ਼ ਸ਼ਜ਼ਾਦਾ ਰੱਬਾ!, ਝਬ ਉਠਾਲ ਵਕੀਲਾਂ

ਸੰਨੀ ਦੁਆ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਆਇਆ, ਅੱਠ ਖੁਲ੍ਹੀਆਂ ਸਭ ਸੱਈਆਂ
ਸੇਜ ਸੁਹਾਗ ਸਹਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ, ਮਾਰ ਬੂਹਾ ਟੁਰ ਗਿਆਂ

ਬਿਸਮ ਅੱਲ੍ਹਾ ਮੈਂ ਘੌਲ਼ੀ ਸਦਕੇ, ਆਖ ਪੁਰੀ ਬੀ ਉੱਠੀ
ਬਾਹੋਂ ਪਕੜ ਬਹਾਈਵਸ ਸੇਜੇ, ਤੇਗ਼ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਕੋਠੀ

ਆਸ਼ਿਕ ਤੇ ਮਾਸ਼ੂਕ ਪਿਆਰੇ, ਚੜ੍ਹ ਸੇਜੇ ਰਲ਼ ਸੁੱਤੇ
ਅੱਵਲ ਆਬ ਹਯਾਤ ਪਿਆਲੇ, ਧਰੇ ਲਬਾਂ ਦੇ ਉੱਤੇ

ਲੈ ਬੋਸੇ ਦਿਲ ਕੋਸੇ ਹੋਏ, ਤਾਅ ਮੁਹੱਬਤ ਕੀਤਾ
ਜਾਮਾ ਜੀ ਹਿਰਸ ਦੀ ਸੂਜ਼ਨ, ਮੇਲ਼ ਤਰੀਜ਼ਾਂ ਸੀਤਾ

ਚਾਂਦੀ ਦੀ ਸਲਾਕ ਸ਼ਜ਼ਾਦਾ, ਬਾਸਨਓਂ ਕੱਢ ਬਾਹਰ
ਰੰਗ ਰੰਗੀਲੀ ਡੱਬੀ ਘੱਤੇ, ਮੁੜ ਮੁੜ ਕਰਦਾ ਜ਼ਾਹਰ

ਲੱਭ ਪਿਆ ਅਨ ਬੱਧਾ ਮੋਤੀ ਸੁੱਚਾ ਜ਼ਰਾ ਨਾ ਵਲਿਆ
ਫ਼ੌਲਾਦੀ ਕਰ ਤੇਜ਼ ਸੁਪਾਰੀ ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ ਸੱਲਿਆ

ਹਿਰਸ ਹਵਾ ਖਲ਼ਾਈ ਜ਼ੋਰੀ, ਮਿੱਟੀ ਕੱਲੀ ਰਵੀਲੋਂ
ਕਰ ਕਰ ਜਤਨ ਫੁੱਲੇ ਵਿਚ ਪਹੁਤਾ, ਮੋਤੀ ਸਾਫ਼ ਤਰੀਲੋਂ

ਤੰਗ ਮੈਦਾਨ ਕੁਮੈਤ ਚਲਾਇਆ, ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਸ਼ਜ਼ਾਦੇ
ਓੜਕ ਥੱਕ ਕੇ ਲੰਗਾ ਹੋਇਆ, ਫੇਰੇ ਪਾ ਜ਼ਿਆਦੇ

ਅਜਬ ਬਹਾਰ ਹੁਸਨ ਦੀ ਅੰਦਰ, ਸੈਰ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ ਕੀਤਾ
ਲੱਜ਼ਤ ਨਾਲ਼ ਹੋਇਆ ਮਸਤਾਨਾ, ਪੁੱਛ ਨਹੀਂ ਗੱਲ ਮੀਤਾ

ਕੀਤਾ ਵੁਜ਼ੂ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਨਹਾਤਾ, ਤੱਤਾ ਪਾਣੀ ਕਰਕੇ
ਨਫ਼ਲ ਦੋਗਾਣਾ ਪੜ੍ਹ ਸ਼ੁਕਰਾਨਾ, ਸੱਤਾ ਨਿੰਦਰ ਭਰਕੇ

ਵੀਹਾਂ ਬਰਸਾਂ ਦੇ ਤ੍ਰਿਹਾਏ, ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ ਤਾਈਂ
ਲਦੱਹਾ ਸ਼ਰਬਤ ਸਾਫ਼ ਵਸਲ ਦਾ ,ਹੋਇਆਂ ਰੱਦ ਬਲਾਏਂ

ਛਕ ਉਡੀਕ ਕੱਟੀ ਕੋਈ ਮੁਦਤ, ਇਸ਼ਕ ਪ੍ਰੀਤ ਨਾ ਹਾਰੀ
ਓੜਕ ਦਲ ਦੀ ਆਸ ਪੁਚਾਈ, ਫ਼ਜ਼ਲ ਹੋਇਆ ਸਰਕਾਰੀ

ਰਾਤੀਂ ਦੁਹਾਂ ਇਕੱਠੇ ਰਹਿੰਦੇ, ਨਾ ਕੋਈ ਫ਼ਿਕਰ ਨਾ ਝੋਰਾ
ਉਹ ਉਸ ਦੀ ਇਹ ਉਸ ਦਾ ਹੋਇਆ, ਵਿੱਥ ਨਾ ਰਹੀਆ ਭੋਰਾ

ਬੀਤ ਅਲੋਸਲ ਅੰਦਰ ਦਿਨ ਰਾਤੀਂ, ਮਾਨਣ ਐਸ਼ ਅੰਦਰ ਦੀ
ਸਭ ਮੁਰਾਦਾਂ ਦਿੱਤੀਆਂ ਉਸ ਨੇ, ਆਸ ਆਹੀ ਜਿਸ ਦਰਦੀ

ਮੁਦਤ ਦੇ ਤ੍ਰਿਹਾਏ ਲੱਧਾ ,ਚਸ਼ਮਾ ਹੌਜ਼ ਕੌਸਰ ਦਾ
ਹਾਸਲ ਹੋਇਆ ਸ਼ਰਾਬ ਤਹੋਰ,ਅੰਸ਼ੀਆਂ ਦੇ ਘੁੱਟ ਭਰਦਾ

ਸੀਨਾ ਸ਼ਕਮ ਸਬੂਨੀ ਹਲਵਾ, ਜੰਨਤ ਦਾ ਫ਼ਾਲੂਦਾ
ਮਾਰੇ ਹੱਥ ਘੱਟੇ ਵਿਚ ਪੰਜੇ, ਹੁੰਦਾ ਦਿਲੋਂ ਅਸੋਦਾ

ਜਾਂ ਉਹ ਲੁਕਮਾ ਮਿੱਠਾ ਚਖੀਓਸ, ਐਸੀ ਲੱਜ਼ਤ ਆਈ
ਲੱਜ਼ਤ ਨਾਲ਼ ਕੱਟੀ ਕੋਈ ਸਾਇਤ ,ਹੋਸ਼ ਨਾ ਰਹਿਓਸ ਜਾਈ

ਡਠੀਓਸ ਗਰਮ ਬਾਜ਼ਾਰ ਹੁਸਨ ਦਾ, ਬਹੁਤਾ ਰੂਪ ਸੁਹਾਇਆ
ਬਾਗ਼ ਬਹਸ਼ਤੋਂ ਫਲ਼ ਅਜਾਇਬ, ਅੰਤ ਹਿਸਾਬ ਨਾ ਆਇਆ

ਬੋ ਉਹਦੀ ਥੀਂ ਜੱਗ ਮੁਅੱਤਰ, ਦਰਦਮੰਦਾਂ ਸੁਖ ਦਾਇਮ
ਜਿਸ ਉਹ ਫੁੱਲ ਸਿਰੇ ਪਰਿ ਧਰਿਆ, ਪਾਈਓਸ ਤਾਜ ਮਦਾਇਮ

ਪਾਈ ਸੋਹਬਤ ਸੰਗ ਮੁਹੱਬਤ ,ਜਿਸ ਬੁਲਬੁਲ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ
ਮਾਲ ਮਤਾਅ ਦੋ ਆਲਮ ਸੁਣਦੀ ,ਨਹੀਂ ਘੜੀ ਦੇ ਮਿਲਦੀ

ਇਕਦਮ ਫ਼ਾਰਗ਼ ਆਪਣੇ ਆਪੋਂ, ਨਾਲੇ ਗ਼ੈਰ ਰਕੀਬੋਂ
ਰਲ਼ ਮਿਲ ਬਹਿਣਾ ਨਾਲ਼ ਸੱਜਣ ਦੇ, ਗੱਲ ਸੁਣਨ ਉਸ ਜੀਭੋਂ

ਦੋ ਜੱਗ ਦੀ ਸੁਲਤਾਨੀ ਤੋੜੇ, ਲੱਭੇ ਸਭ ਉਮਰ ਦੀ
ਇਸ ਦਮ ਕੋਲ਼ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖ਼ਸ਼ਾ, ਖ਼ਸਖ਼ਸ ਕਦਰ ਨਾ ਧਰਦੀ

ਜਦੋਂ ਸ਼ਜ਼ਾਦੇ ਹੋਸ਼ ਸੰਭਾਲੀ ,ਹੈਰਾਨੀ ਵਿਚ ਆਇਆ
ਕੁਦਰਤ ਤੇਰੀ ਅੰਤ ਨਾ ਕੋਈ, ਵਾਹ ਵਾਹ ਬਾਰ ਖ਼ੁਦਾਇਆ

ਸੁੱਤੇ ਕਰਮ ਸਹੀ ਸੱਚ ਜਾਗੇ ,ਯਾ ਇਹ ਖ਼ਾਬ ਖ਼ਿਆਲੋਂ
ਲੱਧਾ ਵਸਲ ਮਆਫ਼ਿਕ ਦਾਇਮ, ਅਸਲ ਬਦੀਅ ਜਮਾਲੋਂ

ਅਜਬ ਜਮਾਲਪੁਰੀ ਦਾ ਡਠੀਵਸ, ਪਾਕ ਸੱਚਾ ਹਰ ਈਬੋਂ
ਬਾਹਰ ਹੱਦ ਸ਼ੁਮਾਰ ਬੀਆਨੋਂ, ਹੁਸਨ ਉਤਾਰਾ ਗ਼ੀਬੋਂ

ਨੂਰ ਉਹਦੇ ਥੀਂ ਆਲਮ ਰੌਸ਼ਨ, ਉਹ ਸੀ ਪਾਕ ਜਹਾਨੋਂ
ਕੋਈ ਤਸ਼ਬੀਹ ਨਾ ਦਿੱਤੀ ਜਾਂਦੀ, ਆਲਾ ਜੱਸਿਓਂ ਜਾਨੋਂ

ਸਾਰਾ ਆਹਾ ਮਿੱਠਾ ਪਿਆਰਾ, ਨਾਲ਼ ਮਿਲਾ ਹਿੱਤ ਭਰਿਆ
ਸ਼ਹਿਦ ਸ਼ੁਕਰ ਵਿਚ ਸ਼ੀਰੀਂ ਜਿਵੇਂ, ਤੀਵੀਂ ਇਸ਼ਕੋਂ ਤੁਰਿਆ

ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਓਨ੍ਹੋਂ ਤੱਕ ਪਾਈ, ਨਵੇਂ ਸਿਰੋਂ ਜ਼ਿੰਦਗਾਨੀ
ਤਾਂ ਜਾਨੀ ਵਿਚ ਜਾਣੀ ਪਿਆਂ ,ਜਾਂ ਮਿਲਿਆ ਦਿਲ ਜਾਣੀ

ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਫ਼ਰਮਾਇਆ ਉਸ ਨੂੰ, ਹੈ ਜਿੰਦੇ ਕੇ ਆਖਾਂ
ਮਿਲਣ ਤੇਰੇ ਦਾ ਸ਼ੁਕਰ ਨਾ ਹੁੰਦਾ ,ਨਾਲ਼ ਜ਼ਬਾਨਾਂ ਲਾਖਾਂ

ਮਿਲਣ ਤੇਰੇ ਵਿਚ ਮੈਨੂੰ ਆਹਾ ,ਕੁੱਵਤ ਕਦਰ ਨਾ ਜ਼ਰਾ
ਸੂਰਜ ਆਪ ਹਨੇਰਾ ਖਿੜਿਆ, ਚਾਨਣ ਹੋਇਆ ਮੁਕੱਰਰਾ

ਕਿਹਾ ਫੇਰ ਬਦੀਅ ਜਮਾ ਲੈ, ਸੰਨ ਤੋਂ ਯਾਰ ਪਿਆਰੇ
ਮੈਂ ਭੀ ਕਿਉਂਕਰ ਸ਼ੁਕਰ ਇਲਾਵਾਂ, ਪਾਏ ਕਰਮ ਨਿਆਰੇ

ਜਿਸ ਦਿਨ ਨਜ਼ਰ ਤੇਰੇ ਵੱਲ ਕੀਤੀ, ਇਸ਼ਕ ਤੇਰਾ ਘੁੱਟ ਆਇਆ
ਕਦ ਮਿਲਾਪ ਹੋਵੇਗਾ ਸਾਡਾ, ਖ਼ੌਫ਼ ਅੰਦਰ ਵਿਚ ਪਾਇਆ

ਮੈਂ ਨਾਰੀ ਸੁਲਤਾਨ ਮੁਲਕ ਦੀ, ਉਹ ਇਕ ਆਜ਼ਿਜ਼ ਖ਼ਾਕੀ
ਕਿਉਂਕਰ ਇਕ ਮੇਰੇ ਸੰਗ ਹੋਸੀ, ਜੇ ਸੋ ਕਰੇ ਚਲਾਕੀ

ਆਹੋ ਦਾਇਮ ਸਿਜਦਾ ਆਹਾ ,ਦਾਗ਼ ਵਿਛੋੜੇ ਵਾਲਾ
ਅਣ ਅਲੱਲਾਹ ਲਤੀਫ਼ੁ ਬਿਅਬਾਦਿਹ ,ਕਰਦਾ ਖ਼ੂਬ ਸਨਭਾਲਾ

ਅੱਜ ਅਸੀਂ ਹਿੱਕ ਜੋੜੀ ਸੁੱਤੇ, ਹਿੱਕ ਕੀਤੇ ਰੱਬ ਵਾਲੀ
ਕੀਕਰ ਹੱਕ ਮੁਕਾਈਏ ਪੱਕੀ, ਅਪੱਹਲ ਰੱਖਦੀ ਡਾਲ਼ੀ

ਪਰ ਇਕ ਚਿੰਤਾ ਰਹਿੰਦੀ ਮੈਨੂੰ, ਬੁਰਾ ਦਿਲੇ ਵਿਚ ਝੋਰਾ
ਮੱਤ ਤੋਂ ਕੁੱਲ ਕਰਾਰ ਮੇਰੇ ਥੀਂ, ਭੱਜ ਵਨਝੇਂ ਇਕ ਭੋਰਾ

ਕਰੀਂ ਕਬੂਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸੋਹਬਤ ,ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲ ਆ ਯੂੰ
ਹੋਗ ਕਹਿਰ ਦੀ ਘੜੀ ਮੇਰੇ ਤੇ, ਜਾਂ ਹੋਰੀ ਅੰਗ ਲਾਯੋਂ

ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਫ਼ਰਮਾਇਆ ਬੀ ਬੀ, ਤੁਧ ਪਿੱਛੇ ਘਰ ਸਿੱਟੇ
ਨਦੀਆਂ ਤੇ ਕੋਹ ਕਾਫ਼ ਲਿਤਾੜੇ, ਕਈ ਕਜ਼ਈਏ ਕੱਟੇ

ਮੁਫ਼ਤ ਨਹੀਂ ਹੱਥ ਆਈਯਂ ਮੈਨੂੰ, ਜੇ ਮੈਂ ਕਦਰ ਨਾ ਜਾਨਾਂ
ਕਿਉਂਕਰ ਤੋੜੇ ਕੁਲ ਸੱਜਣ ਦੇ, ਜਿਸ ਤਨ ਇਸ਼ਕ ਸਮਾਣਾ

ਬੇਵਫ਼ਾਈ ਦੀ ਇਹ ਤੁਹਮਤ ਕਿਉਂ ,ਤੋਂ ਮੁੜ ਮੁੜ ਲਾਵੀਂ
ਕੌਲਾਂ ਕਿਸਮਾਂ ਨਾਲ਼ ਨਾ ਸਿਰ ਚੀਂ, ਕਿਹੋ ਕੇ ਹੋਰ ਕਰਾਵੀਂ

ਜੇ ਸਿਰ ਤੇਰੀ ਝੋਲ਼ੀ ਪਾਵਾਂ, ਜਾਨ ਕਰਾਂ ਕੁਰਬਾਨੀ
ਅੱਜ ਹਜ਼ੂਰ ਤੇਰੇ ਮਰ ਵੰਝਾਂ, ਛੱਡ ਇਸ਼ਰਤ ਜ਼ਿੰਦਗਾਨੀ

ਤਾਂ ਉਸ ਤੁਹਮਤ ਥੀਂ ਛੁੱਟ ਜਾਵਾਂ਼, ਭਲੀ ਮੇਰੇ ਹੱਕ ਈਹਾ
ਜੇ ਆਖੀਂ ਤਾਂ ਈਹਾ ਕਰਸਾਂ, ਚੋਰ ਤੇਰੇ ਦਿਲ ਕਿਹਾ

ਹੁਸਨ ਤੇਰੇ ਦਾ ਕੋਈ ਨਾ ਸਾਨੀ, ਜੇ ਮੈਂ ਤੀਂ ਥੀਂ ਹਟਕੇ
ਇਸ ਦੇ ਨਾਲ਼ ਪ੍ਰੀਤ ਲੱਗਾ ਸਾਂ, ਵੱਟ ਵਟਸਾਂ ਦ੍ਰਿਸਟਿ ਕੇ

ਹੀਰਾ ਹਿਰਨ ਹੋਇਆ ਦਿਲ ਮੇਰਾ ,ਜ਼ੁਲਫ਼ ਤੇਰੀ ਦੀ ਮਸ਼ਕੋਂ
ਚਾਈਵਸ ਨਜ਼ਰ ਉਚੇਰੀ ਚਰਿਓਂ, ਕਿਆਹਰੀਵਂਕਯਾ ਖ਼ਸ਼ਕੋਂ

ਗ਼ੀਰੋਂ ਬੰਦ ਹੋਇਆਂ ਇਹ ਅੱਖੀਂ, ਤੁਧ ਬਿਨ ਹੋਰ ਨਾ ਤੱਕਣ
ਦੀਵਾ ਛੋੜ ਪਤੰਗ ਨਾ ਜਾਂਦੇ ,ਜੇ ਸੌ ਚਾਂਦ ਚਮਕਣ

ਅਦਨਾ ਰੂਪ ਪਤੰਗਾਂ ਡਿੱਠਾ ,ਆਲਾ ਵੱਲ ਨਾ ਜਾਂਦੇ
ਆਲਾ ਲੱਧਾ ਜਿਹਨਾਂ ਮੁਹੰਮਦ, ਕਦ ਅਦਨਾ ਦਿਲ ਲਾਂਦੇ

ਸਣੇ ਬਦੀਅ ਜਮਾਲਪੁਰੀ ਨੇ, ਸੱਚੇ ਸੁਖ਼ਨ ਪਰੀਤੋਂ
ਆਸ਼ਿਕ ਨੂੰ ਮੁੜ ਦੱਸਣ ਲੱਗੀ, ਸੱਚ ਮਰ ਉਦੋਂ ਨੀਯੱਤੋਂ

ਏ ਸੱਜਣਾ! ਤੁਧ ਬਾਝੋਂ ਮੈਨੂੰ, ਕੁ ਯੂ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਵੇ
ਜਿੱਤ ਵੱਲ ਵੇਖਾਂ ਜਲਵਾ ਤੇਰਾ, ਹਰ ਹਰ ਥਾਂ ਸੁਹਾਵੇ

ਜਿਸ ਦਿਨ ਦਾਤੋਂ ਨਜ਼ਰੀ ਆਈਓਂ, ਬੋਅ ਨਾ ਰਿਹਾ ਮੇਰੀ
ਇਧਰ ਉਧਰ ਤੌਹੀਨ ਤੌਹੀਨ, ਫਰੀ ਧਰੋਹੀ ਤੇਰੀ

ਸੰਗ ਸਹੇਲੀ ਭੈਣਾਂ ਭਾਈ, ਮਾਂ ਪੀਓ ਸਾਕ ਕਬੀਲਾ
ਘਰ ਦਰ ਹਿਰਸ ਵਤਨ ਦੀ ਭਲੀ, ਰਹੀਓਂ ਯਾਦ ਰੰਗੀਲਾ

ਝਿੜਕਾਂ ਸਹਸਾਂ ਮਰ ਮਰ ਢਹਸਾਂ, ਛੱਡ ਸਾਂ ਨਾ ਲੜ ਤੇਰਾ
ਤੋੜੇ ਤੋਂ ਲੱਖ ਹੋਰ ਸਹੀੜੀਂ, ਇਕ ਤੌਹੀਨ ਸ਼ੋਹ ਮੇਰਾ

ਲੂੰ ਲੂੰ ਵਿਚ ਮੁਹੱਬਤ ਤੇਰੀ, ਸ਼ਾਲਾ ਹੋਏ ਨਾ ਬੀਹੀ
ਦਿਲ ਤੌਹੀਨ ਜਿੰਦ ਜਾਨੀ ਤੌਹੀਨ, ਤੇਰੀ ਹੈ ਸਭ ਦੇਹੀ

ਨਾ ਕੋਈ ਫ਼ਿਕਰ ਵਿਛੋੜੇ ਬਾਝੋਂ, ਨਾ ਕੋਈ ਰੰਜ ਸਫ਼ਰ ਦੀ
ਨਾ ਕੋਈ ਚਾਹ ਮੁਰਾਦ ਤੇਰੇ ਬਿਨ, ਨਾ ਕੋਈ ਤਲਬ ਅੰਦਰ ਦੀ

ਤੁਧ ਬਿਨ ਬਾਗ਼ ਬਹਿਸ਼ਤ ਅਰਮ ਦੀ, ਖ਼ਵਾਹਿਸ਼ ਮੂਲ ਨਾ ਕਰਦੀ
ਤੇਰੇ ਸੰਗ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖ਼ਸ਼ਾ ,ਦੋਜ਼ਖ਼ ਥੀਂ ਘੱਟ ਡਰਦੀ

ਸੇਜ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦੀ ਸੁੱਤੇ ਆਸ਼ਿਕ, ਕਰਨ ਦੁਆਏਂ ਬਾਤਾਂ
ਪਲ ਪਲ ਦੇ ਦਿਨ ਹੋਵਣ ਸ਼ਾਲਾ, ਬਰਸ ਦੁਹਾਂ ਦੀਆਂ ਰਾਤਾਂ

ਛੁਰੀਆਂ ਦੇ ਮੂੰਹ ਆਉਣ ਕਿਵੇਂ, ਸਾਰੇ ਜਾਣ ਹਿਲਾ ਲੈ
ਢੋਲੀ ਤੇ ਘੜਿਆ ਲੀ ਬਾਂਗਾ, ਕੁੱਕੜ ਬਾਂਗਾਂ ਵਾਲੇ

ਦਰਦ ਫ਼ਿਰਾਕ ਅੰਦਰ ਕਈ ਰਾਤੀਂ ,ਲੰਮੀਆਂ ਲੰਮੀਆਂ ਕੱਟੀਆਂ
ਜਾਂ ਹੁਣ ਵਾਰ ਵਸਲ ਦੀ ਆਈ, ਘੜੀ ਘੜੀ ਥੀਂ ਘਟੀਆਂ

ਦਰਦਾਂ ਨਾਲ਼ ਦੁਆ ਮੰਨੀਂਦੀ, ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਵਿਚ ਕਟੈਹਰੇ
ਇਹ ਦੁਆ ਕਬੂਲ ਨਾ ਹੋਈ, ਬੋਲੇ ਮਿਰਗ਼ ਸਵੇਰੇ

ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਅੱਠ ਨਹਾਤਾ ਧੋਤਾ ,ਜੁੱਸੇ ਜਾਮੇ ਪਾਕੀ
ਮਹਿਲਾਂ ਵਿਚੋਂ ਬਾਹਰ ਆਇਆ ,ਪਹਿਨ ਹਥਿਆਰ ਪੁਸ਼ਾਕੀ

ਉਲ ਅਰਜ਼ ਨਿਆਜ਼ ਗੁਜ਼ਾਰੀ, ਸੰਤਾਂ ਫ਼ਰਜ਼ ਫ਼ਜਰ ਦੇ
ਵਿਰਦ ਵਜ਼ੀਫ਼ੇ ਪੜ੍ਹ ਪੜ੍ਹ ਫੋਕੇ, ਨਾਲੇ ਨਫ਼ਲ ਸ਼ੁਕਰ ਦੇ

ਫਿਰ ਦਰਬਾਰ ਪੀਓ ਦੇ ਆਇਆ, ਬੈਠੀ ਮਜਲਿਸ ਸਾਰੀ
ਓਥੇ ਸੀ ਸ਼ਾਹਪਾਲ ਬਹਾਦਰ, ਹਾਜ਼ਰ ਸਭ ਦਰਬਾਰੀ

ਜਾਂ ਉਸ ਕਾ ਜੌਂ ਫ਼ਾਰਗ਼ ਹੋਏ, ਦੂਏ ਸ਼ਾਹ ਬਹਾਦਰ
ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਵਿਚ ਮਜਲਿਸ ਲਾਈ, ਬੈਠੇ ਸਭ ਅਕਾਬਰ

ਸਭਨਾਂ ਦੇ ਦਿਲ ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਹੋਇਆਂ, ਗ਼ਮ ਨਾ ਰਿਹਾ ਬਾਕੀ
ਪੀਣ ਸ਼ਰਾਬ ਪਿਆਲੇ ਦੇਵਨ, ਭਰ ਭਰ ਸੋਹਣੇ ਸਾਕੀ

ਜਾਂ ਖ਼ੁਸ਼ ਵਕਤ ਡਿਠੇ ਸ਼ਾਹ ਦੂਏ, ਸਾਲਿਹ ਇਬਨ ਹਮੀਦੇ
ਦੀਏ ਦੁਆਏਂ ਅਰਜ਼ ਗੁਜ਼ਾਰੇ, ਨਾਲ਼ ਬਹੁੰ ਤਾਕੀਦੇ

ਸਿਰ ਅਨਦੀਪ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ ਵਾਲੀ, ਇਸ ਦਮ ਹਾਜ਼ਰ ਨਾ ਹਾ
ਸ਼ਾਹਪਾਲੇ ਨੂੰ ਕਹਿੰਦਾ ਸਾਲਿਹ, ਸੰਨ ਤੋਂ ਸ਼ਾ ਹਨਿਸ਼ਾ ਹਾ

ਸਾਇਦ ਖ਼ਜ਼ਮਤ ਗਾਰ ਤੁਸਾਡਾ, ਆਸਾ ਵੰਦ ਜਨਾਬੋਂ
ਬਦਰਾ ਖ਼ਾਤੋਂ ਤੇ ਹੈ ਆਸ਼ਿਕ, ਤੱਤਾ ਜਿਗਰ ਕਬਾਬੋਂ

ਸਾਇਦ ਬਦਰਾ ਖ਼ਾਤੋਂ ਵਾਲਾ, ਕਿੱਸਾ ਸਭ ਸੁਣਾਇਆ
ਸਰੂ ਬਾਨੋ ਬੀ ਸੁਣਦੀ ਆਹੀ, ਉਸ ਇਹ ਜ਼ਿੰਮਾ ਚਾਇਆ

ਸਿਰ ਅਨਦੀਪ ਨਗਰ ਦਾ ਵਾਲੀ, ਬੀ ਬੀ ਕੋਲ਼ ਬਹਾਕੇ
ਵਾਂਗ ਬੁਝਾਰਤ ਰਮਜ਼ ਸੁਣਾਈ, ਗੱਲੋਂ ਗੱਲ ਹਿਲਾਕੇ

ਟੋਰੀ ਬਦੀਅ ਜਮਾਲ ਇਕੱਲੀ, ਪਰਜਨਸੀਂ ਪ੍ਰਦੇਸੀਂ
ਦਿਲ ਦੀ ਮਹਿਰਮ ਬਦਰਾ ਖ਼ਾਤੋਂ, ਨਾਲ਼ ਸਹੇਲੀ ਦਿਸੇਂ

ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਵਣਜ ਤਖ਼ਤ ਬਹੇਗਾ, ਇਹ ਮਹਿਲਾਂ ਵਿਚ ਹੋਸੀ
ਇਕ ਇਕੱਲੀ ਮਹਿਰਮ ਬਾਝੋਂ ,ਓਦਰ ਓਦਰ ਰੂਸੀ

ਕੌਣ ਉਸ ਦੀ ਗਿੱਲ ਸਮਝੇ ਓਥੇ, ਕੌਣ ਕਰੇ ਗ਼ਮਖ਼ੁਆਰੀ
ਬਦਰਾ ਨਾਲ਼ ਇਹਦਾ ਦਿਲ ਰਲਿਆ, ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਕਾਰੀ

ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਦਾ ਭਾਈ ਸਾਇਦ, ਖ਼ਾਸ ਵਜ਼ੀਰ ਪਿਆਰਾ
ਇਸ ਕਾਰਨ ਇਹ ਨਾਤਾ ਦੇਹੋ, ਮਤਲਬ ਅਸਲ ਹਮਾਰਾ

ਬਦਰਾ ਦੇ ਪੀਓ ਕਿਹਾ ਅੱਗੋਂ, ਉਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਮੈਂ ਕੋਈ
ਸਭ ਕੰਮ ਹੱਥ ਤੁਸਾਡੇ ਮੁਨਸਾਂ, ਜੋ ਫ਼ਰਮਾਓ ਸੋਈ

ਨਿਯਤ ਨਾਲ਼ ਦਿੱਤਾ ਹੁਣ ਨਾਤਾ ,ਮੁੜ ਸਾਂ ਨਹੀਂ ਇਮਾਨੋਂ
ਪਰ ਬੇਟੀ ਦੇ ਦੌਰ ਵੰਜਣ ਦਾ, ਆਵੇ ਤਰਸ ਅਸਾਨੂੰ

ਸਰੂ ਬਾਨੋ ਫ਼ਰਮਾਇਆ ਮੁੜ ਕੇ, ਇਸ ਗੱਲੋਂ ਕੇ ਝੁਰਨਾ
ਧੀਆਂ ਧਨ ਨਿਮਾਣਾ ਇਨ੍ਹਾਂ ,ਜਿਧਰ ਟੁਰੋ ਟੁਰਨਾ

ਧੀ ਸਾਡੀ ਥੀਂ ਧੀ ਤੁਸਾਡੀ, ਹੋਸੀ ਬਹੁਤ ਲਡਕੀ
ਕੌਮ ਆਪਣੀ ਥੀਂ ਬਾਹਰ ਦਿੱਤੀ, ਪਰਦੇਸਾਂ ਵਿਚ ਚੁੱਕੀ

ਕੌਮ ਆਪਣੀ ਵਿਚ ਦਿੱਤੀਆਂ ਤੈਨੂੰ, ਆਖਦੇ ਖਾਂ ਕੇ ਖ਼ਤਰਾ
ਨਾਲ਼ ਬਦੀਅ ਜਮਾਲ ਹੋਵੇਗੀ, ਗ਼ਮ ਨਾ ਹੋਸੀ ਕਤਰਾ

ਦੁੱਖ ਸਿੱਖਾਂ ਦੀ ਗਲ ਕ੍ਰਿਸਨ, ਇਕ ਦੂਜੇ ਸੰਗ ਰਲ਼ ਕੇ
ਖ਼ੈਰ ਸੁਲਾ ਦੀ ਖ਼ਬਰ ਮੰਗਾ ਸਾਂ, ਅਸੀਂ ਦੁਈਆਂ ਨੂੰ ਘੱਲ ਕੇ

ਸਰੂ ਬਾਨੋ ਇਹ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਕੇ, ਪਰਤ ਘਰਾਂ ਨੂੰ ਆਈ
ਆਨ ਬਦੀਅ ਜਮਾਲਪੁਰੀ ਨੂੰ, ਇਹ ਸਲਾਹ ਸੁਣਾਈ

ਸੱਦਿਆ ਤੁਰਤ ਬਦੀਅ ਜਮਾ ਲੈ, ਬਦਰਾ ਖ਼ਾਤੋਂ ਤਾਈਂ
ਗੋਸ਼ੇ ਬੈਠ ਪਛੀਨਦੀ ਇਸ ਥੀਂ, ਸੱਚੋ ਸੱਚ ਸੁਣਾਈਂ

ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਪਰ ਹਿਰਸ ਘਨੇਰੀ, ਜਾਨੋਂ ਦਿਲੋਂ ਸਹੇਲੀ
ਤੈਨੂੰ ਦਰਦ ਅਫ਼ਸੋਸ ਨਾ ਲਗਦਾ ,ਟਰਈਵਸ ਮੈਂ ਅਕੀਲੀ

ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਬਿਨ ਕਿਉਂਕਰ ਰਹੱਸਾਂ, ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਬਿਨ ਕਿਵੇਂ
ਨਾਲ਼ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਚੱਲ ਸਹੇਲੀ, ਜੀਵ ਨੌਕਰ ਜਾਣੇ ਤੀਵੀਂ

ਬਦਰਾ ਕਹਿੰਦੀ ਸੰਨ ਤੋਂ ਭੈਣੇ, ਦਰਦ ਅਫ਼ਸੋਸ ਨਾ ਥੋੜੇ
ਕੇ ਕਰਾਂ ਕੁੱਝ ਵੱਸ ਨਾ ਚਲਦਾ, ਪੈਂਦੇ ਸਿਵਲ ਮਰੋੜੇ

ਬਾਝ ਸਬੱਬ ਨਾ ਜਾਵਣ ਚੰਗਾ ,ਜੇ ਗਈਵਸ ਇਕ ਵਾਰੀ
ਦੋ ਦਿਨ ਕੱਟ ਘਰਾਂ ਨੂੰ ਮੁੜ ਸਾਂ, ਹੱਥੋਂ ਹੋਗ ਕੁਹਾਰੀ

ਪੇ ਚਲੀਆਂ ਹਨ ਵਿੱਥਾਂ ਭੈਣਾਂ, ਤੂੰ ਕਿੱਥੇ ਮੈਂ ਕਿੱਥੇ
ਕਿਉਂਕਰ ਸ਼ਹਿਦ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖ਼ਸ਼ਾ, ਫੇਰ ਮਿਲੇ ਸੰਗ ਸਥੀ

ਸਿਰ ਅਨਦੀਪ ਅੰਦਰ ਮੈਂ ਵੱਸ ਸਾਂ, ਤੁਧ ਮਿਸਰ ਵਿਚ ਰਹਿਣਾ
ਐਡ ਜੁਦਾਈ ਰੱਬ ਸਹਾਈ, ਕਦ ਅਸਾਂ ਰਲ਼ ਬਹਿਣਾ

ਅੱਗੇ ਮੇਲ਼ ਅਸਾਡਾ ਆਹਾ ,ਹੁੰਦਾ ਪਾਅ ਮਹੀਨਾ
ਘੜੀਆਂ ਤੇ ਦਿਨ ਗੰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ, ਸਕਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀਨਾ

ਸੱਤ ਦਿਨ ਫੇਰ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦੇ ਲੰਘਦੇ, ਸੰਗ ਸਿੰਗਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਦੇ
ਜਾਂ ਤੋਂ ਘਰ ਨੂੰ ਟੁਰਦੀ ਹੀਸੀਂ ,ਚੇਨ ਤੁਰਟਦੇ ਦਿਲ ਦੇ

ਮੈਂ ਉਡਾਰ ਤੇਰੀ ਥੀਂ ਤਰੁੱਟੀ, ਰੋਸਾਂ ਵਾਂਗ ਕਿਲਿੰਗਾਂ
ਲਿਖੀ ਸੀ ਤਕਦੀਰ ਮੁਹੰਮਦ, ਪਿਆ ਵਿਛੋੜਾ ਸਿੰਗਾਂ

ਦਸਾਂ ਦਿਨਾਂ ਦੀ ਵਿੱਥ ਵਿਚ ਆਹਾ, ਭੱਜਦਾ ਜ਼ੋਰ ਸਬਰ ਦਾ
ਰੱਬ ਦਾ ਦਿੱਤਾ ਕੌਣ ਨਾ ਝੱਲੇ, ਪਿਆ ਫ਼ਿਰਾਕ ਉਮਰ ਦਾ

ਤੁਸਾਂ ਅਸਾਂ ਹਨ ਅੱਲ੍ਹਾ ਬੈਲੀ, ਸੁਖ ਦੇਈ ਰੱਬ ਘਰਦਾ
ਹੋਏ ਨਸੀਬ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖ਼ਸ਼ਾ ,ਭਾਗ ਸੁਹਾਗ ਇਸ ਦਰ ਦਾ

ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਤੁਸਾਂ ਵਰ ਪਾਇਆ ,ਪੈਸਿਵ ਜਾ ਵਿਚ ਐਸ਼ਾਂ
ਮੈਨੂੰ ਮਨੂੰ ਭੁਲਾਈਂ ਨਾਹੀਂ, ਰੱਖੀਂ ਯਾਦ ਹਮੇਸ਼ਾਂ

ਹੋਰ ਤੁਸਾਂ ਕੁੱਝ ਯਾਦ ਨਾ ਰਹੀ, ਕੰਤ ਜਦੋਂ ਗੱਲ ਲਾਸੀ
ਮੈਥੋਂ ਦਾਗ਼ ਵਿਛੋੜੇ ਵਾਲਾ, ਮੂਲ ਨਾ ਧੋਤਾ ਜਾਸੀ

ਖ਼ੈਰ ਤੁਸੀਂ ਸੁਖ ਵਿਸਵ ਸ਼ਾਲਾ ,ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਨਾਲ਼ ਮੁਰਾਦਾਂ
ਕਰੇ ਸਬੱਬ ਮਿਲਾਪ ਮੇਰੇ ਦਾ, ਰੱਬ ਅੱਗੇ ਫ਼ਰਿਆਦਾਂ

ਫੇਰ ਬਦੀਅ ਜਮਾ ਲੈ ਕਿਹਾ ,ਜੇ ਮਨਸੀਂ ਫ਼ਰਮਾਇਆ
ਇਕ ਦਲੀਲ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਆਈ, ਰੱਬ ਸਬੱਬ ਬਣਾਇਆ

ਗੱਲ ਅਸਾਡੀ ਮੁੜੇਂ ਨਾਹੀਂ, ਪਾਵੇਂ ਕਦਰ ਸੁਖ਼ਨ ਦਾ
ਤਾਂ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਆਖ ਸੁਣਾਵਾਂ ,ਨੇਕ ਸਬੱਬ ਮਿਲਣ ਦਾ

ਬਦਰਾ ਕਹਿੰਦੀ ਦਸ ਸ਼ਿਤਾਬੀ ,ਗੱਲ ਤੇਰੀ ਕਿਉਂ ਮੌੜਾਂ
ਹਾਏ ਮੁੜੇ ਮੈਂ ਸਦਕੇ ਇਸ ਥੀਂ, ਹੋਰ ਚੰਗਾ ਕੇ ਲੋੜਾਂ

ਸ਼ਾਹ ਪੁਰੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਭੈਣੇ ,ਸਾਇਦ ਨੂੰ ਸਿਰ ਧਰਲੇ
ਖ਼ੂਬ ਜਵਾਨ ਉਹ ਲਾਇਕ ਤੇਰੇ, ਕੰਤ ਮਆਫ਼ਿਕ ਕਿਰਲੇ

ਅੱਜ ਵਿਆਹੀਆਂ ਡੋਲੀ ਪਿਆਂ, ਚਲੀਏ ਸ਼ਹਿਰ ਮਿਸਰ ਨੂੰ
ਇਕ ਦੂਜੀ ਦੇ ਦੁੱਖ ਵੰਡਾਈਏ, ਮਲੀਏ ਸੰਝ ਫ਼ਜਰ ਨੂੰ

ਬਦਰਾ ਖ਼ਾਤੋਂ ਕਹਿੰਦੀ ਅੱਗੋਂ, ਏ ਕੜਈਏ ਨਾ ਦਾਣੇ
ਹੋ ਕੇ ਪੁਰੀ ਸਿੱਖੇ ਤੁਧ ਕਿਥੋਂ, ਇਸੇ ਸੁਖ਼ਨ ਦੀਵਾਨੇ

ਬਾਪ ਤੇਰਾ ਸੀ ਸ਼ਾਹ ਕਹਾਂਦਾ ,ਉਹ ਭੀ ਸ਼ਾਹ ਸ਼ਹਾਂ ਦੇ
ਤਾਂ ਇਹ ਸਾਕ ਤੁਸਾਡਾ ਹੋਇਆ, ਵਰਤਣ ਨਾਲ਼ ਰਿਹਾਂ ਦੇ

ਬਾਪ ਮੇਰਾ ਸੁਲਤਾਨ ਵਡੇਰਾ ,ਸਿਰ ਅਨਦੀਪ ਨਗਰ ਦਾ
ਸਾਇਦ ਦਾ ਪੀਓ ਨੌਕਰ ਚਾਕਰ, ਮੇਰ ਵਜ਼ੀਰ ਮਿਸਰ ਦਾ

ਸ਼ਾਨ ਅਸਾਡੀ ਨੂੰ ਹੱਥ ਪਾਵਨ ,ਕੇ ਮਜਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ
ਇਹ ਗਲ ਹੂੰਦੀ ਦਿਸਦੀ ਨਾਹੀਂ, ਕਿਸ ਅਕਲੋਂ ਤੁਧ ਆਂਦੀ

ਫੇਰ ਜਵਾਬ ਪੁਰੀ ਨੇ ਦਿੱਤਾ ,ਸੁਣ ਖਾਂ ਨੀ ਹਸ਼ਿਆਰੇ
ਆਦਮ ਲੋਕ ਤੁਸੀਂ ਕੋਈ ਡਾਢੇ, ਕਰੋ ਬੁਲੰਦ ਪਸਾਰੇ

ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਤੇਰੇ ਘਰ ਆਇਆ ,ਇਕ ਇਕੱਲਾ ਰਾਹੀ
ਸ਼ੌਕਤ ਸ਼ਾਨ ਆਹਾ ਤਦ ਕਿੱਥੇ, ਨਾਲੇ ਦੌਲਤ ਸ਼ਾਹੀ

ਮੈਨੂੰ ਤੁਸਾਂ ਸੂਹ ਲੀਨ ਵਲਿਆ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਮੁੱਖ ਵਿਖਾਇਆ
ਮੁੱਖ ਵਿਖਾਇਆ ਤਾਂ ਨਿਉਂ ਲਾਇਆ ,ਰੱਬ ਦਿੱਤਾ ਵਰ ਪਾਇਆ

ਇਸ ਦਿਨ ਉਹ ਪਰਦੇਸੀ ਸ਼ੋਹਦਾ, ਆਜ਼ਿਜ਼ ਸੀ ਬੇ ਮਾਇਆ
ਤੁਸਾਂ ਪਿੱਛੇ ਮੈਂ ਸ਼ਾਹ ਪਰੀ ਨੇ, ਯਾਰ ਅਸ਼ਨਾ ਬਣਾਇਆ

ਸਾਲਿਹ ਸਾਇਦ ਦਾ ਅੱਜ ਰੁਤਬਾ, ਬਾਦਸ਼ਾਆਂ ਦੇ ਜੈਸਾ
ਇਸ ਵੱਟ ਸਿੱਟੇ ਦਾ ਕੇ ਵੱਟਾ,ਵੱਟ ਚੜ੍ਹੇ ਕਿਉਂ ਐਸਾ

ਬਦਰਾ ਦੇ ਦਿਲ ਲਗਣ ਗੱਲਾਂ, ਮਿੱਠੀਆਂ ਵਾਂਗ ਅਨਾਰਾਂ
ਐਂਵੇਂ ਮੂੰਹੋਂ ਨਾ ਨਾ ਕਰਦੀ, ਪਈ ਮੁਕਾਵੇ ਵਾਰਾਂ

ਅੰਦਰ ਲਟਕਾਂ ਵਾਂਗਰ ਕਟਕਾਂ, ਸਾਇਦ ਫਟਕਾਂ ਲਾਈਆਂ
ਦਿਲ ਸ਼ੁਕਰਾਨੇ ਮੂਹੋਂ ਬਹਾਨੇ, ਵਰਿਆਂ ਰੱਬ ਮੁਕਾਿਆਂ

ਜਿਉਂ ਜਿਉਂ ਪਰੀ ਕਰੇਂਦੀ ਮਿੰਨਤਾਂ, ਬਦਰਾ ਭੱਜੇ ਭਾਰੋਂ
ਸਾਇਦ ਦੀ ਗੱਲ ਮੰਨੇ ਨਾਹੀਂ, ਬੋਲੇ ਭਰੀ ਟੰਗਾ ਰੂੰ

ਕਰ ਕਰ ਥੱਕੀ ਜਤਨ ਬਤੀਰੇ, ਬਦਰਾ ਕਰੇ ਨਾ ਆਰੇ
ਸ਼ਾਹ ਪਰੀ ਨੂੰ ਖ਼ਫ਼ਗੀ ਆਈ, ਜ਼ਰਦ ਹੋਏ ਰਖ਼ਸਾਰੇ

ਅੱਖੀਂ ਡਲ਼ ਡਲ਼ ਪਾਣੀ ਆਇਆ ,ਮਿੱਥੇ ਪਈ ਤ੍ਰੇਲੀ
ਤੱਤੀ ਬੋਲ ਲੱਗੀ ਫ਼ਰਮਾਉਣ, ਤੂੰ ਹੈਂ ਭਲੀ ਸਹੇਲੀ

ਮੈਂ ਸੀ ਗੱਲ ਤੁਸਾਡੀ ਮਿੰਨੀ, ਤੁਧ ਨਾ ਝੱਲੀ ਕਾਈ
ਟੁਰਦੀ ਵਾਰ ਅਜ਼ਰਦਾ ਹੋਈਵਸ, ਕੇ ਪਿਛਲੀ ਅਸ਼ਨਾਈ

ਜਦੋਂ ਬਦੀਅ ਜਮਾਲ ਸਨਾਿਆਂ, ਇਹ ਗੱਲਾਂ ਰੂਹ ਕਰ ਕੇ
ਬਦਰਾ ਦੇ ਦਿਲ ਖ਼ਤਰਾ ਆਇਆ ,ਕਹਿਣ ਲੱਗੀ ਡਰ ਡਰ ਕੇ

ਏ ਭੈਣੇ ਕੁੱਝ ਵੱਸ ਨਾ ਮੇਰਾ, ਮਾਂ ਪੀਓ ਦੇ ਹੱਥ ਡੋਰਾਂ
ਕਿੰਜ ਕੁਆਰੀ ਬਣ ਕੇ ਡਾਰੀ, ਤੌਰ ਅਪਣਾ ਕੇ ਟੂਰਾਂ​

ਜੇ ਮਾਂ ਬਾਬਲ ਰਾਜ਼ੀ ਹੋਵਣ, ਉਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਕੁੱਝ ਮੇਰਾ
ਸਿਰ ਅੱਖੀਂ ਪਰ ਮੰਨਿਆ ਭੈਣੇ, ਜੋ ਫ਼ਰਮਾਨਾ ਤੇਰਾ

ਇਨ੍ਹਾਂ ਗੱਲਾਂ ਵਿਚ ਆਹੀਆਂ ਦੂਏ, ਮਾਂ ਮਲਿਕਾ ਦੀ ਆਈ
ਅੱਗੋਂ ਉਠ ਬਦੀਅ ਜਮਾ ਲੈ, ਇੱਜ਼ਤ ਨਾਲ਼ ਬਹਾਈ

ਗੱਲੋਂ ਗੱਲ ਹਿਲਾ ਸ਼ਿਤਾਬੀ ,ਮਾਈ ਨੂੰ ਫ਼ਰਮਾਈਵਸ
ਹਾਲ ਅਹਿਵਾਲ ਬਦੇਸ ਵੰਜਣ ਦਾ, ਦਰਦਾਂ ਨਾਲ਼ ਸਨਾਈਵਸ

ਏ ਮਾਈ ਕਰ ਹਿੰਮਤ ਤੁਸਾਂ, ਸਫ਼ਰ ਮੇਰੇ ਸਿਰ ਪਾਇਆ
ਚਲੀ ਮੈਂ ਪ੍ਰਦੇਸ ਇਕੱਲੀ, ਵਾਹ ਆਦਮ ਸੰਗ ਆਇਆ

ਮਹਿਰਮ ਦਲ ਦਾ ਇਕ ਸ਼ਜ਼ਾਦਾ ,ਉਹ ਵਣਜ ਤਖ਼ਤ ਬਹੇਗਾ
ਕਿਸ ਸੰਗ ਮੈਂ ਗੱਲ ਕੱਥ ਕਰੇਸਾਂ, ਚਿੱਤ ਉਦਾਸ ਰਹੇਗਾ

ਸੰਗ ਮੇਰਾ ਸੀ ਬਦਰਾ ਖ਼ਾਤੋਂ, ਨਾਲ਼ ਉਹਦੇ ਦਿਲ ਰਲਿਆ
ਭੇਤ ਅੰਦਰ ਦੇ ਵੰਡਣ ਵਾਲਾ, ਨਾਲ਼ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਚਲਿਆ

ਤੋੜੇ ਸ਼ਹਿਰ ਮਿਸਰ ਵਿਚ ਹੋਸਨ, ਕੁੜੀਆਂ ਭੋਲੀਆਂ ਭੋਲੀਆਂ
ਮੈਂ ਪਰੀ ਉਹ ਆਦਮ ਜਾਈਆਂ, ਕਦ ਤਬੀਅਤਾਂ ਰਲੀਆਂ

ਜਮਦੜਿਆਂ ਦੀ ਮਹਿਰਮ ਆਹੀ, ਬਦਰਾ ਖ਼ੂਬ ਸਹੇਲੀ
ਬਾਝ ਸਹੇਲੀ ਕੀਕਰ ਕੱਟ ਸਾਂ, ਉਸ ਪ੍ਰਦੇਸ ਅਕੀਲੀ

ਇਕ ਸਲਾਹ ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਆਈ, ਜੇ ਤੂੰ ਮਨੇ ਮਾਈ
ਰੱਦ ਨਾ ਕਰੀਂ ਸਵਾਲ ਬਣਦੀ ਦਾ, ਤਾਂ ਆਖਾਂ ਗੱਲ ਕਾਈ

ਨਾਲੇ ਖ਼ੌਫ਼ ਤੁਸਾਂ ਥੀਂ ਲਗਦਾ, ਮੱਤ ਦਿਲਗੀਰ ਨਾ ਹੋਵੇਂ
ਸ਼ਫ਼ਕਤ ਵਾਲਾ ਹਰਫ਼ ਦਿਲੇ ਤੋਂ, ਚੱਲਦੀ ਵਾਰ ਨਾ ਧੋਵੀਂ

ਮੈਂ ਮੁਹਤਾਜ ਤੁਸਾਡੀ ਹੋਈਵਸ, ਮਿਹਰ ਕਰੋ ਤੁਰ ਜਾਵਾਂ
ਨਾ ਮਨੂੰ ਤਾਂ ਬੋਲ ਧਗਾਨੇ, ਕਾਹਨੂੰ ਭਰਮ ਗੰਮਾਵਾਂ

ਮਾਈ ਨੇ ਫ਼ਰਮਾਇਆ ਧੀੱੇ, ਕੇ ਐਸੀ ਗੱਲ ਭਾਰੀ
ਮੁੜ ਮੁੜ ਪੱਕੇ ਕੁਲ ਕਰਾਵੀਂ, ਹੋਵੇ ਹੋਵਣ ਹਾਰੀ

ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਗੱਲ ਅਜਿਹੀ ਕਿਹੜੀ, ਜਿਹੜੀ ਤੋਂ ਫ਼ਰ ਮਾਸੀਂ
ਮੈਂ ਅੱਗੋਂ ਮਨ ਸਿਕਸਾਂ ਨਾਹੀਂ, ਨਵ ਮੀਦੀ ਕਰ ਜਾਸੇਂ

ਜਿਹਨਾਂ ਦਿਨਾਂ ਵਿਚ ਸੁਖ਼ਨ ਤੁਸਾਡੇ, ਮੈਨੂੰ ਮਨੂੰ ਨਾ ਭਾਵਨ
ਸ਼ਾਲਾ ਇਸੇ ਰੋਜ਼ ਕੋਲੇ, ਸਾਡੇ ਵੱਲ ਨਾ ਆਉਣ

ਬੇਸ਼ੱਕ ਦੱਸ ਤੇਰੇ ਦਿਲ ਜਿਹੜੀ, ਹੋਵ ਨੁਹਾਰ ਨਾ ਮੌੜਾਂ
ਤੂੰ ਧੀਆਂ ਥੀਂ ਪਿਆਰੀ ਮੈਨੂੰ, ਆਸ ਤੇਰੀ ਕਿਉਂ ਤਰੋੜਾਂ

ਸ਼ਾਹ ਪੁਰੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਮਾਏ, ਬਦਰਾ ਦੇ ਅਸਾਨੂੰ
ਸਾਇਦ ਨਾਲ਼ ਵਿਆਹੀਏ ਉਸ ਨੂੰ, ਇਹ ਗੱਲ ਕਹਾਂ ਤੁਸਾਨੂੰ

ਮਾਈ ਨੇ ਫ਼ਰਮਾਇਆ ਧੀੱੇ, ਕਹੀ ਆ ਬਾਤ ਅਪੁਟੱਹੀ
ਕੇ ਕਰਾਂ ਨਹੀਂ ਮੁੜਨ ਹੁੰਦੀ, ਹਿਰਸ ਤੇਰੀ ਮੈਂ ਕੱਠੀ

ਅਸਾਂ ਤੇਰੇ ਥੀਂ ਫ਼ਰਕ ਨਾ ਕੋਈ, ਨਾ ਕੁੱਝ ਉਜ਼ਰ ਬਹਾਨਾ
ਬਾਪ ਕੁੜੀ ਦੇ ਕੋਲੋਂ ਪਿਛਲੇ, ਡਾਢਾ ਤੌਰ ਸ਼ਹਾਨਾ

ਅੱਠ ਬਦਰਾ ਦੀ ਮਾਈ ਓਥੋਂ, ਖ਼ਾਵੰਦ ਦੇ ਵੱਲ ਆਈ
ਮਤਲਬ ਦੀ ਗੱਲ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗੀ, ਵਰਤੀ ਖੋਲ ਸੁਣਾਈ

ਸਿਰ ਅਨਦੀਪ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਸ਼ਾਹੇ, ਸਮਝੀ ਗੱਲ ਤਮਾਮੀ
ਏਸ ਸਲਾਹ ਅਤੇ ਸਭ ਰਾਜ਼ੀ, ਕਿਆ ਖ਼ਾਸੀ ਕਿਆ ਆਮੀ

ਨਾਲੇ ਸਾਇਦ ਅੱਗੇ ਉਸ ਨੂੰ, ਬਹੁਤ ਪਸੰਦੀ ਆਇਆ
ਸਰੂ ਬਾਨੋ ਨੇ ਆਹਾ ਨਾਲੇ, ਇਹੋ ਸਾਕ ਬਣਾਇਆ

ਬੀ ਬੀ ਨੂੰ ਫ਼ਰਮਾਇਆ ਸ਼ਾਹੇ, ਤੂੰ ਜਾਣੇ ਕੰਮ ਤੇਰਾ
ਕੀਤੀ ਤੇਰੀ ਭਨਸਾਂ ਨਾਹੀਂ, ਸੁਖ਼ਨ ਇਹੋ ਸਨ ਮੇਰਾ

ਨੇਕ ਸਲਾਹ ਅਸਾਡੇ ਭਾਣੇ, ਜੇ ਰੱਬ ਸੱਚੇ ਭਾਵੇ
ਕਿਆ ਨੇੜੇ ਕਿਆ ਦੂਰ ਧੀਆਂ ਨੂੰ, ਮੌਲਾ ਸੁਖ ਵਸਾਵੇ

ਦਰ ਘਰ ਵੇਖ ਲਏ ਹਨ ਸਭੇ, ਨੁਕਸ ਨਹੀਂ ਕੁੱਝ ਮੂਲੇ
ਸਾਇਦ ਜਿਹਾ ਮਨੁੱਖ ਅਸਾਨੂੰ ,ਹੋਰ ਲੱਭੇ ਕੱਤ ਰੌਲੇ

ਨਾਲੇ ਸ਼ਾ ਰਸਤਾਨੀ ਸਾਰੇ, ਕਰਦੇ ਮਿੰਨਤਦਾਰੀ
ਗੋਹੜਾ ਮਿੱਠਾ ਭਾਈਚਾਰਾ, ਬਾਂਹ ਅਸਾਡੀ ਭਾਰੀ

ਮਾਈ ਬਾਬਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ, ਬਦਰਾ ਛੁਪ ਸੁਣੀਂਦੀ
ਮਾਈ ਨਾਲੋਂ ਅੱਵਲ ਆ ਕੇ, ਖ਼ਬਰ ਪੁਰੀ ਨੂੰ ਦਿੰਦੀ

ਬਾਪ ਮੇਰੇ ਨੇ ਗੱਲ ਤਮਾਮੀ, ਮਾਂ ਮੇਰੀ ਪਰ ਸਿਟੀ
ਇਸ ਨੂੰ ਤੁਸਾਂ ਨਾ ਹਿੱਲਣ ਦੇਣਾ, ਮੱਤ ਕੋਈ ਮਾਰੇ ਪੱਟੀ

ਸ਼ਾਹ ਪਰੀ ਸੁਣ ਰਾਜ਼ੀ ਹੋਈ, ਰੱਬ ਦਿੱਤਾ ਸੁਖ ਲੈਣਾ
ਸ਼ਹਿਰ ਮਿਸਰ ਵਿਚ ਕੱਠੀਆਂ ਵੱਸ ਸਾਂ ,ਅਸੀਂ ਦੂਏ ਦੁੱਧ ਭੈਣਾਂ

ਸਾਇਦ ਵੱਲ ਪਰੀ ਕਹਿ ਘੱਲਿਆ, ਏ ਭਾਈ ਮਰਦਾਨਾ
ਜੇ ਬਦਰਾ ਲੈ ਦੇਈਏ ਤੈਨੂੰ, ਦਿਸੇਂ ਕੇ ਨਜ਼ਰਾਨਾ

ਸਾਇਦ ਕਿਹਾ ਮੈਂ ਹਾਂ ਬੰਦਾ, ਚਾਕਰ ਤੇਰੇ ਦਰ ਦਾ
ਸਿਰ ਦਿੱਤਾ ਕੇ ਚੰਗਾ ਸਿਰ ਥੀਂ, ਸਦਾ ਰਹਾਂਗਾ ਬਰਦਾ

ਸ਼ਾਹ ਪਰੀ ਫਿਰ ਉੱਠ ਸ਼ਿਤਾਬੀ, ਆਪੋਂ ਅੰਦਰ ਆਈ
ਅੱਗੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਆਹੇ, ਬਦਰਾ ਦੇ ਪੀਓ ਮਾਈ

ਉਤੋਂ ਸ਼ਾਹ ਪਰੀ ਵਣਜ ਨਕਲੀ, ਚਾਅ ਸਵਾਲ ਸੁਣਾਇਆ
ਦੋਹਾਂ ਹੱਥ ਸਿਰੇ ਪਰ ਫੇਰੇ, ਨਾਤਾ ਝੋਲ਼ੀ ਪਾਇਆ

ਸ਼ਾਹ ਪਰੀ ਖ਼ੁਸ਼ ਰਾਜ਼ੀ ਹੋਈ, ਸਭਨਾਂ ਦੇ ਦਿਲ ਸ਼ਾਦੀ
ਮਾਈ ਸ਼ਾਹ ਪਰੀ ਨੂੰ ਦਿੱਤੀ, ਸ਼ਗਨ ਮੁਬਾਰਕ ਬਾਦੀ

ਸਰੂ ਬਾਨੋ ਨੂੰ ਆਨ ਸ਼ਿਤਾਬੀ, ਕਿਹਾ ਬਦੀਅ ਜਮਾ ਲੈ
ਇਸ ਮੁਬਾਰਕ ਵਣਜ ਪੁਚਾਈ, ਆਸਿਮ ਤੇ ਸ਼ਾਹਪਾਲੇ

ਆਸਿਮ ਤੇ ਸ਼ਾਹਪਾਲੇ ਖ਼ੋਸ਼ਈਂ, ਮਜਲਿਸ ਕੀਤੀ ਤਾਜ਼ੀ
ਸ਼ਾਹ ਵਜ਼ੀਰ ਸਭੁ ਰਲ਼ ਬੈਠੇ, ਸ਼ਾਦੀ ਬੇ ਅੰਦਾਜ਼ੀ

ਸਿਰ ਅਨਦੀਪ ਨਗਰ ਦੇ ਸ਼ਾਹ ਨੂੰ, ਸ਼ਾਹਪਾਲੇ ਫ਼ਰਮਾਇਆ
ਬਦਰਾ ਖ਼ਾਤੋਂ ਦਾ ਹੱਕ ਮੈਂ ਪਰ, ਬੇਟੀ ਇਸ ਕਹਾਇਆ

ਧੀਆਂ ਦਾ ਸਿਰ ਭਾਰ ਨਾ ਚੰਗਾ, ਕਾਜ ਇਹਦਾ ਮੈਂ ਕਰਸਾਂ
ਦਾਜ ਅਤੇ ਦਸਤੂਰ ਤਮਾਮੀ, ਦੇ ਦੇਸਾਂ ਜੋ ਸਿਰ ਸਾਂ

ਸਿਰ ਅਨਦੀਪ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਸ਼ਾਹੇ, ਕੀਤੇ ਜਤਨ ਬਤੀਰੇ
ਕਾਜ ਕਰਾਂ ਮੈਂ ਆਪ ਧੀਓ ਦਾ, ਤੁਸੀਂ ਢੱਕੋ ਘਰ ਮੇਰੇ

ਸ਼ਾਹਪਾਲੇ ਗੱਲ ਇਕ ਨਾ ਮੰਨੀ, ਕਾਜ ਰਚਾਈਵਸ ਆਪੇ
ਕੋਈ ਭਨਜਾਲ ਨਾ ਹੋਵਣ ਦਿੱਤੂਸ, ਸਹੁਰੇ ਪੇਕੇ ਮਾਪੇ

ਫੇਰ ਨਵਾਂ ਇਸ ਕਾਜ ਸੁਹਾਇਆ, ਉਸੇ ਪਿਛਲੀ ਚਾਲੇ
ਉਹੋ ਮੇਲ਼ ਉਹੋ ਜੰਞ ਰੌਣਕ, ਮੁੜ ਮੁੜ ਕੌਣ ਦੁਸਾਲੇ

ਸੱਦ ਅਮੀਰ ਬਣਾਈ ਮਜਲਿਸ, ਖ਼ੁਸ਼ਿਓਂ ਰੰਗੋਂ ਰਾਗੋਂ
ਸਾਇਦ ਨਾਲ਼ ਵਿਆਹੀ ਬਦਰਾ, ਸੋਹਲੇ ਗਾਣ ਸਹਾ ਗੌਂ

ਉਹ ਜੋੜੀ ਬੀ ਜੋੜੀ ਮੌਲਾ, ਗ਼ਮ ਗਏ ਮਸ਼ਤਾਕੋਂ
ਐਸ਼ ਵਸਲ ਦੀ ਮਾਨਣ ਲੱਗੇ, ਲੱਥਾ ਫ਼ਿਕਰ ਫ਼ਰ ਇਕੋਂ

ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਵਿਚ ਆਸਿਮ ਹੋਰਾਂ, ਗੁਜ਼ਰੇ ਚਾਰ ਮਹੀਨੇ
ਦਿਨ ਦਿਨ ਹਿਰਸ ਮੁਹੱਬਤ ਦੂਣੀ, ਸਿਕ ਘਣੀ ਹਰ ਸੀਨੇ

ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਵਿਚ ਐਸ਼ਾਂ ਕਰਦੇ, ਹਰ ਇਕ ਦਾ ਦਿਲ ਲੱਗਾ
ਪਿੱਛਾ ਮੂਲ ਨਾ ਯਾਦ ਰਹੀਉ ਨੇਂ, ਹੋਇਆ ਪਿਆਰਾ ਅੱਗਾ

ਸਾਇਦ ਸਾਲਿਹ ਆਸਿਮ ਤਾਈਂ, ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ ਨਾਲੇ
ਰਾਜ ਹੁਕਮ ਦੀ ਚਿੰਤਾ ਪਿਛਲੀ, ਮੱਤ ਕੋਈ ਹੋਰ ਸੰਭਾਲੇ

ਸ਼ਾਹਪਾਲੇ ਦੀ ਉਲਫ਼ਤ ਤੱਕ ਕੇ, ਰੁਖ਼ਸਤ ਮੰਗ ਨਾ ਸਕਦੇ
ਬਹੁਟੀ ਛੋੜ ਨਾ ਵੰਜਣ ਹੁੰਦਾ, ਟੂਰ ਨਾ ਆਖਣ ਝਕਦੇ

ਬਹੁਤ ਮੁਹੱਬਤ ਹਿਰਸ ਹਵਾਈਂ, ਗੋਹੜਾ ਦਮ ਮਰੀਂਦੇ
ਆਦਮੀਆਂ ਨੂੰ ਹੱਥੀਂ ਛਾਵਾਂ, ਪਰੀਆਂ ਦਿਓ ਕਰੇਂਦੇ

ਰੁਖ਼ਸਤ ਮੰਗ ਨਾ ਸਕਣ ਡਰਦੇ, ਦਿਲ ਵਿਚ ਕਰਨ ਦਲੀਲਾਂ
ਦਿਨ ਦਿਨ ਮਿੱਠੇ ਹੋਣ ਨਾ ਫਿੱਕੇ, ਵਰਤਣ ਵਾਹ ਅਸੀਲਾਂ

ਸ਼ਾਹਪਾਲੇ ਨੇ ਮਾਲਮ ਕੀਤਾ, ਸਭ ਮੇਰੇ ਵੱਲ ਤੱਕਦੇ
ਸ਼ਹਿਰ ਮਿਸਰ ਨੂੰ ਜਾਇਆ ਲੋੜਣ, ਝਕਦੇ ਆਖ ਨਾ ਸਕਦੇ

ਧੀਆਂ ਜੇ ਸੌ ਦੌਲਤ ਰੁਝੀਆਂ, ਸੋ ਭੰਨ ਨਾ ਘਰ ਪੇਕੇ
ਸਾਹੋਰਿਆਂ ਵੱਲ ਰੁਖ਼ਸਤ ਕਰੀਏ, ਜੋ ਸਿਰ ਆਵੇ ਦੇਕੇ

ਅਕਸਰ ਇਹ ਸਿਰਾਂ ਦੇ ਪੰਖੀ, ਉੱਡ ਸੁਰਾਂ ਨੂੰ ਜਾਸਨ
ਓੜਕ ਇਕ ਦਿਨ ਦਾਗ਼ ਹਿਜਰ ਦਾ, ਛਾਤੀ ਸਾਡੀ ਲਾਸਨ

ਬਾਅਦ ਇਸ ਥੀਂ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ ਤਾਈਂ, ਸ਼ਾਹਪਾਲੇ ਫ਼ਰਮਾਇਆ
ਏ ਫ਼ਰ ਜ਼ਿੰਦਾ! ਮਤਲਬ ਤੈਨੂੰ, ਰੱਬ ਦਿੱਤਾ ਹੱਥ ਆਇਆ

ਇਹ ਸਲਾਹ ਤੁਸਾਨੂੰ ਚੰਗੀ, ਸ਼ਾਹ ਤੁਸੀਂ ਹੋ ਭਾਰੇ
ਜੇ ਪ੍ਰਦੇਸ ਮਿਲੇ ਲੱਖ ਇੱਜ਼ਤ, ਫਿਰ ਬੀ ਵਤਨ ਪਿਆਰੇ

ਅੱਧਾ ਮਾਲ ਖ਼ਜ਼ਾਨਾ ਲਸ਼ਕਰ, ਦੇ ਬਦੀਅ ਜਮਾ ਲੈ
ਤੇਰੇ ਨਾਲ਼ ਮਿਸਰ ਨੂੰ ਟੂਰਾਂ, ਉਹ ਬੀ ਡੋਲੀ ਪਾਲੇ

ਪਰੀਆਂ ਦਿਓ ਅਫ਼ਰੀਤ ਵਡੇਰੇ, ਜੋ ਆਖਣ ਸੰਗ ਲਾਵਾਂ
ਸ਼ਹਿਰ ਮਿਸਰ ਨੂੰ ਜਾ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ, ਜਾ ਮਿਲ਼ ਯਾਰ ਭਰਾਵਾਂ

ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਆਜ਼ਿਜ਼ ਹੁੰਦਾ ਡਠੋਂ, ਗ਼ਮ ਦੇ ਵਿਚ ਫਸਾ ਦੇ
ਇਸ ਮੁਲਕ ਦੇ ਬੰਦੇ ਤੈਨੂੰ, ਵੇਖਣ ਨਾਲ਼ ਮੁਰਾਦੇ

ਨਾਲੇ ਬਾਪ ਤੇਰਾ ਹੁਣ ਬੁੱਢਾ, ਉਮਰ ਬੰਦੇ ਦੀ ਥੋੜੀ
ਮੱਤ ਕਰ ਜਾਵੇ ਕੋਚ ਜਹਾਨੋਂ, ਘੜੀ ਨਾ ਲੱਭੇ ਲੋੜੀ

ਜਿਸ ਦਿਨ ਚਾਹੇਂ ਪਾਸ ਤੁਸਾਂ ਦੇ, ਅਸੀਂ ਹੋਵਾਂਗੇ ਹਾਜ਼ਰ
ਦੇਵਾਂ ਅੱਗੇ ਪੰਧ ਨਾ ਕੋਈ, ਬੰਦਿਆਂ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਆਖ਼ਿਰ

ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ ਦੇ ਦਿਲ ਅੱਗੇ, ਇਹੋ ਖ਼ਵਾਹਿਸ਼ ਆਹੀ
ਝੁਕਦਾ ਅਰਜ਼ ਨਾ ਕਰਦਾ ਆਹਾ, ਮੱਤ ਜਾਨਣ ਕੋਤਾਹੀ

ਜਾਂ ਹੁਣ ਆਪ ਕਿਹਾ ਸ਼ਾਹਪਾਲੇ, ਖੁੱਲ੍ਹ ਉਸ ਦਾ ਰਾਹਾ
ਚੁੰਮ ਜ਼ਮੀਨ ਲੱਗਾ ਫ਼ਰਮਾਉਣ, ਸੰਨ ਤੋਂ ਹਜ਼ਰਤ ਸ਼ਾਹਾ

ਦਮ ਦਮ ਨਾਲ਼ ਇਕਬਾਲ ਨਸੀਬਾਂ, ਦਾਇਮ ਸ਼ਾਨ ਸਵਾਇਆ
ਸਿਰ ਮੇਰੇ ਪੁਰ ਲੁਤਫ਼ ਤੇਰੇ ਦਾ, ਰਹੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਸਾਇਆ

ਮੈਂ ਗੋਲਾ ਤੋਂ ਸਾਹਿਬ ਮੇਰਾ, ਹਕਮੋਂ ਸੀਸ ਨਾ ਮੌੜਾਂ
ਜੋ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਉਮਰੋਂ ਭੱਜੇ, ਲੈਂਦਾ ਸਖ਼ਤ ਮਰੋੜਾਂ

ਜੋ ਫ਼ਰਮਾਓ ਸਿਰ ਪਰ ਮਨਾਂ, ਕਿਆ ਮਕਦੂਰ ਬੰਦੇ ਦਾ
ਹਰਦਮ ਵਾਲੀ ਨੂੰ ਖ਼ਸਮਾਨਾ, ਨੇੜੇ ਦੂਰ ਬੰਦੇ ਦਾ

ਇਸ ਵੇਲੇ ਸ਼ਾਹਪਾਲ ਬਹਾਦਰ, ਦਿੰਦਾ ਹੁਕਮ ਵਜ਼ੀਰਾਂ
ਸਤਰ ਹਜ਼ਾਰ ਅਫ਼ਰੀਤ ਬਹਾਦਰ, ਜੋ ਜਾਨਣ ਤਦਬੀਰਾਂ

ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ ਸੰਗ ਲਵਾਏ, ਡੇਰਾ ਚਾਵਨ ਤਾਈਂ
ਦਾਜ ਜ਼ਹੇਜ਼ ਕਰੋੜਾਂ ਦਿੱਤੇ, ਕੇ ਕੁਝ ਆਖ ਸੁਣਾਈਂ

ਤੁਹਫ਼ੇ ਹੁਦੇ ਤੇ ਨਜ਼ਰਾਨੇ, ਜ਼ੇਵਰ ਹੱਦ ਨਾ ਕਾਈ
ਲੱਖ ਪਕਵਾਨ ਅਤੇ ਸੌਗ਼ਾਤਾਂ, ਮੇਵੇ ਤੇ ਮਿਠਿਆਈ

ਜੌੜੇ ਜਾਮੇ ਘੋੜੇ ਹਾਥੀ, ਅਸ਼ਤਰ ਅੱਠ ਕਤਾਰਾਂ
ਤਾਜ਼ੀ ਤੁਰਕੀ ਨਰ ਇਰਾਕੀ, ਕੋਤਲ ਫੜੇ ਹਜ਼ਾਰਾਂ

ਨੁੱਕਰੇ ਕੱਕੇ ਕਿਲੇ ਚੀਨੇ ', ਮੁਸ਼ਕੀ ਬੋਜ਼ੇ ਨੀਲੇ
ਪੰਜ ਕਲਿਆਣ ਅਤੇ ਸ਼ਾਹ ਗੰਢੀ, ਅਬਲਕ ਰੰਗ ਰੰਗੀਲੇ

ਚੋਰ ਕੁਮੈਤ ਅਤੇ ਕੁੱਝ ਸੁਰੰਗੇ, ਸੂਸਨ ਤੇ ਰੰਗ ਸਾਵੇ
ਗੱਲ ਵਿਚ ਹੰਸ ਹਮੇਲਾਂ ਲੂਹਲਾਂ,ਜ਼ੇਵਰ ਅੰਤ ਨਾ ਆਵੇ

ਚਾਂਦੀ ਦੇ ਘੜ ਲਾਅਲ ਬਣਾਏ, ਸੋਨੇ ਦੇ ਸਭ ਹੁਣੇ
ਹਰ ਇਕ ਉਪਰ ਜ਼ੀਨ ਮਰ ਸਾ, ਲਾਅਲ ਜਵਾਹਰ ਪੰਨੇ

ਸ਼ਾਰ ਸਤਾਨ ਅੰਦਰ ਜੋ ਆਹੀਆਂ, ਸੋਹਣੀ ਸੂਰਤ ਪਰੀਆਂ
ਖਿਦਮਤਗਾਰਾਂ ਕਰ ਕੇ ਦਿੱਤੀਆਂ, ਜ਼ੇਵਰ ਗਹਿਣੇ ਭਰੀਆਂ

ਦੇਵ ਜ਼ੋਰਾਵਰ ਤੇ ਜਨ ਸੋਹਣੇ, ਦਿੱਤੇ ਕਰ ਕੇ ਗੋਲੇ
ਹੋਰ ਗੋਯਾ ਐਸਾ ਐਸਾ, ਵਹਿਣ ਡੱਕੇ ਜਦ ਬੋਲੇ

ਦੌਲਤ ਮਾਲ ਹਿਸਾਬੋਂ ਬਾਹਰ, ਰਾਜ ਅੱਧਾ ਵੰਡ ਦਿੱਤਾ
ਤੋਸ਼ੇਖ਼ਾਨੇ ਸੇ ਖ਼ਜ਼ਾਨੇ, ਧੰਨ ਦਿੱਤਾ ਧੰਨ ਲਤਾ

ਪੋਸਤੀਨਾਂ ਪਸ਼ਮੀਨੇ ਰੋਈਂ, ਰੰਗ ਅਜਾਇਬ ਜਾਮੇ
ਚਾਂਦੀ ਸੋਨੇ ਦੇ ਸੇ ਭਾਂਡੇ ,ਜਿਉਂ ਜੱਗ ਦੀਏ ਤਰਾਮੇ

ਪੰਖੀ ਖ਼ੂਬ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਵਾਲੇ, ਜਰੇ ਬਾਜ਼ ਸ਼ਿਕਾਰੀ
ਹੋਰ ਕਈ ਹਥਿਆਰ ਜਿਹਨਾਂ ਦੀ, ਕੀਮਤ ਪੁਣਦੀ ਭਾਰੀ

ਮੁਸ਼ਕਾਂ ਤੇ ਖ਼ੋਸ਼ਬੋਈਂ ਘਣੀਆਂ, ਕਈ ਅਜਾਇਬ ਚੀਜ਼ਾਂ
ਗਿਨਤਰ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਕਾਰ ਮੁਹੰਮਦ, ਜੇ ਲੱਖ ਕਰੀਂ ਤਮੀਜ਼ਾਂ

ਦਸ ਹਜ਼ਾਰ ਪੁਰੀ ਜੋ ਖ਼ਾਸੀ, ਨਾਲੇ ਚਾਰ ਹਜ਼ਾਰਾਂ
ਲਾਈਆਂ ਨਾਲ਼ ਬਦੀਅ ਜਮਾ ਲੈ, ਕਰ ਕੇ ਖਿਦਮਤਗਾਰਾਂ

ਕਈ ਕੋਹਾਂ ਵਿਚ ਤਖ਼ਤ ਬਣਾਇਆ, ਉਸ ਪਰ ਬੈਠੇ ਡੇਰੇ
ਹੁਜਰੇ ਸਤਰ ਸਰਾਏਂ ਬਣੀਆਂ, ਹੋਰ ਮਕਾਨ ਬਤੀਰੇ

ਸ਼ਹਿਰ ਮਿਸਰ ਵੱਲ ਹੋਏ ਰਵਾਨਾ, ਕੋਚ ਬੁਲਾਇਆ ਸ਼ਾਹਾਂ
ਸਰੂ ਬਾਨੋ ਸ਼ਾਹਪਾਲ ਚਲੇ ਸਨ, ਰੁਖ਼ਸਤ ਕਰਨ ਅਗਾਹਾਂ

ਪਰੀਆਂ ਦਿਓ ਅਫ਼ਰੀਤ ਜ਼ੋਰਾਵਰ, ਰਾਸਕ ਜਣ ਬਤੀਰੇ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਨੂੰ ਸਹੁਰੇ ਦਿੱਤੇ, ਲਸ਼ਕਰ ਘਣੇ ਘਨੇਰੇ

ਪਰੀਆਂ ਦੇਵਾਂ ਤੇ ਅਫ਼ਰੀਤਾਂ, ਸ਼ਾਹ ਕਰੇ ਤਾਕੀਦਾਂ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਦੇ ਹੁਕਮੇ ਅੰਦਰ, ਰਹਿਣਾ ਵਾਂਗ ਮੁਰੀਦਾਂ

ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਤੇ ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ, ਸਾਇਦ ਸਾਲਿਹ ਤਾਈਂ
ਵੱਖੋ ਵੱਖ ਵਿਦਾਅ ਕੇਤੂ ਨੇਂ, ਰੰਨੇ ਘੱਤ ਕਹਾਈਂ

ਯਾਰ ਅਸ਼ਨਾ ਮੁਹੱਬਤੀ ਖ਼ਾਸੇ, ਆਹੋ ਖ਼ਾਤਫ਼ ਹੋਰੀਂ
ਹੰਜੋਂ ਰੋਂਦੇ ਸਦਕੇ ਹੁੰਦੇ, ਘਰ ਨੂੰ ਮੁੜੇ ਜ਼ੋਰੀਂ

ਡੋਲੀ ਪਾਅ ਬਦੀਅ ਜਮਾ ਲੈ, ਆਇ ਗੱਲ ਲੱਗੀ ਮਾਈ
ਰਿਤੂ ਰੋਂਦੀ ਢਾ ਢਾ ਪੁਣਦੀ, ਧੀੱੇ ਪਈ ਜੁਦਾਈ

ਸਿਆਂ ਸੰਗ ਓਥੇ ਜੋ ਰਹੀਆਂ, ਸਭ ਕੂਕਾਂ ਦੇ ਰਣੀਆਂ
ਰੱਬਾ ਹਾਏ ਬਦੀਅ ਜਮਾਲੋਂ, ਰਹੱਸਾਂ ਕਿਵੇਂ ਵਿਛੁੰਨੀਆਂ

ਸ਼ਾਹ ਪਰੀ ਦੇ ਸਿਰਤੇ ਆਉਣ, ਪਰੀਆਂ ਬੰਨ੍ਹ ਕਤਾਰਾਂ
ਕੂੰਜਾਂ ਹਾਰ ਮਰੀਹਨ ਕੂਕਾਂ, ਬਹਿਜਾ ਚੈਨ ਉਡਾਰਾਂ

ਪਿਆ ਫ਼ਿਰਾਕ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਤਾਈਂ, ਕੋਚ ਕੀਤਾ ਗੁਲਜ਼ਾਰਾਂ
ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਪਰ ਖ਼ਿਜ਼ਾਂ ਮੁਹੰਮਦ, ਟਰੇਆਂ ਲੱਦ ਬਹਾਰਾਂ

ਰੁੱਤ ਬਸੰਤ ਟਰੀ ਫੁੱਲ ਚੁਣ ਕੇ, ਦੇਕੇ ਖ਼ਾਰ ਗੁਲਾਬਾਂ
ਮਾਲੀ ਦੇ ਦਿਲ ਖ਼ਾਰ ਗ਼ਮਾਂ ਦੇ, ਵਾਂਗਰ ਜਿਗਰ ਕਬਾਬਾਂ

ਬੁਲਬੁਲ ਭੌਰ ਪਰੇਸ਼ਾਂ ਬੈਠੇ, ਖ਼ਸਤਾ ਹਾਲ ਖ਼ਰਾਬਾਂ
ਸੁੱਕੇ ਢੀਂਗਰ ਵੇਖ ਮੁਹੰਮਦ, ਪਕੜੀ ਜਾਨ ਅਜ਼ਾਬਾਂ

ਮਾਈ ਨੂੰ ਗ਼ਸ਼ ਆਈ ਗ਼ਮ ਥੀਂ, ਫੁਰਨੇ ਪਿਆ ਮਰੋੜਾ
ਮਹਿਲਾਂ ਵਿਚ ਹਨੇਰਾ ਦਿਸਦਾ ,ਬਾਗ਼ਾਂ ਅੰਦਰ ਰੋੜਾ

ਜਾਂ ਫ਼ਰਜ਼ੰਦ ਪਿਆਰੇ ਵਿਛੜਨ, ਕੌਣ ਰੋਵੇ ਮੁੜ ਥੋੜਾ
ਸਭ ਰੋਗਾਂ ਸਿਰ ਰੋਗ ਮੁਹੰਮਦ, ਜਿਸਦਾ ਨਾਮ ਵਿਛੋੜਾ

ਬਾਬਲ ਹੱਥ ਸਿਰੇ ਪਰ ਫੇਰੇ, ਕਰੀਂ ਤਹੱਮਲ ਬੇਟੀ
ਕਿਸਮਤ ਕਲਮ ਹਜ਼ੂਰੋਂ ਵਗੀ, ਕਿਸ ਥੀਂ ਜਾਂਦੀ ਮੀਟੀ

ਜਾਂ ਜਾਂ ਹੋਗ ਹਯਾਤੀ ਸਾਡੀ, ਫ਼ਿਕਰ ਨਹੀਂ ਕੁੱਝ ਤੀਂ ਨੂੰ
ਘੜੀ ਘੜੀ ਦੀ ਖ਼ਬਰ ਲਵਾਂਗੇ, ਘੱਲ ਸਾਂ ਕਹਿ ਸੀਂ ਜੀਂ ਨੂੰ

ਸਿਰ ਅਨਦੀਪ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਵਾਲੀ, ਬਦਰਾ ਡੋਲੀ ਪਾਈ
ਹੱਥ ਘੁੰਮਾਵੇ ਸਦਕੇ ਜਾਵੇ, ਉਧਰ ਇਸ ਦੀ ਮਾਈ

ਬਦਰਾ ਸੀ ਖ਼ੁਦ ਪੇਟੋਂ ਕੱਢੀ, ਮਿੱਠੀ ਬੇ ਸ਼ੁਮਾਰੀ
ਸ਼ਾਹ ਪਰੀ ਧੀ ਦੁੱਧ ਦੀ ਆਹੀ, ਇਸ ਥੀਂ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰੀ

ਦੋਹਾਂ ਨੂੰ ਗੱਲ ਲਾ ਲਾ ਰੋਂਦੀ, ਉਹ ਬਦਰਾ ਦੀ ਮਾਈ
ਠੰਢੀਆਂ ਵਿਸਵ ਤੁਸੀਂ ਏ ਦ੍ਧੱੀਵ, ਸਾਨੂੰ ਸਾੜ ਜੁਦਾਈ

ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਤੇ ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਨੂੰ, ਸ਼ਾਹਪਾਲੇ ਕਰ ਜ਼ਾਰੀ
ਬਹੁਤ ਸਪੁਰਦ ਧੀਓ ਦੀ ਕੀਤੀ, ਹੈ ਮਾਸੂਮ ਬੀਚਾਰੀ

ਕਿਸੇ ਗੱਲੋਂ ਦਿਲਗੀਰ ਨਾ ਹੋਣਾ, ਕਰ ਕੇ ਕੌੜੀ ਫਿੱਕੀ
ਇਕੋ ਧੀ ਅਸਾਂ ਘਰ ਆਹੀ ,ਰਹੀ ਅਯਾਨ ਲਡਕੀ

ਚੱਜ ਕੁਚੱਜ ਅਜ਼ਮਾਈਵ ਨਾਹੀਂ, ਐਨ ਮਿਹਰ ਦੀ ਨਜ਼ਰੋਂ
ਤੋੜੇ ਅਸੀਂ ਕਮੀਨੇ ਕੋਈ, ਘੱਟ ਤੁਸਾਡੀ ਕੱਦ ਰੂੰ

ਜਿਸ ਨੀਂਗਰ ਨੂੰ ਉਲਫ਼ਤ ਕਰ ਕੇ, ਆਪ ਕੁੱਛੜ ਚੁੱਕ ਜਾਈਏ
ਤੋੜੇ ਬੋਲ ਕਰੇ ਵਿਚ ਝੋਲ਼ੀ, ਧਰਤੀ ਨਾ ਪਟਕਾਈਏ

ਏ ਸ਼ਾਹਾ ਤੋਂ ਮਾਂ ਪੀਓ ਸਾਡਾ, ਕਜੀਂ ਐਬ ਖ਼ਤਾਿਆਂ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕਾ ਸ਼ਰਮ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ, ਆਪ ਤੁਸਾਂ ਸਨ ਲਾਈਆਂ

ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਫ਼ਰਮਾਨਦਾ ਅੱਗੋਂ, ਬਖ਼ਸ਼ੇ ਰੱਬ ਪਨਾਹਾਂ
ਬੇਟੀ ਤੇਰੀ ਬੇਟੀ ਮੇਰੀ, ਨਾ ਕਰ ਉਜ਼ਰ ਅਗਾਹਾਂ

ਤੁਧ ਕੀਤਾ ਅਹਿਸਾਨ ਮਰਵੱਤ, ਬਾਹਰ ਹੱਦ ਸ਼ਮਾ ਰੂੰ
ਮੇਰੀ ਤੇ ਫ਼ਰਜ਼ੰਦ ਮੇਰੇ ਦੀ, ਛੁੱਟੀ ਜਾਣ ਅਜ਼ਾਰੋਂ

ਕੀਤੀ ਤੇਰੀ ਕਦੇ ਨਾ ਭੁਲਸੀ, ਰਹਿਸੀ ਵਿਚ ਦਲੀਲਾਂ
ਅਸੀਂ ਅਸੀਲ ਅਸੀਲਾਂ ਸੁਣਦਾ, ਕਦਰ ਪਛਾਣ ਅਸੀਲਾਂ

ਬਦਰਾ ਦਾ ਪੀਓ ਮਾਈ ਨਾਲੇ, ਤਾਜ ਮਲੂਕ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ
ਸੰਨ ਸ਼ਾਹਪਾਲ ਹੋਏ ਸਨ ਸਾਰੇ, ਮਿੰਨਤਦਾਰ ਜ਼ਿਆਦਾ

ਆਸਿਮ ਤੇ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ ਤਾਈਂ, ਫੇਰ ਕਿਹਾ ਸ਼ਾਹਪਾਲੇ
ਜਦੋਂ ਮੁਹਿੰਮ ਬਣੇ ਕੋਈ ਭਾਰੀ, ਫ਼ਿਕਰ ਤੁਸਾਂ ਦਿਲ ਡਾਲੇ

ਕਰਨਾ ਯਾਦ ਅਸਾਨੂੰ ਓਥੇ, ਦਿਓ ਪਰੀ ਕੋਈ ਘੱਲ ਕੇ
ਅੱਲ੍ਹਾ ਭਾਵੇ ਸੋਧ ਦਿਆਂਗੇ, ਉਸ ਮਹਿਮੇ ਚੱਲ ਕੇ

ਬਦਰਾ ਦਾ ਪਿਓ ਅਰਜ਼ੀ ਹੋਇਆ, ਗੱਲ ਸੁਣੋ ਇਕ ਮੇਰੀ
ਸਿਰ ਅਨਦੀਪ ਅਸਾਡੇ ਅੰਦਰ, ਕਦਮ ਘੱਤੋ ਇੱਕ ਵੈਰੀ

ਓਥੇ ਦੇ ਸਭ ਲੋਕ ਤੁਸਾਡੇ, ਤਿਸੇ ਤੇ ਸਧਰਾਏ
ਘੜੀਆਂ ਗੰਦੇ ਤੇ ਰਾਹ ਤੱਕਦੇ, ਲਨਘੋਨਾ ਕਤਰਾਏ

ਕਦਮ ਮੁਬਾਰਕ ਨਾਲ਼ ਮੁਸ਼ੱਰਫ਼, ਕਰੋ ਮਕਾਨ ਬੰਦੇ ਦਾ
ਕਦਰ ਤੁਸਾਡਾ ਘਟਦਾ ਨਾਹੀਂ, ਵੱਧ ਸੀ ਸ਼ਾਨ ਬੰਦੇ ਦਾ

ਨਾਲੇ ਬਦਰਾ ਸੰਗ ਸਿਆਂ ਨੂੰ, ਮਿਲ ਚਲੇ ਹਨ ਜਾਂਦੀ
ਹੋਏ ਕਬੂਲ ਅਸਾਡੀ ਦਾਅਵਤ, ਪੁੱਗੇ ਆਸ ਮਨਾਂ ਦੀ

ਅਰਜ਼ ਉਹਦੀ ਪ੍ਰਵਾਨ ਹੋਈ ਸੀ, ਆਸਿਮ ਦੀ ਦਰਗਾਹੇ
ਪੱਲਾ ਤਰੋੜ ਵੰਜਣ ਕਦ ਚੰਗਾ ,ਜੋ ਛਿੱਕੇ ਸੰਗ ਚਾਹੇ

ਇਸੇ ਰਾਹ ਤਿਆਰੀ ਹੋਈ ,ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਮਿਸਰ ਦੀ
ਮਿਸਰੀ ਸਰਾਨਦੀਪੀ ਚਲੇ, ਤਰਫ਼ੇ ਆਪਣੇ ਘਰ ਦੀ

ਤਖ਼ਤ ਸਵਾਰ ਹੋਏ ਸਭ ਡੇਰੇ, ਲੱਕ ਬੱਧੇ ਅਫ਼ਰੀਤਾਂ
ਚਾਇਆ ਤਖ਼ਤ ਹਵਾ ਉੜਾਇਆ, ਜੁਜੱਹਕੇ ਪਾਲ਼ ਪ੍ਰੇਤਾਂ

ਆਸਿਮ ਤੇ ਸ਼ਾਹਪਾਲ ਬਹਾਦਰ, ਰੋ ਮਿਲੇ ਗਲ ਲੱਗ ਕੇ
ਨਾਲੇ ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਜਵਾਈ, ਲਿਊਸ ਕਲਾਵੇ ਵਗ ਕੇ

ਮਿਹਰ ਅਫ਼ਰੋਜ਼ ਤੇ ਸਰੂ ਬਾਨੋ ਨੇ, ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਬੁਲਾਇਆ
ਦੋਹਾਂ ਵੱਲ ਸਲਾਮੀ ਹੋਇਆ, ਅਦਬ ਬਜਾ ਲਿਆਇਆ

ਖ਼ਿਲਅਤ ਵੱਖੋ ਵੱਖ ਦਤੀਵ ਨੇਂ, ਲਾਇਕ ਸ਼ਾਨ ਕਦਰ ਦੇ
ਮੂੰਹ ਚਮਨ ਹੱਥ ਫਿਰਨ ਸਿਰ ਤੇ, ਨਾਲ਼ ਪਿਆਰ ਜਿਗਰ ਦੇ

ਨਾਲ਼ ਬਦੀਅ ਜਮਾਲਪੁਰੀ ਦੇ, ਮਲ ਮਿਲ਼ ਰਿਜਨ ਨਾਹੀਂ
ਚਮਨ ਮੂੰਹ ਤੇ ਸੀਨੇ ਲਾਵਣ, ਰੋਵਣ ਆਹੀਂ ਢਾਈਂ

ਅਲਵਿਦਾ ਹੋਈ ਹਰ ਪਾਸੋਂ, ਪਰਤੇ ਟੂਰ ਪਿਆਰੇ
ਚਲੇ ਲੱਦ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖਸ਼ਾ, ਜੋਬਨ ਦੇ ਬਨਜਾਰੇ

ਅਲਵਿਦਾ ਟੁਰ ਵਹਿਣ ਸੱਜਣੋ!, ਚਾਿਆਂ ਰਿਜ਼ਕ ਮੁਹਾਰਾਂ
ਖ਼ਾਰਾਂ ਛੋੜ ਹੋਏ ਫਲ ਰਾਹੀ, ਦੇਕੇ ਦਾਗ਼ ਹਜ਼ਾਰਾਂ

ਅਲਵਾ ਦਾ ਟੁਰੇ ਸ਼ਬ ਕੱਟ ਕੇ, ਜਿਉਂ ਮੋਤੀਂ ਸ਼ਬਨਮ ਦਾ
ਦੋਜ਼ਖ਼ ਹੋਗ ਗੱਲਾਂ ਬਣ ਭੌਰਾਂ, ਸੁੰਜਾ ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਦਾ

ਮੋਤੀਂ ਛੋੜ ਮਿਸਰ ਨੂੰ ਚਲੇ, ਸਿੱਪ ਪਿੱਛੇ ਕਿਸ ਕੰਮ ਦਾ
ਮਿਲਣਾ ਨਾਲ਼ ਨਸੀਬ ਮੁਹੰਮਦ, ਨਹੀਂ ਭਰੋਸਾ ਦਮ ਦਾ

ਅਲਵਿਦਾ ਚਲੇ ਲੱਦ ਸਾਥੀ, ਦੇ ਕੇ ਭਾਰ ਗ਼ਮਾਂ ਦੇ
ਬੋ ਚਲੀ ਬਿਲਗਾ ਰੂੰ ਲੌ ਕਾਰਾ, ਗਏ ਚੰਮ ਚੁੰਮਾਂ ਦੇ

ਅੱਡੇ ਦਿਓ ਤਖ਼ਤ ਨੂੰ ਚਾਈਂ ,ਕਰ ਕੇ ਜ਼ੋਰ ਜ਼ਰੂਰੀ
ਸਿਰ ਅਨਦੀਪ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ ਪਹਤੇ, ਲੱਥੇ ਬਾਗ਼ ਹਜ਼ੂਰੀ

ਮੁਲਕ ਵਲਾਇਤ ਖ਼ਬਰਾਂ ਹੋਇਆਂ, ਆਇਆ ਲੋਕ ਸਲਾਮੀ
ਕਦਰ ਬਕਦਰੀ ਨਜ਼ਰਾਂ ਤਾਰਨ, ਕਿਆ ਖ਼ਾਸੀ ਕਿਆ ਆਮੀ

ਸ਼ੁਲਕਾਂ ਸ਼ੋਰ ਉਠਾਇਆ ਵਜੇ, ਸ਼ਾਦੀ ਦੇ ਸ਼ਦਿਆਨੇ
ਖ਼ਲਕ ਮੁਬਾਰਕ ਦੇਵਨ ਆਈ, ਹੁੰਦੇ ਖ਼ਰਚ ਖ਼ਜ਼ਾਨੇ

ਬੂਹਟੀ ਵੇਖਣ ਕੁੜੀਆਂ ਆਉਣ ,ਤੱਕ ਤਕ ਹੋਸ਼ ਭਲਾਉਣ
ਲਾੜਾ ਵੇਖ ਜਵਾਨ ਮੁਲਕ ਦੇ, ਸਦਕੇ ਹੋਹੁ ਜਾਵਣ

ਨਵੀਂ ਨਵੇਂ ਨਿੱਤ ਮਿਲੇ ਲਗਦੇ, ਲੋਕ ਜ਼ਿਆਰਤ ਆਵੇ
ਜੋ ਕੋਈ ਮੰਗੇ ਸੋਈਵ ਮਿਲਦਾ, ਖ਼ਲਕ ਮੁਰਾਦਾਂ ਪਾਵੇ

ਪਰੀਆਂ ਦਿਓ ਅੱਸੂ ਦੇ ਹੋਏ, ਮਿਸਰੀ ਆਦਮ ਜ਼ਾਦੇ
ਸਿਰ ਅਨਦੀਪੀ ਖ਼ਿਦਮਤ ਕਰਦੇ, ਹੱਦੋਂ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦੇ

ਖਾਵਣ ਖਾਣੇ ਚਾਵਲ ਦਾਣੇ, ਪੈਣ ਸ਼ਰਾਬ ਪੁਰਾਣੀ
ਕੋਈ ਦਿਨ ਸਿਰ ਅਨਦੀਪ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ, ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵਹਾਨੀ

ਓੜਕ ਚਿੱਤ ਉਦਾਸੀ ਹੋਏ, ਆਸਿਮ ਤੇ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ
ਹੁੱਬ ਵਤਨ ਦੀ ਗ਼ਾਲਿਬ ਹੋਈ, ਗੁਜ਼ਰੇ ਰੋਜ਼ ਜ਼ਿਆਦਾ

ਸਿਰ ਅਨਦੀਪ ਨਗਰ ਦਾ ਵਾਲੀ, ਸੱਦ ਇਜ਼ਾਜ਼ਤ ਲੈਂਦੇ
ਸੁੱਖ ਵਸੱੋ ਤੁਮ ਦੇਸਾਂ ਵਾਲੇ ,ਅਸੀਂ ਭਲੇ ਹਨ ਵੈਂਦੇ

ਕੁੜੀਆਂ ਸੰਗ ਸਹੇਲੀ ਸਿਆਂ, ਭੈਣ ਭਰਾ ਪਿਆਰੇ
ਬਦਰਾ ਖ਼ਾਤੋਂ ਨੂੰ ਮਿਲ ਟੁਰੋ, ਮਾਂ ਪਿਓ ਸੱਜਣ ਸਾਰੇ

ਬਦਰਾ ਨੂੰ ਗੱਲ ਲਾ ਲਾ ਰਿਣੀ, ਹਰਾਕ ਸੰਗ ਸਹੇਲੀ
ਚੱਲਿਐਂ ਸੁੱਟ ਅਸਾਨੂੰ ਭੈਣੇ, ਸੁਖ ਦੇਈ ਰੱਬ ਬੈਲੀ

ਮਲਿਕਾ ਹੰਝੂ ਭਰ ਭਰ ਰੋਂਦੀ, ਰਹਿਓਸ ਮੈਂ ਅਕੀਲੀ
ਰੌਣਕ ਨਹੀਂ ਤੁਸਾਂ ਬਣ ਖਾਵੇ, ਬਾਗ਼ ਬਹਾਰ ਹਵੇਲੀ

ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਡਿੱਠਾ ਜਿਸ ਦਿਨ ਦਾ ,ਗ਼ਮ ਨਾ ਰਿਹਾ ਕੋਈ
ਓੜਕ ਜੋ ਕੁੱਝ ਸਜਦੀ ਆਹੀ, ਆਨ ਬਰਾਬਰ ਹੋਈ

ਜਿਹਨਾਂ ਨਾਲ਼ ਮੁਰਾਦਾਂ ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ, ਚਾਮਲ ਚੇਨ ਸਿਵਾਏ
ਲੱਦ ਚਲੇ ਉਹ ਮਹਿਰਮ ਦਲ ਦੇ, ਰਹੇ ਅਸੀਂ ਸਿਧਰਾਏ

ਮੁਦਤ ਪਿੱਛੇ ਝਾਗ ਵਿਛੋੜਾ, ਸਾਥੀ ਰੱਬ ਮਿਲਾਏ
ਵਿਛੜ ਚਲੇ ਫੇਰ ਮੁਹੰਮਦ, ਰੱਜ ਨਹੀਂ ਗੱਲ ਲਾਏ

ਅਲਵਿਦਾ ਟੁਰ ਵਹਿਣ ਸੱਜਣੋ!, ਤੁਸਾਂ ਅਸਾਂ ਰੱਬ ਬੈਲੀ
ਕੋਈ ਜਹਾਨ ਨਾ ਸਿਜਦਾ ਮੈਨੂੰ, ਰਹੀ ਹੈਰਾਨ ਅਕੀਲੀ

ਰੌਸ਼ਨ ਲਾਟ ਅੰਦਰ ਦੀ ਚਲੀ, ਪਿਆ ਹਨੇਰ ਹਵੇਲੀ
ਢੀਂਗਰ ਖ਼ਾਰ ਹਜ਼ਾਰ ਮੁਹੰਮਦ, ਚਲੇ ਗੁਲਾਬ ਚੰਬੇਲੀ

ਅਲਵਿਦਾ ਚਲੇ ਅੱਠ ਸਾਥੀ, ਤਰੁਟੀ ਕੂੰਜ ਉਡਾਰਾਂ
ਨਿੱਤ ਉਦਾਸੀ ਤੇ ਕੁਰਲਾ ਸੀ ,ਕਰ ਕਰ ਯਾਦ ਕਤਾਰਾਂ

ਚੁਗ ਪਿੰਜਰ ਵਿਚ ਜ਼ਹਿਰ ਹੋਵੇਗੀ, ਮਰਸੀ ਏਸ ਅਜ਼ਾਰੋਂ
ਸੰਜੇ ਮਹਿਲ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖਸ਼ਾ, ਦੋਜ਼ਖ਼ ਭਰੇ ਅੰਗਾ ਰੂੰ

ਅਲਵਿਦਾ ਟੁਰੇ ਦਿਲ ਜਾਨੀ, ਮਾਰ ਕਲੇਜੇ ਕਾਣੀ!
ਹਾਲ ਹਕੀਕਤ ਰੱਬ ਨੂੰ ਮਾਲਮ, ਕੇ ਗੱਲ ਕਰਾਂ ਜ਼ਬਾਨੀ

ਹਾਏ ਅਫ਼ਸੋਸ ਨਾ ਦਿਵਸ ਕਿਸੇ ਤੇ, ਲਿਖੀ ਕਲਮ ਰੱਬਾਨੀ
ਸੱਜਣਾਂ ਬਾਝ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖਸ਼ਾ, ਜ਼ਹਿਰ ਹੋਈ ਜ਼ਿੰਦਗਾਨੀ

ਸ਼ਾਹ ਪਰੀ ਤੇ ਬਦਰਾ ਖ਼ਾਤੋਂ, ਪਾਲਕੀਆਂ ਵਿਚ ਪਾਇਆਂ
ਮਾਸੀ ਫੁੱਫੀ ਮਾਈ ਦਾਈ, ਸੰਗ ਸਿਆਂ ਮੁੜ ਆਇਆਂ

ਦੇਵਾਂ ਤਖ਼ਤ ਜ਼ਮੀਨੋਂ ਚਾਇਆ, ਕਰਦੇ ਕਤ੍ਹਾ ਸਫ਼ਰ ਨੂੰ
ਸਿਰ ਅਨਦੀਪੀ ਰਹੇ ਖਲੋਤੇ, ਮਿਸਰੀ ਟੁਰੇ ਮਿਸਰ ਨੂੰ

ਸ਼ੁਤਰੀ ਧੌਂਸੇ ਭੀਰ ਤੰਬੂਰਾਂ, ਲੱਗੀ ਚੋਟ ਬਰਾਬਰ
ਸ਼ਹਿਰ ਮਿਸਰ ਵੱਲ ਧਾਈ ਕਰ ਕੇ, ਅੱਡੇ ਦਿਓ ਬਹਾਦਰ

ਮਾਵਾਂ ਭੈਣਾਂ ਤੇ ਸੰਗ ਸਿਆਂ, ਦਰਦ ਫ਼ਰ ਇਕੋਂ ਭਰੀਆਂ
ਤਰਫ਼ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਵੇਖਣ ਚੜ੍ਹ ਚੜ੍ਹ ,ਉਪਰ ਬਾਰਾਂ ਦਰੀਆਂ

ਘੜੀ ਘੜੀ ਵਿਚ ਸੇ ਕੋਹਾਂ ਦੀ, ਦਿਓ ਵਿੱਥਾਂ ਸਨ ਪਾਂਦੇ
ਉਹ ਤੱਕ ਜਾਂਦੇ ਕਹਿਣ ਪਿਆਰੇ, ਜਬ ਲੱਗ ਆ ਹੈ ਵਾਨਦੇ

ਜਾਂ ਉਹ ਨਜ਼ਰੋਂ ਗ਼ਾਇਬ ਹੋਏ, ਘਰ ਘਰ ਗਿਆਂ ਸਿਆਂ
ਹੁਸਨ ਖੇਡਣ ਭੁੱਲ ਗਿਓ ਨੇਂ, ਵਾਂਗ ਰੰਜੂਰਾਂ ਪਿਆਂ

ਦਰਦ ਅਫ਼ਸੋਸ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਫੁੱਲਾਂ, ਤਾਂ ਉਧਰੋਂ ਗੱਲ ਟੁੱਟਦੀ
ਬਹੁਤ ਪਸਾਰੇ ਛੋੜ ਫ਼ਕੀਰਾ, ਬਾਤ ਸੁਣਾਈਂ ਛੁੱਟਦੀ

ਉਡਣ ਦਿਓ ਝੱਲਾਉਣ ਝੱਖੜ, ਜ਼ੋਰ ਬਦਨ ਦਾ ਲਾਂਦੇ
ਸਫ਼ਨ ਸਫ਼ਾ ਕਰਨ ਰੁੱਖ ਬੂਟੇ, ਕੋਹ ਕਾਫ਼ਾਂ ਵਿਚ ਜਾਂਦੇ

ਕਈ ਕੋਹ ਕਾਫ਼ ਸਮੁੰਦਰ ਲੰਘੇ, ਕਈ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਕਈ ਬਰਾਂ
ਆਨ ਮਿਸਰ ਦੀ ਹੱਦ ਵਿਚ ਲੱਥੇ, ਸ਼ੋਰ ਮਚਾਏ ਨਰਾਂ

ਨੀਲ ਨਦੀ ਦੇ ਦਿੰਦੇ ਉੱਤਰੇ, ਸ਼ਹਿਰੋਂ ਦੂਰ ਕਿਨਾਰੇ
ਝੰਡੇ ਛਿੱਤਰ ਨਿਸ਼ਾਨ ਖਲੋਤੇ, ਗੁਝੇ ਢੋਲ ਨਕਾਰੇ

ਲੱਥੇ ਡੇਰੇ ਗਰਦ ਚੁਫੇਰੇ, ਵੱਜਣ ਭੀਰਾਂ ਤੁਰੀਆਂ
ਰਾਕਸ ਦਿਓ ਮਰੀਂਦੇ ਨਾਅਰੇ, ਨਾਚ ਉਠਾਏ ਪਰੀਆਂ

ਚੁਟਕੀ ਤਾੜੀ ਤਾਲ ਤਰਾਨਾ ,ਮੁਜਰਾ ਹੋਏ ਸ਼ਹਾਨਾ
ਮੁਲਕਾਂ ਵਿਚ ਹੁਸਨ ਦਾ ਚਾਨਣ, ਫਿਰਿਆ ਨੇਕ ਜ਼ਮਾਨਾ

ਸ਼ਾਦੀ ਦੇ ਸ਼ਦਿਆਨੇ ਵਜੇ, ਛਿੜੇ ਸਾਜ਼ ਕੱਵਾਲਾਂ
ਨੱਚਣ ਪਰੀਆਂ ਜ਼ੇਵਰ ਭਰੀਆਂ, ਮੁੱਖ ਮਾਨਿੰਦ ਮਸ਼ਾਲਾਂ

ਕਿਤੇ ਸਿਪਾਹੀ ਲੱਕੜੀ ਖੇਡਣ, ਫੜ ਗਤਕੇ ਹੱਥ ਢਾਲਾਂ
ਕਿਧਰ ਨੌਬਤ ਘਰੇ ਮੁਹੰਮਦ, ਪਾਨ ਮਲੰਗ ਧਮਾਲਾਂ

ਸੁੰਦਰ ਪਰੀਆਂ ਮੁਲਕ ਸੁਹਾਇਆ, ਰੂਪ ਭੁੱਖੇ ਮਨਿ ਭਾਣੇ
ਫਿਰਨ ਉਡਾਰ ਬਾਜ਼ਾਰ ਬਗ਼ੀਚੀਂ, ਸੂਹੇ ਸਾਵੇ ਬਾਣੇ

ਮੁਲਕਾਂ ਅੰਦਰ ਖ਼ਬਰਾਂ ਹੋਇਆਂ, ਆਏ ਸ਼ਾਹ ਹਮਾਰੇ
ਲੈ ਤੁਹਫ਼ੇ ਨਜ਼ਰਾਨੇ ਭਾਰੇ ,ਲੋਕ ਮਿਲੇ ਵੰਝ ਸਾਰੇ

ਮੇਰ ਵਜ਼ੀਰ ਅਤੇ ਸਿਰ ਕਰਦੇ, ਸਾਕ ਅਸ਼ਨਾਕਰ ਮੋਹਰਾਂ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਤੋਂ ਸਦਕੇ ਸੁੱਟਣ, ਅਸ਼ਰਫ਼ੀਆਂ ਦਮ ਮੁਹਰਾਂ

ਸਾਰੇ ਮੁਲਕ ਮਿਸਰ ਦੇ ਇੰਦ,ਰਜੀਵ ਜੀਵ ਸੀ ਸਧਰਾਇਆ
ਘਰ ਘਰ ਢੋਲ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦੇ ਵਜੇ, ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਮੁੜ ਆਇਆ

ਹਰ ਇਕ ਸ਼ਖ਼ਸ ਮਿਲਣ ਨੂੰ ਆਇਆ ,ਨਜ਼ਰ ਸੌਗ਼ਾਤਾਂ ਘੁਣ ਕੇ
ਭੁੱਖੇ ਲੋਕ ਤੋ ਨਗਰ ਹੋਏ, ਸਦਕੇ ਦਾਤਾਂ ਘੁਣ ਕੇ

ਦੇਵਾਂ ਤੇ ਅਫ਼ਰੀਤ ਕਹਾਰਾਂ, ਜਿਹਨਾਂ ਸੀ ਮੁੜ ਜਾਣਾ
ਖ਼ਿਲਅਤ ਨੇਅਮਤ ਬਖ਼ਸ਼ ਨਿਵਾਜ਼ੇ, ਦਾਨ ਦਿੱਤਾ ਮਨ ਭਾਣਾ

ਰਾਜ਼ੀ ਕਰ ਕੇ ਘਰ ਨੂੰ ਟੁਰੇ, ਦੇ ਦੇ ਰਾਜ਼ੀਨਾਮੇ
ਸਭੁ ਗਏ ਦੁਆਏਂ ਦਿੰਦੇ, ਲੈ ਦੌਲਤ ਜ਼ਰ ਜਾਮੇ

ਮਿਸਰੀ ਲੋਕ ਤਮਾਮੀ ਆਏ, ਇਸਤਕ਼ਬਾਲ ਸ਼ਹਾਂ ਦੇ
ਸਿਰ ਸਦਕੇ ਦੇ ਮੁਹਰਾਂ ਮੋਤੀ, ਰਲਦੇ ਵਿਚ ਰਿਹਾਂ ਦੇ

ਬੱਘੀ ਬਹਿਲ ਕਰ ਨੱਚੀ ਆਈ, ਪੀਨਸ ਗੱਡ ਕਚਾਵੇ
ਹਾਥੀ ' ਘੋੜੇ 'ਅੱਠ' ਖ਼ੱਚਰ ਦਾ, ਅੰਤ ਨਾ ਪਾਇਆ ਜਾਵੇ

ਕੁਸ਼ਤੀ ਬੀੜੀ ਪਾਣੀ ਵਚਦੋਂ, ਆਨ ਹੋਏ ਸਨ ਹਾਜ਼ਰ
ਮਾਲ ਮਤਾਅ ਓਹਨਾਂ ਵਿਚ ਪਾਇਆ, ਜੀਵ ਨੌਕਰ ਭਰਨ ਸੌਦਾਗਰ

ਸੱਦ ਨਜੂਮੀ ਸਾਇਤ ਕੱਢੀ, ਖ਼ੂਬ ਮਹੂਰਤ ਲੈ ਕੇ
ਨਾਲ਼ ਮੁਬਾਰਕ ਚਲੀ ਡੋਲੀ, ਰਾਹ ਮਿਸਰ ਦੇ ਪੇ ਕੇ

ਬਾਬਲ ਪੁੱਤ ਸਵਾਰ ਹੋਏ, ਸਨ ਕਰ ਆਈਨ ਸ਼ਹਾਨੀ
ਪਾਲਕੀਆਂ ਤੋਂ ਸੁੱਟਣ ਮੋਤੀਂ, ਕਰ ਕਰ ਜ਼ਰ ਕੁਰਬਾਨੀ

ਅਸ਼ਰਫ਼ੀਆਂ ਜ਼ਰ ਮੁਹਰਾਂ ਮੋਤੀਂ, ਪੈਰਾਂ ਹੇਠ ਮਲੀਨਦੇ
ਕਿਸ ਨੂੰ ਹਾਜਤ ਰਹੀ ਚੰਨਣ ਦੀ, ਸਭ ਤੋ ਨਗਰ ਥੀਂਦੇ

ਮੁਲਕਾਂ ਵਿਚ ਨਾ ਮੇਵੇ ਖ਼ਲਕਤ, ਦੇਣ ਮੁਬਾਰਕ ਆਈ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਲਿਆਇਆ ਡੌਲ਼ਾ, ਮੌਲਾ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਵਿਖਾਈ

ਕਈ ਸੰਦੂਕ ਖ਼ਲਾਸ ਕਰੇਂਦੇ, ਛਿੱਟੇ ਦਿੰਦੇ ਜ਼ਰਦੇ
ਜ਼ੋਰੀਂ ਸ਼ੋਰੀਂ ਇਹਨੀਂ ਟੋਰੇਂ, ਪਹਤੇ ਵਿਚ ਮਿਸਰ ਦੇ

ਚੱਜ ਦਸਤੂਰ ਰਸੂਮਾਂ ਸਭੁ, ਕਰ ਵੱਡਿਆਂ ਦੇ ਚਾਲੇ
ਡੋਲੀ ਸਤਰੀਂ ਦਾਖ਼ਲ ਕੀਤੀ, ਸ਼ਾਹਾਂ ਤਖ਼ਤ ਸੰਭਾਲੇ

ਸਭ ਮੁਲਕਾਂ ਵਿਚ ਫਿਰੇ ਢੰਡੋਰੇ, ਜੂਝੋ ਭੁੱਖੇ ਨੰਗੇ
ਸ਼ਾਹਾਂ ਦੇ ਦਰ ਹਾਜ਼ਰ ਹੋਏ, ਦੌਲਤ ਦੇ ਦੇ ਰੰਗੇ

ਦਰ ਸਾਂ ਅੰਦਰ ਖ਼ਰਚ ਪਵਾਏ, ਨਾਲੇ ਵਿਚ ਸਰਾਏਂ
ਬਹੁਤ ਤਆਮ ਪੱਕਾ ਖਿਲਾਏ, ਆਮਾਂ ਖ਼ਾਸਾਂ ਤਾਈਂ

ਨਵੀਂ ਸਿਰੋਂ ਕਈ ਲੰਗਰ ਲਾਏ, ਮਿੱਠੀਆਂ ਕਈ ਸਬੀਲਾਂ
ਖ਼ਿਲਅਤ ਬਖ਼ਸ਼ ਵਧਾਈ ਇੱਜ਼ਤ, ਅਸ਼ਰਫ਼ਆ-ਏ-ਅਸੀਲਾਂ

ਕਦਰ ਬਕਦਰੀ ਖ਼ਿਲਅਤ ਲੱਧੀ, ਹਰ ਚਾਕਰ ਅਮਰਾਏ
ਬਖ਼ਸ਼ਿਸ਼ ਦਾ ਕੁੱਝ ਅੰਤ ਨਾ ਰਿਹਾ, ਗਿਣ ਗਿਣ ਕੌਣ ਸੁਣਾਏ

ਨਾਲ਼ ਉਹਦੇ ਵਣਜ ਮੋਏ ਆਹੇ, ਜੋ ਜੋ ਲੋਕ ਵਫ਼ਾਈ
ਸਭਨਾਂ ਦੇ ਘਰ ਗਿਆ ਸ਼ਜ਼ਾਦਾ, ਹਰ ਖ਼ਾਨੇ ਹਰ ਜਾਈ

ਟੁਰ ਘਰ ਜਾਂਦਾ ਨਾਲੇ ਕਰਦਾ, ਉਜ਼ਰ ਬੇ ਅੰਤ ਸ਼ੁਮਾਰਾਂ
ਦੌਲਤ ਮਾਲ ਜਗੀਰਾਂ ਦਿੱਤੀਆਂ, ਸਭਨਾਂ ਦੀਆਂ ਘਰ ਦਾਰਾਂ

ਸਭੁ ਲੋਕ ਅੱਸੂ ਦੇ ਹੋਏ, ਧਨ ਰਿਜ਼ਕੂੰ ਗੁਜ਼ਰਾ ਨੂੰ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਨੂਨ ਦੇਣ ਦੁਆਏਂ, ਰਾਜ਼ੀ ਦਿਲੋਂ ਇਮਾਨੋਂ

ਖ਼ੈਰ ਸਿੱਖਾਂ ਸੰਗ ਆਇਆ ਬੇਟਾ ,ਆਸ ਪੂਣੀ ਸਰਕਾਰੋਂ
ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਖ਼ੈਰਾਇਤ ਕਰਦਾ, ਬਾਹਰ ਹੱਦ ਸ਼ਮਾ ਰੂੰ

ਪੈਰ ਫ਼ਕੀਰ ਸ਼ਹੀਦ ਮਨਾਏ, ਦੇ ਦੇ ਨਜ਼ਰ ਨਿਆਜ਼ਾਂ
ਰਾਹਾਂ ਉਪਰ ਖ਼ਰਚ ਪਵਾਏ, ਨੇਅਮਤ ਬੇ ਅੰਦਾਜ਼ਾਂ

ਅੰਨ੍ਹੇ ਲੂ ਹੱਲੇ ਹੋਰ ਅਜ਼ਾਰੀ ,ਆਰੀ ਲੋਕ ਤਮਾਮੀ
ਤਲਬਾਂ ਲਾਅ ਸੁਲਕ੍ਖੱੇ ਕੀਤੇ ,ਐਸ਼ਾਂ ਕਰਨ ਮਦਾਮੀ

ਆਲਮ ਫ਼ਾਜ਼ਲ ਜ਼ਾਹਿਦ ਸੂਫ਼ੀ ,ਫ਼ਿਕਰਾਂ ਗੋਸ਼ੇ ਗਿਰਾਂ
ਨੇਅਮਤ ਮਾਲ ਪੋਸ਼ਾਕਾਂ ਦਿੱਤੀਆਂ, ਸੇ ਧਰਮ ਅਰਥ ਜਗੀਰਾਂ

ਜੋਸੀ ਪੰਡਤ ਜੋ ਸੀ ਰਮਲੀ, ਪਾਹੁੰਦਾ ਜੋਗ ਨਜੂਮੀ
ਸਭੁ ਰੱਜ ਰੱਜ ਦੌਲਤ ਲੈਂਦੇ, ਰਸਮੋਂ ਵੱਧ ਰਸੋਮੀ

ਜਿਸ ਘਰ ਧੀ ਕੁਆਰੀ ਆਹੀ, ਖ਼ਰਚ ਦਿੱਤਾ ਇਸ ਤਾਈਂ
ਗਹਿਣੇ ਦਾਜ ਪੋਸ਼ਾਕਾਂ ਦਿੱਤੀਆਂ, ਜ਼ੀਨਤ ਕਰ ਪਰ ਨਾਈਂ

ਜੋ ਮਸਕੀਨ ਯਤੀਮ ਮੁਸਾਫ਼ਰ, ਖ਼ਸਤਾ ਹਾਲ ਸ਼ਕਸਤੇ
ਸੌਖੇ ਤੇ ਅੱਸੂ ਦੇ ਕੀਤੇ, ਕਰ ਉਮਦੇ ਬੰਦ ਬਸਤੇ

ਹੋਇਆ ਮਾਫ਼ ਰਈਅਤ ਉਤੱੋਂ, ਤਿਨ ਬਰਸ ਦਾ ਹਾਲਾ
ਖ਼ੁਸ਼ ਕੀਤਾ ਮਜ਼ਲੂਮਾਂ ਤਾਈਂ, ਕਰ ਕੇ ਅਦਲ ਸਨਭਾਲਾ

ਅਮਨ ਈਮਾਨ ਰਿਹਾ ਵਿਚ ਖ਼ਲਕਾਂ, ਹਿਲ਼ ਨਾ ਰਹੀਆ ਕਾਈ
ਰੰਡੀ ਤੱਤੀ ਦੇ ਦੁਆਏਂ, ਪਾਇਆ ਸੁਖ ਲੋਕਾਈ

ਇਤਨੀ ਖ਼ੈਰ ਖ਼ੈਰਾਇਤ ਕੀਤੀ, ਮਾਇਆ ਵੰਡ ਉਡਾਈ
ਸਭ ਕੰਗਾਲ ਤੋ ਨਗਰ ਹੋਏ, ਛੁੱਟੀ ਟੱਕਰ ਗਦਾਈ

ਨੰਗਾ ਭੁੱਖਾ ਕੋਈ ਨਾ ਰਿਹਾ, ਵਿਚ ਵਲਾਇਤ ਸਾਰੀ
ਘਾਟ ਮਾਫ਼ ਜ਼ਕਾਤਾਂ ਹੋਇਆਂ, ਕਰਨ ਬਪਾਰ ਬਿਪਾਰੀ

ਦਿੱਤੇ ਖ਼ਰਚ ਮਸੀਤਾਂ ਅੰਦਰ, ਦਰਵੇਸ਼ਾਂ ਉਲਮਾਵਾਂ
ਬੰਦੀਵਾਨ ਖ਼ਲਾਸ ਕਰਾਏ, ਪੁੱਤ ਮਿਲਾਏ ਮਾਵਾਂ

ਲਸ਼ਕਰੀਆਂ ਨੂੰ ਛੁੱਟੀਆਂ ਦਿੱਤੀਆਂ, ਦੇ ਤਲਬਾਂ ਇਨਾਮਾਂ
ਜ਼ਾਲਮ ਰਹਜ਼ਨ ਦੂਰ ਕਿਰਾਏ, ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਹੋਰ ਤਮਾਮਾਂ

ਦਫ਼ਤਰ ਦੂਰ ਗ਼ਮਾਂ ਦੇ ਹੋਏ, ਮਾਰੇ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਨਕਾਰੇ
ਆਸਿਮ ਸ਼ਾਹ ਜਸ਼ਨ ਵਿਚ ਬੈਠਾ, ਹੋਰ ਅਕਾਬਰ ਸਾਰੇ

ਪੀਣ ਸ਼ਰਾਬ ਰਬਾਬ ਸੁਣੀਂਦੇ, ਕਰਦੇ ਨਿਕਲ ਕਬਾਬੋਂ
ਖਾਵਣ ਖਾਣੇ ਜੂਮਨ ਭਾਣੇ, ਵਾਫ਼ਰ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਹਿਸਾਬੋਂ

ਭਗਤੀ ਭੰਡ ਨੱਚਣ ਹਰ ਬਾਬੀ, ਅੰਤ ਨਾ ਬਾਜ਼ੀਗਰ ਦਾ
ਪੇਰਨੀਆਂ ਨਟ ਕਰਨ ਤਮਾਸ਼ੇ ,ਮੁਜਰਾ ਨਿੱਤ ਕੰਜਰ ਦਾ

ਪਾਵਨ ਬਿੱਲਾਂ ਵਾਂਗਰ ਮੀਲਾਂ, ਖ਼ੋਸ਼ਈਂ ਮੇਰ ਸ਼ਜ਼ਾਦੇ
ਦਿਨ ਚਾਲੀ੍ਹ ਇਹ ਜਸ਼ਨ ਕੇਤੂ ਨੇਂ, ਦਮ ਦਮ ਚੇਨ ਜ਼ਿਆਦੇ

ਸ਼ਾਹ ਆਸਿਮ ਸ਼ੁਕਰਾਨੇ ਪੜ੍ਹਦਾ, ਵੰਡਦਾ ਬਹੁਤ ਖ਼ਜ਼ਾਨੇ
ਸਿਰ ਸਿਜਦੇ ਥੀਂ ਚਾਏ ਥੋੜਾ, ਕਰੇ ਅਦਾ ਦੋਗਾਣੇ

ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਫੜ ਤਖ਼ਤ ਬਹਾਈਵਸ, ਦੇ ਪਿੰਦਾਂ ਤਲਕੀਨਾਂ
ਆਪ ਇਬਾਦਤ ਖ਼ਾਨੇ ਵੜਿਆ, ਵਾਂਗਰ ਅਹਿਲ ਯਕੀਨਾਂ

ਨਫ਼ਲ ਨਮਾਜ਼ੋਂ ਹੋਏ ਨਾ ਫ਼ਾਰਗ਼, ਦਮ ਦਮ ਹਮਦ ਧਿਆਵੇ
ਰਾਤ ਦਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚ ਗੋਸ਼ੇ ਰਹਿੰਦਾ, ਮਜਲਿਸ ਵਿਚ ਨਾ ਆਵੇ

ਆਦਤ ਹੋਈ ਇਬਾਦਤ ਵਾਲੀ, ਲੱਜ਼ਤ ਜ਼ਿਹਦ ਪਿਓ ਨੇਂ
ਪਿਛਲੇ ਵਿਰਦ ਸਫ਼ਾਈ ਦਿੱਤੀ, ਉਹੋ ਕਾਰ ਲਿਓ ਨੇਂ

ਯਾਦ ਰਬੇ ਦਾ ਸਵਾਦ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ, ਬੰਨ ਯਾਦੋਂ ਘੱਟ ਕੱਟਦੇ
ਜਿਭੋਂ ਰੁੱਤ ਸਲੋਨੀ ਲਗਦੀ, ਪਾ ਲੱਜ਼ਤ ਵਿੱਤ ਚੱਟਦੇ

ਚਾਲੀ੍ਹ ਚਲੇ ਜਿਹਨਾਂ ਨੂੰ ਗੁਜ਼ਰੇ, ਗੋਸ਼ੇ ਬਹਿਣ ਸਿਖਾਇਆ
ਦਿਲ ਦਾ ਊਦ ਮੁਹੱਬਤ ਆਤਿਸ਼, ਅੰਦਰ ਧੂਪ ਧੁਖਾਇਆ

ਉਹੋ ਮੁਸ਼ਕ ਮਗ਼ਜ਼ ਵਿਚ ਰਚਦੀ, ਹੋਰ ਨਾ ਭਾਵਨ ਬੋਈਂ
ਦਿਨੀ ਸੰਸਾਰ ਹਨੇਰਾ ਦਿਸਦਾ, ਗੋਸ਼ੇ ਅੰਦਰ ਲੂਈਂ

ਗੋਸ਼ੇ ਗੈਰ ਆਜ਼ਾਦ ਮੁਹੰਮਦ, ਤੰਗ ਹੋਵਣ ਬਹੁੰ ਗੱਲੀਂ
ਬਿਹਤਰ ਹੈ ਹੁਣ ਆਸਿਮ ਵੱਲੋਂ, ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ ਵੱਲ ਚੱਲੀਂ

ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਤਖ਼ਤ ਪਰ ਬੈਠਾ ,ਤਾਜ ਸਿਰੇ ਤੇ ਧਰਿਆ
ਲਿਖਣ ਪੜ੍ਹਨ ਮੇਰੇ ਥੀਂ ਬਾਹਰ, ਜੋ ਨਜ਼ਰਾਨਾ ਤੁਰਿਆ

ਰਾਜੇ ਰਾਏ ਸਲਾਮੀ ਹੋਏ, ਪਰ ਜਾ ਫ਼ੌਜ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ
ਚਮਨ ਤਖ਼ਤ ਧਰਤ ਦੇ ਅੱਗੇ, ਸਭ ਸਵਾਰ ਪਿਆਦੇ

ਜਾਂ ਉਹ ਕਦਮ ਤਖ਼ਤ ਪਰ ਧਰਦਾ, ਸਭੁ ਸੀਸ ਨਿਮਾਨਦੇ
ਖ਼ਿਦਮਤ ਵਿਚ ਅਮੀਰ ਸ਼ਜ਼ਾਦੇ, ਖੁੱਲੇ ਰਹਿਣ ਜਿਉਂ ਬਾਨਦੇ

ਜਿਸ ਦਮ ਬਾਹਰ ਸਵਾਰੀ ਚੜ੍ਹਦਾ, ਫ਼ੌਜਾਂ ਘੁੱਟਾਂ ਬਣਾਉਣ
ਰਾਦ ਮਾਨਿੰਦ ਨਕੀਬ ਉਚੇਰੇ, ਗੱਜਦੇ ਭੱਜਦੇ ਜਾਵਣ

ਪੋਸ਼ੋਪੋਸ਼ ਕਰੇਂਦੇ ਸ਼ਾਤਰ, ਅੰਬਰ ਤੀਕ ਅਵਾਜ਼ੇ
ਨਵੀਂ ਨਵੇਂ ਸਿਰ ਛਿੱਤਰ ਝੁਲੀਨਦੇ, ਆਸਣ ਤਾਜ਼ੀ ਤਾਜ਼ੇ

ਪਰੀਆਂ ਦਿਓ ਗ਼ੁਲਾਮ ਚੁਫੇਰੇ, ਆਦਮ ਅੰਤ ਨਾ ਕਾਈ
ਕਦਮਾਂ ਹੇਠ ਤਮਾਮ ਰਈਅਤ, ਸਿਰ ਤੇ ਜ਼ਿਲ ਖ਼ੁਦਾਈ

ਜਿੱਤ ਵੱਲ ਸ਼ਾਹ ਇਰਾਦਾ ਕਰਦਾ, ਸੈਰ ਸ਼ਿਕਾਰ ਕਰਨ ਦਾ
ਕੋਤਲ ਲੱਖ ਉਡੀਕੋ ਹੋਵੇ, ਪੈਰ ਰਕਾਬ ਧਰਨ ਦਾ

ਜਿਸ ਵਲਾਇਤ ਮੁਲਕ ਸ਼ਹਿਰ ਵੱਲ, ਕਰਦਾ ਸ਼ਾਹ ਇਰਾਦਾ
ਅੱਗੋਂ ਮਿਲਦੇ ਨਾਲ਼ ਚੜ੍ਹੀਂਦੇ, ਲੱਖ ਸਵਾਰ ਪਿਆਦਾ

ਦਮ ਦਮ ਸ਼ਾਨ ਇਕਬਾਲ ਜ਼ਿਆਦੇ, ਦਿਨ ਦਿਨ ਜ਼ੋਰ ਸਵਾਇਆ
ਕੋਈ ਗ਼ਨੀਮ ਨਾ ਰਿਹਾ ਕਿਧਰੇ, ਹਰ ਇਕ ਕਦਮੀਂ ਲਾਇਆ

ਸੁੱਕੇ ਬਾਗ਼ ਹੋਏ ਮੁੜ ਸਾਵੇ, ਆ ਵੜਿਆ ਵਿਚ ਮਾਲੀ
ਬਣੇ ਚਮਨ ਵਿਚ ਰੰਗ ਹਜ਼ਾਰਾਂ, ਫੁੱਲ ਕੱਢੇ ਹਰ ਡਾਲ਼ੀ

ਸਰੂ ਕਿਆਮਾਂ ਵਿਚ ਖਲੋਤੇ, ਨੀਤੇ ਸ਼ੁਕਰ ਦੋਗਾਣੇ
ਸ਼ਾਖ਼ਾਂ ਮੁੱਖ ਜ਼ਿਮੀਂ ਪਰ ਰੱਖੇ, ਕਰ ਸਿਜਦੇ ਸ਼ੁਕਰਾਨੇ

ਨਹਿਰਾਂ ਖ਼ੁਸ਼ਕ ਹੋਇਆਂ ਫਿਰ ਜਾਰੀ, ਧੋਤੀ ਧੂੜ ਗ਼ਮਾਂ ਦੀ
ਸਬਜ਼ੇ ਤੇਜ਼ ਜ਼ਬਾਨਾਂ ਕਰ ਕੇ, ਹਮਦ ਬਜਾ ਲਿਆਂਦੀ

ਸੱਚੇ ਸੁਖ਼ਨ ਅਸਮਾਨੀ ਘੁਲਦਾ, ਮੋਤੀ ਸ਼ਬਨਮ ਵਾਲੇ
ਮੇਵਾ ਪੀਂਘ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦੀ ਝੱਜੀ, ਖ਼ੁਸ਼ੀਂ ਝੂਲਣ ਡਾਲੇ

ਅਦਲ ਸਖ਼ਾਵਤ ਕੰਮ ਹਮੇਸ਼ਾ, ਵਾਂਗਰ ਹਾਤਿਮ ਤਾਈ
ਦਬਦਬਾ ਸਿਕੰਦਰ ਵਾਲਾ, ਝੁਕਦੀ ਬਹੁਤ ਲੋਕਾਈ

ਇੱਜ਼ਤ ਸੂਰਤ ਸੀਰਤ ਸਾਰੀ, ਯੂਸੁਫ਼ ਵਾਂਗ ਨਮੂਨਾ
ਸਿਰ ਪੈਰਾਂ ਤੱਕ ਜੱਸਾ ਰੌਸ਼ਨ, ਇਸ਼ਕੋਂ ਸੀ ਅੰਦਰੂਨਾ

ਹੱਥ ਮੁਬਾਰਕ ਨਾਲ਼ ਅੰਗੂਠੀ, ਨਬੀ ਸਲੀਮਾਂ(ਅਲੈ.) ਵਾਲੀ
ਪਰੀਆਂ ਤਖ਼ਤ ਹਵਾ ਉਡਾਵਨ, ਸ਼ਾਨ ਦਿੱਤਾ ਰੱਬ ਆਲੀ

ਦੇਵ ਅਫ਼ਰੀਤ ਅਤੇ ਜਨ ਆਦਮ, ਤਾਬਿ ਸਭ ਹੁਕਮ ਦੇ
ਹੱਥੀਂ ਬਦੱਹੀਂ ਰਹਿਣ ਖਲੋਤੇ, ਫ਼ਰਮਾਨਦਾਰ ਹਰ ਕੰਮ ਦੇ

ਸ਼ਾਹ ਸ਼ਾਹਪਾਲ ਦੇਵਾਂ ਨੂੰ ਘੁਲਦਾ, ਨਿੱਤ ਨਵੀਆਂ ਦੇ ਚੀਜ਼ਾਂ
ਟੱਬਰਾਂ ਵਾਂਗ ਮੰਗਾਏ ਖ਼ਬਰਾਂ, ਜਾਣੇ ਮਿਸਲ ਅਜ਼ੀਜ਼ਾਂ

ਨਵੀਂ ਨਵੇਂ ਨਿੱਤ ਤੁਹਫ਼ੇ ਘੁਲਦਾ, ਨਜ਼ਰਾਂ ਨੁਜ਼ਲ ਸੌਗ਼ਾਤਾਂ
ਖ਼ੋਸ਼ਬੋਈਂਫੁਲ ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਦੇ, ਮੇਵੇ ਜ਼ਾਤ ਬਜ਼ਾਤਾਂ

ਹੋਰ ਅਜਾਇਬ ਚੀਜ਼ਾਂ ਘਣੀਆਂ, ਬੇਟੀ ਕਾਰਨ ਘੁਲਦਾ
ਸ਼ਹਿਰ ਮਿਸਰ ਵੱਲ ਰਾਹ ਦੀਆਂ ਦਾ ,ਰਹੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਚਲਦਾ

ਰਾਜ ਵੱਲੋਂ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਹੋਇਆ, ਜਮ ਸਲੀਮਾਂ ਸਾਨੀ
ਸ਼ਾਰ ਸਤਾਨ ਪ੍ਰਸਤਾਂ ਤੋੜੀ, ਮੁਹਰ ਚਲੀ ਸੁਲਤਾਨੀ

ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਦੀ ਕੁੱਝ ਰਹੀ ਨਾ ਬਾਕੀ, ਦੌਲਤ ਇਸ਼ਰਤ ਸ਼ਾਹੀ
ਉਸਰੋਂ ਯੁਸਰ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖ਼ਸ਼ਾ, ਕੀਤਾ ਫ਼ਜ਼ਲ ਇਲਾਹੀ

ਮਸ਼ਰਿਕ ਮਗ਼ਰਿਬ ਧੁੰਮਾਂ ਪਿਆਂ, ਵਾਹ ਵਾਹ ਸ਼ਾਹ ਮਿਸਰ ਦਾ
ਹਰ ਸੁਲਤਾਨ ਸਲਾਮੀ ਹੋਇਆ, ਹਰ ਰਾਜਾ ਸਰਕਰਦਾ

ਜ਼ੁਲਮ ਸਿਤਮ ਦੀ ਆਲਮ ਅਤੇ, ਜ਼ਰਾ ਨਾ ਰਹੀ ਨਿਸ਼ਾਨੀ
ਅਦਲ ਮਰਵੱਤ ਦਾ ਚੰਨ ਚੜ੍ਹਿਆ, ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਨੂਰਾਨੀ

ਜਿਤਨੇ ਦੁੱਖ ਕਜ਼ੀੱੇ ਡਿਠੇ, ਸਫ਼ਰ ਫ਼ਿਰਾਕ ਯਤੀਮੀ
ਸੇ ਹਿੱਸੇ ਸੁਖ ਹਾਸਲ ਹੋਏ, ਕੀਤੀ ਰੱਬ ਕ੍ਰੀਮੀ

ਵਸਲ ਸੱਜਣ ਦਾ ਮੌਜ ਉਮਰ ਦੀ, ਸੁਖ ਬਦਨ ਦਿਲ ਜਾਣੀ
ਜਾਰੀ ਹੁਕਮ ਵਲਾਇਤ ਅਤੇ, ਤਾਬਿ ਜਣ ਇਨਸਾਨੀ

ਇਸ਼ਰਤ ਐਸ਼ ਰਹੇ ਨਿੱਤ ਕਰਦਾ, ਹੁਕਮ ਬਹਿਸ਼ਤ ਨਿਸ਼ਾਨੀ
ਨਾ ਕੋਈ ਫ਼ਿਕਰ ਅੰਦੇਸ਼ਾ ਤੰਗੀ, ਬਾਝੋਂ ਖ਼ੌਫ਼ ਰੱਬਾਨੀ

ਨਵੀਆਂ ਨਿੱਤ ਮੁਰਾਦਾਂ ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ, ਅੰਦਰ ਬਾਹਰ ਖ਼ੀਰੀ
ਪਰ ਬੇਫ਼ਿਕਰ ਨਾ ਛੱਡਦਾ ਦਾਇਮ, ਓੜਕ ਅੰਬਰ ਵੈਰੀ

ਏ ਸਾਕੀ ਹਨ ਮੁਦਤ ਗੁਜ਼ਰੀ, ਦਰ ਪਰ ਹਾਂ ਅਰਦਾਸਿ
ਪੱਟ ਮੂੰਹ ਮਿਟ ਉਲਟ ਨਸ਼ੇ ਦਾ, ਕੱਟ ਚੁੱਕੇ ਝੱਟ ਹਾਸੀ

ਮੱਧ ਵਿਸਾਲ ਪਿਆਲ ਅਸਾਨੂੰ, ਆਈ ਤਰੋਟ ਉਦਾਸੀ
ਪੀ ਪਿਆਲਾ ਟਰਾਂ ਮੁਹੰਮਦ, ਹੋਇਆ ਜੀਵ ਉਦਾਸੀ