ਹਾਏ ਅਫ਼ਸੋਸ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਜਿਹੜੇ, ਸਕਦੇ ਮਿਲਣ ਪਿਆਰੇ
ਸੀਨੇ ਲਾਵਣ ਇੱਕ ਹੋ ਜਾਵਣ, ਗ਼ਮ ਭਲਾਉਣ ਸਾਰੇ
ਧੋਤੇ ਜਾਣ ਗ਼ੁਬਾਰ ਦਿਲਾਂ ਦੇ, ਚਿੰਤਾ ਰਹੇ ਨਾ ਕਾਈ
ਐਸ਼ਾਂ ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਵਿਚ ਗੁਜ਼ਾਰਨ, ਕੋਈ ਦਿਨ ਨਾਲ਼ ਸਫ਼ਾਈ
ਅਚਨਚੇਤ ਹਨੇਰੀ ਝੱਲੀ, ਸ਼ਮ੍ਹਾ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦੀ ਬੁਝੀ
ਬਾਗ਼ ਦਿਲਾਂ ਦੇ ਪੱਟ ਉੱਡ ਏ, ਖ਼ਿਜ਼ਾਂ ਹਿਜਰ ਦੀ ਸੱਜੀ
ਧਦੂੰਕਾਰ ਗ਼ੁਬਾਰੀ ਪਾਵੇ, ਮਾਰੋਮਾਰ ਕਰੇਂਦੀ
ਬਾਗ਼ ਵਸਲ ਦੇ ਅੰਦਰ ਆਵੇ, ਜ਼ੇਬ ਖ਼ਾਰ ਕਰੇਂਦੀ
ਲੰਮੀ ਹਰੀ ਉਮੀਦਾਂ ਵਾਲੀ, ਡਾਲ਼ੀ ਤਰੋੜ ਗਵਾਵੇ
ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਦੇ ਭੰਡਾਲ ਤਮਾਮੀ, ਡਾਲ਼ ਜ਼ਿਮੀਂ ਪਰ ਜਾਵੇ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਹੋਇਆ ਰੰਗ ਰਤਾ, ਨਾਲ਼ ਬਦੀਅ ਜਮਾ ਲੈ
ਸਦਾ ਮਿਲਾਪ ਆਰਾਮ ਦੋਹਾਂ ਨੂੰ ,ਗ਼ਮ ਨਾ ਖ਼ਾਬ ਖ਼ਿਆਲੇ
ਅੰਦਰ ਬਾਹਰ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਪੁਰੀ ਨੂੰ, ਨਾ ਦੁੱਖ ਦਰਦ ਨਿਸ਼ਾਨੀ
ਨਾ ਕੋਈ ਖ਼ਬਰ ਵਿਛੋੜੇ ਵਾਲੀ, ਨਾ ਕੋਈ ਫ਼ਿਕਰ ਜਹਾਨੀ
ਸਾਲ ਪੰਜਾਹ ਪੀਓ ਦੇ ਪਿੱਛੋਂ, ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਲੰਘਾਏ
ਭਰ ਭਰ ਪੀਤੇ ਵਸਲ ਪਿਆਲੇ, ਤੁਰ ਵਟਕ ਦੇ ਦਿਨ ਆਏ
ਸਭ ਮੁਰਾਦਾਂ ਹਾਸਲ ਹੋਇਆਂ, ਸੁਖ ਸੁਹਾਗ ਹੰਢਾਵਣ
ਪਰ ਦੁਸ਼ਮਣ ਅਸਮਾਨ ਮੁਹੰਮਦ ,ਖ਼ੁਸ਼ ਇਨਸਾਨ ਨਾ ਭਾਵਨ
ਜਾਂ ਉਸ ਦਾ ਹੱਥ ਪਹੁਚੇ ਭਾਈ, ਪਾਵੇ ਅੰਤ ਜੁਦਾਈ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਉਦਾਸੀ ਹੋਇਆ ,ਦੁਨੀਆ ਦਿਲੋਂ ਹਟਾਈ
ਇਹ ਪਰਵਾਨਾ ਮੌਤ ਲਿਆਂਦਾ, ਫ਼ਾਨੀ ਜੱਗੋਂ ਤਗ਼ੀਰਈ
ਦਾਰਾਲਬਕਾ-ਏ-ਅੰਦਰ ਚੱਲ ਸ਼ਾਹਾ, ਕਰ ਕੇ ਵੇਸ ਫ਼ਕੀਰੀ
ਵਾਗਾਂ ਮੋੜ ਉਮੀਦਾਂ ਵੱਲੋਂ, ਖਿੱਚ ਲੈ ਪੈਰ ਰਕਾਬੀ
ਜਗਜੀਵਨ ਦੇ ਘੋੜੇ ਉਤੋਂ, ਉੱਤਰ ਹੇਠ ਸ਼ਿਤਾਬੀ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਸੁਨੇਹਾ ਸੁਣ ਕੇ, ਬਹੁਤ ਦਿਲੋਂ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੋਇਆ
ਇਸ ਪਾਸੋਂ ਮੂੰਹ ਕੁਝ ਲਿਓ ਨੇਂ, ਇਸ ਪਾਸੇ ਵੱਲ ਢੋਇਆ
ਬੇਟੇ ਨੂੰ ਸੱਦ ਤਖ਼ਤ ਬਹਾਈਵਸ, ਪੰਦ ਵਸੀਅਤ ਦੇ ਕੇ
ਆਪ ਜਹਾਨੋਂ ਰੁਖ਼ਸਤ ਹੋਇਆ ,ਖ਼ਰਚ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਲੈ ਕੇ
ਜਾਂ ਉਹ ਘੜੀ ਨਜ਼ਾ ਦੀ ਆਈ, ਕਹਿਓਸ ਪਰੀ ਨਾ ਆਈ
ਨਾਲ਼ ਉਹਦੇ ਮੁੱਲ ਰੁਖ਼ਸਤ ਹੋਈਏ, ਹੋਏ ਨਾ ਬੇਵਫ਼ਾਈ
ਕੀਤੀ ਅਰਜ਼ ਵਜ਼ੀਰਾਂ ਸ਼ਾਹਾ, ਉਹ ਮਹਿਬੂਬ ਪਿਆਰੀ
ਹਾਲਤ ਵੇਖ ਫ਼ਿਰਾਕ ਤੇਰੇ ਥੀਂ, ਕੁਰਸੀ ਗਿਰਿਆ ਜ਼ਾਰੀ
ਬੇਦਿਲ ਹੋਸੀ ਦਿਲਬਰ ਤੇਰੀ, ਤੱਕ ਕੇ ਸਫ਼ਰ ਤਿਆਰੀ
ਦਿਲਬਰ ਨੂੰ ਦਿਲਗੀਰ ਤੱਕਣ ਥੀਂ, ਲਗਸੀ ਦਰਦ ਕੁਹਾਰੀ
ਅੱਖੀਂ ਅੱਗੇ ਵੇਖ ਨਾ ਤੁਰਦਾ, ਉਸ ਦੇ ਵੈਣ ਸਿਆਪੇ
ਜੇ ਕੁੱਝ ਰੱਬ ਉਹਦੇ ਸਿਰ ਲਿਖੀ, ਪਈ ਕੱਟੇਗੀ ਆਪੇ
ਇਜ਼ਰਾਈਲ ਫ਼ਰਿਸ਼ਤਾ ਆਇਆ, ਲੈ ਕੇ ਹੁਕਮ ਜਨਾਬੀ
ਪੜ੍ਹਿਆ ਸ਼ਾਹ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਕਲਮਾ, ਦਿੱਤੀ ਜਾਣ ਸ਼ਿਤਾਬੀ
ਉੜਿਆ ਭੌਰ ਅਸਮਾਨੇ ਚੜ੍ਹਿਆ, ਆਈਵਸ ਬੋਅ ਬਹਿਸ਼ਤੀ
ਗਿਆ ਮੱਲਾਹ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖਸ਼ਾ, ਛੋੜ ਸ਼ਕਸਤੀ ਕਿਸ਼ਤੀ
ਹੱਦ ਹੱਦ ਛੁੱਟ ਗਿਆ ਇਸ ਕੈਦੋਂ, ਛਕ ਲੱਗੀ ਸਰਕਾਰੀ
ਸ਼ਹਿਰ ਸੁਬਹ-ਏ-ਨੂੰ ਹੋਇਆ ਰਵਾਨਾ, ਕਰ ਕੇ ਤੇਜ਼ ਉਡਾਰੀ
ਬਾਸ ਬਸੰਤ ਬਹਾਰੋਂ ਆਈਵਸ, ਛੱਡ ਜੰਗਲ਼ ਦੀ ਵਾਸੀ
ਪਿੰਜਰ ਸੁੱਟ ਚਮਨ ਵੱਲ ਅੱਡੀ, ਬੁਲਬੁਲ ਜਿੰਦ ਉਦਾਸੀ
ਮੰਜ਼ਿਲ ਗੋਰ ਸ਼ਹਾਨੀ ਕਰ ਕੇ, ਕੀਤਾ ਦਫ਼ਨ ਸ਼ਜ਼ਾਦਾ
ਮਾਤਮ ਢਾਹੂ ਵਾਹ ਕਚਹਿਰੀ ,ਹੋਇਆ ਸ਼ੋਰ ਜ਼ਿਆਦਾ
ਨਿਕਲ ਗਿਆ ਤੋਰਾ ਪੁਰੀ ਦਾ, ਤ੍ਰਟਾ ਤਰਾਣ ਬਦਨ ਥੀਂ
ਗ਼ੀਬੋਂ ਸਾਂਗ ਕਲੇਜੇ ਲੱਗੀ, ਗਈ ਦੋ ਸਲੋ ਮਨ ਥੀਂ
ਪਛਈਵਸ ਕੈਸਾ ਸ਼ੋਰ ਕਕਾਰਾ, ਜਿਸ ਮੇਰੀ ਜਿੰਦ ਮਿੱਠੀ
ਹਏ ਹਏ ਲੋਕਾ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਈ, ਕਿਸ ਛੁਰੀ ਮੈਂ ਕੋਠੀ
ਕਿਸ ਆਫ਼ਤ ਨੇ ਫੁਰਨਾ ਫੜਿਆ, ਬਾਜ਼ ਤਿੱਤਰ ਜਿਉਂ ਫੜਦਾ
ਨਾਗ ਨਾ ਡਿੱਠਾ ਮੈਂ ਕਿਨ ਡੁੰਗੀ, ਜ਼ਹਿਰ ਕਲੇਜੇ ਵੜਦਾ
ਲੋਕਾਂ ਸੱਚ ਸੁਣਾਇਆ ਬੀ ਬੀ, ਕੋਚ ਕੀਤਾ ਅੱਜ ਸ਼ਾਹਾਂ
ਤਖ਼ਤ ਉੱਤੋਂ ਲੋਹਾ ਤਖ਼ਤੇ ਬੈਠੇ, ਦੁਨੀਆ ਛੋੜ ਪਿਛਾਹਾਂ
ਏਸ ਦੁਕਾਨੂੰ ਉਠ ਖਲੋਤੇ, ਹੋਏ ਵਿਦਾਅ ਜਹਾਨੋਂ
ਵਤਨ ਮੁਕਾਮ ਪਸੰਦ ਕੇਤੂ ਨੇਂ, ਲਾ ਮਕਾਨ ਮੁਕਾ ਨੂੰ
ਕਣ ਆਵਾਜ਼ ਪੁਰੀ ਨੂੰ ਜਿਸ ਦਮ, ਪਾਇਆ ਪਾਵਨ ਹਾਰੇ
ਹੋ ਬੇਹੋਸ਼ ਜ਼ਿਮੀਂ ਪਰਢਹਠੀ, ਜਾਣ ਪ੍ਰਾਣ ਵਿਸਾਰੇ
ਕਿਤਨੇ ਰੋਜ਼ ਬੇਹੋਸ਼ ਰੱਖੀ ਸੀ, ਦਹਿਸ਼ਤ ਏਸ ਸੁਖ਼ਨ ਦੀ
ਆਸ਼ਿਕ ਕਿਉਂਕਰ ਜਰਨ ਮੁਹੰਮਦ, ਸੁਣ ਬਦ ਖ਼ਬਰ ਸੱਜਣ ਦੀ
ਜਾਂ ਕੋਈ ਸਾਇਤ ਹੋਸ਼ ਸੰਭਾਲੀ, ਮਿਲਦਾ ਇਹ ਅਵਾਜ਼ਾ
ਮੁੜ ਹੁੰਦੀ ਬੇਹੋਸ਼ ਨਿਮਾਣੀ, ਦਰਦ ਇਹੋ ਕਰ ਤਾਜ਼ਾ
ਬਹੁਤੇ ਰੋਜ਼ ਗੁਜ਼ਾਰੇ ਐਂਵੇਂ, ਓੜਕ ਅੱਖ ਉਘਾੜੀ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਨਾ ਨਜ਼ਰੀ ਆਇਆ, ਹੋਈਵਸ ਹਸ਼ਰ ਦਿਹਾੜੀ
ਨਾ ਉਹ ਸ਼ਾਹ ਤਖ਼ਤ ਪਰ ਡਿਠੋਸ, ਨਾ ਤਾਬੂਤ ਰਵਾਨਾ
ਇਕੋ ਖ਼ਬਰ ਸੁਣਾਈ ਲੋਕਾਂ, ਉਹ ਤੱਕ ਕੀਤਾ ਖ਼ਾਨਾ
ਛਾਤੀ ਤੇ ਹੱਥ ਮਾਰੇ, ਉਲ ਝੱਗਾ ਪਾੜ ਗੁਮਾਿਆ
ਮੱਤ ਇਹ ਧੁਆਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲੇ, ਸੀਨੇ ਮਿੰਘ ਬਣਾਇਆ
ਹੱਥੋਂ ਹੋਰ ਪਈ ਇਸ ਮਨਘੋਂ, ਬਿਜਲੀ ਦਰਦ ਕਹਿਰ ਦੀ
ਸਿਟਰ ਦੀ ਬਲਦੀ ਉਠਦੀ ਝੜ ਦੀ, ਨਾ ਜੀਵੇ ਨਾ ਮਰਦੀ
ਚੋ ਹੰਡਾਂ ਮਾਰੇ ਮਾਸ ਉਤਾਰੇ, ਛਲ ਸਟੀਵਸ ਰਖ਼ਸਾਰੇ
ਰੁੱਤ ਬਛੋਲ ਹੋਇਆ ਸਭ ਚਿਹਰਾ, ਸੁਰਖ਼ ਹੋਏ ਹੱਥ ਸਾਰੇ
ਵੱਟ ਮਠੇਂ ਵੱਟ ਮਾਰੇ ਛਾਤੀ, ਵੱਟ ਪਏ ਜਦ ਸੀਨੇ
ਵੱਟ ਲਏ ਦੁੱਖ ਇਸ਼ਕ ਬਪਾਰੋਂ, ਦੇ ਕੇ ਸੁਖ ਨਗੀਨੇ
ਪੱਟ ਪਿੱਟ ਪੱਟ ਕੀਤੇ ਪੱਟ ਰੁੱਤੇ, ਪੱਟ ਪੁੱਟੇ ਘੱਤ ਘੱਟੇ
ਸੱਟ ਸਿਰ ਸੁੱਟ ਸੜੀ ਦੀ ਲੈਂਦੀ, ਭੰਨ ਜ਼ੇਵਰ ਸੁੱਟ ਸਿੱਟੇ
ਪਟਕ ਪਟਕ ਜ਼ਿਮੀਂ ਪਰ ਪਟਕੇ, ਪਟਕੇ ਖਾ ਫਟਕ ਦੇ
ਕੱਟ ਕੁੱਟ ਹੱਥ ਪੀਵੇ ਰੁੱਤ ਗੁੱਟ ਗੁੱਟ, ਮਾਰੇ ਦਰਦ ਕਟਕ ਦੇ
ਅੰਦਰ ਲਾਟ ਲਟਕਦੀ ਲਟਕੇ, ਲੋਟੀ ਲਟਕ ਲੁਟਾਕੇ
ਦਰਦ ਵਿਛੋੜੇ ਫਾਟਕ ਪਾਇਆ, ਮੂੰਹ ਮੂੰਹ ਮਾਰ ਪਟਾਕੇ
ਕਦੇ ਤਮਾਚੇ ਮੂੰਹ ਪਰ ਮਾਰੇ, ਕਦੇ ਘੱਤੇ ਹੱਥ ਵਾਲਾਂ
ਤੋੜੇ ਛਕ ਕਿਨੂੰ ਛਕ ਵਾਲੀ, ਤਰੋੜ ਸਿਟੀ ਧਨ ਮਾਲਾਂ
ਜ਼ੁਲਫ਼ ਪੱਟੀ ਕਰ ਮੈਂਡੀ ਮੈਂਡੀ, ਗਲੱਹੀਂਨਾਗ ਖਿਲਾਰੇ
ਇਸੇ ਨੂੰ ਸਭ ਨਾਗਣੀਆਂ ਨੇ, ਮੁੜਮੁੜ ਕੇ ਡੰਗ ਮਾਰੇ
ਜਾਂ ਬੇਤਾਬ ਹੋਈ ਰਹਿ ਮੱਕੀ, ਪੱਟ ਕੱਟਿਓਂ ਭੰਨ ਵੰਗਾਂ
ਕਰ ਕਰ ਵੈਣ ਲੱਗੀ ਫਿਰ ਰੋਵਣ, ਕੋਕੇ ਵਾਂਗ ਕਿਲਿੰਗਾਂ
ਕਿੱਥੇ ਸ਼ਾਹ ਸਿੰਗਾਰ ਤਖ਼ਤ ਦਾ, ਭਾਗ ਸੁਹਾਗ ਤੱਤੀ ਦਾ
ਕੁਰਸੀ ਕੌਣ ਗ਼ਰੀਬ ਨਿਵਾਜ਼ੀ, ਚਾਹ ਵਰਾਗ ਤੱਤੀ ਦਾ
ਕਿਉਂ ਉਹ ਸਫ਼ਰ ਉੱਜਲ ਦੇ ਟੁਰਿਆ, ਐਡ ਸ਼ਿਤਾਬੀ ਕਰ ਕੇ
ਮੈਂ ਫੜ ਪੈਰ ਰਕਾਬ ਨਾ ਚੁੰਮੇ, ਸਿਰ ਕਦਮਾਂ ਪਰ ਧਰਕੇ
ਜਾਂ ਉਸ ਕੋਚ ਜਹਾਨੋਂ ਕੀਤਾ, ਤੱਤੀ ਕੋਲ਼ ਨਾ ਆਹੀ
ਕੀਕਰ ਛੋੜ ਅਸਾਨੂੰ ਟੁਰਿਆ ,ਕਿਸ ਰਾਹ ਹੋਇਆ ਰਾਹੀ
ਨਾ ਰੰਜੂਰ ਮੰਜੀ ਪਰ ਡਿੱਠਾ, ਬਦਨ ਤਰਾ ਨੂੰ ਹਰਿਆ
ਹੁੱਸੜ ਪੱਲੇ ਨਾਲ਼ ਨਾ ਪੋ ਹੁਣਜੇ, ਨਾ ਸਿਰ ਝੋਲ਼ੀ ਧਰਿਆ
ਤੱਤੀ ਨੇ ਉਸ ਵਕਤ ਨਾ ਲਾਈ, ਕੁੰਡ ਉਹਦੀ ਸੰਗ ਛਾਤੀ
ਭਾਰ ਮੇਰੇ ਪਰ ਸੱਟ ਨਾ ਬੈਠਾ, ਆਖ਼ਿਰ ਦਮ ਹਯਾਤੀ
ਜਾਂ ਤਖ਼ਤੋਂ ਲੋਹਾ ਤਖ਼ਤੇ ਚੜ੍ਹਿਆ, ਨੋਸ਼ਾ ਕੰਤ ਤੱਤੀ ਦਾ
ਹੰਜੋਂ ਪਾਣੀ ਨਾਲ਼ ਨਹਾ ਨਦੀ, ਤੱਕਦਾ ਅੰਤ ਤੱਤੀ ਦਾ
ਜਿਸ ਦਮ ਕਫ਼ਨ ਲਵਾਇਆ ਉਸ ਨੂੰ, ਦਰਜ਼ੀ ਸੀੜ ਸ਼ਿਤਾਬੀ
ਰਿਤੂ ਨੀਰ ਉਛਲ ਜਿਗਰ ਦਾ, ਕੀਤਾ ਨਹੀਂ ਗੁਲਾਬੀ
ਜਿਸ ਦਮ ਚਾਅ ਟੁਰੇ ਸਨ ਉਸ ਨੂੰ, ਆਹੀਂ ਢਾਈਂ ਭਰਕੇ
ਰੋਂਦੀ ਪਿੱਟਦੀ ਨਾਲ਼ ਨਾ ਗਿਉਸ, ਬਾਂਹ ਸਿਰੇ ਪਰ ਧਰਕੇ
ਜਾਂ ਸਾਮੀ ਦੇ ਡੱਬੇ ਵੜਿਆ, ਦੁਰ ਯਤੀਮ ਬਦਨ ਦਾ
ਹੱਥੀਂ ਆਪ ਨਾ ਕੀਤਾ ਤੱਤੀ, ਬਸਤਰ ਸਾਫ਼ ਸੱਜਣ ਦਾ
ਹਾਏ ਅਫ਼ਸੋਸ ਅਫ਼ਸੋਸ ਜਹਾਨਾ!, ਏਸ ਜ਼ਿਆਣ ਬੁਰੇ ਦਾ
ਲੱਗਾ ਦਾਗ਼ ਕਲੇਜੇ ਅਤੇ, ਇਸ ਨੁਕਸਾਨ ਬੁਰੇ ਦਾ
ਇਹ ਦੁੱਖ ਵਰਮ ਨਾ ਜਾਸੀ ਮੂਲੇ, ਤੋੜੇ ਮੈਂ ਮਰਗੀਓਸ
ਜਾਂਦੀ ਵਾਰੀ ਨਾਲ਼ ਨਾ ਖੜੀਵਸ, ਵਹਿਣ ਹਿਜਰ ਦੇ ਪੀਓਸ
ਹਾਏ ਹਾਏ ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਪਿਆਰੇ, ਹਾਲ ਨਾ ਵੇਖੀਂ ਮੇਰਾ
ਕੇ ਕੁੱਝ ਜ਼ੁਲਮ ਤੇਰੇ ਬਿਨ ਤੁਰਟੇ, ਦੱਸਦਾ ਜੱਗ ਹਨੇਰਾ
ਚੱਲਦੀ ਵਾਰੀ ਯਾਦ ਨਾ ਕੀਤੋਈ, ਟੋਰਿਓਂ ਪਾ ਵਿਛੋੜਾ
ਨਾ ਮੂੰਹ ਡਿੱਠਾ ਨਾ ਸੰਗ ਗਿਉਸ, ਭਰਮ ਫ਼ਸੋਸ ਨਾ ਥੋੜਾ
ਸੱਜਣਾ! ਇਹ ਸਜਨੋਟ ਨਾ ਆਹੀ, ਯਾਰਾਂ ਨਾਲ਼ ਨਾ ਯਾਰੀ
ਯਾਦ ਕੀਤੇ ਬਣ ਗਿਓਂ ਇਕੱਲਾ, ਮੈਨੂੰ ਦੇ ਸਿਰ ਭਾਰੀ
ਤਰੁੱਟੀ ਲੱਤ ਕਲੇਜੇ ਐਸੀ, ਕਦੇ ਨਾ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਸੀ
ਜਬ ਲੱਗ ਹੱਡੀ ਮਾਸ ਤੱਤੀ ਦਾ ,ਮਿੱਟੀ ਵਿਚ ਨਾ ਗੱਲ ਸੀ
ਐਸੀ ਜਾ ਗਿਓਂ ਤੁਰ ਸ਼ਾਹਾ, ਜਿਥੋਂ ਕੋਈ ਨਾ ਮੁੜਦਾ
ਗੁਝੇ ਰੋਗ ਕਿਨੂੰ ਦਿਲ ਮੇਰਾ, ਕਚਰਕ ਰਹਿਸੀ ਚੜ੍ਹਦਾ
ਦਰਦ ਕਸਾਈ ਅੰਦਰ ਵੜਿਆ, ਲੈ ਕੇ ਤੇਜ਼ ਕਟਾਰੀ
ਕੱਪ ਕਲੇਜਾ ਪੁਰਜ਼ੇ ਕੇਤੂਸ, ਸੀਖ਼ ਭਿੰਨੀ ਵਿਚ ਨਾਰੀ
ਪਈ ਕੜਾਹ ਨਦੀ ਦੀ ਮੱਛੀ, ਤੇਲੀਂ ਪਾਅ ਤਲੀਨਦੀ
ਖ਼ਾਰੋਖ਼ਾਰ ਹੋਇਆ ਸਭ ਗੋਸ਼ਤ, ਕਚਰਕ ਅੱਗ ਝਲੀਨਦੀ
ਇਕ ਉੜਿਆ ਇਕ ਫਾਹੀ ਫਾਥਾ, ਹਕੁਮਤ ਕਾਰੀਗਰ ਦੀ
ਚਕਵੇ ਚਕਵੀ ਪਿਆ ਵਿਛੋੜਾ, ਤਾਕਤ ਨਹੀਂ ਸਬਰ ਦੀ
ਅੰਦਰ ਬਾਹਰ ਭਾਂਬੜ ਬਲਿਆ ,ਕਿਤੇ ਨਾ ਦੱਸੇ ਸਰਦੀ
ਸਾਇਤ ਘੜੀ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖਸ਼ਾ, ਸਾਨੀ ਰੋਜ਼ ਹਸ਼ਰ ਦੀ
ਜਿੱਤ ਵੱਲ ਵੇਖਾਂ ਦਰਦ ਅਲਨਬੇ, ਧੁਆਂ ਧਾਰ ਗ਼ੁਬਾਰੀ
ਕਿਤੇ ਆਰਾਮ ਨਾ ਨਜ਼ਰੀ ਆਵੇ, ਸੜਦੀ ਦੁਨੀਆ ਸਾਰੀ
ਕਿੱਥੇ ਰਾਜ ਸੁਹਾਗ ਤੱਤੀ ਦਾ, ਲੌ ਹਠੀ ਜਿਸ ਕੁਆਰੀ
ਸੁੰਜੀ ਸੇਜ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖਸ਼ਾ, ਹਰਦਮ ਖਾਵਣ ਹਾਰੀ
ਕਿੱਥੇ ਯਾਰ ਕਿੱਥੇ ਰਲ ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ, ਕੌਣ ਤੱਤੀ ਦਾ ਬੈਲੀ
ਖ਼ੂਨੀ ਲਹਿਰ ਇਹ ਸ਼ਹਿਰ ਵਸੇਂਦਾ, ਦੋਜ਼ਖ਼ ਗਰਮ ਹਵੇਲੀ
ਤਿੰਨ ਕੋਲੋ ਦਿਲ ਬਿਖਰ ਮੇਰਾ, ਦਰਦ ਤੁਸਾਡਾ ਤੇਲ਼ੀ
ਤੱਤੀ ਤਾਵਾਂ ਲਾਅ ਮੁਹੰਮਦ, ਪੇੜੀ ਜਾਨ ਅਕੀਲੀ
ਕੇ ਕੁੱਝ ਹਾਲ ਅਸਾਡਾ ਸੱੀਵ, ਲੱਦ ਗਿਆ ਛੱਡ ਬਣਾ
ਲੂੰ ਲੂੰ ਘਾ-ਏ-ਫ਼ਿਰਾਕ ਉਹਦੇ ਦਾ, ਕਿਤਨੇ ਸੀੜਾਂ ਬਿਨ੍ਹਾਂ
ਪਕੜੀ ਜਾਨ ਅਜ਼ਾਬਾਂ ਜਿਉਂ, ਕਰ ਬੇਲਣੀਆਂ ਮੂੰਹ ਗੁਣਾ
ਆਖਣ ਰਹੋ ਨਾ ਰਿਹਾਂ ਮੁਹੰਮਦ ,ਸਬਰ ਪਿਆ ਬਣ ਭ੍ਭੱਨਾ
ਇਹੋ ਭਲੀ ਮੇਰੇ ਹੱਕ ਰੱਬਾ ,ਜਾਸਾਂ ਪਾਸ ਸੱਜਣ ਦੇ
ਦਰਦ ਬੁਖ਼ਾਰ ਅੰਦਰ ਦੇ ਫੁੱਲਾਂ, ਫੁੱਟ ਦਸਾਲਾਂ ਮਨ ਦੇ
ਕੇ ਕੁੱਝ ਇਸ ਮੇਰੇ ਸੰਗ ਕੀਤੀ, ਟੁਰਿਆ ਸੁੱਟ ਇਕੱਲੀ
ਦੁੱਖ ਉਬਾਲ ਨਾ ਟਿਕਣ ਦਿੰਦਾ, ਕੀਕਰ ਬਹਾਂ ਨਿਚੱਲੀ
ਕੀਤਾ ਹੁਕਮ ਚੁਹਫ਼ਾਨ ਮੰਗਾਇਆ, ਪੇ ਡੋਲੀ ਅੱਠ ਵਗੀ
ਜਾ ਕਰ ਕਬਰ ਕਲਾਵੇ ਲਿਉਸ, ਵਾਂਗ ਸੱਜਣ ਗੱਲ ਲੱਗੀ
ਚਿਹਰਾ ਜ਼ਰਦ ਮਿੱਟੀ ਪਰ ਮਿਲਿਆ, ਰਿਤੂ ਨੀਰ ਚਲਾਏ
ਦਿਲਬਰ ਨੂੰ ਆਜ਼ਾਰ ਦਿਲਾਂ ਦੇ, ਦਰਦਾਂ ਨਾਲ਼ ਸੁਣਾਏ
ਕਦੀ ਸਰਹਾਂਦੀ ਕਦੀ ਪਵਾਂਦੀ, ਚੁੰਮੇ ਖ਼ਾਕ ਕਬਰ ਦੀ
ਕੂਕਾਂ ਤੇ ਫ਼ਰਿਆਦਾਂ ਕਰਦੀ ,ਨਾਮੁਰਾਦ ਨਾ ਮਰਦੀ
ਜੇਕਰ ਮੌਤ ਹੋਏ ਹੱਥ ਮੇਰੇ, ਬਣਦੀ ਤੁਰਤ ਕਬੂਲੇ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕਾ ਹਾਲ ਤੱਤੀ ਦਾ, ਵੇਖਾਂ ਹੈ ਕੱਤ ਰੌਲੇ
ਕਿਉਂ ਮੂੰਹ ਕਜ ਅਸਾਂ ਥੀਂ ਬੈਠੋਂ ,ਬਾਤ ਨਾ ਪੁੱਛੇਂ ਮੂਲੇ
ਉਹੋ ਬਦੀਅ ਜਮਾਲ ਪਿਆਰੀ, ਸਿਰ ਤੇਰੇ ਪਰ ਝੋਲੇ
ਤੁਸੀਂ ਜ਼ਿਮੀਂ ਵਿਚ ਉਹਲੇ ਹੋਏ, ਜੀਵ ਨੌਕਰ ਬੂੰਦ ਅਸਮਾਨੀ
ਮੈਂ ਵਿਚ ਮਿੱਟੀ ਘੱਟੇ ਰੁਲਦੀ, ਕੱਖਾਂ ਵਾਂਗ ਨਿਮਾਣੀ
ਜਿਸ ਸੂਰਤ ਦਾ ਵਾਲ਼ ਤੈਨੂੰ ਸੀ, ਲੱਖ ਜਾਨੀ ਦੇ ਮਿਲਦਾ
ਉਹੋ ਹਸਨਪੁਰੀ ਦਾ ਸ਼ਾਹਾ, ਖ਼ਾਕ ਤੇਰੀ ਵਿਚ ਰੁਲਦਾ
ਜਿਸ ਕਾਰਨ ਤੁਧ ਕਾਰਨ ਕੇਤੇ, ਝੱਲੇ ਦੁੱਖ ਹਜ਼ਾਰਾਂ
ਜਾਂ ਉਹ ਫੁੱਲ ਅਰਮ ਦਾ ਲੱਧਾ, ਆਇਆਂ ਐਸ਼ ਬਹਾਰਾਂ
ਸ਼ਾ ਖੂੰ ਤਰੋੜ ਘੱਟੇ ਵਿਚ ਸੁੱਟ ਕੇ ,ਆਪ ਗਿਓਂ ਨੱਸ ਬਾਗ਼ੋਂ
ਕੋਲ਼ਾ ਹੋ ਗਿਆ ਉਸ ਦਾ ਗੌਂ, ਬਦਨ ਮਿਸਾਲ ਚਿਰ ਅੱਗੋਂ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਬੰਦੂਕ ਲਗਾਈ, ਕੂਕ ਨਹੀਂ ਹੁਣ ਕਾਰੀ
ਗ਼ਮ ਮੇਰਾ ਗ਼ਮ ਖ਼ਾਰ ਨਾ ਪੁੱਛਦਾ, ਕੌਣ ਕਰੇ ਗ਼ਮ ਖ਼ਵਾਰੀ
ਜੁਲਿਆ ਬਲਿਆ ਜੀਓ ਤੱਤੀ ਦਾ ,ਅੱਗ ਲੱਗੀ ਜਿਉਂ ਰੋਂਵਾਂ
ਭਾਂਬੜ ਭੜਕ ਉਠੇ ਭਿੜ ਕਾਰੇ, ਜ਼ਿਮੀਂ ਜ਼ਮਨ ਤਕ ਧੁੱਵਾਂ
ਲੋਹੂ ਭਰਿਆ ਮੁੱਖ ਤੱਤੀ ਦਾ, ਯਾਰ ਹੁੰਦਾ ਤਦ ਧੂੰਦਾ
ਅੱਜ ਮੇਰਾ ਇਹ ਦਰਦ ਵਿਛੋੜਾ, ਜੋ ਤੱਕਦਾ ਸੋ ਰੋਂਦਾ
ਗਗਨ ਚੜ੍ਹਨ ਦਾ ਰਾਹ ਨਾ ਕੋਈ, ਵਿਹਲ ਨਾ ਦਿੰਦੀ ਧਰਤੀ
ਸ਼ਾਲਾ ਭਾਅ ਨਾ ਪਵੇ ਕਿਸੇ ਦੇ, ਜੋ ਸਿਰ ਮੇਰੇ ਵਰਤੀ
ਲੱਦ ਗਏ ਦਿਲਦਾਰ ਦਿਲੇ ਦੇ, ਫੇਰ ਨਹੀਂ ਮੁੜ ਆਏ
ਫੁੱਲ ਦਾ ਭਾਰ ਨਾ ਝੱਲਿਆ ਆਹਾ, ਰੱਬ ਪਹਾੜ ਸਹਾਏ
ਜਾਂ ਕਬਰੋਂ ਕੁੱਝ ਖ਼ਬਰ ਨਾ ਲੱਭੇ, ਸਬਰ ਕਰਾਰ ਨਾ ਰਹਿੰਦਾ
ਵਣਜ ਘਰਾਂ ਵਿਚ ਢੂੰਡੇ ਜਾਈਂ, ਜਿਥੇ ਸ਼ਾਹ ਸੀ ਬਹਿੰਦਾ
ਦੂਣੀ ਭੜਕ ਲੱਗੀ ਅੱਗ ਸੀਨੇ, ਖ਼ਾਲੀ ਵੇਖ ਟਿਕਾਣੇ
ਸੰਜੇ ਤਖ਼ਤ ਸੰਜੇ ਗਾਉ ਤਕੀਏ, ਸੰਜੇ ਪੁਲਿੰਗ ਸਿਰਹਾਣੇ
ਕਦੇ ਘਰੀਂ ਮੂੰਹ ਪੱਲੇ ਪਾਂਦੀ, ਰਿਤੂ ਨੀਰ ਚਲਾਵੇ
ਕਦੇ ਕਬਰ ਪਰ ਜਾਇ ਸ਼ਿਤਾਬੀ, ਲੈਂਦੀ ਗੋਰ ਕਲਾਵੇ
ਆਈ ਬਾਝ ਨਾ ਮਰਦੀ ਜੀਵੇ, ਬਿਨ ਪੀਤੇ ਬਣ ਖਾਦੇ
ਦਰਦ ਫ਼ਿਰਾਕ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖਸ਼ਾ, ਦਿਨ ਦਿਨ ਹੁੰਦਾ ਵਾਧੇ
ਨਾ ਉਹ ਰੰਗ ਨਾ ਦੰਗ ਹੁਸਨ ਦੀ, ਬਦਨ ਕਰੰਗ ਹੋਇਆ ਸੀ
ਤੁਰ ਵੜੇ ਹਾਰ ਸਿੰਗਾਰ ਨੀਂਹ ਛੋੜੇ ਅੰਗ ਮਲੰਗ ਹੋਇਆ ਸੀ
ਖਾਵਣ ਪੀਵਣ ਯਾਦ ਨਾ ਰਹੀਉਸ, ਹੋਇਆਂ ਜ਼ਹਿਰ ਖ਼ੁਰਾਕਾਂ
ਦਿਲ ਦਾ ਸ਼ਹਿਰ ਉਜਾੜ ਕਰੇਂਦੀ, ਸਿੱਟੇ ਪਾੜ ਪੋਸ਼ਾਕਾਂ
ਮੂੰਹ ਪਰ ਖ਼ਾਕ ਸਿਰੇ ਪਰ ਘਟਾ, ਘੱਟ ਦਿਸਦਾ ਵਿਚ ਨੈਣਾਂ
ਘੱਟ ਵਿਚ ਦਰਦ ਮੁਕਾਮੀ ਹੋਇਆ, ਆਖੇ ਕਦੇ ਨਾ ਵੀਣਾ
ਪਾਣੀ ਅੰਨ ਨਾ ਛਿੱਕੇ ਮੂਲੇ, ਅੱਖੀਂ ਪਲਕ ਨਾ ਲਾਵੇ
ਰੋਂਦੇ ਨੈਣ ਨਬੀਨੇ ਹੋਏ, ਨਜ਼ਰੀਂ ਕੁੱਝ ਨਾ ਆਵੇ
ਸਜੀਆਂ ਅੱਖੀਂ ਲੋਹੂ ਸਜੀਆਂ, ਲਾਸਨ ਗਿਆਂ ਲਾਸੋਂ
ਸਟਰਿਆ ਨੂਰ ਹੰਜੋਂ ਧੋ ਖਿੜਿਆ, ਹੱਡ ਵਿਛੁੰਨੇ ਮਾਸੋਂ
ਚੀਨ ਆਰਾਮ ਗਏ ਲੱਦ ਸਾਰੇ, ਗਿੱਲ ਕਲਾਮ ਨਾ ਭਾਵੇ
ਅੰਨ੍ਹੀ ਮੋਰਾ ਰਹੇ ਹੈਰਾਨੀ, ਦੇਣ ਵਝਾਪ ਅਲਾਵੇ
ਦੀਦੇ ਦਿਲਬਰ ਵੇਖਣ ਕਾਰਨ, ਬਣ ਦਿਲਬਰ ਕਿਉਂ ਰੁੱਖਾਂ
ਜਹੀਨੀਂ ਅੱਖੀਂ ਯਾਰ ਨਾ ਦੱਸੇ, ਭੱਠ ਪਿਆਂ ਉਹ ਅੱਖਾਂ
ਇਕੇ ਤੇ ਇਹ ਮਨੱੋਰ ਦੀਦੇ, ਰੌਸ਼ਨ ਸਾਨ ਦੀਦਾ ਰੂੰ
ਜਾਂ ਛਪਿਆ ਦੀਦਾਰ ਮੁਹੰਮਦ, ਬੱਸ ਤਮਾਮ ਸੰਸਾ ਰੂੰ
ਅੱਠੇ ਪਹਿਰ ਹੋਇਆ ਕੰਮ ਉਸ ਦਾ, ਰੋਵਣ ਧੋਣ ਆਹੀਂ
ਪੱਟ ਕੁਰਟੇ ਵਿਚ ਮੁਹੰਮਦ, ਗੁਜ਼ਰੀ ਇਕ ਛਮਾਹੀਂ
ਇਕ ਦਿਨ ਫੇਰ ਕਬਰ ਦੇ ਅਤੇ, ਦਰਦਾਂ ਘੇਰ ਲਿਆਂਦੀ
ਚਿਹਰਾ ਪਾਕ ਮਿਲੇ ਵਿਚ ਖ਼ਾਕੋ, ਕੂੰਜ ਜਿਵੇਂ ਕੁਰਲਾਂਦੀ
ਦਿਨ ਦਿਨ ਭਾਰ ਹਿਜਰ ਦਾ ਵਧਦਾ, ਜ਼ੋਰ ਤਹੱਮੁਲ ਘਟੀਆ
ਜੇ ਚਾਹੇ ਤਾਂ ਤੋੜ ਪੁਚਾਏ, ਰਾਹ ਨਾ ਜਾਂਦਾ ਸੁੱਟਿਆ
ਉਹ ਪੁਰੀ ਸੀ ਉਡਣ ਵਾਲੀ, ਉੱਡਦੀ ਜੇ ਚਿੱਤ ਚਾਂਦੀ
ਉਹ ਨਾਰੀ ਇਹ ਖ਼ਾਕੀ ਬੰਦਾ, ਖ਼ਾਕ ਹੋਇਆਂ ਛੱਡ ਜਾਂਦੀ
ਦਿਲਬਰ ਆਪ ਜਨ੍ਹਾਨਦਾ ਹੋਇਆ ,ਫੇਰ ਨਹੀਂ ਸੁੱਟ ਜਾਂਦਾ
ਦੋਹਾਂ ਜਹਾਨਾਂ ਵਿਚ ਮੁਹੰਮਦ, ਖ਼ੂਬ ਪ੍ਰੀਤ ਪੱਕਾ ਨਦਾ
ਬਾਬੇ ਨਾਨਕ ਬਾਣੀ ਅੰਦਰ, ਬਾਤ ਕਹੀ ਯਕ ਰੰਗੀ
ਵੱਸ ਹੋਇਆ ਮੁੜ ਜਾਂਦਾ ਨਾਹੀਂ ,ਰੀਤ ਸੱਜਣ ਦੀ ਚੰਗੀ
ਰੋਂਦੀ ਰੋਂਦੀ ਨੂੰ ਗ਼ਸ਼ ਆਈ, ਢਹਠੀ ਨਾਲ਼ ਹਲਾਕਿ
ਨਬਜ਼ਾਂ ਛੁੱਟ ਗਿਆਂ ਰੰਗ ਭਰੀਆਂ, ਚਾਈ ਸਾਹ ਚਲਾਕੀ
ਖ਼ਿਦਮਤ ਗਾਰਾਂ ਨਾਲ਼ ਸ਼ਿਤਾਬੀ, ਮਹਿਲਾਂ ਵਿਚ ਪੁਚਾਈ
ਦਤੀਵਸ ਜਾਨ ਸੱਜਣ ਦੇ ਦਰਦੋਂ, ਨੇਕ ਘੜੀ ਜੁਦਾਈ
ਆ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ ਸੁਨੇਹਾ ਦਿੱਤਾ, ਖਿੜੇ ਗੁਲਾਬ ਬੁਲਾਂਦੇ
ਬੁਲਬੁਲ ਮਸਤ ਚਮਨ ਵੱਲ ਅੱਡੀ, ਦਰਸਨ ਲੇਨ ਗੱਲਾਂ ਦੇ
ਹੁਸਨ ਸਮੁੰਦ ਹਕਾਨ ਵਿਚੋਂ ਸੀ, ਕਤਰਾ ਸਾਫ਼ ਨੂਰਾਨੀ
ਨਦੀ ਮਜ਼ਾਜ਼ੀ ਅੰਦਰ ਆਇਆ, ਬਣ ਕੇ ਸ਼ਕਲ ਜ਼ਨਾਨੀ
ਬਾਗ਼ ਮਜ਼ਾਜ਼ੀ ਅੰਦਰ ਆਹੀ, ਬੂੰਦ ਸੱਚੀ ਸ਼ਬਨਮ ਦੀ
ਸੂਰਜ ਵੇਖ ਹੋਈ ਉੱਡ ਉੱਚੀ, ਰਲੀ ਆਂਦੀ ਜਨਮ ਦੀ
ਹੱਕ ਆਪਣੇ ਸੰਗ ਮੱਲ੍ਹਕ ਹੋਈ, ਜਿਉਂ ਬੋ ਵਿਚ ਗੁਲਾਬਾਂ
ਸ਼ੇਰੀ ਸ਼ਹਿਦ ਅੰਦਰ ਜਿਉਂ ਰਚੇ, ਮਸਤੀ ਵਿਚ ਸ਼ਰਾਬਾਂ
ਖ਼ਵੀਸ਼ ਕਬੀਲੇ ਖ਼ਿਜ਼ਮਤ ਗਾਰਾਂ, ਪਾਇਆ ਸ਼ੋਰ ਕਕਾਰਾ
ਅੱਜ ਬਦੀਅ ਜਮਾਲਪੁਰੀ ਦਾ, ਹੋਇਆ ਕੋਚ ਨਕਾਰਾ
ਜੋ ਸੁਣਦਾ ਸੌ ਹੰਜੋਂ ਭਰਦਾ ,ਹਰ ਕੋਈ ਹਾ ਹੱਕਾ ਮਾਰੇ
ਔਰਤ ਮਰਦ ਮਿਸਰ ਵਿਚ ਰੰਨੇ, ਸ਼ੋਰ ਮੁਲਕ ਵਿਚ ਸਾਰੇ
ਹੰਝੂ ਨੀਰ ਵਗੇ ਪਰ ਨਾਲੇ, ਨਾਲੇ ਆਹੀਂ ਨਾਲੇ
ਅੱਥਰੂਆਂ ਜਲ਼ ਪਾਅ ਨਹਾਏ, ਆਹੀਂ ਧੁਖਣ ਜਾਲੇ
ਸ਼ਾਹ ਪਰੀ ਦੇ ਦਰਦੋਂ ਨਾ ਰੀਂ, ਜ਼ੁਲਫ਼ਾਂ ਪੱਟ ਪਿੱਟ ਸੁੱਟਣ
ਸਖ਼ਤ ਤਮਾਚੇ ਮੂੰਹ ਪਰ ਮਾਰਨ, ਚੁੱਕੀਂ ਬਾਹਾਂ ਕੱਟਣ
ਜੀਵ ਨੌਕਰ ਉਹ ਕਰੇਂਦੀ ਆਹੀ, ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ ਕਾਰਨ
ਤੀਵੀਂ ਹੋਣ ਸਿਆਪੇ ਉਸ ਦੇ, ਦਰਦ ਤਪਾਇਆ ਆਰਿਨ
ਰੌਣ ਪੁੱਟਣ ਦੇ ਜਾਂ ਹੋ ਚੁੱਕੇ, ਗ਼ੋਗ਼ੇ ਕਿਤਨੀ ਵਾਰੀਂ
ਰੋ ਰੋ ਗ਼ੁਸਲ ਪੁਰੀ ਨੂੰ ਦਿੱਤਾ ,ਨੇਕ ਅਸੀਲਾਂ ਨਾ ਰੀਂ
ਜੀਵ ਨੌਕਰ ਮੀਂਹ ਬਹਾਰੀ ਧੂੰਦਾ, ਰੌਸ਼ਨ ਫੁੱਲ ਗੁਲਾਬੀ
ਤੀਵੀਂ ਬਦਨ ਪੁਰੀ ਦਾ ਕੀਤਾ, ਜੋਬਨ ਦਾਤ ਜਨਾਬੀ
ਅੰਗ ਗੁਲਾਬੀ ਤੇ ਰੰਗ ਕੇਸਰ, ਰੰਗ ਅਜਾਇਬ ਬਣਦਾ
ਸੱਜਰੇ ਪੁੱਤ ਚੰਬੇ ਦੇ ਵਾਂਗਰ, ਬਾਣਾ ਸਬਜ਼ ਕਫ਼ਨ ਦਾ
ਤਾ ਬਹੁਤਾ ਪਹਿਨਾਏ ਪਰਦੇ, ਕਲੀਆਂ ਵਾਂਗ ਲਪੇਟੀ
ਚਲੀ ਦੁਆਲੇ ਬੰਦ ਇਸ਼ਕ ਦੀ, ਬਿਨਾ ਕਮਰ ਨੂੰ ਪੇਟੀ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਸ਼ਜ਼ਾਦਾ ਆਹਾ, ਦਫ਼ਨ ਹੋਇਆ ਜਿਸ ਜਾਈ
ਕਬਰ ਉਹਦੀ ਦੇ ਨਾਲ਼ ਬਰਾਬਰ, ਉਸ ਦੀ ਗੋਰ ਬਣਾਈ
ਚੰਗਾ ਗੋਰ ਜ਼ਨਾਜ਼ਾ ਕਰ ਕੇ, ਦਫ਼ਨ ਪੁਰੀ ਨੂੰ ਕੀਤਾ
ਆਸ਼ਿਕ ਤੇ ਮਾਸ਼ੂਕ ਮੁਹੰਮਦ, ਵਸਲ ਪਿਆਲਾ ਪੀਤਾ
ਮਾਤਮ ਬਹੁਤ ਮਿਸਰ ਵਿਚ ਹੋਇਆ, ਰੋਂਦੇ ਮਰਦ ਜ਼ਨਾਨੀ
ਕਈ ਦਿਹਾੜੇ ਅੰਨ ਨਾ ਪੱਕਾ, ਖ਼ਲਕ ਰਹੀ ਹੈਰਾਨੀ
ਬੰਦ ਬਜ਼ਾਰ ਰਹੇ ਕੋਈ ਮੁਦਤ, ਕੋਈ ਨਾ ਆਵੇ ਜਾਵੇ
ਨਾ ਦਰਬਾਰ ਕਚਹਿਰੀ ਲੱਗੀ, ਹਰ ਕੋਈ ਰੋਵੇ ਢਾਵੇ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਬਦੀਅ ਜਮਾ ਲੈ, ਕਰ ਕਰ ਯਾਦ ਲੋਕਾਈ
ਆਹੀਂ ਢਾਹੀਂ ਭਰ ਭਰ ਰੋਂਦੀ, ਜਿਊਣਾ ਰਹਿੰਦਾ ਜਾਈ
ਵਾਹਵਾ ਭਾਗ ਤਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਜਿਹਨਾਂ, ਦਿਲਬਰ ਕੋਲ਼ ਵਸੇਰਾ
ਜਿਉਂਦਿਆਂ ਭੀ ਰਹਿਣ ਇਕੱਠੇ, ਮੋਇਆਂ ਹੋਵੇ ਇਕ ਡੇਰਾ
ਵਾਹ ਆਸ਼ਿਕ ਮਾਸ਼ੂਕ ਜਿਹਨਾਂ ਦੇ, ਹੋਏ ਪਾਰ ਉਤਾਰੇ
ਜਿਉਂਦਿਆਂ ਨਿੱਤ ਵਾਹਦੇ ਵਾਧੇ, ਮੋਇਆਂ ਬੀ ਕੁਲ ਨਿਹਾਰੇ
ਇਸ ਪਿੱਛੇ ਇਸ ਸਫ਼ਰ ਕੱਟੇ ਸਨ, ਇਸ ਪਿੱਛੇ ਇਹ ਮੋਈ
ਵਾਹ ਪ੍ਰੀਤ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖਸ਼ਾ, ਦੋਹਾਂ ਵਲਾਂ ਥੀਂ ਹੋਈ
ਏਸ ਪਿੱਛੇ ਇਸ ਸ਼ਾਹੀ ਛੱਡੀ, ਉਸ ਪਿੱਛੇ ਉਸ ਅੱਖੀਂ
ਖ਼ਾਕੋ ਰਲੇ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖਸ਼ਾ, ਵਾਲ਼ ਜਿਹਨਾਂ ਦਾ ਲਿਖੀਂ
ਪਾਵੇ ਲਾਖਾਂ ਫ਼ੈਜ਼ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ, ਜਾਣ ਸਮੇਤ ਬਦਨ ਦੇ
ਦੀਦੇ ਦਲਦੇ ਰੌਸ਼ਨ ਹੋਏ, ਨਾਲ਼ ਜਮਾਲ ਸੁਖ਼ਨ ਦੇ
ਕਤਰਾ ਇਸ਼ਕ ਮੁਹੱਬਤ ਵਾਲਾ, ਪਾਵਨ ਖ਼ੈਰ ਜਨਾਬੋਂ
ਪਰ ਕਰ ਦੇਵਨ ਠੂਠਾ ਮੇਰਾ, ਖ਼ਾਸੇ ਸ਼ੌਕ ਸ਼ਰਾਬੋਂ
ਦੁਨੀਆ ਤੇ ਦਿਲ ਲਾਨ ਨਾ ਚੰਗਾ, ਭੱਠ ਉਸ ਦੀ ਅਸ਼ਨਾਈ
ਸਭ ਜਗ ਚੱਲਣ ਹਾਰ ਹਮੇਸ਼ਾ, ਨਹੀਂ ਨਿਬਾਹੋ ਕਾਈ
ਜਿੱਤ ਵੱਲ ਵੇਖੋ ਕੈਦ ਗ਼ਮਾਂ ਦੀ, ਕਿਸ ਖ਼ਲਾਸੀ ਪਾਈ
ਕਰੇ ਖ਼ਲਾਸ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖ਼ਸ਼ਾ, ਰਹਿਮਤ ਲੁਤਫ਼ ਖ਼ੁਦਾਈ