ਅੰਤਲੀ ਮਨਾਜਾਤ

ਸ਼ੁਕਰ ਅਲੱਹਮਦ ਖ਼ੁਦਾਵੰਦ ਤਾਈਂ, ਅੰਦਰ ਏਸ ਜ਼ਮਾਨੇ
ਤੁਮ ਹੋਇਆ ਇਹ ਕਿੱਸਾ ਰੌਸ਼ਨ, ਵਰਤੀ ਵਿਚ ਜਹਾਨੇ

ਕਾਫ਼ੀਆਂ ਦੇ ਫ਼ਿਕਰ ਅੰਦਰ ਸੀ, ਦਿਲ ਚਿੰਤਾ ਵਿਚ ਝਰਦਾ
ਕੰਮ ਲੰਮਾ ਤੇ ਪਤਾ ਨਾ ਕੋਈ ,ਮੌਤ ਨਕਾਰਾ ਘਰਦਾ

ਤਾਵਲ ਥੀਂ ਕੰਮ ਸਾਦਾ ਕੀਤਾ, ਛੱਡੀਆਂ ਬਹੁਤ ਰਸੂਮਾਂ
ਚਿੱਤ ਉਦਾਸ ਜਮੀਅਤ ਥੋੜੀ, ਨਾਲੇ ਕੋਲ਼ ਹਜੂਮਾਂ

ਵਾਲੀ ਵਾਲੀ ਚਾਰ ਦਿਵਾਲੀ ,ਆਲੀ ਚੜ੍ਹਦੀ ਆਹੀ
ਉਹ ਕਮਤਾ ਲੀ ਫ਼ਿਕਰ ਅੰਦੇਸ਼ਾ, ਨਾਲੇ ਸੀ ਕੁੱਝ ਵਾਹੀ

ਵਜ਼ਨ ਬਰਾਬਰ ਬੀਤ ਬਣਾਏ, ਕੰਡੇ ਚਾੜ੍ਹ ਅਕਲ ਦੇ
ਰੱਦੇ ਰਦੀਫ਼ਾਂ ਕਾਫ਼ੀਆਂ ਸੰਗ ,ਜਾਸਨ ਮਿਲਦੇ ਰਲਦੇ

ਸਨਾਤ ਭੀ ਕੁੱਝ ਥੋੜੀ ਬਹੁਤੀ, ਹੋਸੀ ਨਾਲ਼ ਤਰੀਕਾਂ
ਲੱਜ਼ਤ ਸੋਜ਼ ਨਹੀਂ ਵੱਸ ਮੇਰੇ, ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਤੌਫ਼ੀਕਾਂ

ਕਾਠੀ ਘੋੜੇ ਰੱਬ ਦੇ ਬਖ਼ਸ਼ੇ, ਆਹਾ ਇਕ ਤਵੀਲਾ
ਵਾਰੋ ਵਾਰੀ ਡਾਕ ਚਲਾਵਾਂ ,ਚਾੜ੍ਹ ਘੱਲਾਂ ਹਿੱਕ ਚੇਲਾ

ਹਿੱਕ ਚੇਲਾ ਕਸ਼ਮੀਰ ਬਹਾਇਆ ,ਕਰਦਾ ਹਿੱਕ ਸਵਾਰੀ
ਫੇਰੇ ਉਪਰ ਫੇਰਾ ਪਾਵੇ, ਹੁਕਮ ਮਨੇ ਸਰਕਾਰੀ

ਪਲ ਪਲ ਅੰਦਰ ਹਿੰਦੁਸਤਾਨੋਂ, ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਕਸ਼ਮੀਰੇ
ਘੋੜੇ ਥੱਕ ਤੁਰਟੇ ਬਹੁਤੇ, ਲੇਟ ਰਹੇ ਹੋ ਧੀਰੇ

ਹਿਰਨ ਹੀਰਾ ਕਸਤੂਰਾ ਮੈਨੂੰ, ਪੈਰ ਉਸਤਾਦ ਫੜਾਇਆ
ਸੋਹਣੀ ਚਾਲ ਚਲਾਕੀ ਵਾਲਾ, ਲੱਭਦਾ ਫੇਰ ਖਿੜ ਈਆ

ਪਾਣੀ ਪਿਓ ਤੱਤਾ ਰੂੰ ਨਿਕਲੇ ,ਜਾ ਕਸ਼ਮੀਰੇ ਚੜ੍ਹਦਾ
ਖ਼ੋਸ਼ਬੋਈਂ ਤੇ ਖੋਜ ਖਿਲਾਰੇ, ਮਗ਼ਜ਼ ਮੁਅੱਤਰ ਕਰਦਾ

ਉਹ ਬੀ ਰੱਜ ਰਿਹਾ ਇਸ ਚਰਿਓਂ, ਚੀਨ ਅੰਦਰ ਵਣਜ ਸਿਵੀਆ
ਜਾਗ ਉਠੇਗਾ ਅੱਲ੍ਹਾ ਭਾਵੇ, ਹੁਕਮ ਜਦੋਂ ਫਿਰ ਹੋਇਆ

ਮੂੰਹ ਪਰ ਪੱਲਾ ਲਿਆ ਦੋ ਅਤੇ, ਛੁੱਟੀ ਵਰਕ ਪ੍ਰਤੂੰ
ਵਾਂਗ ਗੱਲਾਂ ਹਿੱਕ ਕਾਠੀ ਹੋਸੀ, ਅੰਦਰ ਭਰਿਆ ਪੱਤੋਂ

ਸ਼ਾਲਾ ਵਾਂਗ ਗੱਲਾਂ ਦੇ ਇਸ ਵਿਚ ,ਸਦਾ ਰਹੇ ਖ਼ੁਸ਼ਬੋਈ
ਸੁੱਚੀਆਂ ਮਰਦਾਂ ਦੀ ਸੰਗ ਬਰਕਤ, ਐਬ ਨਾ ਲਗੋਸ ਕੋਈ

ਨਾਜ਼ ਨਿਆਜ਼ ਤੇ ਸਫ਼ਰ ਆਸ਼ਿਕ ਦਾ, ਏਸ ਕਿਸੇ ਵਿਚ ਆਇਆ
ਸਫ਼ਰ ਅਲਇਸ਼ਕ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖਸ਼ਾ, ਨਾਮ ਦਲੀਲੋਂ ਪਾਇਆ

ਵਾਹਵਾ ਬਾਗ਼ ਅਰਮ ਦਾ ਬਣਿਆ ,ਦਿਵਸ ਰੱਬ ਬਹਾਰਾਂ
ਠੰਡੀ ਤੱਤੀ ਵਾਅ ਨਾ ਲਗੋਸ, ਰੌਣਕ ਰਹੇ ਹਜ਼ਾਰਾਂ

ਹਰ ਦਸਤਾਨ ਬਗ਼ੀਚਾ ਖਿੜਿਆ ,ਦਸਤੇ ਦੀਏ ਗੱਲਾਂ ਦੇ
ਜਿਉਂ ਸ਼ਾਖ਼ਾਂ ਵਿਚ ਸ਼ਾਖ਼ਾਂ ਗੰਦੀਆਂ, ਤਿਊਂ ਮਾਅਨੇ ਦਖਲਾਨਦੇ

ਖ਼ਤ ਕਾਲ਼ਾ ਤੇ ਕਾਗ਼ਜ਼ ਚਿੱਟਾ ,ਆਈਓਂ ਦਿਖਲਾਈ ਦਿੰਦਾ
ਚਾਨਣੀਆਂ ਵਿਚ ਛਾਉਂ ਚਮਨ ਦੀ, ਚਮਕਾਂ ਨੂਰ ਮਰੀਨਦਾ

ਚਸ਼ਮੇਦਾਰ ਹਰਫ਼ ਵਿਚ ਜਿਹੜੇ, ਮਾਨਿਓਂ ਚਸ਼ਮੇ ਵਗਦੇ
ਲੀਕਾਂ ਨਹਿਰਾਂ ਸਾਫ਼ ਮੁਹੰਮਦ, ਪਾਣੀ ਪੱਖੇ ਲਗਦੇ

ਇਸ ਕੱਠੇ ਪਰ ਕੱਠੇ ਹੋ ਕੇ, ਆਨ ਲੱਥੇ ਜੋ ਰਾਹੀ
ਨਹਾਤੇ ਧੋਤੇ ਖ਼ੋਸ਼ਈਂ ਹੋਏ, ਮੇਲ ਗ਼ਮਾਂ ਦੀ ਲਾਹੀ

ਜਿਸ ਵੇਲੇ ਦਿਲ ਲਹਿਰੀਂ ਆਵੇ, ਕਰੋ ਨਿਗਾਹ ਸ਼ਰਮ ਦੀ
ਮੈਂ ਆਜ਼ਿਜ਼ ਤ੍ਰਿਹਾਏ ਕਾਰਨ, ਮੰਗੂ ਬੂੰਦ ਕਰਮ ਦੀ

ਜਾਂ ਬਾਗ਼ੋਂ ਫੁੱਲ ਚੁਣ ਚੁਣ ਸਿੰਘੋ, ਕਲਗ਼ੀ ਹਾਰ ਬਣਾਓ
ਜਿਸ ਲਾਇਆ ਇਹ ਬਾਗ਼ ਉਹਨੂੰ ਬੀ, ਯਾਦ ਦਿਲੋਂ ਫ਼ਰਮਾਓ

ਇਸ ਬਾਗ਼ੇ ਦੇ ਸੈਰ ਤੁਸਾਨੂੰ, ਜਮ ਜਮ ਸਦਾ ਸਿਖਾਵਣ
ਦੇਵ ਦੁਆ ਅਸਾਨੂੰ ਦਿਲਬਰ, ਖ਼ੁਸ਼ ਹੋ ਮੁੱਖ ਵਿਖਾਉਣ

ਜੇ ਰੱਬ ਸੱਚੇ ਰਹਿਮਤ ਕੀਤੀ, ਰਹਿਸੀ ਬਾਗ਼ ਉਜਾਲ਼ਾ
ਮਰਕੇ ਖ਼ਾਕ ਹੋਏਗਾ ਆਜ਼ਿਜ਼, ਬਾਗ਼ ਬਣਾਉਣ ਵਾਲਾ

ਤੁਸੀਂ ਫਿਰੂ ਨਿੱਤ ਬਾਗ਼ਾਂ ਅੰਦਰ ,ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਐਸ਼ ਮਰ ਉਦੋਂ
ਖ਼ਾਕ ਹੋਇਆਂ ਪਰ ਰਹਿਮਤ ਭੇਜੋ, ਦੂਰ ਨਾ ਸੁੱਟੋ ਯਾਦੋਂ

ਸੈਰ ਕਰੋ ਖ਼ੋਸ਼ਬੋਈਂ ਮਾਨਵ, ਫੁੱਲ ਮਬਾਹ ਤੁਸਾਨੂੰ
ਸ਼ਾਖ਼ਾਂ ਰੱਖ ਤਰੋੜੋ ਨਾਹੀਂ, ਭਲੀ ਸਲਾਹ ਤੁਸਾਨੂੰ

ਸ਼ਾਖ਼ਾਂ ਲਫ਼ਜ਼ ਉੱਤੇ ਰੱਖ ਮਾਅਨੇ, ਕਰੋ ਜ਼ਿਆਣ ਨਾ ਦੋਹਾਂ
ਮਿੰਨਤ ਕਰ ਕੇ ਕਹੇ ਮੁਸੱਨਫ਼ ,ਪੇਸ਼ ਨਹੀਂ ਕੁੱਝ ਰੂਹਾਂ

ਛੋੜ ਨਿਕੰਮੀ ਗੱਲ ਮੁਹੰਮਦ, ਚਤੁਰਾਇਯੋਂ ਹਟ ਰਹੋ ਖਾਂ
ਮੂੰਹ ਸ਼ਰਮਿੰਦਾ ਨਾਲ਼ ਗੁਨਾਹਾਂ, ਹਾਦੀ ਦੇ ਦਰ ਢੋਉ ਖਾਂ

ਕੇ ਖੱਟਿਆ ਕੇ ਵੱਟਿਆ ਅੱਗੇ, ਨਾ ਕੁੱਝ ਹੱਥ ਨਾ ਪੱਲੇ
ਬੂਹਾ ਮੰਗ ਕਰੀਮ ਸੱਚੇ ਦਾ ,ਰੁੱਖ ਝੋਲ਼ੀ ਕੁੱਝ ਘੱਲੇ

ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਕੁੱਝ ਅਮਲ ਹੋਏਗਾ ,ਬਦ ਅਮਲੀ ਹੱਥ ਮੇਰੇ
ਹੈ ਮਸਕੀਨ ਨਵਾਜ਼ ਖ਼ੁਦਾਇਆ, ਕਰਮ ਨਿਆਰੇ ਤੇਰੇ

ਜੱਗ ਤੋਂ ਬਾਹਰੇ ਪਾਪ ਕਮਾਏ, ਲਾਅ ਫ਼ਕ਼ਰ ਦੇ ਜਾਮੇ
ਤੂੰ ਸੱਚਾ ਮੈਂ ਝੂਠਾ ਰੱਬਾ, ਕਿਆ ਲੇਖਾ ਕਿਆ ਨਾਮੇ

ਫ਼ਜ਼ਲ ਕਰੀਂ ਤਾਂ ਢੋਈ ਸਾਇਨਿਆ!, ਅਦਲੋਂ ਨਾ ਛੁਟਕਾਰੇ
ਕਰਮ ਤੇਰੇ ਦੀ ਹਿਖੀ ਅਤੇ, ਪਾਪ ਕਮਾਏ ਭਾਰੇ

ਜੋ ਕੀਤਾ ਸੋ ਭੁੱਲੀਆਂ ਕੀਤਾ, ਸਿਰ ਪਰ ਮੈਂ ਤਕਸੀਰੀ
ਬਦ ਬਖ਼ਤਾਂ ਦੇ ਕੰਮ ਕਮਾਏ, ਕਰ ਕੇ ਵੇਸ ਫ਼ਕੀਰੀ

ਤੂੰ ਸਭ ਐਬ ਛਪਾਈ ਰੱਖੇ, ਪਰਦਾ ਮੂਲ ਨਾ ਚਾਇਆ
ਇੱਜ਼ਤ ਰਿਜ਼ਕ ਬਦਨ ਵਿਚ ਮੇਰੇ, ਕੁੱਝ ਨੁਕਸਾਨ ਨਾ ਪਾਇਆ

ਨੇਅਮਤ ਬਹੁਤ ਦਿੱਤੀ ਤੁਧ ਇੱਥੇ, ਬਾਹਰ ਲੁਤਫ਼ ਹਿਸਾਬੋਂ
ਇਸੇ ਲੁਤਫ਼ ਹਿਲਾਇਆ ਮੈਨੂੰ, ਲੱਗੀ ਆਸ ਜਨਾਬੋਂ

ਜਿਸ ਘਰ ਮੰਗਤੇ ਆਦਰ ਹੋਵੇ, ਦਾਨ ਬਹੁੰ ਹੱਥ ਆਵੇ
ਜਾਂ ਲਾ ਚਾਰ ਪਵੇ ਕੋਈ ਉਸ ਨੂੰ, ਫੇਰ ਉਸੇ ਦਰ ਧਾਵੇ

ਮੇਰਾ ਭੀ ਤੁਧ ਆਦਰ ਕੀਤਾ, ਦਿੱਤੇ ਦਾਨ ਘਨੇਰੇ
ਅੱਗੋਂ ਭੀ ਹਰ ਔਖੇ ਵੇਲੇ, ਆਸ ਰੁੱਖਾਂ ਦਰ ਤੇਰੇ

ਸਿਰ ਤੇ ਪਿੰਡ ਗੁਨਾਹਾਂ ਵਾਲੀ, ਕਦਰ ਮੇਰੇ ਥੀਂ ਭਾਰੀ
ਖ਼ੂਨੀ ਨਦੀ ਉੱਜਲ ਦੀ ਅੱਗੇ, ਨਾ ਮੈਂ ਤੁਲਾਨਾ ਤਾਰੀ

ਨਾ ਅਸ਼ਨਾਈ ਨਾਲ਼ ਮਲਾਹਾਂ, ਪੱਲੇ ਨਹੀਂ ਮਜ਼ੂਰੀ
ਕੌਣ ਲੰਘਾਏ ਪਾਰ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ,ਜਾਣਾ ਕੰਮ ਜ਼ਰੂਰੀ

ਅਮਲਾਂ ਵਾਲੇ ਲੰਘ ਲੰਘ ਜਾਂਦੇ, ਕੌਣ ਚੜ੍ਹਾਵੇ ਮੈਨੂੰ
ਪਾਰ ਚੜ੍ਹਾਂ ਜੇ ਰਹਿਮਤ ਤੇਰੀ, ਹੱਥ ਫੜਾਵੇ ਮੈਨੂੰ

ਹੱਕਣਾ ਇਸ਼ਕ ਪਿਆਲੇ ਪੀਤੇ, ਹੱਕਣਾ ਜ਼ੁਹਦ ਇਬਾਦਤ
ਹਿੱਕਣਾਂ ਖੂਹ ਤਲਾਅ ਮਸੀਤਾਂ, ਹੱਕਣਾ ਦਾਨ ਸਖ਼ਾਵਤ

ਮੈਂ ਐਬਾਂ ਵਿਚ ਉਮਰ ਖੜਾਈ, ਕਰ ਕਰ ਕਾਗ਼ਜ਼ ਕਾਲੇ
ਫਿਰ ਉਮੀਦ ਨਾ ਤੁਰ ਵੜੀ ਰੱਬਾ, ਵੇਖ ਕਰਮ ਦੇ ਚਾਲੇ

ਹਰ ਇਕ ਦੀ ਮੈਂ ਆਸ ਤੁਰ ਵੜੀ, ਜੋ ਆਸਾ ਕਰ ਆਇਆ
ਫਿਰ ਭੀ ਆਸ ਤੇਰੇ ਦਰ ਮੈਨੂੰ, ਹਰ ਗਜ਼ ਨਾ ਸ਼ਰਮਾਇਆ

ਰਾਹ ਪਧਾ ਨਵ ਟਿਕਣ ਮਕਾਣੇ, ਰਾਤ ਪਵੇ ਘਰ ਜਿਸਦੇ
ਸਖ਼ੀ ਹੋਏ ਤਾਂ ਪਿੱਛੇ ਯਾਰੋ, ਖ਼ਰਚ ਪੱਲੇ ਕਿਸ ਕਿਸ ਦੇ?

ਜਿਹਨਾਂ ਖ਼ਰਚ ਦਲੇਰੀ ਤਿਨ੍ਹਾਂ, ਕੱਢ ਕੱਢ ਦਿੰਦੇ ਆਟਾ
ਖ਼ਾਲੀ ਹੱਥ ਹੈਰਾਨ ਬੇਚਾਰਾ ,ਬਹੇ ਹੇਠਾਂ ਸੁੱਟ ਗਾਟਾ

ਸ਼ਰਮ ਪਵੇ ਘਰ ਵਾਲੇ ਤਾਈਂ, ਇਸ ਅੱਗੇ ਭੀ ਧਰਦਾ
ਮੈਂ ਭੀ ਖ਼ਾਲੀ ਹੱਥ ਮੁਸਾਫ਼ਰ, ਤਕੀਆ ਤੇਰੇ ਘਰ ਦਾ

ਹਿੱਕ ਕੋਈ ਸ਼ਖ਼ਸ ਸ਼ਰਾਬੀ ਹੋਇਆ, ਮਸਜਿਦ ਅੰਦਰ ਆਇਆ
ਰੱਬ ਸੱਚੇ ਵੱਲ ਅਰਜ਼ਾਂ ਕਰਦਾ ,ਬਖ਼ਸ਼ ਬਹਿਸ਼ਤ ਖ਼ੁਦਾਇਆ

ਮੁੱਲਾਂ ਪਕੜ ਖਦੇੜਨ ਲੱਗਾ, ਬਾਹਰ ਜਾ ਪਲੀਤਾ
ਨੇਕ ਬਹਿਸ਼ਤੀ ਬਣਿਆ ਲੋੜੀਂ, ਕੇ ਅਮਲ ਤੁਧ ਕੀਤਾ

ਮਸਤਾਨੇ ਫ਼ਰਮਾਇਆ ਹਜ਼ਰਤ, ਜਾਂ ਰਹਿਮਤ ਵੱਲ ਤੁਕਾਂ
ਯਾਦ ਗੁਨਾਹ ਨਾ ਰਹਿੰਦਾ ਕੋਈ ,ਨਾ ਮੂੰਹੋਂ ਕਹਿ ਸਕਾਂ

ਰਹਿਮਤ ਥੀਂ ਨਾਮੀਦ ਨਾ ਹਵਸਾਂ, ਨਾਲ਼ ਗੁਨਾਹਾਂ ਭਰਿਆ
ਬੁਰਿਆਈਆਂ ਦੀ ਹੱਦ ਨਾ ਰੱਖੀ, ਭੁਲਾ ਨਹੀਂ ਕੁਝ ਸਰੀਆ

ਨੱਸਣ ਛਪਣ ਕਿਤੇ ਨਾ ਹੁੰਦਾ, ਸਿਰ ਮੂੰਹ ਅੱਗੇ ਧਰਿਆ
ਕਹਿਰ ਕਰੀਂ ਤਾਂ ਕੋਈ ਨਾ ਚਾਰਾ, ਰਹਿਮ ਕਰੀਂ ਤਾਂ ਤੁਰਿਆ

ਅਣ ਹੱਲਿਆਂ ਨੂੰ ਤੁਧ ਹਿਲਾਇਆ ,ਦੇ ਦੇ ਵਾਫ਼ਰ ਚੀਜ਼ਾਂ
ਨਾਮ ਹਬੀਬ ਸੁੱਚੇ ਦੇ ਪਿੱਛੇ, ਰੱਖੀਂ ਵਾਂਗ ਅਜ਼ੀਜ਼ਾਂ

ਕਦਰ ਆਪਣੇ ਥੀਂ ਬਾਹਰੀ ਮੰਗੀ, ਗੱਲ ਵੱਡੀ ਮਨਾ ਨਿੱਕਾ
ਗੁਣ ਗਿਣ ਬਹੁਤ ਸੁਣਾਵਾਂ ਕਾਹਨੂੰ, ਲੱਖਾਂ ਦੀ ਇਹ ਹੱਕਾ

ਆਤਿਸ਼ ਬਖ਼ਸ਼ ਮੁਹੱਬਤ ਵਾਲੀ, ਸਾੜੇ ਗ਼ੈਰ ਬਨਬੂਲਾਂ
ਪੈਰਾ ਸ਼ਾਹ ਕਲੰਦਰ ਅੱਗੇ, ਹਵਾਂ ਅੰਦਰ ਮਕਬੂਲਾਂ

ਮਾਪੇ ਤੇ ਉਸਤਾਦ ਮਰ ਬੀ ,ਮੈਂ ਪਰ ਹੱਕ ਜਿਹਨਾਂ ਦੇ
ਰਹਿਮਤ ਬਖ਼ਸ਼ਿਸ਼ ਮਿਹਰ ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੀ, ਹੋਏ ਹੱਕ ਤਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ

ਹੋਏ ਨਸੀਬ ਨਬੀ ਦਾ ਕਲਮਾ, ਦੇਣ ਕਬੂਲ ਮੁਹੰਮਦ
ਲਾ ਅੱਲਾਹ ਅੱਲਾ ਅਲੱਲਾਹੁ ,ਸੱਚ ਰਸੂਲ ਮੁਹੰਮਦ


ਤੁਮ ਅਲਕਲਾਮ ਬਨਾਮ ਸੈਦਿਆ ਲਾ ਨਾਮ ਅਲੀਆ-ਏ-ਅਫ਼ਜ਼ਲ ਅਲੱਸਲਾਵૃ ੋ ਅਲੱਸਲਾਮ ਵਅਲਾ ਅਆਲਿਹ ਵਾ ਵੱਲਾ ਦਿਹ ੋ ਅਸਹਾਬਾ ਵਾਹਿ-ਏ-ਬੀਤਾ ਵਸੱਲਮ

ਅਸ਼ ਇਨ ਲਾ ਅ ਅੱਲਾਹ ਅੱਲਾ ਅਲੱਲਾਹੁ ਵਹਿਦਾ', ਬਾਝ ਸ਼ਰੀਕੋਂ
ੋ ਅਸ਼ ਇਨ ਬਣੀ ਮੁਹੰਮਦ, ਪੈਗ਼ੰਬਰ ਨਜ਼ਦੀਕੋਂ
ੋ ਸੱਲਯ ਅਲੱਲਾਆ ਅ ਤਅਲਾਈ ਅਲਾਈ ਹਬੀ-ਏ-ਖ਼ਯ-ਏ-ਖ਼ਲ ਮੁਹੰਮਦ ਵਾਲਾ ਵਾ ਸਹਾਬਾ ਵਾ ਅਵੱਲਾ ਦਿਹ ਵਜ਼ੁਰੱਿੱਿਆਤਿਹ ਵਮੁਰ-ਏ-ਵਸੱਲਮ ੫

ਅੱਵਲ ਹਮਦ ਖ਼ੁਦਾਵੰਦ ਤਾਈਂ, ਬਖ਼ਸ਼ਣਹਾਰ ਗੁਨਾਹਾਂ
ਜ਼ੁਲਮ ਬੇ ਅਦਬੀ ਜੋ ਮੈਂ ਕੀਤੀ, ਬਖ਼ਸ਼ਿਸ਼ ਇਸ ਥੀਂ ਚਾਹਾਂ

ਲਾਖ ਸਲਾਵૃ ਸਲਾਮ ਨਬੀ ਤੇ, ਜੋ ਸ਼ਫ਼ੀ ਅਸਾਹਾਂ
ਜੁਰਮ ਸਜ਼ਾਓਂ ਉਸ ਦੇ ਪਿੱਛੇ, ਰੱਬਾ ਬਖ਼ਸ਼ ਪਨਾਹਾਂ

ਸ਼ਹਿਰ ਲਾਹੌਰ ਮੁਬਾਰਕ ਅੰਦਰ, ਸਿਹਤ ਕੀਤੀ ਬਾ ਕੇ
ਮੌਲਵੀ ਅਬਦੁੱਲਾ ਜਿਊਦੇ ,ਖ਼ਾਨੇ ਅੰਦਰ ਰਹਿ ਕੇ

ਜਿਸ ਸਾਹਿਬ ਅਨਵਾਅ ਬਣਾਈ, ਸੂਰਜ ਵਾਂਗ ਨੂਰਾਨੀ
ਹਰ ਇਕ ਤਾਈਂ ਫ਼ੈਜ਼ ਪੁਚਾਵੇ, ਅੰਦਰ ਮੁਸਲਮਾਨੀ

ਅਜਬ ਲਗਾਈਵਸ ਬਾਗ਼ ਫ਼ਿਕਾ ਦਾ, ਦਾਇਮ ਵਿਚ ਬਹਾਰਾਂ
ਇਸ ਗੁਲਸ਼ਨ ਦੇ ਸੈਰ ਕਨਨਦੇ, ਪਾਵਨ ਖ਼ੈਰ ਹਜ਼ਾਰਾਂ

ਸ਼ਹਿਰ ਸ਼ਰੀਅਤ ਦੇ ਵਿਚ ਜਿਸ ਨੇ, ਖ਼ੂਬ ਬਜ਼ਾਰ ਬਣਾਇਆ
ਹਰ ਮਿਸਾਈਲ ਦੇਣੀ ਵਾਲਾ, ਸੌਦਾ ਬਹੁਤ ਪਵਾਇਆ

ਆਮਾਂ ਖ਼ਾਸਾਂ ਉਸ ਬਜ਼ਾਰੋਂ, ਜੋ ਖ਼ਵਾਹਿਸ਼ ਸੋ ਪਾਇਆ
ਧੰਨ ਮੁਹੰਮਦ ਸ਼ੇਖ਼ ਅਬਦੁੱਲਾ ,ਜਿਸ ਇਹ ਫ਼ੈਜ਼ ਖਿੰਡਾਇਆ

ਆਲਮ ਆਮਿਲ ਫ਼ਾਜ਼ਲ ਕਾਮਲ, ਹਾਫ਼ਿਜ਼ ਸਿਰ ਹਕਾਨੀ
ਜ਼ਾਹਿਦ ਸੂਫ਼ੀ ਮੁੱਤਕੀ ਸਾਇਮ, ਰਾਹਬਰ ਮੁਸਲਮਾਨੀ

ਹਜ਼ਰਤ ਜੀ ਦੀ ਸੰਤ ਅਤੇ, ਕਾਇਮ ਰਹੇ ਹਮੇਸ਼ਾ
ਰੋਵਣ ਦਰਦ ਮੁਹੱਬਤ ਕਿਨੂੰ ,ਸਦਾ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਪੇਸ਼ਾ

ਹਾਂਸ ਮੁਲਕ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦੇ ਆਹੇ, ਅੱਵਲ ਵਕਤ ਜਵਾਨੀ
ਉਹੋ ਵਤਨ ਪਿਆਰਾ ਕਹਿੰਦੇ, ਜੀਵ ਨੌਕਰ ਰਸਮ ਜਹਾਨੀ

ਪੜ੍ਹਿਆ ਇਲਮ ਹੋਏ ਸਨ ਆਲਮ ,ਉਜੜ ਚਾਰਨ ਜਾਂਦੇ
ਫ਼ਖ਼ਰ ਰੀਆ ਨਾ ਆਹਾ ਮੂਲੇ, ਕਸਬੋਂ ਨਾ ਸ਼ਰਮਾਨਦੇ

ਉਜੜ ਚਾਰਨ ਕੰਮ ਮੁਬਾਰਕ, ਬਹੁਤ ਨਬੀਆਂ ਕੀਤਾ
ਨਬੀ ਵਲੀ ਦੇ ਕੰਮ ਵਿਚ ਹਕੁਮਤ, ਵੇਖੀਂ ਬੈਠ ਚੁਪੀਤਾ

ਉਜੜ ਚਾਰ ਦੀਆਂ ਨੂੰ ਹਿੱਕ ਦਿਨ, ਰੋਜ਼ ਮੁਬਾਰਕ ਆਇਆ
ਸਰੂਰ ਆਲਮ ਦੀ ਅਸਵਾਰੀ, ਅਪਣਾ ਆਪ ਵਿਖਾਇਆ

ਕਹਿਣ ਸਲਾਮ ਉਲੀਕ ਅਬਦੁੱਲਾ, ਪੁੱਛਣ ਲੱਗੇ ਸਵਾਰਾਂ
ਕੌਣ ਕੋਈ ਇਹ ਸ਼ਾਹ ਸ਼ਹਾਂ ਦਾ ,ਕੌਣ ਇਹ ਫ਼ੌਜ ਕਤਾਰਾਂ

ਕਿਹਾ ਉਲੀਕ ਸਲਾਮ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ, ਫੇਰ ਬਸ਼ਾਰਤ ਕਰਦੇ
ਇਹ ਸਰੂਰ ਸਰਦਾਰ ਨਬੀਆਂ, ਸਾਰੇ ਜਿਸਦੇ ਬਰਦੇ

ਜਾ ਮਿਲੇ ਅਬਦੁੱਲਾ ਹੋਰੀਂ, ਨਾਲ਼ ਅਦਬ ਤਸਲੀਮਾਂ
ਹਜ਼ਰਤ ਬਹੁਤ ਨਵਾਜ਼ਿਸ਼ ਕਰ ਕੇ, ਕੀਤੀਆਂ ਸਿਰ ਮਹਿਮਾਂ

ਜ਼ਾਹਰ ਬਾਤਨ ਰੌਸ਼ਨ ਹੋਇਆ, ਖੁੱਲੇ ਇਲਮ ਤਮਾਮੀ
ਪੁਖ਼ਤਾ ਕਾਰ ਹੋਏ ਅਬਦੁੱਲਾ, ਦੂਰ ਹੋਈ ਸਭ ਖ਼ਾਮੀ

ਕੀਤਾ ਅਮਰ ਨਬੀ ਨੇ ਜਾਓ, ਸ਼ਹਿਰ ਲਾਹੌਰ ਮੁਬਾਰਕ
ਨਾਮ ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੇ ਇਲਮ ਪੜ੍ਹਾਵੀਂ ,ਕਦੇ ਨਾ ਹੋਵੇਂ ਤਾਰਿਕ

ਤਾਂ ਤਸ਼ਰੀਫ਼ ਲਾਹੌਰ ਲਿਆਏ, ਆ ਬੈਠੇ ਹਿੱਕ ਥਾਵੇਂ
ਮਰਦ ਕਰਨ ਗੁਲਜ਼ਾਰ ਜ਼ਿਮੀਂ ਨੂੰ, ਕੱਲਰ ਹੋਵੇ ਭਾਵੇਂ

ਹੁਸਨ ਮੁਹੰਮਦ ਸੀ ਹਿੱਕ ਤੇਲ਼ੀ, ਬੰਦਾ ਖ਼ਾਸ ਸਾਈਂ ਦਾ
ਇਸ ਦੇ ਆਨ ਬਣੇ ਹਮਸਾਏ, ਨਾਮ ਨਾ ਯਾਦ ਜਾਈਂ ਦਾ

ਚੁੱਕੀ ਪੀਸਣ ਕਰਨ ਮਜ਼ੂਰੀ, ਕਸਬ ਹਲਾਲੋਂ ਖਾਵਣ
ਨਾਮ ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੇ ਇਲਮ ਸ਼ਰੀਅਤ, ਹਰ ਇਕ ਕਾਨ ਪੜਾਉਣ

ਸ਼ਾਗਿਰਦਾਂ ਨੂੰ ਕਰਨ ਨਸੀਹਤ, ਨਾਲੇ ਸਭਨਾਂ ਯਾਰਾਂ
ਨਾ ਮਹਿਰਮ ਵੱਲ ਵੇਖੋ ਨਾਹੀਂ, ਅੰਦਰ ਲੀਲ ਨੁਹਾਰਾਂ

ਹਿੱਕ ਦਿਨ ਸੁਣੇ ਸ਼ਾਗਿਰਦਾਂ ,ਆਹੇ ਟੁਰਦੇ ਜਾਂਦੇ ਰਸਤੇ
ਅੱਗੇ ਨਾਰ ਆਹੀ ਹਿੱਕ ਬੈਠੀ, ਖ਼ੂਬ ਸੁੰਦਰ ਬੰਦ ਬਸਤੇ

ਜ਼ੇਵਰ ਤੇ ਪੋਸ਼ਾਕ ਅਜਾਇਬ ,ਸੂਰਤ ਬਹੁਤ ਸਫ਼ਾਈ
ਰੰਗ ਗੁਲਾਬੀ ਅੰਗ ਹਿਸਾਬੀ, ਜੋਬਨ ਜੋਤ ਜਗਾਈ

ਸ਼ੇਖ਼ ਅਬਦੁੱਲਾ ਚਲਦੇ ਚਲਦੇ, ਜਾਂ ਉਸ ਜਾਈ ਪਹਤੇ
ਰਸਤੇ ਅਤੇ ਚੁੱਪ ਚੁਪਾਤੇ, ਰਹੇ ਖਲੋਤੇ ਬਹੁਤੇ

ਵੇਖ ਹੈਰਾਨ ਹੋਏ ਹਮਰਾਹੀ ,ਜਾਂ ਫਿਰ ਆਏ ਡੇਰੇ
ਕੀਤੀ ਅਰਜ਼ ਸ਼ਾਗਿਰਦਾਂ, ਹਜ਼ਰਤ ਇਹ ਨਹੀਂ ਕੰਮ ਤੇਰੇ

ਆਪ ਅਸਾਨੂੰ ਮੁੜ ਮੁੜ ਵਰਜੋ, ਬਹੁਤ ਕਰੋ ਤਾਕੀਦਾਂ
ਨਾ ਮਹਿਰਮ ਨੂੰ ਵੇਖੋ ਨਾਹੀਂ, ਇਹ ਹੈ ਕੰਮ ਬੇ ਦੀਦਾਂ

ਆਪ ਅੱਜ ਰਸਤੇ ਵਿਚ ਖਲ਼ੋਕੇ, ਵੇਖਦਿਆਂ ਝੱਟ ਲਾਇਆ
ਆਮਿਲ ਆਪ ਸ਼ਰੀਅਤ ਅਤੇ, ਅੱਜ ਕੇ ਵੇਲ਼ਾ ਆਇਆ?

ਆਪ ਹੋਰੀਂ ਫ਼ਰਮਾਉਣ ਲੱਗੇ, ਸਮਝ ਨਾ ਆਈ ਤੁਸਾਂ
ਮੈਂ ਇਸ ਔਰਤ ਵੱਲ ਨਾ ਡਿੱਠਾ ,ਰਮਜ਼ ਨਾ ਪਾਈ ਤੁਸਾਂ

ਹੈ ਖ਼ਮੀਰ ਮੇਰਾ ਇਸ ਥਾਵੇਂ, ਕਬਰ ਹੋਈਗੀ ਉਥੇ
ਤਾਂ ਉਹ ਜਾ ਖਲ਼ੋਕੇ ਵੇਖੀ, ਤੁਸੀਂ ਨਾ ਜਾਓ ਘੁਥੇ

ਹਰ ਇਕ ਤਾਈਂ ਵਤਨ ਪਿਆਰਾ ,ਜੋ ਇਨਸਾਨ ਵਫ਼ਾਈ
ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਉਹ ਜਾ ਪਿਆਰੀ, ਰਿਹਾ ਖਲੋ ਇਸ ਜਾਈ

ਜਾਂ ਰਿਹਲਤ ਫ਼ਰਮਾਈ ਇਥੋਂ, ਓਥੇ ਕਬਰ ਹੋਈ ਸੀ
ਇਹ ਕਰਾਮਤ ਜ਼ਾਹਰ ਦੇਖੀ, ਲੋਕਾਂ ਖ਼ਬਰ ਹੋਈ ਸੀ

ਹੋਰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਵੇਖੋ, ਨਾਲੇ ਬੇ ਰਿਆਈ
ਹਿੱਕ ਕੋਈ ਸ਼ਖ਼ਸ ਕਿਤਾਬ ਵਡੇਰੀ, ਚਾਹੇ ਜਿਲਦ ਲਿਖਾਈ

ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਥੀਂ ਹੋ ਨਾ ਸਕਦੀ, ਸਿਹਤ ਨਾਲੇ ਜਲਦੀ
ਪਾਸ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਲਾਇਆ ਕਾਗ਼ਜ਼, ਦਸ ਪੀਓਸ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ

ਥੋੜੇ ਦਿਨ ਦਾ ਅਰਸਾ ਕਰ ਕੇ, ਸ਼ੇਖ਼ ਅਬਦੁੱਲਾ ਲੀਤੀ
ਫਿਰ ਉਹ ਆਇਆ ਸ਼ਖ਼ਸ ਘੁੰਣ ਨੂੰ ,ਜਿਸ ਦਿਨ ਦੇਣੀ ਕੀਤੀ

ਦਰ ੱਪਰ ਆਨ ਅਵਾਜ਼ਾ ਕੇਤੂਸ, ਸੁਣ ਕੇ ਬਾਹਰ ਆਏ
ਦਾੜ੍ਹੀ ਅਤੇ ਆਟਾ ਡੁੱਲ੍ਹਾ, ਜ਼ਾਹਰ ਪਿਆ ਦਿਖਾਏ

ਵੇਖਦਿਆਂ ਉਸ ਕਿਹਾ ਹਜ਼ਰਤ, ਇਹ ਕੇ ਹਾਲ ਤੁਸਾਡਾ
ਆਖਣ ਲੱਗੇ ਚੁੱਕੀ ਪੀਸਣ ,ਹੈ ਨਿੱਤ ਕੰਮ ਅਸਾਡਾ

ਕਰਾਂ ਮਜ਼ੂਰੀ ਛੱਡ ਮਗ਼ਰੂਰੀ, ਐਵੇਂ ਹੋਏ ਗੁਜ਼ਾਰਾ
ਖਾਏ ਹਲਾਲ ਅਯਾਲ ਅਸਾਡਾ ,ਮੱਤ ਪਾਏ ਛੁਟਕਾਰਾ

ਇਸ ਸ਼ਖ਼ਸ ਨੇ ਕਿਹਾ ਹਜ਼ਰਤ, ਇੱਡੇ ਰੰਜ ਨਾ ਪਾਉ
ਯਾਦ ਮੈਨੂੰ ਇਕ ਹਰਫ਼ ਅਜਿਹਾ, ਉਸ ਦਾ ਵਿਰਦ ਕਮਾਊ

ਸਿਜਦੇ ਪੇ ਕੇ ਥੋੜੀ ਵਾਰੀ, ਰੋਜ਼ੀ ਕਾਰਨ ਪੜ੍ਹਨਾ
ਦੋ ਰੁਪਈਆ ਰੋਜ਼ ਹੋਈਗਾ, ਨਿੱਤ ਲੈ ਕੇ ਘਰ ਵੜਨਾ

ਬੇਟੇ ਇਹ ਗੱਲ ਸੁਣਦੇ ਆਹੇ, ਬਹੁਤ ਦਿਲੋਂ ਖ਼ੁਸ਼ ਹੋਏ
ਹੁਣ ਗੁਜ਼ਰਾਨ ਫ਼ਰਾਖ਼ ਹੋਵੇਗੀ, ਖਾਸਾਂ ਬੈਠੇ ਸੂਏ

ਜਾਂ ਕੋਈ ਰੋਜ਼ ਗੁਜ਼ਸ਼ਤਾ ਹੋਇਆ, ਆਮਦ ਕੁੱਝ ਨਾ ਆਈ
ਉਹੋ ਹਾਲ ਰਿਹਾ ਸੀ ਸਾਰਾ, ਵਾਧਾ ਹੋਰ ਨਾ ਕਾਈ

ਬਾਬਾ ਜੀ ਇਹ ਕੇ ਕੁਝ ਹਵੀ,ਅ ਬੇਟੀਆਂ ਅਰਜ਼ ਗੁਜ਼ਾਰੀ
ਯਾ ਉਹ ਅਮਲ ਤੁਸਾਂ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ, ਯਾ ਉਹ ਹੋਇਆ ਨਾ ਜਾਰੀ

ਕਹਿਣ ਲੱਗੇ ਅਬਦੁੱਲਾ ਹੋਰੀਂ, ਸੁਣੋਂ ਮੇਰੇ ਦਲਬਨਦੋ!
ਮੈਨੂੰ ਸ਼ਰਮ ਰਬੇ ਥੀਂ ਆਇਆ, ਪੜ੍ਹਿਆ ਨਾ ਫ਼ਰਜ਼ਨਦੋ

ਇਤਨੀ ਉਮਰ ਗੁਜ਼ਸ਼ਤਾ ਹੋਈ, ਰੋਜ਼ੀ ਰਿਹਾ ਪੁਚਾਂਦਾ
ਰੋਜ਼ੀ ਕਾਰਨ ਕਰਾਂ ਨਾ ਸਿਜਦੇ, ਇਹ ਰੀਆ ਹੋ ਜਾਂਦਾ

ਖ਼ਾਲਿਕ ਰਾਜ਼ਕ ਆਪ ਅਲਹਾਈ, ਨਿੱਤ ਦਿੰਦਾ ਬਿਨ ਮੰਗੇ
ਰੋਜ਼ੀ ਕਾਰਨ ਸਿਜਦੇ ਕਰਨੇ, ਨਹੀਂ ਅਸਾਨੂੰ ਚੰਗੇ

ਇਸੇ ਮਰਦ ਉੱਖਲਾ ਸੀ ਆਹੇ, ਅੱਜ ਅਜਿਹੇ ਕਿੱਥੇ
ਗ਼ਰਜ਼ ਨਹੀਂ ਨਫ਼ਸਾਨੀ ਓਥੇ, ਸ਼ੌਕ ਇਲਾਹੀ ਜਥੇ

ਐਸੀ ਬੇ ਰੀਆ ਇਬਾਦਤ, ਖ਼ੁਸ਼ਬੂਦਾਰ ਉੱਖਲਾ ਸੌਂ
ਆਮਾਂ ਦਾ ਕੇ ਕਦਰ ਮੁਹੰਮਦ, ਹੁੰਦੀ ਮਰ ਦੂੰ ਖਾ ਸੌਂ

ਬੇਟਾ ਉਸ ਦਾ ਨੂਰ ਮੁਹੰਮਦ, ਕਹਿਣ ਮਦ ਕੁੱਕ ਜੀਂ ਨੂੰ
ਬਹੁਤ ਮਨਾ ਕੁੱਬ ਉਸ ਦੇ ਲੇਕਿਨ, ਯਾਦ ਨਹੀਂ ਉਹ ਮੈਂ ਨੂੰ

ਬਹੁਤ ਕਿਤਾਬਾਂ ਅਤੇ ਉਸ ਨੇ, ਹਾਸ਼ੀਆ ਸ਼ਰ੍ਹਾ ਲਗਾਈ
ਲਕਬ ਮਦ ਕੁੱਕ ਹਜ਼ਰਤ ਦਿੱਤਾ, ਵੇਖ ਉਹਦੀ ਦਾਨਾਈ

ਅੱਗੇ ਬੇਟੇ ਦੋ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ, ਜ਼ਾਹਿਦ ਸੂਫ਼ੀ ਭਾਰੇ
ਨਿੱਕੀ ਮੁਹੰਮਦ ਤੱਕੀ ਮੁਹੰਮਦ, ਰੱਬ ਦੇ ਖ਼ਾਸ ਪਿਆਰੇ

ਹਿੱਕ ਗਿਆ ਲਾਵਲੱਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਥੀਂ, ਮਨ ਰਜ਼ਾ-ਏ-ਖ਼ੁਦਾਈ
ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਰੱਬ ਬੇਟਾ ਦਿੱਤਾ, ਸਾਹਿਬ ਸਿਦਕ ਸਫ਼ਾਈ

ਜੀਂ ਨੂੰ ਕਹਿਣ ਮੁਹੰਮਦ ਆਸ਼ਿਕ, ਲਕਬ ਮੁਬਾਰਕ ਪਾਇਆ
ਵਿਚ ਲਹੌਰ਌ ਲੁਹਾਰੀ ਮੰਡੀ, ਇਸ ਨਿਸ਼ਾਨ ਲਗਾਇਆ

ਪੁਸ਼ਤ ਬਾ ਪੁਸ਼ਤ ਬਜ਼ੁਰਗ ਹੋਏ, ਜੀਵ ਇਹ ਘਰ ਵੱਡਾ ਕਦੀਮੀ
ਅਸਾਂ ਗ਼ਰੀਬਾਂ ਕਰਨ ਤਵਾਜ਼ਿ ,ਬੋਲਣ ਨਾਲ਼ ਹਲੀਮੀ

ਜਿਥੇ ਚਸ਼ਮਾ ਮਿੱਠਾ ਹੋਵੇ, ਹਰ ਕੋਇ ਅਤਿ ਵੱਲ ਜਾਵੇ
ਪਰਦੇਸੀ ਦੀ ਖ਼ਿਦਮਤ ਜਿਥੇ, ਓਥੇ ਡੇਰਾ ਲਾਵੇ

ਦੋਹਾਂ ਸਬੱਬਾਂ ਥੀਂ ਉਸ ਬੰਦੇ, ਉਸ ਘਰ ਡੇਰਾ ਲਾਇਆ
ਹਿੱਕ ਪੈਰਾਂ ਦੀ ਪੈਰਵੀ ਨੂੰ, ਦੂਜਾ ਹੁੱਬ ਫਸਾਇਆ

ਹੁਜਰੇ ਵਾਲੇ ਪੀਰ ਅਸਾਡੇ, ਇਸ ਘਰ ਰਹੇ ਉਤਰਦੇ
ਕਹਿਣ ਉਸਤਾਦਾਂ ਦਾ ਘਰ ਉਸ ਨੂੰ, ਅਦਬ ਉਸ ਦਾ ਬੀ ਕਰਦੇ

ਇਸੇ ਕਾਰਨ ਬਣਦਾ ਆਜ਼ਿਜ਼, ਉਸੇ ਘਰ ਉਤਰਦਾ
ਨਾਲੇ ਖ਼ਿਜ਼ਮਤ ਇੱਜ਼ਤ ਉਲਫ਼ਤ, ਕਰਦਾ ਸਾਹਿਬ ਘਰਦਾ

ਸੋਹਣਾ ਮਰਦ ਲਿਆਕਤ ਵਾਲਾ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਬਖ਼ਸ਼ ਖ਼ੁਦਾਈ
ਬਜ਼ੁਰਗ ਜ਼ਾਦਾ ਮਿਸਲ ਸ਼ਜ਼ਾਦਾ, ਖ਼ਾਦਮ ਹੈ ਫ਼ਕਰਾਈ

ਹੱਛੀ ਹੁੱਬ ਕੀਤੀ ਇਸ ਮੇਰੀ, ਨਾਲ਼ ਚੜ੍ਹਾ ਲਿਆਇਆ
ਵਿਚ ਚੌਬਾਰੇ ਨਾਲ਼ ਪਿਆਰੇ, ਰੱਖਿਆ ਉਸ ਬਹਾਇਆ

ਅੱਗੇ ਹਿੱਕ ਦਾਮਾਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ, ਅਹਿਲ ਚਿਰਾਗ਼ ਅੰਦਰੂਨਾ
ਨਾਮ ਮੁਹੰਮਦ ਉੱਦ ਦੀਨ ਉਹ ਹਾਫ਼ਿਜ਼, ਖ਼ੁਸ਼ ਦਰਵੇਸ਼ ਨਮੂਨਾ

ਵੱਡਾ ਸਾਹਿਬ ਜਿਊਦੇ ਮਦਰਸ, ਜੋ ਸਾਹਿਬ ਸਜਾਦਾ
ਇਹ ਮੁਹੰਮਦ ਉੱਦ ਦੀਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ,ਬੇਟਾ ਨੇਕ ਇਰਾਦਾ

ਨਾਲ਼ ਫ਼ਕੀਰਾਂ ਅਦਬ ਮੁਹੱਬਤ, ਰੱਖਦਾ ਬਹੁਤ ਅਸ਼ਨਾਈ
ਤਰੀਏ ਮਹੀਨੇ ਖ਼ਿਦਮਤ ਮੇਰੀ ,ਤਾਂ ਉਸ ਰੱਖੀ ਚਾਈ

ਮੁਰਸ਼ਦ ਦਾ ਅਹਿਸਾਨ ਮੇਰੇ ਤੇ, ਸਾਰ ਲਏ ਮਹਿਤਾ ਜਾਂ
ਉਹ ਰਖਵਾਲਾ ਸਦਾ ਮੁਹੰਮਦ, ਉਸੇ ਨੂੰ ਸਭ ਲਾਜਾਂ