ਸੈਫ਼ਾਲ ਮਲੂਕ

اوصاف عشق

ਸਦਾ ਸੁਖਾਲੇ ਉਹੋ ਭਾਈ, ਇਸ਼ਕ ਜਿਹਨਾਂ ਘੱਟ ਆਇਆ
ਮਰਹਮ ਫੁੱਟ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਭਾਣੇ, ਹਿਕੁ ਜੇਹਾ ਸਿਖਾਇਆ

ਤਾਜ ਤਖ਼ਤ ਸੁਲਤਾਨੀ ਤਜ ਕੇ, ਠੂਠਾ ਫੜਨ ਗਦਾਈ
ਰੁੱਖ ਉਮੀਦ ਸੱਜਣ ਦੇ ਦਰਦੀ ,ਕੱਟਣ ਜੋ ਬਣ ਆਈ

ਦਮ ਦਮ ਪੀਣ ਸ਼ਰਾਬ ਗ਼ਮਾਂ ਦੀ, ਦਮ ਨਾ ਮਾਰਨ ਮੂਲੇ
ਵੱਟ ਝੱਲਣ ਵੱਟ ਪਾਨ ਨਾ ਮਤੱਹੇ, ਵਾਹ ਤਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਰੌਲੇ

ਮਿੱਠਾ ਨਸ਼ਾ ਸ਼ਰਾਬਾਂ ਵਾਲਾ, ਪਰ ਵਿਚ ਤੁਰ ਵਟਕ ਫ੍ਫੱਿਕੀ
ਬੁਲਬੁਲ ਨੂੰ ਖ਼ੁਸ਼ ਸੁਹਬਤ ਗੱਲ ਦੀ, ਬੁਰੀ ਕੰਡੇ ਦੀ ਦੁੱਕੀ

ਕਰ ਕਰ ਯਾਦ ਸੱਜਣ ਨੂੰ ਖਾਂਦੇ ,ਭੁੰਨ ਭੁੰਨ ਜਿਗਰ ਨਵਾ ਲੈ
ਸ਼ਰਬਤ ਵਾਂਗ ਪਿਆਦੇ ਹਤੱਹੋਂ, ਪੀਵਣ ਜ਼ਹਿਰ ਪਿਆਲੇ

ਫੇਰ ਖ਼ਲਾਸੀ ਮੰਗਦੇ ਨਾਹੀਂ, ਜੋ ਕੈਦੀ ਦਿਲਬਰ ਦਏ
ਫਾਹੀ ਥੀਂ ਗੱਲ ਕੱਢਦੇ ਨਾਹੀਂ, ਹੋਏ ਸ਼ਿਕਾਰ ਉਸ ਘਰ ਦੇ

ਝੱਲਣ ਭਾਰ ਮਲਾਮਤ ਵਾਲੇ, ਅਸ਼ਕੇ ਦੇ ਮਤਵਾਰਿਏ
ਭੁੱਖਾ ਉੱਠ ਹੋਵੇ ਮਸਤਾਨਾ, ਭਾਰ ਉਠਾਵੇ ਭਾਰਿਏ

ਹਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਕਿਸ ਨੂੰ ਮਾਲਮ, ਫਿਰਦੇ ਆਪ ਛੁਪਾਇਆ
ਦਿਲ ਵਿਚ ਸੋਜ਼ ਪਤੰਗਾਂ ਵਾਲਾ, ਚਿਹਰਾ ਸ਼ਮ੍ਹਾ ਬਣਾਇਆ

ਬਾਹਰੋਂ ਦੱਸਣ ਮਿਲੇ ਕਾਲੇ, ਅੰਦਰ ਆਬ ਹਯਾਤੀ
ਹੋਂਠ ਸਕੇ ਤਰਹਾਿਆਂ ਵਾਂਗਰ, ਜਾਣਦੀ ਵਿਚ ਨ੍ਹਾਤੀ

ਸ਼ਹਿਰ ਉਜਾੜ ਢੁਢੀਂਦੇ ਵਤਦੇ, ਦਿਲਬਰ ਯਾਰ ਬਿਗ਼ਲ ਵਿਚ
ਗੁੰਗੇ ਡੋਰੇ ਕਣ ਜ਼ਬਾਨੋਂ, ਮਾਅਨੀ ਸਭ ਅਕਲ ਵਿਚ

ਰਾਤ ਦਿਨ੍ਹਾਂ ਗਲ ਲਾਇਆ ਜਾਨੀ, ਹੱਕ ਦਮ ਜੁਦਾ ਨਾ ਹੁੰਦੇ
ਆਸ਼ਿਕ ਰਿਜਨ ਨਹੀਂ ਮੁਹੰਮਦ, ਭਰ ਭਰ ਹੰਜੋਂ ਰੋਂਦੇ

ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਇਸ਼ਕ ਬੰਦੇ ਦਾ ਲੱਗਾ, ਸਬਰ ਆਰਾਮ ਨਾ ਤਿਨ੍ਹਾਂ
ਸੁੱਤੇ ਬੈਠੇ ਅਤਿ ਵੱਲ ਵੇਖਣ, ਲੁੱਟ ਖੜੇ ਸਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ

ਐਸਾ ਸਿਦਕ ਲਿਆਉਣ ਉਸ ਤੇ, ਸੱਚੇ ਨਾਲ਼ ਧਿਆਨੇ
ਇਸ ਬਣ ਬਾਗ਼ ਬਜ਼ਾਰ ਨਾ ਭਾਵਨ, ਲਾਵਣ ਅੱਗ ਜਹਾਨੇ

ਹੋਰ ਕਿਸੇ ਦੀ ਚਾਹ ਨਾ ਰਹਿੰਦੀ, ਸੁੱਟਣ ਸਭ ਅਸ਼ਨਾਿਆਂ
ਮਾਉ ਪਿਓ ਦਾ ਲਿੰਗ ਉਤਾਰਨ, ਲੱਜ ਲੱਗਾਉਣ ਭਾਈਆਂ

ਇੱਕ੍ਹੀਂ ਪਾਏ ਕਰ ਕਣ ਨਾਹੀਂ, ਨੇਹੂੰ ਜਨਹਾਨਦੇ ਲਾਏ
ਅੱਖ ਮੇਟੋ ਤਾਂ ਦਿਲ ਵਿਚ ਵਸਦੇ, ਲੂੰ ਲੂੰ ਵਿਚ ਸਮਾਏ

ਸ਼ਰਮ ਹੀਆ-ਏ-ਨਾ ਰਹੇ ਕਿਸੇ ਦਾ ,ਝੱਲਣ ਬਦੀ ਖ਼ੁਆਰੀ
ਦਿਲਬਰ ਬਾਝੋਂ ਸਬਰ ਨਾ ਕਰਦੇ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਲਗਾਈ ਯਾਰੀ

ਜੇ ਉਹ ਜਾਨ ਪਿਆਰੀ ਮੰਗੇ, ਤੁਰਤ ਤਲ਼ੀ ਪਰ ਧਿਰ ਦਏ
ਸਿਰ ਲੋੜੇ ਤਾਂ ਸਹਿਲ ਪਛਾਨਣ ,ਰੱਤੀ ਉਜ਼ਰ ਨਾ ਕਰਦੇ

ਇਸ ਹਵਾਏ ਹਿਰਸ ਹਵਾਓਂ, ਐਸਾ ਹੈ ਚਿੱਤ ਮਸਦਾ
ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਇਸ਼ਕ ਹਕੀਕੀ ਲਾਇਆ ,ਕਰੋ ਤਾਜੁੱਬ ਇਸ ਦਾ

ਹਾਲਾਂ ਅੰਦਰ ਕਰੋ ਨਾ ਹੁੱਜਤ ,ਭਲੀ ਨਸੀਹਤ ਭਾਈ
ਹਾਲ ਮੁਹਿਬਾਂ ਦਾ ਰੱਬ ਮਾਲਮ, ਹੋਰ ਕੇ ਜਾਣੇ ਕਾਈ

ਹਰਦਮ ਜਿਕਰ ਸੱਜਣ ਦੇ ਅੰਦਰ ,ਕੁਲ ਜਹਾਨ ਭਲਾਉਣ
ਦਿਲ ਜਾਨੀ ਦੇ ਅਸ਼ਕੇ ਕੋਲੋਂ, ਆਪਣੀ ਜਾਨ ਰਲਾਵਨ

ਹੱਕ ਦਿਲਬਰ ਨੂੰ ਦਿਲ ਵਿਚ ਰਕੱਹਨ, ਸਭ ਖ਼ਲਕਤ ਥੀਂ ਨੱਸਣ
ਵੇਦਨ ਵੈਦ ਨਾ ਜਾਨਣ ਮੂਲੇ, ਕਿਹੋ ਕੇ ਦਾਰੂ ਦੱਸਣ

ਕਣ ਆਵਾਜ਼ ਪਵੇ ਹਰ ਵੇਲੇ ,ਪਹਿਲੇ ਕੱਲ ਅਲਸਤੋਂ
ਕਾਲੂ ਬੁਲਾਈ ਕੋ ਕਿੰਦੇ ਭਾਈ, ਉਸੇ ਜ਼ਕੋਂ ਮਸਤੋਂ

ਵਿੱਚੋਂ ਆਤਿਸ਼ ਬਾਹਰੋਂ ਖ਼ਾਕੀ ,ਦੱਸਦੇ ਹਾਲੋਂ ਖ਼ਸਤੋਂ
ਜੇ ਹੱਕ ਨਾਅਰਾ ਕਰਨ ਮੁਹੰਮਦ, ਢੀਨ ਪਹਾੜ ਸ਼ਕਸਤੋਂ

ਜੇ ਹੱਕ ਆਹ ਦਰਦ ਦੀ ਮਾਰਨ, ਹੁੰਦਾ ਮੁਲਕ ਵੀਰਾਨੀ
ਕੋਹ ਕਾਫ਼ਾਂ ਦਏ ਸਬਜ਼ੇ ਸੜ ਦਏ, ਨਦਈਂ ਰਹੇ ਨਾ ਪਾਣੀ

ਵਾਊ ਵਾਂਗ ਫਿਰਨ ਸਭ ਮੁਲਕੀਂ, ਹਰ ਗਜ਼ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਉਣ
ਚੁੱਪ ਰਹਿਣ ਕਸਤੂਰੀ ਵਾਂਗੂੰ, ਫਿਰ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ ਧੁਮਾਉਣ

ਰਾਤੀਂ ਜ਼ਾਰੀ ਕਰ ਕਰ ਰੋਵਣ, ਨੀਂਦ ਇੱਕ੍ਹੀਂ ਦੀ ਧੋਂਦੇ
ਫ਼ਜਰੇ ਆਓਗਨਹਾਰ ਕਹਾਉਣ, ਹਰ ਥੀਂ ਨੀਵੇਂ ਹੁੰਦੇ

ਰਾਤੀਂ ਦੇਹਾਂ ਸੋਜ਼ ਸੱਜਣ ਦਏ, ਰਹਿਣ ਹਮੇਸ਼ਾ ਸੜ ਦਏ
ਰਾਤੋਂ ਦੀਨਹਾ ਪਛਾਨਣ ਨਾਹੀਂ, ਨਾ ਲਹਿੰਦੇ ਨਾ ਚੜ੍ਹਦੇ

ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਹੱਕ ਘੁੱਟ ਭਰ ਕੇ ਪੀਤਾ, ਵਹਦਤ ਦੇ ਮੱਧ ਲਾਲੋਂ
ਇਲਮ ਕਲਾਮ ਨਾ ਯਾਦ ਰਹਿਓ ਨੇਂ, ਗੁਜ਼ਰੇ ਕਾਲ ਮੁਕਾਲੋਂ

ਦੂਏ ਜਹਾਨ ਭੁਲਾਏ ਦਿਲ ਤੋਂ, ਖ਼ਬਰ ਨਾ ਰਿਹਾ ਵਾਲੋਂ
ਰਾਂਝੇ ਵਿਚ ਸਮਾ-ਏ-ਮੁਹੰਮਦ, ਛੁੱਟੀ ਹੀਰ ਜਨਜਾਲੋਂ

ਦਿਲਬਰ ਨਾਲ਼ ਹੋਇਆ ਹੱਕ ਜਿਸ ਨੇ, ਅਪਣਾ ਆਪ ਗਵਾਇਆ
ਤੌਹੀਨ ਪੜਦਾ ਅੱਗੇ ਚੜ੍ਹਦਾ, ਤੂਹੀਂ ਯਾਰ ਛੁਪਾਇਆ

ਸ਼ਾਹ ਮਨਸੂਰ ਇੰਨਾ ਅਲਹਕ ਕਹਿੰਦਾ ,ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਸ਼ਰਮਾਇਆ
ਤੋ ਹੈਂ ਮਹਿਰਮ ਯਾਰ ਮੁਹੰਮਦ ,ਕਹਿੰਦਾ ਕੰਨ ਪਰਾਇਆ

ਰੇਤ ਵਜੂਦ ਤੇਰੇ ਵਿਚ ਸੁਣਾ, ਐਂਵੇਂ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਵੇ
ਹੰਜੋਂ ਦਾ ਘੱਤ ਪਾਣੀ ਧੋਵੀਂ, ਰੇਤ ਮਿੱਟੀ ਰੁੜ੍ਹ ਜਾਵੇ

ਪਾਰਾ ਘੱਤ ਮੁਹੱਬਤ ਵਾਲਾ ,ਗੋਲੀ ਹੱਕ ਬਣਾਵੇ
ਖ਼ਾਕ ਰਲੇ ਵਿਚ ਖ਼ਾਕ ਮੁਹੰਮਦ, ਸੁਣਾ ਕੀਮਤ ਪਾਵੇ

ਦੁੱਧ ਵਜੂਦ ਤੇਰੇ ਵਿਚ ਸ਼ੇਰੀ, ਰੋਗ਼ਨਦਾਰ ਸਮਾਣੀ
ਮੁਰਸ਼ਦ ਲਾਵਿਏ ਜਾਗ ਪਰਮ ਦੀ, ਤਾਂ ਜੰਮੇ ਦੁੱਧ ਪਾਣੀ

ਗੱਲ ਵਿਚ ਫਾਹ ਗ਼ਮਾਂ ਦਾ ਘੱਤ ਕੇ, ਜ਼ ਕਰੂੰ ਛਕ ਮਦਹਾਨੀ
ਹਿੰਮਤ ਨਾਲ਼ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖਸ਼ਾ, ਮੱਖਣ ਆਇਆ ਜਾਣੀ

ਕੱਲੀ ਕਿਹਾ ਨਵੇਂ ਨਾ ਸ਼ਰਮਾ ਨਵੇਂ ,ਕੱਲੀ ਹੈ ਇਹ ਚਾਂਦੀ
ਸੈਰ ਅੰਦਰ ਸਿਰਸਾਹੀ ਪਾਣੀ ,ਸਸਤੀ ਤਦੋ-ਏ-ਕਾਂਦੀ

ਬੋਤੇ ਗਾਲ ਰਿਆਜ਼ਤ ਵਾਲੇ, ਆਤਿਸ਼ ਬਾਲ ਗ਼ਮਾਂ ਦੀ
ਪ੍ਰੇਮ ਜੁੜੀ ਘੱਤ ਵੇਖ ਮੁਹੰਮਦ, ਸਭ ਚਾਂਦੀ ਮਨ ਭਾਂਦੀ

ਨਹ ਅਕ ਆਪ ਕੋ ਕਨੀਦਾ, ਹੱਕ ਦਮ ਦੂਰ ਨਾ ਦਿਸਦਾ
ਇਸ ਦਏ ਡੇਰੇ ਅੰਦਰ ਤੇਰੇ, ਫਿਰੇਂ ਲੋੜ ਆਓ ਜਿਸਦਾ

ਮਹਿਰਮ ਹੋਵੇਂ ਕੰਨ ਭੁਲਾਵੇ, ਪਿੜ ਦਾ ਹੈ ਵਿਚ ਕਿਸ ਦਾ
ਜਾਂ ਜਾਂ ਦੱਸੇ ਆਪ ਮੁਹੰਮਦ, ਤਾਂ ਤਾਂ ਆਪ ਨਾ ਦਿਸਦਾ

ਇਸ ਦੂਈ ਦੇ ਦਾਵੇ ਪੱਟੀਆਂ, ਸਿੱਟਿਆਂ ਦੂਰ ਹਜ਼ੂਰੋਂ
ਨੋਰੋਂ ਸਾਇਆ ਜ਼ਾਹਰ ਆਇਆ ,ਛੁਪ ਨੱਸਦਾ ਫਿਰ ਨੋਰੋਂ

ਜਾਂ ਇਹ ਸਾਇਆ ਦੂਰ ਹਟਾਇਆ, ਸੱਚ ਨਿਕਲੇ ਮਨਸੂਰੋਂ
ਮੈਂ ਵੰਜੇ ਤਾਂ ਫੇਰ ਮੁਹੰਮਦ, ਕੰਨ ਕਹੇ ਤੋਂ ਦੂਰੋਂ

ਵਹਦਤ ਦਾ ਦਰਿਆ ਵਡੇਰਾ, ਜਾਂ ਮਝਾਂ ਵਿਚ ਆਵੇ
ਡਾਬਾਂ ਵੱਖਰੀਆਂ ਭੰਨ ਢਣਾਂ, ਹਿਕੋ ਲਹਿਰ ਬਣਾਵੇ

ਕਤਰਾ ਵਣਜ ਪਿਆ ਦਰਿਆਵੇ ,ਤਾਂ ਉਹ ਕੰਨ ਕਹਾਵੇ
ਜਿਸ ਤੇ ਅਪਣਾ ਆਪ ਗਵਾਵੇ ,ਆਪ ਉਹੋ ਬਣ ਜਾਵੇ

ਅੱਵਲ ਜ਼ੁਹਦ ਰਿਆਜ਼ਤ ਅੰਦਰ, ਬੈਠ ਕਿਨਾਰੇ ਗੱਲ ਖਾਂ
ਧੁੱਪਾਂ ਮੀਂਹ ਸਿਆਲੇ ਪਾਲੇ ,ਸਭ ਸਿਰੇ ਪਰ ਝੱਲ ਖਾਂ

ਸਾਸ ਰਹਿਣ ਰੁੱਤ ਮਾਸ ਨਾ ਹੋਵਣ, ਕਾਲ਼ਖ ਜੁੱਸੇ ਮੁਲਖਾਂ
ਜਾਂ ਸੁੱਕ ਹੋਵੇਂ ਵਾਲ਼ ਮੁਹੰਮਦ, ਜ਼ੁਲਫ਼ ਸੱਜਣ ਦੀ ਰਲ਼ ਖਾਂ

ਰੁਕੱਹੋਂ ਤਰੋੜ ਲਏ ਪੁੱਤ ਸਾਵੇ, ਭੰਨ ਮਰੋੜ ਟਿਕਾਏ
ਹਰੇ ਭਰੇ ਸਨ ਆਬਾਂ ਵਾਲੇ, ਧੁੱਪੇ ਪਾਅ ਸੁਕਾਏ

ਲੰਗਰੀ ਡੰਡੇ ਘੋਟ ਬੇਚਾਰੇ, ਸੂਰਤ ਭੰਨ ਗਵਾਏ
ਤਾਂ ਦਿਲਬਰ ਦੇ ਪੈਰੀਂ ਲੱਗੀ ,ਮਹਿੰਦੀ ਰੰਗ ਲਗਏ

ਜੰਬੀ ਦਾ ਹੱਕ ਵਾਲ਼ ਦੇਹੀ ਦਾ ,ਗ਼ੁਸਲੋਂ ਰਹੇ ਜੇ ਸਿੱਕਾ
ਇਸੇ ਹਾਲ ਰਹੇਗਾ ਜੰਬੀ, ਗ਼ੁਸਲ ਨਾ ਜ਼ਾਇਜ਼ ਉੱਕਾ

ਜੇ ਹੱਕ ਵਾਲ਼ ਤੇਰੇ ਵਿਚ ਮੀਆਂ, ਆਪਣੀ ਆਪ ਖ਼ੋਦੀ ਦਾ
ਤਾਂ ਭੀ ਬਹੁਤ ਨਰਗ ਨੂੰ ਬਾਲਣ, ਉਕਿਸੇ ਐਬ ਬਦੀ ਦਾ

ਕੇ ਕੁਝ ਬਾਤ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਦਸਾਂ, ਕਦਰ ਨਾ ਮੇਰਾ ਭਾਈ
ਇਹ ਦਰਿਆ ਅੱਗੇ ਦਾ ਵਗਦਾ ,ਜਿਸਦਾ ਲਾਹਨਗ ਨਾ ਕਾਈ

ਜਿਸ ਨੇ ਕਦਮ ਅਗੇਰੇ ਧਰਿਆ,ਸਵੀਵ ਸੜਿਆ ਸੜਿਆ
ਪਰ ਉਥੇ ਸੜ ਮਰਨ ਹਯਾਤੀ, ਐਂਵੇਂ ਗੱਲ ਨਾ ਅੜਿਆ

ਜੀਵਨ ਜਿਊਣ ਝੋਟਾ ਨਾਂਵਾਂ ,ਮੱਤ ਖੁੱਲੀ ਸਿਰ ਉੱਤੇ
ਲੱਖ ਕਰੋੜ ਤੇਰੇ ਥੀਂ ਸੋਹਣੇ, ਖ਼ਾਕ ਅੰਦਰ ਰਲ਼ ਸੁੱਤੇ

ਜਿਨ੍ਹੀਆਂ ਇਸ਼ਕ ਖ਼ਰੀਦ ਨਾ ਕੀਤਾ, ਐਂਵੇਂ ਆ ਭੁਗਤੇ
ਅਸ਼ਕੇ ਬਾਝ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖਸ਼ਾ ,ਕਿਆ ਆਦਮ ਕਿਆ ਕਿਤੇ

ਜਿਸ ਦਿਲ ਅੰਦਰ ਇਸ਼ਕ ਨਾ ਰਚਿਆ ,ਕਿਤੇ ਇਸ ਥੀਂ ਚੰਗੇ
ਖ਼ਾਵੰਦ ਦੇ ਦਰ ਰਾਖੀ ਕਰਦੇ, ਸਾਬਰ ਭੁਕੱਹੇ ਨੰਗੇ

ਇਸ਼ਕੋਂ ਬਾਝ ਈਮਾਨ ਕੁ ਯ੍ਹਾ ,ਕਹਿਣ ਈਮਾਨ ਸਲਾਮਤ
ਮਰ ਕੇ ਜੀਵਨ ਸਿਫ਼ਤ ਇਸ਼ਕ ਦੀ, ਦਮ ਦਮ ਰੋਜ਼ ਕਿਆਮਤ

ਪਲ ਸਿਰਾਤ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਪੈਂਡਾ, ਸੋ ਜਾਣੇ ਜੋ ਟੁਰਦਾ
ਆਸ ਬਹਿਸ਼ਤ ਦਲੇਰੀ ਦਿੰਦਾ ,ਨਰਗ ਵਿਛੋੜਾ ਹਿਰਦਾ

ਲਾਖ ਜ਼ਹਾਜ਼ ਇਸੇ ਵਿਚ ਡੁੱਬੇ, ਕਿਹੜਾ ਪਾਰ ਉੱਤਰ ਦਾ
ਏਸ ਨਦੀ ਦੀਆਂ ਮਝਾਂ ਤੱਕ ਕੇ ਦਿਲ ਦਲੇਰਾਂ ਭਰਦਾ

ਆਸ਼ਿਕ ਬਣਨ ਸੁਖਾਲ਼ਾ ਨਾਹੀਂ, ਵੇਖਾਂ ਨਿਉਂ ਪਤੰਗ ਦੇ
ਖ਼ੁਸ਼ੀਆਂ ਨਾਲ਼ ਜਲ਼ਨ ਵਿਚ ਆਤਿਸ਼ ,ਮੁੱਤੋਂ ਮੂਲ ਨਾ ਸੰਗਦੇ

ਜੇ ਲੱਖ ਜ਼ੁਹਦ ਇਬਾਦਤ ਕਰੀਏ, ਬਣ ਇਸ਼ਕੋਂ ਕਿਸ ਕਾਰੀ
ਜਾਂ ਜਾਂ ਇਸ਼ਕ ਨਾ ਸਾੜੇ ਤੈਨੂੰ, ਤਾਂ ਤਾਂ ਨਿਬੱਹੇ ਨਾ ਯਾਰੀ

ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਰਦ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਨਾਹੀਂ ,ਕਦ ਫੁਲ ਪਾਨ ਦੀਦਾ ਰੂੰ
ਜੇ ਰੱਬ ਰੋਗ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਲਾਵੇ, ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਦਾ ਰੂੰ

ਪਾਕ ਸ਼ਹਾਦਤ ਕਤਲ ਹੋਵੇਗਾ ,ਜੇ ਕਰ ਉਸ ਤਲਵਾਰੋਂ
ਸਦਾ ਹਯਾਤੀ ਜਾਣ ਮੁਹੰਮਦ ,ਮਰਨਾ ਉਸ ਅਜ਼ਾਰੋਂ

ਚਾਹੀਏ ਇਸ਼ਕ ਸਿਪਾਹੀ ਐਸਾ ,ਮੈਂ ਨੂੰ ਮਾਰ ਗੁਆ ਵਏ
ਥਾਣਾ ਕੱਢ ਤਬੀਅਤ ਵਾਲਾ ,ਸਿਫ਼ਤਾਂ ਸਭ ਬਦਲਾਵਿਏ

ਪੱਕਾ ਪੈਰ ਧਰੇਂ ਜੇ ਧਰਨਾ ,ਤਿਲਕ ਨਹੀਂ ਮੱਤ ਜਾਵੇ
ਸੋ ਇਸ ਪਾਸੇ ਪਏ ਮੁਹੰਮਦ, ਜੋ ਸਿਰ ਬਾਜ਼ੀ ਲਾਵੇ

ਯਾਰ ਕਰੇ ਜਦ ਅਪਣਾ ਤੈਨੂੰ ,ਛੁਟਸਨ ਹੋਰ ਅਸ਼ਨਾਿਆਂ
ਮਾਂ ਪੀਓ ਸੱਜਣ ਯਾਦ ਨਾ ਰਹਿਸਨ, ਹਿਰਸ ਨਾ ਭੈਣਾਂ ਭਾਈਆਂ

ਜਦੋਂ ਜਮਾਲ ਕਮਾਲ ਦੱਸੇਗਾ ,ਸੋਹਣਾ ਲਾਅਲ ਪਿਆਰਾ
ਵੇਖਣ ਨਾਲ਼ ਹਲਾਲ ਹੋਈਂਗਾ, ਛੋੜ ਜੰਜਾਲ਼ ਪਸਾਰਾ

ਖ਼ਲਕਤ ਥੀਂ ਗੁੰਮ ਹੋਇਆ ਚਾਹਸੀਂ, ਗੁੰਮ ਹੋਇਆ ਤਦ ਪਾਸੀਂ
ਬਰਾਂ ਵਿਚ ਦਰਿੰਦਿਆਂ ਵਾਂਗੂੰ ,ਛੁਪ ਛੁਪ ਝੱਟ ਲੰਘਾ ਸੀਂ

ਨਾਲੇ ਲਾਗ਼ਰ ਲਿੱਸਾ ਥੀਸੀਂ, ਨਾਲੇ ਜ਼ੋਰ ਤਵਾਨਾ
ਨਾਲੇ ਆਕਿਲ ਦਾਣਾ ਹੋਸੇਂ, ਨਾਲੇ ਮਸਤ ਦੀਵਾਨਾ

ਕਦੇ ਨਿਚਲਾ ਬੈਠ ਸੁਕੱਹਲਾ, ਧਾਗੇ ਲਾਸੀਂ ਜੁਲੀ
ਕਦੇ ਉਠਾ ਸੀਂ ਅੱਗ ਜਲਾ ਸੀਂ, ਜੁਲੀ ਬਿਸਤਰ ਕੱਲੀ!

ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਿਲਬਰ ਪਾਇਆ ਉਨ੍ਹਾਂ, ਨਾ ਪ੍ਰਵਾਹ ਕਿਸੇ ਦੀ
ਵਿਚ ਗੋਸ਼ੇ ਤਹੀਦ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ, ਨਾਹੀਂ ਜਾਇ ਕਿਸੇ ਦੀ

ਫ਼ਾਰਗ਼ ਹਨ ਉਹ ਅਕਲੋਂ ਹੋਸ਼ੋਂ, ਟੁਰਦੇ ਆਪਣੀ ਟੁਰੇ
ਔਰਾਂ ਦੇ ਪੰਧ ਮੱਤ ਨਾ ਸੁਣਦੇ, ਕਣ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਡੋਰੇ

ਸੁੱਕੇ ਪੀਰ ਨਦੀ ਥੀਂ ਲੰਘਣ, ਵਿਚ ਸਮੁੰਦਰ ਚਲਦੇ
ਹਰ ਗਜ਼ ਮਿਸਲ ਸਮੁੰਦਰ ਕੀੜੇ, ਆਤਿਸ਼ ਵਿਚ ਨਾ ਜੁਲਦੇ

ਨਾ ਚੰਗੀਆਂ ਅਖਵਾਇਆ ਲੋੜਣ, ਨਾ ਖ਼ਲਕਤ ਦੀ ਮਨਤੇ
ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਕਦ ਭਾਵਤ ਚਾਹੁਣ, ਜੋ ਭਾਵੇ ਦਰ ਕੰਤੇ

ਵਿੱਚੋਂ ਨੂਰ ਇਲਾਹੀ ਰੰਗੇ, ਬਾਹਰੋਂ ਕਾਲੇ ਕੁਲਫ਼ੀ
ਨਾ ਉਹ ਮੇਰੇ ਵਾਂਗੂੰ ਯਾਰੋ, ਦਿਲ ਜੰਜੂ ਗੱਲ ਅਲਫ਼ੀ

ਮਿੱਠੀ ਛਾਂ ਅਤੇ ਫਲ ਵਾਲੇ ,ਵਾਂਗ ਅੰਜੀਰ ਅੰਗੂਰਾਂ
ਨਾ ਬੇ ਫ਼ੈਜ਼ ਅਸਾਡੇ ਵਾਂਗੂੰ ,ਕੁੜੇ ਮਤੱਹੇ ਘੋਰਾਂ

ਖ਼ਾਸ ਇਨਸਾਨ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਕਹੀਏ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਇਸ਼ਕ ਕਮਾਇਆ
ਧੜ ਸਿਰ ਨਾਲ਼ ਨਾ ਆਦਮ ਬੰਦਾ, ਜਾਂ ਜਾਂ ਸਿਰ ਨਾ ਪਾਇਆ

ਉੱਪਰ ਜੁੱਲੀ ਮੂੰਹੋਂ ਜੁਲੀ, ਅੰਦਰ ਨਹੀਂ ਤਜੱਲੀ
ਜਬ ਲੱਗ ਇਸ਼ਕੋਂ ਜਾਣ ਨਾ ਜੁਲੀ, ਭੱਠ ਜੁਲੀ ਕਿਆ ਜੁਲੀ

ਅੱਵਲ ਅਲਫ਼ ਇਕੱਲਾ ਹੋ ਨਵੇਂ ,ਨੁਕਤੇ ਛੋੜ ਜੰਜਾਲਿ
ਹਿਕੋ ਸੂਰਤ ਹਿਕੋ ਹਿੰਦਸਾ, ਬਹੁਤ ਹਿਸਾਬੋਂ ਖ਼ਾਲੀ

ਕਡੱਹੀਂ ਵੱਲ ਖਲੋ ਨਵੀਂ ਸਿੱਧਾ ,ਕਰ ਕੇ ਹਿੰਮਤ ਆਲੀ
ਅੰਦਰ ਉਲਫ਼ਤ ਹੋਈ ਅਲਫ਼ ਦੀ ,ਤਾਂ ਅਲਫ਼ੀ ਗੱਲ ਡਾਲ਼ੀ

ਚਾਰੇ ਤੁਰਕਾਂ ਜੋੜ ਬਣਾਵੇਂ, ਤਾਜ ਮੁਬਾਰਕ ਵਾਲੇ
ਦੁਨੀਆ ਅਕਬਾ ਆਪਣੇ ਆਪੋਂ, ਤਰਕ ਤਰਕ ਵੀ ਨਾਲੇ

ਤਾਜ ਸੂਹੇ ਜੇ ਨਬੀ ਸਲੀਮਾਂ, ਹੱਦ ਹੱਦ ਕੋਲ਼ ਬਹਾਲੀ
ਤਾਂ ਹੈਂ ਤੋਂ ਵਲਾਇਤ ਵਾਲੀ, ਰੁਤਬੇ ਆਲੀ ਆਲੀ

ਜੁਲੀ ਦੇ ਤੁਰੇ ਅੱਖਰ ਭਾਈ ,ਸਮਝ ਉਸ਼ਾ ਰੁੱਤ ਨਾਮੋਂ
ਜੀਮੋਂ ਜਾਗਣ ਸੰਝ ਸਵੇਰੇ ,ਲੰਘਣ ਕੱਟਣ ਲਾਮੋਂ

ਇਈਓਂ ਯਾਦ ਕਰਨ ਹਰ ਵੇਲੇ, ਦਿਲਬਰ ਹਰ ਅਨਦਾਮੋਂ
ਜੁਲੀ ਵਿਚ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖਸ਼ਾ,ਛੁਪ ਰਹਉ ਹਰ ਇਲਜ਼ਾਮੋਂ

ਗੱਲ ਵਿਚ ਸੇਲ੍ਹੀ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ,ਝੱਲ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਫਾਹਾ
ਛੱਡ ਗਰਾਨੀ ਹੋ ਸੈਲਾਨੀ, ਪਕੜ ਸੱਜਣ ਦਾ ਰਾਹਾ

ਗੱਲ ਮੇਰੀ ਹੱਥ ਤੇਰੇ ਸ਼ਾਹਾ ,ਉਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਕੁਝ ਆਹਾ
ਸੈੱਲ ਸੱਜਣ ਦੀ ਸਮਝ ਮੁਹੰਮਦ, ਤਾਂ ਸੇਲ੍ਹੀ ਦਾ ਲਾਹਾ

ਨਫ਼ਸ ਫ਼ਸਾਦੀ ਮਾਰਨ ਕਾਰਨ ,ਕਿਸ ਲੈ ਕਮਰ ਜਵਾਨਾ!
ਆਸਾ ਦਾ ਫੜ ਆਸਾ ਹੱਥ ਵਿਚ ,ਹੋ ਜਾ ਸ਼ੇਰ ਤਵਾਨਾ

ਰਾਤ ਹਨੇਰੀ ਢੂੰਡ ਚੱਠ ਫੇਰੀ ,ਜੰਗਲ਼ ਬਾਰ ਵੀਰਾਨਾ
ਪੱਥਰ ਤੂਰ ਦਿਲੇ ਦਏ ਅਤੇ, ਦੱਸੇ ਨੂਰ ਸ਼ਹਾਨਾ

ਕੱਤੀਂ ਸੂਤ ਇਖ਼ਲਾਸ ਅਮਲ ਦਾ, ਬੈਠ ਨੂਰੇ ਦੀ ਲੋਈ
ਪਾਨ ਪ੍ਰੀਤ ਦੁਕਾਨ ਦੁੱਖਾਂ ਦਾ, ਇੰਨੇ ਕਰੀਗਰ ਕੋਈ

ਸ਼ੁੱਧ ਬੁੱਧ ਹੋਸ਼ ਜਹਾਨੀ ਸਾਰੀ, ਵਿੱਤੀ ਕਮਲੀ ਹੋਈ
ਅੱਵਲ ਬੰਨ੍ਹ ਗੁੱਲੂ ਤਾਮੋਂ ,ਫੇਰ ਗੁਲੂਬੰਦ ਲੋਈ

ਸੜ ਆਪੋਂ ਦੇ ਲੱਜ਼ਤ ਔਰਾਂ ,ਮਿਸਲ ਸ਼ਰਾਬ ਕਬਾਬਾਂ
ਆਪ ਫ਼ਨਾ ਹੋ ਜ਼ਾਤੇ ਰਲ਼ ਖਾਂ ,ਵਾਂਗਣ ਆਬ ਹਬੁਬਾਂ

ਜਿਹਨਾਂ ਜਾਮ ਅਲਸਤੋਂ ਪਤਿਆ,ਰਲ਼ ਕੇ ਨਾਲ਼ ਅਸਹਾਬਾਂ
ਰੋਜ਼ ਹਸ਼ਰ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਮੁਹੰਮਦ, ਤਰੋ ਟਕ ਮਸਤ ਖ਼ਰਾਬਾਂ

ਛਮ ਛਮ ਤੀਰ ਪੁੰਨ ਤਲਵਾਰੀਂ, ਆਸ਼ਿਕ ਨਾ ਡਰ ਰਹਿੰਦੇ
ਇਸ਼ਕ ਪ੍ਰਹੇਜ਼ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖਸ਼ਾ ,ਨਹੀਂ ਕਦੇ ਰਲ਼ ਬਹਿੰਦੇ

ਮਹਿਰਮ ਬਾਝੋਂ ਭੇਤ ਸੱਜਣ ਦਾ, ਹਰ ਹੱਕ ਨਾਲ਼ ਨਾ ਕਹਿੰਦੇ
ਬਦੀ ਮਲਾਮਤ ਕਹਿਰ ਕਿਆਮਤ ,ਸਉ ਸਉ ਸਿਰ ਪਰ ਸਹਿੰਦੇ

ਇਸ਼ਕ ਲੱਗਾ ਤਾਂ ਸ਼ਰਮ ਕੁ ਯ੍ਹਾ ,ਉਹ ਆਤਿਸ਼ ਇਹ ਪੋਲਾ
ਲਾਇਕ ਹੋ ਨਾਲਾਇਕ ਬੰਦੇ, ਸਨ ਭਾਈ ਮਕਬਵੁਲਾ

ਬੇਦਰਦਾਂ ਨੂੰ ਪੁਚੱਹੋ ਨਾਹੀਂ, ਦਰਦਮੰਦਾਂ ਦਾ ਰੌਲਾ
ਮਰ ਜੀਵਨ ਤਾਂ ਵਾਕਫ਼ ਥੀਵਣ ,ਇਸ਼ਕ ਨਹੀਂ ਪੁਟ ਕੋਲਾ

ਦਿੰਦੇ ਝਿੜਕ ਜਵਾਬ ਪਿਆਰੇ ,ਫੇਰ ਨਾ ਆਵੀਂ ਉਥੇ
ਜੇ ਆਵੇਂ ਤਾਂ ਕਤਲ ਕਰਾਂਗੇ ,ਅਸੀਂ ਕਿੱਥੇ ਤੂੰ ਕਿੱਥੇ

ਜਾ ਮੀਆਂ ਨਿਊ ਨਹਾ ਲਾ ਉਸ ਜਾਈ, ਕਦਰ ਹੋਵੇ ਕੁਝ ਜਥੇ
ਜੇ ਲੱਖ ਦੇਣ ਸਲਾਹ ਵੰਜਣ ਦੀ ,ਆਸ਼ਿਕ ਹੱਕ ਨਾ ਮਿਤੱਹੇ

ਚੇਤਾ ਚੇਤਾ ਕੁੰਡ ਨਾ ਦੇਵੀਂ ,ਇਸ਼ਕ ਲੜਾਇਯੋਂ ਅੜਿਆ
ਸੋਲੇ ਜਾਸੀ ਬਰਖ਼ੂਰਦਾਰੀ ,ਜੋ ਇਸ ਸੂਲੀ ਚੜ੍ਹਿਆ

ਮੂਤੋ ਆ ਕਬਲ ਇਨ ਤਮੋ ਤੋ ,ਹਰਫ਼ ਸਹੀ ਜਿਸ ਪੜ੍ਹਿਆ
ਇਸ ਮੈਦਾਨ ਮੁਹੰਮਦ ਬਖਸ਼ਾ ,ਸਿਰ ਦਿੱਤਾ ਪਿੜ ਖਿੜਿਆ

ਜੇ ਤੂੰ ਆਸ਼ਿਕ ਬਣਿਆ ਲੋੜੀਂ, ਪੱਲਾ ਪਕੜ ਸੱਜਣ ਦਾ
ਜਾਣ ਮੰਗੇ ਤਾਂ ਦੇ ਸ਼ਿਤਾਬੀ, ਸਰਫ਼ਾ ਕਰੀਂ ਨਾ ਤਨ ਦਾ

ਤਿੰਨ ਭੀ ਤਾਹੀਯਂ ਜੰਨਤ ਜਾਸੀ, ਖ਼ਿਲਾਤ ਲੈ ਮਰਨ ਦਾ
ਦੋਜ਼ਖ਼ ਮੱਤ ਮੁਹੰਮਦ ਝਾਗੇ, ਰੱਖ ਕੇ ਚਾਹ ਮਿਲਣ ਦਾ

ਹਾਲ਼ੀ ਲੋਕ ਕਰੇਂਦੇ ਵਾਹੀਆਂ, ਸੁਕਦੇ ਧੁੱਪੇ ਸੜਦੇ
ਸਾਰੇ ਰੰਜ ਭਲੇ ਜਦ ਰੱਜ ਕੇ, ਮਨ ਪਾਈਆਂ ਘਰ ਖਿੜਦੇ

ਹਿੱਕਣਾਂ ਦੇ ਕਈਂ ਖੇਤ ਕਮਾਏ, ਛੇਕੜ ਗੁੜੇ ਗਵਾਏ
ਪੂਰੀ ਪਈ ਪ੍ਰੀਤ ਇਹਨਾਂ ਦੀ, ਮਰਦੇ ਬਾਜ਼ ਨਾ ਆਏ

ਆਸ਼ਿਕ ਨਾਉਮੀਦ ਨਾ ਹੋਵਣ, ਦਿਨ ਦਿਨ ਲੰਮੀਆਂ ਆਸਾਂ
ਜੇ ਸਉ ਵਾਰ ਖਦੇੜਨ ਦਰ ਤੋਂ, ਕੂਕਣ ਕਦੇ ਨਾ ਜਾਸਾਂ

ਜੇ ਤੂੰ ਤਾਲਿਬ ਰਾਹ ਇਸ਼ਕ ਦਾ, ਛੱਡ ਵਹਿਮਾਂ ਵਿਸਵਾਸਾਂ
ਹਿੰਮਤ ਦਾ ਲੱਕ ਬੰਨ੍ਹ ਮੁਹੰਮਦ ,ਰੱਖ ਆਸਾਂ ਪਿਆ ਪਾਸਾਂ

ਦਿਲਬਰ ਜਿਸਦਾ ਕੋਈ ਨਾ ਸਾਨੀ, ਜੋਬਨ ਦਾ ਮਤਵਾਲਾ
ਹਾਰ ਨਾ ਨਿਯਤ ਪ੍ਰੀਤ ਉਹਦੀ ਦੀ, ਨਿਉਂ ਕਮਾਈਂ ਲਾਲ਼ਾ

ਜਿਸ ਬਿਨ ਹਿਕਦਮ ਜਾਲ਼ ਨਾ ਥੀਂਦੀ ,ਇਸ ਬਣ ਕਿਉਂਕਰ ਰਹਸੀਂ
ਦੇ ਜਵਾਬ ਖਦੇੜੇ ਤੋੜੇ, ਫ਼ਿਰ ਉਸੇ ਵੱਲ ਢਸੀਂ

ਜੇ ਦਿਲਬਰ ਮਨਾ ਲਾਏ ਨਾਹੀਂ, ਤੂੰ ਮੁੱਖ ਮੂਲ ਨਾ ਮੁੜੇਂ
ਡੂਹੰਗੀ ਨਦੀ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਅੰਦਰ, ਜੀਓ ਜਾਮਾ ਸਭ ਬੋੜੀਂ

ਜੇ ਉਹ ਨਾਲ਼ ਨਾ ਚੱਲਣ ਦੇਵੇ ,ਪਿੱਛਾ ਕਦੇ ਨਾ ਛੋੜੀਂ
ਲਾ ਤੱਕ ਮਨ ਰਹ ਵਾਲੀ, ਆਸ ਉਮੀਦ ਨਾ ਤੋੜੀਂ

ਜਾਂ ਤੂੰ ਸਰਦੇ ਪੈਰ ਬਣਾਕੇ, ਮਗਰ ਸੱਜਣ ਦੇ ਚਲਿਓਂ
ਤਾਂ ਫਿਰ ਪਰਤ ਦਿਲਾਸਾ ਦੇਸੀ, ਜਾਨੀ ਸੰਗਤ ਰਲਿਓਂ

ਕਹਿਸੀ ਹੋਰ ਨਾ ਕੋਈ ਤੇਰਾ, ਤੋੜੇ ਸੀਂ ਤੂੰ ਮੰਨਦਾ
ਪਈ ਕਬੂਲ ਮੁਹੱਬਤ ਤੇਰੀ, ਮੈਂ ਸਾਹਿਬ ਤੋਂ ਬਣਦਾ

ਕੀਤੇ ਰੱਬ ਸੱਚੇ ਦੇ ਅਤੇ, ਸਾਬਰ ਸ਼ਾਕਿਰ ਰਹਿਣਾ
ਇਸ ਬਣ ਹੋਰ ਨਹੀਂ ਕੋਈ ਵਾਲੀ, ਵਣਜ ਕਿਸ ਦੇ ਦਰ ਢੈਣਾ

ਤਖ਼ਤੋਂ ਲਾਹ ਬਹਾਵੇ ਕੈਦੇ ,ਹੋ ਨਿਮਾਣੇ ਬਹਿਣਾ
ਦੁਕੱਹੀਂ ਭਰਿਆ ਹਾਲ ਮੁਹੰਮਦ, ਫ਼ੇਰ ਇਸੇ ਨੂੰ ਕਹਿਣਾ

ਆਪੇ ਗ਼ਮ ਲਗਾਵੇ ਸਾਨੂੰ, ਆਪ ਕਰੇ ਗ਼ਮਖ਼ੁਆਰੀ
ਆਪ ਫ੍ਫੱਟੇ ਛਕ ਗਲਯਯਂ ਸਿੱਟੇ, ਆਪ ਕਰੇਂਦਾ ਕਾਰੀ

ਬਾਦਸ਼ਾਆਂ ਦਾ ਸ਼ਾਹ ਕਹਾਵੇ, ਨਾਲ਼ ਗ਼ਰੀਬਾਂ ਯਾਰੀ
ਉਸਰੋਂ ਯੁਸਰ ਗ਼ਰੀਬ ਨਿਵਾਜ਼ੀ, ਕੰਮ ਸਦਾ ਸਰਕਾਰੀ

ਇਸ ਨੂੰ ਭਲੇ ਭਲੀਰੇ ਸਾਥੀਂ, ਫ਼ਰਮਾਨਦਾਰ ਸਿਪਾਹੀ
ਕੁਝ ਪ੍ਰਵਾਹ ਅਸਾਡੀ ਨਾਹੀਂ, ਦਾਇਮ ਬੇਪਰਵਾਹੀ