سیف ملُوک اُتّے پھرمائی، کرکے مہر گھنیری
متّیں دین لگّی سُن بیٹا، ایہہ کے خواہش تیری
ایہہ کے عِشق لگّا تُدھ اُلٹا، چلیوں چھوڑ وطن نُوں
اینویں مُورت دے جھلکاروں، لائیوئی روگ بدن نُوں
نہ مُورت نے جگ پر رہنا، نہ اُس صُورت والے
کے یرانہ اُس دا جیہڑا ،سدا پریت نہ پالے
مؤج جوانی مان گھراں وِچ، رہو وطن دا راجا
یا پھر مؤت سِرے تے دِسدِی، کر اُس دا کُجھ ساجا
تیری کالی رات جوانی ، گھر وِچ لنگھسی مِٹّھی
نہ تُدھ اگّے سفر ازمائے ،نہ کوئی سختی ڈِٹھّی
ہانی تیرے رَل مِل کھِیڈن ،تُوں وِچّوں کیوں کِرسیں
ایہہ کوہ قاف سمندر کالے ،بچہ کیکر پِھرسیں
لوہکی عُمر ایان طبیعت، نازک بدن گُلابوں
عاقل کہندے سفر برابر، دوزخ نال عذابوں
شینھ بکریناں غاراں اندر، ہور آفات ہزاراں
سنگ جِنہاندے پیش نہ جاندی ،نا ل ایہناں ہتھیاراں
مت کوئی کھاون دھاوے تینُوں ،کؤن سُنے گا چِیکاں
تیرے دُشمن اوتھے پھاسن، سانُوں رہن اُڈیکاں
جان تیری کوئی پتّھر ناہیں، پانی وِچ نہ گلسی
ظالم برف پنجالاں والی، نِت سِرے تے جھلسی
ناریں پِچھّے لگ نہ مرئیے ،چھڈ بچّہ ایہہ کھیہڑا
سنبھل پیر ٹکائیے ایتھے، دُنیا تِلکن ویہڑا
آپ سڑیں تے سانُوں ساڑیں، اِس گلّوں باز آویں
رو رو کہندی ماں مُحمّد ،ایتھے ہی دِل لاویں
ساقی دے شراب شتابی، جِس تِھیں آوے مستی
بیڑا ٹھیلھ دئیے وِچ ہاہو، چھوڑ شہر دِی وستی
ماپے روندے چھوڑ گھراں وِچ ،دے جواب وسن دا
پُچھ لیئے راہ عِشقے کولوں ،باغ اِرم چمن دا
