ਜ਼ਾਲਮ ਦੁਸ਼ਮਣ ਅੰਬਰ ਯਾਰੋ ,ਕਰੇ ਚੱਠ ਫੇਰੇ ਫੇਰੇ
ਕਾਲੇ ਸੱਪ ਮਰੀਲੇ ਵਾਂਗਰ, ਆਦਮੀਆਂ ਨੂੰ ਘੇਰੇ
ਇਸ ਦੇ ਨਾਲ਼ ਨਾ ਕਰਦਾ ਥੋੜੀ, ਜੋ ਉਸ ਦੇ ਹੱਥ ਚੜ੍ਹਦਾ
ਰਿੜ੍ਹਦੇ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਦੇ ਧੱਕਾ, ਪੂਰੇ ਪਰੀੜੇ ਖਿੜਦਾ
ਰਸ਼ਨ ਰੋਜ਼ ਅਸਾਡਾ ਤੱਕ ਕੇ, ਸੋਗੀ ਬਣ ਬਣ ਦਿਸਦਾ
ਭਾਅ ਅਸਾਡੇ ਜਦ ਪਏ ਹਨੇਰਾ ,ਖਿੜ ਖਿੜ ਕਰ ਕੇ ਹੱਸਦਾ
ਕਦੇ ਪਿਆਰ ਕਰੇ ਹੱਥ ਫੇਰੇ ,ਜਿਉਂ ਸਿਰ ਚਮੱੁਏ ਮਾਈ
ਕਦੇ ਛੁਰੀ ਫੜਲਾ ਹੈ ਖੱਲਾਂ ,ਜਿਉਂਕਰ ਲਾਹੁਣ ਕਸਾਈ
ਲਾਡ ਉਸ ਦੇ ਦਾ ਲਾਡਨਾ ਕਰੀਏ, ਲਾਡੀਂ ਲਾਡੀਂ ਲਾਂਦਾ
ਭਾਈਆਂ ਵਾਂਗਰ ਚਾ ਕੰਧਾੜੇ, ਜਾ ਯੂਸੁਫ਼(ਅਲੈ.) ਖੂਹ ਪਾਂਦਾ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਤੋੜੇ ਸੀ ਦੁਖੀਆ, ਸ਼ਾਹ ਪਰੀ ਦੀ ਛਿੱਕੋਂ
ਪਰ ਕੋਈ ਹੋਰ ਨਾ ਆਹੀ ਆਓਖਤ ,ਬਾਝੋਂ ਇਸੇ ਹਿੱਕੋਂ
ਜੋ ਕੁਝ ਵਰਤਣ ਐਸ਼ ਖ਼ੁਸ਼ੀ ਦੇ ,ਆਹੇ ਨਾਲ਼ ਹਜ਼ਾਰਾਂ
ਬਾਹ ਰਾਮ ਜ਼ਹਾਜ਼ਾਂ ਅੰਦਰ ,ਕਰਦਾ ਜਾਏ ਬਹਾਰਾਂ
ਹੱਕ ਦਿਨ ਕਰਨਾ ਰੱਬ ਦਾ ਹੋਇਆ, ਉਟੱਹੀ ਸਖ਼ਤ ਹਨੇਰੀ
ਧੁੰਦ ਗ਼ੁਬਾਰ ਸੰਸਾਰ ਛੁਪਾਇਆ, ਲੱਗੀ ਝੜੀ ਘਨੇਰੀ
ਕੜ ਕੇ ਬਦਲੀ ਧੜੱਕੇ ਫੁਰਨਾ, ਬਿਜਲੀ ਦੇ ਚਮਕਾਰੇ
ਦੂਰ ਜ਼ਹਾਜ਼ਾਂ ਖਿੜ ਖਿੜ ਮਾਰੇ ,ਝੱਖੜ ਦੀਏ ਉਲਾਰੇ
ਨਵਾ ਵਾਲਾ ਤੂਫ਼ਾਨ ਅਜ਼ਗ਼ੀਬੋਂ ,ਗ਼ਰਕ ਕਰਨ ਨੂੰ ਆਇਆ
ਸ਼ਾਹ ਸਿਪਾਹ ਤਮਾਮ ਪੁਕਾਰਨ ,ਰਕੱਹੀਂ ਬਾਰ ਖ਼ੁਦਾਇਆ
ਬੱਦਲ਼ ਕਹਿਰ ਨਜ਼ੂਲ ਮਚਾਇਆ, ਲਹਿਰ ਸਮੁੰਦਰ ਆਈ
ਮਾਗਰ ਮੁੱਛ ਸੰਸਾਰ ਬਲਾਏਂ ,ਰਿੜ੍ਹਦੇ ਦੇਣ ਦੁਹਾਈ
ਸਾਫ਼ ਕੀਤੇ ਕੋਹ ਕਾਫ਼ ਹਨੇਰੀ ,ਬਰਫ਼ਾਂ ਵਾਂਗਰ ਝੜਦੇ
ਚੜ੍ਹਦੇ ਦਏ ਖਿੜ ਲਹਿੰਦੇ ਮਾਰੇ, ਲਹਿੰਦੇ ਦੇ ਖਿੜ ਚੜ੍ਹਦੇ
ਫੱਜਾਂ ਵਾਂਗਣ ਨਵੀਆਂ ਹਾਠਾਂ, ਆਉਣ ਕਰ ਕਰ ਹੱਲੇ
ਜ਼ੋਰੋਂ ਜ਼ੋਰ ਸਵਾਇਆ ਬੱਦਲ਼ ,ਝੱਖੜ ਘੜੀ ਨਾ ਠ੍ਠੱਲਹੇ
ਝੱਖੜ ਬੱਦਲ਼ ਗ਼ਜ਼ਬ ਉਠਾਇਆ, ਹੱਕ ਪਲ਼ ਮੂਲ ਨਾ ਵਸੇ
ਧੁੰਦ ਗ਼ੁਬਾਰ ਹਨੇਰਾ ਐਸਾ, ਅਪਣਾ ਆਪ ਨਾ ਦੱਸੇ
ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਤੇ ਯਾਰ ਤਮਾਮੀ, ਕਰਨ ਰਬੇ ਵੱਲ ਜ਼ਾਰੀ
ਰੱਬਾ ਤੂੰ ਹੈਂ ਰਕੱਹਨ ਵਾਲਾ, ਬਣੀ ਅਸਾਂ ਸਿਰ ਭਾਰੀ
ਸਾਡੇ ਬਿਖ਼ਰੇ ਦਾ ਅੱਜ ਆਇਆ, ਡਾਹਡਾ ਰੋਜ਼ ਕਿਆਮਤ
ਇਸ ਤੂਫ਼ਾਨ ਕਹਿਰ ਦਏ ਵਿੱਚੋਂ, ਰਕੱਹੀਂ ਸੇਹ ਸਲਾਮਤ
ਅਸੀਂ ਬਿਚਾਰੇ ਰਹੁੜਦੇ ਜਾਂਦੇ ,ਵਾਅ ਮੁਰਾਦ ਝੁਲਾਈਂ
ਮੱਤ ਉਹ ਯਾਰ ਪਿਆਰਾ ਲੱਭੇ, ਠੁਲ੍ਹੇ ਸਾਂ ਜਿਸ ਤਾਈਂ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਤੇ ਲਸ਼ਕਰ ਉਸ ਦਏ ,ਜਾਣੀ ਤੋਂ ਹੱਥ ਧੋਤੇ
ਮੱਤ ਅਤੇ ਦਿਲ ਰੱਖ ਲੇਉ ਨੀਂ, ਹੋ ਤਿਆਰ ਖਲੋਤੇ
ਅਚਨਚੇਤ ਹੱਕ ਠਾਠ ਹੜੇ ਦੀ, ਆਈ ਬਹੁਤ ਵਡੇਰੀ
ਪਾਣੀ ਨਾਲ਼ ਅਸਮਾਨਾਂ ਦੱਸੇ ,ਬੱਹਜੀ ਵੇਖ ਦਲੇਰੀ
ਗ਼ੁੱਗ਼ਾ ਸ਼ੋਰ ਸ਼ਿਵ ਨਕਾਰ ਕਹਿਰ ਦਾ , ਪਹੁਤਾ ਅੰਬਰ ਤੋੜੀ
ਜਿਉਂ ਕਰ ਅੰਬਰ ਮਾਰ ਜ਼ਿਮੀਂ ਤੇ, ਜੱਰਾ ਜੱਰਾ ਕਰ ਤੋੜੀ
ਹੱਕ ਹੱਕ ਮੁਝ ਅਜਿਹੀ ਆਵੇ ,ਕੇ ਲਹਿਣਾ ਤੂਫ਼ਾਨਾਂ
ਹੇਠੋਂ ਮਾਰ ਉਲਾਰੇ ਬੇੜੇ ,ਖੜਦੀ ਨਾਲ਼ ਅਸਮਾਨਾਂ
ਓਥੋਂ ਫੇਰ ਹੇਠਾਂ ਆ ਸਿੱਟੇ, ਜਾਣ ਜ਼ਿਮੀਂ ਦੀ ਠ੍ਠੱਲੀ
ਸ਼ੌਕ ਵੱਜੀ ਕਰਨਾ-ਏ-ਆਖ਼ਿਰ ਦੀ, ਖ਼ਲਕ ਆਈ ਥਰਥਲੀ
ਹੱਕ ਦੂਜੇ ਸੰਗ ਵੱਜ ਵੱਜ ਬੇੜੇ ,ਭੱਜ ਹੋਏ ਕਈ ਟੋਟੇ
ਕੁਝ ਡੱਬੇ ਕੁਝ ਤਖ਼ਤੇ ਹੋਏ ,ਕੁਝ ਵੱਡੇ ਕੁਝ ਛੋਟੇ
ਫੇਰਾਂ ਘੁੰਮਣ ਘੇਰਾਂ ਅੰਦਰ ,ਗ਼ਰਕ ਹੋਏ ਕਈ ਬੇੜੇ
ਮੁੱਛ ਸੰਸਾਰਾਂ ਆਦਮ ਨਿਗਲੇ, ਜਿਉਂ ਆਟੇ ਦੇ ਪੇੜੇ
ਕਈ ਬੇੜੇ ਭੱਜ ਰੀਜ਼ੇ ਹੋਏ, ਰਹੀ ਨਾ ਮੂਲ ਨਿਸ਼ਾਨੀ
ਜੋ ਅਸਬਾਬ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚ ਆਹਾ ,ਸਭ ਕੁਝ ਹੋਇਆ ਫ਼ਾਨੀ
ਗ਼ਰਕ ਹੋਈ ਦੋ ਵੀਹਾਂ ਕੁਸ਼ਤੀ ,ਲਸ਼ਕਰ ਸੁਣੇ ਖ਼ਜ਼ਾਨੇ
ਦਸ ਸੇ ਮਰਦ ਸਿਪਾਹੀ ਰੁੜ੍ਹਿਆ ,ਜ਼ੋਰਾਵਰ ਮਰਦਾਨੇ
ਬਾਕੀ ਦੇ ਕੁਝ ਤਖ਼ਤੀਆਂ ਅਤੇ ,ਆਪੋ ਆਪਣੇ ਜਾਂਦੇ
ਕੁਝ ਮੱਛਾਂ ਤੇ ਕੱਛਾਂ ਖਾਦੇ ,ਫੇਰ ਨਾ ਹੋਏ ਵਾਨਦੇ
ਹੱਕ ਦੂਜੇ ਦੀ ਖ਼ਬਰ ਨਾ ਕੋਈ, ਕੇ ਕੁਝ ਵਰਤੀ ਕਿਸੇ
ਧੁੰਦੂਕਾਰ ਗ਼ੁਬਾਰ ਕਕਾਰਾ, ਨਾ ਕੁਝ ਸੁਣੇ ਨਾ ਦੱਸੇ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਨੂੰ ਖ਼ਬਰ ਨਾ ਕੋਈ, ਗ਼ਰਕ ਹੋਇਆ ਸੀ ਡੇਰਾ
ਹੱਕ ਮੁਸੀਬਤ ਆਪੋ ਆਪਣੀ, ਦੂਜਾ ਬੁਰਾ ਹਨੇਰਾ
ਝੁੱਲਾਂ ਅੰਦਰ ਬੇੜੇ ਆਹੇ ,ਕੁਝ ਉੱਚੇ ਕੁਝ ਉਨੀਵੀਂ
ਅੱਗੇ ਪਿੱਛੇ ਉਹਲੇ ਹੋਏ ,ਖ਼ਬਰ ਰਹੇ ਫਿਰ ਕਿਵੇਂ
ਰੱਬ ਬੇੜਾ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਵਾਲਾ, ਰੱਖਿਆ ਸਹੀ ਸਲਾਮਤ
ਰੋਜ਼ ਅਠਾਰਾਂ ਰੁੜ੍ਹਦਾ ਰਿਹਾ ,ਅੰਦਰ ਕਾਂਗ ਕਿਆਮਤ
ਜਿਉਂਕਰ ਤੀਰ ਬੰਦ ਉੱਕੂੰ ਗੋਲੀ ,ਜਾਂਦੇ ਤੇਜ਼ ਸ਼ਿਤਾਬੀ
ਤੀਂਵੀਂ ਖੜਦੀ ਬੀੜੀ ਤਾਈਂ, ਕਾਂਗ ਕਿਆਮਤ ਆਬੀ
ਰੋਜ਼ ਉਨ੍ਹੀਵੀਂ ਵਾਊ ਖਲੋਤੀ, ਹੋਈ ਦੂਰ ਗ਼ਬੁਰੀ
ਦਿਨ ਚੜ੍ਹਿਆ ਜੱਗ ਰੌਸ਼ਨ ਹੋਇਆ, ਗਈ ਹਨੇਰੀ ਸਾਰੀ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਦੇ ਬੇੜੇ ਅੰਦਰ, ਮਰਦ ਰਹੇ ਬਚ ਸੱਤਰ
ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਭੀ ਹੋਸ਼ ਨਾ ਕੋਈ, ਮਰਦੇ ਨਾਲੋਂ ਬਿੱਤਰ
ਜਾਂ ਸੂਰਜ ਦੀ ਗਰਮੀ ਲੱਗੀ ,ਕੁਝ ਕੁਝ ਹੋਸ਼ ਸੰਭਾਲੀ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਨੂੰ ਵੇਖਣ ਲੱਗੇ ਉਹ ਭੀ ਹੋਸ਼ੋਂ ਖ਼ਾਲੀ
ਰਿਗ਼ਣ ਲੈ ਬਨਫ਼ਸ਼ਾ ਵਾਲਾ, ਨਾਲੇ ਤੇਲ ਬਾਦਾਮਾਂ
ਜਲਦੀ ਮਗ਼ਜ਼ ਉਹਦੇ ਤੇ ਮਿਲਿਆ ,ਹੱਛੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਗ਼ੁਲਾਮਾਂ
ਦੂਰ ਹੋਈ ਸਭ ਸਰਦੀ ਖ਼ੁਸ਼ਕੀ ,ਹੋਸ਼ ਫਰੀ ਸਰਸਾਮੋਂ
ਖਾਣਾ ਤਲਬ ਕੀਤੂਸ ਆ ਧਰਿਆ ,ਭਰ ਰਕਾਬ ਤਾਮੋਂ
ਹੱਥ ਖਾਣੇ ਵੱਲ ਕਰ ਫਿਰ-ਏ-ਠੋਸ ,ਸਾਇਦ ਕਿਤੇ ਨਾ ਦੱਸੇ
ਰੋਰੋ ਹੋਇਆ ਬੇਹੋਸ਼ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ,ਖਾਣਾ ਯਾਦ ਨਾ ਕਿਸੇ
ਹਾਏ ਹਾਏ ਰੱਬਾ ਯਾਰ ਪਿਆਰਾ, ਦੁੱਖ ਵਨਡਾਵਨ ਹਾਰਾ
ਉਹ ਭੀ ਮੈਂ ਥੀਂ ਖੁਸ ,ਲੀਓਈ ਜੁਬਾਰਾ ਕੱਹਾਰਾ
ਕਟੱਹੇ ਨਿੱਮੇਕਟੱਹੇ ਜੰਮੇ, ਦੋ ਜੁੱਸੇ ਹਿੱਕ ਜਿੰਦੇ
ਹੱਕ ਦੂਜੇ ਥੀਂ ਘੜੀ ਨਾ ਵਿਛੜੇ ,ਹੋਏ ਸਾਂ ਜਿਸ ਦਿਨ ਦਏ
ਜਿਸ ਦਿਲਬਰ ਨੂੰ ਲੋੜਣ ਆਏ ,ਉਹ ਭੀ ਹੱਥ ਨਾ ਆਈਆ
ਸਾਇਦ ਜੈਸਾ ਯਾਰ ਪਿਆਰਾ ,ਹਤੱਹੋਂ ਬਾਜ਼ ਖਿੜ ਈਆ
ਦੁਸ਼ਮਣ ਸਾਡਾ ਅੰਬਰ ਜ਼ਾਲਮ ,ਰਾਕਸ਼ ਖਾਵਣ ਹਾਰਾ
ਇੱਕ੍ਹੀਂ ਹੰਜੋਂ ਪਾਣੀ ਵਸੇ, ਦਿਲ ਦਾ ਪੱਥਰ ਖਾਰਾ
ਦਿਨੀ ਜਹਾਨ ਮਕਾਨ ਭਲੇਰਾ, ਜਾਨ ਜਵਾਨ ਇਹ ਫ਼ਾਨੀ
ਹੈ ਬਦਨਈਤ ਪ੍ਰੀਤ ਨਾ ਪਾਲੇ, ਨਈਂ ਕਿਸੇ ਦਾ ਜਾਣੀ
ਜੋ ਧਰਤੀ ਤੇ ਗੁਲ ਫੁੱਲ ਲਾਲੇ, ਲਿਹ ਲਿਹ ਕਰਦੀ ਲਾਲੀ
ਕਤਰੇ ਜ਼ਾਹਰ ਹੋਈ ਮੋਇਆਂ ਦੀ ,ਰੁੱਤ ਜਵਾਨਾਂ ਵਾਲੀ
ਦੁਨੀਆ ਅਤੇ ਕੰਨ ਅਮਨ ਵਿਚ ,ਹਰ ਕੋਈ ਦੁਖਿਆਰਾ
ਬੇਵਫ਼ਾ ਸੰਸਾਰ ਹਮੇਸ਼ਾ ,ਠੱਗ ਬਾਜ਼ਾਰੀ ਭਾਰਾ
ਕਦੇ ਕਰੇ ਸਰਦਾਰ ਜੀਆਂ ਦਾ, ਦੇ ਪੁਸ਼ਾਕੀ ਚਿੱਟੀ
ਕਦੇ ਬਣਾਵੇ ਫੇਰ ਮੁਹੰਮਦ ,ਘੁਮਿਆਰਾਂ ਦੀ ਮਿੱਟੀ
ਨਾ ਕੁਝ ਖਾਵੇ ਨਾ ਕੁਝ ਪੀਵੇ ,ਰਹੇ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਰੋਂਦਾ
ਅਗਲੇ ਰੋਣੇ ਨੂੰ ਕੇ ਰੂਸੀ ,ਵੇਖ ਅੱਗੋਂ ਕੇ ਹੁੰਦਾ
ਫ਼ੱਜ ਖ਼ਜ਼ਾਨਾ ਖ਼ਰਚ ਖਿੜ ਈਆ, ਰਿਜ਼ਕ ਨਾ ਰਿਹਾ ਪੱਲੇ
ਖਾਰਾ ਜਲ਼ ਸਮੁੰਦਰ ਵਾਲਾ, ਕਤਰਾ ਜਬਹਿ ਨਾ ਜਿਲੇ
ਭੁਕੱਹੇ ਤੇ ਤਰੇਹਾਏ ਬੰਦੇ ,ਬੇੜਾ ਜਾਨ ਚਲਾਈਂ
ਛ ਮਹੀਨੇ ਗੁਜ਼ਰ ਗਿਓ ਨੇਂ ,ਵੇਖਣ ਬਹੁਤ ਬਲਾਏਂ
ਜੇ ਕੁਝ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਿਨਾਂ ਵਿਚ ਡਿਟੱਹੀ, ਸਖ਼ਤ ਮੁਸੀਬਤ ਭਾਰੀ
ਗਿਨਤਰ ਵਿਚ ਨਾ ਆਵੇ ਯਾਰੋ, ਜਾਣੇ ਵਾਹਦ ਬਾਰੀ
ਤਾਂ ਫਿਰ ਹਿਕਸ ਦਿਹਾੜੇ ਆਇਆ, ਟਾਪੂ ਹੋਰ ਰੰਗੀਲਾ
ਬਹੁਤ ਨਿਤਾ ਕੱਤ ਸਨ ਪਰ ਲਾਇਆ, ਬੇੜਾ ਕਰਕੇ ਹੀਲਾ
ਮੇਵੇ ਪੱਕੇ ਰੰਗ ਬਰੰਗੀ ,ਖ਼ੂਬ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਏ ਡਿਟੱਹੇ
ਨਾਲੇ ਪਾਣੀ ਨਹਿਰਾਂ ਵਗਣ ,ਸਾਫ਼ ਠੰਢੇ ਤੇ ਮਿਟੱਹੇ
ਖਾਦੇ ਮੇਵੇ ਪਾਣੀ ਪੀਤਾ, ਪੜ੍ਹਿਆ ਲੱਖ ਸ਼ੁਕਰਾਨਾ
ਚਾਰ ਦਿਹਾੜੇ ਹੋਇਆ ਮੁਕੀਮੀ ,ਡੇਰਾ ਬਾਦ ਸ਼ਹਾਨਾ
ਬੰਦੇ ਜ਼ਰਾ ਅੱਸੂ ਦੇ ਹੋਏ, ਬੈਠੇ ਖੇਰੂੰ ਖੇਰੂੰ
ਅਚਨਚੇਤ ਹਵਾਏ ਵਿੱਚੋਂ ,ਆਇਆ ਹੱਕ ਪਖਯੁਰੋਂ
ਚਾਰ ਬੰਦੇ ਵਿਚ ਸੱਜੇ ਪੰਜੇ, ਚਾਰ ਖੱਬੇ ਇਸ ਪਕੜੇ
ਅੱਡ ਗਿਆ ਲੈ ਅਟੱਹਾਂ ਤਾਈਂ, ਸ਼ਾਹ ਪੁਰ ਕਰ ਕੇ ਤਕੜੇ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਤਕ ਹੈਬਤ ਖਾਦੀ ,ਇਹ ਭੀ ਆਫ਼ਤ ਮੰਦੀ
ਭਲਕੇ ਫੇਰ ਆਇਆ ਤਾਂ ਖਿੜ ਸੀ, ਹੋਰ ਇਤਨੇ ਕਰ ਬਣਦੀ
ਥੋੜੇ ਜੈਸੇ ਬਣਦੇ ਰਹਿੰਦੇ, ਇਹ ਭੀ ਮੁਫ਼ਤ ਕਿਹਾ ਸਾਂ
ਰੁੜ੍ਹ ਮਰਨਾ ਇਸ ਨਾਲੋਂ ਚੰਗਾ ,ਭੁੱਸਰ ਮੇਵੇ ਪਾਸਾਂ
ਮੇਵੇ ਤੋੜ ਰਕੱਹੇ ਵਿਚ ਬੀੜੀ ,ਜਿਤਨੇ ਆਹੇ ਪੈਂਦੇ
ਮੁਸ਼ਕਾਂ ਖ਼ੀਕਾਂ ਜੋ ਕੁਝ ਆਹੀਆਂ ,ਪਾਣੀ ਬੀ ਭਰ ਲੈਂਦੇ
ਬੇੜਾ ਠੇਲ੍ਹ ਰਵਾਨੇ ਹੋਏ ,ਦੋ ਮਹੀਨੇ ਚਲੇ
ਅਸ਼ਕੇ ਅੰਦਰ ਪੀਣ ਮੁਹੰਮਦ ,ਦਿਨ ਦਿਨ ਕੰਮ ਔਲੇ
ਬੇੜੇ ਉੱਤੇ ਜਾਂਦੇ ਆਹੇ, ਵਿਚ ਸਮੁੰਦਰ ਲਹਿਰਾਂ
ਝੱਖੜ ਮੀਂਹ ਗ਼ਬੁਰੀ ਪਾਈ, ਕਾਂਗ ਚੜ੍ਹੀ ਸੰਗ ਕਹਿਰਾਂ
ਬੇੜਾ ਚਾਅ ਚਾਅ ਮਾਰਨ ਲੱਗੇ, ਭੁੱਲੀਆਂ ਹੋਸ਼ ਸੰਭਾਲਾਂ
ਮਸ਼ਰਿਕ ਮਗ਼ਰਿਬ ਯਾਦ ਨਾ ਰਿਹਾ ,ਨਈਂ ਜਨੂਬ ਸ਼ਮੁਲਾਂ
ਖ਼ਫ਼ੋਂ ਜਾਨ ਲਬਾਂ ਪਰ ਆਈ, ਤਾਕਤ ਗਈ ਸਰੀਰਾਂ
ਕਰਨ ਦੁਆਈੰ ਰਕੱਹੀਂ ਸਾਈਆਂ! ਬਰਕਤ ਪੀਰ ਫ਼ਕੀਰਾਂ
ਜਿੱਧਰ ਰਾਹ ਬੇੜੇ ਦਾ ਆਹਾ ,ਘੁਸ ਗਿਆ ਇਸ ਰਾਹੋਂ
ਧੱਕੇ ਖਾਂਦਾ ਗਿਆ ਮਰੀਨਦਾ ,ਹੁਕਮ ਜਿਧਰ ਦਰਗਾਹੋਂ
ਓੜਕ ਜਾ ਹੱਕ ਟਾਪੂ ਲੱਗਾ, ਟਾਪੂ ਵਾਹਵਾ ਦਿਸਦਾ
ਰੰਗ ਬਰੰਗੀ ਮੇਵੇ ਦਾਣੇ, ਹੋਵੇ ਬਿਆਨ ਨਾ ਜਿਸਦਾ
ਮਟੱਹੇ ਮੇਵੇ ਅੰਤ ਨਾ ਕੋਈ, ਲੱਜ਼ਤ ਵਾਲੇ ਲੱਗਣ
ਸਿਫ਼ਤ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਹੋ ਨਾ ਸਕਦੀ, ਤੱਕਿਆਂ ਲਹਿਲਾਂ ਵਗਣ
ਆਦਮੀਆਂ ਜਦ ਡਿਟੱਹੇ ਮੇਵੇ ,ਭੁੱਖ ਨਜ਼ੂਲ ਮਚਾਏ
ਬੇੜਾ ਬੰਨ੍ਹ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ ਹੋਰੀਂ ,ਬਾਹਰ ਨਿਕਲ ਆਏ
ਮੇਵੇ ਖਾਦੇ ਜੋ ਦਿਲ ਚਾਹੇ, ਬੈਠੇ ਨਾਲ਼ ਆਰਾਮਾਂ
ਡੀਗਰ ਵਕਤ ਬਰਾਬਰ ਹੋਇਆ, ਗਿਣੀ ਸਲਾਹ ਤਮਾਮਾਂ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਫ਼ਰਮਾਇਆ ਯਾਰੋ, ਰਾਤ ਗੁਜ਼ਾਰੋ ਉਥੇ
ਭਲਕੇ ਫ਼ਜਰੀ ਵਕਤ ਟਰਾਂਗੇ, ਲਿਖਿਆ ਖਿੜ ਸੀ ਜਥੇ
ਸਭਨਾਂ ਇਹ ਸਲਾਹ ਕਬੂਲੀ, ਜੋ ਸ਼ਾਹੇ ਫ਼ਰਮਾਈ
ਉੱਚਾ ਰੱਖ ਘਣਾ ਇੱਕ ਤੱਕ ਕੇ, ਉਸ ਪਰ ਜਾਇ ਬਣਾਈ
ਰੁੱਖ ਉੱਤੇ ਚੜ੍ਹ ਬੈਠੇ ਸਾਰੇ ,ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦਿਏ ਦੀ ਜ਼ਿਲੇ
ਨਦਿਓਂ ਨਿਕਲ਼ ਬਲਾਏਂ ਆਈਆਂ ,ਸ਼ਾਮ ਪਈ ਜਿਸ ਵੇਲੇ
ਹੱਕ ਗਿੱਦੜ ਹੱਕ ਸ਼ੇਰਾਂ ਵਾਂਗਰ, ਹੱਕ ਮਾਨਿੰਦ ਸੰਸਾਰਾਂ
ਹੱਕ ਡੱਡੂ ਹੱਕ ਖੱਗਾਂ ਵਾਂਗਰ, ਬੋਲਣ ਪਾਨ ਕਕਾਰਾਂ
ਹਿੱਕਣਾਂ ਗੈਂਡੇ ਵਾਂਗਰ ਗਰਦਨ ,ਹਿੱਕਣਾਂ ਵਾਂਗਰ ਉੱਠਾਂ
ਹਿੱਕਣਾਂ ਦੇ ਕੱਦ ਹਾਥੀ ਜਿੱਡੇ ,ਮਿਲ ਲੇਉ ਨੇਂ ਗੁੱਠਾਂ
ਹੱਕ ਸੂਰਤ ਬੁੱਘਿਆ ੜੇ ਵਾਂਗਰ, ਹਿੱਕਣਾਂ ਲੂੰਬੜ ਵਾਲੀ
ਹਿੱਕਣਾਂ ਬਾਸ਼ਕ ਨਾਗਾਂ ਵਾਂਗਣ, ਦਹੀ ਤਮਾਮੀ ਕਾਲ਼ੀ
ਉਹ ਆਫ਼ਆ ਤੀਂ ਰੁਕੱਹੀਂ ਚੜ੍ਹੀਆਂ ,ਭੁਕੱਹਿਆਂ ਪੇਟ ਅਨਬਾਰੋਂ
ਮੇਵੇ ਖਾਲੀਉ ਨੇਂ ਇਤਨੇ, ਬਾਹਰ ਹੱਦ ਸ਼ਮੁਰੋਂ
ਬਹੁਤੇ ਮੁੱਛ ਨਦੀ ਦੇ ਨਿਕਲੇ, ਮਿਲ ਲੀਓਂ ਨੇਂ ਜਾਈਂ
ਤਸਬੀਹਾਂ ਤਹਲੀਲਾਂ ਆਖਣ, ਨਾਲੇ ਹਮਦ ਸੁਣਾਈਂ
ਮੱਛੀਆਂ ਹੋਰ ਆਵਾਜ਼ੇ ਬੋਲਣ, ਵਾਂਗ ਤੰਬੂਰ ਰਬਾਬਾਂ
ਅਜਬ ਅਜਾਇਬ ਸਰਾਂ ਬਣਾਉਣ, ਨਾਹੀਂ ਵਿਚ ਹਿਸਾਬਾਂ
ਇਹ ਗਲ ਕਹਿੰਦੇ ਆਖਣ ਵਾਲੇ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਖ਼ਬਰ ਜਹਾਨੋਂ
ਖ਼ੁਸ਼ ਆਵਾਜ਼ ਮੱਛੀ ਦਾ ਬਹੁਤਾ, ਹਰ ਜਿਨਸੋਂ ਹੀਓਨੋਂ
ਹੱਕ ਦੂਏ ਥੀਂ ਬਿਹਤਰ ਬੋਲੀ, ਵਾਂਗ ਸਰੌਦਾਂ ਗਾਵਣ
ਐਸਾ ਰੰਗ ਬਣਾਇਆ ਉਨ੍ਹਾਂ ,ਸੁਣ ਸੁਣ ਹੋਸ਼ਾਂ ਜਾਵਣ
ਜਦੋਂ ਉਠਾ-ਏ-ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਕੀਤਾ, ਰੰਗ ਸਿਰ ਓਦੋਂ ਬਣੀਆਂ
ਜੂਆ ਜਲ਼ ਉਟੱਹੀ ਤੇ ਫਿਰ ਲੱਗੀ, ਅੱਗ ਦਰੱਖ਼ਤਾਂ ਘਣੀਆਂ
ਅੱਗੋ ਅੱਗ ਚੁਤਰਫ਼ੀ ਦੱਸੇ, ਟਾਪੂ ਸਾਰਾ ਸੜਦਾ
ਵੇਖ ਹੋਇਆ ਹੈਰਾਨ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ, ਖ਼ਫ਼ ਅੰਦਰ ਵਿਚ ਵੜਦਾ
ਕਰੇ ਦਲੀਲਾਂ ਯਾਰੱਬ ਸਾਈਆਂ, ਜੇ ਬੱਚਿਓਸ ਅੱਜ ਖ਼ੀਰੀ
ਫ਼ਜਰੇ ਕੂਚ ਕਰੇਸਾਂ ਇਥੋਂ ,ਮਾਰ ਨਾ ਸੁੱਟਣ ਵੈਰੀ
ਫ਼ਜਰ ਹੋਈ ਤਾਂ ਉਹ ਸਭ ਚੀਜ਼ਾਂ ,ਪਾਣੀ ਅੰਦਰ ਛਪੀਆਂ
ਸਬੱਹੋ ਜਾਈਂ ਸਾਬਤ ਦੱਸਣ, ਨਾ ਸੜੀਆਂ ਨਾ ਤਪੀਆਂ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਦ੍ਰਖ਼ਤੋਂ ਲੱਥਾ, ਢੂੰਡੇ ਨਾਲ਼ ਹੈਰਾਨੀ
ਨਾ ਸੱਜੀ ਨਾ ਕੋਲ਼ਾ ਕਿਧਰੇ, ਅੱਗ ਦੀ ਨਈਂ ਨਿਸ਼ਾਨੀ
ਬਹੁਤ ਹੈਰਾਨ ਹੋਇਆ ਉਸ ਸਿਰੋਂ, ਦਹਿਸ਼ਤ ਮਨ ਵਿਚ ਆਈ
ਯਾਰਾਂ ਨੂੰ ਫ਼ਰਮਾਉਣ ਲੱਗਾ ,ਚਲੋ ਇਥੋਂ ਕਰ ਧਾਈ
ਮੱਤ ਕੋਈ ਆਫ਼ਤ ਮਾਰ ਗਵਾਵੇ ,ਨਾਹੀਂ ਜਾਇ ਅਮਨ ਦੀ
ਭਲੀ ਸਲਾਹ ਅਸਾਨੂੰ ਇਥੋਂ, ਜਲਦੀ ਕੂਚ ਕਰਨ ਦੀ
ਯਾਰਾਂ ਕਿਹਾ ਅੱਠ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ,ਤਾਬਿ ਅਸੀਂ ਅਮਰ ਦੇ
ਚੜ੍ਹ ਬੈਠੇ ਮੁੜ ਬੇੜੇ ਉਤੇ, ਚਲੇ ਤਰਫ਼ ਸਫ਼ਰ ਦੇ
ਮੇਵੇ ਚੁਣ ਚੁਣ ਭਾਰ ਬਣਾਏ ,ਬੀੜੀ ਉੱਪਰ ਪਾਏ
ਕਰਕੇ ਆਸ ਰਬੇ ਦੀ ਠੁਲ੍ਹੇ ,ਜਿੱਤ ਵੱਲ ਚਾਹੇ ਲਾਹੇ
ਚਾਰ ਮਹੀਨੇ ਟੁਰਿਆ ਬੇੜਾ, ਅਜੇ ਨਾ ਖ਼ੁਸ਼ਕੀ ਆਈ
ਮੇਵੇ ਖ਼ਰਚ ਨਖੁੱਟਾ ਸਾਰਾ, ਕਟੱਹਨ ਰੱਬ ਬਣਾਈ
ਖ਼ਬਰ ਨਾ ਕਿਤਨਾ ਪੈਂਡਾ ਆਏ, ਕਿਤਨਾ ਅੱਗੇ ਰਹਿੰਦਾ
ਇਸੇ ਫ਼ਿਕਰ ਅੰਦੇਸ਼ੇ ਅੰਦਰ ,ਹਰ ਹੱਕ ਦੁਖੀਆ ਬਹਿੰਦਾ
ਹੱਕ ਦਿਨ ਹੱਕ ਸੰਸਾਰ ਮਰੀਲੇ, ਬੇੜੇ ਟੱਕਰ ਮਾਰੀ
ਦੋ ਟੋਟੇ ਕਰਦਿੱਤਾ ਖੁਲ੍ਹੀਆਂ, ਛਕ ਕੰਡੇ ਦੀ ਆਰੀ
ਹੱਕ ਟੋਟੇ ਤੇ ਰਿਹਾ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ, ਚਾਲੀ੍ਹ ਹੋਰ ਸਿਪਾਹੀ
ਦੂਜੇ ਟੋਟੇ ਤੇ ਜੋ ਆਹੇ, ਰੁੜ੍ਹ ਹੋਏ ਸਭ ਰਾਹੀ
ਰਿੜ੍ਹਦੀਆਂ ਤੁਰੇ ਦਿਹਾੜੇ ਗੁਜ਼ਰੇ ,ਭੁਕੱਹੇ ਤੇ ਤਰੇਹਾਏ
ਠਾਠਾਂ ਅੰਦਰ ਉਹਦਾ ਬੇੜਾ, ਖ਼ਫ਼ ਡੁੱਬਣ ਦਾ ਖਾਏ
ਜੋ ਕੁਝ ਸਖ਼ਤੀ ਇਸ਼ਕ ਦੱਸਾ ਲੀ, ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਦੇ ਤਾਈਂ
ਕਰਾਂ ਪਸਾਰਾ ਮੁਕਦਾ ਨਾਹੀਂ, ਛੋਟੀ ਗੱਲ ਸੁਣਾਈਂ
ਉਹ ਹਸ਼ਰ ਦਏ ਤੁਰੇ ਦਿਹਾੜੇ ,ਗੁਜ਼ਰੇ ਜਾਂ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ
ਅੱਗੋਂ ਆ ਗਿਆ ਹੱਕ ਟਾਪੂ ਮੇਵੇ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦੇ
ਜਿੱਤ ਵੱਲ ਟਾਪੂ ਨਜ਼ਰੀ ਆਇਆ ,ਤਖ਼ਤਾ ਅਤਿ ਵੱਲ ਖਿੜਿਆ
ਮਸਾਂ ਮਸਾਂ ਵਣਜ ਲੱਗਾ,ਦਿੰਦੇ ਸ਼ੁਕਰ ਰਬਾਣਾ ਪੜ੍ਹਿਆ
ਕੰਢੇ ਲੱਗ ਪਏ ਸਭ ਬੰਦੇ ,ਪੜ੍ਹਿਆ ਸ਼ੁਕਰ ਹਜ਼ਾਰਾਂ
ਇਸ ਤੂਫ਼ਾਨ ਕਹਿਰ ਦੇ ਵਿੱਚੋਂ, ਪੁਹਤੇ ਵਿਚ ਗੁਲਜ਼ਾਰਾਂ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਫ਼ਰਮਾਇਆ ਯਾਰੋ, ਕੋਈ ਦਿਨ ਇਥੇ ਕੱਟੂ
ਇਸ ਟਾਪੂ ਦੀ ਲਓ ਹਕੀਕਤ, ਤਾਂ ਇਥੋਂ ਦਿਲ ਪੱਟੂ
ਜਾਂ ਟਾਪੂ ਵਿਚ ਲਤੱਹੇ ਡਟੱਹੀ, ਜਾਇ ਅਜਾਇਬ ਚੰਗੀ
ਖ਼ੂਬ ਦਰਖ਼ਤ ਅਤੇ ਖ਼ੁਸ਼ ਸਬਜ਼ੀ, ਮੇਵੇ ਰੰਗ ਬਰੰਗੀ
ਮਿਟੱਹੇ ਤੇ ਖ਼ੋਸ਼ਬੋਈਂ ਵਾਲੇ, ਕਿਝੁ ਕੱਚੇ ਕੁਝ ਪੱਕੇ
ਸਿਫ਼ਤ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਰੱਬ ਨੂੰ ਮਾਲਮ, ਕੇ ਬੰਦਾ ਕਰਸਕੇ
ਫ੍ਫੱਲਾਂ ਦਾ ਕੁਝ ਅੰਤ ਨਾ ਆਵੇ, ਮੇਵੇ ਬਾਹਰ ਹਿਸਾਬੋਂ
ਕੁਝ ਮਿਟੱਹੇ ਕੁਝ ਰਸਲੇ ਆਹੇ, ਲੱਜ਼ਤਦਾਰ ਕਬਾਬੋਂ
ਪਿਸਤਾ ਮਗ਼ਜ਼ ਮਣਕਾ ਕਿਸ਼ਮਿਸ਼ ,ਖੋੜ ਅੰਜੀਰ ਬਾਦਾਮਾਂ
ਚਲਗ਼ੋਜ਼ੇ ਅੰਗੂਰ ਖੱਬਾਨੀ, ਨਗ਼ਜ਼ਕ ਨਾਰ ਤਮਾਮਾਂ
ਤੂਤ ਸ਼ਹਿਤੂਤ ਬਟਨਗ ਭਰਵੀਆਂ ,ਆੜੂ ਸਿਉ ਨਾਖਾਂ
ਬਹੀ ਮਿਰਚ ਹਰੀੜ ਬਹੇੜੇ ,ਪਿੱਪਲਾਂ ਕੇ ਕੁਝ ਆਖਾਂ
ਸਿਉ ਬੇਰ ਬਖ਼ੁਰੇ ਆਲੂ ,ਖੋਪੇ ਗਿਰੀ ਛੁਹਾਰੇ
ਗੋਸ਼ੇ ਕੇਲੇ ਅੰਬ ਉੱਲੂ ਚੇ, ਸ਼ਫ਼ਤਾਲੂ ਫਗਵਾੜੇ
ਹੋਰ ਵੱਡੇ ਹੱਕ ਰੱਖ ਜਹਨਾਨਦੇ, ਪੱਤਰ ਵਾਂਗਰ ਰੋਟੀ
ਮੇਵੇ ਆਦਮ ਦਏ ਸਰੋਆ ਨਗਰ, ਇੱਕ੍ਹੀਂ ਮੱਥਾ ਚੋਟੀ
ਰਾਤ ਪਵੇ ਇਸ ਰੱਖਦਾ ਮੇਵਾ, ਹੱਕ ਹੱਕ ਧਰਤੀ ਝੜਦਾ
ਦਿਹਨਾ ਨਿਕਲੇ ਤਾਂ ਹੱਸਦਾ ਹੱਸਦਾ, ਫੇਰ ਰੁੱਖਾਂ ਤੇ ਚੜ੍ਹਦਾ
ਆਪੋ ਆਪਣੀ ਜਾਈ ਲੱਗਣ ,ਮੂਲ ਨਾ ਥਾਂ ਵਟਾਂਦੇ
ਨਾਲੇ ਰਾਤੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਰੁੱਖਾਂ ਥੀਂ, ਸ਼ੁਅਲੇ ਹੋਵਣ ਵਾਨਦੇ
ਲੱਗੀ ਅੱਗ ਦਰੱਖ਼ਤਾਂ ਦੱਸੇ, ਸੜਦੇ ਵਾਂਗਰ ਰੋਵਾਂ
ਜਿਉਂ ਕੇ ਤਿਉਂ ਹੋਵਣ ਮੁੜ ਦੇਹੀਂ, ਨਾ ਕੋਈ ਅੱਗ ਨਾ ਧੁੱਵਾਂ
ਹਿੰਦੋਸਤਾਨ ਮੁਲਕ ਦੀ ਹੱਦ ਵਿਚ, ਹੈ ਉਹ ਟਾਪੂ ਲਾਲ਼ਾ
ਕਹਿਣ ਜ਼ਜ਼ੀਰਾ ਮਾਲਵਾ ਉਸ ਨੂੰ, ਨਿੱਕੀਆਂ ਮਿਰਚਾਂ ਵਾਲਾ
ਨਿੱਕੀਆਂ ਮਿਰਚਾਂ ਦਏ ਰੱਖ ਓਥੇ, ਦੱਸਦੇ ਘਣੇ ਘਨੇਰੇ
ਬਹੁਤ ਅਜਾਇਬ ਰੱਖ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ,ਵੱਡੇ ਅਤੇ ਉਚੇਰੇ
ਪੰਜ ਪੁੱਤਰ ਉਸ ਰੱਖਦੇ ਹੁੰਦੇ ,ਜਿਸ ਦਿਨ ਬੱਦਲ਼ ਵਸੇ
ਫਲ ਅਤੇ ਸਭ ਤੰਬੂ ਬੰਦੇ, ਪਾਣੀ ਵਿਚ ਨਾ ਧਸੇ
ਜਿਸ ਫੁੱਲ ਨੂੰ ਵਣਜ ਪਹੁੰਚੇ ਪਾਣੀ, ਤੇਜ਼ੀ ਹੁੰਦੀ ਥੋੜੀ
ਉਹੋ ਕਾਲ਼ੀ ਮਿਰਚ ਨਾ ਚੰਗੀ, ਨਾ ਮਿੱਠੀ ਨਾ ਕੁੜੀ
ਇਸ ਟਾਪੂ ਵਿਚ ਪੰਖੀ ਬਹੁਤੇ, ਖ਼ੂਬ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਵਾਲੇ
ਅੰਤ ਸ਼ਮੁਰ ਨਾ ਆਵੇ ਕੋਈ, ਕਰ ਕਰ ਰਹੇ ਸੰਭਾਲੇ
ਅਜਬ ਅਜਾਇਬ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦੱਸਣ ,ਜਿੱਤ ਵੱਲ ਨਜ਼ਰ ਕਰੇਂਦੇ
ਰੱਬ ਸੱਚੇ ਥੀਂ ਮੰਗ ਪਨਾਹਾਂ, ਅੱਗੇ ਕਦਮ ਧਰੀਂਦੇ
ਅਚਨਚੇਤ ਹੱਕ ਪਾਸੋਂ ਨਿਕਲੇ, ਸੱਗ ਸਿਰ ਕਹਿਣ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ
ਜੁੰਬਸ਼ ਸ਼ੋਰ ਹੰਗਾਮਾ ਕਰਕੇ, ਟੱਕਰੇ ਆਨ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ ਦਏ ਕੁਝ ਸਾਥੀ, ਪਕੜੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਬਲਾਏਂ
ਕੁਝ ਦਲੇਰੀ ਕਰਕੇ ਨਟੱਹੇ ,ਛੱਡ ਗਏ ਉਹ ਜਾਈਂ
ਤੁਰੇ ਦਿਨ ਤੇ ਤੁਰੇ ਰਾਤੀਂ ਚਲੇ, ਘੜੀ ਆਰਾਮ ਨਾ ਪਾਇਆ
ਐਸੀ ਥਾਂ ਗਏ ਜਿਸ ਗਿਰਦੇ ,ਆਦਮ ਕਦੇ ਨਾ ਆਇਆ
ਬਹੁਤ ਉੱਚੇ ਕੋਹ ਕਾ ਫੇ ਅਤੇ, ਕੋਈ ਦਿਨ ਬੈਠ ਲੰਘਾਇਆ
ਨਾਮ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਆਪਣੀ ਕਾਰਨ, ਕੁਝ ਮਕਾਨ ਬਣਾਇਆ
ਜਿੱਧਰ ਮਨਾ ਸਿਰ ਆਇਆ ਓਥੋਂ, ਫੇਰ ਅਗੇਰੇ ਚਲੇ
ਥੱਕੇ ਮਾਣਦੇ ਟੁਰਦੇ ਜਾਂਦੇ ,ਲੰਘੇ ਥਾਂ ਕੋਲੇ
ਤਿੱਬਤ ਸ਼ਹਿਰ ਅੰਦਰ ਵਣਜ ਪੁਹਤੇ, ਲੱਗੇ ਕਰਨ ਨਗਿਹਾਂ
ਵੱਡਾ ਨਗਰ ਅਜ਼ੀਮ ਡਿਟੱਹੋਨੀਂ, ਅੰਦਰ ਚਲੇ ਅਗਾਹਾਂ
ਕੇ ਤੱਕਦੇ ਬਾਜ਼ਾਰ ਸ਼ਹਿਰ ਦਏ ,ਨਿਅਮਤ ਨਾਲ਼ ਭਰੇ ਸਨ
ਮੇਵੇ ਖਾਣੇ ਰੰਗ ਬਰੰਗੀ, ਕਈਂ ਅਸਬਾਬ ਧਰੇ ਸਨ
ਹੋਰਸ਼ਈਂ ਮਜੂਦ ਦਸਯਿਵਨ ,ਆਦਮ ਕਿਤੇ ਨਾ ਦੱਸੇ
ਬਣੀਏ ਅਤੇ ਬਿਪਾਰੀ ਬਾਂਦਰ, ਦੇਣ ਘੁੰਣ ਹਰ ਕਿਸੇ
ਗੋਸ਼ੇ ਕਰਨ ਲੱਗੇ ਉਹ ਬਾਂਦਰ, ਆਦਮੀਆਂ ਨੂੰ ਤੱਕ ਕੇ
ਇਹ ਬਾਜ਼ਾਰ ਵੱਲੋਂ ਹਟ ਆਏ ,ਮਨਸੂਬੇ ਥੀਂ ਝੁਕ ਕੇ
