ਸ਼ਾਹ ਫ਼ੀਰੋਜ਼ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦੇ ਤਾਈਂ, ਰੋ ਰੋ ਰੁਖ਼ਸਤ ਕੀਤਾ ਕਿਹਾ ਜੇ ਰੱਬ ਫੇਰ ਲਿਆਨਦੋਂ ,ਮਿਲੀਂ ਪਿਆਰੇ ਮੀਤਾ ਹੱਕ ਦੂਜੇ ਗਲ ਲਾਅ ਵਿਛੁੰਨੇ ,ਵਾਂਗਣ ਸੁੱਕੀਆਂ ਭਾਈਆਂ ਨਾਲ਼ ਅਸੀਲਾਂ ਮਿਲਣਾ ਬਿਹਤਰ, ਪਾਲਣ ਜੋ ਅਸ਼ਨਾਈਆਂ ਸੌਂਪ ਰਬੇ ਨੂੰ ਵਿਦ ਈਆ ਕੀਤਾ, ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕੇ ਤਾਈਂ ਕਿਹਾ ਜਿਸ ਰਾਹ ਬਾਂਦਰ ਖਿੜ ਸੀ, ਉਹਨੀਂ ਰਾਹੀਂ ਜਾਈਂ ਬੋਜ਼ ਨਿਆਂ ਦੀ ਹੱਦ ਦੇ ਵਿੱਚੋਂ ,ਜਾਂ ਜਾਵੇਂਗਾ ਬਾਹਰ ਸਗਸਾਰਾਂ ਦਾ ਸ਼ਹਿਰ ਆਵੇਗਾ, ਆਨ ਉਹ ਹੋਸਨ ਜ਼ਾਹਰ ਦੇ ਘੋੜਾ ਉਸ ਬਾਂਦਰ ਤਾਈਂ ,ਇਸ ਜਾਇਯੋਂ ਚਾਮੋੜੀਂ ਘੋੜੇ ਦੀ ਅਸਵਾਰੀ ਵਾਲਾ, ਰਸਤਾ ਓਥੇ ਤੋੜੀਂ ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਓਥੋਂ, ਹੋ ਅਸਵਾਰ ਸਿਧਾਇਆ ਸ਼ਾਹ ਫ਼ੀਰੋਜ਼ ਓਹਨੂੰ ਕਰ ਵਿਦ ਈਆ ,ਰੋਘਰਾਂ ਵਿਚ ਆਇਆ ਬਦਲੇ ਵਾਂਗਰ ਗੁਝੇ ਘੋੜਾ, ਮਾਰੇ ਦੁੰਬ ਉਲਾਰੇ ਬਿਜਲੀ ਵਾਂਗ ਕਰੇਂਦਾ ਤੇਜ਼ੀ ,ਸਨਬ ਕੁਡ੍ਹਨ ਕੜ ਕਾਰੇ ਜਾਂ ਘੋੜਾ ਥੱਕ ਜਾਂਦਾ ਕਿਧਰੇ ,ਹੁੰਦਾ ਜ਼ਰਾ ਮਠੀਰਾ ਬਾਂਦਰ ਕਣ ਮਰੋੜੇ ਉਸ ਦਏ, ਚਲਦਾ ਫੇਰ ਵਧੇਰਾ ਸ਼ੇਰਾਂ ਹਾਰ ਕੁੰਤੀ ਮਾਰੇ, ਹਿਰਨਾਂ ਜੈਸੀ ਤਾਰੀ ਪੋਜ਼ੀ ਸਾਖ਼ਤ ਵਾਗਾਂ ਚਮਕਣ, ਕਲਗ਼ੀ ਜ਼ੇਨ ਕਿਨਾਰੀ ਕੋਤਲ ਕਿਸ ਰਕਾਬਾਂ ਘਾਸੇ ,ਤੰਗ ਕੁੜੇ ਸਭ ਜ਼ਰਦੇ ਤਣੀ ਹਮੇਲ ਲਗਾਮ ਜ਼ੰਜੀਰੀ, ਸਬੱਹੋਲਹਾ ਲੋਹਾ ਕਰਦੇ ਦੋ ਦਿਨ ਤੇ ਦੋ ਰਾਤੀਂ ਚਲੇ, ਆਪੁਹਤੇ ਇਸ ਹੱਦ ਤੇ ਬਾਂਦਰ ਮੁੜਕੇ ਹੋਇਆ ਸਲਾਮੀ, ਅੱਗੇ ਤੁਰੇ ਨਾ ਵੱਧ ਕੇ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਨੇ ਮਾਲਮ ਕੀਤਾ, ਇਹੋ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਬਣਾ ਘੋੜਾ ਮੋੜਦਿਆਂ ਇਸ ਜਾਇਯੋਂ, ਕਿਹਾ ਪਿਛਲਾ ਮਨਾਂ ਇਸ ਬਾਂਦਰ ਦਏ ਹੱਥ ਫੜਾਇਆ, ਘੋੜਾ ਉੱਤੋਂ ਢਿੱਲ ਕੇ ਹੋ ਪਿਆਦਾ ਟੁਰਿਆ ਆਪੋਂ ,ਯਾਰਾਂ ਅੰਦਰ ਰਲ਼ ਕੇ ਨੋਬਨੋ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ ਨਾਲੇ, ਸੰਗੀ ਸਾਥੀ ਸਾਰੇ ਸੱਤ ਦਿਹਾੜੇ ਤੇ ਸੱਤ ਰਾਤੀਂ, ਚਲੇ ਬੇ ਸ਼ਮਾਰੇ ਹਿਕੋ ਫ਼ਿਕਰ ਚੱਲਣ ਦਾ ਦੂਜਾ, ਕੋਈ ਨਾ ਚਿੰਤਾ ਭਾਰੀ ਅਚਨਚੇਤ ਹੱਕ ਜੰਗਲ਼ ਵਿੱਚੋਂ, ਉਟੱਹੀ ਧੂੜ ਗ਼ੁਬਾਰੀ ਜਾਂ ਉਹ ਧੂੜ ਗ਼ੁਬਾਰੀ ਪਾਟੀ, ਨਜ਼ਰ ਚੱਠ ਫੇਰੇ ਪਾਂਦੇ ਚਾਲੀ੍ਹ ਤਣ ਸਗਸਾਰਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ,ਆਨ ਹੋਏ ਫਿਰੂ ਅੰਦੇ
