کے تکدا دروازے اُتّے، بیٹھے چالیھ بندے
زِینت زِیور لگّے سبھناں، سونے موتی سندے
سیف ملُوکے بندے تک کے، ہوئی ذرہ تسلّی
کہے سلام علیک اوہناں نُوں ،نال عبارت بھلّی
کہیا علیک سلام اوہناں نے، مِٹھیاں نال زُباناں
سُن آواز شہزادے جاتا، ہے آواز زنانہ
مرد نہیں کوئی وِچ اوہناں دے، ہین ایہہ سبّھو ناریں
مت کوئی مکر فریب نہ ہووے ،ربّا خیر گُزاریں
ویکھ جوان رنگیلا سُندر ،اوہناں بھی دِل چڑھیا
شاہزادے تِھیں پچُھّن لگیاں ،کؤن کوئی تُوں اڑیا
آدم ہیں یا جِنّاں وِچّوں ،یا کوئی نُور فرشتہ
بُہت پسند اسانُوں آیا، تیرا شکل سرِشتہ
سیف ملُوک کہیا میں بندہ، نسل آدم دِی وِچّوں
شہر مِصر دا میں شاہزادہ، پُشت عاصم دِی وِچّوں
ہِک مصیبت میں پر ورتی، پیا قضِیہ بھارا
جنگل تے کوہ قاف سمندر، اِس تِھیں پِھراں بے چارہ
سُن کے گل شہزادے والی ،ہوئی اوہناں نُوں شادی
سیف ملُوکے نُوں لے گئیاں، کول اپنی شہزادی
سیف ملُوک جدوں جا پُہتا، ڈِٹّھوس تخت شہانہ
موتی لعلاں نال جڑاؤ ،عجب صفاء سب خانہ
خِدمت گار چؤ طرفیں ناریں، ہر ہِک پھُل گُلابی
تخت اُتّے شہزادی بیٹھی، چہرہ وانگ مہتابی
