ਧੁੱਪਾਂ ਪਾਲੇ ਸਿਰ ਤੇ ਸਹਿੰਦਾ, ਨੀਂਦਰ ਭੁੱਖ ਪਿਆਸਾਂ
ਅੱਗੇ ਹੀ ਉਹ ਮਾਣ ਨਾ ਆਹਾ , ਲੱਗ ਪਈਆਂ ਹਨ ਆਸਾਂ
ਆਜ਼ਮ ਅਸਮ ਪੱਕਾ ਨਦਾ ਜਾਂਦਾ, ਬਰਕਤ ਉਸ ਦੀ ਭਾਰੀ
ਕੁੱੋਤ ਜ਼ੋਰ ਇਸ਼ਕ ਦਾ ਤਿੰਨ ਵਿਚ ,ਹੋਰ ਅਸਮ ਦੀ ਯਾਰੀ
ਅਹਕ ਦਿਨ ਤੁਰਦੇ ਤੁਰਦੇ ਜਾਂਦੇ , ਜਾ ਉੱਚੀ ਹੱਕ ਤੱਕੀ
ਇਸੇ ਵੱਲ ਉਤੀਰੇ ਚੜ੍ਹਿਆ , ਰੱਖ ਦਲੇਰੀ ਪੱਕੀ
ਉੱਚਾ ਥਾਂ ਵਡੇਰਾ ਆਹਾ , ਚੜ੍ਹਦਾ ਗਿਆ ਅਗੇਰੇ
ਅਤੇ ਜਾ ਮੁਤਾਜੱਬ ਹੋਇਆ , ਫੇਰੀ ਨਜ਼ਰ ਚੁਫੇਰੇ
ਹਰ ਹਰ ਪਾਸ ਨਿਗਾਹ ਦੁੜਾਏ , ਤੱਕੇ ਰੱਬ ਦੀਆਂ ਖੇਲਾਂ
ਜਿਉਂ ਕਰਨਜਦ ਉੱਤੇ ਚੜ੍ਹ ਮਜਨੂੰ , ਤੱਕਦਾ ਸੀ ਘਰ ਲੈਲਾਂ
ਕਲਾ ਬੁਲੰਦ ਹਿਸਾਬੋਂ ਬਾਹਰ, , ਨਜ਼ਰ ਪਿਆ ਹੱਕ ਪਾਸੇ
ਹੱਕ ਹੱਕ ਬੁਰਜ ਉਹਦੇ ਦਾ ਐਰਾ , ਸਾਰਾ ਕੰਮ ਰਹਿਤਾ ਸੇ
ਬਾਹੀ ਐਡੀ ਉੱਚੀ ਆਹੀ ਜੇ ਅੱਲ੍ਹਾ ਕਰੇ ਪਹਾਰਾ
ਪਹਿਲੇ ਚੀਰੇ ਪਹੁੰਚੇ ਮਰਕੇ , ਅੱਗੇ ਹੋਰ ਪਸਾਰਾ
ਜੇ ਸੀਮੁਰਗ਼ ਉਡਾਰੀ ਮਾਰੇ , ਸਾਰੀ ਕੁੱੋਤ ਕਰਕੇ
ਇਸ ਨੂੰ ਭੀ ਕੰਮ ਮੁਸ਼ਕਲ ਆਹਾ , ਉੱਤੋਂ ਲੰਘਣ ਤੁਰਕੇ
ਪੈਰ ਜ਼ਮੀਨ ਦੇ ਹੇਠ ਸਿਇਰੇ ਸਨ , ਕਿੰਗਰਿਆਂ ਅਸਮਾਨੀ
ਦੱਸਣ ਬੰਦ ਹੋਏ ਦਰਵਾਜ਼ੇ , ਨਾ ਕੋਈ ਰਾਹ ਨਿਸ਼ਾਨੀ
ਸੈਫ਼ ਮਲੂਕ ਕਿਲੇ ਵੱਲ ਟੁਰਿਆ , ਜੱਰਾ ਖ਼ਫ਼ ਨਾ ਖਾਂਦਾ
ਮੁੜ ਜੀਓ ਆਓਖਾ ਸਉ ਖਾ ਕਰ ਕੇ , ਕੋਲ਼ ਕਿਲੇ ਦਏ ਜਾਂਦਾ
ਉਹ ਅੰਦਰ ਨੂੰ ਵੜਿਆ ਲੋੜੇ , ਖੋਲ ਕਿਵੇਂ ਦਰਵਾਜ਼ਾ
ਜੁੱਸੇ ਜਾਮੇ ਪਾਕੀ ਕੀਤੀ , ਵੁਜ਼ੂ ਕੀਤਾ ਮੁੜ ਤਾਜ਼ਾ
ਆਜ਼ਮ ਅਸਮ ਮੁਬਾਰਕ ਪੜ੍ਹਿਆ , ਕੁਫ਼ਲ ਉਤਾਰੇ ਦਰ ਦਏ
ਕਰ ਬੱਸ-ਏ-ਅੱਲ੍ਹਾ ਅੰਦਰ ਵੜਿਆ , ਕਰਦਾ ਸੈਰ ਅੰਦਰ ਦਏ
ਹਰ ਹਰ ਛਪਣ ਛੂ ਤੇ ਤੱਕੇ , ਹਰ ਹਰ ਬੁਰਜ ਮੁਨਾਰੇ
ਹਰ ਬਾਹੀ ਦਰਵਾਜ਼ਿਏ ਕੋਠੇ , ਥਾਂ ਤਕੀਨਦਾ ਸਾਰੇ
ਡਿਠੀਓਸ ਸਹਿਣ ਕਿਲੇ ਦਏ ਅੰਦਰ ਬਹੁਤ ਅਜਬ ਹੱਕ ਮਾੜੀ
ਨਾਲ਼ ਜੰਨਤ ਫਿਰ ਦਸ ਬਰਾਬਰ , ਖ਼ੂਬ ਕਰੀਗਰ ਚਾੜ੍ਹੀ
ਜਿਵੇਂ ਅਸਮਾਨ ਖਰੇ ਤੇ ਰਾਤੀਂ , ਚਮਕਣ ਰਸ਼ਨ ਤਾਰੇ
ਤੀਵੀਂ ਇਸ ਬੰਗਲੇ ਦੇ ਦੱਸਦੇ , ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਚਮਕਣ ਹਾਰੇ
ਲਾਅਲ ਜਵਾਹਰ ਮੋਤੀ ਹੀਰੇ , ਜੁੜਤ ਜੜ੍ਹ ਚੱਠ ਫੇਰੇ
ਦੇਣਾ ਚੰਨ ਵਾਂਗਰ ਦੂਰੋਂ ਲਿਸ਼ਕਣ , ਰਸ਼ਨ ਕਰਨ ਹਨੇਰੇ
ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦੇ ਜਦ ਡਿੱਠਾ ਦੂਰੋਂ , ਬੰਗਲਾ ਖ਼ੂਬ ਸੁਹਾਇਆ
ਦਿਲ ਨੂੰ ਬਰਕਰਾਰੀ ਆਈ , ਉਠਿ ਅਤੇ ਵੱਲ ਧਾਇਆ
ਜਾ ਬੰਗਲੇ ਦੇ ਦਰ ਤੇ ਪਹੁਤਾ , ਵੇਖ ਤਾਜ਼ੱਬ ਰਿਹਾ
ਆਖੇ ਦੂਜਾ ਰੋਏ ਜ਼ਮੀਨ ਤੇ , ਡਿੱਠਾ ਨਹੀਂ ਅਜਿਹਾ
ਬਹੁਤ ਬੁਲੰਦ ਸ਼ਮੁਰੋਂ ਬੰਗਲਾ , ਅੰਬਰ ਨਾਲ਼ ਮੁਨਾਰੇ
ਖ਼ੂਬ ਬਲੌਰ ਅਕੀਕ ਖਰੇ ਦਏ , ਇੱਟਾਂ ਵੱਟੇ ਸਾਰੇ
ਗਿਰਦੇ ਦਾ ਕੁਝ ਅੰਤ ਨਾ ਆਵੇ , ਕੇ ਕੁਝ ਆਖ ਸੁਣਾਵਾਂ
ਹੱਕ ਬੰਗਲੇ ਵਿਚ ਦਨਗਲੇ ਖ਼ਾਨੇ , ਵਾਂਗਣ ਸ਼ਹਿਰ ਗਰਾਵਾਂ
ਛੱਜਾ ਛੱਤ ਬਨੇਰਾ ਝਾਲਰ , ਜੜ ਮੋਤੀ ਫੇਰੂ ਜ਼ੇ
ਚੂਨੇ ਬਦਲੇ ਚਾਂਦੀ ਕੰਧੀਂ , ਦਰਜ ਹੋਈ ਜ਼ਰ ਦੂਜ਼ੇ
ਕੰਧੇ ਉਤੇ ਤਾਕ ਸੁਨਹਿਰੀ , ਬਹੁਤ ਬੁਲੰਦ ਬਣਾਏ
ਪੁੱਤ ਹਰੇ ਫ਼ੀਰੋਜ਼ਿਏ ਕੋਲੋਂ , ਚਾਂਦੀ ਡਾਲ਼ ਲਗਾਏ
ਰੰਗਾਰੰਗ ਅਜਾਇਬ ਬੂਟੇ , ਰੰਗਾਂ ਨਾਲ਼ ਸਜਾਏ
ਲਾਜੋਰਦਿਏ ਵਾਂਗ ਰੰਗ ਅਸਮਾਨੀ , ਨਕਸ਼ ਨਿਗਾਰ ਸਹਾਏ
ਸੁਰਖ਼ ਅਕੀਕ ਹੀਰੇ ਦੀਆਂ ਕਿੰਨੀਆਂ , ਲਾਅਲ ਜ਼ਮੁਰਦ ਘੜ ਕੇ
ਰੰਗ ਬਰੰਗੀ ਫੁੱਲ ਬਣਾਏ , ਸ਼ਾਖ਼ਾਂ ਉੱਤੇ ਜੁੜਕੇ
ਗਹਿਰ ਤਾਬਿਸ਼ਦਾਰ ਖਰੇ ਦੀ , ਗਈ ਚੱਠ ਫੇਰੇ ਬਣਦੀ
ਹੱਕ ਹੱਕ ਟਿੱਕੀ ਦੇਣਾ ਰਸ਼ਨ ਦੀ , ਹੱਕ ਹੱਕ ਚਹਦੀਂ ਚੰਨ ਦੀ
ਵਾਹ ਨਕਾਸ਼ ਕਰੀਗਰ ਭਾਰੇ , ਕੀਤੇ ਨਕਸ਼ ਹਜ਼ਾਰਾਂ
ਬਾਗ਼ ਬਹਾਰਾਂ ਤੇ ਗੁਲਜ਼ਾਰਾਂ , ਮੇਵੇ ਰੱਖ ਕਤਾਰਾਂ
ਤਿੱਤਰ ਮੋਰ ਚਕੋਰ ਹਜ਼ਾਰਾਂ , ਭਰ ਲੁਟੋਰੇ ਤੋਤੇ
ਰੰਗਾਰੰਗ ਪਹਾੜੀ ਪੰਖੀ , ਵੇਖ ਰਹੇ ਰੋਹ ਗ਼ੋਤੇ
ਆਦਮ ਜਿੰਨ ਪਰੀ ਦੀਆਂ ਲਿਖੀਆਂ , ਖ਼ੂਬ ਸ਼ਕਲ ਤਸਵੀਰਾਂ
ਤਖ਼ਤਾਂ ਤੇ ਸ਼ਾਹਜ਼ਾਦਿਏ ਬੈਠੇ , ਕੁਰਸੀ ਫ਼ਰਸ਼ ਅਮੀਰਾਂ
ਬੰਗਲੇ ਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਅੱਗੇ , ਬਣੇ ਬਾਜ਼ਾਰ ਚੌਰਸਤੇ
ਹਟ ਭਰੇ ਕੁਝ ਘੱਟ ਨਾ ਆਹਾ , ਲੋੜ ਪਵੇ ਜਿਸ ਦਸਤੇ
ਖਾਣੇ ਦਾਣੇ ਚਿਣਗ ਚੰਗੇਰੇ , ਚੀਜ਼ ਨਾਮਤ ਸੱਚੀ
ਬਰਫ਼ੀ ਖ਼ਸਤਾ ਅਤੇ ਜਲੇਬੀ , ਪੇੜੇ ਹਲਵਾ ਲੁੱਚੀ
ਬਰਫ਼ੀ ਦਾਣੇ ਖ਼ੂਬ ਮਖਾਣੇ , ਬਾਦਸ਼ਹਾਨੇ ਖਾਣੇ
ਤ੍ਰਹਿ ਪਿਆਸੇ ਜਾਂਦੀ ਪਾਸੇ , ਵੇਖ ਪਤਾਸੇ ਦਾਣੇ
ਅਮਰ ਸੇ ਤਮਰਸੀ ਵਾਲੇ , ਰਿਓੜੀਆਂ ਖ਼ਜੂਰੇ
ਵੜੇ ਕਰਾਰੇ ਭੁੰਨੇ ਪਕੌੜੇ , ਪਾਪੜ ਅਤੇ ਪੰਜੂ ਅਰੇ
ਲੱਡੂ ਚਾਕੀ ਕ੍ਰਿਸ ਗੁਲ਼ੀ ਸੀ , ਮਠਿਆਈਂ ਹਰ ਜਿਨਸੀ
ਥੋੜਾ ਖਾਣਾ ਬਹੁਤ ਸਨਾਣਾ , ਕੰਨ ਨਿਕੰਮਾ ਗਿਨਸੀ
ਅਮਨ ਈਮਾਨ ਦੁਕਾਨ ਭਰ ਸੇ ਸੁਨ , ਨਾਨ ਬਾਈਆਂ ਹਲਵਾਈਆਂ
ਆਦਮ ਕੋਲ਼ ਨਾ ਦੱਸਦਾ ਰੱਬਾ , ਕਿਸ ਤਲੀਆਂ ਤੁਲਵਾਈਆਂ
ਗੋਸ਼ਤ ਹਲਵੇ ਫੁਲਕੇ ਚਾਵਲ , ਹੋਰ ਅਚਾਰ ਮੁਰੱਬੇ
ਦਾ ਲੀਨ ਸਾਗ ਭੁੰਨੇ ਤੇ ਤੜਕੇ , ਜੋ ਚਾਹਿਏ ਸੋ ਲੱਭੇ
ਗਿਰੀ ਬਾਦਾਮ ਛੁਹਾਰੇ ਖੋਪੇ , ਸਾਉ ਗਿਆਂ ਸਨ ਨਗ਼ਜ਼ਾਂ
ਭਰੇ ਬਜ਼ਾਰ ਅਨਾਰ ਮੰਨਕੇ , ਖ਼ਸਤਾ ਪਿਸਤਾ ਮਗ਼ਜ਼ਾਂ
ਸਤਰ ਰੰਗ ਤੁਆਮ ਪੱਕੇ ਸਨ , ਪਏ ਹੋਏ ਵਿਚ ਹਟਾਂ
ਬਹੁਤ ਨਾ ਠੰਢੇ ਬਹੁਤ ਨਾ ਤੱਤੇ , ਨਰਮ ਆਹੇ ਜਿਉਂ ਪੱਟਾਂ
ਖਾਣੇ ਤੱਕ ਜੀਓ ਕਰੇ ਧਗਾਨੇ , ਖਾ ਲੀਏ ਮਨ ਭਾਣੇ
ਮਗ਼ਜ਼ ਚੜ੍ਹੇ ਖ਼ੁਸ਼ਬੂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ , ਕੱੋਤ ਪਏ ਪੁਰਾਣੇ
ਸ਼ੀਸ਼ੀ ਨਾਲ਼ ਪ੍ਰਤੀ ਸ਼ੀਸ਼ੀ , ਭਰੀਆਂ ਉੱਤਰ ਗੁਲਾਬੋਂ
ਕਈਂ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸ਼ਰਬਤ ਮਟੱਹੇ , ਨਾਹੀਂ ਕਮੀ ਸ਼ਰਾਬੋਂ
ਨਰਮ ਲਤੀਫ਼ ਗਵਾਰੇ ਤਾਜ਼ੇ , ਕੋਈ ਨਾ ਦੱਸਦਾ ਬਹਿਆ
ਲੱਗਾ ਪਿਆ ਬਜ਼ਾਰ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ , ਵੇਖ ਤਾਜ਼ੱਬ ਰਿਹਾ
ਆਦਮ ਜ਼ਾਦ ਨਾ ਕੀੜਾ ਮੱਖੀ, ਕਾਂ ਨਈਂ ਕੋਈ ਕੁੱਤਾ
ਖ਼ਬਰ ਨਈਂ ਇਹ ਕਿਸੀ ਹਕੁਮਤ, ਹੋਵੇ ਨਈਂ ਕੋਈ ਬਿਤਾ
ਖਾਣਾ ਹੱਕ ਨਾ ਦੱਸਦਾ ਬੇਹਾ, ਸਬੱਹੋ ਤਾਜ਼ੇ ਤਾਜ਼ੇ
ਭਰੇ ਰਕਾਬ ਕਬਾਬ ਨਰੋਏ, ਬਹੁਤੇ ਬੇ ਅੰਦਾਜ਼ੇ
ਖਾਣ ਪੱਕਾਉਣ ਵਾਲੇ ਇਥੋਂ, ਕਿਧਰ ਮਾਰੇ ਸਾਰੇ
ਮੱਤ ਕੋਈ ਖੇਲ ਜਿਨਾਂ ਦੀ ਹੋਵੇ ,ਸ਼ਾਹ ਦਲੀਲ ਗੁਜ਼ਾਰੇ
ਕਿਤਨੀ ਮੁੱਦਤ ਭੁੱਖਿਆਂ ਗੁਜ਼ਰੀ, ਅੰਨ ਨਾ ਇੱਕ੍ਹੀਂ ਡਿੱਠਾ
ਅੱਜ ਉਸ ਜਾਈ ਨਜ਼ਰੀ ਆਇਆ, ਖਾਣਾ ਹਰ ਇੱਕ ਮਿੱਠਾ
ਮੱਤ ਕੋਈ ਗ਼ੈਬੀ ਆਲਮ ਹੋਵੇ, ਮੈਨੂੰ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਵੇ
ਖਾਣੇ ਨੂੰ ਹੱਥ ਪਾਂਵਾਂ ਐਂਵੇਂ, ਜਾਨੋਂ ਮਾਰ ਗਵਾਵੇ
ਯਾਰ ਨਈਂ ਮੈਂ ਇੱਕ੍ਹੀਂ ਡਿੱਠਾ ,ਰੱਖਾਂ ਆਸ ਮਿਲਣ ਦੀ
ਜੰਗਲ਼ ਤੇ ਕੋਹ ਕਾਫ਼ ਲਿਤਾੜੇ ,ਵਾਂਗਣ ਕੋਹ ਸ਼ਿਕਨ ਦੀ
ਬਾਝ ਮਿਲੇ ਮੁਰਝਾਵਾਂ ਇਥੇ, ਰਹਿਗ ਅਫ਼ਸੋਸ ਘਣੇਰਾ
ਯਾਰ ਸੱਜਣ ਨੂੰ ਖ਼ਬਰ ਨਾ ਹੋਵੇ ,ਕਿਸ ਕੰਮ ਆਉਣ ਮੇਰਾ
ਫੇਰ ਕਹੇ ਦਿਲ ਤਕੜਾ ਕਰਕੇ ,ਕੀ ਕਰੇਗਾ ਕੋਈ
ਜੇ ਕੁਝ ਭਾਅ ਮੇਰੇ ਵਿਚ ਲਿਕੱਹੀ ,ਓੜਕ ਹੋਸੀ ਸੋਈ
ਚਿੱਟਾ ਟਿੱਕਾ ਟਿੱਕਾ ਹੱਟੀ ਤੇ, ਹੱਕ ਰਕਾਬ ਉਠਾਇਆ
ਤਲਬ ਮਆਫ਼ਿਕ ਪੱਲੇ ਪਾਇਆ, ਵਧਦਾ ਮੋੜ ਟਿਕਾਇਆ
ਕਰ ਬਿਸਮ ਅੱਲ੍ਹਾ ਚਾਏ ਲਕਮਾ, ਜੋ ਕੁਝ ਹੱਦ ਅਦਬ ਦੀ
ਖਾਲੀ੍ਹ ਜੋ ਖ਼ਾਹਿਸ਼ ਆਹੀ, ਹਮਦ ਗੁਜ਼ਾਰੀ ਰੱਬ ਦੀ
ਹੋ ਮਾਮੂਰ ਬੈਠਾ ਸ਼ਹਿਜ਼ਾਦਾ, ਜ਼ਰਾ ਖ਼ਫ਼ ਨਾ ਖਾਂਦਾ
ਇਸ ਹਸ਼ ਧਾਤੀ ਬੰਗਲੇ ਸੁਣਦਾ, ਬੂਹਾ ਲੋੜਣ ਜਾਂਦਾ
